[Τέλος]"Justice will be served"

Στην προηγουμενη ιστορια:
Μετα την προπονηση μου στο Warship Island, ξεκινησα ενα ταξιδι γεματη ελπιδα. Δωσαμε σημειο συναντησης με την Sakura στην Shell Town περιπου σε εναν μηνα. Λογο ελλειψης προμηθειων αναγκαστηκα να σταματησω στο Tequila Wolf , ενα νησι που ηταν μια φυλακη της κυβερνησης και οι σκλαβοι εφτιαχναν μια τεραστια γεφυρα. Λογο παρεξηγησης με φυλακισαν και εμενα νομιζοντας οτι ειμαι σκλαβα. Φυσικα μεσα στις επομενες μερες απεδρασα απ τις φυλακες χαρης την δυναμη του φρουτου μου και πηρα μαζι μου και 2 παιδια ενος σκλαβου με σκοπο να τα παω στην οικογενεια του στην LogueTown και να ζηουν μια καλυτερη ζωη. Στοχος μου τωρα πλεον ηταν η ShellTown οπου θα γινομουν επισημα Κυνηγος Επικυριγμενων....


Οι μερες περνουσαν αρκετα γρηγορα και σε αυτο βοηθησε και η παρεα των παιδιων που ημουν μαζι. Η σχεση μου με τον γιο ειχε γινει πολυ καλυτερη και ο μικρος ειχε αποδεχτει αυτο που ειχε συμβει. Συνεπως το ταξιδι ειχε γινει αρκετα ευχαριστο. Προσπαθουσα να τους φερομαι οσο καλυτερα μπορουσα και να τα κανω να μην σκεφτονται τοσο τον πατερα τους. Η αληθεια ηταν οτι μονο με ενα θαυμα θα μπορουσαν να τον ξαναδουν. Στο μεταξυ ο καιρος ηταν σταθερος μεν αλλα εκανε καποιες φορες αρκετο κρυο. Στο συνολο ομως δεν μας χαλουσε το ταξιδι μας και δεν ετυχε να βγαλει μεχρι στιγμης εκτος απορειας. Βεβαια δεν ηθελα να βγει γενικα εκτος πορειας, γιατι δεν ηθελα να καθυστερησω την συναντηση μου με την Sakura. Η κινησεις μου παντως θα περιοριζονταν βεβαια με τα παιδια μαζι μου. Δεν νομιζω ομως να ειχα και καποιο ιδιαιτερο προβλημα. Βεβαια θα ειχα ενα θεμα με τα οικονομικα μου, γιατι θα επρεπε να πληρωνω και των παιδιων. Αυτο σημαινε οτι θα μπορουσα να μεινω στην πολη για περιπου 3 ημερες το μεγιστο. Αν δεν ερχοταν τοτε θα πηγαινα να κανω τα χαρτια μου μονη μου. Στο κατω κατω δεν ηταν η πρωτη φορα που εκανα κατι μου. Το μονο που μπορουσα να κανω προς το παρον να ελεγχω την πορεια του πλοιου μου για να φτασω και εγω καποια στιγμη....

Ευτυχως ολα ηταν μια χαρα και το ταξιδι γινοταν ολο και καλυτερο και συντομα θα φταναμε. Αν ειχα υπολογισει καλα θα ημασταν στην ShellTown αυριο , περιπου το μεσημερι. Οι προμυθιες μας δεν ηταν και πολλες αλλα με λιγη θεληση μπορουσαμε να τα βγαλουμε περα. Αυτο σημαινε βεβαια οτι δεν θα ετρωγα για να φανε τα παιδια. Το μονο σιγουρο ηταν οτι θα επαιρνα πολυ περισσοτερες προμηθιες μαζι μου πριν ξεκινησω απ το νησι....
Το ιδιο βραδυ οταν εβαλα τα παιδια για υπνο καθησα εξω στο καταστρωμα για να ηρεμησω και περασαν διαφορες σκεψεις απο το μυαλο μου. Μια απο αυτες ηταν κλασικα η μητερα μου...
-Πρεπει να περασω και απο το νησι μου καποια στιγμη...Το χρωσταω στην μητερα μου στο κατω κατω....
Δεν ειχα νεα της μητερας μου για περιπου 4 χρονια, δηλαδη απο τοτε που εφυγα απ το σπιτι. Ηθελα να πιστευω οτι τιποτα δεν ειχε αλλαξει στο Gecko Island ολα αυτα τα χρονια. Αν δεν πηγαινα LogueTown με απο την ShellTown, θα πηγαινα σιγουρα προς το Gecko. Περα του οτι το ηθελα πολυ , απ οτι ειδα στον χαρτη ηταν και στον δρομο μου. Αυτο που μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση ηταν οτι η LogueTown ηταν πολυ κοντα στο Reverse Mountain, ενα βουνο που θα περνουσα αν ποτε πηγαινα στην Μεγαλη Γραμμη, Φυσικα ολα αυτα ηταν ιστοριες που ειχα ακουσει οσο ημουν στο πειρατικο πληρωμα το οποιο βρισκομουν...
Ο ανεμος ηταν αρκετα ευνοϊκος και ολα πηγαιναν αρκετα καλα. Κοιταξα για μια τελευταια φορα το τιμονι του πλοιου, οπου και το εδεσα για να μην αλλαξει πορεια το πλοιο και πηγα και εγω για να ξεκουραστω στην καμπινα μου...

