χορεύοντας με τους δράκους : το νεο μέλος του πληρώματος και το απρόσμενο φινάλε.[ΤΕΛΟΣ]

όλο το βράδυ το πέρασα φροντίζοντας τις πληγές της μάγια, την είχα βάλει να ξαπλώσει στο μικρό δωματιάκι που είχε η βάρκα μας...δηλαδή ήταν το μοναδικό δωματιάκι...σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ο κρις ήταν μαζί μας...αν θα τον ξαναέβλεπα...βασικά σίγουρα θα τον έβλεπα αλλά στην γραντ λαιν...για άλλη μια φορά έδινα ραντεβού σε αυτό το μέρος....την τελευταία είχα δώσει με τον αδελφό μου που τελικά κατέληξε νεκρός απ τους CP9...έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και τα έσφιξα με όλη μου την δύναμη...να μην ακουστούν οι λυγμοί μου...δεν ήθελα να ξυπνήσω την μάγια...τα δάκρυα καυτά έτρεχαν ανάμεσα απο τα δάχτυλά μου και έσταζαν πάνω στο στρώμα δίπλα στην μάγια...μου έλειπε πολύ ο αδελφός μου...επιπλέον ο κρις είχε φύγει και εκείνος...βέβαια τον ανάγκασαν οι συγκυρίες αλλά και πάλι...πίστευα πως είχε βιαστεί κάπως...αν καθόμασταν να σκεφτούμε όλο και κάποιο τρόπο θα βρίσκαμε, ώστε να μην χρειαστεί να γίνει όλο αυτό...απο την άλλη πάλι δεν είχαμε και αρκετό χρόνο...γενικά δεν κατηγορούσα τον κρις για αυτό που έκανε...αντιθέτως το εκτιμούσα αφάνταστα! ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί για χάρη μας! για να μας σώσει...πήρα μια βαθιά ανάσα και σταμάτησα να κλαίω...δεν έβγαζα κάτι απο αυτό άλλωστε...

κοίταξα έξω απο τα μεγάλα παράθυρα του δωματίου...υπήρχε μόνο ένα απέραντο γαλάζιο αν και αρκετά μίλια μακριά αχνοφαινόταν ένα νησί...ένα περίεργο νησί...είχε σχήμα μεγάλου πουλιού! σχεδόν αμέσως κατάλαβα πως επρόκειτο για το warship island .. είχα ακούσει διάφορους μύθους για αυτό το νησί. ένας απο αυτούς ήταν πως πριν εκατομμύρια χρόνια αυτό το νησί ήταν φωλιά δράκων...τώρα οι δράκοι έρχονται κάθε 1000 χρόνια για να εκκολάψουν τα αυγά τους...όλη αυτή η ιστορία μου φαινόταν περίεργη και ενδιαφέρουσα αλλά συνάμα μου ήταν δύσκολο να πιστέψω κάτι τέτοιο..το πιο περίεργο όμως ήταν πως για κάποιον λόγο με τραβούσε...έτσι αποφάσισα να πάω εκεί ώστε να ψάξω για πληροφορίες περί του μύθου...θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και συνάμα ευχάριστο διάλειμμα!έτσι βγήκα έξω απο την καμπίνα πήγα στο τιμόνι και αφού συμβουλεύτηκα τον χάρτη χάραξα πορεία προς τα εκεί.

όταν ξαναμπήκα μέσα στο δωμάτιο η μάγια είχε ξυπνήσει. ήταν ακόμα ξαπλωμένη αλλά μπορούσα να διακρίνω στο πρόσωπό της μια αίσθηση πόνου και λύπης συνάμα...πλησίασα στο ντιβάνι και έκατσα δίπλα της...
<πώς νιώθεις?πονάς?>την ρώτησα και της έπιασα το χέρι..εκείνη πήρε μια λυπημένη έκφραση και δάκρυσε....πραγματικά την λυπήθηκα...αν και η αντίδρασή της ήταν απόλυτα λογική και αναμενόμενη. εκτός του ότι ήταν τραυματισμένη, το αγόρι της-κολλητός μου είχε φύγει και η τύχη του αγνοούνταν...ήταν λογικό να ανησυχούσε, όπως και εγώ.
<λίγο μόνο...>μου απάντησε με την γλυκιά χαμηλή φωνή της, καθώς γύρισε το βλέμμα της προς το παράθυρο και αγνάντευσε την θάλασσα.
< ανησυχείς για τον κρις έτσι?>την ρώτησα και εκείνη γύρισε και με κοίταξε κατάματα, μετά έκανε μια γκριμάτσα και έμπηξε τα κλάματα.εκείνη την στιγμή πραγματικά σχίστηκε η καρδιά μου. δεν ήθελα να την βλέπω έτσι.

