[Τέλος] Death Training! Slay Or Be Slain!

Οι μέρες περνούσαν χωρίς κάτι σημαντικό να γίνεται. Το καράβι έπλεε με ολόκληρο το πλήρωμα προς το Avalon Island. Καμία ερώτηση δεν τέθηκε από εμένα ή το πλήρωμα. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που στον ορίζοντα φάνηκε το Cytherea Island. Ήταν η μόνη μας στάση πριν το Avalon και το πλοίο έπρεπε να αγκυροβολίσει για να ανανεώσει τις προμήθειές του. Είχα ακούσει πολλά γι'αυτό το νησί. Παρ'ότι ήσυχο και ειρηνικό, κρύβει παντοδύναμους ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν και πολλές ήττες στο ιστορικό τους. Θυμήθηκα στιγμιαία όλα τα γεγονότα στο Toroa και το πόσο αδύναμος είμουν. Η αδυναμία αυτή θέρμαινε το είναι μου και μου ερχόταν το αίσθημα του "πρέπει να κάνω κάτι αλλιώς θα σκάσω". Τότε μου ήρθε η ιδέα να διαψεύσω τις φήμες που κυκλοφορούσαν γι'αυτό το νησί. Το καράβι θα έκανε 2 μέρες μέχρι να σαλπάρει πάλι. Θα είχα γυρίσει λογικά...

Εκεί που αγκυροβολίσαμε είχε μία τεράστεια πράσινη πεδιάδα. Δεν φαινόταν κάποια πόλη κοντά παρά μόνο ένα δάσος. Αποφάσισα προς το παρόν να εξερευνήσω τις περιοχές που δεν καλύβονταν με δέντρα ή δάση. Πέρασαν λίγες ώρες μέχρι να βρω κάποιον ζωντανό. Ήταν ένας μακρύς δρόμος και πάνω του προχωρούσε ένας άνθρωπος. Το μόνο που φαινόταν από μακριά ήταν το σπαθί του. Πλησίασα με γοργό βηματισμό και όταν έφτασα κοντά του, εκείνος σταμάτησε.
-Επιτέλους, είπες να εμφανιστείς? Πρέπει να είσαι ξένος! Δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας. Επίσης βλέπω και το σπαθί σου και μπορώ να πω πως είναι αρκετά χρησιμοποιημένο. Ελπίζω μόνο να το χειρίζεσαι καλά γιατί δεν νομίζω να επιβιώσεις εδώ χωρίς ικανότητα.
Τα λόγια του ακούστηκαν στα αυτιά μου ως μία μελωδία θανάτου του άντρα. Ξεθηκάρωσα το σπαθί μου και το έστρεψα πάνω του. Δεν είχε γυρίσει καν να με δει όσο μιλούσε και νόμιζε πως θα τα έβγαζε πέρα μόνο με αυτό... Έκανε λάθος...

Όρμησα με το σπαθί μου τεντωμένο μπροστά. Είχα φτάσει τόσο κοντά που είχα ήδη πανηγυρίσει για την νίκη μου, ώσπου εκείνος έκανε ένα απότομο βήμα στα πλάγια και έβγαλε το δικό του σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έτοιμος να με κόψει, ανέβασε ψηλά το σπαθί του και μετά το κατέβασε με ταχύτητα. Κανονικά δεν θα μπορούσα να αποφύγω την κίνηση λόγω της έλλειψης ισορροπίας μιάς και όρμησα μπροστά. Όμως τότε με το αριστερό μου πόδι, κλώτσισα το δεξί (με το οποίο στηριζόμουν όρθιος) πίσω από το γόνατο και έτσι έπεσα μπρούμητα στο έδαφος. Έκανα τούμπα και σηκώθηκα στο μηδέν, έτοιμος να συνεχίσω την μάχη μου. Εκείνος σχημάτισε ένα χαμόγελο και τότε έκανε ένα τεράστειο βήμα προς εμένα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο άρα η αντίδρασή μου ήταν αργή. Με μία πλάγια περιστροφή του σπαθιού του, με έσκισε στο στήθος επιφανειακά. Αντανακλαστικά, πήδηξα πίσω για να αποφύγω την περισσότερη ζημιά.

