[Τέλος]Goodbye Home. Adventure Here I Come

Καθώς περνούσε η ώρα εγώ όλο και σκεφτόμουνα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το τι μου είχε συμβεί μικρός. Από τι βάσανα είχα περάσει. Όσο το σκεφτόμουνα τόσο περισσότερο μου πονούσε το κεφάλι. Τότε κατάλαβα πως μια βουτιά δεν επρόκειτο να με βοηθήσει. Έπρεπε να λάβω δραστικά μέτρα. Έτρεξα προς το σπίτι μου και πήρα την κιθάρα μου. Τότε έσπευσα προς κάτι βράχια και κοιτώντας τη θάλασσα άρχισα να παίζω κιθάρα. Δεν ξέρω κάποιο τραγούδι στη κιθάρα. Το μόνο που κάνω είναι να εξωτερικεύω τα αισθήματα τα οποία δεν μπορώ να κατανοήσω μέσω αυτής. Πάντοτε πετύχαινε. Πάντοτε κατάφερνα να μαγεύω οποιοδήποτε με άκουγε χάρις στο τρόπο με τον οποίο παίζω κιθάρα. Πάντοτε όμως ήμουν χαρούμενος όταν έπαιζα. Ποτέ δεν ήμουν σε τέτοια κατάσταση.Δεν ήξερα αν θα καταφέρω αυτή τη φορά αλλά άξιζε να δοκιμάσω. Άρχισα να χτυπάω απαλά τις χορδές τη μια μετά την άλλη. Η μουσική η οποία δημιουργούσα ήταν πρωτάκουστη. Δεν έβγαζες νόημα ούτε τη καταλάβαινες. Έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ με την όλη κατάσταση.

Καθώς συνέχιζα να παίζω κάποια στιγμή άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Γύρισα πίσω μου να δω ποιος ήταν. Ήταν η Nadia. Ήρθε έκατσε δίπλα μου. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να παίζω.
Nadia: Μη σταματάς, συνέχιζε να παίζεις. Δεν θα σε ενοχλήσω το υπόσχομαι.
Ξανάρχισα να παίζω. Κανείς μας δεν μιλούσα για λεπτά. Το μόνο που κάναμε ήταν να ακούμε. Ξαφνικά σταμάτησα να παίζω. Με κοιτάει η Nadia και μου λέει.
Nadia: Τι έπαθες Sock, γιατί σταμάτησες να παίζεις?
Εγώ: Δεν ξέρω Nadia. Πραγματικά δε ξέρω.
Nadia: Ξέρεις Sock στο έχουμε πει πως ενώ δεν μπορείς να εκδηλώσεις συχνά τα αισθήματα σου, όταν παίζεις κιθάρα οποιοδήποτε συναίσθημα και να χεις εκείνη τι στιγμή, χωρίς να το ξέρεις θα το διαδώσεις με την κιθάρα. Καθώς σε άκουγα κατάλαβα ποιο είναι το πρόβλημα σου.

Εγώ: Ναι? Για διαφώτισε και μένα γιατί δεν μπορώ να βγάλω άκρη.
Nadia: Συγνώμη μα δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Πρέπει μόνος σου να καταλάβεις τι σε προβληματίζει. Δεν πρέπει να περιμένεις από κάποιον άλλον να σου πει τι αισθάνεσαι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του δώσεις να καταλάβει τι αισθάνεσαι.
Κατέβασα το κεφάλι μου και κοίταξα τα βράχια. Δεν μπορούσα να την αντικρίσω εκείνη τη στιγμή. Εκείνη χωρίς να πει άλλη κουβέντα αποχώρισε. Τελικά το πήρα απόφαση. Έπρεπε να ξεκουραστώ λίγο. Γι αυτό ένας ύπνος είναι ότι πρέπει. Κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου. Μόλις έφτασα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Είχε περάσει μισή ώρα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλο γυρνούσα αριστερά και δεξιά. Τελικά όμως κοιμήθηκα. Καθώς κοιμόμουνα γύρισα απότομα και έπεσα από το κρεβάτι με αποτέλεσμα να ξυπνήσω διακόπτοντας το ωραίο όνειρο που είχα. Τότε καταλαβαίνω πως χτυπούσε η πόρτα. Άνοιξα και είδα πως ήτανε ο Eric. Ο Eric ήτανε το μυαλό του νησιού. Στη πραγματικότητα ήτανε ένας αυτοαποκαλούμενος επιστήμονας. Κανένα πείραμά του δεν είχε αίσιο τέλος. Τον κοίταξα νυσταγμένος και τον ρώτησα.