χωρίς να το σκεφτώ έσκυψα και την αγκάλιασα. την αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα, προσέχοντας παράλληλα να μην την πονέσω..
<μην ανησυχείς καλή μου...όλα θα πάνε καλά...ο κρις θα είναι εντάξει..θα το δεις!!!> της είπα προσπαθώντας να την κάνω να νιώσει καλύτερα...καταλάβαινα απόλυτα τους φόβους της...
<λοιπόν, άκου να δεις...τώρα πάμε στο warship island..εκεί θα ξεχαστούμε λίγο...φαντάζομαι γνωρίζεις τους μύθους που λέγονται για το νησί, έτσι?>της είπα καθώς την άφηνα απο την αγκαλιά μου. εκείνη μου έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι και τότε εγώ συνέχισα :
<λοιπόν..πήρα την πρωτοβουλία να πάμε εκεί για να ερευνήσουμε τον μύθο...να δούμε αν αληθεύει ή όχι!αν φυσικά συμφωνείς και εσύ..απλά σκέφτηκα πως αν έχουμε με κάτι να ασχοληθούμε θα ξεχαστούμε για λίγο...λοιπόν?τι λές?>της είπα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

εκείνη με κοίταξε και μετά χαμογέλασε, ή τουλάχιστον προσπάθησε να χαμογελάσει.
<καλή ιδέα σάκουρα...νομίζω πως μας χρειάζεται ένα διάλειμμα!>μου είπε εκείνη
<αχ τέλεια!!! υπολογίζω πως μέχρι να ξημερώσει θα είμαστε στο νησί!>της απάντησα εγώ και εκείνη προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά καθώς κούνησε τον ώμο της έβγαλε μια υπόηχη πνιχτή κραυγή.
<μάγια...καλό θα ήταν να ξεκουραστείς μέχρι αύριο...το χέρι σου θα καλυτερεύσει πολύ σύντομα θα το δεις!ακόμα ευτυχώς για εσένα η πληγές σου δεν είναι σοβαρές οπότε όλα καλά>της απάντησα εγώ καθώς την βοηθούσα και πάλι να ξαπλώσει στο ντιβάνι..εκείνη μου χαμογέλασε και έκλεισε τα μάτια της.
λίγο αργότερα η μάγια είχε αποκοιμηθεί για τα καλά. σκέφτηκα να πέσω και για ύπνο αλλά δεν μπορούσα...πολλές σκέψεις με βασάνιζαν...και έτσι στα ξαφνικά, μέσα στο μυαλό μου μου ήρθε η σκέψη του μασκοφόρου προστάτη μου! είχα πολύ καιρό να τον δω...σκέφτηκα πως ίσως με ξέχασε ή ίσως πίστευε πως πια δεν χρειαζόμουν την βοήθειά του...δεν ήξερα τον λόγο που τον σκέφτηκα...απλά εκείνος έβγαζε έναν πολύ περίεργο αέρα...έναν αέρα οικείο....

Μια μέρα πριν φύγω απο το Holger Island, ο Itsu μου είχε δώσει μια πυξίδα η οποια θα με βοηθούσε να επιστρέψω στην east blue. Βέβαια, πριν μου τη δώσει μου έθεσε έναν όρο.
-Ε βέβαια....μη χάσει ο κωλόγερος....ευκαιρία έψαχνε για να με δυσκολέψει και πάλι. Αντε τωρα να βρεις ενα νησί που ξεχασμένο και απο το θεό. Και το θέμα είναι...ποιος ο λόγος να το βρεις;;;;

Μου είπε να πάω στο Warship Island. Είχα διαβασει για αυτό απο ενα βιβλίο του πατέρα μου.
-Ενα νησί γεμάτο δράκους. Ότι πρέπει για διακοπές......Πως έμπλεξα μου λες;;; Και γιατί δεν έμενα στη West blue;;;; Καλύτερα θα περνούσα. Αλλα βλέπεις δεν ήθελα να κάτσω αλλο. Ήθελα να γυρίσω σε γνώριμα νερά. Αν γίνω όμως τώρα τροφή για δράκους ποιος θα φταίει;;;; Και όλα αυτά γιατί;;;; Για ενα πτώμα!!!!!! Εστω και καμμένο.
Ο Itsu μου έδωσε τις στάχτες του αδελφού του, ο οποιος είχε βρεθεί σε αυτό το νησί και η τελευταία του επιθυμία ήταν να θαφτεί εκεί.
-Αλλος έξυπνος και αυτός!!! Τόσα ωραία και κυρίως ήρεμα μέρη υπάρχουν. Εκει βρήκε;;;;!!!! Αλλα θα μου πεις αδερφός του Itsu δεν ήταν;;; Είναι δυνατόν να ζητούσε τιποτα λογικό;;;

Δυο βδομάδες είχαν περάσει απο τότε που έφυγα απο το Holger Island. Στην αρχή πήγαινα καλά. Ακολουθούσα σταθερά τη πορειά μου και είχα σαν σύμμαχο τον ευνοικό άνεμο. Αν συνεχιζα ετσι θα έφτανα πολύ γρήγορα στον προορισμό μου. Τις τρεις τελευταίες μέρες όμως ο καιρός άλλαξε. Έβρεχε συνέχεια. Κεραυνοί έπεφταν δεξιά και αριστερα ενω ο άνεμος φύσαγε σαν τρελός. Είχα προλάβει να μαζέψω το πανί, γιατί αν το αφηνα συντομα θα κοβόταν. Τα κυματα ήταν υπερβολικά δυνατά. Με πετούσαν δεξιά-αριστερά με μεγάλη δυναμη. Αν συνέχιζαν έτσι φοβόμουν οτι πολύ σύντομα, το raft θα διαλυόταν. Ηδη με τα χίλια ζόρια κατάφερα να ξεφύγω απο μια δίνη που είχε δημιουργηθεί. Είχα χάσει πλέον τον έλεγχο του raft. Πήγαινα όπου με έστελναν τα αγριεμένα κύματα. Είχα γίνει πλέον....ένα έρμαιο της θάλασσας.