Το επομενο πρωι αργησα να ξυπνησω αλλα για καλη μου τυχη, ο παραπανω αυτους μου υπνος δεν επηρεασε την πορεια του ταξιδιου μας. Λογικα μεσα στις επομενες ωρες θα βλεπαμε την ShellTown εστω και απο μακρυα. Η μικρη βρισκοταν συνεχεια πλωρη του πλοιου και κοιτουσε μηπως αχνοφαινοταν το νησι, πραγμα που δεν αργησε να γινει. Πραγματι μετα απο 2 ωρες επιτλεους ειδαμε στερια στον οριζοντα. Ειχα αρχισει να ανησυχω οτι ειχαμε χαθει και μολις ακουσα οτι ημασταν κοντα σε νησι ανακουφηστικα. Φυσικα θα θελαμε αρκετη ωρα ακομα για να φτασουμε , οποτε σε αυτο το διαστημα θα μπορουσα να ετοιμασω τα πραγματα μου και να μαζεψω οτι ειχαμε αφησει στην μεση. Δεν ηθελα να ατο αφησω ακαταστατο και αφου ειχα τον χρονο ειπα να εκμεταλευτω την ευκαιρια. Με βοηθησαν και λιγο τα παιδια και μεσα σε λιγη ωρα ειχαμε τελειωσει ολα οσα ηθελα να ετοιμασω. Το μονο που θα καναμε τωρα ηταν να πιασουμε λιμανι...
-Μετα απο το νησι αυτο θα μας πας στην οικογενεια του πατερα μας?
-Ναι...εκτος αν θελετε να κανουμε μια σταση στο πατρικο, το οποιο νησι βρισκεται και στον δρομο μας και να γνωρισετε και την μητερα μου...
-Δεν θα ειχαμε προβλημα...απαντησε η μικρη, που βρισκοταν διπλα στον αδερφο της...
-Τι σε προβληματιζει Mike?..ρωτησα τον μικρο που ειχε το κεφαλι του γυρισμενο προς την θαλασσα...
-Να...σκεφτομαι...αν η οικογενεια του πατερ....
-Μην το σκεφτεσαι αυτο...τον εκοψα αφου καταλαβα τι πηγε να πει ο μικρος...ειστε αιμα του...και αυτο σας κανει και σας οικογενεια του...ισα ισα αν μαθουν το τι περασατε, ισως δουν οτι ο πατερας σας παρα το λαθος που εκανε ειναι καλος ανθρωπος...γιατι πιστεψτε με ειναι...τους ειπα με ενα χαμογελο ενω προσπαθουσα να τα καθησυχασω...

