[Τέλος] Treason! Destroyed From Within!

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Συναντώντας στην θάλασσα την μεγάλη μου ατυχία, βρέθηκα να χρειάζομαι άμεσα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις του φρούτου μου ώστε να πετάξω και να φτάσω στο Warship Island. Αρχικά δεν δούλεψε όπως το φανταζόμουν αλλά τελικά σώθηκα. Όταν όμως ακούμπησα στο νησί κάτι δεν πήγε καλά με τις δυνάμεις μου και έτσι μου τράβηξαν όλη μου την ενέργεια αφήνοντάς με σε κατάσταση νεκρού. Εκεί με βρήκαν άνθρωποι ενός χωριού του νησιού και ο γιατρός τους με περιποιήθηκε. Όταν ξύπνησα, έμαθα για το τι έπαθα και αμέσως συμφώνησα με τον γιατρό να με βοηθήσει με αυτοδιαλογισμό. Το αποτέλεσμα του διαλογισμού ήταν να συγκρουστώ στο εσωτερικό μου με τον ίδιο μου τον καπνό ο οποίος πήρε μορφή και αφού πέρασα την δοκιμασία του συνάψαμε συμφωνία, να μπορώ να χρησιμοποιώ ελεύθερα τις δυνάμεις του, κάτι που πριν δεν μπορούσα. Έχοντας πλέον πλήρη έλεγχο, ξύπνησα για να βρω μπροστά μου Marine να έχουν επιτεθεί στο νησί. Τέσταρα τις δυνατότητές μου εναντίον τους, καταστρέφοντας την μικρή ομάδα τους και κλέβοντας το πλοίο τους.
~~~Τέλος Περίληψης~~~

Το πλοίο τους ήταν τεράστιο. Είχε ότι μπορεί να χρειαστεί κανείς για αρκετό καιρό. Το φαγητό πεντανόστημο και οι συσκευές τους τελευταίας τεχνολογίας. Το μόνο κακό ήταν που δεχόμουν συνεχώς κλήσεις μέσω των Den Den Mushi του πλοίου, τις οποίες δεν απαντούσα και γίνονταν σπαστικές. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστρέψω κάθε τρόπο επικοινωνίας του πλοίου.

Αυτή τη φορά, χρησιμοποίησα τα κιάλια τους για να ελέγξω αν υπήρχε κάποιο νησί κοντά μου. Ήθελα το συντομότερο δυνατό να δείξω τις νέες μου δυνάμεις στους μελλοθάνατους εχθρούς μου χωρίς ταυτόχρονα να τις αποκάλυπτα στον καθένα εκεί έξω. Πλέον η χρήση του καπνού είχε γίνει καθημερινότητα. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να γίνω πιο οικείος με αυτόν ώστε να μπορώ να τον χρησιμοποιήσω στο υπέρτατο όριό του. Έτσι δεν θα είχα άλλες καταστάσεις οι οποίες να μου απειλούσαν την ζωή και θα μπορούσα να καταστρέψω τους πάντες. Όντως, αυτή η δύναμη είναι πολύ καταστροφική αν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από την όψη της επόμενης περιπέτειάς μου που ανοιγόταν στον ορίζοντα. Ένα νησί το οποίο έπιανε αρκετό χώρο, ακόμα και αν το έβλεπες από τόσο μακριά. Η όρεξή μου μου έλεγε να εκμεταλλευτώ κάποιον και μετά να τον καταστρέψω κάνοντάς τον να νομίζει αρχικά πως είμαι με το μέρος του. Όμως όρεξη ήταν και άλλαζε κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν μπορούσα να βασιστώ σε κάτι τόσο σχετικό. Είχα στο περίπου 3-4 ώρες μέχρι να φτάσω οπότε άλλο ένα δίλλημα μπήκε στο νου μου. Να προπονηθώ στο σπαθί ή στον καπνό? Η απάντηση δεν ειπώθηκε καθώς αμέσως ο καπνός μου έκανε το κατάστρωμα γύρω μου να χαθεί από την όρασή μου. Παρ'ολ'αυτά λόγω του ότι ήταν το στοιχείο μου, μπορούσα ακόμα να δω κάθε σημείο του από παντού. Όπου έφτανε ο καπνός μου, έφταναν και οι 5 μου αισθήσεις. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να γίνω ένα με αυτόν και να μεταφερθώ σε όποιο σημείο νόμιζα, αρκεί να υπάρχουν στον αέρα οι δυνάμεις μου. Για ζέσταμα, πύκνωσα απότομα τον καπνό κάνοντάς τον πιο "παχύ" και άσπρο.

Αυτόματα, η πίεση αυξήθηκε ραγδαία σε όλο το μέρος που καλυβόταν από αυτόν. Το μόνο μειονέκτημα της πύκνωσής του ήταν πως η εμβέλεια που έπιανε, μίκρυνε. Οι καρέκλες που είχα στήσει σε όλο το κατάστρωμα έγιναν ο επόμενός μου στόχος. 2 που βρίσκονταν στο κέντρο, μετατράπηκαν ακαριαία σε εκατοντάδες μικοσκοπικά κομμάτια ξύλου. Μία τρίτη, κόπηκε πολλαπλές φορές χρησιμοποιώντας το σπαθί μου με τέτοιο τρόπο ώστε να στερεοποιείται στιγμιαία και μετά από την επίθεση να γίνεται ένα με το στοιχείο μου. Πριν καλά καλά το καταλάβω, το πλοίο μου είχε φτάσει αρκετά κοντά στο νησί. Στέλνοντας ένα μέρος αραιού καπνού στο σημείο της άγκυρας, την σήκωσα σχετικά εύκολα και την έριξα στην θάλασσα. Το πλοίο μετά από λίγο σταμάτησε τις κινήσεις του. Άλλη μία χρήση των δυνάμεών μου χρειάστηκε για να μεταφερθώ από το πλοίο μου στην στεριά. Ήταν η ίδια τεχνική την οποία είχα χρησιμοποιήσει μερικώς άθελα και κατέληξε σε πολύ άσχημο αποτέλεσμα. Όμως τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πήρα την σταθερή μου μορφή και αμέσως, εκτόξευσα καπνό από το κάτω μισό του σώματός μου, δηλαδή από την αρχή των ποδιών και κάτω. Η αιώρησή μου ήταν κάτι προσδοκώμενο. Το ύψος μου ανέβαινε συνεχώς μέχρι που με την κατάλληλη σκέψη και θέληση, πετάχτηκα μπροστά με ταχύτητα, τόση όση με βόλευε. Σε χρόνο μηδέν έφτασα στην αμμώδη παραλία. Κοίταξα γύρω μου αλλά είδα μόνο πυκνή βλάστηση. Πήρα ως κατεύθυνση τον παραλιακό δρόμο με την ελπίδα να βρω κάποιο μέρος κατοικημένο. Οι ώρες περνούσαν και ο ήλιος σιγά σιγά έδυε στο αχανές πέπλο που έκρυβε η θάλασσα. Δεν είχε νυκτώσει ολοκληρωτικά μέχρι που εντόπισα μερικές κινήσεις στο πλάι μου, μέσα στα δέντρα.

