[Τέλος] A Long-Awaited Reunion! The Destroyed Bonds!

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Ο αρχηγός της βάσης μας με φώναξε. Χτύπησα την πόρτα του και μετά από μία μικρή καθυστέρηση μπήκα. Μέσα βρίσκονταν και άλλοι εκτός από εμένα. Συνολικά, χωρίς τον αρχηγό ήμασταν με μία ματιά δέκα άτομα. Πλησίασα ανάμεσά τους και στάθηκα ακίνητος περιμένοντας να πάρω λογικά διαταγές.
-Ωραία, μαζευτήκαμε όλοι. Σας κάλεσα εδώ με βάση τις ικανότητές σας και όχι την θέση σας. Να είστε περήφανοι που θα συνεργαστείτε μεταξύ σας. Ο λόγος που ήρθατε είναι για να σας δώσω μία πολύ σημαντική αποστολή που μου ανατέθηκε χτες. Μία αποστολή που αν αποτύχει τότε να θεωρήσετε το νησί χαμένο από τα χέρια μας. Πιστεύω να καταλάβατε την βαρύτητα της υπόθεσης. Αύριο, στην μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού μας, φημισμένη και σε ολόκληρη την θάλασσα, θα γίνει μία χρηματαποστολή, την οποία εσείς θα επιβλέψετε. Τα χρήματα αυτά είναι να μεταφερθούν από την τράπεζα στο λιμάνι, και από εκεί να επιβιβαστούν σε πλοίο. Δεν σας ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ο μόνος σας στόχος είναι η ασφαλή μεταφορά τους στο πλοίο. Και για να σας ανεβάσω το ηθικό, σας λέω πως ο φημισμένος πειρατής Raziel, συλλήφθηκε και θα μεταφερθεί στην βάση μας σε μία μέρα. Την ημέρα της αποστολής. Δεν ξέρουμε πως αυτό θα επηρεάσει την κατάσταση. Αυτά είναι όλα. Προετοιμαστείτε καλά για αύριο και μην αφήσετε κανέναν παράγοντα να σας μειώσει. Shinzou, μείνε εδώ. Όλοι οι υπόλοιποι... ελεύθεροι!
Όλοι οι Marines έφυγαν από την πόρτα και όταν την έκλεισαν κοίταξα ξανά τον αρχηγό.

Υποκλίθηκα και έφυγα. Προχώρησα στον διάδρομο και πήγα στο δωμάτιό μου. Έφτιαξα τα πράγματά μου και τα άφησα πάνω στο κρεβάτι μαζί με ένα σημείωμα με τις συντεταγμένες του μέρους που είχα αφήσει την βάρκα μου. Έβγαλα τα πιστόλια μου που είχα καιρό να πιάσω και τα περιεργάστηκα. Τα καθάρισα και τα γέμισα με σφαίρες για την επόμενη μέρα το πρωί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πήρα δύο επιπλέον γεμιστήρες για το κάθε πιστόλι. Δεν θα είχα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω την ειδική λειτουργία της φορεσιάς μου άρα έπρεπε να προετοιμαζόμουν για τα πάντα. Η στολή των Marine ήταν γελοία πάνω μου. Τουλάχιστον θα μπορούσα να φορέσω το κάλυμμα για το μάτι μου, ώστε να συγκεντρώνομαι ευκολότερα. Τα έβαλα όλα στην θέση τους και πήγα στην αίθουσα φαγητού για να τσιμπήσω κάτι. Έτσι και πέρασε η υπόλοιπη μέρα μέχρι που πήγα να κοιμηθώ. Όμως, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα στο μυαλό μου συνεχώς την αυριανή αποστολή. Ήξερα πως δεν θα εξελίσσονταν ομαλά τα πράγματα. Ο αρχηγός είχε σχεδιάσει την χρηματαποστολή να γίνει το πρωί ώστε να υπάρχει και κόσμος στους δρόμους. Ήξερε καλά πως οι Επαναστάτες δεν θα έκαναν κάτι χαζό, σαν να μπλέξουν και αθώο πληθυσμό στις μάχες τους. Το θέμα ήταν οι Red Spiders.

