[Παρελθον]You gotta be ... Dead [part1] [Τελος]

Ξερετε τι ειναι να εχετε μια ζωη τελεια, χωρις λαθοι, χωρις πρααξικοπηματα και αγκαριες ... και μετα .. απλος να σας την παρουν, να σου παρουν κατι που σου πηρε ποσα χρονια να χτισεις και να στο καταστρεψουν μεσα σε λιγα λεπτα ; Οχι, κανεις δεν ξερει αφτον τον πονο ....

Καιρος να μαθετε :

Ολα ξεκινησαν σε ενα απλο εξοχικο σπιτι στο νταουν ιλαντ ... τοτε απλος ζουσα την ζωη μου, ολα απλος πηγεναν τελεια, ειχα παντρεφτει την γυναικα που αγαπουσα, ειχα δυο τελεια παιδια και ολα αφτα στην ηλικια των 20, ζουσα απλος την τελεια ονειρικη ζωη , οποιοσδηποτε ανθρωπος ζηλεβε ... Το κακο ειναι .. πως τα ονειρα δεν ειναι πατοντινα και μπορουν πολλη ξαφνικα να μετατραπουν σε εφιαλτη ...

-Λεγομαι Ανατσου, γενηθηκα και μεγαλωσα στο Νταουν Ιλαντ, δεν εχω ταξιδεψει ποτε εκτος νησιου αλλα θα ηθελα να ειναι μαζι σας η πρωτη φορα, ειμαι ενας σκληρα εργαζομενος νεος στην ηλικια των 17 που θα ηθελα πολυ να δουλεψω μαζι στο αλιεφτικο σας .... αφτη μου φενοταν η καταληλη ετηση για πρωτη δουλεια, απλος θα την εστελνα και αν ενδιαφεροταν ο καπετανιος του πλοιου θα απαντουσε....

Γνωριζ προ πολλου την μειωνεκτικη κατασταση στην οποια θα βρισκομουν οταν εστειλα την ετηση ..., ειμουν ενας ανοητος νεος, χωρις εμπειρεια που αναζητουσε απεγνωσμενα δουλεια .... η απλος με μια λεξη ειμουν το καταληλο κοροιδο, ο καπετανιος ακομα και να με δεχτει θα με εκμεταλεφτει πιο πολλυ απο ολους, ειναι η καταληλη εφκερια να στρωσει καποιον μη γκρινιαρη δυνατο νεο στην δουλεια για χαμηλη εως γελοια πληρωμη. Εστω και αν το ηξερα πως θα γεινοταν αφτο, ακομα ειχα το ειδιο παθος και φλογα για να βγω στην θαλλασσα και να ταξιδεψω ...

Απο μικρος ειχα το ονειρο να γεινω ενας τοιχοδιωκτης, ενας θαλασσοπορος . Απο παντα θαβμαζα το θαρρος και την γενεοτητα των γενεων θαλασσολικων που καθημερινα παλεβαν για την ζωη τους απο το χαραμα εως το βραδυ και αργοτερα μπορουσαν να καθοντε στην πρυμνη του πλοιου κατεβαζοντας ρακι, φουμερνοντας και απλως αφηναν τον υχο του κοιματος που χτυπαει με δυναμη πανω στο πλοιο ενω μια σαγινεφτικη υχο δημιουργητε απο τον αφρο που πασπαλιζετε προς ολες τις κατεφθινσεις απο την συγκρουση να τους παρασηρει .
Πιστεβα πως ηταν οτι ποιο ωραιο μπορει να φανταστει ενας ανθρωπος....
Απο μικρο και απο τρελο μαθενεις την αληθεια λεει μια παροιμια ... μια παροιμια που κυριολεκτουσε στο μιαλο μου και οσο την σκεφτομουν τοσο ποιο πολλυ ηθελα να σαλπαρω και να εξερεβνησω το απεραντο αγνωστο.

