[Τέλος] Stranger Bonds!

Το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Δεν ένιωθα τα περισσότερα μέλη του σώματός μου και όσα ένιωθα μπορούσα να πω πως δεν ήταν και σε τέλεια κατάσταση. Πόνος παντού. Τα μάτια μου άνοιξαν βαριά αλλά η όρασή μου ήταν θολή. Αδύναμος, ανήμπορος να κάνω κάτι. Τα χέρια μου ήταν στον αέρα και όταν γύρισα το κεφάλι μου να τα δω πρόσεξα πως ήταν αλυσοδεμμένα στον τοίχο που είμουν ακουμπισμένος. Μπροστά μου μεγάλα και σιδερένια κάγκελα. Είμουν μέσα σε φυλακή αλλά δεν ήξερα το γιατί. Το πιο λογικό ήταν να με είχαν απαγάγει ο μπάρμαν και ο περίεργος τύπος στο μπάρ. Όμως πως έχασα τις αισθήσεις μου? Γιατί είχαν εξαφανιστεί απότομα όλοι οι υπόλοιποι εκείνο το βράδυ της σύγκρουσης. Πόσες μέρες είχαν περάσει? Πολλά αναπάντητα ερωτήματα καταίγησαν το κεφάλι μου. Όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Το μόνο που μου έμενε ήταν να περιμένω...

Οι ώρες περνούσαν βασανιστηκά αργά μέχρι που άκουσα βηματισμούς. Κάποιοι πλησίαζαν προς το κελί μου. Μόνο ένας πυρσός υπήρχε στο μέρος εκείνο και αυτός ήταν στον διπλανό μου τοίχο. Τα πάντα έξω από τα κάγκελα ήταν καλυμένα στο σκοτάδι. Παρ'ολ'αυτά δεν είδα κάποιου είδους φως να έρχεται προς το μέρος μου από οπουδήποτε. Τα βήματα πλέον σταμάτησαν και ακούστηκαν κλειδιά. Μετά η πόρτα που υπήρχε σε ένα σημείο ανάμεσα στα κάγκελα άνοιξε διάπλατα και 2 τύποι που τα πρόσωπά τους δεν φαίνονταν από το σκοτάδι μπήκαν μέσα και έσβησαν τον πυρσό. Έβγαλαν τις αλυσίδες από τα χέρια μου και τα έδεσαν με ένα σχοινί. Αμέσως μετά ξεκίνησαν να φύγουν πάλι και με έσυραν μαζί τους. Πρόλαβα και έβαλα το πόδι μου μπροστά και σηκώθηκα για να περπατήσω. Δεν ήξερα που με πήγαιναν καθώς δεν έβλεπα τίποτα. Τα χέρια μου δεν τα ένιωθα από την ξαφνική αλλαγή της στάσης τους αλλά συνέχιζα έτοιμος να κάνω την κίνησή μου οποιαδήποτε στιγμή.

Περπατούσαμε αρκετή ώρα μέχρι που φως φάνηκε στο τέλος του διαδρόμου. Αυτοί που με τραβούσαν σταμάτησαν απότομα και άνοιξαν την πόρτα, πλυμμηρίζοντας τον διάδρομο με άπλετο φως. Το δεξί μου μάτι πόνεσε από την ένταση του φωτός και έτσι πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να το συνηθίσω. Το δωμάτιο αυτό ήταν φωτισμένο με αμέτρητους πυρσούς και στην μέση του βρισκόταν ένας μεγάλος θρόνος. Εκεί καθόταν ένας χοντρός τύπος με χρυσά κοσμήματα σε ολόκληρο το σώμα του. Με κοίταξε αμέσως με το που μπήκα στο δωμάτιο συνοδευόμενος από τους άλλους φρουρούς. Περιτριγυριζόταν από πολλούς ίδιους φρουρούς οι οποίοι ήταν βαριά οπλισμένοι με κάθε είδους όπλα. Ο χοντρούλης έκανε νόημα να πλησιάσω. Κοίταξα τους 2 φρουρούς μου και εκείνοι με πέταξαν μπροστά. Το σπαθί μου φυσικά έλειπε και με είχαν γδύσει από τα ρούχα μου βάζοντάς μου άλλα, πιο απλά. Σηκώθηκα και προχώρισα προς τον χοντρούλη.

