[Τέλος-Παρελθον] Επιστροφη στο τοπο της καταστοφης

Εχουντας περασει πλεον κακουχιες και δυσκολιες μεσα απο τα χρονια η μητερα θαλασσα επλεξε τον ιστο της γυρω μου και με επεστρεψε πισω στο μερος οπου ξεκινησαν ολα. Στο νησι που εμελε να ειναι το τελος του εαυτου μου και η αρχη του πραγματικου μου εαυτου. Ohara, το νησι της απολυτης γνωσης που εγινε το νησι της καταστροφης και της προδοσιας. Εδω οπου η World Goverment εξαπελεισε ολη της την δυναμη και διελυσε ενα παραδεισο για ολους τους φιλοσοφους και αρχαιολογους ανα τον κοσμο, με ιστορια πανω απο 5,000 χρονια μεσα σε μερικα μονο λεπτα. Μερικα λεπτα αρκουσανε για να διαλυσουνε εναν παραδεισο και να τον μετατρεψουνε σε κολαση, μερικα λεπτα αρκουσανε για να διαλυσουνε τις ζωες τοσως ανθρωπων, και να διαστρευλωσουνε την μοιρα ενος μικρου αγοριου με ονειρα και φιλοδοξιες να γνωρισει τον κοσμο και να κατακτησει οση περισσοτερη γνωση μπορουσε. Εδω ειναι το μερος την καταστροφης και της αναγεννησης μου, το μερος οπου ο παραδεισος μου μετατραπηκε σε κολαση σε μερικα μονο λεπτα αλλαζοντας μου την μοιρα.

Εχοντας περασει χρονια στις κακουχιες της θαλασσας αποφασησα να παρω τον δρομο του γυρισμου πισω στην πατριδα μου. Εχοντας αποκτησει εμπειριες ζωης και κουβαλοντας μεγαλυτερη γνωση του κοσμου που ζουμε γυρισα υστερα απο 20 χρονια πισω στο μερος που αναγκαστικα να αποχωρηστω. Το μερος που αγαπησα και περασα την μεγαλυτερη διαρκεια της παιδικης μου ηλικιας. Ohara. ενα μερος που πλεον θεωρειτε απαγορευμενο απο την World Goverment και οι κατικοι της ειχανε χαρακτηρηστει εγκληματιες. Ανθρωποι οι οποιο εκαναν το καθηκον τους και ανακαλυπταν την ιστορια πισω απο τον κοσμο μας. Πριν απο 20 περιπου χρονια το νησι αυτο ητανε ευορο με δενδρα να καλυπτουνε το εδαφος της και πολλα σπιτια, τα οποια κατοικουνταν, να περικλυουνε ολο το νησι. Ενα νησι που εσφηζε απο ζωη και ανθρωπους γεματους ζωντανια και ορεξη να ζησουνε, να μαθουνε, και να ανακαλυψουνε νεα και συναρπαστικα πραγματα τα οποια αποτελουσαν την ζωντανη ιστορια μας. Κατοικους οι οποιοι εκδιωχθηκαν, κυνηγηθηκαν και τους συμπεριφερθηκαν με τον χειροτερο τροπο. Το εγκλημα τους; Η γνωση να διαβαζουνε τα ζωντανα βιβλια Poneglyph τα οποια χρονολογουνταν πισω στον Void Century. Φτιαγμενα απο εναν χαμενο, πλεον, πολιτισμο τα οποια περιγραφουνε γεγονοτα, εμπειριες αλλα και την ιστορια του μεγαλου πολεμου που πηρε μερος στον Void Century αλλα και την αρχη της δημιουργειας της World Goverment. Μυστικα που οι υψηλοβαθμοι στην κορυφη της πυραμηδας της εξουσιας θελανε να κρατηθουνε με οποιονδηποτε τροπο κρυμενα και θαμενα στην σκονη της ιστοριας και χαμενα μεσα στα χρονια.

Η ιστορια μου ξεκιναει 20 χρονια περιπου πισω στο παρελθον. Ζουσα ειρηνικα στο νησι της Ohara με την οικογενεια μου σε ενα σπιτι κοντα στο μεγαλο «Δεντρο τη Γνωσης» που αποτελει το κεντρο του νησιου και βρισκετε εκει εδω και 5000 χρονια. Ειναι ενα τεραστιο δεντρο που πιανει το περισσοτερο μερος του νησιου αφηνοντας χωρο για μερικα μοναχα σπιτια που ζουσανε οι περισσοτεροι κατοικοι του νησιου και μερικα μαγαζια. Στο εσωτερικο του ειναι κουφιο και μεσα σε αυτο στεγαζονταν απο μια τεραστια βιβλιοθηκη που περιειχε χιλιαδες βιβλια. Υπευθηνοι της τεραστιας αυτης βιβλιοθηκης ητανε οι λογιοι του νησιου μας οι οποιοι ητανε και οι κορυφαιοι αρχαιολογοι που υπηρχανε στον κοσμο. Ειχανε την ευθηνη να συντηρουνε το ιδιο το δενδρο και τα βιβλια που περιεχονταν μεσα σε αυτο. Εχοντας ομως τετοια προσβαση σε τοσα πολλα βιβλια καταφερανε να ανακαλυψουνε ενα νεο ειδος γραφης που ητανε καταγραμενα σε τεραστια κομματια βραχων που προερχονταν απο τον Void Century. Τα Poneglyph. Ητανε οι μονοι ανθρωποι στο κοσμο που κατειχανε τετοια γνωση και ικανοτητα και αυτο τους εκανε και τοσο ξακουστους και διασημους για τις ικανοτητες τους.