Δεν έστρεψα προς εκεί το κεφάλι μου παρά μόνο έμεινα σε αμυντική στάση. Δεν ήθελα να δείξω σε κάποιον πιθανό εχθρό ότι τον εντόπισα. Εγώ θα είμουν αυτός που θα περίμενε την πρώτη του επίθεση. Ενώ προχωρούσα στην παραλία, κατάλαβα πως συνέχισε την παρακολούθηση. Η αγωνία με είχε συγκλονίσει και δεν μπορούσα τελικά να μείνω άπραγος. Τουλάχιστον θα μου έδινα την δυνατότητα να μπορώ να τον παρακολουθήσω. Έβγαλα καπνό από το κάτω μέρος των ποδιών μου και τον έκανα σχεδόν αόρατο στο γυμνό μάτι. Τότε, τον έστειλα με μία δύσκολα αντιληπτή πορεία στο μέρος του ανθρώπου που με παρακολουθούσε δίνοντάς μου μία γεύση από τον ίδιο. Φορούσε κάτι περίεργα ρούχα και είχε ένα σπαθί θηκαρωμένο στην μέση του. Έχοντας πλέον πλήρη οπτική γύρω από τον εχθρό μου, είπα να του παίξω παιχνιδάκια. Με την ιδιότητά μου να μεταφέρομαι σε κάθε σημείο του καπνού μου, εξαφανίστηκα από την όρασή του, τρομάζοντάς τον. Εμφανίστηκα πίσω του με το σπαθί μου να έχει τοποθετηθεί μπροστά από το λαιμό του με την μεριά της κοφτερής λεπίδας. Έτρεμε από την στιγμή που με είδε να εξαφανίζομαι αλλά μόλις ένιωσε το κρύο μέταλλο στο λαιμό του, έβρεξε τα παντελόνια του.
-Fufufu, Δειλέ! Τί νομίζεις πως κάνεις εκεί κατασκοπεύοντάς με? Δεν είσαι άξιος ούτε να με κοιτάξεις κατάματα.
-Α-α-άφη-σ-σέ με σε παρακαλώ! Δ-δεν-ν ήθελ-λα ν-να το κάνω αυτ-τό α-από μόνος μου! Η-ήταν δι-δι-διαταααγή! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
-Γλιτώνεις το τομάρι σου ρίχνοντας την ευθύνη στους αρχηγούς σου? Δεν έχεις δύναμη, ούτε φυσική ούτε ψυχική μικρέ. Ξέρεις πως αποκαλώ τέτοια άτομα στον κόσμο μας?
-.....!
-Fufufufu.... Σκουπίδια!

Με μία αστραπιαία κίνηση, του έκοψα κάθετα το χέρι από το ύψος του ώμου δημιουργώντας έτσι ένα συντριβάνι αίματος που έβαψε το γρασίδι κόκκινο. Μία παθιασμένη κραυγή πόνου αναφώνησε μόνο και μετά άρχισε να πιάνει την ορθάνοιχτη πληγή με το γυμνό του χέρι. Μπορούσα να ακούσω καθαρά τα δόντια του να παλεύουν μεταξύ τους καθώς τα έσφιγγε με απίστευτη δύναμη. Μερικά έσπασαν αμέσως και άλλα έμειναν για λίγο ακόμα για να κρατήσουν την ισορροπία. Άλλωστε το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο για τα πάντα και ιδιαίτερα για να διακόπτει με τέτοιες ασυνείδητες κινήσεις τον πόνο. Όμως δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα να ζήσει μετά από κάτι τέτοιο. Κλάμα, συνέχισε την πορεία απόγνωσής του. Τότε, κάτι που δεν έβλεπες συχνά συνέβη. Άρχισε να βαράει μανειωδώς το κεφάλι του στο έδαφος και αφού δημιούργησε μία μικρή λακούβα στο, βρεγμένο από το αίμα του, χώμα. Σηκώθηκε και φωνάζοντας ξεκίνησε το τρέξιμο τριγύρω, σκουντουφλώντας σε δέντρα και θάμνους. Και πάλι στεκόντα όμως όρθιος. Είχε, παρ'ολ'αυτά, φτάσει η κατάλληλη ώρα. Σταμάτησε απότομα και οι κόρες των ματιών του μεγάλωσαν καθώς γύριζαν προς τα πίσω. Το στόμα του άνοιξε και το κεφάλι του στράφηκε προς τον ουρανό. Το αίμα του είχε επιτέλους εξαντληθεί και το δέρμα του άρχισε να παίρνει ένα άσπρο και χλωμό χρώμα. Τελικά έπεσε στο έδαφος γονατισμένος και εκεί ξεψύχησε κοιτάζοντας το φεγγάρι που μόλις είχε φανεί στον σκοτεινό ουρανό. Μέσα σε αυτό το πυκνό δάσος, το φως του φεγγαριού βρήκε τον δρόμο και τον φώτισε ολόκληρο. Φαινόταν σαν να είχαν πέσει προβολείς πάνω του. Τελικά είμουν ένας καλλιτέχνης, μακάβριος μεν. Μόλις είχα δημιουργήσει με μόνο μία πινελιά (την επίθεσή μου που του έκοψε το χέρι) το ωραιότερό μου έργο μέχρι τώρα! Τι δέος!

Άφησα το αριστούργημά μου πίσω μου και ξαναβγήκα στην παραλία. Πλησίασα το κυματάκι της θάλασσας και έπλυνα όσο μπόρεσα το σπαθί μου από το αίμα του προηγούμενού μου αντιπάλου. Το νερό αν και το ακούμπησα λίγο, βάζοντας το χέρι μου μέσα, μου τράβηξε τις δυνάμεις αφήνοντας το χέρι μου σχεδόν ακίνητο. Μόλις το έβγαλα από εκεί, γύρισε στην κανονική του κατάσταση. Έπρεπε να προσέχω πολύ να μην πέσω μέσα σε αυτόν τον υδάτινο εφιάλτη διότι θα γινόταν ο τάφος μου. Σηκώθηκα και κοίταξα που εκτεινόταν η παραλία. Στο τέλος της γωνίας που σχηματιζόταν, πρόσεξα ένα σπίτι. Με την βοήθεια του καπνού αιωρήθηκα και πέταξα προς εκεί, χωρίς όμως να αφήσω κάποιο σημάδι ή να γίνω αντιληπτός. Φώτα έβγαιναν από τα παράθυρα του σπιτιού και υπέθεσα πως κάποιος ζούσε εκεί. Πλησίασα ήσυχα το μέρος και έλεγξα για τυχόν κοντινές παρουσίες που μπορούσα να νιώσω, στέλοντας καπνό παντού γύρω μου. Όμως δεν υπήρχε κανείς εκεί. Προσγειώθηκα πίσω από το σπίτι και ακούμπησα το πόμολο της πόρτας. Ήταν κλειδωμένη. Συνέχισα, περνώντας μία γωνία και φτάνοντας στο πρώτο παράθυρο. Έσκυψα και με σιγανές κινήσεις κρυφοκοίταξα μέσα. Δεν έβλεπα κάποια κίνηση οπότε είπα να δοκιμάσω με τον παλιό, καλό, κλασσικό τρόπο. Χτύπησα ωμά την πόρτα. Το πρώτο χτύπημα έκανε την πόρτα να κινηθεί προς τη μέσα πλευρά, αναγκάζοντάς την να κλείσει. Ήταν ανοιχτή πριν... Την άνοιξα άλλη μία φορά και μπήκα μέσα. Στο πρώτο δωμάτιο δεν υπήρχε κανείς αλλά μπορούσες να καταλάβεις την όλη κατάσταση. Βρωμούσε ξερό αίμα και σάπιο πτώμα. Έκανα να ανοίξω όλες τις πόρτες από όλα τα δωμάτια αλλά με μία πρώτη ματιά δεν βρήκα κάτι.

