Η Αρχή Μιας Μεγάλης Περιπέτειας[Τέλος]

Τα μάτια μου τα νιώθω πολύ βαριά. Τα ανοίγω σιγά-σιγά με ότι δυνάμεις μου έχουν απομείνει. Τόσες μέρες στη θάλασσα, χωρίς φαγητό και νερό. Η σχεδία μου έχει σχεδόν καταστραφεί. Όλες μου οι ελπίδες έχουν πλέον χαθεί. Αλλά... Τι είναι αυτό; Βλέπω μπροστά μου κάτι νησιά. Μου φαίνονται να πλησιάζουν. Νιώθω ότι τίποτα δεν είναι χαμένο. Προσπαθώ να σηκωθώ και να κάνω κουπί αλλά δεν τα καταφέρνω. Πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου όμως αν θέλω να επιβιώσω. Σηκώνομαι όρθιος και πιάνω το κουπί. Αρχίζω να κάνω και πηγαίνω προς τα νησιά. Φτάνω. Παρατηρώ ότι δεν είναι ακριβώς νησιά. Αλλά κομμάτια ενός νησιού αποκομμένα το ένα από το άλλο, κάτι σαν παζλ. Μοιάζουν σαν την Grand Line, για την οποία μου είχε μιλήσει ο πατέρας μου πολύ παλιά. Λες να είμαι στην Grand Line; Δεν έχω πάει ποτέ και δεν ξέρω πως είναι. Λες να έφτασα εκεί τόσο γρήγορα; Κοιτάω γύρω μου μήπως πετύχω κανέναν άνθρωπο να τον ρωτήσω. Κανένας δίπλα μου. Προχωράω πιο κάτω. Βλέπω έναν αρκετά ψηλό λόφο. Τον ανεβαίνω με αρκετή δυσκολία καθώς είμαι πολύ κουρασμένος. Νιώθω ότι θα λιποθυμήσω. Μπροστά μου βλέπω ένα χωριό. Πηγαίνω προς τα εκεί για να μάθω που βρίσκομαι...

Καθώς κατευθύνομαι προς αυτό το μικρό χωριό βλέπω στον ουρανό τα πουλιά να πετάνε ελεύθερα και τα ζηλεύω. Μακάρι να είχα και εγώ τέτοια ζωή όταν ήμουν μικρός. Μπαίνω στο χωριό κατακουρασμένος και τρομερά εξουθενωμένος. Όλοι οι κάτοικοι όμως με κοιτάζουν με μισό μάτι. Οι γονείς μαζεύουν τα παιδιά τους μέσα στο σπίτι. Όλοι με φοβούνται. Δεν απορώ αλλά ούτε και με πειράζει πολύ. Έχω συνηθίσει έτσι και αλλιώς. Εδώ και δύο χρόνια όλοι έτσι μου φέρονται. Δεν περίμενα όμως να με ξέρουν και στην South Blue. Πίστευα ότι μέχρι την West Blue είχε εξαπλωθεί το όνομά μου. Αλλά από ότι φαίνεται κάνω μεγάλο λάθος. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξω την φήμη μου πριν φτάσει και σε άλλα νησιά. Αλλιώς θα αναγκαστώ να ζήσω στη μοναξιά για πάντα. Ξαφνικά δεν νιώθω τα πόδια μου. Γονατίζω από την κούραση. Κανένας δεν έρχεται να με βοηθήσει. Όλοι με βλέπουν και μένουν άπραγοι. Δεν φωνάζω βοήθεια γιατί ξέρω ότι κανένας δεν θα έρθει. Καθώς πέφτω νιώθω δύο χέρια να με πιάνουν και να με κρατάνε στα γόνατά μου...

Αισθάνομαι κάποιον να με σηκώνει. Κοιτάζω και βλέπω μια πολύ όμορφη γυναίκα. Είναι τόσο όμορφη που δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από επάνω της. Έχει κόκκινα, μακριά μαλλιά και γαλανά μάτια. Το πρόσωπο ενός αγγέλου. Με τραβάει προς ένα στενάκι και με πηγαίνει σε ένα σπίτι λίγο έξω από το χωριό. Μπαίνουμε μέσα και μου δίνει κρέας για να φάω και νερό για να πιω. Δεν έχουμε μιλήσει ο ένας στον άλλο μέχρι τώρα. Η πείνα και η δίψα που νιώθω με κρατάνε μακριά από κοινωνικές γνωριμίες. Δεν με νοιάζει ούτε το όνομά της να την ρωτήσω στην κατάσταση που βρίσκομαι. Τελειώνω το φαγητό μου. Με πιάνει από το χέρι και με πηγαίνει πάνω στο κρεβάτι της. Το μυαλό μου πάει σε κάτι πονηρό. Αυτή με πηγαίνει προς τα εκεί, με βάζει να ξαπλώσω και μου λέει, όμως να κοιμηθώ.
-Κοιμήσου εσύ. Φαίνεσαι πολύ κουρασμένος. Εγώ έχω κάτι δουλειές να τακτοποιήσω.
-Μισό λεπτό! Εσύ με έφερες μές στο σπίτι σου, με φρόντισες και εγώ ούτε το όνομά σου δεν ξέρω.
Αυτή μου χαμογελάει γλυκά και φεύγει από το δωμάτιο...