Δεν γνωρίζαμε τίποτα γι'αυτούς και δεν είχαμε καμία απόδειξη για το αν θα έκαναν το ίδιο. Η αϋπνία με ανάγκασε να κάνω την πρώτη κίνηση. Βγήκα από το δωμάτιό μου και έφυγα από την βάση καθώς ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει. Από τους φρουρούς έξω από την βάση ρώτησα για τυχόν κοντινούς γιατρούς. Εκείνοι μου έδωσαν οδηγίες για έναν αρκετά ικανό αλλά και ακριβό. Δεν είχα τέτοιο θέμα. Θα ξόδευα ότι χρήμα είχα μαζέψει από τους Marines. Έφτασα μετά από λίγο έξω από το ιατρείο του. Άνοιξα την πόρτα αλλά την ίδια στιγμή ένας πελάτης βγήκε από μέσα. Είχε μακριά μαλλιά μέχρι την πλάτη, αγκαθωτά. Πέρα από αυτά, είχε και κάτι που με τρόμαζε. Και μόνο η παρουσία του με έκανε να ριγήσω. Με κοίταξε με ένα έντονο βλέμμα και μετά με προσπέρασε. Μπήκα μέσα και παρουσιάστηκα στον γιατρό. Του ζήτησα να εξετάσει την πληγή που είχα στην πλάτη μου.
-Και εσύ και ο προηγούμενος πελάτης μου είστε χάλια. Αναρωτιέμαι πως μπορέσατε να αποκτήσετε τέτοια τραύματα. Φυσικά δεν είναι δουλειά μου να μάθω αλλά, εσύ, την έχεις κακομεταχειριστεί. Τα ράμματα έχουν σχιστεί και εξέχουν από παντού. Άλλα έχουν παραμορφώσει την ροή της πληγής.
Τα έβγαλε όλα και τοποθέτησε άλλα. Απολύμανε όλη την περιοχή και μου έβαλε επίδεσμο γύρω γύρω από το στήθος καλύπτοντάς την.

Τον ευχαρίστησα και του άφησα ότι χρήματα είχα. Ευτυχώς έφταναν ίσα ίσα. Μόλις τελείωσα από εκεί, πήγα στο σημείο συνάντησής μας. Η ώρα είχε φτάσει. Ο ήλιος είχε βγει πλέον για τα καλά. Οι άνθρωποι έβγαιναν από τα σπίτια τους για τις δουλειές τους και για τα ψώνια τους. Έστριψα σε ένα στενό και μόλις έφτασα στον δρόμο της τράπεζας, τους είδα όλους παραταγμένους μπροστά μου. Φαίνεται πως είχα αργήσει λίγο. Με κοίταξαν με μισό μάτι και γύρισαν την πλάτη τους. Ήταν λογικό να έχουν αυτή την αντίδραση. Ήταν πρωτάκουστο να παίρνει τόσο δύσκολη αποστολή ένας καινούριος. Πέρασαν πέντε λεπτά και μετά εμφανίστηκαν και οι υπεύθυνοι στης τράπεζας. Μας χαιρέτησαν και ξεκινήσαμε. Το κιβώτιο με τα χρήματα βρισκόταν πάνω σε ένα κάρο, το οποίο το έσερνε ένας από τους δικούς μας. Το είχαν τοποθετήσει μέσα σε άλλο ένα σιδερένιο κουτί και το είχαν καλύψει με πανί. Οι δέκα Marines μαζί με εμένα ακολουθούσαμε αμυντικό σύστημα. Μπροστά μπροστά βρίσκονταν δύο άτομα, ειδικά εκπαιδευμένοι στην μάχη σώμα με σώμα. Ο τρίτος έσερνε το κάρο. Άλλοι δύο, συνόδευαν τους αντιπροσώπους της τράπεζας, ένας σε κάθε πλευρά του κάρου, παρέχοντάς τους προστασία. Δύο πίσω από τον καθένα χωριστά ακριβώς, προστατεύοντας τα πλαϊνά του οχήματος και ένας στο τέλος από πίσω του. Ο τελευταίος Marine βρισκόταν πάνω στο κάρο, ενώ εγώ απείχα αρκετή απόσταση από αυτό, περίπου 15 μέτρα πίσω.