Εγώ: Τι θέλεις Eric νυχτιάτικα?
Eric: Επιτέλους τελείωσα Sock. Κατάφερα να τροποποιήσω την κιθάρα σου.
Εγώ: Α μπράβο… Τι έκανες? Μα τι, μα πως? Δεν σου είπα να τη πειράξεις ούτε στην έδωσα.
Eric: Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Το έκανα από τη καλή μου τη καρδιά. Μόνος μου πείρα την πρωτοβουλία και δανείστηκα τη κιθάρα σου για να τη τροποποιήσω. Τώρα θα μπορείς να τη παίρνεις και μέσα στο νερό.
Εγώ: Μα δε σου ζήτησα ποτέ να μου τη τροποποιήσεις. Ούτε σε ευχαρίστησα. Πως κατάφερες να τη πάρεις?
Eric: Απλό. Μπήκα από το παράθυρο. Το είχες αφήσει ανοιχτό. Τέλος πάντων, εγώ φεύγω. Μόλις μου πέρασε μια καταπληκτική ιδέα απ το μυαλό. Τα λέμε.
Εγώ: Εντάξει γεια.

Έκλεισα τη πόρτα πίσω μου και κάθισα στη καρέκλα μου. Παρατήρησα πως η κιθάρα είχε τελείως διαφορετικό χρώμα από πριν. Ανάθεμα σε Eric. Μου κατάστρεψες τη κιθάρα. Ελπίζω τουλάχιστον να πείραξε μόνο το χρώμα και τίποτα άλλο. Χωρίς δεύτερη σκέψη τη δοκίμασα. Αυτό ήταν. Μου τη κατάστρεψε τελείως. Αποφάσισα να πάω να τον βρω. Όλα τα ανέχομαι αλλά το να καταστρέφουν τη κιθάρα μου όχι. Βγήκα έξω. Αμέσως ξαναμπήκα μέσα και πήρα ένα σακάκι καθώς έκανε κρύο. Έπειτα ξαναβγήκα έξω. Κατευθύνθηκα προς το εργαστήριό του. Χτύπησα τη πόρτα αλλά κανείς δεν απάντησε. Αποφάσισα να τον περιμένω. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα και είπα να μην περιμένω, καθώς έκανε και κρύο. Είπα να πάω μια βόλτα προς το δεύτερο επίπεδο. Να ξεχαστώ λιγάκι. Μόλις φτάνω στη πύλη με σταματάει ο φρουρός και μου λέει.
Φρουρός: Που πας Sock?
Εγώ: Τι εννοείς? Είπα να ανέβω εδώ να ξεχαστώ.
Φρουρός: Σε συμβουλεύω να φύγεις. Κάτι παράξενο συμβαίνει με τους κατοίκους εδώ πέρα.
Εγώ: Δε σε καταλαβαίνω. Σε παρακαλώ άσε με να περάσω. Δεν έχω όρεξη σήμερα.

Με το που πάω να περάσω μου βάζει το σπαθί του στο λαιμό απειλητικά και μου ξαναλέει:
Φρουρός: Τελευταία προειδοποίηση Sock.
Έχοντας ήδη πολλές σκοτούρες και νεύρα δεν άντεξα. Ξέσπασα. Με μια γρήγορη κίνηση του αρπάζω τον καρπό με το αριστερό μου χέρι και γυρίζοντας τον, εκείνος έπεσε στα γόνατα και έριξε το σπαθί του. Και με το δεξί του έριξα μια μπουνιά στο πρόσωπο ρίχνοντας τον αναίσθητο. Πέρασα την είσοδο και συνέχισα ευθεία χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο μέρος στο κεφάλι μου. Καθώς προχωρούσα άρχισα να σκέφτομαι ξανά για το παρελθόν μου. Για ότι συνέβη έπειτα και για ότι συνέβη πριν λίγο. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω το πρόβλημά μου… Τόσο καιρό ήμουνα ευτυχισμένος αλλά τώρα δεν ξέρω τι πρέπει να νιώσω. Ύστερα από πολύ συλλογισμό και χωρίς να το καταλάβω είχα φτάσει στο τέλος της πόλης. Μπροστά μου βρισκόταν ένα μεγάλο τοίχος. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Δεν άξιζε να κάθομαι άλλο εδώ. Καθώς γυρνούσα όμως παρατήρησα πως κανείς δεν ήταν έξω. Όλα τα μαγαζιά κλειστά και σε όλα τα σπίτια δεν υπήρχαν φώτα. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του φρουρού. Είχε πει πως κάτι περίεργο γινόταν εδώ.

