[Τέλος] "Νομίζω πως είδα ένα μικρό γατούλη"

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

Χρώματα κι αρώματα.:

Οι μέρες στο καράβι των Marines κυλούσαν ήρεμα και χωρίς απρόοπτα. Κανένας δεν είχε καταλάβει την αλλαγή ενός μέλους του πληρώματος από έναν πειρατή. Κατάφερα να υποδυθώ την προσωπικότητα του Marine εύκολα κι απλά. Εξάλλου απ' ότι κατάλαβα δεν ήταν και πολύ περίεργος τύπος. Ένας απλός Marine με υψηλή αίσθηση δικαιοσύνης, υπάκουος και φιλικός. Πάντα εξυπηρετικός και πρόθυμος. Αρετές δηλαδή ενός μικρού παιδιού. Μπορώ να πω πως ήταν διασκεδαστική η παράσταση που έστησα. Επίσης μπορώ να πω πως απόλαυσα τις μέρες που ήμουν σε αυτό το πλοίο. Με γύρισαν πίσω χρόνια πολλά. Τότε που ήμουν παιδί και παίζαμε με τους άλλους. Χρόνια ξενοιασιάς και χαράς. Βέβαια πλέον είχαν περάσει και δεν γινόταν να γυρίσουν πίσω. Πολλά είχαν συμβεί σε αυτά τα χρόνια. Πάρα πολλά. Αλλά τι να γίνει όλα για κάποιο σκοπό γίνονται. Δεν θα πω πως αν τύχαινε και μου δινόταν η ευκαιρία ν' αλλάξω το παρελθόν μου δεν θα το έκανα. Δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά τουλάχιστον δεν το μετάνιωνα. Αλλά εδώ σε αυτό το πλοίο είχε αρχίσει να με πιάνει μια νοσταλγία, μια επιθυμία να τα παρατούσα όλα και ν' αρχίσω από την αρχή. Να εξαφανιστώ από προσώπου γης και να κάνω μια καινούργια αρχή κάπου μακρυά. Δεν θα κρύψω πως μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να πιάσω τον Kibin και να του αποκαλύψω όλη την αλήθεια και να ζητήσω άσυλο ή δουλειά στους Marines. Ήξερα όμως πως αυτό ήταν αδύνατο. Ότι και να έδινα ως αντάλλαγμα δεν θα μπορούσα να αλλάξω το παρελθόν της παρανομίας μου. Οπότε καταπολέμησα την παρόρμηση μου αυτή και συνέχισα να υποκρίνομαι. Το επόμενο λιμάνι άκουσα ήταν η νήσος Gecko. Ένα ήσυχο νησί με φιλήσυχους κατοίκους. Θα σταματούσαμε εκεί γι' ανεφοδιασμό και θα συνεχίζαμε την πορεία μας. Αποφάσισα εκεί να εγκαταλείψω το πλοίο και να ησυχάσω.

Το ταξίδι ήταν εύκολο, γρήγορο και χωρίς πολλά απρόοπτα. Φτάσαμε μετά από λίγες μέρες στο νησί και αράξαμε στο λιμάνι. Αμέσως σχηματίστηκε ομάδα η οποία θ' αναλάμβανε τον ανεφοδιασμό και τον εξοπλισμό του πλοίου. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε ομάδες οι οποίες θα λάμβαναν κατά σειρά άδειες για να ξεκουραστούν και να ξεσκάσουν στο νησί. Πολύ βολικά ζήτησα και μπήκα στη βραδινή άδεια. Έτσι αυξάνονταν οι πιθανότητές μου να ξεφύγω κατά πολύ. Μέσα στο σκοτάδι και τη μέθη των υπολοίπων θα έφευγα.
Όλη την ημέρα έκανα τις δουλειές που μου ανατέθηκαν και ταυτόχρονα ετοιμάστηκα για την μεγάλη έξοδο. Με πρόσχημα το ξεφόρτωμα των σκουπιδιών κατέβηκα από το πλοίο κι έκρυψα προμήθειες σε γειτονικό κτίσμα. Κάποια στιγμή σε όλη την ημέρα έπρεπε να κάνω και μια υποχρέωση που είχε καθυστερήσει. Ν' αφήσω το βιβλίο με τα στοιχεία στον καπετάνιο του πλοίου. Ήλπιζα να βρει το δρόμο του.