Πέντε Marines με σπαθιά, τρεις που χρησιμοποιούσαν μαζί με το σπαθί τους και μία ασπίδα για άμυνα και δύο εξειδικευμένοι σε μάχη από απόσταση, δηλαδή εγώ και εκείνος που καθόταν πάνω στο κάρο. Τις ασπίδες τις είχαν εκείνοι που προστάτευαν τους αντιπροσώπους και ο τελευταίος, πίσω από το κάρο. Με λίγα λόγια μου είχαν δώσει την πιο επικίνδυνη θέση. Εύκολα θα μπορούσαν να μου επιτεθούν και να μην προλάβουν οι μπροστινοί να αντιδράσουν. Ευτυχώς είχα την μερική κάλυψη του τύπου που καθόταν στο κάρο. Και είχε το τουφέκι σε εγρήγορση αλλά και ήταν στραμμένος προς το μέρος μου. Δούλευε και σαν ανιχνευτής, κοιτώντας τα στενά της πόλης και τις οροφές. Χρειαζόταν μεγάλη οργάνωση για να διαπεράσουν το σύστημά μας, πλήν εμένα. Είχαμε φτάσει στα μισά της διαδρομής και δεν υπήρχε ίχνος εχθρικότητας από κανέναν. Το γεγονός ότι βγήκαμε σε κεντρικό δρόμο, που είχε κόσμο ήταν δίκοπο μαχαίρι. Και θα προστατευόμασταν από επίθεση Επαναστατών αλλά και θα δίναμε στους αντιπάλους την ευκαιρία να μεταμφιεστούν στο πλήθος. Τουλάχιστον κρατούσαν μία απόσταση δύο μέτρων από τον καθένα. Το κακό έγινε στο μειονέκτημα της τακτικής μας και φυσικά, σε εμένα. Ο κόσμος με το που περνούσε το κάρο, ξαναγέμιζε τον δρόμο κάνοντάς το έτσι αρκετά απλό να μου επιτεθούν. Ένας από το πλήθος μου έπιασε τα χέρια και μου τα γύρισε πίσω στην πλάτη.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μου είχε βάλει χειροπέδες. Μου κλότσησε το ένα πόδι, λυγίζοντάς το και ρίχνοντάς με στο έδαφος. Άσκησε δύναμη σε ορισμένα σημεία του σώματός μου προκαλώντας μου αφόρητο πόνο. Δεν είχα την ευκαιρία να γυρίσω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. Στα αυτιά μου ήχησε ο ήχος του μετάλλου. Στο έδαφος σχηματίστηκε η σκιά της λεπίδας του. Ένας πυροβολισμός από λίγο πιο μακριά έκανε το πλήθος να τρομάξει και να σηκώσει τα αίματα. Το πάτωμα και το πρόσωπό μου γέμισε με ένα έντονο κόκκινο χρώμα, καθώς ένιωσα τον αντίπαλό μου να ελαττώνει την πίεσή του πάνω μου. Σηκώθηκα γρήγορα και κοίταξα γύρω μου για τυχόν άλλους εχθρούς. Ο πυροβολισμός του συνεργάτη μου όχι απλά με ελευθέρωσε, αλλά έκανε και το πλήθος να απομακρυνθεί από τον δρόμο, αναγκάζοντας τους εχθρούς να απομακρυνθούν μαζί τους. Ο τελευταίος πίσω από το κάρο, ήρθε και έσπασε τις χειροπέδες μου με την μεγάλη του ασπίδα. Φαινόταν πως είχαν εξαφανιστεί όλοι. Μπορούσες όμως να καταλάβεις πως εδώ θα γινόταν η μάχη. Σήκωσα τον νεκρό άντρα στον αέρα και του έβγαλα την κάπα που τον κάλυπτε. Τα ρούχα του πρόδιδαν την παράταξή του. Ήταν επαναστάτης! Ενημέρωσα και τους άλλους και βρεθήκαμε σε επιφυλακή. Είπαμε στους αντιπροσώπους να κρυφτούν κάτω από το κάρο και αρχίσαμε να ελέγχουμε την περιοχή γύρω μας. Το μάτι μου έπιασε μία μορφή σε μία οροφή.

Δεν ήθελα να τον κάνω να κρυφτεί και αφού σιγούρεψα την ακριβής τοποθεσία του απέσπασα το βλέμμα μου από εκεί. Με αστραπιαίες κινήσεις, κίνησα το δεξί μου χέρι μαζί με το όπλο που κρατούσα προς τα εκεί και πυροβόλησα. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Τον είχα πετύχει στο κεφάλι. Το σώμα του στάθηκε για λίγο στην άκρη της οροφής και μετά γλίστρησε και έπεσε στο δρόμο. Ήταν γεμάτοι δύο όροφοι. Η κίνησή μου σήμανε και τους υπόλοιπους, όχι μόνο δικούς μου αλλά και αντιπάλους. Πλέον οι δικοί μου είχαν μία γεύση από τις ικανότητές μου. Περάσαμε στο σχέδιο Β. Κολλήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον γύρω γύρω από το κάρο και εγώ με τον σκοπευτή ανεβήκαμε πάνω του. Πέρασε αρκετή ώρα αλλά δεν υπήρξε άλλη κίνηση. Ο χρόνος δεν κυλούσε με το μέρος μας. Όσο περισσότερο περιμέναμε, τόσο πιο πολλές επιλογές δίναμε στον αντίπαλο. Τελικά αποφασίσαμε να ξαναξεκινήσουμε την μεταφορά της χρηματαποστολής. Οι σκοπευτές μείναμε πάνω στο κάρο αλλά φιλοξενήσαμε και τους αντιπροσώπους δίπλα μας. Με τα όπλα μας στα χέρια όλοι, αντιδρούσαμε στην παραμικρή κίνηση από τον περίγυρό μας. Χρειάστηκαν άλλα δύο άτομα αυτή τη φορά για να το σύρουν με το βάρος μας. Προχωρούσαμε με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Έμενε άλλο ένα χιλιόμετρο πριν το λιμάνι, όπου υπήρχε υπέρ-αρκετή άμυνα. Ήταν σίγουρο πως εκεί θα ήμασταν ασφαλής. Αφήσαμε πίσω μας άλλα δύο στενά και συναντήσαμε έναν μεγάλο δρόμο που διέσχιζε κάθετα τον δικό μας.