Η μερα στην οποια τελεικα πηρα την απαντηση , ηταν απλως οπως ολες τις αλλες, τιποτα συναρπαστικο δεν εγεινε εκτος απο τα συνιθισμενα, το πρωι συκωθηκα με δυσκολια απο το αχιρο στρωμενο κρεβατι μου που μου ειχαν προμυθεβσει, ειπα καλημερα σε ολους μεχρι την εξωπορτα και τοτε λυγιζοντας το πομολο ανοιξε η πορτα και το πρωινο φως με ελουσε σαν νερο που αδειαζονταν απο μια γαβαθα μεσα στο κρυο. Τετιες φωτεινες ημερες παντα μου εφτιαχναν την διαθεση ακομα και αν δεν υπηρχε υδιετερος λογος για να ειμαι χαρουμενος.
Ετσι και εγω με ενα διακριτικο χαμογελο ξεκινησα χαρουμενος τον δρομο μου για την προβλητα οπου τελικα θα επερνα την απαντηση για το αν με ηθελε η δεν με ηθελε ο καπετανιος στο αλιεφτικο πλοιο του. Παντος εγω ειμουν ετημος ψυχολογικα για οποιαδηποτε πιθανη απαντηση που θα επερνα απο τον καπετανιο του αλιεφτικου .... εγω ο ειδιος ηξερα πως ακομα και αν δεν με εχει δει ποτε στην ζωη του, δεν θα δισταζε να απαντηση ακομα και με τον ποιο σκληρο και ανελεητο τροπο...

Οσο το σκεφτομουν, συνεχισα να περπατω αμεριμνος, χωρις καποια μεγαλη αλαγη στην διαθεση μου. Περπατουσα μεσα απο χωματοδρομους σωκακια και ολης της λογης τους δρομους... Οσο περπατουσα το τοποιο το οποιο αντικριζα μου εφερνε αναμνησεις απο τα παιδικα μου χρωνια .... Αναμνησεις που δεν ηθελα να αποχοριστω αλλα επρεπε εαν ηθελα να πρωχωρισω μπροστα . Αλλα ακομα και με αφτη την λογικη, οταν προχορουσα εκανα ενα μονολογο, δειχνοντας με το δαχτυλο στον εαφτο μου διαφορα σημεια και μεροι που θεωρουσα μοναδικα μικρος αλλα και επυκινδινα... Ηταν λιγο παραξενο στην αρχη, τοσα πραγματα που ειχα ξεχασσει τοσα χρονια, επανιρθαν μεσα σε μια στιγμη, ξαφνικα θυμομουν καθε τουμπα που ειχα φαει οταν επεζα και σε πιο σημειο χτυπησα, επισης θυμηθηκα το παιχνιδι που παιζαμε "πειραατες και μαριν" , ηταν αλοκοτο για μενα να παιζω αφτο το παιχνιδι διωτι παντα ειμουν ο μοναδικος που ηθελε να ειναι μαριν οποτε ολα τα παιδια με χλεβαζαν μερικες φορες και μου βγαζαν καθε λογης παρατσουκλια, επισης σε αφτο το παιχνιδι το να ηθελα παντα να ειμαι μαριν, δεν ηταν το μονο παραξενο καμωμα που εκανα, οταν ολα τα παιδια επεζαν με σφεντονες και οπλα (γυνοταν παντα ενα ειδος μικρου πολεμου, κανενας πειρατης δεν παραδινονταν εφκολα), εγω παντα μα παντα επαιζα με σπαθια, κατι πολυ μειονεκτικο απεναντι σε ενα οπλο. Αλλα και παλι, οσο δυσκολη και αν εφερνα την θεση μου, παντα ειμουν καλος στα αλματα και ειχα γερακισιο ματι, οποτε παντα ειχα τις καλιτερες κρυψωνες για καμπερομα, κατι που ενοχλουσε τα υπολυπα παιδια διωτιο με εκανε σχεδον ανικητο.

Οσο ονειροπολουσα, συνεχισα να περπατω με γοργους ρυθμους, οποτε εφτασα αρκετα γρηγορα στο λιμανι. Λιγο πριν παω να για να δω εαν ειχα μια θετικη απαντηση η οχι, σταθηκα λιγο μπροστα στην θαλασσα και πηρα μια βαθια ανασα ωστε να απολαβσω τον θαλασσινο αερα που ηταν γεματος νερο και αλατι. Οσο καθομουν και αγναντεβα την θαλασσα, κυματα χτυπουσαν τους δοκους της μαρινας και σταγονες δροσερου θαλασσινου νερου πιτσιλιζαν πανω στο πρωσοπο μου. Ενω γλαροι πετουσαν αμεριμνοι στον ανοιχτο γαλαζιο ουρανο. Σκεφτικα, πως θα ηταν ωραιο να εισουν πουλι, να πετας αμεριμνος, διχως ενιες και τυψεις, ενω καθε μερα αγκιζεις το αγνωστο των ουρανων. Μια ονειρικη ζωη για πολλους ανθρωπους.... Αφου συλογιστικα λιγο, μετα απο μερικα λεπτα, κατεφθνιθικα στον πινακα ανακοινωσεων του λιμανιου. Εστω και αργα πολλοι αντρες αλλα κι γυναικες ηταν μαζεμενοι εκει κανοντας πολυ θορυβο, κυριολεκτικα γυνονταν ενας μεγαλος χαμος, αλλοι ηταν νεβριασμενοι και λυποιμενοι διοτι δεν τους δεχτηκαν, αλλοι επλεαν σε πελαγοι εφτυχιας διωτι καταφεραν και μεσα απο τον ανταγωνισμο να βρουν μια θεση στο πλοιο, και αλλοι σπρωχνιοντουσαν και χτυπιοντουσαν ωστε να παρουν σειρα και να δουν εαν θα εμεναν ανεργοι η οχι.

