επιστροφή στην Loguetown:το νεο μέλος του πληρώματος.[ΤΕΛΟΣ]

είχαμε θέσει πορεία για την loguetown όπου εκεί θα συναντούσα σήμερα το μεσημέρι στο μπαρ που βρισκόταν στην πλατεία όπου εκτελέστηκε ο ρότζερ τν cris. επιτέλους μετά απο πολύ καιρό ένιωθα ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά....η μάγια δεν μπορούσε να κρύψει την ευτυχία απο το πρόσωπό της. βρισκόμουν στο κατάστρωμα κρατώντας ένα μπουκάλι ρούμι και αγναντεύοντας το νησί που είχε αρχίσει να φαίνεται απο μακριά. ήλπιζα πως οι μαρίνς θα αργούσαν να μας πάρουν χαμπάρι και πως θα είχαμε αρκετό χρόνο για να φύγουμε., δεν σκοπεύαμε να κάτσουμε ούτε μια ολόκληρη μέρα.αν και μόλις είχε ξημερώσει η μάγια και ο κενσίν βρίσκονταν στο πόδι και έπαιρναν πρωινό μετά απο έναν καλόν ύπνο. εγώ απο την άλλη δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. σκεφτόμουν την τελευταία φορα που είχα βρεθεί στην λογκταουν με τον κρις. ήμουν πολύ αδύναμη τότε και μας είχαν φυλακίσει αλλά είχαμε καταφέρει να ξεφύγουμε απ τα δεσμά μας επιτυχώς και να αποδράσουμε κακήν κακώς απο το νησί.
< σάκουρα νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε, σε δέκα λεπτά περίπου πιάνουμε λιμάνι> μου είπε λίγο αργότερα η μάγια και εγώ ακολούθησα την συμβουλή της. πέρασα στην καμπίνα μου, φόρεσα την μακριά μαύρη καμπαρτίνα μου με την κουκούλα , τοποθέτησα το κατάνα μου στην μέση και το φλέιλ στην πλάτη μου καθώς και την τσάντα που κουβαλούσα πάντα μαζ'ι μου την κρέμασα απ τον ώμο μου. πράγματι λίγα λεπτά αργότερα πιάσαμε λιμάνι, δέσαμε τους κάβους του πλοίου μας, ενώ είχαμε φροντίσει απο αρκετά πιο πριν να κατεβάσουμε την πειρατική σημαία ώστε να είμαστε πιο διακριτικοί. εγώ με την μάγια κατεβήκαμε απο το πλοίο και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία όπου εκτελέστηκε ο βασιλιάς των πειρατών , ενώ ο κενσίν παρέμεινε στο πλοίο για να το προσέχει όσο εμείς θα είμαστε απούσες.

Το μεθυστικό άρωμα της αρμύρας και το αιθέριο νυχτερινό τοπίο που ανήγαγε την ύπαρξη μου σε μια ειδυλλιακή εξωπραγματική ατμόσφαιρα, όπως ήταν παρεπόμενο με υπνώτισε γλυκά...Αποκοιμήθηκα γαλήνια κάτω από το φως των άστρων αλλά το επόμενο πρωί συνέβη κάτι περίεργο που μετέστερψε την συναισθηματική μου κατάσταση.Το αναπάντεχο συμβάν ήταν ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας η βάρκα είχε πιθανότατα παρασυρθεί από τα κύματα και βρέθηκε στο έλεος της μοίρας.Η πορεία του ταξιδιού είχε εκτραπεί και είχα οδηγηθεί σε ένα οικείο μέρος.Παρότι βρισκόμουν ακόμη κατα μεσής του πελάγους αρκετά μακριά από την ξηρά η τοποθεσία μου ξυπνούσε μνήμες του παρελθόντος.Αισθανόμουν ότι είχα ξαναταξιδέψει σ'αυτά τα νερά και δεν διαψεύθηκα...
Είχα φθάσει στην Loguetown!Ήταν σίγουρο.Μόλις αντίκρυσα τους απόκρημνους λοφίσκους και τα πολυάριθμα σπίτια κατάλαβα ότι είχα επιστρέψει στην πατρίδα μου!!!Η μοίρα με είχε οδηγήσει πάλι στο νησί που αποτέλεσε την αφετηρία της περιπέτειάς μου... Ένιωθα απίστευτη συγκίνηση και ασύγκριτη ευφορία με κατέκλυσε, ήμουν σπίτι! Το πρόσωπό μου έλαμψε από χαρά καθώς η βάρκα είχε πια αγγίξει την αποβάθρα...Έδεσα γρήγορα την βάρκα μου στο λιμάνι και πήδηξα στον μόλο.Εισέπνευσα βαθιά τον δροσερό πρωινό αέρα που με αναζωογόνησε και λειτούργησε ως εφαλτήριο για την ανακληση γλυκών αναμνήσεων...Η πρώτη εικόνα που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ένα μέρος "ολόδικό μου", ένα μέρος που μου θύμιζε απίστευτα την θαλπορή της οικογενείας μου και την ξενοιασιά των παιδικών μου χρόνων.Την πλατεία εκτέλεσης του Gol D. Roger, του βασιλιά των πειρατών!Παρόλο που η Loguetown ήταν το σπίτι μου αισθανόμουν ότι το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν αυτό το "νεανικό μου κρυσφήγετο".
Καθώς με κατέλαβε μία ανεκδιήγητη υπερένταση λοιπόν, έσπευσα να επισκεφθώ ξανά αυτήν την αγαπημένη μου τοποθεσία!Αναζητούσα απεγνωσμένα μία γλυκιά μνημονική επαναβίωση του παρελθόντος...

Mε την μάγια περπατούσαμε αμίλητες , ανέκφραστες. μας είχε κυριέψει και τις δύο το ίδιο συναίσθημα: ένας διακαής πόθος για να δούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο , το αγόρι της, τον καλύτερό μου φίλο. ένιωθα τα χέρια μου να υδρώνουν και την καρδιά μου να πηγαίνει να σπάσει...η κουκούλα έκρυβε την ντροπή μου....μια καταζητούμενη πειρατείνα, που είχε την φήμη της σκληρής και αδίστακτης, έκλαιγε κρυφά, έκλαιγε απο φόβο μήπως ο φίλος της δεν ήταν εκεί, έκλαιγε γιατί μέσα της ένιωθε ένα ανεξήγητο σφίξιμο που δεν ήξερε καν το αίτιο που το προκάλεσε...
κάθε βήμα που έκανα, κάθε στενάκι που περνούσα με έκανε να γεμίζω με αναμνήσεις απο την τελευταία φορά που είχα βρεθεί σε αυτό το νησί...με έκανε να ζω την κάθε στιγμή ξανά....η μάγια γύρισε το κεφάλι της προς τα εμένα και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αγωνία.
<μην φοβάσαι. όλα θα πάνε καλά....θα είναι εκεί...> της είπα καθησυχαστικά με ήπιο τόνο
<το ελπίζω...> μου απάντησε εκείνη δύσπιστα χαμηλώνοντας το βλέμμα....δεν της είπα πως ένιωθα αλλά ούτε της έδειξα πως έκλαιγα , δεν ήθελα να την τρομάξω χωρίς λίγο αν και μου φάνηκε πως και εκείνη ένιωθε κάτι.... περπατούσαμε στα σοκάκια με βήμα σχετικά γοργό, στρίβαμε μια δεξιά και μία αριστερά μέχρι που τελικά βγήκαμε στην διάσημη πλατεία . είχε πάρα πολύ κόσμο όπως και την προηγούμενη φορά , όπως κάθε φορά, τρέχαν πάνω κάτω πολλοί μάλιστα αγνοούσαν την ύπαρξη του μνημείου αυτού για εμάς τους πειρατές και άλλοι κοντοστέκονταν μπροστά του και το θαύμαζαν η το αποδοκίμαζαν λέγοντας πως αυτό αξίζει σε όλους τους πειρατές . η μάγια κοίταζε με γουρλωμένα τα μάτια.
<ώστε αυτό ειναι......η εξέδρα όπου ο Gol D Roger δολοφονήθηκε.....>είπε με θαυμασμό.
<ναι αυτό είναι....όμως δεν ήρθαμε εδώ για αυτό. το μπαρ είναι εκεί.> είπα και έδειξα με το χέρι μου το μπαρ και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.

Βημάτιζα εξαιρετικά γρήγορα, ανυπομονούσα να αντικρύσω ξανά το αγαπημένο μου μέρος...Οι χτύποι της καρδιάς μου επιταχύνθηκαν απίστευτα, όταν έφθασα εκεί.Δεν πίστευα στα μάτια μου, τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ουσιαστικά το πού βρισκόμουν.Εκείνη και μόνο τη στιγμή αισθανόμουν ότι ήμουν και πάλι "σπίτι" μου.Περπάτησα αργά κατα μήκος της πλατείας καθώς ο άνεμος χτυπούσε διστακτικά το πρόσωπό μου και διέγειρε έντονα την φαντασία και το αίσθημα της νοσταλγίας. Σκηνές από την εκτέλεση παραδόξως έμοιαζαν να ξεπηδούν στο μυαλό μου όπως κάθε άλλη φορά, παρότι δεν ήμουν μάρτυρας της.Παρέμεινα αποσβολωμένη στη θέση μου για λίγα λεπτά και απορροφήθηκα από τις διάχυτες σκέψεις που συμφύρονταν με τα πολλύπλοκα συναισθήματα που με κατέκλυζαν εκείνη τη άχρονη στιγμή. Στην πραγματικότητα με επανέφερε απότομα ο οξύς πόνος της πληγής...Το κρούσμα αυτό του τραυματισμένου ώμου μου ήταν πολύ σοβαρό αισθανόμουν την ανάγκη να ξαποστάσω κάπου και να χαλαρώσω...Σε συνδυασμό με τον σοβαρό πόνο που με κατέβαλλε αναπάντεχα, τα σημάδια της κούρασης από το μακρύ ταξίδι άρχισαν να κάνουν την εμφανισή τους τώρα που είχα επανέλθει άγαρμπα στην πραγματικότητα.
Αποφάσισα λοιπόν, να πάω σε ένα ήρεμο μέρος για να ξεκουραστώ λίγο και να πιω κάτι καταπραϋντικό, που θα απάλυνε τον πόνο.Έφυγα από τον χώρο της πλατείας και κατευθύνθηκα σε ένα γνωστό μπαράκι της πόλης.Μόλις πλησίασα αρκετά στην είσοδο σκέφτηκα να προφυλαχτώ από τυχόν απρόσμενες "συναντήσεις" και για να μην με αναγνωρίσουν έβαλα την καπαρντίνα μου και κάλυψα σχετικά με τον γιακά το πρόσωπό μου.Έτσι λοιπόν καλυμμένη εξωτερικά μπήκα αποφασιστικά, δίχως ενδοιασμούς μέσα και κάθισα στην μπάρα με την κιθάρα μου στην πλάτη όπως πάντα.
-Ένα μπουκάλι ρούμι και γρήγορα...είπα δυνατά ενώ ο πόνος της πληγής μου ήταν αφόρητος...Τα λόγια μου διέκοψε ο ήχος της πόρτας που άνοιξε...Ξαφνικά δύο κοπέλες εισχώρησαν στο μαγαζί και κάθισαν δίπλα μου...