Την ώρα του άλματος είπα να περάσω εγώ στην επίθεση παρά τον πόνο από το στήθος μου. Έστρεψα και εγώ το σπαθί μου προς τον αντίπαλο και τον γρατζούνισα ελαφρά στον ώμο έτσι όπως είχε ήδη το χέρι του σε μέγιστο άνοιγμα από το σώμα. Πήρα επιθετική στάση έχοντας το σπαθί μου μπροστά και έτοιμο για οποιαδήποτε επίθεση. Με την "μύτη" του να κοιτάζει τον αντίπαλο, μπορούσα να εκτοξεύσω επίθεση από οπουδήποτε, μεγαλώνοντας την περιοχή την οποία έπρεπε να φυλάει ο εχθρός. Έχοντας ήδη δει την στάση μου, όμως ο αντίπαλος επέμεινε στην επίθεση. Πολλαπλές περιστροφές του σπαθιού του και ακόμη περισσότερες απόπειρες καρφώματος με βομβάρδισαν τα επόμενα 10 δευτερόλεπτα. Έπρεπε να φύγω από μπροστά του το συντομότερο δυνατόν γιατί αν συνέχιζα έτσι σίγουρα κάποτε θα με πετύχαινε. Έκανα ένα σάλτο στα δεξιά αλλά και πάλι, εκείνος πέτυχε την ίδια ακριβώς κίνηση έχοντας τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου.

Επιχείρησα να διαπεράσω τις κινήσεις του με ένα μία κάθετη επίθεση που στόχο είχε το κεφάλι του. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο αντίπαλός μου έπεσε μπροστά αλλά λίγο πριν ακουμπήσει το έδαφος, χρησιμοποίησε το πόδι του ως επιταχυντή και πετάχτηκε σαν αστραπή. Μου έκοψε τον επίδεσμο που κάλυβε το "νεκρό" μου μάτι. Ο εχθρός μου έβαλε το σπαθί του στην θήκη του αφού είδε το αίμα να κυλάει από το φρύδι μου. Φάνηκε όμως να ανατρίχιασε με το που είδε πως μία βαθιά ουλή χάραζε στα 2 το αριστερό μου μάτι. Φυσικά, τα βλέφαρα του αριστερού μου ματιού δεν άνοιξαν και εγώ απλά έσκυψα για να μαζέψω τον κομμένο πλέον επίδεσμο. Τον κοίταξα για λίγο και μετά τον ξαναπέταξα στο έδαφος.
-Η μάχη μας τελειώνει εδώ! Θέλω να έρθεις μαζί μου στο χωριό μου. Δεν νομίζω να έχεις και άλλη επιλογή αφού πλέον θα μπορούσα να σε σκοτώσω οποιαδήποτε στιγμή. Έχασες από εμένα και σου χάρισα την ζωή. Τώρα θα με υπακούσεις!

Προχώρισε προς το δρομάκι και συνέχισε προς την ίδια διεύθυνση με αυτή που είχε όταν τον είχα πρωτοδεί. Δεν τον ακολούθησα και γύρισε το κεφάλι του να με κοιτάξει.
-Ονομάζομαι Kirisaki! Από ότι κατάλαβα ήρθες με το πλοίο που έφτασε περίπου 3 ώρες πριν. Δεν πίστευα πως οι Επαναστάτες θα μας έκαναν επίθεση σε αυτή την περιοχή. Φαίνεται πως έχουν έναν καινούριο στόχο.
-Δεν είμαι μαζί τους. Μπορεί να ταξιδεύω στο πλευρό τους προς το παρόν αλλά ήρθα εδώ μόνος μου, ανεξάρτητος από το υπόλοιπο πλήρωμα. Και δεν είμαι Επαναστάτης.
-Ποιό είναι το όνομά σου τότε ξένε?
-Το όνομά μου δεν έχει κάποια σημασία. Πλέον είμαι σκλάβος σου έτσι δεν είναι? Έσβησα τα πάντα από την μνήμη μου για να μην προδωθώ από αισθήματα και περαιτέρω πληροφορίες καθ'όλη την διάρκεια που σε υπηρετώ. Fufufu!
-Το παίζεις έξυπνος ε? Στο ξαναλέω.... εδώ δεν επιβιώνει κανείς χωρίς ικανότητα. Καλύτερα να προσέχεις κύριε "σκλάβε"! Τώρα ακολούθα με...