Αρκετη ωρα αργοτερα πιασαμε επιτελους λιμανι. Σε αντιθεση με ολα τα υπολοιπα νησια που ειχα επισκεφτει το λιμανι του νησιου αυτου ηταν πολυ μεγαλυτερο και ειχε και πολυ κινηση. Πολλα ηταν τα εμπορικα πλοια που ειχαν αραξει για να ξεφορτωσουν την πραματια τους. Δυο ομως ηταν τα πλοια που ξεχωριζαν και οχι μονο λογο μεγεθους. Ηταν τα πλοια των Marines οπου πανω τους επικρατουσε αρκετη φασαρια. Ποτε δεν θα μπορουσα να δεχομαι εντολες και γενικα ημουν πολυ ελευθερο πνευμα για να μπω ποτε στην παραταξη αυτη. Γυρησα το βλεμμα μου και ειδα με ματια απο το σημειο που βρισκομουν την πολη που εκτινοταν μπροστα μου. Το μεγαλο φρουριο των Marines βρισκοταν απο εδω που βρισκομουν. Ηταν τοσο μεγαλο που και θα ηθελε καποιος να το χασει απ τα ματια του θα ηταν λιγο δυσκολο....
Στο μεταξυ παρολο που αργησα να βρω μια ελευθερη θεση για να αφησω το πλοιου μου, καταφερα να το δεσω. Εκανα νοημα στα παιδια να με ακολουθησουν και αφου βεβαιωθηκαμε οτι οταν ηταν ενταξει αρχισαμε να ψαχνουμε ενα πανδοχειο για να περασουμε το βραδυ και γενικα τις υπολοιπες ημερες. Υπηρχε πολη κινηση στους δρομους και τους ζητησα να μην απομακρυνθουν απο κοντα μου για να μην χαθουμε....
-Μηπως θα μπορουσατε να μου πειτε που θα βρω ενα πανδοχειο?...ρωτησα μια γιαγια η οποια περνουσε απο διπλα μου...
-Συνεχισε ολο ευθεια...στο τριτο στενο δεξια ειναι 2-3 πανδοχεια....ειπε με ενα χαμογελο...
-Σας ευχαριστω πολυ...απαντησα και ανταπεδωσα το χαμογελο....

Στο πρωτο πανδοχειο που βρηκαμε, μπηκαμε μεσα χωρις δευτερη σκεψη. Το πανδοχειο ηταν βεβαια λιγο αδιο και αναγκαστικαμε να περιμενουμε λιγο μεχρι να ερθει ο υπευθυνος για να μας δωσει δωματιο...
-Θα θελαμε ενα δωματιο για 3 ατομα σας παρακαλω πολυ...
-Εεεε αμεσως...εκανε ο πανδοχεας και μας εδωσε το κλειδιτου δωματιου
-Σας ευχαριστω....
-Δικα σου?..ρωτησε ενω εδειχνε τα παιδια...
-Εεεε οχι...ειναι της αδερφης μου τα παιδια.....ειμαι θεια τους βλεπεις...απαντησα καπως διστακτικα....σας ευχαριστουμε...ειπα και πηγαμε προς τις σκαλες και στην συνεχεια ανεβηκαμε στο δωματιο. Η πρωτη κινηση μας ηταν να ξαπλωσουμε ολοι μας τα κρεβατια μας...
-Πολλες ερωτησεις δεν εκανε ο πανδοχεας?
-Δεν χρειαζεται να σας ανησυχει αυτο...ειπα με ενα χαμογελο...
-Εισαι αρκετα δυνατη?
-Δεν θα το ελεγα...ακομα...ειπα ενω εκλεινα το ματι στην μικρη....Λοιπον...θελετε να ξεκουραστουμε λιγο, να ισιωσουμε λιγο τα κορμια μας και να παμε αργοτερα για φαγητο?
Και τα δυο εγνεψαν καταφατικα. Το ταξιδι τα ειχε εξαντλησει επισης πολυ. Βρισκοντουσαν περιπου στην ιδια κατασταση με εμενα, που δεν ημουν και πολυ συνηθισμενη στα ταξιδια. Τους προτεινα να μου δωσουν τα ρουχα τους για να τους τα πλυνω ενω θα εκαναν μπανιο για να πεσουν καθαρα στα σεντονια...