Όταν έφτασα αρκετά κοντά τότε 2 φρουτοί ήρθαν και με γονάτισαν δίνοντάς μου 2 κλωτσίες, μία πίσω από το κάθε μου γόνατο. Κανονικά με μία τέτοια πράξη και με το σπαθί στο χέρι μου θα κατέληγαν αιματηρό έργο τέχνης.
-Ώστε εσύ είσαι αυτός που σκότωσε σχεδόν όλους τους άντρες που είχα στείλει για βάρδια εκείνο το βράδυ ε?
-Και τί αν είμαι?
-Ποιό είναι το όνομά σου?
-Δεν σου έχουν μάθει να λες πρώτα το δικό σου όνομα πριν ρωτήσεις του άλλου κακομαθημένε χοντρέ?
Αυτό που είπα σίγουρα πέτυχε κάποιο νεύρο και αμέσως πετάχτηκε από τον θρόνο του εξοργισμένος με εμένα. Κοίταξε τον διπλανό φρουρό του και του τράβηξε το σπαθί. Αμέσως το έστρεψε προς το μέρος μου και έκανε να με καρφώσει. Εκείνη την στιγμή όμως πετάχτηκε κάποιος και απέκρουσε το θανατηφόρο του χτύπημα με ένα διαμαντοστόλιστο μαχαίρι.
-Αρχηγέ, μην ξεχνάς αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνεις. Με αφήνεις να συναισθήματά σου να σε κυριεύουν. Και από την άλλη, δεν χρειάζεται να λερώσεις τα χέρια σου με το αίμα ενός "απλού" ανθρώπου! είπε καθώς με κοιτούσε υποτιμητικά.

Από την πρώτη στιγμή που τον είδα κατάλαβα πόσο δυνατός ήταν και ότι δεν θα ήταν εύκολο να κάνω κάποια κίνηση με αυτόν στην μέση. Ειδικά η ταχύτητά του και η ευστοχία του ξεπερνούσαν κατά πολύ ότι έχω ξαναδεί μέχρι τώρα. Με εκνεύριζε... με εκνεύριζε πολύ!! Όταν ο αρχηγός τους είδε αυτόν που μόλις είχε εμφανιστεί, τρόμαξε και αμέσως απέσυρε το σπαθί από την θέση του. Το έδωσε πάλι στον φρουρό και κάθισε στον θρόνο του.
-Τί σε φέρνει εδώ Goro?
-Ήρθα για να σου μεταδώσω κάποιες πληροφορίες σχετικά με τον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου και για κάτι άλλο πιο σημαντικό από αυτόν.
-Ωωω, επιτέλους έφτασαν?
-Ναι, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι τα αληθινά. Το μόνο που μένει είναι να προχωρίσουμε με τα τυπικά. Όσον αφορά τον τύπο εδώ πέρα...

-Ησυχία! Αύριο ξεκινάς το όμορφό σου ταξιδάκι. Τώρα εξαφανείστε τον από μπροστά μου!
Οι φρουροί πλησίασαν και με σήκωσαν όρθιο. Έπιασαν το σκοινί που μου έδενε τα χέρια και με τράβηξαν προς το κελί μου. Όμως εγώ δεν είχα τελειώσει την συζήτηση ακόμα. Έφερα αντίσταση στους φρουρούς, τόση ώστε να χρειαστούν να ασκήσουν πολύ περισσότερη δύναμη από ότι πριν.
-Πόσες μέρες είμαι εδώ?
-.....
-Σε ρώτησα κάτι χοντρέ!
Ξαναπέτυχα νεύρο και τότε ξανασηκώθηκε από τον θρόνο του έτοιμος για οτιδήποτε. Και πάλι όμως βρέθηκε ο Goro μπροστά του για να τον σταματήσει. Του είπε κάτι και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Φάνηκε να τρέμει κάπως για λίγο. Ο Goro εξαφανίστηκε απότομα χωρίς να μπορώ να ακολουθήσω τις κινήσεις του και το μόνο που ένιωσα αμέσως μετά ήταν ένα χτύπημα στον σβέρκο. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ο αρχηγός τους να φεύγει από την πίσω πόρτα που υπήρχε και μετά σκοτάδι...

