[Τέλος-Παρελθον] Επιστροφη στο τοπο της καταστοφης

Λιγο πριν αποχωρησει το καραβι μαζευτηκαμε ολοι οι εργατες στο λιμανι για να επιθεωρησουμε μια τελευταια φορα ολα τα σχεδια και να αποχαιρετισουμε αυτους θα τα συνοδευαν σε αυτο το μακρινο ταξιδι. Εκει καθως περιμενα με ανηπομονησια να ξεκινησουνε με πλησιασε ο Viktor και με την ιδιοα σιγανη και ψιθυριστη φωνη μου ειπε παλι στο αυτι μου:
- Να θυμασε αυτο που σου ειπα εχθες το βραδυ. Αυτο το ταξιδι ειναι κατι μεγαλυτερο και πιο συμαντικο για εμενα και ισως επηρεασει ολους σε αυτο το νησι και τον κοσμο το ιδιο. Θελω να εισαι προετοιμασμενος για ολα. Αν συμβει οτιδηποτε και δεν ειμαι στο νησι θελω να φυγεις οσο πιο γρηγορα γινετε και οσο πιο μακρια γινετε. Με καταλαβες.
- Ναι, μαλιστα, οτι πεις...δεν ηξερα τι να απαντησω ακριβως σε αυτα του τα λογια. Απλα το κοιτουσα να απομακρυνετε και να ανεβαινει στο καραβι που ητανε ετοιμο να αναχωρησει. Την ωρα που αφηνε πισω του την Ohara το πλοιο ο Viktor κοιταξε προς το μερος μου και μου εκλεισε το ματι του. Δεν ηξερα τι μπορει να συμαιναν ολα αυτα που μου ειχε εκμυστηρευτει τις τελευταιες 2 ημερες ομως με ειχανε βαλει σε πολλες σκεψεις.

Μετα την αποχωρηση της αποστολης , της παραγγελιας, στης Arabasta οι μερες μου στο νησι περασανε σαν νερο. Καθε μερα σκεφτομουν τα λογια του Viktor και προσπαθουσα να καταλαβω τι εννοουσε. Περιμενα να ερθει η μερα που θα επιστρεψει και να μου εξηγησει τι εννοουσε. Ολα θα ητανε μια χαρα εξαλου. Τιποτα δεν θα μπορουσε να συμβει. Ειμαστε απο τα πιο ειρηνικα νησια στην West Blue. Τι μπορουσε να συμβει σε εμας εδω; Μετρουσα ημερες πριν επιστρεψει το πλοιο με τον Viktor. Χωρις να το καταλαβω περασανε 2 εβδομαδες και ηρθε η μερα που περιμενα. Λαβαμε ενα τηλεφωνημα μεσω ενος Den Den Mushi. Η αποστολη ητανε επιτυχεις, η ανακαινηση ειχε γινει και μαλιστα ειχαμε επιβραβευθει για την καλη μας δουλεια. Σε μερικες ωρες μονο το πλοιο θα βρισκοτανε πισω στο λιμανι και εγω θα μαθαινα επιτελους τι εννοουσε ο Viktor. Τα λογια του ειχανε κολλησει στο μυαλο μου και με ειχανε σε πολλες σκεψεις για τοσες μερες.

Αφου ειχαμε μαθει οτι θα ερχοτανε συντομα το καραβι τελειωσαμε ολοι μας τι δουλειες μας στο εργαστηριο και ετομαζομασταν να παμε να τους συναντησουμε στο λιμανι. Δεν ειχα καμια αμφιβολια οτι θα ητανε φορτωμενοι με ιστοριες απο την Μεγαλη Γραμμη και τις εντυπωσεις τους απο το παλατι της Arabasta. Περιμενα να μας φερνανε πλουσιοπαροχα δωρα πισω, χοριγια του βασιλια για τις υπηρεσιες που του προσφεραμε και την ανακαινηση. Καθως βρισκομουν στο δωματιο του Viktor και ετοιμαζομουν για να αναχωρησω για το λιμανι προσεξα εξω απο το παραθυρο μου μερικους ανθρωπους να τρεχουνε πανικοβλητοι εξω απο τα σπιτια τους κουβαλωντας διαφορα πραγματα στις πλατες τους. Τι ειχε συμβει; Καποια καταστροφη; Καποια φωτια ισως ή μηπως κανενα μεγαλο κυμα ειχε χτυπησει τις ακτες του νησιου;
Δεν προλαβα να σκεφτω καποια ενδεχομενα αυτου τους του πανικου και συντομα ειχα λαβει την απαντηση μου. Ηχοι απο κανονιομπαλες ακουγονταν παντου στον αερα γυρω μου. Εκωφαντικοι ηχοι που διαπερνουσανε το τυμπανο του αυτιου σου και σκαγανε στο εδαφος σαν βομβες.