Που βρίσκομαι; Όνειρο είναι ή πραγματικότητα; Ποιος είναι εκεί; Όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Δεν βλέπω τίποτα. Ακούω μόνο έναν ήχο. Σαν να στάζει κάτι ακούγεται. Προχωράω προς το άγνωστο. Ξαφνικά ακούω μια φωνή. Δεν καταλαβαίνω όμως τι μου λέει. Μια απότομη λάμψη με αναγκάζει να κλείσω τα μάτια μου. Το μέρος γύρω μου αλλάζει. Τώρα είμαι σε ένα υπέροχο, καταπράσινο λιβάδι. Παντού ανθισμένα λουλούδια. Ζωάκια χαρούμενα και ανέμελα τρέχουν στη φύση. Ένας άντρας φορώντας μία μάσκα έρχεται κοντά μου. Η μάσκα ήταν λευκή με δύο μαύρες βούλες στα μάγουλα. Με παίρνει αγκαλιά και με σφίγγει, σαν να έχει να με δει πολλά χρόνια.
-Ποιος είσαι εσύ;
-Δεν χρειάζεται να ξέρεις. Το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να γίνεις ένας δυνατός πειρατής σαν τον πατέρα σου.
-Και εσύ που τον ξέρεις τον πατέρα μου;
Δεν λέει τίποτα. Σιγά-σιγά απομακρύνεται προς τα πίσω λέγοντας συνέχεια τη φράση:"Δυνατός σαν τον πατέρα σου". Δεν ξέρω τι κρύβουν τα λόγια του. Εγώ ποτέ δεν είχα πατέρα. Τον έχω χάσει. Πέθανε πριν γεννηθώ εγώ. Νιώθω κάποιος να με σκουντάει. Ξυπνάω και βλέπω την κοπέλα να μου έχει ετοιμάσει πρωινό στο κρεβάτι...

Αρχίζω να τρώω. Είναι όλα πολύ νόστιμα. Η γεύση κάθε φαγητού είναι τόσο ωραία που κάνει να νιώθω υπερδυνατός σε κάθε μπουκιά.
-Ποια είσαι; ρωτάω την κοπέλα.
-Με λένε Lucy.
-Δεν θα με ρωτήσεις ποιος είμαι εγώ;
-Ξέρω ήδη ποιος είσαι. Ο γνωστός Jinta Silverine ή αλλιώς The Dead Eye. Είσαι γνωστός σε όλο αυτό το νησί. Οι πράξεις σου έχουν φτάσει τα αυτιά αυτού του κόσμου.
-Τότε εσύ τι κάνεις εδώ μαζί μου; Δεν με φοβάσαι;
-Γιατί θα έπρεπε να σε φοβάμαι; Μου έχεις κάνει κάτι;
Την κοιτάζω και στα λόγια της διακρίνω για πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια αγάπη και στοργή. Πρώτη φορά μου μιλάνε έτσι. Τόσα χρόνια όλοι με είχαν στην μοναξιά. Ζούσα απόμακρα από τον κόσμο γιατί κανένας δεν με ήθελε. Και τώρα υπάρχει κάποιος που να θέλει να κάτσει μαζί μου.
-Τί έπαθες; Γιατί δεν μιλάς; Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα;
-Όχι δεν είναι αυτό. Απλώς μέχρι τώρα όλοι με φοβόντουσαν για το συμβάν που είχε γίνει στη West Blue.
-Και λογικό το βρίσκω. Αλλά βλέπεις και εγώ πειρατίνα είμαι. Και εμένα με κυνηγάνε όλοι να με σκοτώσουν. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι εγώ εσένα.
-Εγώ επειδή ήμουν μικρός δεν μου έβαλαν bounty. Εσύ έχεις μεγάλο;
-Αρκετά μπορώ να πω. Αλλά μην ανησυχείς. Είσαι ασφαλής εδώ μαζί μου.
-Και να σου πω, τι έκανες και έχεις bounty στο κεφάλι σου;
-Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία...

-Έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Έτσι και αλλιώς δεν μας κυνηγάει κανείς.
-Χαχαχα. Ναι σωστά. Όλα ξεκίνησαν πριν τέσσερα χρόνια στην North Blue. Καθόμουν στο σπίτι μου με τον άντρα μου και παίζαμε δηλωτή για να περάσει η ώρα. Εγώ ήμουν από τότε πειρατίνα αλλά δεν είχα μεγάλη φήμη. Βλέπεις είχα κάνει μόνο λίγα ταξίδια και αυτά σαν ναύτης. Το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να πάρω μαζί μου έναν χάρτη θησαυρού, τον οποίο μου τον είχε χαρίσει ο καπετάνιος πριν διαλύσει το πλήρωμα. Ήταν βαριά άρρωστος και θα πέθαινε και δεν ήθελε να τον βλέπαμε σε μια τέτοια κατάσταση. Ήθελε να τον θυμόμαστε σαν ήρωα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, άκουσα κάτι φωνές να λένε το όνομά μου. Ο άντρας μου ήταν ένας απλός αγρότης. Βγήκε έξω να δει ποιος ήταν και αμέσως τον χτύπησαν και τον έριξαν κάτω. Εγώ έτρεξα να δω πως είναι. Είδα πολλούς πειρατές. Ζήταγαν να τους δώσω τον χάρτη. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Ο χάρτης ήταν ένα δώρο από τον καπετάνιο μου. Δεν μπορούσα να τον δώσω. Αυτοί όμως επέμεναν. Τους προειδοποίησα ότι αν το συνέχ-
-Μισό λεπτό! Θέλω να πάω μια στιγμή στην τουαλέτα. Δεν κρατιέμαι άλλο.
Σηκώνομαι και πηγαίνω προς την τουαλέτα...

Ααα... Τι ξαλάφρωση. Νιώθω υπέροχα. Βγαίνω από την τουαλέτα και γυρνάω πίσω στη Lucy και μου συνεχίζει την ιστορία της.
-Πού είχες μείνει λοιπόν;
-Α! Όπως σου έλεγα τους προειδοποίησα να φύγουν αλλιώς θα τους έδερνα άσχημα. Αυτοί όμως δεν με άκουσαν και μου επιτέθηκαν. Στην αρχή απέφευγα τις επιθέσεις του γιατί δεν ήθελα να τους χτυπήσω αλλά αυτοί ήταν σοβαροί. Έτσι έγινα και εγώ σοβαρή και τους πλάκωσα όλους. Βλέπεις ήταν άντρες αλλά πολύ αδύναμοι. Το πρόβλημα όμως ήταν αυτό που ακολουθούσε. Έσκασαν μύτη κάτι Marines. Δεν τους περίμενα και φοβήθηκα λίγο να σου πω την αλήθεια. Τους ρώτησα τι ήθελαν και μου είπαν και αυτοί τον χάρτη. Τους είπα ότι κάτι πειρατές μου επιτέθηκαν και ότι πλέον ήμουν μία απλή χωρικός. Έπρεπε να τους πιάσουν. Αλλά αυτοί έβαλαν τα γέλια. Οι πειρατές είναι με το μέρος μας, μου είπαν. Τότε άρχισαν να μου κάνουν όλοι επίθεση αλλά δεν μπορούσα να τους κερδίσω όλους. Ξαφνικά σηκώθηκε ο άντρας μου. Και άρχισε να τους χτυπάει έναν-έναν. Μάλλον η αγάπη που ένιωθε για μένα του είχε δώσει δύναμη. Αλλά ένας Marine τον πυροβόλησε μπροστά στα μάτια μου.
-Συγγνώμη που σε ξαναδιακόπτω αλλά θέλω να πάω για νερό. Επιστρέφω αμέσως.
Σηκώνομαι και πηγαίνω προς την κουζίνα...

Πίνω το νερό μου και γυρνάω πίσω στη Lucy να μου συνεχίσει την ιστορία της.
-Συνέχισε λοιπόν.
-Όπως σου έλεγα ο άντρας μου σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Όλο γέλαγαν και έδιναν συγχαρητήρια στον Marine που τον πυροβόλησε. Ένιωθα μίσος, νεύρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο άντρας μου ήταν νεκρός. Μου είπαν ότι αν δεν τους έδινα τον χάρτη θα συνέβαινε το ίδιο και σε μένα. Δεν με ένοιαζε όμως. Αφού έτσι και αλλιώς μόνη μου θα ζούσα. Τους επιτέθηκα με όλες μου τις δυνάμεις. Ένιωθα σαν κάτι να μου έδινε δύναμη. Δεν ξέρω όμως τι ήταν. Σαν να έβγαζα μια ισχυρή αύρα από μέσα μου. Κάποιοι από τους πειρατές λιποθύμησαν χωρίς λόγο. Τους σκότωσα όλους. Δεν άφησα κανέναν ζωντανό. Το μίσος με κυρίευε και έκανα κακά πράγματα. Τους έκοψα τα χέρια και τα πόδια και είχα σχηματίσει στο έδαφος το όνομα του άντρα μου. Ύστερα πήρα τον χάρτη και έφυγα από το νησί. Από εκείνη την ημέρα έχω σκοτώσει σχεδόν 200 Marine. Το αρχικό μου bounty ήταν 30.000.000. Τώρα έχει ανέβει και άλλο. Αυτή ήταν η ιστορία μου. Τη δική σου ήδη την ξέρω. Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα.
-Χαχαχα. Λυπάμαι πάντως για τον άντρα σου. Μακάρι να ζούσε να έβλεπε πόσο ωραία γυναίκα έχει.
-Ευχαριστώ πολύ. Αλλά δεν πειράζει. Τον έχω ξεπεράσει τον θάνατό του πια.
-Καλό αυτό. Να συνεχίσεις και εσύ τη ζωή σου. Με όλα αυτά όμως ξέχασα να σε ρωτήσω κάτι.
-Τι; Πες μου.
-Σε ποιο νησί βρίσκομαι; Είμαστε στην Grand Line; Γιατί ο πατέρας μου κάπως έτσι μου την είχε περιγράψει. Με νησιά διασκορπισμένα. Αλλά πίστευα ότι θα είναι πιο μακριά το ένα από το άλλο.
-Χαχαχα. Όχι ρε χαζούλι. Δεν είμαστε στην Grand Line. Είμαστε στο Puzzle Island ή αλλιώς Little Grand Line Island...