Ηταν σχεδον αδυνατον να διαπερασεις την μαζα ανθρωπων που συγκεντρωθηκαν σε αφτο το σημειο οποτε εκατσα πανω σε ενα βρομερο και λιγδερο καφασι που καποτε περιειχε σαρλδελες και περιμενα μεχρι να διαλιθουν ωστε να τσεκαρω αν δεχτηκαν την ετηση με την υσιχια μου, χωρις να χρειαζομε να βιαζομε . Αφου περασε η ωρα κι ειδα πως οι ανθρωποι σε εκεινο το σημειο ξεκινησαν να λιγοστεβουν, σηκωθηκα αργα και εκανα ενα διστακτικο βημα προς τον πινακα ανακοινωσεων, τα σανιδια ξεκινησαν να τριζουν απο τα αργα βαρια διστακτικα βηματα που εκανα. Σε καθε βημα μου, σταλες νερου πεταγοντουσαν πανω στο παπουτσι μου λογο του βαρια βρεμενου ξυλινου δαπεδου που στο οποιο περπατουσα ενω το σαπια κομματια σανιδας αλλοτε ξεκινουσαν να πεφτουν στο νερο κανοντας το χαρακτηριστικο "σπλατς" και αλλοτε απλος βαθεναν κανοντας το αργο διστακτικο μου βαδι πιο δυσκολο. Τοσο καιρο που περιμενα, δεν καταλαβα την σοβαροτητα της καταστασης, δεν καταλαβα πως θα ηταν μια απο τις πιο σημαντικες στιγμες της ζωης μου αφου απο αφτο δεν εξαρτωταν μονο η δουλεια μου για αφτην την σεζον αλλα και μαλλον για την υπολιπη ζωη μου διωτι ηταν σαφος και διαδεδομενο παντου πως μονο αφτος ο καπετανιος επερνε απειρους στο πληρωμα του και πως εαν καποια μερα ηθελες να γινεις ψαρας θα επρεπε να απεφθινθεις σε αφτον, και αν εισαι τυχερος, τοτε μολις ξεκινησε η καριερα σου .... και αν εισαι ατυχος ..... ξεκινα να ψαχνεις αλλου δουλεια ....

Πλησιασα αργα τον πινακα, επιασα το χαρτι στα χερια μου και ξεκινησα να διαβαζω αργα αργα τα σχολια και τελικα αν με δεχοντουσαν η οχι. Ανοιξα τον φακελο που περιειχε το χαρτι διστακτικα προσπαθωντας να μην χαλασω τον φακελο και εβγαλα απο μεσα ενα καλο φτιαγμενο σημειομα, σκεφτικα πως ηταν ειρωνικο, ενα κομματι χαρτι να μεταφερει μια απαντηση που θα με ακολουθουσε ολη την ζωη .... Ξεδιπλωσα προσεχτικα το σημειομα και με αφτην την σκεψη στο μιαλο στραβοκαταπια λιγο και μεσα στο οδυνειρο και καταστροφικο αγχος διαβασα τις πρωτες λεξεις : Κυριε Ανατσου θα θελαμε να σας ειδοποιησουμε πως η ετηση σας να δουλεψετε στο πλοιο μας ... -Απορυφθικε- .... Μολις διαβασα την καταραμενη λεξη "απορυφθικε", εχασα το εδαφος απο τα ποδια μου, ηθελα η γη να ανηξη και να με καταπιει .... Ωστοσο ... οσο και να καταπιεστικα με την αποφαση του καπετανιου, εδειξα σκληρο χαρακτηρα, τσαλακωσα επειτοπου το χαρτι και το πεταξα πανω σε μια βρεμενη σανιδα. Το χαρτι οταν αγκιξε την σανιδα ξεκινησε να λιωνει, το μελανει ξεκινησε να γινετε ενα με το νερο ενω η υφη του χαρτιου εγεινε σαν μιας βρεμενης χαρτοπετσετας. Απολαβσα καθε στηγμη της καταστροφης αφτου του παλιοχαρτου, μπορει να μην ηταν καποια μεγαλη πραξη στο συνολο ... αλλα ηταν συμβολικο για μενα ... ενας τροπος για να πω "να παει στα τσακιδια, δεν με ενδιαφερει, δεν με πειραζει.