Σε μια στιγμή που η τύχη με οδήγησε στο γραφείο του πλοιάρχου μας πέρασα από το δωμάτιό μου και το πήρα. Το άφησα στο γραφείο του μ' ένα σημείωμα που τον ευχαριστούσα για τη φιλοξενία. Για κάποιο λόγο το ένστικτό μου μου έλεγε πως δεν έπρεπε να το κάνω αυτό αλλά η ανάγκη για επίδειξη και φιγούρα αποδείχτηκε ισχυρότερη. Μετά από αυτό απλά περίμενα να έρθει η ώρα για να φύγω και να εξαφανιστώ.
Όταν η ομάδα μου έφυγε για να διασκεδάσει κι αυτή με τη σειρά της έφυγα κι εγώ. Κατέβηκα από το πλοίο μαζί με τους άλλους, πήγα σ' ένα διπλανό μαγαζί, ήπια και διασκέδασα. Και κατά τη διάρκεια της επιστροφής όταν όλοι κουτουλούσαν από το μεθύσι κι οι δρόμοι αντηχούσαν από μεθυσμένες φωνές και τραγούδια έφυγα. Πήγα στο κτίριο κι έβγαλα τις προμήθειες μου. Πέταξα τα ρούχα του Marine αντικαθιστώντας τα με φίνα ρούχα που είχα κλέψει από την ντουλάπα ενός αξιωματικού γνωστού για την κομψότητα του ντυσίματος του. Φόρεσα από πάνω όλο τον εξοπλισμό και την εξάρτιση που μου άρμοζε κι απομακρύνθηκα από το πλοίο. Ένα κεφάλαιο ακόμα στη ζωή μου είχε τελειώσει. Είχε πλάκα δεν μπορώ να πω. Πέρασα ωραία. Έφαγα ήπια, χόρεψα, διασκέδασα αλλά δεν ήμουν για τη ζωή του Marine. Έτσι την εγκατέλειψα στην πρώτη ευκαιρία. Κινήθηκα στο χωριό του νησιού ψάχνοντας για ένα μέρος να μείνω.

Τα πανδοχεία στο λιμάνι ήταν λίγο απαγορευμένα. Ακόμα το πλοίο δεν είχε φύγει και δεν ήθελα να ρισκάρω να με ανακαλύψουν. Θα έπρεπε να δώσω πολλές εξηγήσεις. Και προφανώς θα τα εξηγούσα εντός ενός κελιού. Δεν μπορώ να πω πως με συγκινούσε η προοπτική. αν και η ιδέα και μόνο ν' αναστατώσω μερικούς Marines, να τους βάλω να με κυνηγάνε σε όλο το νησί και να μη με βρίσκουν μου προκαλούσε ρίγη συγκίνησης και κύματα ευτυχίας. Βέβαια θα ήταν αρκετά επικίνδυνο να συμβεί αυτό μιας κι ο διοικητής του πλοίου βρισκόταν πολύ πάνω από τις τωρινές μου ικανότητες. Και ήμουν απόλυτα σίγουρος πως δεν θα καθόταν απλά ως θεατής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Γεγονός που από μόνο του απέκλειε κάθε ιδέα για χαρές και παιχνίδια σε αυτή τη φάση. Αν δυνάμωνα λίγο κάτι γινόταν.
Προχώρησα προς τις άκρες της πόλης. Ήθελα να βρω κάπου να μείνω αρκετά μακρυά από το λιμάνι. Έψαξα αρκετή ώρα αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τίποτα. Εκείνη την ώρα άκουσα κάτι φωνές από ένα διπλανό δρόμο.
-"Έλα τώρα να φύγουμε Robert, έχουμε δρόμο ως το χωριό μας. Οι γυναίκες μας θα περιμένουν."
-"Ω μα έλα τώρα Jerry. Λίγο ακόμα. Περνούσα τόσο καλά εκεί μέσα."
-"Δεν διαφωνώ Robert αλλά η Elli θα σε ψήσει ζωντανό έτσι και μάθει τα καμώματά σου. Ή φαντάζεσαι πως δεν θα υποψιαστεί τίποτα;"
-"Καλά, καλά πάμε."