-Είδες; Μοιάζει με την Grand Line. Για αυτό μην με κοροϊδεύεις.
-Χαχαχα. Ναι σε αυτό έχεις δίκιο. Βλέπεις εδώ υπάρχουν ήθη και έθιμα από όλη την Grand Line. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσωπικότητες ανθρώπων. Σε αυτό οφείλεται και το όνομα.
-Πρέπει να είναι πού διάσημο αυτό το νησί για να έχει μαζέψει τόσο κόσμο.
-Ναι όντως είναι. Ειδικά για τη μεγάλη λίμνη που βρίσκεται στο κέντρο του. Είναι υπέροχο το θέαμα. Θα σε πάω σε λίγο να τη δεις. Θα τη λατρέψεις.
-Αυτή η λίμνη υπάρχει πολλά χρόνια εδώ;
-Από ότι μου έχουν πει αρκετά. Στη θέση της υπήρχε ένα ανενεργό ηφαίστειο το οποίο όμως μια μέρα εξερράγη και οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το νησί και πήγαν σε διάφορα μέρη της Grand Line. Εκεί γνώρισαν νέους ανθρώπους και όταν γύρισαν πίσω έφεραν μαζί τους νέα έθιμα. Μετά την έκρηξη το ηφαίστειο βυθίστηκε στη θάλασσα. Λένε ότι η έκρηξη ήταν πολύ ισχυρή. Και λόγω της έκρηξης η μορφή του νησιού είναι όπως είναι και μοιάζει σαν την Grand Line.
-Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Aλλά πως τα ξέρεις όλα αυτά αφού δεν είσαι από εδώ.
-Όχι. Αλλά ρώτησα και έμαθα. Ζω εδώ για τέσσερις-πέντε μήνες τώρα. Ξέρω αρκετά πράγματα για αυτό το μέρος.
Κάποιος χτυπάει ξαφνικά την πόρτα. Χτυπάει επίμονα. Η Lucy πηγαίνει γρήγορα να ανοίξει. Κατεβαίνω και εγώ κάτω μαζί της. Νιώθω μια χαρά τώρα. Η πείνα και η δίψα μου σβήστηκαν. Βλέπω έναν άντρα που φόραγε μία ρόμπα. Ήταν λαχανιασμένος και φαινόταν κουρασμένος. Είπε κάτι στη Lucy και έφυγε τρέχοντας. Η Lucy μπαίνει αμέσως στο σπίτι με αρπάζει και μου λέει:"Φεύγουμε!"...

Έχω απορία που πηγαίνουμε και τι έχει συμβεί. Ρωτάω τι Lucy να μoυ εξηγήσει τι έχει γίνει και αυτή μου λέει να μην μιλάω για λίγο μέχρι να βγούμε από το χωριό. Θα πάμε σε ένα βουνό μου λέει. Τρέχουμε και τρέχουμε συνεχόμενα. Σταματάω να πάρω μια ανάσα και ένα χέρι χτυπάει το κεφάλι μου.
-Καλά τι κάνεις; Μην σταματάς ωστόσου φτάσουμε στο βουνό.
Δεν ξέρω τι να πω. Σκέφτομαι να ακολουθήσω τις συμβουλές της και να μην ξανασταματήσω. Μπροστά μου ανυψώνεται ένα τεράστιο βουνό. Είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να δεις την κορυφή. Σκαρφαλώνουμε και μπαίνουμε μέσα σε μία σπηλιά.
-Μπορούμε να κάτσουμε εδώ για λίγες ώρες. Δεν θα μας βρουν αμέσως.
-Ποιοι δεν θα μας βρουν; Μπορείς να μου εξηγήσεις τι έγινε;
-Έμαθαν ότι είσαι εδώ. Και σε ψάχνουν να σε σκοτώσουν για αυτά που έκανες στη West Blue.
-Ποιοι είναι αυτοί; Πως ξέρουν ότι είμαι εδώ;
-Θα τους το είπαν οι χωριανοί μάλλον. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω. Τον θυμάσαι τον άντρα που χτύπαγε την πόρτα επίμονα.
-Ναι, τον θυμάμαι. Αυτόν που φόραγε τη ρόμπα.
-Σωστά. Την ώρα που κοιμόσουν έφυγα για λίγο από το σπίτι και πήγα και τον βρήκα. Του εξήγησα ποιος είσαι και του είπα αν μάθει κανένας τίποτα να μας ειδοποιήσει για να φύγουμε. Όπως και έκανε.
-Και αυτοί τι είναι που με κυνηγάνε; Marine;
-Ο ένας από τους δύο ναι. Ο άλλος είναι Bounty Hunter...