Εγω απο την αλλη πλευρα δεν ενδιαφερομουν και τοσο πολυ για την γνωση των Poneglyph και ειχα δειξει απο μικρος περισσοτερο ενδιαφερον στον κατασκευαστικο τομεα. Απο πολυ μικρη ηλικια ειχα μια εφεση στο να προσπαθω παντα να επισκευασω οποιαδηποτε ζημια υπηρχε στο σπιτι μας αλλα και σε οποιοδηποτε γνωστου μας. Με τα χρονια το ενδιαφερον μου αυτο μεγαλωσε ακομα περισσοτερο και ενδιαφερομουν και στην κατασκευη διαφορων αντικειμενων και οχι μονο στην επισκευη τους. Εχοντας στην διαθεση μου την τεραστια ποικηλια βιβλιων καταφερα σιγα-σιγα να επεκτεινω τις γνωσεις που πολυ περισσοτερο απο θα φανταζομουν και να κατασκευαζω διαφορα μηχανηματα, επιπλα και αλλες κατασκευες στον ελευθερο μου χρονο τα οποια ομως βοηθουσανε σημαντικα την οικογενεια μου και την κοινοτητα μας. Εχοντας ομως πατερα ο οποιος εργαζονταν στο «Δεντρο της Γνωσης» και μαλιστα εναν απο τους υπευθηνους αρχαιολογους ειχα αναγκαστει να μυηθω στον κοσμο των Poneglyph και την περιεργη γλωσσα τους απο μικρος χωρις εγω να εχω καποιο ενδιαφερον με αυτα. Ποτε δεν καταλαβαινα τι ητανε τοσο σημαντικο με αυτα. Υπηρχανε αρκετα απο αυτα στο εσωτερικο του «Δεντρου» χωρις ομως αν ξερω ποιο ητανε το περιεχομενο τους. Ειχα ακουσει οτι περιειχανε λεπτομεριες για το παρελθον και πληροφοριες που μπορουσανε να ταρακουνησουνε τον κοσμο ολοκληρο αλλα ποτε δεν καταφερα να διαβασω καποιο απο αυτα μιας και επιτρεπονταν σε καποια εκλεκτα ατομα μονο. Ειχα ακουσει οτι ενα κοριτσι 7 ετων της ειχε επιτραπει να γινει μελλος των εκλεκτων αρχαιολογων και να διαβασει την ιστορια τους, χωρις να καταλαβαινω πως το καταφερε ακριβως.

Εγω ειχα αφοσιωθει στην αγαπη μου για την μηχανικη και την κατασκευαστικη εχοντας σαν στοχο να καταφερω να δημιουργησω κατι το οποιο θα εκανε αισθηση στην παγκοσμια κοινοτητα της μηχανικης. Χρησιμοποιωντας οσο περισσοτερα βιβλια μπορουσα καθε μερα και ολα τα διαθεσημα υλικα που μπορουσα να εχω στην διαθεση μου εξασκουσα τις ικανοτητες μου και προσπαθουσα να μιμηθω κατασκευες μεγαλων επιστημων και κατασκευαστων. Καθημερινα διαβαζα 10δες βιβλια για χρονια εχοντας καταφερει να διαβασω σχεδον ολοκληρο το τμημα που περιλαμβανε τα βιβλια μηχανικης σε 3 χρονια περιπου. Στη ηλικια των 15 μου ημουν απο τους πιο δεξιοτεχνους κατασκευαστες του νησιου και μαλιστα οταν δεν ημουν στο σχολειο εργαζομουν σαν βοηθος στο μοναδικο ξυλουργειο του νησιου το οποιο ητανε υπευθηνο για ολες τις κατασκευες στο νησι. Ιδιοκτητης του ητανε ενας μεγαλος σε ηλικια ανθρωπος, ο οποιος ομως κουβαλουσε χρονια εμπειριας στις πλατες τους, ονοματι Viktor. Τα ματια του πλεον δεν δειχνανε κανενα σημαδι ανησηχιας ή φοβου. Εμοιαζε με εναν ανθρωπο που πρεπει αν ειχε περασει πολλα οταν ητανε νεος. Δεν καταγονταν απο το νησι μας ομως η μετακομησε εδω οταν παντρευτικε μια κοπελα απο το νησι και αμεσως το αγαπησε σαν δικο του. Ειχαμε περασει ατελειωτες ωρες ακουγοντας τις ιστοριες του και για το πως ειχε κατασκευασει διαφορα αντικειμενα για σημαντικα ατομα χωρων αλλων νησιων. Τον νοιωθαμε ολοι μας σαν τον μεντορα μας που μετεδειδε την σοφια του μεσω της δουλειας του και των ιστοριων του.