Καθώς αναίσθητος, θυμήθηκα το παρελθόν μου. Εφιαλτικές αλλά και χαρούμενες εικόνες γέμισαν το κεφάλι μου. Ειδικά των παιδικών μου χρόνων όταν με φίλους παίζαμε διάφορα παιχνίδια και αποφασίσαμε μία μέρα να φτιάξουμε μία ομάδα, με το όνομα Kiheitai (Demon Army)! Στην αρχή δεν είχαμε κάποιον σκοπό αλλά αργότερα αποκτήσαμε έναν πολύ σημαντικό! Να......
-..ura-san! Shura-san! Ααα, επιτέλους ξύπνησες! Πώς ήταν ο ύπνος σου?
Μόλις ξύπνησα είδα τον Goro μπροστά μου. Είχε σκύψει και είχε πλησιάσει αρκετά. Εγώ για άλλη μία φορά είμουν αλυσοδεμμένος στο ίδιο κελί με μηδαμινό φως στο δωμάτιο.
-Τί θες εδώ?
-Να είσαι ευγνώμων που σε έσωσα 3 φορές! Ήρθα επίσης για να σου απαντήσω στα ερωτήματά σου!
-3 φορές? 2 φορές διέκοψες τον χοντρό αρχηγό σου από το να με σκοτώσει. Δεν είδα κάποια τρίτη...
-Hehehe! Θα καταλάβεις σε λίγο για πιο πράγμα μιλάω. Βρίσκεσαι εδώ 1 εβδομάδα. Σε ταίζαμε κιόλας για να μην μας πεθάνεις! Είδες πόσο καλοί είμαστε? Hehehe!

-Γιατί με βοήθησες εκεί και γιατί μου απαντάς τέτοιες ερωτήσεις? Και το κυριότερο... Πώς ξέρεις αυτό το όνομα?
-Βλέπεις, ούτε εγώ ξέρω γιατί σε βοήθησα εκεί πίσω. Απλά ένιωσα κάτι σημαντικό να με τραβάει και τσαφ! Έκανα ότι έκανα. Και από την άλλη, είναι ότι θέλω να δω πως η μοίρα θα φέρει τα πράγματα με εσένα ζωντανό. Όσο για το όνομα... Ξεκουράσου όσο μπορείς! Αύριο με το που βγει ο ήλιος θα φύγεις μαζί με όλους τους υπόλοιπους για το Doom Island!
-ΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ SHURA!?!?!?
-Δεν νομίζω πως έχεις το δικαίωμα και την δύναμη να φωνάξεις! Κράτα την ενέργειά σου για αύριο. Το ταξίδι δεν θα είναι σύντομο και απλό.
Αμέσως μετά έφυγε από το δωμάτιο και η πόρτα του κελιού έκλεισε αφήνοντάς με μόνο μου. Όσα ερωτήματα μου απάντησε, τόσα περισσότερα μου δημιούργησε. Κοίταξα να ακολουθήσω την συμβουλή του προς το παρόν και να ξεκουραστώ.
-Ποιός είναι....?

Η επόμενη μέρα έφτασε σαν να περνούσε δευτερόλεπτο. Πάλι 2 φρουροί ήρθαν και με πήραν. Αυτή τη φορά μου κάλυψαν το μάτι μου για να μην βλέπω την διαδρομή. Μετά από αρκετά λεπτά περπατήματος ένιωσα το μάτι μου να πονάει και κατάλαβα ότι είχαμε βγει στην επιφάνεια. Έβγαλαν το πανί που μου κάλυβε το μάτι και τότε τυφλώθηκα από το ισχυρότατο φως του ήλιου. Είμασταν στο λιμάνι της πόλης. Αρκετά κακόφημο χωρίς την εξουσία των Marine να φτάνει σε ένα τέτοιο μέρος. Προχωρούσαμε μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι μέχρι που βρήκαμε και τους υπόλοιπους "εργάτες". Περιμέναμε για καμιά ώρα μέχρι που και οι τελευταίοι έφτασαν. Μετά παραταχθήκαμε σε μία σειρά και ξεκινήσαμε προς το καράβι. Ο Goro από μακριά κοιτούσε την όλη παράσταση. Όλα ήταν τελειωμένα για εμάς και ειδικά για εμένα μέχρι που συνέβη! Μία τεράστεια έκρηξη δάμασε τις ψυχές όλων όσων βρίσκονταν στο λιμάνι. Ένα πλοίο είχε τυλιχθεί στις φλόγες. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα πρόσωπα των άλλων σκλάβων και έτσι κατάλαβα ότι το πλοίο που καταστράφηκε ήταν εκείνο που θα μας μετέφερνε στο Doom Island!