Ένα ρεύμα κρύου αέρα πέρασε εκείνη τη στιγμή και με έκανε να ανατριχιάσω. Άρχισα τότε να περπατάω όλο και πιο γρήγορα προς την έξοδο. Λίγα μέτρα πριν φτάσω στην έξοδο άρχισα να έχω ένα παράξενο συναίσθημα. Ήταν λες και κάποιος με παρακολουθούσε. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου πίσω αλλά δεν είδα κανέναν. Συνέχισα να περπατάω και έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα έφτασα στην πύλη. Είδα πως ακόμα ο φρουρός ήταν αναίσθητος. «Τον καημένο» είπα από μέσα μου. Δεν έπρεπε να ξεσπάσω πάνω του. Ύστερα από λίγη ώρα είχα φτάσει σπίτι μου. Πήγα ξάπλωσα και αναπόλησα το τι συνέβη σήμερα με πολλή λεπτομέρεια. Κοίταξα την ώρα και είδα πως ήταν πολλή αργά. Έπρεπε να κοιμηθώ. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου. Τότε άκουσα τη πόρτα να χτυπάει. Ποιος να είναι πάλι. Σηκώθηκα και πήγα άνοιξα. Προς έκπληξή μου ήταν η Mambi.
Mambi: Sock μπορούμε να μιλήσουμε?
Εγώ: Δεν ξέρω Mambi. Δεν έχω καθόλου όρεξη.

Εγώ: Δεν ξέρω Mambi. Δεν έχω καθόλου όρεξη.
Mambi: Δεν θα σε απασχολήσω πολύ.
Εγώ: Εντάξει πέρασε μέσα.
Mambi: Καλύτερα να τα πούμε έξω. Τι θα έλεγες για τη παραλία?
Εγώ: Εντάξει πάμε.
Άρπαξα τη ζακέτα μου και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία. Σε όλη τη διαδρομή δεν βγάλαμε άχνα, ούτε κοιταχτήκαμε. Μόλις φτάσαμε στη παραλία η Mambi έκατσε κάτω στην άμμο. Έκανα και εγώ το ίδιο. Τότε βγάζει το μπουκάλι με το ρούμι από το παλτό της και αρχίζει να πίνει ακατάπαυστα. Της το πήρα αμέσως από το χέρι και το πέταξα χάμω.
Εγώ: Τι κάνεις Mambi τρελάθηκες?, της φώναξα.
Mambi: Μπορείς να το πεις και έτσι Sock.
Εγώ: Τι έπαθες και σε αναστάτωσε τόσο?
Mambi: Όλο αυτό το περιστατικό με το παρελθόν σου… Δεν έπρεπε να στο πω…. Έκανα ένα μεγάλο λάθος….

Εγώ: Μα τι είναι αυτά που λες?
Είχε μεθύσει δεν εξηγείτε αλλιώς. Το καταλάβαινες από τα λόγια και τις πράξεις της.
Εγώ: Έλα να σε πάω σπίτι σου Mambi. Δε μπορώ να σε βλέπω σε αυτή τη κατάσταση…
Mambi: Το ήξερα… Δε μπορείς ούτε να με αντικρίσεις πια…
Εγώ: Δε κατάλαβες… Τέλος πάντων έλα να σε πάω σπίτι σου να κοιμηθείς και μιλάμε αύριο.
Τη πήρα αγκαλιά και τη μετέφερα από τη παραλία στο σπίτι της. Στο δρόμο συνέχεια κατηγορούσε τον εαυτό της για όλο αυτό που γίνεται τώρα. Μόλις έφτασα σπίτι της πήγα και την άφησα πάνω στο κρεβάτι της σκεπάζοντας την πριν φύγω. Φεύγοντας έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Προχώρησα μερικά βήματα μπροστά όταν ακούστηκε ένας ήχος από το σπίτι της Mambi. Ακούστηκε λες και έσπασε κάτι από μέσα. Ανησύχησα και αμέσως έτρεξα μέσα στο σπίτι της, σπάζοντας την εξώπορτα της.

Μόλις μπήκα στο δωμάτιο της τότε αντίκρισα ένα τρομερό θέαμα. Τη Mambi με ένα κομμάτι μυτερού γυαλιού να προεξέχει από το στήθος της. Αμέσως πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα παγώσει κυριολεκτικά. Βλέποντας το αίμα να κυλάει δεν είχα ιδέα για το τι έπρεπε να κάνω. Έτρεξα έξω και άρχισα να φωνάζω για βοήθεια. Για κακή μου τύχη όμως δεν περνούσε κανείς απέξω. Δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεση μου. Έτρεξα μέσα και τη σήκωσα απαλά στα χέρια μου και αποφάσισα να τη μεταφέρω ως το νοσοκομείο. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τα δάκρυα κυλούσα ακατάπαυστα. Εγώ έφταιγα και όλο αυτό. Όμως αυτό δεν έχει και πολύ σημασία τώρα. Το σημαντικό τώρα είναι να φτάσω στο νοσοκομείο εγκαίρως. Χωρίς να σταματήσω για να πάρω ανάσα έτρεχα όλο και πιο γρήγορα προς το νοσοκομείο. Μόλις φτάνω στην είσοδο του νοσοκομείου δεν περίμενα για τις πόρτες να ανοίξουν.