Είσαι συγκλονισμένος στο άκουσμα πως ένας Marine κι ένας Bounty Hunter σε κυνηγάνε. Δεν περίμενες να έχεις τέτοια "δημοτικότητα" με την άφιξή σου στο νησί. Κι όμως βαθιά μέσα σου νιώθεις χαρούμενος. Νιώθεις πως κάποιος στόχος σου αρχίζει να εκπληρώνεται. Σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως η επιθυμία σου ν' αποκτήσεις φήμη αρχίζει να εκπληρώνεται. Κι είσαι ευχαριστημένος γι' αυτό. Κάθεσαι λίγο κι απολαμβάνεις τα συναισθήματα αυτά, αλλά η Lucy σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα.
-"Δεν είναι καλό που αυτοί οι δύο ενώθηκαν μαζί για να σε πιάσουν. Σημαίνει πως σε θεωρούν σημαντική απειλή. Αυτό είναι κακό. Πρέπει να ξεκουραστείς γρήγορα και ν' ανακτήσεις πλήρως τις δυνάμεις σου. Μετά πρέπει να φυγαδευτείς άμεσα. Τα πράγματα εδώ είναι πια πολύ επικίνδυνα για 'σένα."
Αμέσως γύρισε στον χωρικό και κάτι του είπε. Εκείνος έφυγε αμέσως. Μετά ξαναγυρνάει σε 'σένα.
-"Έστειλα τον φίλο μας να δημιουργήσει παραπλανητικά ίχνη για να μας χάσουνε. Μετά θα πάει στο χωριό και θα έχει τεντωμένες τις αισθήσεις του. Αν ακούσει οτιδήποτε που μας αφορά και θα μας θέσει σε κίνδυνο θα μας ειδοποιήσει. Προσωρινά θα κρυφτούμε εδώ. Καλό θα ήταν να μην κουνηθείς από εδώ. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος παραμονεύει και τι σκοπούς έχει."
Συμμορφώνεσαι στις οδηγίες γιατί ξέρεις πως λέει αλήθεια. Αλλά βαθιά μέσα σου αναρωτιέσαι γιατί σ' έσωσε, τι λόγους έχει. Και γιατί σε βοηθάει ακόμα. Αλλά τουλάχιστον την εμπιστεύεσαι. Αυτό αρκεί για τώρα.
Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που φύγατε από το σπίτι και κανένας δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Νιώθεις πλέον ξεκούραστος και δυνατός. Ξεκινάς να κάνεις μια βόλτα γύρω από τη σπηλιά και καταλήγεις να απομακρυνθείς άθελά σου. Καθώς προσπαθείς να γυρίσεις ακούς ομιλίες κάπου κοντά σου.