Οι φωνές ήταν σίγουρα αντρών, χωρικών οι οποίοι είχαν έρθει για δουλειές στην πόλη και έμειναν να ξενυχτήσουν. Ακούγονταν από μακρυά μεθυσμένοι. Αν κι ο ένας δεν ήταν τόσο όσο ο άλλος. Αποφάσισα να πάω μια επίσκεψη στο χωριό τους. Ήταν μακρυά από εδώ, δεν θα με υποπτευόταν κανείς και θα περνούσαν μερικές μέρες ήσυχα. Τους πλησίασα αργά και από τη φωτισμένη πλευρά του δρόμου. Ο ένας με πρόσεξε και με κοίταξε με απορία.
-"Χαίρετε αξιότιμοι κύριοι. Χωρίς να θέλω άκουσα τη συζήτησή σας και κατάλαβα πως είστε από ένα χωριό μακρυά από δω. Ξέρετε μόλις ήρθα στο νησί και ψάχνω δουλειά. Εδώ δεν έχει καμία, οπότε αν μπορείτε να με πάρετε μαζί σας στο χωριό σας θα σας ήμουν ευγνώμων."
Ο άντρας με κοίταζε εξεταστικά.
-"Περίεργη ώρα βρήκες ξένε να ζητήσεις μεταφορά. Που ξέρω πως δεν είσαι ληστής και δεν θες τα λεφτά μας;"
-"Με το δίκιο σου με υποπτεύεσαι και δυστυχώς δεν έχω κάτι για να σε πείσω. Απλά βασίζομαι στην καλή σου θέληση να με βοηθήσεις. Δεν θέλω το κακό σου, αν το ήθελα θα το είχα ήδη πράξει. Αν όμως το θες βάλε με πίσω στην καρότσα του κάρου σου κι άσε με εκεί. Δεν θα σ' ενοχλήσω καθόλου. Ίσα ίσα θα κοιμηθώ αμέσως μιας κι όλη μέρα γυρνάω την πόλη για να βρω δουλειά."
Δεν μ' εμπιστευόταν, ήταν φανερό. Έτσι αποφάσισα να βοηθήσω τα πράγματα. Έλυσα το πουγγί μου κι έβγαλα ένα νόμισα. Του το έδωσα για τα "ναύλα" που θα κάνει. Έτσι πείστηκε κάπως και βρέθηκα νυχτιάτικα να κοιμάμαι στο κάρο του πηγαίνοντας προς ένα άγνωστο χωριό.

Η διαδρομή ως το χωριό ήταν μεγάλη. Το ταξίδι μας πήρε σχεδόν μια μέρα. Κατά τη διάρκειά του αποφάσισα να μάθω διάφορα πράγματα για το χωριό. έτσι ρώτησα τους συνταξιδιώτες μου πληροφορίες για την περιοχή και τους κατοίκους. Όλες οι ερωτήσεις πάντα φρόντιζα να διατυπώνονται όπως θα τις έλεγε ένας άνθρωπος ο οποίος δε είχε στον ήλιο μοίρα κι έψαχνε απελπισμένα για δουλειά. Ρωτούσα για τα πάντα και προσπαθούσα να πιάσω κουβέντα. Έκανα αστεία, και γενικά κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να γίνω ένας ευχάριστος συνομιλητής και μια καλή παρέα. Μιας και η μάσκα του άνεργου ήταν η κάλυψή μου για την ελευθερία έπρεπε να τη διατηρήσω με κάθε πιθανό τρόπο. Κι έπρεπε να δώσω τις καλύτερες εντυπώσεις στους ανθρώπους ώστε να μην με υποπτεύονται και να είναι ανοιχτοί και γενναιόδωροι μαζί μου. Ήθελα να δώσω ένα προφίλ ενός ήσυχου και καλού ανθρώπου ο οποίος δεν προκαλεί προβλήματα και απλά κοιτάει τη δουλειά του. Ήθελα να με βλέπουν ως έναν καθημερινό άνθρωπο σαν κι αυτούς. Ο οποίος θα ήταν κάπως φιλικός. Από μέσα μου γελούσα για τα όσα διαδραματίζονταν σε αυτό το κάρο. Αν μ' έβλεπαν όλοι όσοι με ήξεραν με το πειρατικό μου πρόσωπο θα ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Αλλά αν μ' έβλεπαν οι παλιοί μου φίλοι, τα παιδιά στο χωριό μου θα κουνούσαν θετικά το κεφάλι. Αλλά αυτή η ζωή είχε περάσει και δεν γυρνούσε πίσω. Γύρισα τη συζήτηση στο χωριό και ο περιβάλλον του. Κι άρχισα να ρωτάω και να σημειώνω.