Όρμησα στη πόρτα σπάζοντας το γυαλί το οποίο το περίκλειε και περνώντας μέσα της χωρίς να τραυματίσω τη Mambi αλλά τον εαυτό μου λίγο. Κατευθύνθηκα προς τη κοντινότερη νοσοκόμα. Μόλις με βλέπει με τη Mambi στα χέρια μου σε αυτή τη κατάσταση φώναξε όλους τους γιατρούς και νοσοκόμους που υπήρχαν. Τη πήραν και τη πήγαν στο δωμάτιο για να της σώσουν τη ζωή. Ήθελα να τους ακολουθήσω αλλά δεν με άφηναν. Μου πρότειναν να πάω να καθίσω να περιμένω για κάποιο νέο σχετικά με τη κατάστασή της. Πήγα κάθισα και περίμενα. Τα δευτερόλεπτα δεν περνούσανε. Τα δάκρυα δε σταματούσανε. Οι ενοχές με έπνιγαν. Εγώ έφταιγα για τη κατάστασή της. Εγώ και το ηλίθιο παρελθόν μου. Τότε έριξα μια μπουνιά στα πλακάκια του πατώματος δημιουργώντας μια μικρή λακκούβα. Με πλησίασε μια νοσοκόμα και με ​ρώτησα να είμαι καλά. Δεν της απάντησα. Έπρεπε να βγω έξω να πάρω λίγο καθαρό αέρα καθώς η ατμόσφαιρα ήταν ασφυκτική εκεί μέσα. Δε μπορούσα να ηρεμίσω.

Μόλις βγήκα έξω άκουσα τη φωνή της Nadia και του Merc. Θα είχαν μάθει για το τι συνέβη. Μόλις με αντίκρισαν η Nadia όρμησε να με αγκαλιάσει και να με καθησυχάσει.
Nadia: Όλα θα πάνε καλά Sock ηρέμησε.
Εγώ: Τι είναι αυτά που λες Nadia?? Δε μπορείς να καταλάβεις πως η Mambi βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση εξαιτίας μου? Αν δεν ήμουν εγώ και οι ηλίθιες εμμονές μου με το παρελθόν η Mambi θα ήταν μια χαρά τώρα. Είχα τόσο κολλήσει με το παρελθόν μου που αγνοούσα το τι έχω τώρα στο παρόν με αποτέλεσμα να βλάπτω εσάς αλλά και εμένα.
Δεν άντεχα άλλο. Έπρεπε κάπου να ξεσπάσω. Πλησίασα ένα τεράστιο βράχο και άρχισα να τον βαράω. Δεν σταματούσα. Ούτε τα δάκρυα είχαν σταματήσει στιγμή να κυλάνε.
Nadia: Sock…
Merc: Ας τον να εκτονωθεί. Το έχει ανάγκη. Πάμε μέσα εμείς να μάθουμε αν υπάρχουν νέα για την Mambi.
Nadia: Εντάξει…

Εκείνοι μπήκαν μέσα αλλά εγώ συνέχισα να βαράω. Ύστερα από λίγη ώρα δεν είχα άλλη δύναμη για να βαρέσω. Τότε έβγαλα μια κραυγή φωνάζοντας «Όχι δε μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο». Οι μπουνιές μου είχαν ματώσει. Τα δάκρυα είχαν στερέψει. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Τότε ήταν που πήρα τη πιο σημαντική απόφαση τη ζωής μου. Αποφάσισα να πάω μέσα. Είδα τον Merc και τη Nadia να περιμένουν. Πήγα να τους ρωτήσω για το αν έχουν νέα της. Μια νοσοκόμα με είδε στη κατάσταση που είμαι και έσπευσε να με φροντίσει. Την έσπρωξα αγενώς από το δρόμο μου και συνέχισα. Μόλις με είδαν και εκείνοι σε αυτή τη κατάσταση ανησύχησαν.
Merc: Sock είσαι καλά? Τα χέρια σου αιμορραγούν.
Εγώ: Άσε τα χέρια μου και πες μου, έχετε κανένα νέο από τη Mambi?
Nadia: Κανένα απολύτως. Και μια νοσοκόμα που ρωτήσαμε δε μας έδωσα κάποια σαφή απάντηση. Sock είσαι σίγουρος πως είσαι καλά?
Εγώ: Ναι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Αμέσως έσκισα δύο κομμάτι από τα ρούχα μου και τα έδεσα γύρω από τα χέρια μου.
Εγώ: Βλέπετε? Είμαι μια χαρά.
Merc: Δε μου λες Sock, πες μας τη έπαθε η Mambi και είναι σε αυτή τη κατάσταση.
Εγώ: Εντάξει…
Τους διηγήθηκα ότι συνέβη. Από τι στιγμή που έμαθα για το παρελθόν μου μέχρι και τη στιγμή όπου η Mambi αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Μέχρι και το περιστατικό με τον Eric τους περίγραψα. Με το που τελείωσα ο Merc σηκώθηκε όρθιος και πιάνοντας τη καράφλα του με χαρακτηριστικό τρόπο μουρμούρισε κάτι. Δεν τον άκουσα και πολύ καθαρά αλλά πιστεύω πως έχει να κάνει με τον Eric. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που γινόταν κάτι και περιλάμβανε τον Eric αυτή η κίνηση του έβγαινε αυτόματα. Περίεργο αλλά δεν μπήκα στο κόπο να τον ρωτήσω. Ούτος η άλλως άλλα πράγματα είχαν προτεραιότητα. Η Nadia από τη άλλη είχε κάτσει μισοκοιμισμένη στη καρέκλα και με ένα βλέμμα γεμάτο νύστα μας κοιτούσε με απορία.
Merc: Sock?
Εγώ: Τι είναι Merc.