Τότε ήταν που αναγκάστηκα να διαλευκάνω την υπόθεση. Έψαξα εξωνυχιστικά κάθε μέρος του σπιτιού και βρήκα πολλά πράγματα. Όλα τους ήταν αρκετά αηδιαστικά αλλά με τις εμπειρίες μου μπόρεσα να τα αντέξω. Καρέκλες, καναπές, κουζίνα, μπάνιο, τουαλέτα, ψυγείο και φούρνος. Όλα αυτά τα σημεία είχαν σημαδευτεί από τον ένοχο όλου αυτού του σκηνικού. Σε όλα αυτά τα μέρη, βρήκα κομμάτια σάρκας και κοκάλων κομμένα τέλεια από το σώμα του νεκρού. Είχαν διασκορπιστεί μέσα σε ολόκληρο το σπίτι για κάποιον λόγο τον οποίο δεν καταλάβαινα. Σίγουρα ο δράστης δεν προσπάθησε να τα κρύψει, θα μπορούσε να το είχε κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία. Και σίγουρα, δεν ήθελε απλά να σκοτώσει τον ήδη νεκρό. Κανείς απλός άνθρωπος δεν μπορεί και δεν αντέχει να κάνει μία τόσο βρώμικη δουλειά όσο αυτή. Δανείστηκα ένα ποτήρι και άνοιξα την βρύση για να το γεμίσω με νερό και να ξεδιψάσω. Όμως αντί να βγει νερό, βγήκε κατακόκκινο αίμα. Στην αρχή ξαφνιάστηκα και μου ξέφυγε από το χέρι, ρίχνοντάς το κάτω. Έσπασε σε χίλια κομμάτια αλλά από αυτό το γεγονός ανακάλυψα κάτι. Το ξύλινο πάτωμα είχε αντιδράσει διαφορετικά από το κανονικό. Πάτησα με δύναμη το σημείο στο οποίο έσπασε το ποτήρι και παρατήρησα πως ο θόρυβος δεν απείχε πολύ από αυτόν του κούφιου. Έβγαλα το σπαθί μου και το έχωσα εκεί ανοίγοντας μία τρύπα. Όντως, υπήρχε μία κρύπτη καλλυμένη από το πάτωμα. Έκανα να την ανοίξω για να περάσω, σπάζοντας το ξύλο αλλά σταμάτησα την κίνησή μου όταν άκουσα κάποιος να μιλούν έξω από το σπίτι. Πλησίαζαν και σε λίγο θα έμπαιναν μέσα.

Οι επιλογές μου είχαν μειωθεί δραματικά αλλά τελικά βρήκα την λύση στο πρόβλημά μου. Μετατράπηκα σε καπνός και εισχώρησα μέσα στην τρύπα της κρύπτης όπου και ξαναπήρα την κανονική μου μορφή. Δεν μπορούσα να γίνω καπνός μέσα στο σπίτι γιατί θα το καταλάβαιναν από την "ομίχλη" και αν τον αραίωνα τότε θα έπρεπε να τον προεκτείνω σε ένα πολύ μεγάλο μέρος. Ακόμα και οι δυνάμεις του Διαβόλου έχουν τους περιοριοσμούς τους. Στην δικιά μου περίπτωση, ο αραιός καπνός χρειαζόταν χώρο ενώ ο πυκνός μίκρυνε σε διαστάσεις. Στάθηκα μέσα στην σκοτεινή κρύπτη και κοιτούσα από την μόνη σχισμή που υπήρχε. Τρεις άντρες, σαν τον προηγούμενο, μπήκαν στο δωμάτιο και περιεργάστηκαν τον χώρο.
-Ούτε εδώ βρίσκεται. Δεν μπορεί να πήγε τόσο μακρία. Ή στο δάσος μπορεί να περιφέρεται ή εδώ θα ήταν. Στο δάσος βρίσκονται αυτή τη στιγμή ένα κάρο σύντροφοί μας και θα τον πιάσουν σίγουρα.
-Το να σκοτώσει έναν δικό μας σημαίνει θάνατος! Πάμε να αναφέρουμε στον Jango την όλη κατάσταση.
-Μια στιγμή παιδιά. Γιατί υπάρχει τρύπα στο πάτωμα? Δεν θυμάμαι να προκάλεσε ο αρχηγός κάτι τέτοιο.
-Έχεις δίκιο...
Περικύκλωσαν την τρύπα και ένας από αυτούς έσκυψε για να κοιτάξει με το ένα του μάτι. Με το που έφτασε κοντά στην τρύπα, προέκτεινα το σπαθί μου και πέρασε από μέσα, διαπερνώντας ακόμα και το μάτι του. Και όπως κάθε άλλος άνθρωπος, ούρλιαξε. Πρόσεξα πως και οι άλλοι 2 ετοιμάστηκαν να επιτεθούν. Έγινα πάλι καπνός και ξαναπέρασα από την τρύπα. Με δύο κοφτές κινήσεις μέσα στο πέπλο που άπλωσα, έσκισα τα σώματά τους σε πολλαπλά σημεία υλοποιώντας το σπαθί μου στιγμιαία.

Με την λαβή του σπαθιού μου τους βάρεσα στον σβέρκο και τους έριξα ενώ είμουν ακόμα σε μορφή καπνού. Έπεσαν κάτω αναίσθητοι οι 2 από τους τρεις. Δεν επιθυμούσα να τους σκοτώσω διότι είμουν ακόμα εκστασιασμένος από την αρχική δημιουργία μου. Κοιτάζοντας τον τρίτο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή είχε υποστεί σοκ και έπιανε μανιωδώς το κατεστραμμένο μάτι του, παρατήρησα κάποιες ομοιότητες ανάμεσά μας. Στο παρελθόν είμουν και εγώ έτσι, ανήμπορος να προστατεύσω τον εαυτό μου και το πιο σημαντικό... δεν μπορούσα να προστατέψω τον...
Οι κραυγές του με ξύπνησαν από αυτόν τον λήθαργο αναμνήσεων. Τον ξανακοίταξα, αυτή τη φορά πιο ολοκληρωμένα και μου ήρθε μία ιδέα που ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και είχε αρκετές προοπτικές. Θα διασκέδαζα πολύ σε αυτό το νησί αν όλα πήγαιναν καλά.
-Ε, εσύ! Σε ποιά οργάνωση είσαι? Η μάλλον όχι... για να αποκαλείς τους συνεργάτες σου "συντρόφους" πρέπει να είσαι μέλος πληρώματος. Πώς λέγεται ο καπετάνιος σου? Είναι αυτός ο Jango? Αν ναι, οδήγησέ με σε αυτόν!
-Ποτέ καταραμένε!
-Τότε θα πεθάνεις αργάαα και βασανιστικάαααα!
Έχωσα το σπαθί μου στο υγιές μάτι του, απειλώντας την καταστροφή του. Είχε κολλήσει στον τοίχο και δεν είχε από που να ξεφύγει καθώς η πίεση της λεπίδας μου γινόταν αίσθηση στο μάτι του.