Τη δουλειά έχω εγώ με έναν Marine και έναν Bounty Hunter; Γιατί να θέλουν να με πιάσουν; Όμως αισθήματα χαράς και ενθουσιασμού με κυριεύουν. Σκέφτομαι ότι πρέπει να με θεωρούν πολύ δυνατό για να έρχονται να με πιάσουν. Θα γίνω δυνατός σαν τον πατέρα μου. Δεν ξέρω ποιος είναι αλλά θα το μάθω. Νιώθω υπέροχα που είμαι ήδη τόσο γνωστός, έστω και αν δεν με συμπαθούν όλοι. Η Lucy όμως τι κοινό έχει με μένα και με βοηθάει; Τόσες άλυτες απορίες. Ευτυχώς που βγήκα μία βόλτα να πάρω λίγο αέρα. Δεν άντεχα άλλο μέσα σε εκείνη τη σπηλιά δύο μέρες κλεισμένος. Αλλά μάλλον είναι ώρα να γυρίσω πίσω. Ωχ! Έχω απομακρυνθεί πολύ. Αν το μάθει η Lucy θα μου φωνάζει. Στο δρόμο για τη σπηλιά ακούω κάτι ομιλίες πίσω από κάτι δέντρα. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι. Δεν καταλαβαίνω τι λένε. Πρέπει να πλησιάσω πιο κοντά. Πλησιάζω και σκύβω για να μην με καταλάβουν και να κρυφακούσω.
-Πωπω λεφτά. Πολλά λεφτά.
-Ναι τόσα λεφτά πρώτη φορά βλέπω.
Ακούω δύο αντρικές φωνές να μιλάνε για λεφτά. Καταλαβαίνω ότι δεν με αφορά και σηκώνομαι να φύγω. Όμως ακούω κάτι που με κάνει να παραμείνω.
-Καλά κάναμε και αναφέραμε στον Junsho ότι το The Dead Eye βρίσκεται εδώ.
-Ναι! Κοίτα πόσα λεφτά μας έδωσε. Καλύτερα όμως να φύγουμε από το νησί για να μην το μάθει ο Jinta Silverine και μας σκοτώσει και εμάς. Όπως έκανε και στο άλλο νησί στη West Blue.
-Ναι δίκιο έχεις.
Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να τους αφήσω και να φύγω ή τους ρωτήσω γιατί το έκαναν αυτό; Ετοιμάζονται να φύγουν και εγώ πετάγομαι τελικά μπροστά τους.
-Εσύ; Τι κάνεις εδώ; Ήρθες να μας σκοτώσεις; Να πάρε τα λεφτά και άσε μας ήσυχους!
-Όχι δεν πρόκειται να σας σκοτώσω. Θέλω μόνο να μάθω γιατί με καρφώσατε; Τι σας έχω κάνει;
-Και εσύ ένας ψυχρός δολοφόνος σαν τον πατέρα σου είσαι.
-Ξέρετε τον πατέρα μου;
-Και φυσικά! Όλοι στη South Blue τον ξέρουν. Ήταν πολύ γνωστός τουλάχιστον σε αυτή τη θάλασσα.
-Θα μου πείτε για αυτόν;
Αυτοί γελάνε και ο ένας από τους δύο βγάζει όπλο για να με πυροβολήσει...

Φοβάμαι! Απορώ αν εδώ θα τελειώσει η ζωή μου. Κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να σωθώ. Ακούω έναν πυροβολισμό αλλά δεν νιώθω πόνο. Τι έγινε; Ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον άντρα που κράταγε το όπλο να πέφτει νεκρός κάτω με μία τρύπα στο κεφάλι. Βλέπω τη Lucy να κρατάει ένα όπλο. Αυτή τον σκότωσε.
Ο άλλος άντρας έχει μείνε άναυδος. Δεν κουνιέται, δεν μιλάει δεν ξέρει τι να κάνει.
-Καλά τι κάνεις εδώ; Δεν σου είπα να μην φύγεις καθόλου από τη σπηλιά; Γιατί δεν με άκουσες;
-Συγγνώμη. Αλλά ήθελα να πάω μία βόλτα. Είχα σκάσει εκεί μέσα.
-Είναι επικίνδυνα όμως έξω για σένα. Αν σε βρουν θα σε σκοτώσουν.
-Το ξέρω. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναπαραβιάσω τις συμβουλές σου.
-Χαίρομαι. Εσύ ποιος είσαι, ρώτησε τον άλλο άντρα.
-Makichu με λένε. Σε παρακαλώ μην με σκοτώσεις.
-Δεν πρόκειται να σπαταλήσω τις σφαίρες μου σε ένα σκουλήκι σαν εσένα. Πάμε να φύγουμε Jinta.
-Όχι ακόμα. Έχω κάποιες ερωτήσεις να του κάνω. Ξέρει για τον πατέρα μου. Θέλω να μάθω ποιος ήταν. Αν ζει ακόμα. Που βρίσκεται.
-Δεν χρειάζεται να ακούσεις για τον πατέρα σου από ένα τέτοιο σκουλήκι. Αυτός λερώνει το όνομα του πατέρα σου.
Η Lucy πυροβολεί τον άλλο άντρα στο κεφάλι χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν πρόλαβα να μάθω τίποτα για τον πατέρα μου. Νιώθω μια απογοήτευση. Η Lucy με αγκαλιάζει και μου λέει να μην ανησυχώ.
-Θα μάθεις για τον πατέρα σου σύντομα. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτό τώρα. Τώρα πρέπει να κοιτάξεις πως θα σωθείς εσύ.
Η Lucy έχει δίκιο. Το είχα ξεχάσει εντελώς ότι η ζωή μου κινδυνεύει. Επανέρχομαι στον εαυτό μου. Πηγαίνουμε αμέσως προς τη σπηλιά. Στο δρόμο όμως βλέπουμε τον πληροφοριοδότη που είχε στείλει η Lucy στο χωριό...