Αποφάσισα να μην ξαναεπιχειρήσω κάτι τόσο επικίνδυνο καθώς εδώ παιζόταν η ζωή μου. Όμως κάτι πήγαινε στραβά. Το είχα ξανανιώσει στο παρελθόν αλλά δεν ήταν τόσο έντονο. Ήταν πόνος... στο αριστερό μου μάτι, εκείνο που υποτίθεται ότι ήταν πλέον αδύνατο να λειτουργήσει. Παρ'όλ'αυτά, πόνος καταίκλυσε το μάτι μου για όσο το είχα εκτεθειμμένο στον ήλιο. Δεν ήταν ανοιχτό αλλά ένιωθα το φως έστω και πολύ λίγο με εκείνο το μάτι. Δεν άντεξα άλλο και έσκισα λίγο ύφασμα από το ρούχο μου, με το οποίο αργότερα κάλυψα το μάτι μου. Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Δεν ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να αγνοήσω έτσι απλά. Πρόσεξα πως ο Kirisaki είχε απομακρυνθεί αρκετά και ανέβασα τον ρυθμό μου. Στο μυαλό μου ήρθαν οι φήμες του νησιού γι'άλλη μία φορά. Ήταν όντως αλήθειες ως ένα σημείο...

Λίγη ώρα αργότερα, φάνηκε ένα χωριό περιτριγυρισμένο από βράχια και ένα τεράστειο βουνό. Φαινόταν σαν από στιγμή σε στιγμή, οι βράχοι να ξεκολλούσαν και να καταπλάκωναν τα πάντα. Χρειαζόταν από ότι φαινόταν μόνο ένα έντονο τράνταγμα. Οι πύλες προς το χωριό βρίσκονταν αρκετά μακριά του. Εκεί μας συνάντησαν 2 φρουροί οι οποίοι με το που είδαν τον Kirisaki έκαναν δρόμο και μας άφησαν να περάσουμε. Ο δρόμος που ακολουθήσαμε δεν ήταν αυτός προς το χωριό που φαινόταν αλλά ένας παράλληλος ο οποίος τελικά μας έβγαλε σε μία τεράστεια μεταλλική πόρτα. Στη μέση, η σχισμή από την οποία άνοιγε, φάνηκε να είχε μία λεπτή και μικρότερη σχιμή. Ο Kirisaki προχώρισε και έβγαλε το σπαθί του. Το έχωσε μέσα στην σχισμή και τότε η πόρτα άνοιξε εμφανίζοντας έναν πλατύ και φωτεινό διάδρομο.
-Καλώς μας ήρθες στο σπιτικό μας "σκλάβε"! Εδώ μένω εγώ και η οικογένειά μου!