Περασα 2 χρονια σαν μαθητευομενος του γερου τον απο τον οποιο μαλιστα ειχα μαθει και πολλα πραγματα ομως ειχε ενα κακο. Γινοτανε πολυ οξυθημος με το παραμικρο. Οποιοδηποτε λαθος στην δουλεια ή αναποδια στους υπολογισμους τους και γινοτανε τρελος. Με τον καιρο ειχα μαθει να το ελατωνει και να προσπαθει να το μειωνει μπροστα μας αλλα οταν αφορουσε την δουλεια ητανε τυπος και υπογραμος. Το καλοκαιρι πριν γινει η μεγαλη καταστροφη το συνεργειο μας ειχε αναλαβει την μεγαλυτερη δουλεια του μεχρι εκεινη την εποχη. Την ανακαινηση και ανακατασκευη ολοκληρου του εξοπλισμου του παλατιου τους Alubarna, της προτευουσας της χωρας της Alabasta. Ητανε ενα απο τα πιο σημαντικα βασιλια του πρωτου μισου της Grand Line και μαλιστα ο βασιλιας της ητανε μελος των 12 εκλεκτων βασιλιαδων που αποτελουσανε το Council Of Kings. Ειχανε διωργανωσει εκλεκτες γιορτες για την γεννηση της πριγκιπισσας Vivi και μας ανεθεσαν την ανανεωση ολοκληρων των βασιλικων επιπλων και μεταφορικων μεσων του παλατιου. Επροκειτο να ειναι η μεγαλυτερη αλλα και συναμα η τελευταια δουλεια που ανελαβε ποτε του ο γερο-Viktor.

Αμεσως αντιληφθικαμε ολοι μας την σοβαροτητα της δουλειας που μας ειχε ανατεθει και δεν χρειαζονταν παρα μονο να νιωσουμε το βαρυ και αυστηρο βλεμα του γερο-Viktor πριν ετοιμαστει να μας δωσει εναν απο εκεινους τους μεγαλους και γεματους σοφια αλλα και αυστηροτητα λογους του.

- Νομιζω πως ολοι εχετε καταλαβει ποσο συμαντικη ειναι αυτη μας η δουλεια. Θα μας αποφερει αρκετα χρηματα τα οποια εχετε ολοι αναγκη αλλα και θα μεγαλωσει το κυρος και την σπουδαιοτητα του εργαστηριου μας. Θα γινουμε γνωστοι και σε αλλα νησια περα απο την West Blue. Πρεπει να ειστε ολοι σε εγρηγορση ανα πασα στιγμη και να μεινετε συγκεντρωμενοι στον στοχο μας. Η παραγγελια πρεπει να εχει ετοιμαστει μεσα σε 2 μηνες οπου αναμενετε η γεννηση της νεας πριγκιπισσας. Δεν χρειαζετε να σας πω οτι δεν θα ανεχτω καμια καθηστεριση και για κανενα λογο. Βαλτε ολοι τα δυνατα σας για να ετοιμασουμε την καλυτερη δουλεια που εχουμε κανει ποτε μας.

Ολοι ειχαμε μεινει αναυδοι απο τα λογια του και κρεμομασταν κυριολεκτικα απο τα χειλη του. Καθως τελειωσε τον λογο του για μερικα δευτερολεπτα ολοι ειχαμε μεινει ακινητοι καθως περιμεναμε καποιον αλλο να αντιδραση πρωτος. Μην εχοντας σκεφτει ποτε τοσο σοβαρα για καποια παραγγελια μας και με την αφελια της ηλικια αντεδρασα πρωτος βγαζοντας μια εκοφαντικη κραυγη περιφανιας που θα αντιχουσε σε ολοκληρο το χωρο του εργαστηριου.

- Θα σε κανουμε περυφανο μπαρμπα Viktor. Θα φροντισουμε να ειναι η καλυτερη μας δουλεια!!!

Αμεσως μετα ολοι οσοι δουλευαμε εκει βγαλανε τον ιδιο εκωφαντικο θορυβο και αρχισανε να ετοιμαζουνε προσχεδια και πατεντες για τα ετοιμαστουνε για την παραγγελια. Για τις επομενες 2 εβδομαδες ολες οι υπολοιπες εργασιες μας ειχανε σταματησει και ειχανε συγκεντρωθει ολοι σε εναν μονο σκοπο. Να ετοιμασουνε τα τελεια σχεδια για την ανακαινηση και να κανουνε τον Viktor περιφανο. Δεν θελαμε ουτε να σκεφτομαστε σαν επιλογη την αποτυχια. Υστερα απο πολυ κοπο και δουλεια τα τελικα σχεδια ητανε επιτελους ετοιμα. Τα περισσοτερα ειχανε φτιαχτει απο τον γερο Viktor και τους καλυτερους βοηθους του εργαστηριου αλλα ειχανε συμπεριφθει και μερικα προτωτυπα σχεδια αλλων μηχανικων. Αναμεσα σε αυτα βρισκοτανε και ενα σχεδιο που ειχα προτεινει εγω καιρο πριν. Δεν ητανε κατι συναρπαστικο αλλα μια βελτιωση του τροπου διανομης φαγητου στην κουζινα μαζι με μια νεα διαταξη επιπλων που θα προσθετε περισσοτερο αιγλη στο ολο στυλ. Δεν περιμενα να βρισκοτανε στο τραπεζι με τα σχεδια ολων εκεινων των βετερανων γιαυτο και ειχα αρχισει να αγχωνομαι για το αν θα διαλεχτει τελικα.