Έμαθα πως το χωριό ήταν χωριό αγροτών, κτηνοτρόφων και ψαράδων. Δεν είχε λιμάνι εμπορικό και δεν ήταν μεγάλο ή σημαντικό. Ήταν ένα κλασικό χωριό με τους απλούς και καλοσυνάτους κατοίκους του και την ησυχία του. Είχε ένα μαγαζί για να πίνουν και να ξαλαφρώνουν οι άντρες του χωριού. Ξενοδοχείο ή πανδοχείο δεν περίμενα να έχει όπως και δεν είχε. Ήλπιζα σε κάποια φιλοξενία σε κάνα στάβλο για μερικές μέρες. Ή σε αποθήκη. Γύρω από το χωριό υπήρχε δάσος (αυτό που διασχίζαμε τώρα) και μικρά βουνά. Το τοπίο ως τώρα ήταν πολύ ωραίο. Από την κουβέντα κατάλαβα πως οι κάτοικοι ήταν φιλήσυχοι, φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι. Ήταν καλός συνδυασμός, κι αρκετά εξυπηρετικός για μένα. Η παραμονή μου σε αυτό το χωριό τελικά ήταν καλή επιλογή. Πολύ καλή όπως αποδείχτηκε.

Το χωριό φάνηκε στο λόφο μακρυά. Μια μεγάλη κατηφόρα κι είχαμε φτάσει. Δεν ήταν μεγάλο σε μέγεθος. Καμιά εκατοστή σπίτια το πολύ. Όλα μαζεμένα αλλά ταυτόχρονα κι απλωτά. Τα σπίτια ήταν χτισμένα κοντά το ένα στο άλλο αλλά ταυτόχρονα είχαν διακριτά κενά κι αποστάσεις καθιστώντας το χωριό μικρό αλλά αρκετά ευρύχωρο. Στο κέντρο υπήρχε μια πλατεία μ' ένα μικρό συντριβάνι που χρησιμοποιούνταν ως βρύση. Παιδιά έπαιζαν και έκαναν φασαρία στο χωριό. Όσο πλησιάζαμε τόσο πιο δυνατά ακούγονταν. Άσπρα ρούχα από δω κι από κει έδειχναν πως οι νοικοκυρές ασχολούνταν με τις δουλειές τους. Κάποια σπίτια έβγαζαν καπνό από τις καμινάδες σημάδι πως είχαν ανάψει τη φωτιά για το μαγείρεμα του φαγητού. Στο βάθος του χωριού σ' ένα λοφάκι πάνω είδα σκαρφαλωμένη μια μεγάλη έπαυλη. Αμέσως ρώτησα γι' αυτήν. Μου είπαν πως ήταν μιας πλούσιας οικογένειας η οποία είχε μυστηριωδώς πεθάνει πριν από λίγα χρόνια και είχε μείνει μόνη ζωντανή η κόρη τους. Πλέον το σπίτι το φρόντιζαν πιστοί υπηρέτες για λογαριασμό της κόρης της οικογένειας η οποία θα κληρονομούσε την περιουσία της όταν ενηλικιωνόταν. Έμαθα αρκετές ακόμα πληροφορίες για το σπίτι και την οικογένεια. Αλλά ακόμα δεν είχα λόγο να μάθω περισσότερα. Αν και με είχε κινήσει το ενδιαφέρον η ιστορία. Μιας και αν κατάφερα να χωθώ σε αυτό το σπίτι δεν νομίζω να με βρίσκανε ποτέ. Κι αν οι περιγραφές απέδιδαν την πραγματικότητα τότε οι Marines δεν θα είχαν λόγω να με ψάξουν σε αυτό το σπίτι. Η κρυψώνα φάνταζε τέλεια. Αλλά πρώτα θα έπρεπε να θέλουν άτομα για δουλειά και φυσικά να κατάφερνα να με προσλάβουν. Δεν θα έχανα και τίποτα βέβαια να ρωτούσα.