Ενω εκαναν αυτα μπανιο επλυνα τα ρουχα μας και στην συνεχεια μπηκα και εγω να κανω ενα μπανακι. Οταν βγηκα απο το μπανιο τα παιδια ειχαν ηδη κοιμηθει και πηγα και εγω με την σειρα μου να ξαπλωσω λιγο. Τελικα με πηρε σχεδον αμεσως ο υπνος και επεσα ξερη...
Λιγες ωρες αργοτερα ξυπνησαμε σχεδον ολοι μαζι και αρχισαμε να ετοιμαζομαστε για να παμε να φαμε. Πριν φυγουμε απο το πανδοχειο φροντισα να εχω μαζι μου το σπαθι μου και αρκετα χρηματα. Για το που μπορουσαμε να βρουμε καλο φαγητο ρωτησαμε τον πανδοχεα , οποιος μας εστειλε σε κατι ξαδελφια του...
-"Ευχομαι να μην μας εστειλε επειδη ειναι γνωστοι του...."σκεφτηκα απο μεσα μου καθως περπατουσαμε στον δρομο. Τελικα το φαγητο του ομως ηταν αρκετα ικανοποιητικο και γεμησαμε τα στομαχια μας. Επειδη ημασταν πελατες του πανδοχειου του ξαδελφου τους μας εκαναν καλυτερη τιμη, πραγμα που δεν μας χαλασε ιδιαιτερα γιατι πηραμε και μιλοπιτες για το πανδοχειο....
-Τελικα... η αναμονη αυτη μας βγηκε σε καλο...ειπα γελοντας...
-Σε ευχαριστουμε Anna...ειπε η μικρη με ενα τεραστιο χαμογελο...
-Πιστευεις οτι ο μπαμπας θα ειναι καλα?..ρωτησε ο Mike ενω περπατουσαμε στον δρομο. Ηταν μια συζητηση που ηξερα οτι θα αναγκαζομουν να κανω αργα ή γρηγορα, αλλα εκρινα οτι θα ηταν καλυτερα να την καναμε στο πανδοχειο. Για αυτο προσπαθησα να αλλαξω θεμα...
-Τι λετε να παμε να δουμε την πολη?
-Θα ηθελα να γυρησω στο πανδοχειο....δεν καταφερα να κοιμηθω με τα ροχαλιτα σας...
-Εσυ κοιμοσουν περισσοτερο απ ολους μας...ειπε ο Mike ο οποιος προσπαθουσε να πειραξει την μικρη...

Μιας και η μικρη νυσταζε αποφασησαμε απο κοινου να παμε πισω στο πανδοχειο. Εκει θα ειχα την ευκαιρια να κανω μια συζητηση με τον Mike. Η μικρη και να μην ηταν μερος της συζητησης δεν θα ηταν προβλημα γιατι ηταν μικρη και ισως δεν θα καταλαβαινε το νοημα της συζητησης. Υστερα απο λιγο βρισκομασταν και παλι στο πανδοχειο, οπου εβαλα την μικρη για υπνο. Ευτυχως δεν αργησε να κοιμηθει και ξεραθηκε στον υπνο...
Ο Mike κοιτουσε εξω στο μπαλκονι και εδειχνε να σκεφτεται κατι και μαλιστα εντονα. Κατι αλλο εκτος απο τον πατερα του δεν θα μπορουσε να ηταν...
-Mike...θες παρεα?
-Ευχαριστως...ειπε ενω γυρισε καν το βλεμμα του προς το μερος μου...
-Σχετικα με αυτο που ειπες πριν...
-Νομιζω ειναι λογικο να το σκεφτομαι...σωστα?
-Ειναι λογικο και ειμαι μαζι σου σε αυτο...αλλα δεν πρεπει να στεναχωριεσαι τοσο πολυ. Ο πατερας σας ειναι χαρουμενος που ειστε καλα. Ηταν επιλογη του να μεινει πισω. Δεν ειναι οτι δεν θα σας ηθελε κοντα του ή οτι δεν σας αγαπαει...απλα εκανε τις επιλογες του...
-Απλα στεναχωριεμαι...
-Σου ειπα ειναι λογικο...πατερας σας ειναι στο κατω κατω...ειναι δυνατον να μην στεναχωριεσαι?..ειπα ενω ακουμπησα το κεφαλι του με το χερι μου και του ανακατεψα τα μαλια. Τελικα ολα οσα του ειπα ευτυχως τον ηρεμησα και αλλαξαμε θεμα συζητησης και μιλησαμε για το τι θα μπορουσαμε να κανουμε αυριο και του ειπα μερικα πραγματα που θα μπορουσαμε να κανουμε για να γεμησουμε ευχαριστα τις ωρες μας...