-Λοιπόν Yoshiro; Έρχονται εδώ; Τι έγινε;
Ο πληροφοριοδότης δεν μιλάει. Η Lucy τον πλησιάζει και αυτός της επιτίθεται. Η Lucy εξαφανίζεται και αμέσως εμφανίζεται πίσω από τον άντρα. Του κάνει κεφαλοκλείδωμα και αυτός πέφτει κάτω ανίκανος να μας επιτεθεί. Του βγάζουμε τη μάσκα και βλέπουμε ότι είναι κάποιος άγνωστος.
-Ποιος είσαι εσύ; Πού είναι ο Yoshiro;
-Δεν θα σου πω τίποτα. Σας περιμένει μια ωραία έκπληξη.
Η Lucy βγάζει το όπλο και είναι έτοιμη να τον σκοτώσει. Ξαφνικά όμως εμφανίζονται δύο άντρες και ο ένας από τους δύο της επιτίθεται και την αφοπλίζει. Ο άλλος έρχεται κατά πάνω μου και τον αποφεύγω. Πετάγομαι πίσω κάνοντας ένα μεγάλο σάλτο. Ο ψεύτικος πληροφοριοδότης σηκώνεται και φεύγει τρέχοντας. Πηγαίνει προς το χωριό.
-Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που με κυνηγάνε;
-Πολύ σωστά. Αυτός που σου έκανε επίθεση, που είναι ντυμένος στα μπλε είναι ο Marine Commodore Junsho.
-Τότε ο άλλος είναι ο Bounty Hunter να υποθέσω.
-Σωστά. Ο Kiro Ken. Αυτόν τον αναλαμβάνω εγώ. Είναι πού δυνατός για εσένα. Εσύ κοίτα να νικήσεις τον Junsho και μετά τρέξε στο δάσος να κρυφτείς. Θα έρθω εγώ να σε βρω.
-Νομίζετε ότι θα μας κερδίσετε, λέει ο Kiro.
-Εσύ μικρέ δεν μπορείς ούτε το γάλα σου να πιες. Θα σε φτιάξουμε μετά εσένα. Και εσύ Kiro δίνε του. Μην ανακατευτείς πάλι στις δουλειές μου.
-Τρελός είσαι; Θα αφήσω τη Lucy; Και να χάσω τόσα λεφτά; Δεν φεύγω με τίποτα! Πολέμα το παιδί εσύ. Εγώ θα πιάσω τη Lucy και είμαστε εντάξει.
-Δεν είμαστε καθόλου εντάξει! Είπα φύγε τώρα.
-Αγοράκια αφήστε για μετά τους τσακωμούς. Και εσύ Junsho, κέρδισε πρώτα τον μικρό και μετά πολεμάς και εμένα.
-Όπως επιθυμείς. Μετά μην κλαις όμως που θα τον σκοτώσω.
-Θα το δούμε αυτό!
-Kiro η Lucy είναι δική σου. Μην σου πάρει πολύ ώρα όμως.
-Με ξέρεις.
Και έτσι ξεκινάει η μάχη ανάμεσα σε εμένα και τον Marine Junsho. Πιο δίπλα πολεμάνε η Lucy με τον Kiro...

O Junsho βγάζει ένα σπαθί και είναι έτοιμος να μου επιτεθεί. Εγώ όμως δεν έχω όπλο. Προσπαθώ να σκεφτώ πως θα τον αντιμετωπίσω. Η Lucy μου πετάει ένα μικρό κατάνα.
-Πάρε αυτό και τελείωνε γρήγορα τη μάχη.
Ο Marine μου κάνει επίθεση και εγώ βάζω το σπαθί μπροστά μου για να την σταματήσω. Πετάγεται προς τα πίσω και ξαναορμάει. Κάνω ένα απότομο σάλτο στα δεξιά και τον αποφεύγω. Του κάνω επίθεση και την αποκρούει με το σπαθί του. Συνεχίζουμε την μάχη χωρίς κανένας να έχει προβάδισμα.
-Μικρέ είσαι αρκετά καλός. Δεν το περίμενα. Με ένοιαζε πιο πολύ να πιάσω την Lucy γιατί μετά με σένα θα είχα εύκολη δουλειά. Και επιπλέον αυτή δημιουργεί εδώ και καιρό προβλήματα στο νησί.
-Και εσύ είσαι δύσκολος αντίπαλος και αρκετά καλός ξιφομάχος.
Πρώτη φορά χρησιμοποιώ σπαθί και τα πάω καλά για αρχάριος. Του ξανακάνω επίθεση. Την αποφεύγει και αντεπιτίθεται. Σκύβω και περνάει πάνω από το κεφάλι μου το σπαθί του. Τώρα είναι ευκαιρία. Τον χτυπάω πολύ δυνατά με το κεφάλι μου στα γενετικά όργανα και πέφτει κάτω ξερός. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι να τον αποτελειώσω. Στο μυαλό μου έρχονται όμως οι σκηνές από το συμβάν στη West blue. Τον λυπάμαι. Τον χτυπάω όμως με το σπαθί και του κόβω το ένα χέρι. Αυτό το κάνω για να με θυμάται. Και πως όποιος τα βάλει μαζί μου θα το μετανιώσει πικρά. Τρέχω προς το δάσος ακούγοντας τα ουρλιαχτά του Junsho από τον πόνο.
-Luvy θα σε περιμένω μην αργήσεις!
-Σε λίγη ώρα έφτασα. Πήγαινε εσύ. Μην ανησυχείς για μένα και ότι και να γίνει μην γυρίσεις πίσω. Αν δεν έχω έρθει σε μία ώρα φύγε από το νησί.
-Μα Lucy δεν μπορώ.
-Πήγαινε είπα!
Τρέχω προς το δάσος αφήνοντας πίσω μου τη φίλη μου...