Με το που μπήκαμε στην διασταύρωση, είδαμε πολλές μορφές να μας κλείνουν τον δρόμο, ξεπροβάλλοντας από διάφορα μέρη, όπως από σπίτια ή παράλληλα στενά. Μας είχαν περικυκλώσει από κάθε κατεύθυνση. Πέντε σε κάθε διεύθυνση μπρος-πίσω και άλλοι τρεις στον πλαϊνό δρόμο, δεξιά και αριστερά. Συνολικά είχαμε γύρω μας 16 αντιπάλους. Κατάλαβα αμέσως πως δεν θα ήταν οι μόνοι και επιχείρησα να κοιτάξω ψηλά στις ταράτσες των τεσσάρων γωνιακών σπιτιών. Ήμουν σωστός γι'άλλη μία φορά. Δύο σκοπευτές σε κάθε ένα σπίτι, υψώνοντας τον αριθμό τους στο 24. Και αφού σταματήσαμε, έφτασε στο εχθρικό στρατό και ένας που έμοιαζε με τον αρχηγό τους. Σχετικά ψηλός, με άσπρα μαλλιά και ταυτόχρονα νέος. Μου θύμισε έναν φίλο που είχα κάποτε. Που βρισκόταν σε αυτήν την μεγάλη παρέα πριν τόσα χρόνια. Δεν ήταν φυσικά η ώρα για αναμνήσεις. Τον σημάδεψα και ταυτόχρονα, ένιωσα όλα τα βλέμματα να κατευθύνονται πάνω μου. Με σημάδεψαν επίσης χωρίς δισταγμό. Αιμοδιψής ομάδα.
-Δεν είναι και τόσο έξυπνο να με σημαδεύεις σε τέτοια κατάσταση. Με ένα νεύμα μου μπορώ να σε γεμίσω με αμέτρητες σφαίρες. Κάπως έτσι...
Κίνησε το κεφάλι του και το χέρι του έδειξε προς το κάρο μας. Πυροβολισμοί από κάθε γωνιά μας έκαναν να σκύψουμε τα κεφάλια μας και να καλυφθούμε. Όταν σταμάτησαν, βρήκα το θάρρος να ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω πάνω στο ξύλο του κάρου.

Μία λίμνη αίματος είχε σχηματιστεί. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα δίπλα μου, από εκεί που προοριζόταν. Ο ένας από τους δύο αντιπροσώπους της τράπεζας είχε γεμίσει με τρύπες σε ολόκληρο το σώμα του. Ήταν τόσες που ορισμένα χαρακτηριστικά του είχαν χαθεί από το κακούργημα αυτό. Μία σπίθα άναψε μέσα μου αλλά έσβησε με την ίδια ταχύτητα, μη θέλοντας να αφήσω συναισθήματα να μπουν στην μέση της αποστολής μου. Έπρεπε να δράσουμε γρήγορα ώστε να ξεφύγουμε, πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο. Κοίταξα τους υπόλοιπους. Τα πρόσωπά τους έμειναν σοβαρά, παρ'όλη την κατάσταση. Δεν θα επηρεάζονταν από κάτι τόσο μικρό μάλλον.
-Αφού έκανα μία μικρή επίδειξη δύναμης, ας περάσουμε στο ψητό. Έχω να κάνω μία ενδιαφέρουσα πρόταση σε εσάς. Θα μας δώσετε το κιβώτιο με τα λεφτά και θα αφήσουμε τους μισούς από εσάς να φύγουν. Άλλωστε δεν κάνετε τίποτα άλλο παρά να πιέζετε το πλήθος με τους νόμους σας και τις καταχρήσεις.
-Διαφωνούμε!
-Τότε θα πεθάνετε όλοι και θα πάρουμε και τα χρήματα.
-Θα πεθάνετε όλοι σας αν ακουμπήσετε το κιβώτιο αυτό. Μπορεί όχι από εμάς, αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα σας μείνει ούτε μία μέρα.
-Κενές απειλές από έναν ετοιμοθάνατο... Πηγαίνετε! Σκοτώστε τους όλους.
Όλοι οι επαναστάτες γύρω μας άρχισαν να μειώνουν την απόσταση μεταξύ μας. Οι σκοπευτές ετοίμασαν τα όπλα τους για άλλη μία γύρα. Το ίδιο κάναμε και εμείς οι υπόλοιποι. Ο δεύτερος αντιπρόσωπος κρύφτηκε κάτω από το κάρο γι'άλλη μία φορά.