Τα κυματα ήταν πολυ δυνατά και η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Κοίταξα τη πυξίδα μου και είδα οτι είχα απομακρυνθεί αρκετά απο τον προορισμό μου.
-Δεν μπορεί να συνεχιστεί αλλο αυτό....
Αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα. Πήγα έλυσα το πανί και μετά έπιασα το πηδάλιο του raft. Με μεγάλη δυσκολία άρχισα να το γυρίζω.
-Καταφερα και γλίτωσα απο τη κόλαση του Impel Down. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να με νικήσει μια ηλίθια βροχή!!!!!
Κρατούσα με όλη μου τη δύναμη σταθερό το πηδάλιο. Κοίταζα συνέχεια το πανί. Ο ανεμος ήταν υπερβολικά δυνατός. Το πανί είχε φτάσει στα όρια του. Κατάλαβα οτι δεν θα μπορούσε να σταθεί για πολύ ακόμα.
-Ουτε να το διανοηθείς!!!!!! Μεα ακούς κωλόπανο;;;;!!!!! Ούτε να διανοηθείς να κοπείς!!!!! Γιατί τότε θα σε πιάσω και θα σου αλλαξω τα φώτα!!! Το κατάλαβες;;;!!!!
Πέρασε αρκετή ώρα αλλα το πανί δεν έπαθε τίποτα. Ούτε ένα σκίσημο δεν είχε. Συνέχιζα σταθερά τη πορεία μου όταν αντιλήφθηκα οτι ο άνεμος είχε αρχίσει να ηρεμεί. Το πανί είχε "μαζευτεί" λιγάκι. Ακόμα και η βροχή είχε αρχίσει να σταματάει.
-Λες;;;
Σηκώθηκα και κοιταξα δεξιά-αριστερα να δω τι συμβαίνει. Τα κυματα πλέον δεν είχαν τόση μανία. Κούνησα λίγο το πηδαλιο και είδα οτι πλέον δεν είχα δυσκολία στο χειρισμό του.
-Αυτο ήταν. Τα κατάφερα. Πέρασα απο το μάτι του κυκλώνα!!!
Καθησα στο πηδάλιο χαλαρωμένος.
-Πλέον μένει μόνο ένα πράγμα. Να φτάσω στο Warship Island.

Συνέχισα σταθερά τη πορεία μου. Ο καιρός πλεον ήταν καλύτερος. Έβρεχε βέβαια, αλλα δεν ήταν οπως πριν. Και απο οτι έβλεπα στον ορίζοντα, ο καιρός θα καλυτέρευε ακόμα περισσότερο.
-Δεν είμαι πολύ σίγουρος....αλλα πρέπει να είμαι κοντά. Απο οτι μου είχε πει ο Itsu, δεν είναι πολύ μακρυα το Warship απο το Holger Island. Και ήδη ταξιδεύω δυο βδομάδες. Η καταιγίδα μου τα χάλασε λίγο, αλλα αφού ξέφυγα χωρίς να συμβεί τίποτα χειρότερο, όλα είναι μια χαρά.
Η βροχή είχε σταματήσει εδω και ώρα, ενω τα σύννεφα είχαν αρχίσει να αραιώνουν σιγα-σιγά αποκαλύπτωντας έτσι το δυνατό φως του ήλιου, το οποιο μόλις εβρισκε λίγο χώρο ξεφευγε διαπλετο σε όλη τη θάλασσα φωτίζοντας την.
Στην ακρη του ορίζοντα αρχισε να αχνοφαίνεται ένα νησί. Πήρα τα κυαλια μου και κοίταξα προς τα εκει.
-Αποκλείεται...Χαχαχα!!! Αυτό είναι!!!!
Η περιγραφη που μου είχε κάνει ο Itsu, ταίριαζε απόλυτα με το νησί.
-Δεν το πιστεύω οτι τα κατάφερα. Χαχαχαχαχα. Επιτέλους!!!! Επιτέλους έφτασα στο Warship Island!!!!

δεν άντεχα να σκέφτομαι άλλο όλα αυτά τα που με βασάνιζαν. είχα αποφασίσει να πάω σε εκείνο το νησί για να ηρεμήσω...οπότε θα ήταν συνετό αν άρχιζα απο τώρα, έτσι σηκώθηκα, πλησίασα τα ξύλινα σκονισμένα ράφια που βρίσκονταν απέναντι απο το ντιβάνι. εκεί βρίσκονταν ξεχασμένα κάποια μπουκάλια με ρούμι. έτσι έπιασα ένα μπουκάλι και το κατέβασα σχεδόν μονορούφι. το αλκοόλ με βοηθούσε να επικεντρωθώ στους στόχους μου χωρίς το μυαλό μου να φεύγει σε σκέψεις που δεν με βοηθάνε ιδιαίτερα...ουσιαστικά ήμουν άχρηστη δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε καν τις ίδιες μου τις σκέψεις...
με όλες αυτές τις σκεψεις που έκανα η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. βγήκα έξω απο την μικρή καμπίνα και πήγα στο τιμόνι....στον ορίζοντα φαινόταν ολοκάθαρα τώρα το warship island..κατεύθυνα το πλοίο κατευθείαν προς το λιμάνι και μέσα στα επόμενα λεπτά είχα φτάσει. αφού έδεσα την βάρκα μου στο λιμάνι, ξύπνησα την μάγια. φαινόταν καλύτερα. εκείνη σηκώθηκε και βγήκε απο την καμπίνα χαμογελαστή.
<σακουρα...φτάσαμε!!!>μου είπε με χαρούμενη φωνή
<εεεεελα> της απάντησα εγώ ειρωνικά αλλά για πλάκα. μετά με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε ' αμαν ρε ' και εγώ της χαμογέλασα αμήχανα.