άνοιξα την ξύλινη πόρτα και πέρασα μέσα στο μπαρ, η μάγια ακολούθησε πίσω μου. περάσαμε μέσα με αργό βήμα και προσπαθήσαμε να μείνουμε όσο πιο απαρατήρητες γινόταν. προχωρήσαμε προς την μπάρα και καθίσαμε σε δύο ψηλά σκαμπό. το μπαρ δεν είχε πολύ κόσμο πράγμα καλό για εμάς. υπήρχαν κάτι μεθυσμένοι άνδρες που έπαιζαν χαρτιά σε ένα τραπέζι, μία άλλη υπερήλικη γυναίκα,βαμμένη έντονα και γεμάτη κοσμήματα καθόταν και έπινε ένα μπουκάλι κρασί, υπέθεσα πως θα ήταν ήδη εκεί απο το προηγούμενο βράδυ και πως θα περίμενε κάποιον...και υπήρχε και άλλη μία κοπέλα. μία κοκκινομάλλα που καθόταν δίπλα μας...αυτή η κοπέλα κάτι μου θύμιζε....την κοίταξα διακριτικά. ο μπάρμαν όμως με τρόμαξε λίγο:
<τί θα πάρουν τα κορίτσια?> είπε ο μπάρμαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
<ένα μπουκάλι ρούμι.> είπα εγώ ξερά
<εγώ τίποτα>απάντησε η μάγια
<είναι πολύ πρωί για να πίνουν μικρά κοριτσάκια σαν και εσένα.> είπε ο μπάρμαν και εγώ τον κοίταξα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που μπορούσα να πάρω εκείνη την στιγμή. αυτός γύρισε την πλάτη και πήγε να μου φέρει την παραγγελία μου. ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν ελαφρώς και είχα πολύ άγχος...ανυπομονούσα να ξανασφύξω τον κρις στην αγκαλιά μου.
<δεν αντέχω άλλο αυτή την αναμονή...> είπε κλαψιάρικα η μάγια. αυτή η στάση της με έκανε να της χαμογελάσω στοργικά και να την πάρω μια αγκαλιά
<κάνε υπομονή...μόλις ήρθαμε....θα φανεί σύντομα..!> της απάντησα εγώ και αυτή με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της.
<και αν ήρθε ήδη ?και δεν είναι εδώ?>απάντησε η μάγια με μάτια όλο ελπίδα.
<τότε μπορούμε να ρωτήσουμε τον ηλίθιο τον μπαρμαν!> της είπα κλείνοντάς της το μάτι.
πράγματι λίγα λεπτά αργότερα ο μπάρμαν ήρθε και μου άφησε το μπουκάλι με το ρούμι στην μπάρα. παράλληλα παρατήρησα πως η κοκκινομάλλα δίπλα μου μας κοιτούσε αρκετή ώρα τώρα.
<να σου πω. έχεις δει καθόλου αυτό τον τύπο τις τελευταίες μέρες?>είπα στον μπάρμαν και έβγαλα ένα μπάουντι πόστερ του κρις που είχα και του το έδειξα. εκείνος μου κούνησε το κεφάλι αρνητικά και απομακρύνθηκε αμίλητος... η μάγια απ την άλλη με κοίταξε με ένα απογοητευμένο βλέμμα...

Η είσοδος των δύο γυναικών με αποπροσανατόλισε στιγμιαία αλλά με το που έφθασε η παραγγελία μου απορροφήθηκα από το ποτό.Το ρούμι ανέστειλε για λίγο τον πόνο μου και με ηρέμησε σχετικά.Παρόλα αυτά κάθε φορά που έπινα με καταλάμβανε μια περίεργη εξωστρέφεια και υπερδιέγερση...
Εκείνη την στιγμή παρατήρησα τυχαία ότι η μία από τις κοπέλες που στεκόταν δίπλα μου όλη αυτήν την ώρα κρατούσε ένα wanted poster...ο επικυρηγμένος πειρατής που εικονιζόταν κάτι μου θύμιζε, φάνταζε ιδιαίτερα γνωστός...Κάπου είχα αντικρύσει το πρόσωπό του, κρυβόταν πίσω του μία γνωστή ιστορία που διέφευγε συνεχώς από τον νου μου.Όλα τώρα ήταν συγκεχυμένα στο μυαλό μου λόγω του ποτού, μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολα να ανακαλέσω μνήμες του παρελθόντος πόσο μάλλον να θυμηθώ με ενάργεια αυτήν την ιστορία.Η ξανθιά κοπέλα που κρατούσε το wanted poster και το επεδείκνυε στον μπάρμαν με κοιτούσε παράξενα και επικριτικά.Στο βλέμμα της διέκρινα επιφυλακτικότητα και ιδιαίτερη ταραχή, όταν συναντήθηκαν τα βλέμματα μας όμως όλα έγιναν ξεκάθαρα.Το μυαλό μου ξεθόλωσε και οι σκέψεις που λίγο πριν συμφύρονταν τώρα άρχιζαν να ξεδιαλύνονται.Τα αποκόμματα της ανάμνησης μου ενώνονταν πια και οδήγησαν στη λύση του μυστηρίου...
-Αυτός ο άνθρωπος...ο Chris Label είναι...ψέλλισα ενώ σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα μου και άρπαξα ταραγμένη το poster απο εκείνη.
-Τι είναι...??Μίλα!Τι ξέρεις για εκείνον?!?αναφώνησε με τρεμάμενη φωνή η άλλη κοπέλα φανερά συγχυσμένη.Έστρεψα το βλέμμα μου προς εκείνην και συνειδητοποίησα ξάφνου ότι ήταν έτοιμη να καταρρεύσει!
-Πες μας επτέλους κοπέλα μου τι γνωρίζεις για εκείνον?είπε επιτακτικά η νεαρή με τα ξανθά μαλλιά και έσφιξε τους αγκώνες μου.Πρέπει αυτός ο άνθρωπος να σήμαινε πολλά για αυτούς και εγώ δυστυχώς βρισκόμουν στην δυσάρεστη θέση να τους ανακοινώσω την τραγική ιστορία του.
-Ο Chris Label είναι νεκρός...H ιστορία του είναι αρκετά γνωστή...είπα διστακτικά και βιάστηκα να συνεχίσω.
Σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι βρήκε τραγικό θάνατο σε μία μάχη με ένα Vice Admiral λίγο καιρό πριν...δεν ξέρω τίποτα παραπάνω, λυπάμαι...είπα θλιμμένη, και έσκυψα το κεφάλι μου από τη στιγμή που αφουγκραζόμουν την θλίψη και την τραγικότητα της κατάστασης των δύο γυναικών.

η λέξη νεκρός ήχησε στα αυτιά μου σαν πένθιμες καμπάνες . το μυαλό μου θόλωσε και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. δεν μπορούσε να ήταν νεκρος....όχι...όχι ο κρις....όχι και αυτός ...όχι!!!!!!!!! τρελάθηκα με αυτό που άκουσα...ένιωσα το στήθος μου να βράζει απο μέσα και το σώμα μου να κατακλείζεται απο οργή και λύπη. με μία κίνηση πέταξα την καμπαρτίνα μου και άφησα όλους να δουν το πρόσωπό μου. ο μπαρμαν δίστασε για μια στιγμή. με μία γρήγορη κίνηση τράβηξα το κατάνα μου και σημάδεψα την κοκκινομάλλα στον λαιμό. ήθελα τόσο πολύ να την σκοτώσω...ήθελα να σκοτώσω ....να πληρώσει ο φταίχτης!!!!όμως δεν ήταν αυτή ο φταίχτης...είχε κατεβάσει το κεφάλι και φαινόταν λυπημένη. η οργή όμως είχε απλωθεί σε κάθε σημείο του σώματός μου...έτρεμα απο θυμό και ένιωθα έτοιμη να εκραγώ. η μάγια είχε βάλει τα κλάματα και είχε πιάσει το χέρι μου και προσπαθούσε να με αποτρέψει η κοπέλα απο την άλλη έδειχνε φοβισμένη.
<ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!!!!ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΙΚΡΗ ΨΕΥΤΡΑ!!!!!>της ούρλιαξα οργισμένη . δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μου έλεγε,.....
<μα σου λέω την αλήθεια!!!!λυπάμαι μα έτσι είναι....> απάντησε η κοπέλα έκπληκτη.
<δεν μπορεί να είναι αλήθεια.....> είπα με σπαστή φωνή τώρα κρατώντας το κατάνα μου στο ίδιο σημείο.
<σακουρα σε παρακαλώ δεν φταίει σε κάτι....ούτε εγώ δεν θέλω να το πιστέψω αυτ'ο αλλά δεν λέει ψέματα δες την!!!δεν λέει ψέματα....σνιφ σνιφ> είπε η μάγια τραβώντας με και κλαίγοντας με λυγμούς. δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα.....