-Εντάξει!!! Σε παρακαλώ άσε με να φύγω! Μην με σκοτώσεις! Θα τα πω όλα...

-Ο καπετάνιος μας δεν ξέρουμε φατσικά ποιος είναι και ούτε ονοματικά. Λειτουργεί ανώνυμα και δύσκολα επικοινωνεί μαζί μας. Ο Jango είναι ένας από τους υπαρχηγούς του πληρώματός μας. Σε αυτόν και στους άλλους 2 αναφέρουμε τα πάντα και αυτοί τα μεταβιβάζουν στον καπετάνιο μας.
-Μπορείς να με οδηγήσεις σε αυτόν ε?
-Μα φυσικά...
-Πριν όμως από αυτό... Γδύσου! Και μην σκεφτείς τίποτα άθλιο...
Έβγαλε τα ρούχα του και μου τα έδωσε. Εγώ τα πήρα και τα φόρεσα. Αμέσως μετά αφαίρεσα τον επίδεσμo του χαμένου μου ματιού και τον έβρεξα στο αίμα που κυλούσε από το δικό του μάτι. Τον ξαναφόρεσα με τέτοιο τρόπο που τώρα φαινόταν πως το δικό μου μάτι είχε αιμοραγήσει πρόσφατα. Πλέον έμοιαζα με μέλος του πληρώματός τους και είχα άλλοθι... το χαμένο μου μάτι. Τον ρώτησα προς τα που να πάω για να βρω τον Jango και μου είπε ακριβώς. Τώρα δεν τον χρειαζόμουν. Σήκωσα το σπαθί και άκουσα τα τελευταία του λόγια πριν εισχωρήσει η λεπίδα μου μέσα στο κρανίο του.
-Μα είπες πως δεν θα...
Έπιασα από το ρούχο έναν από τους αναίσθητους και τον σήκωσα. Θηκάρωσα το σπαθί μου και προχώρησα έξω από το σπίτι αφήνοντας πίσω μου έναν αναίσθητο και έναν νεκρό, μαζί με κάτι κομμένα μέλη τα οποία δεν ήταν δικό μου αποτέλεσμα, δυστυχώς. Πήρα τον δρόμο προς τον υπαρχηγό τους έτσι ώστε να ξεκινήσω την διασκέδασή μου με μία όμορφη παράσταση.

Οδηγήθηκα μέσα στο πυκνό δάσος όπου θα έπρεπε είτε το ήθελα είτε όχι να σπείρω παντού γύρω μου τον παντοδύναμο καπνό μου. Πάλι με την σχεδόν αόρατη όψη του εξαφανίστηκε από μπροστά μου και σκορπίστηκε σε μία μεγάλη περιφέρεια τριγύρω. Η ώρα περνούσε και τα νυχτοπούλια έκαναν αισθητή την παρουσία τους μέσω των τραγουδιών τους. Ήταν μία άκρως ήσυχη νύχτα για εμένα κυρίως. Θεωρούσα όλα τα προηγούμενα συμβάντα "απλά" γεγονότα τα οποία είχα συνηθίσει να περνώ στην ζωή μου και έτσι δεν εκπλήκτηκα. Σκεφτόμουν συνεχώς την παρουσίαση που έπρεπε να κάνω για να μην προδοθώ. Πολλοί παράγοντες μπορεί να πρόδιδαν το σχέδιό μου όπως οι γνωριμίες μεταξύ των μελών. Θα μπορούσε κάποιος τους να αναγνωρίσει τον υποτιθέμενο εχθρό και να με κατηγορήσει. Τότε θα αναγκαζόμουν να ταίσω το σπαθί μου. Ο καπνός μου εντόπισε κάτι λαμπερό λίγα μέτρα πιο μακριά από εμένα και υπέθεσα πως θα ήταν ο Jango. Πλησίασα λίγο και μόλις είδα με τα ίδια μου τα μάτια την φωτιά που ήταν αναμμένη, έσκυψα και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να κάνω την κίνησή μου. Παρατήρησα όλους όσους στέκονταν γύρω από την αρμονική φλόγα. Ήταν τρεις από αυτούς και όλοι τους είχαν περίεργα χαρακτηριστικά. Ο ένας τους ήταν αρκετά χοντρός ενώ ο διπλανός του, που του έμοιαζε στα πάντα εκτός από το πάχος, ήταν ψηλός και λεπτοκομμένος. Ο τρίτος όμως φαινόταν πιο διαφορετικός. Φορούσε εντελώς διαφορετικά ρούχα από τους υπόλοιπους και είχε κάτι παράξενα γυαλιά. Μιλούσαν για κάτι αλλά δεν μπόρεσα να τους ακούσω και ούτε να στείλω τον καπνό μου διότι θα τον ανακάλυπταν με το φως της φωτιάς. Απλά περίμενα...

Τελικά ήρθε η στιγμή όπου οι 2 πανομοιότυπα ντυμμένοι γύρισαν την πλάτη τους στον τρίτο και ξεκίνησαν τον βηματισμό τους. Απομακρύνονταν μέσα στο σκοτεινό δάσος και άφηναν πίσω τους την σιγουριά της φωτιάς. Δεν μπόρεσα να δεχτώ πως ένας από αυτούς ήταν ο Jango παρά μόνο εκείνος που έμεινε. Εξάλλου αναφωνήθηκε και μία φράση την οποία άκουσα καθαρά και που ήρθε από τους 2 τύπους που έφευγαν.
-Τα λέμε Jango!
Πλέον είμουν σίγουρος. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα, προσπαθώντας να βρω τις κατάλληλες λέξεις να του διατυπώσω. Προχώρησα προς το μέρος του και του υποκλίθηκα.
-Jango-sama! Έχω νέα σχετικά με τον νεκρό σύντροφό μας που βρήκαμε μέσα στο δάσος.
Έριξα μία ματιά στο πρόσωπό του για να δω την έκφρασή του αλλά παρατήρησα μόνο κάτι ροζ γυαλιά σε σχήμα καρδιάς. Τα χείλια του ήταν αυτά που με προβλημάτισαν. Μόλις του ανέφερα αυτό, εκείνα έσμιξαν και τα φρύδια του έκλεισαν μεταξύ τους. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε όπως τα σχεδίαζα. Και φυσικά... δεν ήταν ότι το καλύτερο αυτό που πήγα να κάνω και θα ήταν χαζός ο άλλος για να τα χάψει όλα αυτά. Με πλησίασε και γονάτισε για να φτάσει στο ίδιο ύψος με το κεφάλι μου, έτσι όπως το είχα σκύψει για την υπόκλιση. Με το ένα χέρι άφησα το πτώμα να πέσει και με το άλλο άγγιξα απαλά την λαβή του σπαθιού μου. Έφτανε εκείνη η στιγμή που θα φανερώνονταν όλα και που θα χρειαζόταν να πολεμίσω μαζί του. Το στόμα του άνοιξε και ετοιμάστηκε να μιλήσει.

-Πόσες φορές σας έχω πει να μην με φωνάζετε Jango-SAMA!? Ένα από -san αρκεί για να απευθυνθείτε σε εμένα. Δεν είναι και τίποτα το δύσκολο να με λέτε έτσι. Αφού το κατάλαβες όμως συνέχισε...
-(Είναι χαζός)!
-Είπες κάτι?