Αφοτου περασαν μερικα λεπτα συζητοντας τα συμαντικα σχεδια το ματι του Viktor επεσε στα δικα μου σχεδια. Αφου τα κοιταξε προσεκτικα και τα ανελυσε μεσα στο μυαλο του, με κοιταξε με αυτο το διαπεραστικο βλεμα του χωρις να κανει κανενα μορφασμο που να σε παραπεμπει για το τι ακριβως μπορει να σκεφτοτανε αυτος ο ανθρωπος που κουβαλουσε τοσα χρονια εμπειριας. Πλησιασε προς το μερος μου και αφου εγγειρε για να φτασει στο υψος μου μου ειπε:

- Εσυ τα εφτιαξες αυτα Nicolas;
- Ν,ν,ν,ναι....κυριε, η φωνη μου ετρεμε απο το αγχος και την αγωνια. Στο μυαλο μου υπηρχανε μοναχα 2 σεναρια εκεινη την στιγμη. Ή οτι θα τα απεριπτε χωρις δευτερη σχεψη λεγοντας μου οτι ημουν πολυ απειρος για τετοια εγχειριματα ή οτι δεν ημουν αρκετα σημαντικος για να εχω το δικαιωμα να συμμετεχω με καποιο σχεδιο. Τιποτα ομως δεν με προετοιμασε για την απαντηση που θα ερχοτανε απο τα σοφα του και ριτιδιασμενα χειλη.
- Αυτα ειναι καποια πολυ ενδιαφεροντα σχεδια για καποιον στην ηλικια σου. Ισως πρεπει να το σκεφτεις πολυ σοβαρα σαν επαγγελμα, αν και χρειαζονται αρκετες διωρθωσεις. Θα μου αρεσε να δω τι μπορεις να κανεις και ως που φτανουνε οι δυνατοτητες σου.

Εγω καθως και αρκετοι απο τους υπολοιπους απλους βοηθους εκει μεσα ειχαμε μεινει αποσβολομενοι απο τα λογια του Viktor. Κανεις μας δεν περιμενε αυτην του την αντιδραση, αν και οι ανθρωποι που τον ηξεραν πανω απο 20 χρονια και αφου ειχανε δουλεψει μαζι του για τοσο καιρο ειχανε να λενε οτι μπορουσε να ανιχνευσει ενα ταλεντο απο μιλια μακρια και οτι ποτε δεν το αφηνε ανεκμεταλευτο. Ειχε εφεση στο να παιρνει νεα ατομα σαν εκπαιδευομενους τους και να τους μετατρεπει σε διαμαντια. Ο τελευταιος εκπαιδευομενος που ειχε παρει ητανε 12 χρονια πριν και τωρα ειναι ο 2ος σε ιεραρχια μετα απο εκεινον στο εργαστηρι εχοντας τις περισσοτερες αρμοδιοτητες εκει μεσα. Αυτην ισως η ευκαιρια μου να αποδειξω και στους γονεις μου οτι δεν χαλαγα απλως τον χρονο μου με αυτες τις κατασκευες και οτι μπορουσα να κανω κατι σπουδαιο και χωρις την γνωση των Poneglyph που ολοι σε αυτο το νησι ενδιαφερονται.

Την ιδια μερα κιολας αφοτου τελειωσα την δουλεια στο εργαστηριο κατευθηνθηκα προς το σπιτι μας τρεχοντας για να πω τα ευχαριστα νεα στους γονεις μου. Πιστευα οτι θα ενθουσιαζονταν που ο γιος τους οχι μονο ειχε φτιαξει ενα σχεδιο για την ανακαινηση ενος παλατιου αλλα θα ητανε υπευθηνος και για την υλοποιηση του σχεδιου εκεινου. Αφου ειχα ξεκουραστει για καποια λεπτα και εχοντας πλεον πεσει το πεπλο της νυχτας στον ουρανο καθησαμε ολοι μαζι να φαμε οικογενιακα στο τραπεζι. Η μητερα μου οπως παντα ητανε ηρεμη και μοιραζε το φαγητο στα πιατα μας σαν να ειχε φυτευμενη την κινηση αυτη μηχανικα μεσα της. Ο πατερας μου καθοτανε στο κεφαλι του τραπεζιου με το παντοτε σοβαρο αλλα και σκεφτικο υφος του, που σε εκανε να αναρωτιεσαι ποσα πραγματα ταυτοχρονα μπορει να σκεφτονταν, και εγω ημουν καθησμενος στην συνηθησμενη καρεκλα μου εχοντας ομως μια ασυνηθηστη ζωηραδα και σπιθα στα ματια μου που δεν περασε απαρατηρητη απο τον πατερα μου. Μια ζωηραδα κεραυνοβολα που τον εβαλε σε δισταγμο να με ρωτησει.

- Nicolas, εγινε σημερα τιποτα για το οποιο να εισαι τοσο χαρουμενος που δεν μπορεις να μεινεις ηρεμος ουτε την ωρα του φαγητου;
Επιτελους η ερωτηση εγινε. Την περιμενα απο την ωρα που γυρισα στο σπιτι απο το εργαστηριο. Ηταν η ωρα μου να με αναγνωρισουνε για τις δικιες μου ξεχωριστες ικανοτητες και να ειναι περυφανοι για εμενα.
- Ε, ναι εγινε κατι στην δουλεια. Αναλαβαμε την ανακαινηση του παλατιου της Alabasta και ενα απο τα σχεδια που εφτιαξα επιλεχτικε για να δημιουργηθει.
Το υφος του πατερα μου ειχε μεινει και παλι το ιδιο ψυχρο με παντοτε μην εχοντας διξει καποιο ειδος συμπαθειας, χαρας ειτε περυφανιας σε αυτο. Και εγω εκει. Κολλημενος στην γωνια του τραπεζιου μου περιμενοντας για μια του απαντηση που θα εβαζε τελος στις ανασφαλιες μου και θα με ανεβαζε στα ματια του. Ανταυτου ομως ελαβα την χειροτερη απαντηση που θα μπορουσε να παρει ενα παιδι που ενοιωθε τις φιλοδοξιες τους να συνθληβονται απο τους ιδιους του τους γονεις.
- Αυτο μονο; Και εγω πιστευα οτι ητανε κατι συμαντικο. Ο καθενας μπορει να φτιαξει μια καρεκλα ή ενα τραπεζι. Θα ηθελα να δω καποιον απο ολους αυτους του ηλιοκαμενους και γεματους ριτιδες ξυλοκοπους να διαβαζουνε τα Poneglyph και να ξεδιπλωνουνε κομματια τις ιστοριας που ητανε κρυμενα στον χρονο. Τοτε θα μπορουσα να πω οτι ειχες κατι κατι συμαντικο.