Όταν τελικά φτάσαμε στο σπίτι των δύο χωρικών κατέβηκα και τους ευχαρίστησα για τη μεταφορά. Πήρα οδηγίες για το πως να φτάσω στο καπηλειό του χωριού και ξεκίνησα κατά κει. Όχι πως ήταν ιδιαίτερα μακρυά. Έφτασα σχεδόν αμέσως. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Όλα τα βλέμματα είχαν συγκεντρωθεί πάνω μου. Ήμουν ένας ξένος, ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Δεν έδωσα σημασία και προχώρησα στη μπάρα. Χαιρέτησα τον ιδιοκτήτη και του ζήτησα φαγητό και κρασί. Έπιασα ένα ωραίο απόμερο κι ήσυχο τραπεζάκι και περίμενα τον ιδιοκτήτη να έρθει με την παραγγελία μου και να με αρχίσει στις ερωτήσεις. Έβλεπα τα βλέμματα των υπολοίπων να περιμένουν το ίδιο καθώς προσποιούνταν πως συνέχιζαν τις κουβέντες τους. Ήταν απόλυτα διασκεδαστικό θα έλεγα.

Κι όπως υπέθεσα εντός ολίγων λεπτών ο ιδιοκτήτης με πλησίασε με τον δίσκο του. Ακούμπησε το φαγητό μου και το κρασί στο τραπέζι. Αμέσως μετά στάθηκε διστακτικά πάνω από το κεφάλι μου.
-"Θα θέλατε κάτι άλλο κύριε;" με ρώτησε.
-"Όχι ευχαριστώ πολύ. Αυτά θα είναι αρκετά για τώρα." απάντησα ευγενικά.
Η απάντηση δεν φάνηκε να τον ικανοποιεί. Γύρισε να φύγει αλλά κοντοστάθηκε. Πήγε κάτι να πει αλλά το μετάνιωσε. Τελικά γύρισε πλάτη και κίνησε για τον πάγκο. Αποφάσισα να τον γλιτώσω από το μαρτύριο του.
-"Κύριε" φώναξα ευγενικά. Αμέσως γύρισε με βλέμμα φωτεινό.
-"Επειδή σε βλέπω φλέγεσαι από περιέργεια κι εσύ κι άλλοι στο μαγαζί, έλα. Κάτσε. Έχω καιρό να κουβεντιάσω με άνθρωπο ωραία κι όμορφα. Έλα. Και ρώτα τι θες να μάθεις."
Το πρόσωπο του κάπελα άστραψε από χαρά και περιέργεια καθώς κι όλων των υπολοίπων οι οποίοι πλέον σταμάτησαν να προσποιούνται πως κάνουν κάτι άλλο και γύρισαν ν' ακούσουν τη συζήτηση. Ο κάπελας κάθισε σε μια καρέκλα πλάι μου σε τέτοια θέση ώστε να μη με κρύβει από τους άλλους. Κι άρχισε αμέσως να με ρωτάει κάθε πιθανή κι απίθανη ερώτηση γύρω από μένα, το παρελθόν μου, τι γύρευα στο χωριό και τα σχετικά. Ήθελε επίσης νέα, αν είχα, από τον κόσμο και διάφορα άλλα πράγματα.
Κάθισα κι έδωσα απάντησε σε κάθε ερώτηση που μου κάνανε. Σε άλλες είπα την αλήθεια, σε άλλες όχι. Σε κάποιες απλά την παραποίησα λίγο. Όλα αυτά για να καταφέρω να γίνω αρεστός σε αυτούς και να με συμπαθήσουν. Βέβαια στην ερώτηση του τι ήθελα εδώ απάντησα με ειλικρίνεια, μια δουλειά. Μέγιστο ψέμα αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δυστυχώς για εμένα όμως δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο. Δεν μου άρεσε αυτό, αλλά θα τα βόλευα κάπως. Στην τελική το μόνο που χρειαζόμουν ήταν λίγη καλή θέληση και πειθώ. Αν κι ακόμα δεν είχα ξοδέψει το τελευταίο μου χαρτί. Την οικογένεια στο λόφο.

Καθώς προχωρούσε η συζήτηση αποφάσισα πως έπρεπε να ρωτήσω επιτέλους την ερώτηση που απασχολούσε το μυαλό μου.