-Εμμ όχι... Τώρα θα πω! Παρακολουθώντας και ψάχνοντας κάθε σημείο του δάσους και της παραλίας μπόρεσα και εντόπισα ίχνη του δράστη. Αφού τον βρήκα, ακολούθησε μία μάχη στον οποία τον νίκησα αλλά, έχασα το μάτι μου όπως βλέπεις...
-Ε-εσύ είσαι θεότρελος! Τι γενναίος άντρας... ρίσκαρε την ζωή του για να ακολουθήσει τις διαταγές από τον υψηλότερό του σε βαθμίδα. Εσένα σου αξίζουν πολλά νεαρέ. Μπορώ ήδη να καταλάβω το πόσο δυνατός είσαι μόνο και μόνο από την αφοσίωσή σου. Και αυτό το σπαθί... Συγχαρητήρια! Θα στείλω μήνυμα στον καπετάνιο μας για την σπουδαία δουλειά σου. Προς το παρόν σε ορίζω βοηθό μου και θα με ακολουθείς παντού. Ώστε αυτός εδώ είναι ο ένοχος ε? Τι προτείνεις να τον κάνουμε?
-Πιστεύω πως αυτή η φωτιά θέλει κι άλλα καύσιμα γιατί δεν καίει αρκετά και δεν ζεσταίνει όσο θα έπρεπε.
-Χαχαχαχα! Έχεις και πολύ τέλειο χιούμορ! Λοιπόν, ας γίνει όπως το θες εσύ. Μα δεν σε ρώτησα κάτι πολύ σημαντικό και μου φαίνεται πως δεν έχεις αναφέρει ακόμα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πραγματικά πως πιο ηλίθιο από αυτόν, δύσκολα έβρισκες. Αλλά αυτό το τελευταίο πράγμα με ανησυχούσε αρκετά. Μπορεί τελικά να με ανακάλυπτε...

-Και τί είναι αυτό Jango-san?
-Το όνομά σου! Δεν μου έχεις πει πως σε λένε! Δεν γίνεται να σε έχω στο πλάι μου και να μην ξέρω πως να σε φωνάζω.
-(πραγματικά είναι ηλίθιος)!
-Πώς?
-Takasugi! Με λένε Takasugi.
-Το όνομά σου μου θυμίζει έναν νέο επικυρηγμένο... Χμμ για να ελέγξω τα φυλλάδια με τους επικυρηγμένους...
-Μπορεί τα μικρά μας να είναι ίδια αλλά τα επίθετά μας διαφέρουν. Το ολοκληρωμένο μου όνομα είναι Takasugi Kesushin. Μην κάνεις τον κόπο να κοιτάξεις τις λίστες σου. Δεν έχει νόημα.
-Σε πιστεύω νεαρέ Takasugi. Λοιπόν, ας περάσουμε στα τυπικά. Για αρχή θα ήθελα να μου κάνεις μία δουλειά.
Η νύχτα πέρασε πολύ γρήγορα, με εμένα να κάνω κάθε διαφορετική δουλειά ήθελε ο Jango ώστε να κερδίσω όσο περισσότερο μπορούσα την εμπιστοσύνη του. Μόνο και μόνο με αυτή, θα είχα την δυνατότητα να κάνω ότι ήθελα μέσα στο πλήρωμα αυτό. Αλλά έπρεπε να είμουν προσεκτικός από εδώ και πέρα. Ξέφυγα από την καταδίκη μου παρατρίχα, μόνο και μόνο επειδή ο Jango ήταν χαζός. Δεν έπρεπε να ρισκάρω και άλλο την θέση μου. Και όμως, πέρασαν άλλες 2 μέρες. Είχα πλέον γίνει από τους πιο πιστούς συντρόφους του Jango, ο οποίος έλεγε πως αν υπήρχε κενή θέση στο πλήρωμα για αρχηγό θα με έβαζε εκεί. Και τώρα φυσικά ξεκινούσε το ωραίο. Τι χρειαζόμουν? Μία κενή θέση στην αρχηγεία του πληρώματος...

Η ευκαιρία μου ήρθε γρηγορότερα από ότι περίμενα. Ο Jango με κάλεσε στο πλάι του και μου είπε να μεταφέρω ένα άκρως σημαντικό μήνυμα στους άλλους 2 αρχηγούς, τον Sham και τον Buchi. Ήταν οι δύο τύποι που είχα δει πριν κάποιες μέρες να συνομιλούν με τον Jango. Αν δεν τους έβρισκα μαζί τότε θα ήταν το καλύτερό μου. Φαινόταν όμως ότι είχαν προκύψει και κάτι άλλα προβλήματα στα εσωτερικά του πληρώματος και μάλλον είχαν αναλάβει διαφορετικές δουλειές. Εγώ παράλληλα είχα ενημερωθεί για τον λόγο που το συγκεκριμένο πλήρωμα έμενε στο νησί αντί να ταξιδέψει. Όλοι τους σημάδευαν τα χρήματα όπως ένας συνηθισμένος πειρατής. Και φυσικά θα τους βοηθούσα να τα αποκτήσουν με έναν διαφορετικό τρόπο. Και χωρίς να το καταλάβω είχα φτάσει στο σημείο συνάντησής μου με τα δύο αδέρφια. Όμως εκεί βρισκόταν μόνο το ένα, συνοδευόμενο από πολλούς άλλους πειρατές. Ήταν μόνο ο Sham. Με κοιτούσαν νευριασμένοι και καχύποπτοι. Πλησίασα και παρέδοσα το χαρτί που έπρεπε. Εκείνος άρπαξε το χαρτί και μου γύρισε την πλάτη.
-Δεν θα σε εμπιστευτούμε καθόλου εύκολα τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. Κάτι μας μυρίζει άσχημα για το πως έγινες το δεξί χέρι του Jango σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Να προσέχεις από εδώ και πέρα... Χαχαχαχα!
-Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι πιστεύετε εσείς. Εγώ την δουλειά μου κάνω. Μετέφερε και το μήνυμα που σου έστειλα και στον αδερφό σου...
Όταν γύρισα για να φύγω, προσπάθησα όσο μπορούσα να επεκτείνω τον καπνό μου μακριά. Έκανα τα αδύνατα δυνατά για να βρω τον Buchi τώρα που θα ήταν μόνος του και οι προσπάθειές μου έπιασαν τόπο. Γυρνούσε προς τον Sham αλλά είχε μαζί του άλλους 5 συντρόφους. Χωρίς δεύτερη σκέψη μεταφέρθηκα στο σημείο του μέσω του καπνού και έβγαλα το σπαθί μου σταυρώνοντας την πρώτη επίθεση πάνω του!