Ετρεξα αμεσως και βγηκα εξω απο το εργαστηριο για να δω τι ακριβως συνεβαινε. Τοτε ητανε που αντικρυσα το χειροτερο θεαμα που ειχα δει ποτε μου. Διαφορα σπιτια στο νησι ειχανε διαλυθει ιδη απο τις κανονιομπαλες που ειχανε πεσει και στο αερα βρισκοτανε ο θυροβος απο αλλες που δεν ειχανε προσγειωθει ακομα. Μπαλες σκαγανε γυρω μου σαν βροχη με αποτελεσμα το εδαφος να αρχισει να παραμορφωνετε και να γεμιζει κρατηρες απο τις προσκρουσεις. Τα σπιτια πεφτανε ενα-ενα σαν τραπουλοχαρτα. Τοτε ητανε που με χτυπησε. Το λιμανι. Ο Viktor. Η αποστολη. Ειχανε φτασει; Ητανε ολοι τους καλα; Αρχισα αμεσως να τρεχω προς το λιμανι χωρις να με ενδιαφερει για το τι γινοτανε γυρω μου. Ετρεχα με ολη μου την δυναμη προσπαθοντας ταυτοχρονα να αποφευγω τους κρατηρες και τα χαρακωματα που ειχανε δημιουργηθει απο τις κανονιομπαλες που ειχανε πεσει ιδη στο νησι. Μα ποιος ητανε που βομβαρδιζε το νησι μας; Για πιο λογο; Δεν ειχαμε πειραξει κανεναν. Ειμασταν απο τα πιο ειρηνικα νησια και δεν ειχαμε δωσει ποτε καποια αφορμη. Ητανε πειρατες ή καποια αλλη απειλη; Ετρεχα με ολη μου την δυναμη προς το λιμανι με ελπιδα αν δω σωους αυτους που ειχανε γυρισει απο την Arabasta και να μου απαντησουνε αυτοι αν ξερανε τι γινοτανε στο νησι μας.

Καθως ετρεχα να φτασω στο λιμανι γυρω μου σκαγανε οι κανονιομπαλες με γοργους ρυθμους. Υπηρχε πλεον σοβαρος κινδυνος να τραυματιστω ασχημα ή χειροτερα ομως δεν με ενδιεφερε. Επρεπε να παω στο λιμανι και να δω αν ειχανε γυρισει ολοι πισω σωοι και αβλαβεις. Ειχανε γινει η οικογενεια μου πλεον μετα την φυγη μου απο το σπιτι μου και δεν θα αντεχα να τους χασω. Καθως κατεβαινα την οδο που βρισκοταν η αγορα και οδηγουσε στο λιμανι γυρω μου εβλεπα παντου κατεστραμενα σπιτια και ανθρωπους να κοιτονται νεκροι στο εδαφος. Το θεαμα ητανε φρικιαστικο. Δεν μπορουσα να καταλαβω για ποιο λογο θα επιτηθονταν καποιος στο ηρεμο νησι μας. Και τοτε αναμεσα στα χαλασματα και τους ηχους των κανονιομπαλων που επεφταν στο εδαφος, φανηκε καποιος να τρεχει προς την κατευθηνση μου και να ανεβαινει τον δρομο με δυσκολια. Καθως πλησιαζε, η φιγουρα του γινοτανε ολο και πιο ξεκαθαρη. Ητανε ο Viktor. Ητανε σωος και αβλαβης και μαλιστα ανεβαινε προς το μερος μου.
- Viktor!!Viktor!!Εισαι καλα; Τι συμβαινει;
Χωρις να μου μιλησει, με αρπαξε απο το χερι και αρχισε να με σερνει σχεδον με το ζορι πισω προς την κατευθηνση που βρισκονταν το εργαστηριο.
-Viktor!Viktor! Τι συμβαινει; Γιατι γυρναμε πισω;
- Μην κανεις ερωτησεις; Εφτασε η μερα που σου ελεγα. Πρεπει α φυγουμε γρηγορα απο το νησι.