Αποφάσισα να μη πάω στη πόλη αλλα σε καποια ερημική παραλία. Δεν έπρεπε να κινήσω ξανά το ενδιαφέρον. Τη τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο βρέθηκα στο Impel Down. Aφού έφτασα στη παραλία, έδεσα το raft και πήρα τις στάχτες του αδερφού του Itsu και κατευθύνθηκα προς το δάσος. Προσπαθούσα βρω ένα καλό μέρος για να τις θάψω. Κάποια στιγμή είδα ένα ύψωμα.
-Αυτό μοιάζει με λόφο. Και κρίνοντας απο το ύψος του, μάλλον θα "βλέπει" στη θάλασσα. Νομίζω οτι βρήκα το καταλληλότερο μέρος.
Ανέβηκα το λόφο. Όταν έφτασα στη κορυφή, άνοιξα μια τρύπα και τοποθέτησα τις στάχτες του αδερφού του Itsu.
-Η επιθυμία σου εκπληρώθηκε. Ας αναπαυτεί η ψυχή σου.
Αφου έμεινα για λίγο στο λόφο κοιτάζοντας τη θάλασσα, αποφάσισα πως ήταν ώρα να πηγαίνω.
-Δεν έχω πλέον κατι να κάνω εδώ. πέρα. Οπότε καλύτερα ας πηγαίνω.
Ήμουν στο δάσος και κατευθυνόμουν προς τη παραλία. Δεν ξέρω γιατί, αλλα μου είχε κολλήσει αυτός ο θρύλος με τους δράκους.
-Πάντως όση ώρα ήμουν εδώ δεν είδα κανέναν. Πφφφ....αν είναι δυνατόν. Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει αυτά τα....
Εκείνη τη στιγμή σκόνταψα κάπου και έπεσα στο έδαφος.
-Τις κωλοπέτρες μου μέσα.....όπου να 'ναι τις πετάνε....
Όσο το κοίταζα βέβαια δεν μου έμοιαζε με πέτρα.
-Αυτό μοιάζει με....κόκκαλο!!!!
Άρχισα να σκάβω για να το βγάλω απο το έδαφος. Όταν το έβγαλα δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν ένα κρανίο με κέρατα!!!
-Δεν μπορεί να είναι αυτό που νομίζω....
Ήταν ένα μακρύ κρανίο με κέρατα και μυτερά δόντια!!!
-Αποκλείεται!!!!
Το πέταξα μακρυά και άρχισα να τρέχω.Πήγα στη παραλία και έλυσα το raft. Μπήκα μέσα και ήμουν έτοιμος να φύγω. Κοίταξα ξανά το νησί.
-Γιατί;;;; Γιατί να είμαι περίεργος;;;;.......Πωωωω ρεεεεε.......Δεν το πιστεύω αυτό που θα πω αλλα.....θέλω να μάθω για αυτούς τους δράκους.
Βγήκα λοιπον απο το raft και κατευθύνθηκα προς τη πόλη

κατεβήκαμε και προχωρήσαμε προς την πολη..όλα έμοιαζαν γαλύνια...ο κόσμος περπατούσε ανέμελος κάνοντας τα ψώνια του στην υπαίθρια , ο καιρός ήταν όμορφος και όλα γενικώς σήμερα πήγαιναν καλά....εννοώντας πως ούτε είχαμε μάχες στο κεφάλι μας ούτε τίποτα...και αυτό ήταν καλό.απο την άλλη έβλεπα την μάγια βαριά...σίγουρα και πάλι την απασχολούσε ο κρις...έτσι και εγώ λοιπόν αποφάσισα να μας στρώσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στην δουλειά!
<ξέρω πως σου λείπει...αλλά θα δεις...θα είναι καλά!> της είπα και την χτύπησα φιλικά στον ώμο
<ναι...το ελπίζω...>γύρισε εκείνη προς το μέρος μου και αφού με κοίταξε μου χαμογέλασε
τότε εγώ την τράβηξα από το χέρι και μπήκαμε σε ένα μαγαζί.
<καλημέρα σας!>είπα στον μαγαζάτορα και του χαμογέλασα.εκείνος απο την άλλη δεν φάνηκε διόλου χαρούμενος όταν μας είδε. γύρισε προς εμάς και μας κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο θυμό. ούτε που ήξερα τον λόγο!
<τι θέλετε?δεν χωράνε πειρατές εδώ!>είπε αυτός γεμάτος κακία και εγώ πραγματικά σκάλωσα...λογικά θα με είχε αναγνωρίσει απο κάποιο πόστερ.
<[color=red]θα ήθελα να σας ρωτήσω που βρίσκεται η βιβλιοθήκη..