-"Καθώς ερχόμουν είδα ψηλά στο λόφο να υπάρχει ένα μεγάλο σπίτι. Σχεδόν σαν έπαυλη μου φάνηκε. Λέτε εκεί να χρειάζονται κάποιον για δουλειά;"
Ρώτησα όσο περισσότερο δειλά και συνεσταλμένα μπορούσα, δεν ήταν κι εύκολο να ψεύδεσαι τόσο πολύ. Αλλά η αντίδρασή τους με ξάφνιασε λιγάκι. Οι περισσότεροι μούδιασαν και κοίταξαν το πάτωμα. Ο κάπελας δίστασε και δεν μου απάντησε αμέσως. Αποφάσισα να διορθώσω το λάθος μου και την αμηχανία που προκάλεσα.
-"Συγνώμη δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν ήξερα πως είναι τόσο ευαίσθητο θέμα....."
Συνέχισα για λίγο ν' απολογούμαι ενώ σκεφτόμουν ταυτόχρονα πως να μπορούσα να μάθω περισσότερα για την έπαυλη και τους ενοίκους της.
Αμέσως οι θαμώνες έσπευσαν να με καθησυχάσουν πως δεν ήταν τίποτα και δεν είχα λόγο να ζητάω τόσο πολύ συγνώμη. Στο κάτω κάτω μόλις είχα έρθει και δεν ήξερα. Πολλά τέτοια ειπώθηκαν κι αφού με διαβεβαίωσαν πως δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας μήπως τυχόν και τους προσέλαβαν μου είπαν κι αυτοί με τη σειρά τους τις ίδιες πληροφορίες με τους δύο χωρικούς που με έφεραν εδώ. Παρ' όλη την πολυλογία τους δεν ανέφεραν κάτι σημαντικό ή καινούργιο. Έπρεπε να τους κάνω να μιλήσουν.
-"Αλήθεια μήπως τότε ξέρετε πως μπορώ να πάω να τους ρωτήσω για να μάθω. Ξέρετε χρειάζομαι άμεσα μια εργασία. Δεν θα έχω για πάντα χρήματα να ζω."
Η επίκληση στο συναίσθημα και στον οίκτο τους δεν ήταν και κάτι εύκολο αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Έτσι λοιπόν έμαθα πως υπεύθυνος για όλη την έπαυλη και για τα οικονομικά, καθώς και τη διαχείριση της περιουσίας ήταν ο Kurahadol. Ο batler της οικογένειας κι ο μόνος με εξουσία επί της περιουσίας της οικογένειας εκτός από την νόμιμη κληρονόμο. Αν μη τι άλλο ήξερα πλέον ποιον έπρεπε να πείσω.

Δεν είχα και πολλά να κάνω. Σιγά σιγά έπρεπε ν' αναχωρήσω για να πάω προς το σπιτάκι της πλούσιας αυτής οικογένειας. Θα έβρισκα αυτόν τον Kurahadol και θα τον έπειθα να με προσλάβει. Βέβαια μόνο εύκολο δεν θα ήταν ειδικά αν δεν χρειαζόταν άτομα. Και δυστυχώς δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω βία ή κάποιο στοιχείο για εκβιασμό. Διότι υποτίθεται πως κρατούσα χαμηλό προφίλ.
Αποτελείωσα το κρασί μου, πλήρωσα το λογαριασμό και σηκώθηκα να φύγω. Στις ερωτήσεις ως προς το που πήγαινα και τι θα έκανα απάντησα αληθινά. Θα πήγαινα να βρω δουλειά στην έπαυλη. Μου ευχήθηκαν καλή τύχη ανταλλάξαμε χαιρετισμούς κι άλλες ευγένειες και έφυγα. Βγήκα στο δρόμο και κατευθύνθηκα στην έπαυλη. Από μακρυά φαινόταν μικρή κι ασήμαντη. Αναρωτήθηκα αν όντως μπορούσα να κρυφτώ εκεί. Κι αν κάτι πήγαινε στραβά τι στο καλό θα έκανα; Ιδέα δεν είχα. Θα έβλεπα και θα έκανα. Ούτως ή άλλως άλλη επιλογή δεν είχα.