Αφου πια το κομματι του χαρτιου εγεινε ενα με το νερο και κατρακιλισε απο μια σχισμη μεσα στην αχανες σκουρα μπλε θαλασσα, αντι να παω στον ξενωνα στον οποιο εμενα για λιγο, ετρεξα κατεφθειανς μεσα στην πολλη -Windmill- . Η Windmill ειναι μια μικρη υσιχη πολυ, εστω και αν ειναι πισω απο βουνο, εχει αρκετο πρασινο και βεβεα πολυ ηλιοφανεια. Οι κατικοι τις ειναι μεν καλοι αγροτες αλλα πιο πολλοι τους χαρακτηρηζουν οι τεχνικες τους στο ψαρεμα. Μεσα σε αφτην την πολλη ειχα περασει παρα πολλα χρονια της ζωης μου -πριν γινει το γνωστο ατυχημα- μαζι με φιλους και την οικογενεια μου. Μολις μπηκα μεσα στην πολλη ο πρωτος προορισμος μου ηταν το ξακουστο μπαρ που υπηρχε, μαλλον αφτο το μπαρ ηταν ο μονος προορισμος που ηξερα απεξω και γιαφτο οποτε εμπενα στην Windmill κατεφθειαν πηγενα εκει, ακομα και χωρις κανεναν λογο ... Μολις τελικα εφτασα στο μπαρ, εσπρωξα την χαρακτηριστικη πορτα απο ξυλο ακουγωντας το χαρακτηριστικο τριξιμο των αλαδωτων πορτων και εκανα αν μακρυ και κεφατο βημα μεσα με το δεξι . Μολις μπηκα κοιταξα γυρω μου πηρα μια βαθια ανασα γεμιζοντας τα πνεβμονια μου με αναθυμιασεις ρουμιου και ειπα ειρωνικα -Σπιτι μου σπιτακι μου- με ενα κεφατο χαμογελο στην μουρη.

Εκατσα σε μια ωραια φρεσκοβαμενη καρεκλα - σκαμπο της οποιας το βερνικη ελαμπε απο το μεσημεριανο φως του ηλιου και αντανακλουσε το φως πανω σε εναν τυχο που ειχε ενα βαλσαμομενο τεραστειο ψαρι κρεμασμενο σε μια ξυλινη λεπτομερες χειροποιητη κορνιζα η οποια την βαμενη στα χρωματα του σφενταμου και γενικος του μαγαζιου.
Στηριξα το κεφαλι μου πανω στο ξυλο που διαχωριζει το μπαρ απο την κουζινα και τοτε απεφθειας ηρθε η Makino, μια παλια παλια φιλη που τυχενε να ειναι ειδιοκτητρια του μπαρ και αφου με χερετησε και το επεξε ξαφνιασμενη που περασα και καναμε την γνωστη συζητηση μεταξυ φιλων που εχουν να τα πουν πολλη καιρο, παραγκιλα μια μπυρα. Οσο περιμενα να μου φερει η Makino το ποτο μου, εκατσα και συλογιστικα για το τη θα κανω στη ζωη μου αργοτερα. Ειχα κλειστη μεσα στον εαφτο που για αρκετη ωρα αφου ηξερα πως ειμουν ασχετος σε οποιαδηποτε αλλη δουλεια κι πως ενα ονειρο ζωης απλος εφυγε μεσα απο τα χερια μου. Αφτη η βαθια σκεψη διακοπηκε αποτομα οταν η Makino χτυπησε πανο στο ταμπλο την μπυρα που παραγκυλα, μεν για την γραφικοτητα της κινησης αλλα και για να με ξιπνηση απο το ονειρο.