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Περαστικός
Γέρος

Μου πήρε αρκετή ωρα, αλλα τελικα κατάφερα να φτάσω στη πόλη. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τους δράκους. Μπορεί να μην πίστευα στην αρχή αλλα εκείνο το κρανίο....με εκανε να αλλάξω γνώμη.
Δεν γίνεται να μην υπάρχουν....΄Η τουλαχιστον...να μην υπήρξαν. Αυτο το κρανίο είναι απόδειξη της υπαρξης τους. Αλλα πρεπει να μαθω. Πρεπει να μάθω περισσότερα για τους δράκους. Καπου.....κάπου θα υπάρχουν πληροφορίες....δεν γίνεται να μη ξέρει κανείς για αυτά.
Περιπλανιόμουν στη πόλη προσπαθόντας να βρω κάτι....οτιδήποτε που θα με οδηγούσε στα ίχνη τους. Αλλα όσο και αν έψαχνα δεν έβρισκα τίποτα.
-Δεν γίνεται....υποτίθεται οτι είναι το νησί των δράκων. Δεν γίνεται να μην υπάρχει κάτι, καποια πληροφορία.
Αποφάσισα να ρωτήσω καποιον περαστικό.
-Τι πράγμα;;;!!! Δράκοι;;;!!! Δεν μας παρατας ρε!!!! Αλλος ενας τουριστας που ηρθε για αυτη την ηλίθια ιστορία. Λες και δεν έχεται καποια δουλειά να κάνετε!!!! μου είπε και εφυγε.
Ρώτησα δύο-τρεις ακόμα και είχαν και αυτοί την ίδια αντίδραση.
-Τι γίνεται ρε;;; Τους βάζουν τίποτα στο νερό;;;
-Χαχαχαχα!!!! Ίσως και να έχεις δίκιο μικρέ.
Γύρισα και είδα έναν γέρο να κάθεται σε ενα παγκάκι. Πήγα και κάθησα δίπλα του.
-Τι πρόβλημα έχουν με τους δράκους;;
-Το ναυτικό είχε έρθει πολλες φορές στο παρελθόν για να ερευνήσει το συγκεκριμένο θέμα και προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στο νησί. Απο τότε όποιος τολμήσει να αναφερθεί στο συγκεκριμένο θέμα.....
-Αντιδρουν όπως σε εμένα.
-Ακριβώς. Αλλα για πες μου....για ποιον λόγο θες να μάθεις για τους δράκους;
-Απλή περιέργεια. Βρέθηκα στο νησί και είπα να το κοιτάξω.
-Τότε δεν έχεις παρα να ψάξεις σε ένα μέρος.
-Που;
-Που αλλού; Στη βιβλιοθήκη φυσικά.

έτσι λοιπόν βγήκαμε κακήν κακώς απο το μαγαζί και ακολουθήσαμε τον δρόμο που μας επέδειξε ο ακατάδεκτος μαγαζάτορας. με είχε συνεπάρει παντελής ενθουσιασμός. δεν ήξερα τι θα έβρισκα και πραγματικά ήλπιζα να καταφέρω να βγάλω μια άκρη με αυτόν τον μύθο. απο την άλλη δεν μου φαινόταν πως η μάγια είχε και ιδιαίτερη όρεξη αλλά σκόπευα να την κάνω να την αποκτήσει.
λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στην βιβλιοθήκη. ήταν ένα μεγάλο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής κτήριο, με μια όμορφη τριγωνική κόκκινη στέγη και ένα μεγάλο πέτρινο άγαλμα που απεικόνιζε έναν δράκο έξω απο την είσοδο.
μπήκαμε μέσα και τότε αντίκρισα το πιο υπέροχο θέαμα: άπειρες ξύλινες βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία κάθε λογής!!! πάντα μου άρεσε το διάβασμα. παλιά, την εποχή που ακόμα ζούσα με τον κενσίν ξόδευα άπειρες ώρες διαβάζοντας βιβλία.
προχωρήσαμε προς το γραφείο της βιβλιοθηκάριου. ήταν μια γυναίκα μεσόκοπη, φανερά κουρασμένη, με γυαλιά και είχε πιασμένα τα μαύρα μαλλιά της έναν περίτεχνο κότσο.

<καλημέρα σας>την χαιρέτησα και εκείνη με κοίταξε με ένα βαριεστημένο βλέμμα.
<τι θα θέλατε?>μου απάντησε με μια βραχνή φωνή...
<θα θέλαμε να μας πείτε που μπορούμε να βρούμε βιβλία με αναφορές στους μύθους των δράκων που ακούγονται για αυτό το νησί>απάντησε η μάγια πριν προλάβω να αντιδράσω.
εκείνη μας κοίταξε περίεργα. τότε εγώ ξαναπήρα τον λόγο.
<εμμμ μας ενδιαφέρει πολύ ο μύθος...και θέλουμε να βρούμε όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται περί αυτού....θέλουμε να δούμε αν ισχύει!>της απάντησα χαμογελαστά. εκείνη ξεφύσιξε και μας οδήγησε σε μια ραφιέρα.
<εδώ είναι όλα τα βιβλία που μπορούν να σας βοηθήσουν...ελπίζω να βρείτε αυτό που ψάχνετε>μας είπε και έφυγε.
η μάγια με κοίταξε με ενθουσιασμό και αρχίσαμε να κοιτάμε ποια βιβλία μπορούν να μας βοηθήσουν.

Ακολούθησα τις οδηγίες που μου έδωσε εκείνος ο γερος προκειμένου να πάω στη βιβλιοθήκη. Ρωτησα βεβαια και μερικούς περαστικούς γιατί σε καποια στιγμή παραλίγο να χαθώ μέσα στης πόλης τα στενά. Μετά απο αρκετη ώρα εφτασα στη βιβλιοθήκη. Ηταν αρκετα ευκολο να αντιληφθεί κανεις οτι το συγκεκριμένο κτίριο ήταν η βιβλιοθήκη. Και αυτό γιατί κάτω απο τη τριγωνική κόκκινη στέγη - για την οποια τα λόγια ήταν περιττά...πραγματικά...χειρότερα δεν μπορούσαν να τη φτιάξουν - υπήρχε μια τεράστια επιγραφή που εγραφε: ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Δηλαδή, και στραβός να ήσουν έβλεπες τι εγραφε. Εντύπωση πάντως μου εκανε ο δρακος που είχαν απο έξω.
-Τι να πω ρεε;;;;;;Εμένα μου έκαναν ολόκληρη φασαρία, και εδω έχουν ολόκληρο άγαλμα. Τι να πει κανείς....Τελοσπάντων....ας μπω να δω μήπως έχουν τίποτα που θα με βοηθήσει...είπα και μπήκα στη βιβλιοθήκη.