Μα δεν γινόταν η τύχη να τα ετοίμαζε όλα τόσο τέλεια! Απέστρεψα το βλέμμα μου από το φλεγόμενο καράβι μόνο και μόνο για να δω τον άντρα που στεκόταν πίσω μου. Φορούσε μανδύα ο οποίος κάλυβε όλο του το σώμα και το πρόσωπό τους ήταν κρυμμένο. Μόνο τα μάτια του φαίνονταν από ολόκληρο το σώμα του. Έκανε μία χαρακτηριστική κίνηση στο πρόσωπό του και κατάλαβα ότι γέλασε.
-Επιτέλους σε ξαναβρίσκω! Όμως δεν έχω χρόνο για επανασυνδέσεις. Ήρθε η ώρα να σου ξεπληρώσουμε όλα όσα είχες κάνει για εμάς. Σε ευχαριστούμε και πάλι, παρ'όλο που όσα κάνουμε εδώ δεν φτάνουν για να σε καλύψουμε πλήρως.
Από πίσω του βρίσκονταν πάνω από 50 στρατιώτες, όλοι οπλισμένοι και με το μέρος του, έτοιμοι να πολεμίσουν τους αντιπάλους. Μετά έβγαλε κάτι από το ρούχο του και μου το έδωσε. Ήταν το σπαθί μου θηκαρωμένο.
-Ποιός είσαι εσύ και πως μου χρωστάς χάρη? Δεν βοηθάω ανθρώπους τόσο εύκολα ξέρεις. Και πώς βρήκες αυτό το σπαθί?
Πήρα το σπαθί και τότε εκείνος με ένα πιστόλι πυροβόλησε τις αλυσίδες που μου μείωναν τις κινήσεις.

Έκανε κάποια βήματα μπροστά και με ξεπέρασε. Σήκωσε το πιστόλι στον αέρα και πήρε μία βαθιά ανάσα.
-ΕΠΙΘΕΣΗ!!!!!!!!
Αμέσως, όλος ο στρατός από πίσω του έβγαλε κραυγές θάρρους και χαράς. Το έδαφος σείστηκε κατά την διάρκεια της εισβολής του στρατού στους αντιπάλους. Οι αντίπαλοι φρουροί, μη έχοντας που να τρέξουν, αναγκάστηκαν να βγάλουν τα όπλα τους και να πολεμήσουν. Γύρισα το κεφάλι μου για να δω τον Goro αλλά δεν ήταν στην θέση του.
-Για εμένα ψάχνεις, Shura-san?!
Ο Goro εμφανίστηκε πίσω μου σαν φάντασμα και τότε ένιωσα το στιλέτο του να εισχωρεί στην μέση μου στέλνοντάς μου έναν έντονο πόνο σε ολόκληρο το σώμα μου. Άρχισα να κρυώνω και ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό μου. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό για να με ακινητοποιήσει. Τράβηξα το σπαθί μου αμέσως και το έστρεψα προς το μέρος του αλλά αστόχησα. Θα χρειαζόμουν κάτι καλύτερο από αυτό για να τον πετύχω...

Ο Goro έφυγε προς τα πίσω με το που γύρισα το σπαθί μου και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να φτιάξω μία αμυντική στάση. Ευτυχώς το στιλέτο του δεν με είχε καρφώσει σε σημαντικό σημείο και για το μόνο που έπρεπε να ανησυχώ ήταν η αιμορραγία. Έβαλε το στιλέτο του μέσα στη θήκη του και έβγαλε ένα σπαθί. Όρμησε το επόμενο δευτερόλεπτο με το σπαθί να το έχει τραβήξει προς τα πίσω, έτοιμος να το εκτινάξει προς την καρδιά μου. Διάβασα την κίνησή του και απέκρουσα με το σπαθί μου ενώ ταυτόχρονα, με το αριστερό μου χέρι τον έπιασα από τον λαιμό. Τον έσπρωξα με τέτοιον τρόπο μπροστά έτσι ώστε να μην μπορεί να πάρει την αμυντική του στάση πάλι και προσπάθησα να του καταφέρω ένα χτύπημα. Την ώρα όμως που το σπαθί ακουμπούσε την σάρκα του, εκείνος πάλι εξαφανίστηκε. Έκανε την ίδια κίνηση με πριν και έφτασε από πίσω μου έτοιμος να με σκοτώσει αλλά τότε ένα στρατιώτης μπήκε μπροστά του. Το πρόσωπο του Goro ήταν η τελευταία εικόνα που είδε ο στρατιώτης πριν ξεψυχήσει.