Μπαίνω πιο βαθιά στο δάσος. Βρίσκω έναν βράχο και κάθομαι να ξαποστάσω. Ανησυχώ πολύ για την Lucy. Της έχω εμπιστοσύνη και ξέρω ότι είναι πολύ δυνατή. Αλλά φοβάμαι. Θα τα καταφέρει άραγε; Με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω. Πετάγομαι στον αέρα και κοιτά γύρω μου να δω αν έχει γυρίσει η Lucy. Τίποτα ακόμα. Πόση να έχει περάσει άραγε. Σιγά-σιγά σκοτεινιάζει. Σκέφτομαι να φύγω. Αλλά η φίλη μου; Δεν ξέρω τι να κάνω.
-Γιατί είσαι στενοχωρημένος;
-Lucy; Είσαι ζωντανή; Πόσο χαίρομαι!!!
Αμέσως τρέχω και την παίρνω αγκαλιά. Το μεγάλο της στήθος γίνεται πισίνα για το πρόσωπό μου. Δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα χαράς. Είμαι τόσο ενθουσιασμένος που δεν μπορώ να το περιγράψω.
-Τον κέρδισες;
-Μα τι λες τώρα. Υπήρχε περίπτωση να χάσω; Καμία!
-Σου πήρε πού ώρα όμως και ανησύχησα. Έτοιμος ήμουν να φύγω από το νησί.
Η Lucy με χαϊδεύει και μου χαμογελάει.
-Τώρα τι κάνουμε; Θα συνεχιστεί αυτή η περιπέτεια;
-Όχι. Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε. Έχω κάτι δουλειές σε κάτι νησιά.
-Να έρθω και εγώ;
-Λυπάμαι αλλά δεν γίνεται. Πρέπει να πάω μόνη μου και εξάλλου εσύ έχεις τη δική σου περιπέτεια να αρχίσεις.
-Ναι έχεις δίκιο σε αυτό. Από ότι φαίνεται εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας.
-Ναι. Έτσι φαίνεται.
-Χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα. Ελπίζω να γνωρίσω και άλλα άτομα σαν εσένα.
-Και εγώ το ίδιο. Ορίστε λίγα χρήματα να αγοράσεις μία σχεδία. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
-Σίγουρα!!! Ευχαριστώ για όλα!!!
Οι δρόμοι μας χωρίζουν και ο καθένας κατευθύνεται προς το δικό του στόχο...

Κατευθύνομαι προς το χωριό να αγοράσω μία σχεδία με τα λεφτά που μου έδωσε η Lucy. Μου είπε ότι μέχρι να αναρρώσουν αυτοί που μας πολέμησαν θα περάσουν δύο μέρες. Σκέφτομαι λοιπόν να κάνω κάποια τελευταία ψώνια πριν πω αντίο σε αυτό το νησί. Μπαίνω στο χωριό και πάω στο μαγαζί που πουλάει βάρκες και διάφορα τέτοια.
-Καλησπέρα σας. Μία σχεδία θα ήθελα.
-Εσύ; Τι θέλεις εδώ; Φύγε! Πάρε τη σχεδία και απλώς μην με πειράξεις.
Θυμώνω που μου φέρεται έτσι. Αλλά σκέφτομαι τη Lucy. Πόσο χαρούμενη είναι παρόλο που τη θεωρούν κακιά και καταζητείται. Χαμογελάω, αρπάζω μια σχεδία και δίνω τα λεφτά στον μαγαζάτορα.
-Σας ευχαριστώ πολύ για όλα.
Πηγαίνω αμέσως στην παραλία και ετοιμάζομαι να φύγω. Ένα καινούριο και μεγάλο ταξίδι πρόκειται να ξεκινήσει με τεράστιες περιπέτειες και έναν μεγάλο στόχο. Να βρω τον πατέρα μου.

To Be Continued...

Όνομα: Jinta Silverine
Haki Points: 3
Player of the Month Points: 8
Beli: 27.000+3.000
Bounty/Fame Points: 2.000.000
Παρατηρήσεις: Καλή ιστορία, διαχειρίστηκες καλά το ποστ του Τέλλερ. Μεγάλα ποστ και εμφανίσιμα. Πολύ καλές περιγραφές και καλή χρήση της περιγραφής του νησιού και αναφορά σε αυτή.

Υ.Γ: Άλλαξε τα greeklish στα στοιχεία του προφίλ σου.