Όταν μπήκα μέσα είδα πολλές βιβλιοθήκες. Αυτό πραγματικά με άφησε άναυδο. Δεν περίμενα οτι θα είχε τόσα πολλά βιβλία. Αυτό αναπτέρωσε τις ελπίδες μου.
Δεν γίνεται....ανάμεσα σε τόσα βιβλία, όλο και κάποιο θα λεει για τους δράκους. Κατευθύνθηκα προς το γραφείο της βιβλιοθηκάριου. Ήταν μια γρια με μαύρα μαλλια. Σαν δράκουλας ήταν.......
-Εεεε...καλημέρα.
-Θα δείξει...
Αντε πάλι....
-Θα ήθελα να μάθω αν έχετε βιβλία για....δράκους.
-Για δράκους;;;
-Ν..Ναι. Γιατί δεν έχετε;
-Οχι...δεν αυτό το θέμα. Απλώς μου φαίνεται περίεργο.
-Ποιο πράγμα;
-Κανείς ποτέ δεν μου ζήτησε βιβλίο για δράκους και σημερα.... ήρθατε δύο.
-Δυο;;;; της είπα παραξενεμένος.
-Τελοσπάντων...ελάτε μαζί μου.
Πήγαμε προς το πίσω μέρος του κτιρίου. Εκείνες οι βιβλιοθήκες δεν ήταν το ίδιο μεγάλες με τις υπόλοιπες.
Μάλλον εδώ εχουν τα βιβλία που δεν διαβάζονται.
Είχαμε προχωρήσει αρκετα στον διάδρομο. Είδα σε ενα γραφειο 2 κοπέλες που είχαν ανοιγμένα αρκετα βιβλία μπροστά τους και κρατούσαν σημειώσεις.
-Εδω είμαστε. Εδώ θα βρείτε οτι χρειάζεστε.
-Ευχαριστω.
Ενώ η βιβλιοθηκάριος εφευγε αντιλήφθηκα οτι μια απο τις κοπέλες με κοίταζε επίμονα. Όταν την κοίταξα και εγώ, κατέβασε το κεφάλι και συνέχισε το διάβασμα.
Καπου την έχω ξαναδεί....είμαι σίγουρος για αυτό....αλλα που;;;...... Τελοσπάντων. Για αλλο λόγο είμαι εδώ. Ας ελπίσουμε μόνο μη γίνει τίποτα περίεργο.
Και έτσι άρχισα να κοιτάζω στα βιβλία για πληροφορίες.

πιάσαμε κάμποσα βιβλία και τα βάλαμε πάνω στο τραπέζι...αρχίσαμε να τα ξεφυλλίζουμε μανιωδώς μήπως και βρούμε κάτι που θα μας βοηθήσει...σιγά σιγά κομμάτια του πάζλ ενώνονταν. βρίσκαμε μικρές διάσπαρτες πληροφορίες που απο μόνες τους δεν σήμεναν τίποτα...αλλά όταν τις ενώναμε βγάζανε νόημα...έτσι πήραμε ένα σημειωματάριο και αρχίσαμε να κρατάμε σημειώσεις.
οι ώρες περνούσαν και εμείς μαζεύαμε ακόμα πιο πολλές πληροφορίες...ακόμα βρήκαμε κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων πριν 1000 χρόνια που είχαν σκαλίσει σε κάτι πλάκες το πως εμφανίστηκαν στα ξαφνικά οι δράκοι!! αυτό ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και μας συνάρπασε!
τότε όμως ένας τύπος ήρθε και άρχισε να ψάχνει και αυτός βιβλία απο τα ίδια ράφια...αφού διάλεξε μερικά τα πήρε και έκατσε στο απέναντι τραπέζι. ακόμη παρατήρησα πως με κοίταζε επίμονα...'λες να με αναγνώρισε?' σκέφτηκα απο μέσα μου και πήρα το βλέμμα μου απο πάνω του...τι να έψαχνε άραγε? υπήρχε περίπτωση να προσπαθούσε και αυτός να εξιχνιάσει το μυστήριο των δράκων? ποιος ξέρει..
<σάκουρα είσαι καλά?>με ρώτησε η μάγια χαμηλόφωνα και με επανέφερε στην πραγματικότητα...εγώ της έγνεψα καταφατικά και συνέχισα να ψάχνω...