-Τς! Άχρηστοι άνθρωποι! Τους ζήτησα να με βοηθήσουν? Μπλέχτηκε μέσα στην μάχη και πήρε αυτό που άξιζε.... πέθανε!
-Μην μιλάς έτσι για τους νεκρούς... Ειδικά τώρα που θα σε καλωσορίσουν στο μέρος τους!
Μία δεύτερη επίθεση ολοκληρώθηκε από τον Goro και το μόνο που είδα ήταν το χέρι μου να σκίζεται σε ορισμένα σημεία. Αυτό έδειχνε την ταχύτητά του. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω και για την δεύτερη επίθεση στην σειρά που είχε ως στόχο το στομάχι μου. Και πάλι όμως βρέθηκα ζωντανός... γιατί κάποιος άλλος είχε παρέμβει. Αυτή την φορά ήταν ο ίδιος άνθρωπος με πριν. Εκείνος που μου έδωσε το σπαθί και με ελευθέρωσε.
-Άστον σε εμένα. Φαίνεται ότι δεν εκπαιδευόσουν πολύ με το σπαθί τον τελευταίο καιρό! Είσαι αδύναμος αυτή την στιγμή! Φύγε από εδώ. Πήγαινε στο δεύτερο κατά σειρά πλοίο στην αρχή του λιμανιού. Ανέβα και πες του καπετάνιου να σαλπάρει. Θα ξανασυναντηθούμε Shura! Είμαι σίγουρος!

Ήθελα εκείνη την στιγμή να τον κόψω που διέκοψε την μάχη μου αλλά κάτι με σταμάτησε από το να το κάνω. Κάτι από την αρχή που τον συνάντησα μου έλεγε ότι πρέπει να τον υπακούσω. Έτσι ξεκίνησα να φύγω.
-Ώστε έτσι έφερε τα πράγματα η μοίρα ε? Ενδιαφέρον, θα σε αφήσω να ζήσεις προς το παρόν Shura-san, όμως πρόσεξε... Πάντα θα είμαι δίπλα σου και θα σου απειλώ την ζωή. Γι'αυτό καλύτερα να γίνεις δυνατότερος.
Μπορεί να άφηνα πολλά αναπάντητα ερωτήματα πίσω μου αλλά και αυτό είχε τον λόγο του. Καθώς έτρεχα προς την αρχή του λιμανιού είδα πως 2 άτομα μπλόκαραν τον δρόμο μου. Ήταν οι 2 τύποι από το μπαρ που με είχαν ρίξει αναίσθητο. Ο καθένας έβγαλε το δικό του όπλο αλλά ήταν ανώφελο. Με τον θυμό μου εκείνη την ώρα δεν με σταματούσε κανείς. Πριν καλά καλά καταλάβουν τίποτα, τους έκοψα τα κεφάλια λες και έκοβα πορτοκάλι. Λίγο αργότερα βρήκα το πλοίο και ανέβηκα αναφέροντας στον καπετάνιο την κατάσταση. Εκείνος ξεκίνησε το πλοίο και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι.

Μόνο όταν είχαμε απομακρυνθεί αρκετά άρχισαν να έρχονται οι αναμνήσεις στο μυαλό μου. Ο τρόπος που μιλούσε ο άγνωστος, το ότι ήξερε το όνομα "Shura" και εκείνα τα μάτια, μόνο σε ένα άτομο άνηκαν. Ο θυμός αυξανόταν συνεχώς μέσα μου καθώς δεν είχα καταλάβει νωρίτερα ποιός ήταν και δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω. Ήθελα τόσο να σκοτώσω τον τωρινό αντίπαλό του, τον Goro. Το μίσος μου γι'αυτόν δεν είχε όρια. Ήθελα να τον κόψω με το σπαθί μου... ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ! Όλα αυτά εξαφανίστηκαν από το μυαλό μου με μία φράση που με άφησε άφωνο. Ακούστηκε από το σημείο της μάχης και ήταν πραγματική.
-Kiheitai!! Συνεχίστε!....

Τέλος Stranger Bonds!

Όνομα: Takasugi Shinsuke
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 21.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Η ιστορία σου μου άρεσε πάρα πολύ. Αν τα ποστ σου ήταν λίγο πιο "γεμάτα" θα σε βαθμολογούσα και καλύτερα. Αναμένω την συνέχεια!!!