Merc: Μπορείς να πας τη Nadia στο σπίτι της? Είναι πολύ κουρασμένη και της αξίζει ξεκούραση.
Εγώ: Δεν ξέρω Merc. Και ποιος θα κάτσει εδώ για τη Mambi?
Merc: Εγώ θα είμαι εδώ μέχρι να γυρίσεις. Μην ανήσυχης για τίποτα.
Εγώ: Άντε να τη πάω. Δε θα ήθελα να πάθει και τίποτα.
Τη πείρα στην αγκαλιά μου και τη κουβάλησα σιγά-σιγά σπίτι της. Στο δρόμο το μόνο που έκανε ήταν να χασμουριέται. Δεν μιλούσε και καθόλου. Σπάνιο για εκείνη. Μόλις έφτασα στο σπίτι της, της είπα.
Εγώ: Θες να σε πάω μέσα Nadia?
Nadia: Όχι μπορώ και μόνη μου. Σε ευχαριστώ Sock.
Εγώ: Δεν κάνει τίποτα Nadia. Καληνύχτα μικρή.
Nadia: Καληνύχτα μεγάλε.
Έτρεξα γρήγορα πίσω στο νοσοκομείο. Στη μέση του δρόμου όμως σταμάτησα. Δεν είχα άλλες δυνάμεις. Τα πόδια μου είχαν καταρρεύσει. Λογικό ήταν. Είχα κουραστεί. Τότε μια ιδέα μου πέρασε από το μυαλό

Αν και δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να τη δοκιμάσω. Σηκώθηκα με τη λιγοστή δύναμη που μου είχε απομείνει και κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Όσο και να προσπαθούσα όμως συνεχώς έπεφτα από τη κούραση. Το μόνο που κατάφερα ήταν να φτάσω σε κάτι βράχια λίγα μέτρα πιο μακριά. Ευτυχώς όμως η θάλασσα δεν απείχε πολύ. Αποφάσισα να κάνω ένα άλμα για να καλύψω την απόσταση πιο γρήγορα. Πήρα λίγη φόρα και προς έκπληξη μου είχα πηδήξει τόσο μακριά που σχεδόν ακουμπούσα τη θάλασσα. Μπήκα μέσα και άφησα το κύμα να με πάρει μακριά. Μόλις απομακρύνθηκα από την ακτή είπα να βουτήξω πιο βαθιά. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω αναζωογονημένος. Το νερό ενυδάτωνε την επιδερμίδα μου, δίνοντας μου και πάλι δύναμη να κουνηθώ. Πάλι καλά που ήμουν ψαράνθρωπος. Καθώς χαλάρωνα άκουσα μια φωνή από το πουθενά. «Γεια σου Sock». Πάγωσα. Ποιος μπορεί να μου μιλούσε κάτω από το νερό. Στη φαντασία μου θα ήταν τελικά. Δεν έδωσα και πολύ σημασία. Καθώς ετοιμαζόμουνα να βγω στην επιφάνεια ξανακούω τη φωνή να μου λέει «Γεια σου Sock». Κοίταξα γύρω μου αλλά δεν είδα κανέναν. «Μη φοβάσαι θέλω το καλό σου».

Εγώ: Ποιος είσαι?
«Είμαι ο φύλακάς σου»
Εγώ: Φύλακάς? Τι είναι αυτά που λες. Φανερώσου.
«Πολύ λυπάμαι πως δεν μπορώ να το κάνω αυτό ακόμα»
Δεν τη πίστευα και άρχισα να ψάχνω γύρω μου για να βρω από πού ακούγεται αυτή η φωνή.
«Όσο και να ψάχνεις χάνεις το χρόνο σου. Επικοινωνώ μαζί σου τηλεπαθητικά»
Εγώ: Τι είσαι? Ποιος είσαι? Πες μου, τι θες?
«Όλες οι απαντήσεις θα έρθουν στην ώρα τους. Για την ώρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας πίσω στο νοσοκομείο. Η Mambi σε χρειάζεται»
Εγώ: Μα πως τα ξέρεις εσύ αυτά? Ποιος είσαι τέλος πάντων?
«Ο φύλακάς σου είμαι Sock. Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα»
Εγώ: Κάτσε περίμενε πες μου το όνομα σου τουλάχιστον.
«Καλή τύχη Sock»
Εγώ: Καλή τύχη? Τι εννοείς? Κάτσε περίμενε…
Δεν πείρα απάντηση. Ποιος ήταν αυτός ο “φύλακάς” μου. Που ήξερε για την Mambi? Τι εννοούσε με το “Καλή τύχη”? Αυτή η απρόσμενη συνάντηση που είχα όμως με καθυστέρησε.