Τον έσκισα λίγο στο μάγουλο καθώς ένας από τους συντρόφους του με είχε καταλάβει και έπεσε πάνω του για να τον προστατέψει. Όλοι οι υπόλοιποι πετάχτηκαν πίσω από την έκπληξη που τους προκάλεσα. Δεν άφησα να δουν το πρόσωπό μου και έτσι ξαναέγινα κατευθείαν καπνός. Έτσι απέκτησα λίγο χρόνο να σκεφτώ τι θα έκανα. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να τους άφηνα να ξεφύγουν, ειδικά τώρα που ένας τους με είχε δει και μπορούσε να με καταλάβει. Και από την άλλη απαγορευόταν να τους σκοτώσω με το σπαθί μου. Αν δέχονταν τραύματα από το σπαθί μου τότε θα ήταν εύκολο να με ενοχοποιήσουν μιάς και χρησιμοποιούσα το ίδιο όπλο. Ο καπνός ήταν μία λύση αλλά δεν ήξερα πως να τον χρησιμοποιώ σωστά παρά μόνο να ταξιδεύω μαζί του και να ρυθμίζω λίγο την πυκνότητά του. Θα ήταν πολύ δύσκολο να τους αποτελειώσω με την βοήθειά του και ταυτόχρονα να μην αφήσω κανέναν τους να φύγει. Οι γροθιές μου και τα πόδια μου ήταν το αποτέλεσμα των σκέψεών μου. Μπορεί αν τα χρησιμοποιούσα κανονικά, να γέμιζα και εγώ πληγές και σημάδια αλλά ο καπνός δεν λερώνεται και δεν πληγώνεται. Θα επικάλυπτα τις επιθέσεις μου με το στοιχείο μου. Παράλληλα, έβαλα όλο μου το είναι για να μειώσω την όραση των εχθρών μου με τις δυνάμεις του Διαβόλου. Αρχικά έβγαινα σε ακανόνιστα σημεία και μπέρδευα τους αντιπάλους μου. Ήρθε η στιγμή που όρμησα μπροστά με μία παντοδύναμη γροθιά προς το πρόσωπο ενός. Όμως κάπου στην μέση της πορείας της αναγκάστηκα να την ξανακάνω καπνό μόνο και μόνο επειδή είδα ένα γιαταγάνι να μπαίνει μπροστά, έτοιμο να με κόψει. Έπρεπε να βρω έναν άλλον τρόπο για να τους νικήσω καθώς έτσι, το μόνο που θα κατάφερνα ήταν να αποκτήσω μόνος μου πληγές. Χρησιμοποιούσαν τέλεια την συνεργασία τους ενάντια σε κάποιον αόρατο εχθρό.

Αποφάσισα τελικά να δείξω το πρόσωπό μου, με την μόνη προυπόθεση, προς τον εαυτό μου, ότι θα τους σκότωνα όλους έτσι ώστε να μην μπορέσει να με μαρτυρήσει κανείς. Γύρισα στην ανθρώπινη μορφή μου και κάρφωσα το σπαθί μου στο έδαφος. Εκείνο ισορρόπησε και μου έδωσε την άδειά του να ξεκινήσω την σφαγή. Ο χοντρός αρχηγός με κατάλαβε με το που με είδε και ξαφνιάστηκε εξίσου.
-Εσύ! Καλά το κατάλαβε ο Sham ότι είσουν ύποπτος! Έπρεπε να σε σκοτώσουμε με το που σε πρωτοείδαμε! Προδώτη! Σκοτώστε τον!
Η υπέρλαμπρη ιδέα εμφανίστηκε στο κεφάλι μου από το πουθενά. Φυσικά θα με βοηθούσε έμμεσα να τους κλέψω την ψυχή.
-Εγώ δεν προδίδω κανέναν. Ούτε και θα το κάνω ποτέ μου. Απλά ακολουθώ τις διαταγές που μου δίνουν!
Έπιασε! Όλοι τους σταμάτησαν να σκέφτονται έστω και για λίγο. Το μυαλό τους γέμισε άπειρες ερωτήσεις, οι οποίες γεννούσαν ενοχές και πόνο. Ήταν αρκετός χρόνος για να ξεκινήσω με το πρώτο θύμα μου το οποίο δέχτηκε μία πλάγια κλωτσιά στο γόνατο. Αμέσως, του το έσπασα, διαχωρίζοντας την επιγονατίδα και τον αρθρικό χόνδρο μεταξύ τους, καταλήγοντας να γυρίσει ανάποδα όλο το πόδι ξεκινώντας από το μέρος του γονάτου και κάτω. Η κραυγή πόνου όμως δεν βγήκε από τον πεσμένο εχθρό, καθώς το πόδι μου, ευθύς μετά, βρέθηκε να στηρίζεται στον λαιμό του. Χαμήλωσα το σώμα μου και αφού μάζεψα αρκετή ενέργεια, την εξαπέλυσα κάθετα, πηδώντας ψηλά και καταστρέφοντας ολοσχερώς τον φάρυγγά του. Και λόγω του καπνού που κάλυψε την σόλα του παππουτσιού, δεν θα έμεναν πιθανά σημάδια προς ανακάλυψή μου.
-Ψεύτη! Ποιός θα μπορούσε να διατάξει κάτι τέτοιο? Ο Jango δεν έχει την δύναμη να το κάνει αυτό!

-Ο καπετάνιος μας όμως έχει την δύναμη!
-ΤΙ!?
-Ποιός σας είπε εξαρχής πως ο Jango με έβαλε να τα κάνω όλα αυτά που κάνω. Πώς νομίζεται ότι μπήκα σε αυτό το πλήρωμα και απέκτησα και μία αξιότιμη θέση σε τόσο λίγο χρόνο χωρίς να με γνωρίζει κανείς σας? Σκεφτείται τα συμπεράσματα από όλα αυτά που είπα... Fufufufufufu!
Κάποιοι παραδώθηκαν στην ιδέα ότι μου είχε δώσει εντολές ο ίδιος τους ο καπετάνιος να τους εξουδετερώσω. Τι στενόμυαλοι! Με αυτό το σκεπτικό έβγαλα 2 άτομα στην άκρη για το τέλος καθώς ήταν ανίκανοι πλέον να πολεμίσουν. Έμειναν 3, εκ των οποίων ο ένας ήταν ο Buchi και οι άλλοι 2, απλοί φρουροί του. Συνέχιζαν και δεν πίστευαν ότι τους έλεγα αλλά είμουν αρκετά κοντά στο να τους αλλάξω γνώμη. Με ένα τεράστιο διασκελισμό, έφτασα έναν από αυτούς τους τρείς και του έριξα μπουνιά. Τον είδα να προσπαθεί να βάλει το σπαθί του για να με αποκρούσει και αυτό με έσωσε από μία απλή, από θέμα κινδύνου, αλλά ταυτόχρονα περίπλοκη πληγή. Αν μου προκαλούσαν έστω και ένα μικρό σημάδι, θα το έβρισκαν όσοι ήθελαν να με κατηγορήσουν, και είναι πολλοί αυτοί, και θα με κατέκλυζαν από κατηγορίες, βάσιμες και μη. Δεν το διακινδύνεψα και την στιγμή που θα με έκοβε, μετέτρεπα σε καπνό το χέρι μου και έτσι, το σπαθί πέρασε από μέσα του. Όταν "απέφυγα" επιτυχώς την άμυνά του, ξαναϋλοποίησα το χέρι μου και τον χτύπησα γερά στο ύψος της μύτης. Ο ήχος του σπασμένου κοκάλου, συγκλόνισε τα υπόλοιπα μέλη και τους τρόμαξε. Αίματα πετάχτηκαν παντού αλλά δεν μπορούσαν να με πετύχουν και να με βάψουν.

Ο εχθρός μου έπεσε κάτω με τα χέρια του προσκολλημένα στο πρόσωπό του και τα μάτια του ορθάνοικτα. Το μόνο που έπρεπε πλέον να κάνει ήταν να αναπνέει αργά και καθαρά για να μην εισχωρήσει το αίμα καταλάθως στα πνευμόνια του και πνιγεί. Απασχολημένος δηλαδή...