Εκατσα και ειπια την μπυρα μου υσιχα και αργα, απολαμβανα καθε γουλεια απο αφτο το θεξεσιο ποτο που πολλοι απο τους ναφτικους ονομαζουν αμβροσια της θαλασσας. Πραγματικα δεν υπαρχει καλιτερος τροπος απο το να ξεφυγεις απο την τραγικη καθιμερηνοτητα και να καθαρισουν οι σκεψεις σου απο μια δροσερη μπυρα . Εαν οι γυναικες εχουν την σοκολατα εμεις οι αντρες εχουμε την μπυρα, ενα ποτο των θεων, ενα ποτο των αρχοντων και των βασιλιαδων, παρασκεβασμενη με τα καλυτερα υλικα και με γεβση καθε λογης. Μπορει να μην επεινα μπυρα η γενικος ποτα τακτικα αλλα οποτε το εκανα εφχαριστιομουν καθε στιγμη και αφηνα τις ενιες και τις δυσκολιες εξω απο το μαγαζι οπου δεν μπορουν να με βρουν και να με πλησιασουν..... Μια στιγμη ξεκινησε να με κοιτα αφτος που καθοταν διπλα μου με ενα μισομεθυσμενο βλεμα και με ενα παραξενο χαμογελο, καπως ειρονικο στα χυλη, οταν το παρατυρησα οτι με κοιτουσε, δεν εχασα στιγμη, αφησα την μπυρα κατω και τον ρωτησα τη εβρισκε τοσο αστειο , δεν το ειπα με αγριεμενο τροπο αλλα με αστειο αφου ερειξα ενα γελιο στο τελος της προτασης. Εκεινος μου απαντησε εφθυς και ειπε, εισαι ενας αντρας που απολαμβανει την ζωη και ποσο μαλλον την μπυρα .... αναγνωριζω τετιους ανθρωπους οταν τους βλεπω και εσυ, εισαι ενας απο αφτους ... !!
-Εγω ? ειπα με ενα βλεμα γεμματο απορια
-Ναι ... εσυ ... μου απαντησε με μια γενικη εκφραση.
-Καλο αφτο.. !! ειπα γελωντας και ετσι προσπαθησα να κοψω την συζητηση , διωτι δεν ηταν σοφω να μιλαω σε βαρια μεθυσμενους ανθρωπους διωτι δεν ξερεις ποτε που μπορει να μπλεξεις και το τελεφτεο πραγμα που ηθελα αφτη την στιγμη ηταν περισσοτερες εγνοιες και ... μπελαδες ...

Μετα απο λιγα λεπτα, ο μεθυσμενος τυπος βρηκε εφκερια να μου ξαναμιλισει και μου ειπε "Ξερεις ποιος ειμαι εγω μικρε ?"
Εγω απαντησα με χιουμορ και ειπα "θα πρεπε ?"
"Αν θα πρεπε λεει ? " ειπε ο μεθυσμενος τυπος, οχι τοσο χιουμοριστικα οσο εγω αλλα και παλι διατηρησε το χαμογελο στην χαραγμενη ααπο το θαλασσινο σαν ξυλο μουρη του.
Τοτε και εγω, λιγο ξαφνιασμενος απαντησα " Οκ τοτε, πητε μου ποιος ειστε"
Οταν εκανα την χιουμοριστικη για μενα ερωτηση, το προσοπο του μεθυσμενου αντρα ξαφνικα αλαξε, σοβαρεψε και ξεκινησε να δειχνει πολλυ πιο λιγο μεθυσμενος, τοτε σηκωθηκε πανω και βαζοντας την μια παλαμη πανω στο στυθος του ειπε θριαμβεφτικα "Ειμαι ο Σμιθ Σ. Κιτ , ο καπετανιος του μεγαλου αλιεφτικου "Ροζμαρι", τωρα ξερεις ποιος ειμαι ? " Ρωτησε γεματος ειρωνεια. ... Αλλα και παλι, δεν πιστεβα πως αφτος ηταν ο καπετανιος του μεγαλυτεου αλιεφτικου στην East Blue ... , απλος δεν πιστεβα στα ματια μου ποσο μαλλον στα αφτια μου...
Τοτε ειπε κατι που αλαξε τελειος το κλιμα γυρο μου και ποσο μαλλον του μαγαζιου " Μικρε ... Θες να δουλεψεις στο αλιεφτικο μου ?"
"Τι .. τι εγω ?" ειπα γεματος με ζωη και θαβμασμο .
"Ναι εσυ" απαντησε με ενα σοβαρο υφος.
"ΒΕΒΕΑ" φωναξα δυνατα, τοσο δυνατα που ακουστηκε η υχος παντου.
"Επι την εφκερια... λεγομε ανατσου κιριε .. "
"Χαρικα που σε γνωρισσα ανατσου" ειπε χαμογελαστος .