Η Mambi βρισκόταν στο νοσοκομείο εξαιτίας μου και εγώ κάθομαι και μιλάω σε υποτιθέμενους φωνές. Βγήκα γρήγορα από το νερό και έτρεξα προς το νοσοκομείο. Φτάνοντας στην είσοδο του νοσοκομείου είδα τον Merc να μιλάει με έναν φρουρό από το 2ο επίπεδο. Μόλις τους πλησίασα τότε ήταν που παρατήρησα πως ο φρουρός με τον οποίο μιλούσε ο Merc ήταν αυτός όπου είχα βαρέσει προηγουμένως. Για κακή μου τύχη όμως ο φρουρός με είδε. Τότε γυρνάει ο Merc και με κοιτάει με περιέργεια.
Merc: Τι έγινε Sock γιατί άργησες?
Περίεργο. Τον είδα που μιλούσε με τον φρουρό όπου τσακώθηκα και λογικά θα του τα είπε όλα. Γιατί όμως δεν το έχει αναφέρει ακόμα. Τις προηγούμενες φορές όπου τσακωνόμουνα και κάποιος του το έλεγε τότε εκείνος το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου βάλει τις φωνές. Κάτι περίεργο συμβαίνει.
Merc: Τι συμβαίνει Sock γιατί δεν απαντάς?
Εγώ: Ήμουν κουρασμένος και περπατούσα αργά γι αυτό άργησα.
Δεν του είπα την αλήθεια. Δεν πίστευα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή αυτή. Θα με θεωρούσε τρελό αν του έλεγα πως άκουσα μια φωνή.
Εγώ: Έχουμε κανένα νέο από τους γιατρούς?

Merc: Όχι. Ακόμα τίποτα. Γιατί δεν πας να καθίσεις μέσα? Είσαι βρεγμένος και κάνει και κρύο. Μέσα είναι και ζεστά.
Εγώ: Αυτό θα κάνω.
Καθώς μπήκα μέσα σκέφτηκα πως η συμπεριφορά του ήταν πολύ περίεργη. Δεν είχα χρόνο όμως γι αυτά. Μόλις είχα φτάσει στα καθίσματα και ήμουν έτοιμος να κάτσω για λίγο μια νοσοκόμα με πλησιάζει και μου λέει.
Νοσοκόμα: Επιτέλους κάποιος.
Εγώ: Τι εννοείτε? Έπαθε τίποτα η Mambi?
Νοσο: Όχι κύριε. Απλά σας έψαχνα εδώ και δέκα λεπτά για να σας πω η Mambi δεν διατρέχει πλέον άλλο κίνδυνο. Καταφέραμε να αφαιρέσουμε το κομμάτι γυαλί από το στήθος της χωρίς επιπλοκές.
Εγώ: Τέλεια. Ευχαριστώ νοσοκόμα για αυτά τα καλά νέα. Πότε θα μπορέσει να βγει από το νοσοκομείο?
Νοσο: Σε 1 εβδομάδα θα είναι μια χαρά.
Εγώ: Ευτυχώς. Τέλος καλό, όλα καλά.
Καθώς έφευγε η νοσοκόμα ξανασκέφτηκα τα λόγια της. Τι εννοούσε πως με έψαχνε εδώ και δέκα λεπτά.

Νοσο: Εννοούσα πως εδώ και δέκα λεπτά ψάχνω κάποιον για να ενημερώσω σχετικά με την κατάσταση της Mambi.
Εγώ: Αφού ο δήμαρχος ήταν εδώ.
Νοσο: Αν βρισκόταν εδώ τότε θα τον έβρισκα. Με συγχωρείτε τώρα πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά.
Τα λόγια της με προβλημάτισαν. Άλλα μου είπε ο Merc, άλλα η νοσοκόμα. Τι γίνεται εδώ. Υποτίθεται πως ο Merc θα έπρεπε να την προσέχει. Όχι να την αφήσει μόνη της. Βγήκα έξω για να τον ρωτήσω αλλά δεν τον βρήκα. Που να είχε πάει αυτή τη φορά, αναρωτήθηκα. Ξαναπήγα μέσα και ρώτησα αν μπορώ να δω τη Mambi. Μου είπαν πως τώρα κοιμάται και δεν θα μπορέσει. Δεν είχα και τίποτα να κάνω νυχτιάτικα και αποφάσισα να περιμένω. Έκατσα σε μια καρέκλα που βρήκα πρόχειρη και σκέφτηκα το τι συνέβη τη τελευταία ώρα. Πρώτα αυτό με τον «φύλακα». Έπειτα το περιστατικό με τον Merc και τον φρουρό. Τι συνέβαινε πάλι. Και άλλα μυστήρια γεγονότα λάμβαναν μέρος στη ζωή μου. Αυτές οι τελευταίες μέρες είναι το κάτι άλλο.