Αυτη η απαντηση του πετερα μου ητανε σαν σφηνα στην καρδια. Δεν περιμενα ποτε τετοια κρυα και απανθρωπη αντιδραση προς το μερος μου. Ηξερα οτι δεν ειχα διαλεξει τον δρομο που ηθελε και οτι πιστευε οτι ημουν αποτυχια σαν γιος του αλλα δεν πιστευα οτι αυτη ητανε η πραγματικη γνωμη του για εμενα. Η μητερα μου ειχε μεινει αποσβολομενη στην καρεκλα της χωρις να εχει κουνηθει καθολου και χωρις να πει καποια κουβεντα ωστε να παρει το μερος μου ή να με υποστιριξει. Η απογνωση μου και η θλιψη μου ειχανε μεγαλωσει και εννοιωσα την οργη να με κατακλιζει. Υπηρχανε τοσα που ηθελα να του πω εκεινη την στιγμη ομως δεν τολμουσα λογο και της ηλικιας. Χωρις να αντιδρασω σηκωθηκα απο το τραπεζι ηρεμα και κατευθηνθηκα προς το δωματιο μου. Γυρισα και κοιταξα προς τα πισω και ειδα τον πατερα μου να με κοιταζει με ενα υφος απαθειας και μισους. Οπως θα αποδιχτει αυτην θα εμελε να ειναι και η τελευταια συζητηση που θα εκανα με τον πατερα μου. Απο εκει και μετα θα τον αγνωουσα μεχρι να ερθει η μερα της καταστροφης.

Εχοντας τα λογια του πατερα μου στο κεφαλι μου ειχα πλεον αναστατωθει τοσο που δεν λογαριαζα τιποτα μπροστα μου. Αφου μπηκα στο δωματιο μου αρχισα να πεταω αριστερα και δεξια οτιδηποτε εβρισκα μπροστα μου. Ολα τα επιπλα μου στο δωματιο μου ειχανε γινει μια μεγαλη ξυλινη μαζα στοιβασμενα σε μια γωνια. Δεν το ειχα καταλαβει τοτε αλλα τοσοι μηνες που ημουν βοηθος στο εργαστηριο με ειχανε επωφελησει. Ειχα αναπτυχθει σωματικα και ειχε αυξηθει η φυσικη μου δυναμη χωρις να το εχω καταλαβει. Πλεον ημουν ικανος να ανασηκωνω μεγαλα βαρη οπως αυτο της ξυλινης ντουλαπας μου και τυ κρεβατιου μου με μεγαλη ευκολια. Εχοντας καταστρεψει οποιοδηποτε επιπλο υπηρχε μεσα στο δωματιο μου αρπαξα εναν μεγαλο σακο που βρηκα, εβαλα μεσα μερικα ρουχα και διαφορα βιβλια και πηδηξα απο το παραθυρο του δωματιου μου. Κατεβηκα τα πετρινα περβαζια του σπιτιου μου και γρηγορα βρεθηκα εξω απο αυτο. Εριξα μια τελευταια ματια πισω μου και μετα χαθηκα μεσα στο πεπλο της νυχτας με προορισμο το μοναδικο μερος που ενοιωθα πλεον δικο μου και μπορουσα να αποκαλω σπιτι μου. Τ εργαστηριο του γερο Viktor.

Μεσα στο σκοταδι της νυχτας δεν υπηρχε κανενας να κυκλοφορει στους δρομους της πολης. Ολοι ητανε στα σπιτια τους με τις οικογενιες τους. Ολοι εκτος απο εμενα. Η οικογενια μου ειχε διαφορετικες απαιτησεις απο εμενα. Απαιτησεις οι οποιες εναντιωνονταν στις επιθυμιες μου, τις οποιες δεν σεβονταν. Γιατι επρεπε δηλαδη να μελεταω τα Poneglyph; Τι ειναι τοσο σημαντικο με αυτα; Μια ιστορια λενε η οποια μαλιστα εγινε πριν 400 χρονια και πλεον την εχουνε ξεχασει ολοι. Τιποτα που να αξιζει. Ενω ομως αυτα που μπορουσα να δημιουργησω με τα εργαλια μου και τις ικανοτητες μου θα μενανε για παντα. Θα μπορουσα να κατασκευασω πλοια που θα περνανε τις θαλασσες με ευκολια ή μηχανηματα που θα βοηθουσανε χωρες να λυσουνε τα προβληματα τους. Θα μπορουσα να φτιαξω κτηρια και μνημια που θα κρατουσανε για αιωνες και που ολοι θα ξερανε το ονομα του δημιουργου τους. Υστερα απο αρκετα λεπτα περπατηματος μεσα στους αδειους δρομους της πολης εφτασα στο εργαστηριο. Εδω ισως εβρισκα την ηρεμια μο επιτελους. Θυμαμε οτι υπηρχε ενα κρεβατι στο γραφειο του Viktor. Εκει ισως ξεκουραζομουν.