Κοίταξα γι'άλλη μία φορά τους σκοπευτές. Είχαν ήδη στρέψει την προσοχή τους στον στόχο τους, δηλαδή εμάς. Ο αρχηγός της ομάδας μας, ακούμπησε με το χέρι του το αυτί του. Μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, η σοβαρή του έκφραση άλλαξε σε ένα τεράστιο χαμόγελο. Μας κοίταξε εμένα και τον δεύτερο σκοπευτή μας.
-Σε 5 δευτερόλεπτα πυροβολείτε τους μπροστινούς σκοπευτές. Η αποτυχία δεν είναι επιλογή.
Έβγαλε το χέρι του από το αυτί του και μας αποκάλυψε τι υπήρχε εκεί. Ήταν ένα ακουστικό, που πιθανότατα να συνδεόταν με την βάση μας ή με κάποιον άλλον κοντινό. Δεν έχασα χρόνο παρά μελέτησα την απόσταση και την τοποθεσία των σκοπευτών. Έκανα νόημα στον δικό μου να πιάσει τους δεξιούς, καθώς εγώ θα έπαιρνα την αριστερή πλευρά. Ο αρχηγός τους κατάλαβε ότι ετοιμάζαμε κάτι και αμέσως έδωσε διαταγές να μας εκτελέσουν. Όμως μέχρι να αντιδράσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και να πάρει ανάλογες ενέργειες, είχαν ήδη περάσει τα 5 δευτερόλεπτα. Οι σκανδάλες και των δύο όπλων μου πιέστηκαν με δύναμη με αποτέλεσμα να δώσουν την σειρά τους σε δύο εκωφαντικούς ήχους. Οι σφαίρες έφτασαν κοντά στον στόχο τους. Η μία βάρεσε το μικρό τοιχάκι της ταράτσας, το διαπέρασε και καρφώθηκε μέσα στο στήθος του ενός σκοπευτή. Η δεύτερη αστόχησε για λίγο. Του έδωσα την ευκαιρία σε αυτό το κλάσμα δευτερολέπτου να δοκιμάσει την βολή του, πριν δεχτεί άλλες δύο σφαίρες μου στο κεφάλι αυτή τη φορά.

Η βολή του μας στοίχισε αρκετά. Πέτυχε έναν δικό μας λίγο πιο κάτω από τον αριστερό του ώμο, πετυχαίνοντας αρτηρία. Το αίμα άρχισε να πετάγεται με μανία από την πληγή χωρίς σταματημό. Ο διπλανός του έσκυψε για να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Το μάτι μου έπαιξε σαν τρελό από εδώ και από εκεί. Προσπάθησα να βρω τους υπόλοιπους σκοπευτές αλλά δεν μπορούσα να δω κανέναν. Μέχρι που από τις δύο οροφές που βρίσκονταν πίσω μας, πετάχτηκαν αντίστοιχα δύο σιλουέτες, μία στην καθεμία. Με μία δεύτερη ματιά, αντίκρισα το σήμα των Marine στις φορεσιές τους. Ήταν ενισχύσεις! Άρα πλέον οι μόνοι μας αντίπαλοι χρησιμοποιούσαν σπαθιά. Δεν είδα σημάδια φόβου στα μάτια τους. Άρχισαν να τρέχουν προς τα πάνω μας με ορμή. Ένας από κάθε πλευρά πέταξε προς το μέρος μας μία μικρή βόμβα με το φυτίλι αναμμένο. Έσκασαν και καπνός γέμισε όλο το μέρος. Απέτρεψαν τους σκοπευτές μας από το να πυροβολήσουν. Και φυσικά, μέσα στο νέφος είχαμε φανερό μειονέκτημα. Είχαμε δέκα άτομα, εκ των οποίων ο ένας ήταν βαριά τραυματίας και ο άλλος τον φρόντιζε. Μπήκα μπροστά από τον τραυματισμένο και περίμενα τους αντιπάλους. Είδα μία μικρή κίνηση από στολή διαφορετικού χρώματος από τις δικές μας. Η σκανδάλη πατήθηκε ενστικτωδώς και ένα δευτερόλεπτο αργότερα, ακούστηκε η κραυγή του εχθρού. Έμεναν ακόμα 16 αντίπαλοι. Οι πρώτες κλαγγές ήχησαν μέσα στο νέφος μαζί με φωνές. Δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Είχα την επιλογή να τρέξω έξω από το νέφος αλλά αυτό ήταν σαν να πρόδιδα τους συναδέλφους μου. Και δεν θα κέρδιζα κάτι περισσότερο. Είχα ξεμείνει από επιλογές...

Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου. Πετάχτηκε με ένα βήμα μπροστά ώστε να ξεφύγω αν ήταν εχθρός. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Είχε ένα αρκετά αποφασιστικό βλέμμα στο πρόσωπό του.
-Πάρε το κάρο και τρέχα προς το λιμάνι... Θα τους κρατήσουμε όσο μπορούμε για να προλάβεις να φύγεις.
-Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!
-ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ! Εξάλλου στην μάχη σώμα με σώμα ήμαστε καλύτεροι από εσένα. Μπορεί να βρεθείς στον δρόμο μας και να μας πάρεις όλους στον λαιμό σου! Βιάσου!
Ήθελα να κάτσω για να καταστρέψουμε τους επαναστάτες αλλά δεν με άφηνε. Τελικά έπρεπε να ακολουθήσω τις διαταγές του. Στα τσακίδια και οι θέσεις και οι αποστολές. Ο εκνευρισμός μου είχε φτάσει στα όρια. Έπιασα το κάρο και το έσπρωξα μπροστά. Ο αντιπρόσωπος τρόμαξε με την ξαφνική κίνηση και πετάχτηκε πάνω στο κάρο. Σιγά σιγά βγήκαμε από τον καπνό. Ο αρχηγός ίσα ίσα που φαινόταν. Με κοίταξε μία τελευταία φορά και μου έγνεψε καθώς απέκρουε ένα σπαθί από εμπρός του. Τότε βρέθηκε να τον καρφώνουν άλλα δύο σπαθιά στο κάθε πλευρό του.
-MΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ ΗΛΙΘΙΕ!!
Απέστρεψα το βλέμμα μου από την σκληρή σκηνή και επικεντρώθηκα στο να φτάσω στο λιμάνι. Μόλις πέρασα την διασταύρωση, μου έμενε μόνο μία ευθεία για να ολοκληρώσω την αποστολή μου και να γυρίσω να τους βοηθήσω... αν και δεν νομίζω να τους προλάβαινα. Μία μορφή ενός άντρα εμφανίστηκε στον δρόμο μου, μπλοκάροντάς τον. Σταμάτησα μαζί με το κάρο.
-Η φάτσα σου μου έμοιαζε αρκετά γνωστή αλλά απέκλεισα αμέσως το γεγονός του να είσαι εσύ. Τελικά, έφτασες στα μέρη μας... Shinzou...

Κοιτάζοντας καλύτερα τον αρχηγό της αντίπαλης παράταξης, ένα κύμα εικόνων διαπέρασε το μυαλό μου. Ήταν αναμνήσεις που είχα μαζί του.
-Gintoki...?
-Τα μέλη των Kiheitai με φωνάζουν Shiroyasha. Θα ήταν βολικό να με φώναζες και εσύ όπως παλιά, δεν νομίζεις?
-Kiheitai? Υπάρχουν ακόμα!? Και εσύ, είσαι με τους επαναστάτες...
-Μα φυσικά, γιατί νομίζεις ότι δημιουργήθηκαν οι Kiheitai τότε από εμένα και τον Shinsuke? Οι στόχοι μας είναι ακριβώς οι ίδιοι.
-Είναι και οι άλλοι μαζί σου? Όλοι οι υπόλοιποι?
-Μετά από τον πόλεμο ενάντια στους Marine οι περισσότεροι από εμάς, από τα κύρια μέλη των Kiheitai, διασπάστηκαν και έφυγαν για προσωπικούς λόγους. Και για όλα αυτά φταίει ο αδερφός σου. Κατέστρεψε όλες τις σχέσεις μεταξύ μας! Και κατέστρεψε και την αποστολή μας! Δεν πιστεύω πως άλλαξε τόσο όλο αυτόν τον καιρό που είχε εξαφανιστεί. Αλλά βλέπω και εσύ δεν πας πίσω. Είπες να μείνεις στο Barrie γιατί είχες βαρεθεί να τρέχεις και να εμπλέκεσαι σε μάχες. Να'σαι όμως που τελικά μπήκες στους διεφθαρμένους Marine και τους βοηθάς! Έχασα κάθε εικόνα για εσένα και τον αδερφό σου...
-Λάθος! Δεν είμαι γι'αυτό στο σώμα, απλά βαρέθηκα να βλέπω αθώο κόσμο να πεθαίνει. Και δεν θέλω να είμαι σε ένα μέρος που χρησιμοποιεί βία για να επεκταθεί. Δεν θέλω να έχω όλο τον κόσμο να με κυνηγά παρ'όλο που τον βοηθώ!
-Δεν σε ενδιέφεραν οι δόξες και οι τιμές τότε! Γιατί σε νοιάζουν όλα αυτά τώρα?
-Θέλω να βρω τον Shinsuke με ήρεμο τρόπο και να τον κάνω να πληρώσει για τις αμαρτίες του! Αν δεν συμμορφωθεί τότε θα τον σκοτώσω! Και ενώ είμαι στους Marine, θα το κάνω γρηγορότερα από εσένα! Πώς σου φαίνεται αυτό για λόγο?