Μόλις ξεστόμισα τα λιγοστά πράγματα που γνώριζα από φήμες προκλήθηκε μία χαοτική κατάσταση.Η ξανθιά κοπέλα σε μία κρίση παράνοιας της στιγμής αποκάλυψε το γνώριμο πρόσωπό της και με απείλησε με το ξίφος της!Παρά την απίστευτη ταραχή που επικρατούσε κατάφερα να αναγνωρίσω την κοπέλα αυτή ήταν μία πασίγνωστη επικυρηγμένη πειρατής, και αιμοσταγής δολοφόνος σύμφωνα με τις αρχές...Ήταν χαρακτηριστικά γνωστή με το προσωνύμιο...Dark Assassin Sakura!Δεν υπήρχε καμία απολύτως αμφιβολία...
Η άλλη κοπέλα που προσπαθούσε να την συγκρατήσει έδειχνε το ίδιο συντετριμμένη με την τραγική ανακοίνωση αλλά η εκδήλωση του πόνου τους έμοιαζε ολότελα διαφορετική.Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια και των δυο μόνο που η μία ξέσπούσε σε λυγμούς και οδύρονταν καταβεβλημένη.Ενώ η Sakura αρνούταν να πιστέψει τον χαμό του αγαπημένου της προσώπου...η οργή την είχε κυριεύσει και είχε χάσει την αυτοκυριαρχία της.
-Θα πεθάνεις!!!!Πώς τόλμησες να ξεστομίσεις τέτοια ασύστολα ψέμματα?αναφώνησε νευρικά χωρίς ίχνος λογικής και αυτοσυγκράτησης και πλησίασε απειλητικά το σπαθί της ακόμη πιο κοντά στο τράχηλό μου.Ένιωσα την κρύα λεπίδα του ξίφους της να αγγίζει τον λαιμό μου και αισθάνθηκα στιγμιαία την μοιραία και απόκοσμη αύρα του θανάτου.Η σάρκα μου σχίστηκε ελαφρά και ενέτεινε την ταραχή μου.Παρόλα αυτά είχα συνειδητοποιήσει την αδιέξοδη συναισθηματική κατάσταση της κοπέλας που με απειλούσε, η δική της αναταχή και σύγχυση είχε κορυφωθεί αφού το χέρι της έτρεμε σπασμωδικά...
-Καταλαβαίνω την θλίψη σου...είπα ενώ κάρφωσα το βλέμμα μου στο δικό της εκσταντικά και άγγιξα σταθερά και αποφασιστικά το χέρι που με απειλούσε, το χέρι της από το οποίο κρεμόταν η ζωή μου.Πρέπει όμως να το πιστέψεις η άρνηση δεν είναι λύση, έχεις βγει εκτός εαυτού...Με το να με σκοτώσεις δε θα χαροποιήσεις τον νεκρό ούτε θα ικανοποιήσεις την επιθυμία σου για εκδίκηση...Είμαι απλά το εξιλαστήριο θύμα αν θες κάνε το! είπα και έστρεψα με βία το ξίφος της πιο κοντά στο λαιμό μου.Η ζωή μου πλέον βρισκόταν αποκλειστικά στα χέρια της...ήταν δική της απόφαση.

η οργή μου ήταν τεράστια όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει και ένιωθα το αίμα μου να ρέει ψυχρό μέσα στις φλέβες μου...τώρα πια δεν έβλεπα μπροστά μου , τα μάτια μου είχαν θολώσει απο τα δάκρυα που έρεαν καυτοί κρύσταλλοι στα λευκά μάγουλά μου...δεν σκεφτόμουν...πάλι αυτό το άψυχο συναίσθημα με είχε κυριέψει και κάρφωνα βαθιά στα μάτια την κοπέλα..
<μην με προκαλείς κοριτσάκι....> ήταν το μόνο πράγμα που ξεστόμισα και έσχισα ελαφρά το λευκό δεματάκι του λαιμού της. μετά με οργή αποτράβηξα το κατάνα απο την κοπέλα και ξέσπασα πάνω στην μπάρα οι οποία απέκτησε ένα αρκετ΄πα βαθύ κόψιμο. όμως η απελπισία μου είχε φτάσει στο έπακρον: με μία απότομη κίνηση του κατάνα έκοψα το σώμα μου απο την μέση στα δύο...κάποιες κραυγές ακούστηκαν γύρω μου αλλά τις αγνόησα...δεν έβλεπα. δεν ένιωθα τίποτα απο το εξωτερικό περιβάλλον σε αντίθεση με το εσωτερικό μου παι φλαίγονταν λες και καιγόμουν στα καζάνια της κολάσεως . δεν ένιωσα πόνο...δενβ απέκτησα καν μια γρατζουνιά...το σώμα μου ξαναενώθηκε ευθύς ενώ εγώ πάσχιζα να συνεφέρνω τον εαυτό μου...μόνο που δεν μπορούσα ... στιγμές περνούσαν απο το μυαλό μου...στιγμές με τον κρις...απο τις λίγες στιγμές ευτυχίας που είχα στην ζωή μου και που άλλος ένας θάνατος ήρθε για να τις μουτζουρώσει για πάντα στην μνήμη μου...να τις διαγράψει με ένα κόκκινο χρώμα απο αίμα....ο θάνατος...που ακολουθούσε την κάθε μου κίνηση όλα αυτά τα χρόνια. δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε να ελέγξω τα συναισθήματά μου...έδειξα την αδυναμία που δεν ήθελα ποτέ να δείξω σε όλους!!! ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου! θυμωμένη με αυτούς που μου πήραν άλλο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο...απογοητευμένη απο την ίδια μου την μίζερη ζωή.... αυτή η μιζέρια που πάντα με έκρυβε κάτω απο το πέπλο της......ένας λυγμός ξέφυγε απο μέσα μου ακι μετά ένα ουρλιαχτό...και ένα δεύτερο....και ένα τρίτο...και ακολούθησαν πολλά άλλα ,πολλά άλλα ουρλιαχτά!!πολλές κραυγές πόνου ...του πόνου που είχε κυριεύσει το κορμί μου την ψυχή μου και όλο μου το είναι...κραυγές μίσους που έδειχναν την απαξίωση και την απέχθεια μου προς όλους αυτούς που με λένε δολοφόνο ενώ αυτοί μου προκαλούν κακό αυτοί ξυπνούν το τέρας μέσα μου...τα μάτια μου έτρεχαν ακόμα σαν το ποτάμι αίματος που έτρεξε απο τον κρις....απο τον δελφό μου...απο τους δύο φίλους μου τον γκοστ και τον j shadow.....τώρα πια είχα παραδοθεί στον παρορμητισμό μου...

Η Sakura μου χάρισε την ζωή για την ώρα καταπνίγοντας τα ακραία αμφιλεγόμενα συναισθήματα που την κατέβαλλαν και ανατάρρασαν όλη της την ύπαρξη...Ήταν έτοιμη να ξεσπάσει πάνω μου και να ξεκινήσει με την δικό μου φόνο μία παρανοϊκή θηρωδία με αλλεπάλληλες δολοφονίες.Αυτή η ανώφελη και αδιέξοδη λύση που είχε εξαρχής δώσει στον τραγικό της πόνο αναιρέθηκε και αποτράπηκε παραδόξως με την κίνηση μου.Η κακόφημη "αιμοσταγής" δολοφόνος διοχέτευσε παραδόξως αλλού την οργή και τον ασύγκριτο θυμό που κατέσχιζε τη σάρκα και συντάρραζε το είναι της.Στην κορύφωση της τρέλας της πάσχιζε ανώφελα να τραυματίσει και να βλάψει τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν τα κατάφερε ευτυχώς και η αποτυχημένη προσπάθεια της να εξωτερικεύσει τον ενδόμυχο πόνο που την κατέσχιζε εσωτερικά με συνέθλιψε. Οι σπαρακτικοί και αλλεπάλληλοι λυγμοί που ηχούσαν μου θύμισαν τον θρήνο για τον θάνατο του πατέρα μου και με συντάραξαν στο έπακρο.
Ένιωσα την απίστευτη ανάγκη να την βοηθήσω...δεν άντεχα να την βλέπω να καταρρέει.Το θέαμα ήταν απελπιστικό και ο κόσμος είχε τρομοκρατηθεί.Το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους έτρεχε πανικοβλητo ενώ οι υπόλοιποι δεν τολμούσαν να κινηθούν και στέκονταν καρφωμένοι στις θέσεις τους λόγω του φόβου που τους γεννούσε η όψη της Sakura.
-Ηρέμησε...ηρέμησε!ψέλλισα ενώ βάδιζα γρήγορα προς το μέρος της και πήγα να την αγκαλιάσω στοργικά καταβεβλημένη από συμπόνοια.Πλάι στην Sakura κειτόταν αναίσθητη η άλλη κοπέλα που προφανώς παρέλυσε από το συνταρακτικό συμβάν που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια της.
-Μην μιλάς!!!Μην με πλησιάζεις σου χάρισα τη ζωή...αλλά όχι για πολύ!!!είπε καθώς με κοίταξε ξάφνου με ένα παγερό βλέμμα απόγνωσης και έτρεξε αστραπιαία προς το μέρος μου.Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής...το σπαθί της βρισκόταν στο στήθος μου, μία κίνηση και ήμουν νεκρή!Αλλά η κίνηση που ακολούθησε ήταν τελείως απρόσμενη...!