Η μερα που μου ειχε μιλησει; Μα τι ακριβως ειχε συμβει; Απο που ειχε προερθει αυτη η επιθεση στο νησι; Ποιος ητανε υπευθηνος και για ποιο λογο;
- Viktor τι συμβαινει εδω; Ποιος επιτηθετε στο νησι:
- Μην ρωτας πολλα. Θα σου τα εξηγησω αφοτου φυγουμε απο το νησι. Πρεπει να παμε καπου ασφαλες αλλα πρωτα πρεπει να γυρισουμε στο εργαστηριο. Πρεπει να παρουμε τα εγραφα που ειχα κρυψει. Αυτα ειναι τα μονα που εχουνε σημασια.
- Τα εγραφα. Ωστε γι'αυτο γινοτανε ολα. Τι ρολο μπορει να εχουνε με την επιθεση στο νησι και πως σχετιζονται με αυτα.
- Η World Goverment προσπαθει να μας εξαφανισει! Η επιθεση αυτη ειναι δικια της ευθηνη και εξαπελεισαν απεναντι μας την μεγαλυτερη τους απειλη. Το Buster Call! Ενα ολοκληρο νησι θα εξαλειφθει σε μερικα μοναχα λεπτα. Πρεπει να φυγουμε αμεσως απο εδω.

Ειχα μεινει αφωνος με αυτα που ειχα μολις ακουσει.
- Γιατι θελει να καταστρεψει το νησι μας η World Goverment; Δεν καναμε κανενα κακο. Ειμαστε απο τα πιο ηρεμα νησια της West Blue.
- Για ολα φταινε αυτα τα καταραμενα Poneglyph. Αυτα ειναι η αιτια πισω απο ολα αυτα. Κρυβουνε πληροφοριες που δεν θελουνε να αποκαλυφθουνε και προσπαθουνε να μας κανουνε να μην μιλησουνε. Και ο μονος τροπος να το καταφερουνε αυτο ειναι με το να μας αφανισουνε. Τι διαστρεβλωμενη λογικη ειναι αυτη.
Τοτε ητανε η πρωτη και μοναδικη φορα που ειχα δει τον γερο Viktor να ειναι τοσο θυμομενος. Το πρωσοπο του ειχε παρει μια εκφραση που θα ειναι για παντα καρφωμενη στην μνημη μου.

Χωρις να το καταλαβουμε υστερα απο μερικα λεπτα ειχαμε γυρισει πισω στο εργαστηριο. Ειχα μεινει απο ανασα τρεχοντας τοσα λεπτα αναμεσα σε χαλασματα και με τις κανονιομπαλες να πεφτουνε γυρω μας και να προσπαθουμε να τις αποφυγουμε. Καθως εγω προσπαθουσα να ξαναβρω την αναπνοη μου ο Viktor αρχισε να τρεχει προς το γραφειο του ανεβαινοντας τις σιδερενιες σκαλες με ορμη και οσο πιο γρηγορα μπορουσε. Ξαφνικα ακουστικε ενας τεραστιος κροτος σαν κεραυνος και ακολουθησε αμεσως μια εκρηξη. Χωρις να το καταλαβω ειχα πεταχτει μερικα μετρα μακρια και ολοκληρο το εργαστηριο ειχε καλυφθει με ενα μεγαλο συννεφο σκονης. Προσπαθησα να σηκωθω αλλα ημουν ζαλισμενος απο την εκρηξη και δεν μπορουσα να ισοροπισω καλα. Καθως επιασα το κεφαλι μου προσεξα οτι ετρεχε αιμα απο μια πληγη που ειχε δημιουργηθει απο την πτωση μου. Προσπαθησα να σηκωθω και να δω τι ειχε συμβει. Οταν σηκωσα το κεφαλι μου αντικρισα το εργασηριο να εχει καταστραφει ολοσχερος. Μια κανονιομπαλα το ειχε πετυχει και ειχε καταστρεψει το μεγαλυτερο μερος του αφηνοντας πισω του συντρημια και ετοιμοροπα κτηρια στην θεση του αλλοτε ακμαιου εργαστηριου μας.