. Με έχουν εξουθενώσει τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Έπειτα από λίγη ώρα τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν. Ένιωθα κουρασμένος. Φαίνεται πως η κόπωση με επηρέασε ξανά. Δεν το κατάλαβα αλλά με πείρε ο ύπνος μέσα σε λίγα λεπτά. Όταν ξύπνησα είχε ξημερώσει. Φαίνεται πως κοιμόμουν για ώρες. Σηκώθηκα να τεντωθώ αλλά με πονούσε η πλάτη μου. Η καρέκλα αποδείχθηκε άβολη. Ρώτησα κάποιον που περνούσε μπροστά μου την ώρα. Μου απάντησε πως ήταν 2 το μεσημέρι. Είχα παρακοιμηθεί. Δεν περίμενα να είχα κοιμηθεί τόσο πολύ. Ρώτησα μια νοσοκόμα για την κατάσταση της Mambi άλλα δεν μου είπε και πολλά. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να περίμενα. Κατευθύνθηκα προς την αίθουσα αναμονής. Εκεί προς έκπληξή μου βρισκόταν η Nadia.
Εγώ: Πότε έφτασες εδώ? Πριν 5 λεπτά δεν ήσουν εδώ.
Nadia: Το ξέρω τώρα έφτασα προ ολίγου. Πως είναι η Mambi?
Εγώ: Ξεπέρασε οποιοδήποτε κίνδυνο που είχε. Σε μία βδομάδα θα μπορεί να φύγει και να γυρίσει σπίτι της.
Nadia: Μια βδομάδα… Sock έχω μια ιδέα. Τι θα έλεγες αυτή τη βδομάδα όπου η Mambi δε θα μπορεί να ανοίγει το μαγαζί να πηγαίνουμε οι δυο μας εναλλάξ και να το διατηρούμε ανοιχτό για χάρη της. Σίγουρα θα χαρεί.
Εγώ: Όντως ναι. Πολύ καλή ιδέα.
Και έτσι έγινε. Για την επόμενη βδομάδα εγώ με την Nadia ανοίγαμε το μαγαζί της Mambi με βάρδιες έτσι ώστε κάποιος από εμάς να είναι πάντα δίπλα της.

Μέχρι που ανάρρωσε και κατάφερε να γυρίσει πίσω στη δουλειά της. Είχε περάσει λίγος καιρός από τότε που η Mambi πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Οι σχέσεις μεταξύ μας δεν θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα. Εγώ από τη μεριά μου είχα αφήσει τους εγωισμούς μου, πίσω μου και εκείνη ορκίστηκε πως δεν θα ξανακάνει τέτοια ανοησία. Εκείνη η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Ζεσταινόμουνα και ήτανε η κατάλληλη στιγμή για μια βουτιά. Όχι πως έψαχνα αφορμή για να κάνω μία. Βούτηξα και κατευθύνθηκα προς το πάτο της θάλασσας. Τι ωραία αίσθηση που είναι να το νερό να σε περιτριγυρίζει. Συνέχισα τα παιχνίδια μου στη θάλασσα χωρίς να δίνω και πολύ σημασία γύρω μου. Όταν κοίταξα είδα 2 καρχαρίες να με κοιτάνε. Πάγωσα. Τι συμβαίνει εδώ. Και οι 2 ήταν τεράστιοι. Θα μπορούσαν και οι 2 να λέγονται θαλάσσια τέρατα. Πήρα μια αμυντική στάση. Δεν ήξερα τι θα επακολουθούσε. Οι καρχαρίες αφού με κοίταξαν λίγο ακόμα έφυγαν. Απόρησα. Τι συνέβη μόλις τώρα? Περίμενα να μου επιτεθούνε αλλά το μόνο που έκανα ήταν να με κοιτάνε. Πρέπει να ήμουν πολύ τυχερός. Φαίνετε πως δεν είχαν όρεξη για ψαράνθρωπο.