η οργή μέσα μου ακόμη ξεχείλιζε...έβλεπα την μάγια να κείτεται αναίσθητη και εγω να μην μπορώ να κάνω τίποτα...δεν κινούμουν ...έκλαιγα με λυγμούς.....πονούσα λες και μου είχαν ξεριζώσει την καρδιά απο τα σπλάχνα μου! η κοκκινομάλλα προσπάθησε να με πλησιάσει στην προσπάθειά της να με καθησυχάσει ίομως εγώ δεν επρόκειτο να αφήσω κανένα \να με αγγίξει...δεν την σκότωσα γιατί δεν είχε κάνει κάτι αλλά έπαιζε με τα νεύρα μου.με μία κίνηση του χεριού μου σκούπισα απότομα με το μανήκι μου τα δάκρυα μου, ενώ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρέθηκα πίση απο την κοπέλα κρατώντας την στην αγκαλιά μου...με το έρι μου να τραβάει τον λαιμό της προς τα επάνω ενώ τ κατάνα μου να ακουμπάει στο στομάχι της,......το μυαλό μου βρισκόταν σε λήθη...δεν θυμώμουν τίποτα δεν σκεφτόμουν τίποτα απλά ήμουν αποσβωλομένη στην δήψα μου για αίμα....
<κοριτσάκι σου χάρισα την ζωή...μην προκαλείς την τύχη σου...δεν θέλεις να μπλέξεις μαζί μου....> ψιθύρισα ψυχρά στο αυτί της ενώ την ένιωσα να τρέμει ...τότε την ξάφνιασα....την άφησα απλά...πήρα δύο βαθιές ανάσες και πλησίασα την μάγια... έσκυψα κάτω και την σήκωσα στην αγκαλιά μου φέρνοντάς την στοργικά προς το μέρος μου...
<μην με αφήσεις και εσυ....> της είπα μυξοκλαίγοντας τώρα...είχα κατευνάσει ελαφρώς τον εαυτό μου μόνο και μόνο για χάρη της μάγια...έπρεπε να την πάρω απο αυτό το μέρος...έπρεπε να την πάω πίσω στο πλοίο και να φύγουμε απο εδώ...
<σάκουρα σαν....χάθηκε για πάντα...σνιφ σνιφ σνιφ> είπε κλαίγοντας απελπισμένα η μάγια που τώρα είχε ανοίξει τα μάτια της... την έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα στην αγκαλιά μου ενώ πάσχιζα να κρατήσω τα δάκρυα και την οργή μου...την χάιδεψα απαλά στα μαλλιά της προσπαθώντας να την καθησυχάσω...Τότε όμως μια απρόσμενη συνάντηση ήρθε για να ανάψει πάλι τα αίματα. μία κυρία μπήκε μέσα με ένα γνώριμο πρόσωπο...την tashigi.
<ειναι αυτη!!που είναι στο πόστερ!!!!θέλω την αμοιβή τώρα...!> είπε στην ζόρικη μαρίν δείχνοντάς με με το δάχτυλό της. η tashigi Με κοίταξε στα μάτια εγώ κάθησα την μάγια σε μία καρέκλα και τράβηξα και πάλι το κατάνα και το φλέιλ....
<να που ξαναδιασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας...> είπε με παγερή φωνή.
<σε έχω νικήσει ήδη στο παρελθόν...μην με αναγκάσεις να σε σκοτώσω αυτή την φορά...δεν το έχω σε πολύ!!> της απάντησα καθώς με το αριστερό μου χέρι τράβηξα το φλειλ απο την πλάτη μου.

Παρά την απρόσμενη κατάληξη και την απειλητική συμπεριφορά της Sakura, με την επακόλουθη έλευση της Tashigi ένιωσα κάποια αμυδρή ανάγκη να βοηθήσω...Κυρίως, διότι η φίλη της, που αποκάλεσε Μάγια και είχε παραλύσει ολοσχερώς, άρχιζε να εκδηλώνει κάποια δείγματα συναίσθησης.Παρόλα αυτά με το που συνήλθε ήταν απαραίτητο να οδηγηθεί σε ένα ασφαλές μέρος, να φύγει από εκεί.Δεν με ενδιέφερε τόσο η τύχη της Sakura από τη στιγμή που η συμπεριφορά της, αν και είχε συμμορφωθεί σχετικά τώρα ήταν εντελώς ακραία και επικίνδυνη.Η παράνοια και το ντελίριο στο οποίο είχε περιέλθει δεν αποτελούσαν αποκλειτική απόρροια από την θλίψη της αλλά και κρυβόταν κάποιος κεκαλυμμένος εγωισμός και ένα σίγουρα πληγματικό παρελθόν.
-Sakura...φύγε πάρε και τη φίλη σου μαζί...θα τους καθυστερήσω εγώ, προέχει η ασφάλειά της...είπα βεβιασμένα και έκανα μία γρήγορη κίνηση αποστροφής αλλά και παρακίνησης συνάμα με το χέρι μου προς αυτήν.
-Δεν χρειάζομαι τη βοήθεια σου!απάντησε εκείνη εγωιστικά παρότι ήταν φανερά ξαφνιασμένη με την αντίδραση μου.Το βλέμμα της πρόδιδε το συναισθηματικό δίλημμα στο οποίο βρισκόταν καθώς και το παραλήρημα της.
-Δεν με νοιάζει τι θα απογίνεις εσύ...Αν μείνεις όμως η φίλη σου η Μάγια θα πεθάνει.Αντέχεις άλλη μία απώλεια..?Η απόφαση είναι δική σου εγώ πάντως είμαι διατεθειμένη να βοηθήσω!είπα αποφασιστικά και σε μία φάση συμπόνοιας ακούμπησα μαλακά τον ώμο της με πρόθεση να την συντρέξω.
Δεν τόλμησε να απαντήσει με κοίταξε απλά με έκδηλη απέχθεια και απέστρεψε το χέρι βοηθείας μου.
-Δεν έχει σημασία τι λέτε θα πεθάνετε όλοι σας!!!είπε η Τashigi με δυναμισμό και έβγαλε το σπαθί της από την θήκη έτοιμη για μάχη.
Η Sakura εκείνη τη στιγμή παραμέρισε τους ενδοιασμούς και κατευθύνθηκε προς την έξοδο μεταφέροντας στην πλάτη της την αδύναμη φίλη της...Νόμισα για λίγο ότι θα γλίτωναν και θα κατάφερναν να δραπετεύσουν απαρατήρητες...

η αντίδραση της κοκκινομάλλας με άφησε έκπληκτη. στην αρχή δεν ήθελα να δεν δεχτώ για δύο λόγους: πρώτον δεν έπρεπε να μαθευτεί πως ένα κοριτσάκι σαν και αυτή βοήθησε κάποιον που καταζητείται και δεύτερον είχα και μόνη μου την tashigi απλά υπήρχε περίπτωση να κινδυνέψει η μαγια-σαν και δεν ήθελα να το ρισκάρω. έτσι την σήκωσα στην πλάτη μου και κινήθηκα προς την πόρτα, μόνο που θα είχα ένα πρόβλημα αμα πήγαινα απο εκεί. έτσι ψιθύρισα στην μάγια να κρατηθεί καλά, διαμέλισα το χέρι που κρατούσε το φλέιλ και το άρχισα να το περιστρέφω στον αέρα. μετά με μία κίνηση το πέταξα πάνω στον τοίχο όπου άνοιξε μια τρύπα απο την οποία έσπευσα να βγω. η tashigi δεν με πρόλαβε καθώς η κοκκινομάλλα είχε αρχίσει να μάχεται μαζί της, όμως τα προβλήματα δεν τελείωναν εδώ: με το που βγήκαμε έξω καμιά δεκαριά μαρίνς βρέθηκαν γύρω μας. έτσι ζήτησα απο την μάγια να κρατηθεί απο πάνω μου γερά για άλλη μία φορά, διαμέλισα τα δύο μου χέρια και το σώμα μου απ την μέση και ανυψώθηκα στον αέρα.τα πόδια μου και τα χέρια μου βρίσκονταν ακόμα στο ύψος τον μαρινς και διευθετούσαν το πρόβλημα που είχε προκύψει: ένας μαριν σημάδευε με το όπλο του την μάγια που βρισκόταν στην πλάτη μου αλλά πριν προλάβει να κάνει τίποτα τον χτύπησα με το κατανα και τον άφησα νεκρό, μετά άλλοι δύο προσπάθησαν να πιάσουν τα πόδια μου αλλά τα διαμέλισα κι άλλο και έτσι τους ξ'έφυγαν , μετά τουσ χτύπησα με το φλέιλ. σκεφτόμουν πως έπρεπε να βιαστώ και πως δεν είχα άλλο χρόνο ......ο θυμός μέσα μου είχε ξυπνήσει και πάλι καθώς τώψαρ κυνδ'υνευε η φίλη μου...τα χέρια μου άρχισαν να κινούνται μανιωδώς και να σκοτώνουν κάθε ένα απο αυτούς που προσπάθησαν να με σταματήσουν. εν τέλει κατάφερα να ξαναενώσω το σώμα μου και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα γινόταν καθώς με ακολουθούσε άλλο ένα τσούρμο απο μαρίνς.