-Θα σας δώσω άλλο ένα έναυσμα ώστε να με πιστέψετε επιτέλους μιάς και θα πεθάνετε σύντομα. Τουλάχιστον να ξέρετε την αλήθεια πριν κοιμηθείτε τον αιώνιο ύπνο. Ξέρετε το σχέδιο του καπετάνιου να καταλάβει το νησί και πιο συγκεκριμένα την βίλλα της κακομαθημένης κοπέλας ε? Όμως δεν ξέρετε πως θα επιτευχθεί αυτό. Έχοντας μαζέψει το ψεύτικο πλήρωμά του, δηλαδή εσάς, θα το στείλει σε κάθε γωνιά του νησιού ώστε να το απομονώσει. Εκεί θα βρίσκεται το πραγματικό και πιστό πλήρωμά του, μαζί με εμένα για να σας καθαρίσει και να μοιραστούμε μόνοι μας τον πλούτο. Νομίζατε πραγματικά ότι θα μοιραζόταν τον θησαυρό του με όοοοοοοολους αυτούς τους άθλιους πειρατές που τον περιτριγυρίζουν? Είναι και άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν έχει αποκαλυφθεί! Τώρα τί έχετε να πείτε?
Αυτές ήταν οι αποτελειωτικές λέξεις προς αυτούς. Δεν είχαν την θέληση να πολεμίσουν οι 2 τους και απλά νευρίασαν. Ήταν λογικό να έχουν μία τέτοια αντίδραση. Και ο θυμός τους θα διευκόλυνε την δουλειά για μένα. Οι κινήσεις τους θα γίνονταν πιο προβλέψιμες και αργές. Ήδη ο τελευταίος φρουρός πετάχτηκε μπροστά με την ελπίδα να με σκοτώσει. Έβγαλε το λαμπρό γιαταγάνι του και το έστρεψε προς το μέρος μου. Όταν έφτασε κοντά μου, εγώ έκανα ένα πλάγιο βήμα αποφεύγοντας την επίθεσή του και λύγισα όλα μου τα δάκτυλα στο δεξί μου χέρι εκτός από τον δείκτη και το μεσαίο, τα οποία τα προέκτεινα και τα κόλλησα μεταξύ τους. Συγκέντρωσα αρκετή δύναμη και τα εκσφενδόνισα μπροστά.

Χτύπησα με τεράστια ταχύτητα και δύναμη αλλά με ελάχιστη επαφή τον μυ (μεγάλος θωρακικός) κάτω από την μασχάλη του χεριού με το οποίο κρατούσε το σπαθί του. Το αποτέλεσμα θα φαινόταν σύντομα. Λίγα κλάσματα δευτερολέπτου μετά είδα όλους τους μύες του χεριού του να σφίγγονται μεταξύ τους και να τεντώνουν στο μέγιστο το χέρι του. Βρήκα τον στόχο που ήθελα και για να είμαι πιο ακριβής... το νεύρο. Αμέσως, ακούμπησα ελαφρά την πίσω πλευρά του αγκώνα του και χαλάρωσα την κλείδωση. Έπιασα το χέρι του και το γύρισα προς τα πάνω του, χώνοντας το ίδιο του το σπαθί στον αντίθετο ώμο του. Η λεπίδα έφτασε μέχρι και την αορτή αφού μία μεγάλη διαρροή αίματος ξεκίνησε από το τραύμα. Είχα σιγουρέψει τον θάνατό του. Γύρισα προς τον Buchi αλλά τον είδα δίπλα μου, να εξαπολύει μία επίθεση. Αναγκάστηκα να γίνω καπνός για να την αποφύγω αλλά δεν μπόρεσα έγκαιρα. Η δυνατή γροθιά του με πέταξε σε ένα δέντρο πίσω μου το οποίο έπεσε με την πρόσκρουση. Αίμα κύλησε από το στόμα μου και με ένα φτύσιμο προς τα μέλη του πληρώματος θεώρησα πως το καθάρισα ηθικά. Έγινα ένα με τον καπνό και αφού τον έστειλα δίπλα στα 2 φοβισμένα και τελευταία μέλη, εμφανίστηκα εκεί. Με την βοήθεια των καρπών μου, δημιούργησα 2 πολύ ισχυρές επιθέσεις, οι οποίες είχαν προορισμό τους σβέρκους των καθένων. Δεν πρέπει να κατάλαβαν τίποτα λόγω του αρχικού λεκτικού σοκ που είχαν λάβει από εμένα. Τα σώματά τους έπεσαν άψυχα στο έδαφος, αφήνοντας πίσω τους έναν μόνο ζωντανό, τον αρχηγό τους. Γύρισα και τον κοίταξα με μία χαμογελαστή και συμπαραστατική έκφραση. Το μόνο που έκανε, ήταν να ετοιμάσει τις λεπίδες που είχε στα δάκτυλά του και να μου ξαναορμήσει. Κατάφερε να περάσει το χέρι του από μέσα μου ενόσω είμουν καπνός.
-Ας σου μάθω πως καρφώνεις κάποιον Buchi!

Ο καπνός επεκτάθηκε με την μέγιστη ταχύτητά του στην πλάτη του και εκεί συγκεντρώθηκε αρκετός. Πήρα την κανονική μου μορφή σε εκείνο το σημείο και σχηματίζοντας μία λεπίδα με τα δάκτυλά μου, τεντώνοντάς τα όλα μπροστά, τα έστειλα κατευθείαν προς την σπονδυλική του στήλη. Ο μελωδικός εκείνος ήχος που έκανε η κομμένη σάρκα με παρότρυνε να συνεχίσω το έργο μου. Το χέρι μου είχε περάσει μέσα από την πλάτη του και είχε βγει από την αντίθετη μεριά, στο στήθος του. Φυσικά, το λίπος που είχε πάνω του με αηδίασε αρκετά αλλά αναγκάστηκα να το υποφέρω.
-Sham... καπετάνιε... μπορεί να μην σε υπηρέτησα για τόσο πολύ αλλά δεν είχες το δικαίωμα να μου το κάνεις αυτό, ούτε εμένα ούτε κανενός άλλου. Γιατί μας πρόδωσες?
-Fufufufufu! Ακόμα πιστεύεις ότι όσα σου είπα είναι αλήθειες? Το ξεκίνησα ως ένα αστείο για αρχή για να σας τρομοκρατήσω λίγο και μετά σας πετούσα ότι μ*λ*κία μου ερχόταν στο μυαλό και εσείς πραγματικά το πιστέψατε μέχρι τέλους!? Έχω να κάνω με ένα ΑΘΛΙΟ πλήρωμα εδώ!! Fufufufu! Σε ευχαριστώ πάντως, γιατί με τον θάνατό σου, έχω πολλές ευκαιρίες για να πάρω την θέση σου. Και σου το υπόσχομαι πως θα καταστρέψω τα πάντα! Αντίο τώρα χοντρέ!
Έβγαλα το χέρι μου από το σώμα του και εκείνο έπεσε κάτω. Το πλησίασα για να σιγουρευτώ πως είχε ξεψυχήσει αλλά τότε άκουσα κάτι φωνές και ποδοβολιτό. Κάποιοι έρχονταν και αν δεν έφευγα, θα με έπιαναν και θα με ανακάλυπταν. Δεν μπορούσα να χάσω άλλο χρόνο γιατί μετά θα φαινόταν ύποπτη η απουσία μου. Έριξα μία δυνατή κλωτσιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Buchi. Μετατράπηκα σε καπνό και στάλθηκα προς τον Jango όσο πιο γρήγορα μπορούσα και άντεχα.