Καθως μπηκα μεσα στο εργαστηρι ειδα φωτα να βγαινουνε απο το γραφειο το Viktor. Καποιος τα ξεχασε ανοιχτα ή μηπως ο Viktor ητανε ακομα εδω; Μα τι μπορει να εκανε ακομα εδω τοσο αργα. Ανεβηκα τις μεταλικες σκαλες που οδηγουσανε στο δευτερο οροφο που βρισκοτανε το γραφειο και κατευθηνθηκα αργα, αργα και με δισταγμο προς την πορτα. Την ανοιξα με προσοχη και φοβο περιμενοντας να βρω καποιο κλεφτη να περιμενει εκει. Αντ'αυτου εκει μεσα βρισκοταν ο ιδιος ο Viktor. Καθονταν σκεφτικος οπως παντα στο ξυλινο γραφειο του εχοντας εναν τονο απο χαρτομανι να τον περιβαλουνε και διπλα τους ενα μπουκαλι με ουσκι. Δεν θυμαμαι να ειχα δει ποτε μου τον Viktor να πινει κατα την διαρκεια της ημερας. Τι μπορει να τον προβληματιζε τοσο πολυ που τον οδηγησε στο ποτο. Δεν περασαν παρα μερικα δευτερολεπτα για να καταλαβει την παρουσια μου εκει.

- Δεν χρειαζετε να καθεσε ετσι στην πορτα. Μπες μεσα και κλεισε την πορτα πισω σου. Δεν θελουμε να φυγει η ζεστη απο την σομπα μια τετοια κρυα νυχτα ετσι;

- Ευχαριστω πολυ, ειπα με δυσταγμο και τραβιξα το παγωμενο μου σωμα μεσα στην ζεστη αγκαλια του δωματιου. Αφησα τα πραγματα μου κατω και πηγα και εκατσα αμεσως μπροστα απο την μικρη, σιδερενια αλλα πλεον σκουριασμενη ξυλοσομπα που βρισκοταν στην γωνια διπλα απο το παραθυρο. Δεν το ειχα προσεξει ποτε μου αλλα το γραφειο του εμοιαζε πολυ με κανονικο δωματιο. Ειχε ολα τα απαραιτητα εκει μεσα μαζι με ενα κρεβατι. Ολα τα εγραφα που χρειαζονταν βρισκονταν εκει και δεν θυμαμε ναι ειχα δει ποτε τον Viktor να φευγει πριν απο εμας για να παει στο σπιτι του.
- Λοιπον τι σε φερνει στο εργαστηρι τοσο αργα μικρε Nicolas; Προβληματα στο σπιτι ή κατι αλλο;
- Ε; Πως το καταλαβατε;
- Οταν ημουνα στη ηλικια σου ειχα και εγω τα ιδια προβληματα με εσενα. Λιγα ατομα σε αυτο το νησι αποδεχονται να ασχοληθουνε με κατι αλλο εκτος απο αυτα τα αναθεματισμενα Poneglyph.
Επιτελους εβλεπα οτι οι ανησυχιες μου δεν ητανε παραλογες. Και καποιος αλλος σκεφτοτανε οπως εγω και μαλιστα αυτος ο αλλος ητανε ο ιδιοκτητης του εργαστηριου που δουλευα και θαυμαζα.

- Για τα μονα πραγματα που ενδιαφερονται ολοι σε αυτο το αναθεματισμενο νησι ειναι τα Poneglyph και η ιστορια τους. Το μονο που θελουνε να κανουνε ειναι να μαθουνε να τα διαβαζουνε και να μαθουνε την ιστορια που ειναι γραμμενη σε αυτα. Κανεις ομως δεν κοιταει περα απο αυτα. Τι θα γινει αν αυτα χαθουνε και ειναι σαν να μην υπηρχανε ποτε. Αν καποιος αποφασισει να τα εξαφανισει μια μερα χωρις προειδοποιηση. Τοτε πως θα συνεχισουνε ακριβως τις ζωες τους , που τοσο στηριζουνε σε αυτες τις αχρηστες πετρες.
Τα λογια του Viktor με ανησυχησαν και θα καθησηχασαν ταυτοχρονα. Σκεφτοτανε ακριβως οτι και εγω αλλα ταυτοχρονα εθετε ενα πολυ περιεργο θεμα.
- Αν τα Poneglyph εξαφανιζονταν; Μα πως γινετε να εξαφανιστουνε; Υπηρχανε τοσα χρονια πριν απο εμας πως γινετε να τα εξαφανισει καποιος σε μια μερα μονο χωρις να το καταλαβει κανεις;
- Ειναι μερικα πραγαματα που δεν πρεπει να τα μαθεις ακομα μικρε. Αν δουλεψεις αρκετα σκληρα ωστε να γινεις το αφεντικο σε αυτο το εργαστηρι τοτε ισως μαθεις τις λεπτομεριες. Εχεις μελλον παντως, αυτο το βλεπω. Εχεις πολυ μεγαλες ικανοτητες και το εχω καταλαβει απο τα σχεδια σου αυτο. Ισως καποια μερα καταφερεις να με ξεπερασεις. Προς το παρον η νυχτα ειναι ακομα μεγαλη και εξω εχει πολυ κρυο για να σε αφησω να κυκλοφορεις. Παρε μια κουβερτα απο την ντουλαπα και κοιμησου εδω για την νυχτα. Δεν χρειαζομαι λεπτομεριες για τον λογο που ηρθες εδω σημερα. Αυτα μπορουμε να τα πουμε και αυριο.