-Ωραία όλα αυτά. Εγώ που θα παίξω τον ρόλο μου.
-Εφόσον θα πάρουμε μέρος και εμείς, εσύ θα είσαι ο αντιπρόσωπός μας.
-Και γιατί δεν λαμβάνεις μέρος εσύ? Είσαι "πιο" δυνατός από εμένα και έχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις. Εξάλλου γιατί να με εμπιστευτείς? Θα μπορούσα να παραδοθώ στον πρώτο αγώνα.
-Δεν θα το κάνεις αυτό! Υπάρχουν και άλλα βραβεία πέρα από την νίκη. Το πρώτο είναι χρήματα. Το δεύτερο είναι η ζωή σου. Θα κερδίσεις την ζωή σου και την ελευθερία σου! Τι περισσότερο να ζητούσες? Επίσης, μετά από την προπόνησή σου, θα έχεις ήδη φτάσει στο ίδιο σημείο με εμένα και ακόμα υψηλότερα. Θα είναι παιχνιδάκι να νικήσεις το τουρνουά αν επιτύχεις στην προπόνηση.
Σκέφτηκα για λίγο τα επιχειρήματά του και τελικά δέχτηκα. Όχι γιατί ήθελα την ζωή μου και χρήματα αλλά γιατί θα γινόμουν δυνατότερος μετά από όλα αυτά και θα μπορούσα επιτέλους να τον νικήσω. Εκτός από αυτό, ήθελα να δω πως θα εξελιχθεί η υπόθεση με το τουρνουά και τον πραγματικό λόγο που δεν παίρνει μέρος ο ίδιος ο Kirisaki.

Περπατήσαμε για λίγη ώρα μέχρι που φτάσαμε σε άλλη μία πόρτα. Την άνοιξε και μου παρουσίασε το δωμάτιο στο οποίο θα έμενα. Δεν ήταν ούτε μεγάλο, ούτε μικρό. Είχε κρεβάτι, τραπέζι, κουζίνα και τουαλέτα. Αμέσως μετά μου έδειξε το μέρος στο οποίο θα προπονόμουν, το οποίο δεν ήταν μακριά από το δωμάτιό μου.
-Η προπόνηση ξεκινά αύριο άρα προετοιμάσου σωματικά και ψυχικά. Δεν θα είναι εύκολο.
Έφυγε και με άφησε στο δωμάτιό μου. Προσπάθησα να κάνω διάφορα πράγματα για να περάσει η ώρα αλλά δεν ήταν αρκετά. Στο μυαλό μου ήρθε το πλοίο των Επαναστατών. Θα έφευγε μέσα στις μέρες της προπόνησής μου αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Εύκολα έβρισκα άλλο πλοίο για να φτάσω στο τελικό νησί. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μέρος της προπόνησης. Πρόσεξα πως υπήρχαν περισσότερα πράγματα από πριν. Όλα για να με κάνουν δυνατότερο. Έβγαλα το σπαθί μου και ξεκίνησα την μυστική μου προπόνηση.

Η επόμενη μέρα έφτασε και με βρήκε στο δωμάτιό μου. Ο Kirisaki χτύπησε την πόρτα και σηκώθηκα παίρνοντας το σπαθί μου μαζί. Την άνοιξα και έφυγα μαζί του για την έναρξη. Είχα 2 εβδομάδες μπροστά μου και ήταν αρκετές.
-Για αρχή, πέρνα από εδώ.
Μου έδειξε 2 ξύλινα δοκάρια παράλληλα μεταξύ τους τα οποία στηρίζονταν σε ένα ύψος μέχρι την μέση μου. Πέρασα ανάμεσά τους και ο Kirisaki με έδεσε με ένα σχοινί για να μην φύγω. Μετά μου εξήγησε πως έπρεπε να κόψω με μεγάλη ακρίβεια στην μέση με το σπαθί μου έναν κόμπο από σχοινί που βρισκόταν μπροστά μου. Αν τον έκοβα στην μέση ακριβώς, δεν θα λυνόταν ο εσωτερικός κόμπος. Αν κοβόταν μέχρι το ελάχιστο λίγο παραπάνω σε κάποιο σημείο τότε αφού χωριζόταν, θα λυνόταν και θα περνούσε εύκολα μέσα από 1 τρύπα η οποία το οδηγούσε σε μία τεράστεια λεπίδα έτοιμη να πέσει πάνω μου. Στην αντίθετη περίπτωση, ο εσωτερικός κόμπος σε κάθε σχοινί διαφορετικά θα τα εμπόδιζε να περάσουν από την τρύπα και έτσι θα αποτρεπόταν ο θάνατός μου.