Αμεσως σηκωθηκα ορθιος και αρχισα να ψαχνω να βρω τις σκαλες για τον επανω οροφο. Ητανε καλα ο Viktor αραγε; Επρεπε να παω να δω. Βρηκα ενα μερος των σκαλων που δεν ειχε καταρευσει και αρχισα να τις ανεβαινω με προσοχη. Εφτασα στον δευτερο οροφο και κατευθηνθηκα αμεσως προς το μερος που βρισκοταν το γραφειο του Viktor. Ολοκληρη η οροφη ειχε καταρευσει καθως και ενα κομματι του δωματιου. Ολοκληρο το δωματιο ειχε καταστραφει. Κοιταξα τρυγυρω να δω που βρισκοτανε ο Viktor αλλα δεν μπορουσα να τον δω. Ειχε προλαβει να φευγει ή μηπως τον ειχε χτυπησει η εκρηξη και βρισκοταν στο μερος του δωματιου που ειχε καταστραφει; Αρχισα να ψαχνω τριγυρω για ιχνη του. Και τοτε το ειδα. Το χερι του εξεχε κατω απο τα συντρημια που ειχανε πεσει απο την οροφη. Ηλπιζα να ητανε καλα και αμεσως αρχισα να περνω τα συντρημια απο πανω του για να τον ελευθερωσω.

Σηκωνα τα χαλασματα και σιγα-σιγα αρχισε να φαινετε η φιγουρα του Viktor. Αφου μετακινησα και τα τελευταια χαλασματα απο πανω του τον ειδα να κοιτετε εκει ακινητος. Ητανε γεματος πληγες σε ολο του το σωμα και το προσωπο. Αρχισα να προσπαθω να τον βγαλω απο εκει ομως κατι εμποδιζε τις προσπαθειες μου. Τα ποδια του ειχανε παγιδευτει κατω απο κατι τεραστιους βραχους. Προσπαθησα να τις τραβηξω απο εκει ομως δεν ειχα αρκετη δυναμη και οι πετρες δεν κουνιοταν καθολου. Τοτε ο Viktor αρχισε να συνερχετε. Αρχισε να προσπαθει να σηκωθει χωρις να εχει δει οτι εχει παγιδευτει. Γυρισε για λιγα δευτερολεπτα το βλεμα του γυρω στο δωματιο και βλεποντας την κατασταση που βρισκονταν με κοιταξε και ειπε:
- Ωστε ετσι θα τελειωσουνε ολα...

Πηρε ενα σκεπτικο υφος και αφου εβγαλε ενα αποφωνημα στεναγμου μου ειπε:
- Nicolas πρεπει να φυγεις απο εω αμεσως. Ασε εμενα πισω και τρεχα οσο πιο μακρια γινετε.
- Τι λες Viktor. Δεν προκειτε να σε αφησω εδω περα. Θα σε ελευθερωσω και θα φυγουμε μαζι.
- Δεν εχεις χρονο για τετοιες ανοησιες. Μην με λογαριαζεις εμενα, εγω εχω τελειωσει. Πρεπει να γλυτωσεις εσυ απο αυτην την καταστροφη.
- Δεν φευγω απο εδω χωρις εσενα.
- Ακουσεμε ανοητο παιδι!!! Η World Goverment εχει σκοπο να καταστρεψει αυτο το νησι και οποιον βρισκετε πανω σε αυτο χωρις να λογαριαζει κανεναν. Σκοπος της ειναι να μας εξαλιψει και να εξαφανισει οποιαδηποτε στοιχεια της υπαρξης των Poneglyph. Στο ειχα πει οτι γι'αυτα γινονται ολα. Θυμασε τα εγραφα που ειχαμε κρυψει. Οριστε παρτα!! Καταφερα και τα πηρα πριν γινει η εκριξη. Πρεπει να τα διασωσεις με οποιοδηποτε κοστος. Παρε τα εγραφα και κατευθηνσου προς την δυτικη ακτη. Εκει εχω αφησει ενα μικρο πλοιαριο που ειχα ετοιμασει για αυτην την περιπτωση. Πρεπει αν το παρεις και να φυγεις απο το νησι οσο πιο γρηγορα μπορεις.
- Μα, Viktor. Δεν γινετε να σε αφησω εδω.
- Μην μου αντιμηλας ανοητε!!! Ειμαι ακομα το αφεντικο σου!! Θυσιασα την καριερα μου στο ταξιδι στην Μεγαλη Γραμμη γι'αυτα τα εγραφα και θα θυσιασω και την ζωη μου εδω περα αρκει να διασωθουνε. Μεσα σε αυτον τον φακελο εχω ολες τις λεπτομεριες που πρεπει να ξερεις. Παρτα αμεσως και φυγε. Μην κοιταξεις καθολου πισω και πανε στην δυτικη ακτη αμεσως.