Αρπαξα μια μικρη μαλινη κουβερτα και κουλουριαστικα διπλα απο την ξυλοσομπα για το υπολοιπο βραδυ. Μονο στην σκεψη οτι ο Viktor ειχε περασει τα ιδια με εμενα και ηξερε πως ενοιωθα με ηρεμουσανε και με βοηθησανε να εχω εναν πιο ηρεμο υπνο. Τη επομενη μερα το πρωι με ξυπνησε ενας λεπτος σφυριχτος ηχος. Σηκωθηκα και ειδα τον Viktor πανω απο την ξυλοσομπα να κραταει μια μπρικι και να ετοιμαζει τον πρωινο του καφε.
- Χα, επιτελους σηκωθηκες. Πιστευα οτι θα χρειαζονταν να σε κουβαλισω μονος στο εργαστηριο αν δεν ξυπνουσες. χαχα!
Τοσο πρωι και ειχε ορεξη για αστεια. Ητανε πιο νωρις απο οτι ειχα συνηθησει να ξυπναω και μαλιστα ητανε και η πρωτη φορα που δεν κοιμωμουν στο σπιτι μου. Αραγε ειχανε ανησυχισει καθολου οι γονεις μου;

Αφου σηκωθηκα απο το πατωμα που ειχα κοιμηθει το προηγουμενο βραδυ αρχισα να μαζευω σιγα-σιγα τα πραγματα μου και να ετοιμαζομαι να φυγω για το σχολειο. Ο Viktor εμοιαζε σαν να μην ειχε κοιμηθει καθολου ολοκληρο το βραδυ και τα ματια του ειχανε γεμισει με μαυρους κυκλους. Δεν ηθελα να τον ενοχλησω με τις ανοητες ερωτησεις μου και ετσι απλα το παρελειψα. Ενα πραγμα ομως ηθελα να του το ρωτησω. Δεν ειχα σκοπο να γυρισω πισω στο σπιτι μου για καποιες μερες μεχρι να ηρεμησουνε τα πραγματα αναμεσα σε εμενα και τους γονεις μου οποτε σκεφτομουν να το ζητησω να κοιμηθω εδω για μερικες μονο ημερες. Ξαναγυρισα και τον κοιταξα και με κοιταξε και αυτος σχεδον ταυτοχρονα.
- Γιατι με κοιτας με αυτα τα ανησυχα ματια; Εχεις κατι να μου ζητησεις;
- Εε; Εχω να σας ζητησω μια μικρη χαρη αλλα...
- Δεν εχει αλλα. Μπορεις να μου ζητησεις οτι θελεις ελευθερα. Και μπορεις να με αποκαλεις Viktor. Δεν ειμαι και κανενας γερος.
- Χμμ...νομιζω οτι εισαι αρκετα μεγαλυτερος ακομα και απο τον πατερα μου.
- Τιιιιι.... Λεγε γρηγορα τι θελεις πριν αλλαξω γνωμη.

Εχοντας πλεον και την εγκριση του Viktor για να μεινω μαζι του ημουν ηρεμος για την ωρα. Ειχα μια στεγη για να κοιμαμε και φαγητο εξασφαλισμενο και μαλιστα απο τον ιδιοκτητη και αφεντικο του εργαστηριου μου. Ισως τελικα αυτη η συγκατοικιση να εβγαινε και σε καλο και μαθαινα και κατι παραπανω. Προς το παρρον επρεπε να φυγω για το σχολειο μου και μαλιστα ειχα αργησει κιολας. Αρπαξα αμεσως την σακα μου και κατευθηνθηκα προς το σχολειο. Καθως ετρεχα για να μην αργησω περισσοτερο περασα απο τον δρομο που βρισκετε μπροστα απο το σπιτι μου. Εκεινη την στιγμη ομως για κακη μου τυχη εβγαινε απο την πορτα και ο πατερας μου που πηγενε να παραλαβει την εφημεριδα. Καθως κοιταξε προς τον δρομο με ειδε να περναω απο απεναντι τρεχοντας. Εννοιωσα το βλεμα του να με ζυγιζει απο πανω μεχρι κατω και μετα γυρισε απλα την πλατη του και μπηκε ξανα μεσα στο σπιτι εχοντας μου ριξει το μεγαλυτερο βλεμα απογοητευσης και μισους που ειχα δει ποτε μου. Εκεινη την στιγμη καταλαβα οτι πλεον ειχε τελειωσει η οποιαδηποτε σχεση με τον πατερα μου και οτι ποτε ξανα δεν προκειτε να του ξαναμιλουσα για την υπολοιπη ζωη μου.