"Λοιπον κυριε, τι ωρα και ποτε να παρουσιαστω στο πλοιο ?" ειπα γεματος χαρα και ταφτοχρονα γεματος σιγουρια.
"Τι .. τωρα, ηρθε να χαλαρωσεις και τελικα θα μιλας για δουλεια ? ... θα σου πω πιο μετα μικρε" ειπε ο καπετανιος με ενα μεν σοβαρο αλλα και χαλαρο υφος ενω με κοιτουσε καταματα με τα ζαρωμενα, γεματο ζωντανια ματια του που κιριολεκτικα, εβλεπες την φλογα μεσα τους.
τοτε εγω αποκρυθηκα λιγο διστακτικα και ειπα " Ε... τι να κανουμε, τωρα η ποτε κυριε"
"Χαχαχα, αφου θες τοσο πολυ να μαθεις τοτε θελω να ερθεις ..... -" Πανω που ο καπετανιος πηγε να απαντηση σε μια κρισημη ερωτηση ...... κατα κακη μου τυχη, επιασε η επιδραση του ποτου και αποκυμηθηκε .... ηταν πολυ παραξενο διωτι πρωτη φορα εβλεπα τετια καταρεβση στην ζωη μου ... Αφου εχασα την τελικη απαντηση του καπετανιου, χτυπησα με την παλαμη μου το μετοπο μου και ειπα σιγα, σαν ψιθιρο στον εαφτο μου "Καποιος .. με μισει ..." γεματος λυπη και απογοητεβση.... Καπως ειρονικο, που ο ειδιος προκαλεσα την ειδια μου την θληψη στο σημειο που την αφηνα πισω μου στην πορτα και την ξεχνουσα.
Σκεφτικα λιγο και τοτε σηκωθηκα αστραπιεα απο το καθισμα μου και ειπα δυνατα "Γιοςςςς Αφτο δεν θα περασει ετσι !!" ..... Οπος ειμουν σηκωμενος, σηκωσα τον καπετανιο επιτοπου στους ωμους μου και ξεκινησα τρεχωντας στον δρομο για την μαρινα που ηταν το καμαρι των ωκαιανων το "Ροζμαρι".

Αφου εφτασα στην μαρινα εξουθενωμενος, το πρωτο πραγμα που αντικρισα ηταν το πλοιο του καπετανιου, .. ηταν απλος πελοριο , σιγουρα θα χορουσαν πανω απο δυο χιλιαδες ναφτες ενω τα πανια του εφταναν στα 30 μετρα υψος. Ενιωθα περιφανος που θα δουλεβα σε αφτο το καμαρι των θαλασσων, που θα ειχα την εφκερια να τρυψω τα γιαλιστερα βερνικομενα ξυλινα δαπεδοι του, να περασω τις καλιτερες νυχτες μου στο τεραστιο καταστρομα του αλλα πανω απολλα .... ενιωθα τυχερος που θα ειχα την εφκερια , εστω .. να ταξιδεψω μαζι του. Ετσι, αφου το θαβμασα για λιγο, ετρεξα προς την ακρη της μαρινας, φωναξα εναν ναφτη που ολοι αποκαλουσαν "Μαβρο" λογο του κοκκινοπου του δερματος να μας ριξει μια ανεμοσκαλα και ετσι, αρπαξα με σφιχτα το ενα κομματι της σκαλας φτιαγμενης απο σκοινη με το αριστερο μου χερι και τοτε ξεκινησα να σκαρφαλωνω , χωρις να χρησιμοποιω το ενα απο τα χερια μου, κατι που το οποιο ηταν πολλη δυσκολο , ειδικα σε μια σκαλα τετιου μεγαλου μεγεθους οσο αφτης. Αφου εφτασα επιτελους στην κορυφη, αρπαξα την κουπαστη του πλοιου και με εναν πηδω βρεθηκα μεσα στο "Ροζμαρι". Εξηγησα στους ναφτες που δουλεβαν εκει την κατασταση και πηγαν τον καπετανιο τους πισω στην καμπινα του ωστε να ξεκουραστη.