Έπειτα από αυτό κολύμπησα προς την επιφάνεια και από κει και ύστερα κατευθύνθηκα προς τη παραλία. Ευτυχώς που κανένας δεν βρισκόταν τόσο βαθιά όσο εγώ. Αλλιώς μπορεί να διάτρεχε κίνδυνο. Γύρισα πίσω σπίτι μου. Απέξω με περίμενε ο Eric. Καιρό είχα να τον δω. Δεν είχα ξεχάσει τι είχε κάνει στη κιθάρα μου. Ήταν καιρός για εκδίκηση.
Εγώ: Ericccccc, φώναξα από μακριά και έτρεξα πάνω του.
Μόλις με είδα να τρέχω κατά πάνω του έτρεξε για να γλυτώσει.
Eric: Περίμενε Sock θέλω να σου πω κάτι που έμαθα. Είναι πολύ σημαντικό.
Εγώ: Όταν σε πιάσω και σε πλακώσω τότε μόνο θα μπορέσεις να μου πεις αυτό που θες.
Eric: Αφού ξέρεις ότι δεν πρόκειται να κάτσω και να τις φάω από σένα σταμάτα να με κυνηγάς. Δε πρόκειται να με πιάσεις και τζάμπα θα κουραστείς. Ωστόσο άσε με να σου πω αυτό που θέλω. Σε αφορά.
Εγώ: Όχι δε θα μου πεις τίποτα.
Ύστερα από 20 λεπτά κυνηγητού είχα κουραστεί. Δε μπορούσα να τρέξω άλλο. Ο άτιμος ο Eric είναι πολύ γρήγορος και έχει πολύ αντοχή. Θα τον πιάσω άλλη φορά που θα μου πάει. Πήρα το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι μου. Στο δρόμο όλος περιέργως δεν είδα κανέναν από το δεύτερο επίπεδο. Συνήθως αυτός ο δρόμος ήταν γεμάτος με δαύτους.

Δεν έδωσα και πολύ σημασία και συνέχισα προς το σπίτι μου. Μέτα από πολύ περπάτημα έφτασα επιτέλους. Μπήκα μέσα, άλλαξα ρούχα και κάθισα και έριξα έναν ωραίο μεσημεριανό ύπνο. Όταν ξύπνησα μόλις είχε δύση ο ήλιος. Πήγα πλύθηκα, άλλαξα ρούχα και βγήκα έξω για να συναντήσω την Nadia. Τέτοια περίπου ώρα συναντιόμασταν πίσω από τη ταβέρνα της Mambi και διασκεδάζαμε. Μόλις έφτασα εκεί είδα τη Nadia να περιμένει με τον Eric. Μόλις τον είδα τότε του φώναξα.
Εγώ: Eriiiiiic
Mambi: Περίμενε Sock. Έχει να σου πει κάτι σημαντικό. Άκουσε τον πρώτα.
Eric: Ναι Sock. Δεν ήθελα να χαλάσει η κιθάρα σου. Να σε βοηθήσω πήγαινα. Μπορείς τώρα να με ακούσεις?
Εγώ: Πολύ καλά λοιπόν. Πες μου τι είναι αυτό το σημαντικό που θες να μου πεις?
Eric: Ξέρεις πιστεύω πως θα πρέπει να φύγεις από το νησί.

Εγώ: Τι είναι αυτά που λες Eric? Πως σου ήρθε κάτι τέτοιο.
Mambi: Ναι Eric. Όταν μου ήρθες και μου είπες πως ήθελες να μιλήσεις με τον Sock δε πίστευα πως θα ήταν για ένα τέτοιο θέμα.
Eric: Όχι με παρεξηγήσατε. Όταν είπα πως θα πρέπει να φύγεις από το νησί εννοούσα πως θα πρέπει να πας στη Μεγάλη Γραμμή.
Εγώ: Μεγάλη Γραμμή?
Nadia: Δεν την έχεις ακουστά Sock? Είναι το όνειρο μου να πάω.
Εγώ: Ακουστά την έχω. Το πρόβλημα είναι άλλου. Γιατί να πάω στη Μεγάλη Γραμμή?
Eric: Αφελή Sock. Ξέρεις τι βρίσκεται στη Μεγάλη Γραμμή? Ο τόπος γέννησης των ψαρανθρώπων.
Εγώ: Σοβαρά? Και που ακριβώς είναι στη Μεγάλη Γραμμή?
Eric: Δε ξέρω που είναι ακριβώς. Άκουσα μόνο φήμες για αυτό το μυθικό μέρος.
Εγώ: Α κατάλαβα. Σε ευχαριστώ Eric για αυτή τη πληροφορία αλλά προς ενημέρωσή σου δε σκοπεύω να φύγω. Εδώ έχω όλους τους ανθρώπους που αγαπώ.
Eric: Το τι θα κάνεις εξαρτάτε από σένα. Όσο για τη κιθάρα ξέρεις Sock…
Nadia: Πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα να φύγεις χωρίς να του το αναφέρεις, του ψιθύρισε.
Όταν έφυγε ο Eric καθίσαμε με τη Nadia και συζητήσαμε για το αν θα πρέπει να φύγω από το νησί. Μου είπε πως είναι το όνειρό της κάποτε να πάει στη Μεγάλη Γραμμή. Η νύχτα πέρασε γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε αποκοιμηθεί πάνω σε κάτι βραχάκια κοντά στη παραλία. Σηκωθήκαμε και τότε θυμήθηκα πως έπρεπε να ανοίξω τη ταβέρνα της Mambi καθώς εκείνη θα έλειπε σήμερα.