Οι μερες περνουσανε και εγω συνεχιζα να ζω στο αργαστηριο μαζι με τον Viktor. Ειχαμε αρχισει να ειμαστε πιο κοντα ο ενας στον αλλον και αυτο ειχε φερει την σχεση μας σε ενα αλλο επιπεδο. Ειχε μαθει για το συμβαν με τους γονεις μου και μου ειχε εκμυστηρευτει οτι και οι δικοι του οι γονεις ειχανε τις αντιθεσεις τους για να γινει μηχανικος. Τελικα δεν ειχαμε και πολλες διαφορες μεταξυ μας. Και των 2 οι γονεις ητανε αντιθετοι με αυτο που θελαμε να γινουμε και εγκαταλειψαμε τα σπιτια μας. Χωρις να το καταλαβουμε περασανε 2 μηνες απο την ημερα που ειχα φυγει απο το σπιτι μου και ειχα εγκατασταθει μαζι με τον Viktor και οι γονεις μου δεν ειχανε ενδιαφερθει σχεδον καθολου για το τι κανω ακριβως. Ειχε περασει μερικες φορες η μητερα μου εξω απο το εργαστηριο και ειχε ριξει κλεφτες ματιες για να δει αν ημουν καλα ελπιζονταν να μην την δω. Τουλαχιστον ξεραν οτι ζουσα και ημουν καλα. Οι δουλειες στο εργαστηριο ειχανε αυξηθει και οι ρυθμοι της δουλεια ειχανε επιταχυνει μιας και ειμασταν σχεδον στο τελος της δουλειας που μας ειχε ανατεθει για το παλατι της Arabasta. Ολα τα σχεδια μπαινανε στην τελικη ευθεια και ητανε σχεδον ετοιμα για αποστολη. Αναμεσα σε αυτα βρισκοταν και το δικο μου σχεδιο. Ενα μικρο συγκριτικα σχεδιο σε σπουδαιοτητα αλλα για ενα παιδι 15 ετων ηταν το πρωτο βημα προς την ολοκληρωση των ονειρων του.

Για τις επομενες 3 ημερες ολοι στο εργαστηριο δουλευαμε ακαταπαυστα και χωρις διακοπες για να τελειωσουνε εγκαιρα τα σχεδια. Υστερα απο πολυ κοπο και ιδρωτα ητανε τελικα ολα ετοιμα. Η μεγαλη ανακαινηση του παλατιου της Arabasta ειχε σχεδον ολοκληρωθει. Το μονο που εμενε ητανε να φορτωθουνε σε ενα πλοιο και να ξεκινησουνε για το βασιλειο της Arabasta πρου βρισκοταν στο πρωτο μισο της Μεγαλης Γραμμης. Το ιδιο βραδυ και ενω καθομασταν για φαγητο με τον Viktor γυρισε και με κοιταξε με απορια και προβληματισμο. Διστασε για μερικα δευτερολεπτα και μετα σηκωθηκε ορθιος. Πηγε προς το ξυλινο γραφειο του, ανοιξε ενα απο τα συρταρια του, εβγαλε εξω μερικα χαρτια τυλιγμενα σε ρολλα, τα τοποθετησε μεσα σε ενα μικρη, χειροποιητη, δερματινη θυκη και την τοποθετησε κατω απο το στρωμα του κρεβατιου του. Μετα ξαναεκατσε πισω στο τραπεζι και γυρισε προς το αυτι μου και μου ψυθιρισε:
- Ειδες που τα εβαλα αυτα Nicolas;
- Ναι, αλλα περι τινος προκειτε; Τι ητανε αυτα τα χαρτια;
- Εαν ποτε μου συμβει τιποτα και δεν ειμαι πλεον εδω γυρω μαζι σου θελω να παρεις αυτην την θυκη με τα χαρτια και να φυγεις οσο μακρια γινετε απο αυτο το νησι. Εχω μεσα οδηγιες για το τι πρεπει να κανεις. Υποσχεσου μου οτι θα το κανεις αυτο οτι και αν συμβει. Εαν ποτε μου συμβει τιποτα...Υποσχεσου μου!!
- Y,υ,υποσχομαι!!!

Τα λογια του Viktor με εχανε τρομαξει υπερβολικα. Τι ητανε αυτη η ξαφνικη δεσμευση που με εβαλε να κανω. Ειχε συμβει τιποτα που δεν ειχα καταλαβει και τι ακριβως μπορει να του ειχε συμβει; Δεν ειχα καταλαβει τοτε το νοημα των οσων ειπε ουτε της υποσχεσης που ειχα κανει αλλα θα το μαθαινα συντομα με τον ασχημο τροπο. Ολο το υπολοιπο βραδυ δεν μιλησαμε αρκετα και κυριος εγω. Ημουν σιωπηλος την περισσοτερη ωρα και οταν εσβησαν τα φωτα και πεσαμε για υπνο δεν μπορουσα να σταματησω να σκεφτομαι τα λογια του. Τι μπορει να το συμβει; Γιατι να μην βρισκετε εδω γυρω; Τι ητανε τα χαρτια που εκρυψε και γιατι τα αφηνε εμενα υπευθηνο; Ολο το βραδυ αυτες οι ερωτησεις βασανιζανε το νεανικο μυαλο μου χωρις να μπορω να βγαλω μονος μου καποια ακρη. Γρηγορα περασε ομως και αυτη η νυχτα και ηρθε το επομενο πρωι. Ητανε το πρωι οπου ολες οι παραγγελιες για το παλατι της Arabasta θα αποχωρουσανε απο το λιμανι του νησιου και θα επλεαν προς την Μεγαλη Γραμμη. Το ταξιδι τους θα επερνε αρκετες ημερες χρονο και μαλιστα θα συνοδευαν την αποστολη αυτη ο ιδιος ο Viktor μαζι με τους πιο ικανους μηχανικους του εργαστηριου. Θα μεναμε πολυ λιγα ατομα πισω ισα-ισα για να βγαζουμε την καθημερινη δουλεια και χωρις να μπορουμε να δεχτουμε νεες παραγγελιες.