Δεν ηθελα να ακουσω σε οτι μου ελεγε ομως το σωμα μου δεν υπακουγε στο μυαλο μου. Αρπαξα αμεσως της μικρη δερματινη τσαντα που βρισκονταν τα εγραφα και αρχισα να τρεχω. Κατεβηκα γρηγορα την σκαλα του εργαστηριου και πριν το καταλαβω ειχα βρεθει εξω απο την κεντρικη πυλη του. Αρχισα σιγα σιγα να απομακρυνομαι και να αφηνω πισω μου τον Viktor. Ενοιωθα την καρδια μου να σπαει που τον ειχα αφησει πισω. Σταματησα για 1 λεπτο και εριξα μια τελευταια ματια προς το εργαστηριο. Αυτο που αντικρισα με εκανε να λυγησω ακομα περισσοτερο. Ολοκληρο το εργαστηριο ειχε τυλιχτει στις φλογες και το μεγαλυτερο μερος του ειχε τυλιχτει στις φλογες. Δεν μπορουσα να κουνηθω. Ειχα μεινει σοκαρισμενος απο το θεαμα. Το εργαστηριο που δουλευα για τοσο καιρο και ο ανθρωπος που με στηριξε περισσοτερο και απο τον πατερα μου ειχανε χαθει ολα σε μερικα μοναχα λεπτα. Πριν προλαβω να σκαφτω παραπανω πραγματα μια ακομα κανονιομπαλα επεσε σε καποια κτηρια παραδιπλα μου. Τοτε συνιδητοποιησα οτι επρεπε να φυγω αμεσως απο το νησι. Τα παντα γυρω μου ειχανε αρχισε να καταρεουνε και ολοκληρο το νησι αρχισε να πιανει φωτια απο τις εκρηξεις. Ο μονος τροπος διαφυγης; Η δυτικη ακτη, οπως ακριβως μου ειχε πει ο Viktor.

Αρχισα να τρεχω αναμεσα στα χαλασματα, τις φωτιες που ειχανε ξεκινησει στο νησι και του βομβαρδισμους απο τα πλοια της W.G. Πλεον ητανε ενας αγωνας με τον χρονο. Η θα εφτανα εγκαιρα στην ακτη και θα ξεφευγα απο το νησι ή θα με πετυχαινε καποια κανονιομπαλα ή καποιο απο τα χαλασματα γυρω μου και θα τελειωνε εδω η ζωη μου. Δεν επρεπε να χανω το κουραγιο μου και την ελπιδα μου ομως τιποτα γυρω μου δεν μου ητανε γνωριμο. Ολα ειχα καταστραφει και μοιαζανε με παιδιο μαχης πολεμου. Παντου χαλασματα, φωτιες, πτωματα και καπνος! Ειχε γινει πλεον δυσκολο να κινουμαι με τοσο καπνο που εμποδιζε την αναπνοη μου. Τοτε αναμεσα στις φωτιες και τον καπνο αντικρισα κατι γνωριμο. Ητανε το αγαλμα ενος μεγαλου ευεργετη του νησιου. Αμεσως θυμηθηκα οτι το αγαλμα αυτ βρισκοτανε μερικα μονο μετρα απο την πλαγια που οφηγουσε στην δυτικη ακτη. Οι ελπιδες μου ειχανε μολις αυξηθει. Αρχισα να τρεχω προς εκεινη την κατευθηνση με σκοπο να δω συντομα την πλαγια. Δεν ετρεχα παρα μερικα μετρα και βρεθηκα σε αδιεξοδο. Η πλαγια ειχε καταστραφει και ειχε γινει πλεον ενας γκρεμος απο τους βομβαρδισμους. Δεν υπηρχε αλλη διεξοδος απο το να δοκιμασω να βρω αλλο τροπο να φτασω εκει.