Η Sakura έφυγε απο το μπάρ κουβαλώντας την φίλη της.Δημιούργησε αρκετό χαμό με αποτέλεσμα να αποσπάσει τους περισσότερους Marines και μαζί με αυτούς και την Tashigi.Όμως καθώς εκείνη πήγε να τους ακολουθήσει, έμεινε ανεπιφύλακτη και εγώ βρήκα την ευκαιρία να της επιτεθώ.
-Τώρα ήρθε η ώρα να τα βάλεις μαζί μου...της είπα και ετοιμαζόμουν να της επιτεθώ, καθώς βρέθηκα με ένα άλμα μπροστά της.
-Μην μπαίνεις στον δρόμο μου, κοριτσάκι...Είσαι ανίκανη εναντίον μου.είπε και απέστρεψε το κεφάλι της απαξιωτικά.Ο στόχος μου είναι άλλος...η Dark Assassin Sakura! είπε ενώ το βλέμμα της ακολουθούσε τις δύο κοπέλες που δεν είχαν χαθεί ακόμα απο το οπτικό της πεδίο.
-Δεν θα γλυτώσεις εύκολα.απάντησα και εξαπέλυσα ένα σιδερένιο δεσμό έτοιμη να την τραυματίσω.Καθώς όμως η δοκός που δημιούργησα πήγε να τρυπήσει την σάρκα της και να την πληγώσει, ένας Marine μπήκε μπροστά και δέχτηκε εκείνος την επίθεση μου.
-Πρόσεχε Tashigi...ψέλλισε εκείνος και έπεσε στο πάτωμα σχεδόν αναίσθητος από το ισχυρό πλήγμα που του προκάλεσα.Αυτή...αυτή είναι η Melody D. Annie!είπε με όλη την δύναμη που του είχε απομείνει και με τα χέρια του ακούμπησε τα πόδια της Tashigi σαν να την προειδοποιούσε να μην υποτιμάει τον εχθρό.
Η Tashigi έδειχνε οργισμένη για την ήττα του συναδέλφου της και με πλησίασε απειλητικά.
-Ετοιμάσου να πεθάνεις!!!φώναξε ενώ έσπευσε ορμητικά να με καρφώσει με το katana της.Έτσι και εγώ επικεντρώθηκα στην μάχη...Δεν ξέρω γιατί αλλά ανησυχούσα για την τύχη της Μάγια...βαθιά μέσα μου ακόμη και για την Sakura...ήθελα να τους βοηθήσω! Ήμουν μπερδεμένη ωστόσο θα ακολουθούσα το ένστικτό μου!
Απέφυγα λοιπόν την επίθεσή της δημιουργώντας μπροστά μου ένα σιδερένιο τείχος.Και στη συνέχεια όταν εκείνη ήταν έτοιμη για την επόμενη της κίνηση, δημιούργησα ταχύτατα μια μεγάλη σιδερένια μπάρα και χτύπησα με όλη μου την δύναμη το σώμα της.Έπεσε κάτω και το σπαθί της εκσφενδονίστηκε δίπλα στα πόδια μου.Η Tashigi παρόλο που είχε σωριαστεί φαινόταν πρόθυμη να συνεχίσει την μάχη...δεν θα την άφηνα όμως...θα έδινα ένα τέλος.
-Αντίο...είπα ψυχρά και πήρα το σπαθί.Το κάρφωσα με μίσος στο στομάχι της, με σκοπό να την αποτρέψω από το να κινηθεί.Μια λίμνη αίματος δημιουργήκε γύρω της, μια κραυγή ήχησε σπαρακτικά από εκείνην που με αντίκρυζε με ένα κενό βλέμμα...είχε πια ηττηθεί.Κοίταξα γύρω μου...η Τashigi δεν αποτελούσε το μόνο εμπόδιο!

έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην προσπάθειά μου να προστατεύσω την μάγια και να ξεφύγω απο τους μαρινς που με κυνηγούσαν. ο στόχος μου ήταν να φτάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο πλοίο, εκεί θα άφηνα την μάγια με τον κενσίν, ήξερα πως μαζί του θα ήταν ασφαλής, μετά σκόπευα να ξαναγυρνούσα πάλι πίσω να βοηθήσω την κοκκινομάλλα η οποία απο την αρχή μου θύμιζε κάτι αλλά δεν μπορούσα τι...ένιωθα μια περίεργη αναστάτωση μέσα μου...ένα περίεργο συναίσθημα που αναμειγνήοταν με τον θυμό που με έκανε να βράζω ολόκληρη και παράλληλα με την απέραντη λύπη που είχε κατακλείσει το εσωτερικό μου, την ψυχή μου , το μυαλό μου....δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά αλλά είχα θέσει τον στόχο μου. έτρεχα μέσα σε σοκάκια, όλα με ψηλά σπίτια που έμοιαζαν ίδια....σαν λαβύρηνθος μόνο που την ήξερα αυτή την διαδρομή....την χρισημοποίησα ην τελευταία φορά που είχα βρεθεί εδώ, μαζί με τον κρις, για να ξεφύγουμε απο τους μαρις...τότε ένα γεγονός με έκανε να σκεφτώ πως ίσως η τύχη είχε κάποιο καλό σχέδιο για μένα αυτή τη φορά: μέσα απο ένα στενό ξεπετάτηκε μπροτά μου ο κενσίν!!
<κενσίν-κουν τι κάνεις εδώ?!> του είπα ξαφνιασμένη καθώς ταμάτησα απότομα για να μην πέσω επάνω του
<εε εσύ πες μου τι έγινε!άκουσα απο κάποιος ανθρώπους να εξηστορούν την κατάσταση στο μπαρ και ότι σας κυνηγούσαν οι μαρινς!!!για αυτό ήρθα! για να σας βοηθήσω!!> απάντησε λαχανιασένος ο κενσίν. το οτι εμφανίστηκε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή ήταν αυτό που χρειαζόμουν. κατέβασα την μάγια απο την πλάτη μου και είπα.
<γρήγορα πάρε την μάγια και πήγαινέ την στο πλοίο!!φρόντισε να μην πάθει τίποτα!!εγω θα αναλάβω τους μαρινς που μας ακολουθούσαν!>του είπα και εκείνος κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά πήρε την μάγια στην πλάτη του και έτρεξε προς το πλοίο. εγώ γύρισα απο την άλλη μεριά και κάθισα όρθια παρατηρώντας το τσούρο των μαριν πο ερχόταν καταπάνω μου. ετοιμάστηκα για μάχη.

Tώρα που νόμισα ότι κατέρριψα τον κυριότερο εχθρό ένιωσα μια κάποια σιγουριά η οποία όμως αναιρέθηκε αμέσως μόλις αντίκρυσα την λαοθάλασσα τον Marines που κατέφθανε γοργά προς το μέρος μου.Έμοιαζε με αδιέξοδο δεν μπορούσα να διαφύγω από πουθενά και ούτε σκόπευα να το κάνω, η μόνη λύση ήταν...να παλέψω!Πήρα την απόφαση μου λοιπόν και τράβηξα με δύναμη το σπαθί από το αναίσθητο και βαριά τραυματισμένο σώμα της αντιπάλου μου τοποθετώντας το πόδι μου στο στομάχι της για αντίσταση, και ετοιμάστηκα για μάχη.Η αντίπαλος μου κειτόταν στο έδαφος και βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση αλλά παρόλα αυτά η ανάσα της πρόδιδε ότι ήταν ακόμη ζωντανή...το αίμα ωστόσο κυλούσε ακατάπαυστα από την σοβαρή πληγή που της είχα δημιουργήσει στην κοιλιακή περιοχή.Το θέαμα ήταν αποκρουστικό.Η εικόνα του όμως δεν μου προκαλούσε απέχθεια εκείνη τη στιγμή...κάθε άλλο.Με είχε καταλάβει μια απάνθρωπη μανία.Το ξίφος της αντιπάλου μου, το έπαθλο της νίκης, μου πρόσδιδε υπερβολική δύναμη και εξαιρετική αυτοπεποίθηση.
Το βλέμμα μου στράφηκε προς τους υπόλοιπους Marines που καραδοκούσαν...οι περισσότεροι απ'αυτούς με κοιτούσαν έντρομοι και πανικόβλητοι επηρεασμένοι από τη θηρωδία που είχα προκαλέσει.Κοίταξα τους εχθρούς μου με περίσσεια σιγουριά παρότι ήταν υπέρτεροι σε αριθμό και ξεστόμισα απειλητικά..
-Τώρα ήρθε και η δική σας η σειρά...!Είχα παρεκτραπεί αναμφίβολα και είχα βγει εκτός εαυτού αυτή η μάχη με εξωθούσε στα άκρα.
-Δεν το νομίζουμε βρωμοπειρατή!Θα πληρώσεις γι'αυτό που έκανες!!!απάντησαν οργισμένοι ομόφωνα κάποιοι Marines στο άκουσμα όσων είχαν ειπωθεί απερίσκεπτα από μέρους μου.Oι Marines άρχισαν να κατευθύνονται κατα πάνω μου ορμητικά ήθελαν να με εκδικηθούν.Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα ότι ταυτόχρονα κάποιοι από αυτούς έσπευσαν να συντρέξουν την αναίσθητη Τashigi που είχε παραλύσει από τον πόνο και βρισκόταν ακίνητη στο έδαφος.Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, δεν ήταν άλλωστε κάτι που με αφορούσε. Έσφιξα με δύναμη το σπαθί μου και ρίχθηκα με ορμή στην μάχη.Τραυμάτιζα χωρίς έλεος τους περισσότερους από εκείνους που μου επιτίθονταν ενω άλλους τους παγίδευα σε κελιά.Η μάχη είχε φθάσει στο απώγειο της, το παραλήρημα της με είχε παρασύρει ολοσχερώς.Τότε κοίταξα στιγμιαία το σπαθί μου που είχε λουστεί μέσα στο αίμα, η λεπίδα του αποτελούσε το αποκρουστικό κάτοπτρο του μανιασμένου μου προσώπου...