-Δεν καταλαβαίνεις!
Έβγαλε το σπαθί του και έτρεξε προς το μέρος μου.
-Αν είναι να γίνει έτσι...
Έσπρωξα το κάρο με όλη μου την δύναμη και του έδωσα μία αρκετά μεγάλη φόρα. Αμέσως πήδηξα στο πλάι και το άφησα να τρέχει χωρίς οδηγό κατά μήκος του δρόμου. Ο Shiroyasha το παραμέρισε και μου επιτέθηκε κάθετα με το σπαθί του. Εγώ έβαλα στο μέρος εκείνο τα πιστόλια μου και το απέκρουσα. Τα κοίταξε με θαυμασμό.
-Ξέχασα για το ατσάλι που περικλύει τα όπλα σου.
Με έσπρωξε προς τα πίσω και πήρε διαφορετική στάση. Οι κινήσεις του μαρτυρούσαν την πορεία της επίθεσης. Αλλά αυτό θα μπορούσε να ήταν και παγίδα. Τον σημάδεψα με το δεξί μου πιστόλι αλλά δεν φοβήθηκε. Με κοίταξε κατάματα και μου ξαναεπιτέθηκε. Απέφυγα την οριζόντια σπαθιά σκύβοντας και με ένα πισινό άλμα, μεγάλωσα την απόσταση μεταξύ μας. Κοίταξα το κάρο και έτρεξα από πίσω του. Μπορούσα να ακούσω τα βήματα του αντιπάλου μου να με ακολουθούν. Ήταν στα 3 μέτρα μέχρι που έφτασα το ξύλινο όχημα. Πήδηξα στον αέρα και πάτησα πάνω του διαγώνια, με το κέντρο βάρος μου να πέφτει προς τα πίσω. Συγκέντρωσα δύναμη με τα πόδια μου και εκτέλεσα μία ανάποδη τούμπα. Με αυτόν τον τρόπο, έδωσα παραπάνω κίνηση στο όχημα και άλλαξα την πορεία της μάχης μου, πετώντας πάνω από τον κυνηγό μου, ο οποίος ακόμα έτρεχε. Όσο ήμουν στον αέρα, τον πυροβόλησα με μισή καρδιά στο χέρι. Εκείνος απέκρουσε την σφαίρα ενστικτωδώς, λες και ήξερε ότι θα πήγαινε εκεί. Στριφογύρισε το σώμα του γρήγορα και όρμησε καθώς ακουμπούσα ακόμα το έδαφος. Σημάδεψα τα πόδια του αλλά δεν μπόρεσα να τα τραυματίσω. Αντί γι'αυτά, έριξα στο πάτωμα λίγο πιο μπροστά του.
-Έχασες και τον καλό σου στόχο φαίνεται...
-Όχι... απλά αδυναμώ να σε χτυπήσω άμεσα...

Η αρχικά άστοχη σφαίρα μου εξοστρακίστηκε στο πάτωμα και πέτυχε το δεξί του καλάμι. Έχασε την ισορροπία του από τον πόνο και την αδυναμία κίνησής του και έπεσε κάτω. Όμως δεν έμεινε εκεί. Σηκώθηκε στα πόδια του και περπάτησε. Ήταν σαν να μην είχε χτυπήσει στο ελάχιστο. Ετοιμάστηκα να πυροβολήσω και το άλλο πόδι αλλά ξαφνικά πετάχτηκε και με μία κίνηση του σπαθιού του, το κάρφωσε στο αριστερό μου μπράτσο. Άφθονο αίμα ξεκίνησε να κυλά από εκεί, ενώ ένα κύμα πόνου με ταρακούνησε.
-Τώρα! Κλέψε το κιβώτιο!
Μέσα από ένα στενό βγήκε ένας τύπος και έτρεξε προς το κάρο. Με το σπαθί στο χέρι του, απείλησε την ζωή του αντιπροσώπου.
-Δεν θα σε αφήσω!!
Έστρεψα το πιστόλι μου προς την νέα απειλή και σούταρα δύο με τρεις φορές, μέχρι που ο γεμιστήρας μου τελείωσε από σφαίρες. Ευτυχώς για εμένα, τον πέτυχα στην πλάτη και στον αυχένα.
-Τρέξε με την χρηματαποστολή! Μην σταματήσεις για κανέναν λόγο!
Ο αντιπρόσωπος κατέβηκε από το κάρο και άρχισε να το σπρώχνει με όσους μύες είχε. Τουλάχιστον μπορούσε να το κινήσει. Επικεντρώθηκα στον Shiroyasha. Ήταν αρκετά δυνατός, πολύ περισσότερο από ότι τον θυμάμαι παλιά. Έχωσε πιο βαθιά το σπαθί του και άρχισε να το γυρνά. Είχα χάσει τον έλεγχο του ενός χεριού ήδη και ήξερε ότι δεν είχα σφαίρες στο άλλο. Το όπλο του αριστερού μου χεριού έπεσε κάτω. Ταυτόχρονα, έπιασε τον καρπό του δεξιού μου χεριού, σφραγίζοντας τις κινήσεις μου.