Τελικα ο διαφορες συζητησεις που καναμε μας εκαναν να νυσταξουμε και πηγαμε και εμεις για υπνο. Ηταν μια ευκαιρια να χορτασουμε υπνο αυτες τις μερες και να ξεκουραστουμε για το επομενο μας ταξιδι, το οποιο δεν θα αργουσε να ερθει. Το επομενο πρωι ειχα σκοπο να ψαξω για την Sakura, καθως θα καναμε την βολτα μας στο νησι. Απ οτι μου ειχε πει ηταν αρκετα γνωστη , οποτε ολο και καποιος θα την αναγνωριζε σε πετιπτωση που ερχοταν στο νησι...
Το επομενο πρωι πηγα και πηρα γαλα και γυρησα στο δωματιο ενω τα μικρα ακομα κοιμοντουσαν. Οταν ξυπνησαν φαγαμε τις μιλοπιτες απο χθες και μοιραστηκαμε το γαλα που ειχαμε. Δεν ηταν τιποτα τα σπουδαιο αλλα ηταν αρκετο για να μας κρατησει μεχρι το μεσημερι. Ετοιμαστηκαν και τα παιδια και αποφασησαμε να ξεκινησουμε την βολτα μας και να δουμε το νησι. Η μικρη ηταν αρκετα ενθουσιασμενη και ευτυχως ο Mike δεν ανεφερε τιποτα για τον πατερα τους σε ολη την διαρκεια της διαδρομης, οποτε το κλιμα ηταν αρκετα ευχαριστο. Καθως περνουσαμε απο διαφορα μαγαζια , ρωτουσα αν ειχαν δει την Sakura Erlic την Κυνηγο Επικυριγμενων, αλλα κανεις δεν μου ειχε δωσει θετικη απαντηση. Θα μπορουσε να μην ειχε ερθει ακομα, σκεφτηκα , ενω συνεχιζαμε την βολτα μας...
-Παιδια σας πειρααζει να παμε μια βολτα απο το φρουριο των Marine?
-Marine?ρωτησαν γεματα περιεργεια...
-Μην ανησυχειτε...ειστε μαζι μου...και επιπλεον δεν εχετε κατι να φοβαστε...ειπα ενω προσπαθουσα να τα ηρεμησω και παλι. Δεν περιμενα να εδειχναν τοσο αρνητικη συμπεριφορα για αυτο το θεμα, αλλα τελικα δεκτηκαν να μου κανουν το χατιρι. Ετσι λοιπον ξεκινησαμε να στοχο το φρουριο...

Οταν μπηκαμε στο κτηριο, το οποιο ηταν και αρκετα επιβλιτικο, ρωτησαμε καποιους Marines, οι οποιοι μου ειπαν να παω στο γραφειο του Captain Morgan. Το ονομα του δεν μου ηταν γνωστο μιας και δεν ειχα ξαναερθει στο νησι, αλλα για να ηταν και υπευθυνος σε μια τετοια βαση Marine θα πρεπει να ειχε καποια ισχυρη θεση αναμεσα στους Marines. Αναγκαστηκαμε να ανεβουμε ακρετους οροφους για να φτασουμε στο γραφειο του. Οταν φτασαμε χτυπησαμε την πορτα αλλα κανεις δεν ηταν εκει και ειπαμε να περιμενουμε απ εξω που ειχε κατι καθησματα....
Βεβαια δεν αργησε να εμφανιστει και εκανε αισθητη την παρουσια του με τις αγριοφωναρες του. Η αληθεια ηταν οτι οταν τον ειδα επαθα λιγο γιατι ο τυπος ηταν ντουλαπα και ισα ισα περνουσε αναμεσα στους διαδρομους του κτηριου...
-Θελω πληρη αναφορα στο γραφειο μου ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ...ειπε φωναζοντας προς τους Marines που βρισκονταν κοντα του...
-Μαλιστα...ειπαν με μια φωνη και χαθηκαν απο μπροστα του....
Αρχισε να ερχετε προς το μερος μας αλλα δεν εδειχνε καν την ορεξη να γυρισει να μας κοιταξει. Οταν περασε απο μπροστα μας, απλα εβιξα για να καταλαβει οτι ημασταν και εμεις εδω...
-Ποιοι ειστε εσεις...?ρωτησε με ψυχρο τονο...
-Καλημερα σας...ειμαι η Anna Valerious κα ηρθα για να κανω τα χαρτια μου για να γινω Bounty Hunter...
-Χμμμμ....κοπελια δεν πας καλυτερα να πλεψεις την πρικα σου?Ομορφη εισαι...κατσε σπιτι σου καλυτερα...δεν ειναι για σενα αυτα...ειπε ενω εμπαινε το γραφειο του και εκλεινε την πορτα στα μουτρα μου...