προσπαθούσα να αυτοσυγκεντρωθώ στον εχθρό , ΄μως γι να γίνει αυτό έπρεπε να παραμερίσω ότι άλλο συναίσθημα υπήρχε μέσα μου εκείν την στιγμή και να βγάλω και πάλι στη επιφάνεια το καλά θαμμένο σκοτεινό μου εαυτό..οι μαρινς πλησίαζαν όλο και πιο πολύ...εγώ έκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα τους εξωτερικούς ήχους...πίσω απο τις φωνές των μαρίνς ακουγα καθαρά τα πουλιά που τραγουδούσαν μελωδικά και φωνές παιδιών που έπαιζαν...τράβηξα με το ένα χέρι το κατάνα και το τέντωσα προς τα κάτω ενώ με το άλλο τράβηξα το καιροσεκι φλειλ....ένιωσα την αδρεναλήνη να πλυμμιρίζει τα σωθικά μου και το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι. ένιωσα το σώμα μου να γεμίζει ενέργεια και πάθος...το χειρότερο που ένιωθα όμως ήταν πάλι αυτή η ακατάπαυστη δείψα για αίμα που ξυπνούσε κάθε φορά μαζί με τον κακό μου εαυτό...μαζί με τον δολοφόνο που έκρυβα μέσα μου ερμητικα....άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και τα κάρφωσα στους μαρινς που με είχαν φτ΄'ασει σχεδόν. άρχισα να τρέχω ακονίζοντας την ματωμένη λεπίδα του κατάνα μου στο έδαφος.....μόλις έφτασα μπροστά τους, ένα άλμα με έκανε να βρεθώ στον αέρα. τα χέρια μου χωρίστηκαν αστραπιαία και κατευθύνηκαν προς τους εχθρούς μου....άκουσα ένα κρανίο να σπάει καθώς το φλέιλ το χτύπησε δυνατά και το πρόσωπό μου να γεμίζει αίματα απο ένα αποκεφαλισμένο πτώμα που άφησε το κατάνα μου στο πέρασμά του. απέκοψα το σώμα μου απο τους αστραγάλους και άρχισα να στρυφογυρίζω με μεγάλη ταχύτητα τότε το διαμέλισα σε άπειρα κομμάτια τα οποία άρχισαν να περιστρέφονται μανιοδώς γύρω απο κάποιους μαρίνς κάνοντάς τους να μην βλέπουν που είναι τα χέρια μου με τα όπλα. τότε απότομα το σώμα μου έγινε ένα μπροστά απο ένα μαρίν ΄που με μια κίνηση το στομάχι του άνοιξε και ένας πύδακας αίματως πετάχτηκε λούζοντας με....μετά με ένα πήδημα προς τα αριστερά και με μία μεγάλη κίνση του φλειλ μου ένα ακόμη κεφάλι έγινε λιώμα. τότε ξαφνικά ένιωσα κάτι μεταλλικό να με ακουμπάει πίσω μου και μια τραχιά φωνή να μιλάει στο αυτί μου
<έχεις τελειώσει που*&^@!δεν θα σπείρεις άλλο τον θάνατο.> είπε η φωνή και ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει το στήθος μου και να με φέρνει όλο και πιο κοντά στο όπλο. ένιωσα τον θυμό να φουντώνει μέσα μου!
<κάτω τα κουλά σου!!!>φώναξα και έσπασα το σώμα μου σε άπιρα μικρά κομμάτια και το χέρι που κρατούσε το κατάνα μου έκοψε το χέρι του μαρίνπου με απείλησε κάνοντάς τον να πέσει κάτω απ τον πόνο. τότε αποφάσισα να του προσφέρω την λύτρωση και το κατάνα μου καρφώθηκε στην καρδιά του. είχανε μείνει άλλοι δύο μαρινς, μόνο που έτρεμαν απο τον φόβο τους....τους πλησίασα αργά με το πιο σκοτεινό και απειλιτικό βλέμμα.
<μην μας πειράξεις σε παρακαλούμε!!> μου είπαν με σπαστή φωνή και τότε εγώ γέλασα βροντερά!!λίγα λεπτά αργότερα τα πτώματά τους κείτονταν μαζί με των άλλων μέσα σε μια λίμνη αίματος

και για άλλη μια φορά είχ σπείρει τον θάνατο , χωρίς οίκτο, χωρίς κανένα έλεος...γιατι? γιατί είμαι πειρατείνα , γιατί αυτοί είναι μαρινς , γιατί θέλουν τον θάνατο μου!δεν θα αφήσω όμως να σπείρουν άλλο θάνατο, θα σωσω την μικρη γιατι εκείνη έσωσε την μάγια!!!!έτσι με φτερά στα πόδια μου έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έτρεχα στην πλατεία που σκοτώηκε ο βασιλιάς των πειρατών για να αποτρέψω τον θάνατο άλλης μιας δικιάς μας!!!περούσα πάλι απο τα ίδια σωκάκια, απο τους ίδιους δρόμους μόνο που πήγαινα τελείως μηχανικά..μέσα μου ο θυμός να βράζει, η αδεναλήνη μουνα εχει κορυφωθει και η μόνη μου σκέψη να είναι το πρόσωπο της μικρής ψυχοπομπού που μου έφερε τα άσχημα νέα....λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκα στην πλατεία που είχε κατακλειστεί απο μια θάλασσα μαριν και στην μέση η μικρή να φτιάχνει κελιά !!!και τότε μου ήρθε στο μυαλό απο που την ήξερα!!! ήταν μια επικυριγμένη πειρατείνα!! η melody d annie!!!έθεσα τα όπλα μου σε στάση επίθεσης και άρχισα να ανοίγω δρόμο μέσα απο τους μαρινς οι οποίοι δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία μου, πετσοκόβοντας δεξιά και αριστερά ,αφήνονας πτώματα στο διάβα μου, προσπαθούσα να φτάσω την αννη!!!είχα μια τόσο μεγάλ θέληση μέσα μου τόσο πρωτόγνωρη που με έκανε να μν φοβάμαι συνέπειες απλά να θέλω να προστατέψω την μικρή!!είχα φτάσει χεδόν σε εκείνη όταν ενας μαρίν ξεπετάχτηκε ανάμεσά μας λέγοντάς της
<δεν έπρεπε ποτέ να προστατεύσεις την dark assassin sakura!!εσυ την βοήθησες και αυτή σε άφησε στο έλεος μας!!!ετοιμάσου να πεθάνεις!!> είδα την αννη να γουρλώνει τα μάτια σαν να αποδεχόταν το τέλος της.!
<εδώ κάνεις λάθος!!> φώναξα και ο μαρίν ξαφνιασμένος γύρισε. τον περίμενε ο πιο φρικτός θάνατος!!! με μία κίνηση του κατάνα μου το κεφάλι του βρέθηκε στο κρύκαι σκληρό έδαφος!! τότε κάνοντας νόημα στην άννη αρχίσαμε να παλεύουμε η μια στο πλευρ΄της άλλης και να ρίχνουμε ολοένα και πιο πολλούς μαρινς νεκρούς..παλεύαμε μαζί με ενωμένες καρδιές με άψογη συνερασία. τους παγιδεύαμε με τα κελιά της και τους σκτώναμε με τις αμπίλιτις μας!! ήταν σαν να χορεύαμε το βαλς του θανατου, σπειροντας τον σε ολη την πλατεια που συνεβη το πιο τραγικο γεγονος για εμας τους πειρατες!

Η έξαψη της μάχης είχε αρχίσει να υποχωρεί αλλά οι εχθροί μου όλο και πλήθαιναν...πολλαπλασιάζονταν με ραγδαίους ρυθμούς.Ένα πελώριο πλήθος από οπλισμένους Marines κατευθύνονταν ακατάπαυστα κατα πάνω μου και είχαν κατακλύσει την πλατεία.Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες μου να τους κατανικήσω δυστυχώς δεν τα κατάφερνα...Ήταν αδύνατο να κατορθώσω κάτι τέτοιο μόνη μου!Οι δυνάμεις μου άρχιζαν με το καιρό να με εγκαταλείπουν και μαζί μ'αυτές χάθηκε και η σιγουριά που με διακατείχε λίγο πριν.Όλα μου τα στηρίγματα κατέρρεαν σταδιακά, το σωματικό και ψυχικό μου σθένος είχε πια εξασθενήσει...είχε πλέον εξαλειφθεί.Ήμουν καταδικασμένη και είχε έρθει ο καιρός να το συνειδητοποιήσω...
-Παραδώσου Melody D. Annie!Δεν έχεις καμιά ελπίδα...όλα τελείωσαν!!!είπε εκδικητικά ένας Μarine και έτρεξε προς το μέρος μου για να με σκοτώσει...
-Μη μιλάς...!απάντησα μανιωδώς ενώ η λεπίδα του αντιπάλου μου είχε πλησίασε επικίνδυνα στο τράχηλό μου, ο βρόνχος του θανάτου ήταν έτοιμος να συρθεί, η νεκρική ωδή σχεδόν ηχούσε μακάβρια στα αυτιά μου...Τότε όμως, μέσα στην απελπισία μου συνειδητοποίησα κάτι άλλο...τα λόγια του εχθρού λειτούργησαν κατασταλτικά και άναψαν μια σπίθα μέσα μου, δεν έπρεπε να εγκαταλείψω, να παραδοθώ, έπρεπε να παλέψω όσο είχα ακόμη τη δυνατότητα, όσο είχα ακόμη τη δύναμη να αμυνθώ.Δεν θα έδινα την ευκαιρία σε έναν ποταπό Marine να με σκοτώσει τόσο εύκολα, τουλάχιστον όχι αμάχητη.Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου σε κλάσματα δευτερολέπτου.Μόλις τελείωσε αυτή η στιγμιαία περισυλλογή "κάτω από τη επιθανάτια γκιλοτίνα" απέφυγα αστραπιαία την απειλητική λεπίδα.Την άρπαξα με τα γυμνά μου χέρια και την έμπηξα με μίσος στο στομάχι του αντιπάλου μου.Έριξα τον πληγωμένο εχθρό στο κρύο δάπεδο χωρίς να τον αποτελειώσω, δεν θα του χάριζα όμως εγώ τη λύτρωση...δεν θα τον σκότωνα.Η μάχη συνεχιζόταν κι αυτός δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο πιόνι.
Ένας Marine την ίδια στιγμή που πλαισιονόταν από αμέτρητους άλλους προσπάθησε με τα λόγια μου να μου δείξει ότι δεν μου είχε απομείνει άλλη ελπίδα σωτηρίας.Τα λόγια του πέτυχαν τον στόχο τους, δεν είχα άλλο κουράγιο, δεν υπήρχε διέξοδος.Τότε όμως κατέφθασε η Sakura και με έσωσε τερματίζοντας βάναυσα τη ζωή του Marine.Η σωτήρια έλευση της αναστήλωσε το ηθικό μου, η κοπέλα αυτή μαχόταν στο πλάι μου, άρχισα να πιστεύω ότι μαζί μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα...!