Τον κλότσησα αρχικά στην κοιλιά αλλά δεν υπέκυψε στον πόνο. Έτσι αναγκάστηκα να εκμεταλλευτώ το τραυματισμένο του καλάμι. Συνεχόμενες κλοτσιές προσγειώθηκαν πάνω στην τρύπα που άφησε η σφαίρα μου στο κόκαλό του. Προσπάθησε να κρατήσει τον πόνο του και να μην φωνάξει. Μου έριξε κουτουλιά, ματώνοντας το μέτωπό μου. Ζαλίστηκα στιγμιαία αλλά ξαναπήρα τον έλεγχο της μάχης μας με μία γονατιά στο στομάχι του. Ακινητοποιήθηκε ελάχιστα και χρησιμοποίησε το αριστερό του χέρι για να καλύψει την περιοχή. Δεν έχασα το μόνο άνοιγμα στις κινήσεις του και τον βάρεσα με το πιστόλι μου στο κεφάλι. Έχασε τις αισθήσεις του και γονάτισε. Το σπαθί ξεγλίστρησε από τον το μπράτσο μου με το χέρι του και έπεσε και αυτό κάτω. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Καταράστηκα το παρόν και αφού σήκωσα το δεύτερό μου όπλο από κάτω, έφυγα και κυνήγησα το κάρο. Δεν είχε φτάσει τόσο μακριά αλλά ήταν αρκετό. Το λιμάνι φαινόταν ήδη. Η φρουρά του πλοίου της χρηματαποστολής μας είδε και έτρεξε προς το μέρος μας. Μας βοήθησε να μετακινήσουμε το κάρο και το επιβίβασαν στο κατάστρωμα. Τελείωσαν όλα... ή έτσι νόμιζα. Ένα τρέμουλο στην γη μας εξέπληξε. Κοίταξα στον ουρανό, προς την κατεύθυνση της βάσης μας και είδα μία τεράστια μαυρίλα. Από εκεί, έπεφταν διάφορα πράγματα που δεν φαίνονταν λόγο της μεγάλης απόστασης. Μπορεί να είχα να πάω σε άλλη αποστολή αλλά δεν μπορούσα να αφήσω κάτι τέτοιο να περάσει έτσι. Έτρεξα πίσω τον δρόμο προς την βάση. Ακολούθησα την πιο κοντινή πορεία προς τα εκεί. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από την βάση, μόνο που το κτήριο δεν φαινόταν. Πέρασα μέσα από το πλήθος και σοκαρίστηκα από το θέαμα. Η βάση είχε μετατραπεί σε συντρίμμια και οι Marines βρίσκονταν πλακωμένοι από αυτά ή απλά νεκροί τριγύρω. Κανείς ζωντανός...
-Είδα όλη την καταστροφή. Έγινε από μόνο ένα άτομο. Από τον πειρατή που φέρανε ως κρατούμενο εδώ. Ο περίφημος Raziel τα έκανε όλα. Τους σκότωσε όλους...
Κοίταξα τα συντρίμμια άλλη μία φορά και μετά τον ουρανό. Θυμός με κατέλαβε... Χάθηκαν όλοι τους χωρίς να μπορώ να τους βοηθήσω... Υποκλίθηκα τους αποχαιρέτησα...
-Αποστολή εξετελέσθη...

Τέλος A Long-Awaited Reunion! The Destroyed

Όνομα:Takasuki Shinzou
Haki Points:-
Player of the Month Points:9
Beli: 30.000
Bounty/Fame Points:2.000.000
Παρατηρήσεις:Πολύ καλή ιστορία. Δεν έχω να προσθέσω κάτι...