Ακουγοντας αυτα τα λογια υπεθεσα οτι η ντοματα ηταν λιγοτερο κοκκινη απο το προσωπο μου. Δεν με ειχαν ξαπροσβαλει τοσο ασχημα. Σκεφτηκα να παω να του κανω μια μασκα ομορφια με βαλτο, αλλα αυτο θα εκανε χειροτερα τα πργματα και το λιγοτερο που ηθελα ηταν μπελαδες. Τα παιδια δεν γελασαν καν με αυτο που ειπε ο Morgan και ισα ισα προσπαθησαν να με ηρεμισουν. Ο καθε ενας θα αντιδρουσε οπως εγω σε μια τετοια περιπτωση. Μετα απο ολα οσα ακουσα δεν ηθελα να ξαναδω Marine μπροστα μου για το υπολοιπο της μερας για να πω οτι ηρεμησα. Δεν ηταν τοσο αυτα που ειχε πει ο αλλος, αλλο ο τροπος που τα ειχε πει. Τι νομιζε δηλαδη οτι οι γυναικες ηταν αχρισες?
Αργα το απογευμα πηγα παλι με τα παιδια για να φαμε στην ιδια ταβερνα και αποφασησαμε να φυγουμε το επομενο πρωι. Η Sakura δεν ειχε εμφανηστει καθολου στο νησι και εγω δεν ειχα την δυνατοτητα να μεινω λιγο παραπανω. Τουλαχιστον ειχα ξεχαστει τελειως και δεν σκεφτομουν το λογια του Morgan...
Τα παιδια φροντισαν να μου φτιαξουν το κεφι και ημουν πολυ καλυτερα. Το βραδυ πριν παμε να κοιμηθουμε καναμε μια βολτα στο λιμανι για να χονεψουμε και στην συνεχεια πηγαμε και παλι στο ξενοδοχειο. Εκει επλυνα τα ρουχα τους και ξαπλωσαμε για να ξεκουραστουμε...
-Anna?Αυριο θα παμε να παρουμε προμυθιες ετσι?
-Ναι...αφου φυγουμε απο το πανδοχειο θα παμε να παρουμε απ την αγορα οσα χρειαζομαστε...
-Οκ...ειπε ο Mike με ενα χαμογελο και γυρισε πλευρο για να κοιμηθει. Εγω παλι δεν ειχα τοσο ορεξη για υπνο και ισως ηταν η υπερνταση που ειχα εξαιτιας οσων εκανα σημερα....

Κοιταξα τα μικρα και σκεφτηκα αν επρεπε να παω απευθειας στην LogueTown και κατεληξα στο αν με εφτανα οι προμυθιες θα πηγαινα απευθειας στο νησι, αλλιως θα εκανα μια σταση το Gecko Island. Λογικα εκει θα εμενα για μερικες μερες για να δω και την μητερα μου, αλλα σκεφτηκα αν θα ηταν καλυτερα να παω χωρις τα παιδια. Ισα ισα δεν θα ηθελα να την τρομαξω με το τι εγινε τα τελευταια 4 χρονια που ειχα φυγει απ το σπιτι...
Αρκετη ωρα αργοτερα εκλεισα τα ματια μου προσπαθοντας να κοιμηθηκα και ευτυχως δεν αργησε να με παρει υπνος. Τουλαχιστον ο υπνος μου δεν ηταν ανησυχος και ξεκουραστικα αρκετα. Ενα χαμογελο ευχαριστησης ζωγραφιστικε στο προσωπο μου οταν ξυπνησα γιατι ειχα ευχαριστηθει τον υπνο μου. Τα παιδια δεν ειχαν ξυπνησει ακομα για αυτο πηγα και πηρα πρωινο για να φαμε. Για καλο και για κακο για να μην τρομαξουν που δεν θα με εβλεπαν εκει, αφησα και ενα σημειωμα για καλο και για κακο...
Εξω ειχε πολυ ωραιο καιρο και σκεφτηκα οτι θα ειχαμε πολυ καλο ταξιδι. Τουλαχιστον αν ο καιρος ηταν ευνοικος δεν θα αργουσαμε ιδιαιτερα πολυ. Στην αγορα γινοταν πανικος, αλλα ευτυχως πηρα το γαλα που ηθελα και γυρησα στο πανδοχειο. Τα παιδια ειχαν ηδη ξυπνησει και ετοιμαζονταν. Οταν ντυθηκαν καθησαμε και φαγαμε με μεγαλη ορεξη...
-Λοιπον θα παμε στην αγορα και μετα θα φυγουμε...
-Χμμμμ...δηλαδη θα φυγουμε περιπου το μεσημερι...?
-Ναι...ετσι πιστευω και απ οτι ειδα εχει και καλο καιρο..οποτε θα εχουμε και καλο ταξιδι....