Μεχρι να ξεκουραστη ο καπετανιος, εγω επιασα και ξαποστασα λιγο στην καμπινα, μεν για να ξεκουραστω αλλα και για να φυγει η επιδραση της μπυρας. Ηταν καταπληκτικο που καθομουν και ξαποσταζα σε ενα μερος μεσα στο ροζμαρι κατω απο την σκια του πανιου, οχι μονο συμβολικα αλλα σκεφτομουν πως ισος να υοθετησω αφτο το σημειο οσο ειμαστε στην θαλασσα που αφτο το εκανε ακομα πιο ωραιο. Περασαν οι ωρες και τελικα η υσιχια, ο θαλασσινος αερας, και το απαλο κουνημα του πλοιου με αποκυμησαν... Μαλλον, θα μπορουσα να πω πως αφτος ειναι ενας απο τους πιο ωραιους και χαλαρωτικους υπνους που ειχα κανει στην ζωη μου .... απλος αφτην την στιγμη ενιωθα πιο ελαφρυς και απο πουπουλο, πιο ελαφρυς και .. απο τον αερα κατα καπιο τροπο. Ολες οι εγνιες κυριολεκτικα γλυστρησαν απο πανω μου και επεσαν μεσα στην θαλασσα ... και .. τελικα ... βουλειαξαν στα βαθοι του ωκαιανου. Νομιζα .. πως ειμουν στον παραδεισο .. της γης . Ξαφνικα, κατι διεκοψε τον υπνο μου, ενας δυνατος χτυπος πορτας διαπερασε τα αφτια μου και τα ματια μου μεσα σε δεφτερα ανοιξαν, ενω οι χτυποι τις καρδιας μου ειχαν αβξηθει ραγδαια. Σηκωνομαι και βλεπω τον καπετανιο να βγενει απο την καμπινα του και επιτοπου , αφου ξεκουραστηκε γυρησε στο καθηκον του να δινει διαταγες περα δωθε.

Καποια στιγμη με αγριοκοιταξε λιγο και ειπε," τι στεκεσε εκει αγορι μου, δεν σε εχω για να χασομερας , στρωσου γρηγορα στην δουλεια, σε λιγο σαλπαρουμε"
Τοτε με ματια γεματα ζωντανια φωναξα δυνατα "Μαλιστα κυριε" ενω εκανα τον ναφτικο χερετισμο.
Ξεκινησα να δουλεβω οσο πιο γρηγορα και καλα γυνοταν, μερικοι ανωτεροι ναφτες μου εμαθαν κομπους και μου εδειξαν τους σωστους κομπους καθαρισματος. Δουλεβα μανιωδος μεχρι να βραδιαση, ειχα καθαρισει απο τρεις φορες ολο το καταστρωμα ενω ειχα τσεκαρει πανω απο δεκα φορες ολους τους κομπους των σκινιων στο πλοιο. Αφου πια ο καπετανιος τσεκαρε τα παντα εδωσε εντολη να σαλπαρουμε, στο ακουσμα αφτης της λεξης, ενιοωσα την ψυχηξ μου να απογιωνετε κι απολαψα καθε στιγμη που προσπαθουσαμε να κουμανταρουμε το πλοιο ωστε να βγει εξω απο τον λιμενα στην ανοιχτη και μανιωδη θαλασσα. Αφου πια βγηκαμε στα ανοιχτα, εκατσα παλι στο ειδο σημειο αλλα αφτη την φορα, κατω απο το φως του φεγκαριου και με ενα μπουκαλι ρουμι στο χερι .

-Bon Vojage-

Όνομα: Vongola Decimo
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 20.000+2.000
Bounty/Fame Points:-

Υ.Γ Κρίμα για μια τόσο ωραία ιστορία να έχεις τόσο ορθογραφικά λάθη.

» [Παρελθον]You gotta be ... Dead [part2][BV] [Αρχη]
» [Αρχή-Παρελθόν] A feeling deep inside [Τέλος-Παρελθόν]
» [Τελος-παρελθον] Ενα παρελθον διχως μελλον η μηπως οχι?
» Alucard and the cave [ΤΕΛΟΣ] [part1]
» Alucard and the big pearl PART1 [τελος]