Αφού πήρα απο το ράφι κάτι βιβλία που μου φάνηκαν οτι θα με βοηθούσαν σε αυτό που έψαχνα κάθησα στο απέναντι τραπέζι απο τις κοπέλες. Αρχισα να ξεφυλλίζω τα βιβλία. Δυστυχώς, ο πρώιμος ενθουσιασμος μου άρχισε σιγα-σιγα να εξαφανίζεται. Οτι πληροφορίες έβρισκα ήταν γενικότητες. Τίποτα συγκεκριμένο. Καποιες αναφορες οι οποιες απο οτι καταλαβα ήταν προσωπικές μαρτυρίες. Καμια σχεση δεν ειχαν μεταξύ τους. Ο καθενας έλεγε οτι ηθελε. Σε μια αναφορα είχε μια εικόνα οπου εδειχνε εναν δράκο με ουρά γοργόνας.
Ναι....σιγά μη κάνανε και μακροβούτι.....Καλά πόσο βλαμμένοι είναι;;; Δεν ξέρουν οτι δεν μπορεις να γραψεις ιστορία με προσωπικές μαρτυρίες;;; Ο καθένας θα λέει το μακρύ του και το κοντό του, και αντε μετά να βρεις την αλήθεια.
Όσο συνέχιζα το ξεφύλλισμα, μου τράβηξε τη προσοχή μια ιστορία. Απο ολες οσες διάβασα, μου φάνηκε η πιο ορθη.

Έλεγε οτι κάποτε υπήρχαν δρακοι σε αυτό το νησί. Και μάλιστα πάρα πολλοί. Όταν όμως ήρθαν σε επαφή με τους ανθρώπους, εκείνοι άρχισαν να τους σκοτώνουν.
Αυτό ίσως να εξηγεί το κρανίο που βρήκα
Έλεγε ακομα οτι οι άνθρωποι, έκαναν ολοκληρο κυνηγητο για να τους σκοτώσουν.
Φυσικά. Η ανθρώπινη φύση......οτι δεν καταλαβαίνουμε, οτι μας είναι αγνωστο, το κυνηγάμε. Αυτή είναι η ανθρώπινη λογική. Πρωτα σκοτώνουμε και μετά ρωτάμε....
Η συνεχεια ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Μετά απο πολλα χρόνια κυνηγητού, ελεγε οτι είχε μείνει μόνο ένας δράκος.
Ο τελευταίος δράκος;;;;
Είχε καταφέρει να ξεφύγει απο τους διωγμούς και είχε βρει καταφύγιο σε ενα μακρινο βασίλειο. Εκεί, αν και είχε σώσει τον βασιλιά απο τον θάνατο, εκείνος τον κυνήγησε και στο τέλος κατάφερε και τον σκότωσε. Μόνο που στη προσπάθεια του αυτή, πέθανε και εκείνος.
Αρα είμαστε πάλι στο μηδέν. Αν είναι αλήθεια αυτά που έλεγε και ο τελευταίος δράκος είναι νεκρός, τότε δεν έχω κάποιο λόγο να συνεχίσω να ψάχνω. Ετσι και αλλιώς δεν θα βρω......
Εκείνη τη στιγμή μου τράβηξε τη προσοχή ένα μικρό κομμάτι χαρτί, που ήταν καρφιτσωμένο στο πίσω μέρος της σελίδας.
Τι είναι αυτό;;;
Άρχισα να το διαβάζω....Μόλις τελείωσα είχα ένα μεγάλο χαμόγελο. Στο χαρτί έγραφε οτι οι δράκοι είχαν αναπτύξει μια περίεργη δυνατότητα. Ελεγε οτι μπορούσαν, ακόμα και οι αρσενικοί, απο μόνοι τους, να δημιουργήσουν αυγά.
Αυτο σημαίνει......σημαίνει οτι ο τελευταίος δράκος μπορεί να μην ήταν ο τελευταίος!!!! Και απο τη στιγμή που δεν ξαναέγινε καποιος διωγμός, μπορεί αυτά τα πλάσματα να υπάρχουν ακόμα κάπου. Μπορεί να μην είναι μόνο ένα, αλλα 10! Ή και 100! Χαχαχαχα!!!! Τελικά....εκανα καλά που έμεινα.

είχαμε ήδη γεμίσει αρκετές σελίδες απο το μπλοκάκι και όλα είχαν αρχίσει να βγάζουν νόημα..δεν ήξερα για ποιο λόγο οι δράκοι είχαν φύγει, ήξερα όμως -με βάση τα στοιχεία που βρήκα- πως θα επιστρέψουν..το θέμα είναι πότε! άρχισα να τρίβω το πηγούνι μου καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ κάποιο τρόπο για να υπολογίσω το πότε θα εμφανιστούν. δεν έφτανε απλά να ξέρω την τελευταία χρονολογία της άφιξής τους, έπρεπε να ξέρω και την θέση των άστρων και της παλίρροιας καθώς είχα βρει πως το νησάκι στο οποίο γεννούσαν τα αυγά του ήταν ουσιαστικά μια βραχονησίδα στο πίσω μέρος του νησιού. αυτή έβγαινε στην επιφάνεια μόνο μια φορά στα 1000 χρόνια, όταν η σελήνη βρισκόταν πιο κοντά στην γη στο συγκεκριμένο σημείο. κανονικά το φαινόμενο της παλίρροια απαντάται 2 φορές την ημέρα αλλά η συγκεκριμένη κατάσταση διαφέρει. η άμπωτη είναι κατά πολύ μεγαλύτερη....έτσι βγαίνει η βραχονησίδα έξω και οι δράκοι πάνε και γεννούν τα αυγά τους. μετά φεύγουν όταν και πάλι τα νερά αρχίζουν να παίρνουν την φυσιολογική τους μορφή.αυτά τα αυγά μένουν κολλημένα στις βραχονησίδες ώσπου να έρθει η επόμενη παλίρροια και να εκκολαφτούν σε νεαροί δράκοι....απ ότι φάνηκε και απο ένα μύθο που διαβάσαμε οι δράκοι μπορούσαν να κολυμπούν. αυτό δεν το πίστεψα όμως...μου φαινόταν αδύνατο.