Ξαφνικα τοτε ακουσα εναν δυνατο κροτο να σκιζει τον ουρανο και να χτυπαει τα αυτια μου. Χωρις να καταλαβω τι εγινε βρεθηκα στην θαλασσα να παλευω να σωθω απο τα κυματα. Εννοιωθα το δεξι μου ποδι να ποναει αφορητα ομως επρεπε να βγω πρωτα στην επιφανεια για να μην πνιγω. Μετα απο μεγαλη προσπαθεια καταφερα και ανεβηκα στην επιφανεια ομως δυσκολα μπορουσα να κρατηθω εκει για μεγαλη ωρα. Δεν ειχα καταλαβει τι ειχε συμβει και προσπαθουσα να προσανατολιστω. Κοιταηξα τριγυρω για λιγο και μετα ειδα προς την μερια του νησιου. Μια κανονιομπαλα ειχε χτυπισει μερικα μονο μετρα απο εκει που στεκομουνα και η εκριξη ειχε χτυπησει το ποδι μου. Κοιταξα γυρω για να δω αν υπηρχε ενα στερεο μερος για να ξαποστασω. Λιγο παραδιπλα ειδα οτι ειχε μεινει λιγο στερεο εδαφος και αρχισα να κολυμπαω προς εκεινη την κατευθηνση. Αφου βγηκα στη στερια ειδα οτι η ζημια στο ποδι μου δεν ητανε σοβαρη ομως δεν θα μπορουσα να κινηθω οπως ηθελα για καποιο καιρο. Με αυτη την ζημια δεν μπορουσα πλεον να παω προς την δυτικη ακτη. Ολες μου οι ελπιδες εμοιαζαν να ειχανε χαθει, τοτε ομως εμφανιστικε η σωτηρια μου. Εκει στην αμμο διπλα ακριβως απο το σημιο που ειχα καθησει βρισκοτανε μια μικρη βαρκα. Πηγα προς το μερος την και κοιταξα μεσα. Υπηρχανε αρκετες προμηθιες για μερικες μερες και αρκετα πραγματα για την επιβιωση στη θαλασσα. Ημουν σιγουρος πλεον, αυτην ητανε η βαρκα που ειχε αναφερει ο Viktor. Μεσα στην ολη ατυχια μου ειχα σταθει τυχερος.

Επιστρατευσα ολη την δυναμη μου για να σηκωθω στο 1 μου ποδι και να περπατησω οσο περισσοτερο μπορουσα. Εσμπρωξα με δυσκολια την βαρκα μεσα στο νερο και υστερα μπηκα και εγω μεσα σε αυτην. Αρχισα να βγαινω σιγα-σιγα στα ανοιχτα και να απομακρυνομαι ολο και περισσοτερο απο το νησι. Υστερα απο μερικα μοναχα λεπτα ειχα βγει στα ανοιχτα της θαλασσας. Σηκωσα το κεαλι μου και εριξα μια τελευταια ματια στο νησι που με στεγασε για 15 ολοκληρα χρονια. Η εικονα δεν ητανε αυτη που θα ηθελα να εχω στο μυαλο μου. Ολοκληρο το νησι ειχε σκεπαστει απο μια τεραστια πυρκαγια που ειχε εξαπλωθει σε ολα τα μηκη και πλατη του. Δεν υπηρχε αμφιβολια οτι το αλλοτε ακμαιο νησι που ητανε καλυμενο με πρασσινη βλαστιση δεν εμοιαζε σε τιποτα σε αυτην την θαλασσα αο γλωσσες φωτιας. Ουτε το μεγαλο Δεντρο της Γνωσσης δεν ειχε γλυτωσει απο την βροχη κανονιομπαλων και ειχε παραδωθει στις φλογες. Δεν αντεχα το θεαμα του νησιου στις φλογες και αμεσως αρχισα του λυγμους. Πανω σε αυτην την μικρη βαρκα στην μεση του ωκεανου οπου κανεις δεν με ακουγε πλεον. Εδω πανω ητανε το τελος τις παιδικης μου ηλικιας και η αρχη της μεγαλης πειρατικης ζωης μου. Διχως να το καταλαβω επεσα για υπνο υπο το θυροβο του καιομαινου νησιου και εχοντας εξαντλησει ολες μου τις αντοχες μετα απο τους λυγμους που ειχα ξεσπασει. Αφηνα πισω μου το νησι που με ειχε στεγασει για τοσα χρονια. Εδω ειχα αποκτησει καλες αλλα και κακες αναμνησεις οι οποιες θα με στοιχειοναν για το υπολοιπο της ζωης μου. Αφηνα πισω μου ενα μεγαλο κομματι τις ιστοριας μου ομως βαθια μεσα μου ηξερα οτι καποτε θα επεστρεφα στο τοπο οπου ξεκινησανε ολα.

Όνομα: Nicolas de’ Michaelis
Haki Points: 0
Player of the Month Points: 9
Beli: 58.000+2.000
Bounty/Fame Points:
Παρατηρήσεις: Απειρα ωραια ιστορια. Η περιγραφη των συνθηκων του Buster Call εξισου ωραια. Μου αρεσε το ολο σεναριο οτι δεν ησουν αρχαιολογος, αλλα μηχανικος. Και τελος αρκετα ευχαριστη. Περιμενω να δω και αλλα....