Η άφιξη της Sakura με εξέπληξε, με χαροποίησε απίστευτα και συνετέλεσε στο να επανακτήσω την αυτοπεποίθηση μου.Παρά το γεγονός ότι κυριαρχούσε γύρω μου ο θάνατος ένιωθα μία αντιφατική ευφορία.Ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένα στήριγμα για μένα, μπορεί να ακούγεται παράξενο και ίσως τρελό εξαιτίας της τραγωδίας του πολέμου που διεξαγόταν, αλλά εκείνη τη στιγμή αντικρύζοντας αυτήν την κοπέλα που μαχόταν δίπλα μου αισθανόμουν πραγματικά χαρούμενη.Την κοίταξα με ειλικρινή ευγνωμοσύνη προσπάθησα να εκφράσω με λόγια το πόσο υπόχρεη αισθανόμουν απέναντί της...
-Sakura...ευχαριστώ η βοήθεια σου είναι πολύτιμη!είπα ενω παραμέρισα για λίγο τη μάχη και στράφηκα προς το μέρος της.
Και κάτι άλλο...σου χρωστάω τη ζωή μου, παρότι πριν λίγο πήγες να με σκοτώσεις!είπα και λόγω της έντασης που αισθανόμουν ξέσπασα σε γέλια!Εκείνη μόλις άκουσε τα λόγια μου γύρισε το πρόσωπό της προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε κλείνοντας μου το μάτι.Φάνηκε έτοιμη να μου πει κάτι αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η έκφραση του προσώπου της μεταλλάχθηκε τελείως, σχεδόν παραμορφώθηκε!Κοιτούσε με ορθάνοιχτα μάτια το κενό...τότε αποτράβηξε το διαμελισμένο και οπλισμένο χέρι της από το πτώμα ενός εχθρού και το επανέφερε στη θέση του αστραπιαία.Κατευθύνθηκε κατά πάνω μου και κρατούσε απειλητικά τη λεπίδα του ξίφους της προς το μέρος μου.Δεν καταλάβαινα τι γινόταν, στεκόμουν αποσβολωμένη και εντελώς ακίνητη στο ίδιο σημείο.Αντίκρυσα το σπαθί της να περνά ορμητικά δίπλα από το πρόσωπό μου. Η λεπίδα της καρφώθηκε βίαια στην καρδιά του Marine που βρισκόταν πίσω μου και λίγο πριν επωφελούμενος την ευκαιρία ετοιμαζόταν να με σκοτώσει!Έβγαλε το σπαθί της από το σώμα του εχθρού και μου μίλησε.
-Εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω, χωρίς εσένα δεν θα κατάφερνα να σώσω τη Maya είναι η μόνη που μου έχει απομείνει...είπε ιδιαίτερα θλιμμένη και έσκυψε καταθλιπτικά το κεφάλι της, πιθανότατα ενθυμούμενη τον χαμό του Chris.Αμέσως μετά όμως με κοίταξε αποφασιστικά στα μάτια και χαμογέλασε αινιγματικά...
Ποτέ μην αφήνεις τα μάτια σου από τη μάχη!φώναξε και με έστρεψε από την μεριά των εχθρών τη στιγμή που κάποιος κατευθυνόταν προς το μέρος μας.Τον παγίδευσα σε ένα σιδερένιο κελί και εκείνη οδήγησε με φόρα το χέρι της που κρατούσε το katana κατευθείαν στο στόχο.Ένα χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στα χείλη και των δύο...καμία δεν μπορούσε να φανταστεί όμως τι θα συνέβαινε!

η μάχη πήγαινε καλά..με την annie είχαμε πολύ καλό συγχρονισμό και είχαμε καταφέρει να απλώσουμε ένα μαύρο πέπλο θανάτου τριγύρω μας ...ήταν δυνατόν δύο πειρατίνες και όχι ιδιαίτερα δυνατές να τα βάζουν με τόσους μαρίνς και να νικούν? η απάντηση σε αυτό ειναι ναι....δεν ήμασταν δυνατές, είχαμε όμως θέληση μέσα μας. θέλαμε να ξεφύγουμε απο αυτόν το εφιάλτη και ο μόνος τρόπος ήταν να περνούσαμε μέσα απο αυτόν...έτσι σκοτώναμε, τραυματίζαμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς φόβο, επιθυμούσαμε την εκπλήρωση του στόχου μας. γενικά είχε αρχίσει να φαίνεται πως όλα θα είχαν αίσιο τέλος -για εμάς πάντα...γιατι όσον αφορά τους δύστυχους πεζοναύτες θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα- έγινε κάτι που μας σοκάρισε. απο το πουθενά, καπνός άρχισε να εμφανίζεται , όπου συσπειρώθηκε σε μία μάζα και πήρε την μορφή ανθρώπου. ανατρίχιασα.΄....τον είχα ξανασυναντήσει παλιότερα όταν είχα έρθει με τον κρις εδω...smoker ήταν το όνομα του και ήταν ο πιο δυνατός άνδρας της east blue....ένιωσα μερικές σταγόνες ιδρώτα να κυλούν στο πρόσωπό μου , ενώ στραβοκατάπια. η annie ,με κοίταξε περίεργα αλλά έκανα πως δεν την είδα.....κοίταξα κατάματα το τεράστιο αντίπαλό μου προσπαθώντας να του μεταφέρω την φλόγα που έκαιγε μέσα μου. την οργή που με είχε κυριέψει και πάλι..ο σμόκερ χαμογέλασε ελαφρός και άρχισε να γίνεται καπνός...εγώ τράβηξα το φλέιλ μου και πήρα θέση μάχης. η annie απο την άλλη συνέχιζε να δίνει μάχη με τους μαρινς. ξαφνικά απο εκεί που δεν το περίμενα μια γροθιά με χτύπησε στο πρόσωπο και με πέταξε κάτω. ένιωσα το σαγόνι μου να κάνει ''κρακ'' ''κρακ''.... προσπάθησα αν αυτοσυγκεντρωθεί και να απομονώσω όλους τους ήχους που υπήρχαν γύρω μου. ένιωσα τον χτύπο της καρδιάς μου να αντηχεί σε ολο μου το σώμα και την δίψα μου για αίμα να κατευθύνει το μυαλό μου. με μία απότομη κίνηση πετάχτηκα στην προσπάθειά μου να τον χτυπήσω με το φλέιλ αλλά εκείνος με απέφυγε και με μια ακόμη μπουνιά ξαναβρέθηκα στο έδαφος. σκούπισα ελαφρά το χείλος μου που είχε ματώσει και σηκώθηκα και πάλι όρθια.
<χαχαχα έχεις κότσια αυτό στο αναγνωρίζω!!!> είπε και έβαλε ένα πούρο στο στόμα του.. εγώ με δυσκολία κατάφερα και πάλι να σηκωθώ όρθια. ένιωσα τον αέρα να χτυπάει τα μαλλιά μου και να τα κάνει να ανεμίζουν....πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα την κίνησή μου.

Ένα απρόσμενο γεγονός διαδραματίστηκε λίγο αργότερα με την εμφάνιση του...Smoker!Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν αντίκρυσα την ομίχλη από καπνό που σχημάτισε γύρω μας ο ισχυρότερος Marine του νησιού.Παρόλα αυτά δεν στράφηκα να τον παλέψω αλλά παρέμεινα στη μάχη μου με τους υπόλοιπους εχθρούς καθώς παρατήρησα ότι η Sakura προτάθηκε να τον αντιμετωπίσει.
Το σωριασμένο στο κρύο δάπεδο σώμα της μου προκάλεσε ρίγη...σάστισα, ο εχθρός με το πρώτο του χτύπημα είχε κατορθώσει να την "λυγίσει".Κι όμως παρά το δυνατό πλήγμα που της είχε προκαλέσει, η Sakura ανένδωτη στάθηκε στα πόδια της και επιχείρησε αστραπιαία, την αιφνίδια κίνησή της.Περιέστρεψε γοργά το φλέιλ της στον αέρα και το προσέκρουσε με απίστευτη φόρα στον ώμο του Smoker.Εκείνος τραυματίστηκε αλλά παρόλα αυτά το χτύπημα της δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να τον σταματήσει, ήταν όμως ικανό να τον εξοργίσει.Τότε ο Smoker μετέστρεψε την υπόσταση του και έλαβε τη μορφή του καπνού που διάχυτος διασκορπίστηκε γύρω από την Sakura.Αυτή του η κίνηση προμήνυε αιφνιδιαστική τακτική.Όταν εντόπισα με την άκρη του ματιού μου τον εύστροφο αντίπαλο πίσω από την ανυποψίαστη Sakura που τον αναζητούσε μάταια με το ανήσυχο βλέμμα της, έσπευσα να βοηθήσω.Ο Smoker έλαβε την κανονική του μορφή και ήταν έτοιμος για το ακαριαίο και καθοριστικό του χτύπημα.Σε μια προσπάθεια να τον αποτρέψω στάθηκα ανάμεσα σε εκείνον και την Sakura και εξαπέλυσα έναν σιδερένιο δεσμό που διαπέρασε το άϋλο σώμα του αντιπάλου και άφησε ίχνη καπνού.Το μόνο που κατάφερα ήταν να στρέψω το δεσμό μου και να εκσφενδονίσω το όπλο του έτσι ώστε να μην κατορθώσει την κίνηση του.
-Φύγε Annie...είπε ανήσυχη η Sakura στρέφοντας το βλέμμα της προς το μέρος από το οποίο ερχόταν η Μaya που είχε συνέλθει, μαζί με έναν άνδρα.Ακολούθησε τους, πήγαινε μαζί τους.συνέχισε και μου έκανε νόημα με το κεφάλι της να ξεκινήσω...Kenshin επιστρέψτε στο πλοίο και θα σας βρω σε λίγο εκει!είπε στον άνδρα που συνόδευε την Maya.Εγώ μη έχοντας άλλη επιλογή έγνεψα καταφατικά και ακολούθησα την εντολή της.Ανησυχούσα για την έκβαση της μονομαχίας και την ασφάλεια της Sakura αλλά έκανα ότι μου είπε...Καθώς απομακρυνόμουν άκουσα ένα ηχηρό γέλιο σιγουριάς του Smoker που μου πάγωσε την ψυχή...δίστασα αλλά συνέχισα τον δρόμο μου.