-Καταλαβαίνω τι σκέφτεσαι και είναι λογικό. Ακόμα και εμείς όταν περνάμε αυτό το εμπόδιο το κάνουμε χωρις ένα σχοινί να μας δένει την μέση για να μην φύγουμε. Αλλά σκέψου πως έχουμε μόνο 2 εβδομάδες. Οτιδήποτε λιγότερο θα κατέληγε σε αποτυχία και μη ενδυνάμωσής σου. Αυτός είναι και ο λόγος που φτάνω τόσο μακριά. Είσαι δυνατότερος από ότι νομίζεις. Απλά πρέπει να καταλάβεις τι σου λείπει.
Το πρόσωπό του εκείνη τη στιγμή πήρε μία έκφραση τρόμου καθώς περίμενε κάτι άλλο πρώτα αντί γι'αυτό. Αυτό που είδε, ήταν εμένα να έχω πάρει την κατάλληλη στάση για να κόψω τον κόμπο. Η κατάλληλη στιγμή ήρθε και αμέσως προέκτεινα το σπαθί μου.
-Στάσου! Δεν σου είπα πως να το κάνεις! Θα πεθάνεις!
-Πολύ αργά...

Ο Kirisaki περίμενε να κάνω κάθετο κόψιμο στον κόμπο όπως πραγματικά γινόταν από όλους τους υπόλοιπους. Αντί γι'αυτό, προσπάθησα να κόψω τον κόμπο στην μέση από τα πλάγια. Η κίνηση ολοκληρώθηκε και το πιο σημαντικό στιγμιότυπο έφτασε καθώς ξετυλιγόταν ο κόμπος. Όλα έγιναν σε εναν υπερβολικά αργό χρόνο. Είχα αρχικά 85% πιθανότητα να αποτύχω με κάθετο κόψιμο. Επιχείρησα πλάγιο άρα οι πιθανότητες της αποτυχίας λογικά ανέβηκαν. Οι δύο άκρες του κομμένου σχοινιού έφτασαν τις τρύπες και σφήνωσαν εκεί.
-Μα πως? Αν κάνεις πλάγια κίνηση, τότε οι εσωτερικοί κόμποι κόβονται επίσης και αυτό σημαίνει ολοκληρωτικό λύσιμο του σχοινιού.
-Έκοψα τον μεγάλο κόμπο αλλά και τους εσωτερικούς με τέτοιο τρόπο ώστε μικρός και μεγάλος να μην χαλάσουν το σχήμα τους και να παραμείνουν έστω και για λίγο χρόνο όπως πριν, αλλά κομμένοι στην μέση.
-Όμως δεν ήξερες που βρίσκονταν οι εσωτερικοί κόμποι!
-Πρέπει να ρισκάρω αν θέλω να γίνω δυνατός! Αλλά αυτό ήταν το αρχικό στάδιο έτσι?
-Ν-ναι! Σε περιμένουν και άλλες τέτοιες δοκιμασίες! Να θυμάσαι πως στο τουρνουά εκεί θα μπορείς να τους σκοτώσεις πριν καλά καλά καταλάβουν ότι ο γύρος ξεκίνησε. Θα είναι... "Σκότωσε ή σκοτώσου"!

Τέλος Death Training! Slay Or Be Slain!

Όνομα: Takasugi Shinsuke
Haki Points: 1
Player of the Month Points: 7
Beli: 19.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Μ'άρεσε αρκετά η ιστορία σου αν και τα πρώτα 10 ποστ δεν τα διάβασα με την ίδια ευχαρίστηση και έκπληξη που διάβασα τα τελευταία 4-5. Η δοκιμασία ήταν επική, με άφησες άφωνο. Περιμένω την συνέχεια.