<σακουρα.....δες έναν παράξενο χάρτη που βρήκα..>μου είπε η μάγια δείχνοντάς μου ένα βιβλίο..εγώ το κοίταξα για λίγο και πραγματικά αυτό που βρήκα με άφησε έκπληκτη!η μάγια μόλις είχε βρει αυτό που έψαχνα!!!!είχε βρει έναν χάρτη που περιέγραφε την κίνηση της σελήνης και των άστρων!!!
<μάγια μας έσωσες!!!> της είπα
<ε?>με κοίταξε εκείνη έκπληκτη. εγώ της έκλεισα το μάτι και της χαμογέλασα, μετά περιεργάστηκα τον χάρτη. υπήρχε ένα πρόβλημα όμως.....δεν μπορούσα να τον κατανοήσω, έπρεπε όμως πάση θυσία να βρω πότε θα έρχονταν οι δράκοι.
έτσι λοιπόν προσπάθησα να διαβάσω τον χάρτη.απο τα λίγα πράγματα που ήξερα κατάλαβα πως κάθε 1000 χρόνια το φαινόμενο της περίεργης αυτής παλίρροιας γινόταν αντιληπτό τήν ίδια ημέρα, την ίδια ώρα...οπότε εφόσον δεν μπορούσα να διαβάσω τον χάρτη πόνταρα σε αυτό. δηλαδή στο ότι λογικά κάπου θα αναγραφόταν μια ημερομηνία...
<μάγια....θέλουμε ημέρα και μήνα που έγινε αυτό πριν 1000 χρόνια...>της είπα και εκείνη γούρλωσε τα μάτια.
<με δουλεύεις έτσι?!> μου είπε έκπληκτη ενώ εγώ έγνεψα αρνητικά. μετά η μάγια ξεφύσησε και πέσαμε και οι δύο με τα μούτρα στο διάβασμα.

Για αρκετή ώρα ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Μπορεί να βρήκα οτι οι δράκοι όντως υπήρξαν κάποτε και ίσως να υπάρχουν ακόμα, αλλα το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ένα. Εαν όντως υπάρχουν σήμερα, που μπορεί να βρίσκονται;;;;
Συνέχεια είχα στο μυαλό μου αυτά που μου είχε πει ο Itsu. Ο αδερφός του του είχε πει, πως τον καιρό που βρισκόταν εδώ στο νησί έκανε μια πολύ σημαντική ανακάλυψη σχετικά με τους δράκους. Βρήκε οτι οι δράκοι, καθε 1000 χρόνια γεννούσαν στο νησί τα αυγά τους.
Ναι αλλα αυτό δεν βοηθαει σε τίποτα. Απο τη στιγμή που τους κυνηγούσαν, σιγά μην έμεναν εδώ. Εκτος και αν....
Μου ήρθε στο μυαλό κατι που μου είχε πει ο πατέρας μου πριν απο πολλά χρόνια. Υπάρχει, μου είχε πει, ένα είδος θαλάσσιας χελώνας, το οποίο όμως οι άνθρωποι προσπαθούσαν να το πιάσουν. Τόσο για το κρέας τους, όσο και για το πολύ δυνατό καβούκι τους. Αν και τις κυνηγούσαν συνεχώς, κάθε χρόνο, χωρίς να υπολογίζουν τυχόν κινδύνους, πήγαίναν στο ίδιο νησί προκειμένου να γεννήσουν τα αυγά τους.
Και αν συμβαίνει το ίδιο και με τους δράκους;;; Αν δηλαδή επιστρέφουν στο νησί καθε 1000 χρόνια για να γεννήσουν τα αυγά τους;;;
Αλλα δεν μπορεί να το διακινδυνεύουν ετσι. Θα πρέπει να γεννάνε κάπου οπου θα έχει ασφάλεια.
Αυτό είναι. Ειμαι σίγουρος οτι εκεί βρίσκεται η λύση του προβλήματος.

Χρώματα ιστορίας

Εγω
Βιβλιοθηκάριος

Σηκώθηκα αμέσως και έτρεξα σαν τρελός στο γραφείο της βιβλιοθηκάριου.
-Θελω.....2 βιβλία.
-Τι βιβλία;
-Ένα σχετικό με την ιστορία του νησιού, όσο πιο παλιά γίνεται και το αλλο να λεει για τα φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν στο νησί. Παλίρροιες κλπ.
-Εσύ δεν έψαχνες για τους δράκους;
-Εεεε;;; Ναι...ναι. Εψαχνα. Αλλα τελείωσα. Οτι διάβασα διάβασα. Να μη μάθω τώρα και για το υπόλοιπο νησί; Ή μήπως το μόνο που έχετε στο νησί είναι οι δράκοι;
-Οχι...έχουμε και αλλά.
-Είδατε; Οπότε καλό θα ήταν να τα μάθω σωστά;
-Σωστά....Ελάτε μαζί μου.
Με οδήγησε σε μια τεραστια βιβλιοθήκη. Πρεπει να ήταν η μεγαλύτερη εκει μέσα. Πήρε 2 βιβλία και μου τα έδωσε.
-Αν και υπάρχουν πολλά σχετικά με το νησί, αυτά θεωρώ πως είναι τα καλύτερα και τα ακριβέστερα.
-Έυχαριστώ πολύ.
Πήρα τα βιβλία και επέστρεψα στο γραφείο μου.