o smoker έσπευσε να τους ακολουθήσει πράγμα που με εξόργισε για δύο λόγος...καταρχην , δεν με υπολόγιζε καθόλου και εγώ προσπαθούσα να δώσω μάχη μαζί του και δεύτερον κατευθυνόταν προς τα άτομα που αγαπούσα...ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου και μία κραυγή ξεπήδησε αυθόρμητη, υψηλή , απελπισμένη απο τα σπλάχνα μου
<μείνε μακριά τους!!!!!!αααααα!!!> ούρλιαξα και έτρεξα με όλη μου την δύναμη προς το μέρος του σμόκερ. παρατήρησα πως γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα λες και ένα μικρό κοριτσάκι γκρίνιαζε στον μπαμπά της επειδή της πήρε το γλειφιτζούρι. έτρεχα προς το μέρος του κινώντας το φλειλ μου που έσχιζε τον αέρα και επιστρατεύοντας όλες μου τις δυνάμεις 'ξεκόλλησα' τον ώμο μου απ το σώμα μου και τον έστειλα επάνω του μαζί με το φλέιλ όπου κατάφερε να τον χτυπήσει για δεύτερη φορά, αυτή όμως στην κοιλιακή περιοχή. επίσης δεν έδειξε να πόνεσε όπως και πριν αλλά τελικά του τράβηξα την προσοχή....κατευθύνθηκε με αργά βήματα προς το μέρος μου με ένα θυμωμένο ύφος......η όλη φάση με έκανε για πρώτη φορα να νιώσω ανασφαλής... ήξερα πως δεν είχα καμία ελπίδα απέναντι στον μεγάλο σμοκερ αλλά τι να έκανα? να άφηνα τους φίλους μου να κινδυνεύσουν? χωρίς να φταίνε κι όλας? και την καημενούλα την annie....ήταν κάπου στην ηλικία μου απ ότι είχα καταλάβει...είχε ακόμη τόσα πολλά να ζήσει...και υπήρχε χρόνος ακόμη να γυρίσει πίσω...να σταματήσει να ειίναι πειρατίνα......ενω εγώ...για μένα δεν υπήρχε γυρισμός...βασικά δεν ήθελα να υπάρξει κι όλας....το χειρότερο είναι πως μου αρέσει αυτό που κάνω....οπότε αν κάποιος άξιζε πραγματικά να πεθάνει αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ και μόνο. έτσι στάθηκα με θάρρος μπροστά στον κατα πολύ δυνατότερο αντίπαλό μου σε θέση άμυνας.ο θυμός δεν είχε κοπάσει, αλλά τον συγκάλυπτε ένα άλλο συναίσθημα....που δρούσε μόνο του! δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν απο τα γαλανά μου μάτια...δάκρυα για τους αγαπημένους που χάθηκαν , δάκρυα ντροπής για τον εαυτό μου, δάκρυα φόβου και δάκρυα απογοήτευσης....ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή!!ο σμόκερ απλώθηκε τριγύρω μου ενώ εγώ παρέμεινα ασάλευτη....τότε εμφανίστηκε ακριβώς μπροστά μου και με ένα χτύπημα στο στομάχι με έκανε να λυγίσω και να πέσω στα γόνατα.τον κοίταξα με τα κόκκινα μάτια μου ενώ αυτός είχε πάρει ένα ηλίθιο χαμόγελο ικανοποίησης. στηρίχθηκα πάνω στο κατάνα μου και σηκώθηκα τρέμοντας. ο πόνος που ένιωθα ήταν απερίγραπτος, είχε κάνει όλο μου το σώμα να μουδιάσει.οι μαρινς που είχαν μείνει κοιτούσαν αμίλητοι...καταπονημένη προσπάθησα να τον χτυπήσω με το φλειλ μου αλλά με το ζόρι το κούνησα..τότε άρχισα να προσπαθώ να τον χτυπήσω με τα χέρια μου αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να κάνω μια τρύπα στο νερο...ή μάλλον μια τρύπα στον καπνό..

Παρά τους ενδοιασμούς και την ανησυχία που με διακατείχε για την ασφάλεια της Sakura αποφάσισα να υπακούσω και ακολούθησα την Maya και τον άνδρα που η Sakura είχε αποκαλέσει Kenshin.Βάδιζαμε γρήγορα προς το λιμάνι όπου είχαν αγκυροβολήσει το πλοίο τους με την έλευση τους στο νησί.Το βλέμμα της Maya με περιεργαζόταν εξεταστικά καθώς προχωρούσαμε.Κοιτάζοντας την, διέκρινα την ολοφάνερη θλίψη της, τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και υγρά.Παρότι έδειχνε σχετικά ήρεμη δεν είχε συνέλθει τελείως από το προηγούμενο σοκ.Το νοσταλγικό και ταραγμένο πρόσωπό της πρόδιδε τον πόνο που αισθανόταν για την απώλεια του Chris και το πόσο μεγάλο ήταν το πλήγμα που της προκάλεσε.
-Ευχαριστώ...είπε μελαγχολικά καθώς με πλησίασε και ακούμπησε με ευγνωμοσύνη τον ώμο μου.Ευχαριστώ που απασχόλησες προηγουμένως τους Marines...χωρίς τη βοήθεια σου θα ήμαστε χαμένες.Την κοίταξα με ένα βλέμμα συμπόνοιας και σταμάτησα για λίγο.Στάθηκα ακίνητη...καρφωμένη στο σημείο όπου βρισκόμουν χωρίς να κάνω βήμα.Αισθάνθηκα μία απίστευτη στοργή για τη δύσμοιρη κοπέλα που τόσο ευγνώμονα με ευχαριστούσε παρά τον ασύγκριτο πόνο της.
-Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς...απλά να με συγχωρήσεις για τον πόνο που άθελα μου σου προκάλεσα!είπα ενώ κάτι απέσπασε την προσοχή μου.Ρυθμικά βήματα, διάσπαρτες φωνές ηχούσαν όλο και πιο δυνατά από πίσω μας.Γύρισα το κεφάλι μου προς εκείνο το μέρος και αντίκρυσα δεκάδες Marines να κατευθύνονται κατα πάνω μας.
-Καλύτερα να πηγαίνουμε.είπα αποφασιστικά με σταθερή φωνή.
-Απο εδώ, πρέπει να μας χάσουν...αποκρίθηκε ο Kenshin δείχνοντας ένα στενό στα δεξιά μας.Εμείς ακολουθήσαμε αμίλητες γρήγορα τον δρόμο που μας υπέδειξε και καθώς κατορθώσαμε να ξεφύγουμε από τους Marines, σε λίγο είχαμε φτάσει στην αποβάθρα.
Τότε έστρεψα το βλέμμα μου προς την πλατεία, οι σκέψεις μου περιπλανήθηκαν διάχυτες αμέσως στη Sakura...τι να της συνέβαινε άραγε?!Σε περίπτωση που αργούσε να επιστρέψει θα γυρνούσα πίσω, έπρεπε να την βοήθησω, είχα μία ακατανίκητη επιθυμία να βρίσκομαι στο πλάι της, δεν ήθελα να πάθει τίποτε κακό!

βρισκόμουν πεσμένη κάτω....ηττημένη με 4 χτυπήματα....να κλαψουρίζω σαν μικρό κοριτσάκι...πόσο Pathetic....και ο αντίπαλός μου να με κοιτάει με ένα βλέμμα ικανοποίησης που με έκανε να κοκκινίζω απο θυμό.πιο πολύ όμως απο την υπόληψη μου με ένοιαζαν οι φίλοι μου...ένιωθα τόσο αδύναμη.....απο την μύτη μου έτρεχε αίμα και πονούσα πολύ απο τα χτυπήματα,
<όλα τελείωσαν σακουρα. και καιρός ήταν. συλλάβετε την!!!>είπε ο σμόκερ και μερικοί μαρινς με πλησίασαν ενώ αυτός κατευθύνθηκε προς την κατεύθυνση που είχαν πάει οι φίλοι μου.
δεν τρόμαξα με το ότι θα πήγαινα φυλακή αλλά με το ότι οι φίλοι μου απειλούνταν.
<όχι!!!σε παρακαλώ!!!!ασε τους φίλους μου!!!είναι αθώοι!!!σε παρακαλώ!!παραδίνομαι!!!πάρε εμένα!!!>του ούρλιαξα απελπισμένα χωρίς να περνάει καν απ το μυαλό μου το πόσο εξευτελιστικό ήταν αυτό. ο σμόκερ γέλασε δυνατά χωρίς να με κοιτάξει και συνέχισε την πορεία του
<χαχαχα!!σκασε μικρή ήταν μαζί σου και αυτό ειναι αρκετό...και η μικρή που έσωσες είναι καταζητούμενη!>απάντησε ξερα. οι μαρινς με είχαν περικυκλώσει και ήταν έτοιμοι να με συλλάβουν...δεν έπρεπε όμως να το βάλω κάτω. και μόνο στην ιδέα οτι θα μπορούσα να μείνω ολομόναχη προτιμούσα να μου βγάλουν το δέρμα και μετά να μου βάλουν φωτιά.έτσι για χάρη των ατόμων που αγαπούσα έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα...επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις καθώς οι νεκροί μου αγαπημένοι μου έδιναν κουράγιο....ο J shadow....o gost....o αδελφός μου και τέλος ο κρις...τους άκουγα να μου λενε να μην το βάζω κάτω...να σηκωθώ και να παλέψω για την ελευθερία μου...
ει!! μπεκρού!!μπορείς να το κάνεις!!έλα τώρα..σήκω και δειξε τους!!!!ήσουν μέλος των unforgiven!!μην το ξεχνάς!!!!οι φωνές του j shadow και του gost με έκαναν να χαμογελάσω κρυφά
μην το βάζεις κάτω χαζή!!!σώσε τον εαυτό σου και την μάγια!!!μην ξεχνάς σου την αφίσα να την προσέχεις!!!η μεθυσμένη φωνή του κρις έπαιξε παιχνίδια μέσα στο μυαλό μου....
μικρούλα....περιμένω να αποδείξεις πως είσαι δυνατή σαν και εμένα... η τελευταία φωνή μου προκάλεσε ρίγος....έπρεπε να τα καταφέρω!!κατέβαλα την μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια και σηκώθηκα όρθια αφήνοντας τους 5 μαρινς που με είχαν περικυκλώσει άναυδους. με μία κίνηση διαχωρίστηκα σε κομμάτια που άρχισαν να τους χτυπούν, ενώ τα όπλα μου αποτελείωναν την δουλειά. όταν όλοι έπεσαν νεκροί άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη. ένιωσα οτι θα έπεφτα κάτω μα δεν έπρεπε έτσι έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. ο σμόκερ δεν φαινόταν πουθενά και αυτό με βοήθησε λίγα λεπτά αργότερα να φτάσω στο πλοίο όπου όλοι με περίμεναν.