Οταν βγηκαμε στον κεντρικο δρομο ειδαμε πολλους μαζεμενους πολιτες στο κεντρο της πλατειας και εκανα νοημα στα παιδια να ειναι κοντα μου. Απο μακρυα μπορουσε να δει κανεις τον Morgan ο οποιος ηταν πανω σε μια εξεδρα. "Τι να εγινε αραγε?"..αναρωτηθηκα και πλησιασα λιγο παραπανω μπας και δω κατι περισσοτερο. Το θεαμα δεν ηταν και οτι καλυτερο. Ενας ανδρας ο οποιος ηταν ετοιμος να κρεμαστει για το αδικιμα που ειχε διαπραξει. Ο Morgan περιργως εδειχνε να το ευχαριστιεται πραγμα που με ενοχλησε απιστευτα. Ο κοσμος απ την αλλη εδειχνε να θελει να τιμωρηθει ο ανθρωπος αυτος. Οτι και να ειχε κανει καλυτερα να ηταν για μια ζωη στην φυλακη, παρα η τιμωρια του να τελειωσει τοσο γρηγορα. Τα παιδια πλησιασα και αυτα για να δουν και ηρθαν διπλα μου. Ενα τσεκουρι απ το πουθενα και εκοψε το σχοινι που ηταν κρεμασμενος ο εγκληματιας με σκοπο να αποδρασει. Πριν προλαβει να κανει καποια κινηση παραπανω ομως ο Morgan βρεθηκε απο πισω του και τον εκοψε κυριολεκτικα στην μεση, με το γιγαντιο τσεκουρι του. Καταλαβαινοντας οτι θα ακολοθουσε το θεαμα αυτο γυρισα προς τα παιδια και εκλεισα τα ματια τους. Δεν ηταν οτι το καλυτερο για να δουν σε μια τοσο νεαρη ηλικια...
Τα κοινο ειχε φρικαρει με την κινηση του Morgan και ολη σχεδον ηη πλατεια λουστηκε με το αιμα του ανθρωπου που ειχε κοπει στην μεση. Ο Morgan δεν εδειξε ομως να ενοχλειται ουτε στο παραμικρο...
-Παντα θα αποδιδεται η δικαιοσυνη....με καθε κοστος...ειπε ενω σηκωνε το χερι του το οποιο ηταν τσεκουρι....

Αν αυτο λεγοταν δικαιοσυνη τοτε εγω ειχα μπερδεψει κατι ή ο Morgan ειχε παρεξηγησει καποια πραγμα. Μην θελοντας να βλεπω αυτο το θεαμα εκανα νοημα στα παιδια για να φυγουμε και να παμε στην αγορα. Στον δρομο δεν καναμε καμια κουβεντα πανω σε αυτο και ευτυχως που δεν εκαναν καμια ερωτηση. Οχι μονο δεν ηξερα τι να απαντησω, αλλα η πραξη αυτη με εκανε να αναθεωρησω ακομα και το γεγονος να γινω κυνηγος.Η πραξη ομως ενος ατομου δεν ηταν αρκετη για να με κανει να αλλαξω γνωμη ετσι απλα. Η Sakura μου ειχε εξηγησει ποσα πραγματα και απλα δεκτηκα το γεγονος οτι ο Morgan ηταν ηλιθιος , με τσεκουρι...
-Ελατε παιδια, σε αυτο το στενο ειναι η αγορα...ειπα ενω τους εκανα νοημα. Ευτυχως ειχε λιγη κινηση καθως ολοι ειχαν ηδη παρει αυτα που χρειαζοντουσαν απο πολυ νωρις. Πηρα μερικα λαχανικα, τυρι, 4 καρβελια ψωμι , λιγο παστο κρεας γιατι δεν ειχα μερος για να συντηρισω το φρεσκο κρεας. Ολη αυτη η διαδικασια μας πηρε περιπου μιαμιση ωρα και πηγαιναμε προς το λιμανι, για να επιβιβαστουμε στο πλοιο και να φυγουμε επιτελους. Ενω προχωρουσαμε , ηρθαν για αλλη μια οι εφιαλτικες σκηνες απο την εκτελεση. Με μια κινηση του κεφαλιου προσπαθησα να μην τις σκεφτομαι , σαν να προπαθουσα να τις διωξω, πραγμα που δεν ηταν ευκολο....
-Αννα...εσυ γιατι εφυγες απ το σπιτι σου?
-Ηταν μια ατιθαση αποφαση που εκανα οταν ημουν στην ηλικια σου. Η εφηβεια με ειχε βαρεσει για τα καλα στο κεφαλι πρεπει να πω...ειπε ενω εδειχνα να αναπωλω διαφορα...