Λίγο πριν φτάσω στο σημείο, στο οποίο βρισκόταν ο Jango, όπως πάντα, πήρα ξανά την ανθρώπινη όψη μου και προχώρησα μέσω του δρόμου. Όταν εμφανίστηκα μπροστά του, εκείνος μου έδωσε ένα μακρύ χαμόγελο και με καλωσόρισε με τον καλύτερο τρόπο. Με κέρασε σάκε και φάγαμε μαζί δίπλα στην φωτιά που είχε πάντα αναμμένη. Όλα πήγαιναν τέλεια, αλλά οι σκέψεις μου για τον θάνατο του Buchi με είχαν γεμίσει άγχος. Μπορεί να είχα αφήσει κάποιο ανεπιθύμιτο στοιχείο πίσω μου, που θα με έβαζε σε μεγάλους μπελάδες. Επίσης θα φαινόταν αρκετά ύποπτο να ανέλθω σε μεγάλη θέση μέσω του Jango, τώρα που εμφανίστηκε ένα κενό στην κεντρική εξουσία. Προς το παρόν θα το έπαιζα ανήξερος και θα συνέχιζα να εκτελώ τις εντολές του. Και έπρεπε πάση θυσία να αποφεύγω ύποπτες πράξεις. Το αποκορύφωμα όμως όλων έφτασε όταν μέσα από τα δέντρα και τους θάμνους ξεπρόβαλλαν πειρατές του πληρώματος. Όλοι είχαν ένα απειλητικό ύφος και είχαν ετοιμάσει τα όπλα τους. Το χειρότερο ήταν που το βλέμμα τους δεν έπεφτε αλλού παρά πάνω μου. Πλησίαζαν συνεχώς μέχρι που ο Jango μπήκε στην μέση τους έκανε νόημα να σταματήσουν. Εκείνοι ηρέμησαν κάπως και έκαναν άκρη, σχηματίζοντας ένα άνοιγμα, από όπου ήρθε κάποιος καλυμμένος από τις σκιές του πυκνού δάσους. Ήταν λεπτός και καμπούρης. Καταλάβαμε και οι 2 ποιος ερχόταν. Ήταν ο Sham νευριασμένος.
-ΕΣΥΥΥΥΥΥΥ!! ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΤΟΝ BUCHI!!!
-Ο Buchi πέθανε!? Μα πώς?
Ο Jango γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με έκπληξη. Τα γυαλιά του έπεσαν κάτω και έτσι αποκαλύφθηκαν τα ορθάνοικτα,από το γεγονός, μάτια του.

Πέρασαν λίγα κενά δευτερόλεπτα μέχρι που ο Jango ξανακοίταξε τον Sham.
-Δεν υπάρχει περίπτωση να το έκανε ο Takasugi. Είναι αδύνατο να συνέβη αυτή το πράγμα. Τον είχα στείλει σε εσένα για να σου παραδώσει το μήνυμά μου. Και στο έδωσε έτσι δεν είναι?
-Ναι... έτσι είναι! Ο δρόμος του προς εμένα ήταν ήσυχος αρκετά αλλά τι έχεις να πεις για τον γυρισμό του? Θα μπορούσε κάλλιστα να βρει τον Buchi και να τον σκοτώσει μαζί με τους φρουρούς του.
-Ώπα ώπα, με συγχωρείτε που μπαίνω στην συζήτησή σας αλλά μπορώ να πω πως μετά από την παράδοση του γράμματος ήρθα κατευθείαν εδώ. Αν είναι έτσι όπως τα λες τότε θα πρέπει να ξόδεψα πολύ χρόνο, όχι μόνο στο να εντοπίσω τον Buchi, μιάς και δεν ήξερα που βρισκόταν αλλά και να καθαρίσω τους φρουρούς που λες ότι είχε μαζί με τον ίδιο.
-Ο Buchi ήταν αρκετά κοντά σε εμένα. Δεν θα σου πήρε πολύ για να τον βρεις και να τον σκοτώσεις.
-O Jango μπορεί να σου αποδείξει πως έφτασα εδώ στην ώρα μου. Δεν καθυστέρησα καθόλου. Εξάλλου μπορείς να με ελέγξεις για τυχόν αποδεικτικά στοιχεία όπως αίμα ή κάτι παρόμοιο. Σου υπόσχομαι πως δεν θα βρεις κάτι ενδιαφέρον.
-Ωωω θα το δούμε αυτό.
-Είσαι σίγουρος για τον έλεγχο Takasugi?
-Μα φυσικά. Αν είχα κάτι θα φοβόμουν. Δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο πάνω μου. Τελείωνε με την βρώμικη δουλειά σου Sham!
Εκείνος ήρθε και με έψαξε εξωνυχιστικά. Φάνηκε να προσπαθεί μανιωδώς να βρει κάτι αλλά τελικά ατύχησε. Ούτε σταγόνα αίματος δεν υπήρχε πάνω μου πέρα από τον ματωμένο μου επίδεσμο.

-Του καπετάνιου!? Γιατί να φτάσουμε τόσο μακριά όταν ήδη ξέρουμε ποιος το έκανε?
-Πάμε τώρα εκεί!
-Τς, εντάξει...
Έκανε ένα βήμα μπροστά και μας οδήγησε στο σημείο όπου είχε γίνει η δολοφονία. Όμως δεν ήταν εκεί όπου τους είχα σκοτώσει ο ίδιος. Τους είχαν μεταφέρει σε ένα άλλο σημείο πιο κοντά στην τοποθεσία του Jango.
-Εδώ έγιναν όλα... Εδώ τους βρήκαμε. Τι έχεις να πεις γι'αυτό το μέρος Jango? Είναι αρκετά κοντά σε εσένα και όχι μακριά από τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην κατασκήνωσή σου. Θα μπορούσε πολύ άνετα, να παραλείψει έστω και λίγο τον δρόμο του και να κάνει την βρώμικη δουλειά του.
Πλησίασα τα πτώματα και τα παρατήρησα. Είχαν παντού χαρακιές από σπαθιά και μαχαίρια, χαρακιές που δεν τις είχα προκαλέσει εγώ για να μην προδωθώ. Όμως είχαν κάνει τόσο κόπο για να με ενοχοποιήσουν. Τους πρόσθεσαν σημάδια από σπαθί, μιας και χειρίζομαι ένα και τους είχαν μεταφέρει σε ένα μέρος που ήταν πιο εύκολο για τον καθένα να πάει και να τους σκοτώσει. Έσκυψα και κοίταξα τις χαρακιές.
-Έχω να κάνω ένα σχόλιο...
-Και τι είναι αυτό δολοφόνε?
-Γιατί ο δράστης να τους προκαλέσει τέτοια τραύματα με ένα αιχμηρό όπλο και ενώ προσπαθεί παράλληλα να τους κρατήσει εν ζωή, να τους αποτελειώσει με διαφορετικό τρόπο, όπως σπάσιμο πολύτιμων κοκάλων? Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι όταν κάποιος πεθάνει, δεν αποκτά μελανιές και αυτά τα πτώματα είναι γεμάτα από αυτές.