-Και τι εκανες αφου εφυγες?
-Μπηκα σε πειρατικο πληρωμα πιστευοντας οτι αυτο ηταν οτι καλυτερο μπορουσε να ειχε καποιος , αφου θα ηταν ελευθερος...
-Τελικα ομως δεν ηταν ετσι τα πραγματα?
-Δεν θα το ελεγα...ισα ισα..πολυ χειροτερα θα ελεγα για αυτο και αποσυρθηκα πριν κανω καμια βλακεια....ειπε ενω συνεχισα να προσωραμε προς το λιμανι..
Εκαναν αρκετες ερωτησεις και εδειχναν να θελουν να μαθουν πραγματα για εμενα. Οχι πως με ενοχλουσε, ισα ισα ηταν και ενας τροπος να συζητηταω μαζι τους και να περναει ευχαριστα η ωρα. Τις περισσοτερες ερωτησεις τις εκανε ο Mike και οχι τοσο η μικρη. Τον θεωρουσα παντως αρκετα ωριμο που προσεχε τοσο πολυ την αδερφη του....
Λιγη ωρα αργοτερα φτασαμε επιτελους το καραβι και πληρωσα και τον φορο που επρεπε να πληρωσω επειδη ειχα αφησει το πλοιο μου στο λιμανι. Με το που μπηκαμε μεσα αρχισαμε να κανουμε διαφορες ετοιμασιες...
-Anna να βαλουμε μεσα τα πραγματα?
-Εεεε ναι και αν μπορειτε καντε οτι δουλειες μπορειτε στο εσωτερικο. Εγω θα ετοιμασω το πλοιο για αναχωρηση...ειπε ενω σηκωνα την αγκυρα. Τα παιδια πηγαν μεσα και θεωριτικα τακτικοποιουσαν τα πραγματα, ενω εγω εκανα τις κλασικες αγκαριες του πλοιου....

Μεσα στην επομενη ωρα το πλοιο ηταν ετοιμο και μπορουσαμε να ξεκινησουμε. Τα παιδια ειχαν αναψει την σομπα μεσα στο εσωτερικο του πλοιου και ειχα καθησει στο τραπεζι. Εγω απ την αλλη καθομουν στο τιμονι μεχρι να βγει το πλοιο απ το λιμανι και στην συνεχεια ειχα σκοπο να παω και εγω μεσα να αραξω με τα παιδια. Ουτος ή αλλως κατι αλλο δεν ειχαμε να κανουμε οποτε θα καθομασταν μεχρι να βαρεθουμε. Το προβλημα με τα ταξιδια αυτα ηταν οτι δεν ειχες την δυνατοτητα να κανεις και πολλα, οποτε την περισσοτερη ωρα αναγκαστικα θα κοιμοσουν ή θα πηγαινοεφερνες βολτες μεσα στο πλοιο σαν την καταρα, πραγμα βαρετο. Βεβαια με τα παιδια μαζι μου η κατασταση γινοταν καπως καλυτερη, καθως θα μπορουσα να μιλησω με καποιον...
-Ολα οκ?...ρωτησε ο Mike οταν με ειδε να μπαινω στην καμπινα...
-Ναι...ευτυχως βγηκαμε γρηγορα απ το λιμανι και εχουμε σταθερη πορεια. Για καλο και για κακο εδεσα και το τιμονι...ειπα γελοντας..
-Τελικα δεν καταφερες να δεις την φιλη σου ετσι?
-Εεεε ναι αλλα δεν πειραζει...αυτο ειναι το λιγοτερο...ειπα ενα χαμογελο...
Τωρα ειχαμε πλεον μια νεα πορεια. Η συνθηκες του ταξιδιου θα καθοριζαν την επομενη μας σταση. Πολλα ηταν αυταπου με προβληματιζαν, αλλα ηξερα οτι αν συνεχιζα να πιεζω τοσο τον εαυτο μου με κατι τετοια μονο κακο θα του εκανα. Μια νεα περιπετεια μας περιμενε να την ζησουμε καπου εκει στο βαθος του οριζοντα και αυτο ηταν ακρετο για να συνεχισω το ταξιδι μου.....

Όνομα: Anna Valerious
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 6
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: ---
Παρατηρήσεις: Πολυ απλη αλλα καθαρη ιστορια