Συνέχισα να προχωράω και ν' ανακαλύπτω με κάθε βήμα πως η αρχική μου εντύπωση για την έπαυλη ήταν λανθασμένη. Ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' όσο φαινόταν και αρκετά πολυτελή. Είχε ένα τεράστιο κήπο με διάφορα δέντρα. Έναν Τοίχο με τούβλα και μαρμάρινο διάκοσμο στις άκρες από τις κολώνες του. Ένας φράχτης από θάμνους απλωνόταν από την εξωτερική του πλευρά και μια μεγάλη σιδερένια πύλη βρισκόταν στο κέντρο του. Μέσα από τον τοίχο φαινόταν μια προσεκτικά περιποιημένη και φροντισμένη αυλή με διάφορα είδη λουλουδιών, φυτών και δέντρων. Ήταν μια αυλή αντάξια της έπαυλης την οποία κοσμούσε. Έφτασα απ' έξω από την έπαυλη και κοίταξα από την πύλη. Το κτίριο ήταν μεγαοπρεπές, ευρύχωρο κι άνετο. Δύο ορόφων κτίριο πετρόχτιστο και βαμμένο σε ωραία χρώματα. Μάρμαρα κοσμούσαν την οροφή και αγάλματα βρίσκονταν στις εισόδους. Γενικά ο πλούτος επιδεικνυόταν σε κάθε σημείο του σπιτιού.
"Αυτοί οι τύποι σίγουρα δεν λυπήθηκαν τα χρήματα. Τέτοια επίδειξη πλούτου. Μπαίνω σε πειρασμό......" σκεφτόμουν.
Δευτερόλεπτα αργότερα ένας μαυροντυμένος άντρας, μάλλον υπηρέτης του σπιτιού, έφτασε στην πύλη για να μάθει τι ήθελα στο σπίτι.

Ο υπηρέτης πλησίασε στην πόρτα, στάθηκε μπροστά της και με ρώτησε ευγενικά.
-"Καλημέρα. Βρίσκεστε στην οικία της λαίδης Kaya. Έχετε κάποιο ραντεβού μαζί της ή θέλετε να μεταφέρω κάποιο μήνυμα;"
Μάλιστα. Τουλάχιστον κρατούσαν τους τύπους της λεγόμενης καλής κι υψηλής κοινωνίας. Φόρεσα κι εγώ το καλό μου πρόσωπο, πήρα το σοβαρό ύφος και μίλησα σαν άνθρωπο που απευθύνεται σε κλασικό γόνο μιας οικογενείας υψηλής καταγωγής.
-"Δεν είχα ποτέ την τιμή της γνωριμίας της λαίδης οπότε ραντεβού δεν μπορώ να έχω. Μήνυμα δεν έχω να εκφράσω προς τη χάρη της, εκτός από ένα. Μια χάρη και μια παράκληση έχω να κάνω. Θα ήθελα αν έχει την ευχαρίστηση και την καλή διάθεση να με προσλάβει ως μέλος του προσωπικού της."
Αν μη τι άλλο το είπα με τρόπο ευγενή και καλοσυνάτο. Και με τον δέοντα σεβασμό. Ήλπιζα πως ο υπηρέτης δεν θα σχημάτιζε κακή άποψη για μένα. Ο ίδιος όμως παρέμεινε ανέκφραστος. Μου απάντησε εξίσου ευγενικά.
-"Δεν γνωρίζω για κάποια κενή θέση στο προσωπικό μας αλλά θα ρωτήσω τον υπεύθυνο μας και θα σας απαντήσω σε λίγο. Περιμένετε παρακαλώ."
Για ευγενείς πάντως ήταν αρκετά κλειστοί. Ο υπηρέτης με άφησε να περιμένω στην αυλόπορτα. Χάθηκε στο σπίτι κι εμφανίστηκε μετά από λίγη ώρα.
-"Συγνώμη κύριε αλλά δεν υπάρχει κάποια εμφανή θέση. Αλλά επειδή ο υπεύθυνος μας δεν ήθελε να σας διώξει χωρίς τουλάχιστον να δει αν όντως αξίζει να σας προσλάβουμε επιβαρύνοντας τα οικονομικά μας, θα σας δεχτεί τώρα για να σας αξιολογήσει. Παρακαλώ ακολουθήστε με."
Ωραία ως εδώ. Τώρα θα έπρεπε να πείσουμε αυτόν τον Kurahadol. Βέβαια δεν ήξερα τι ακριβώς θα χρειαζόταν να κάνω. Μιας και δεν είχα πολλές φορές ασχοληθεί με τις δουλειές ενός σπιτιού. Πάντα οι δουλειές μου είχαν να κάνουν με μάχες και βρώμικες δουλειές. Εκτός μιας φοράς σ' ένα τσίρκο. Αλλά και πάλι δεν θα μ' έλεγες ακριβώς τον ιδανικό υπηρέτη. Ούτε καν πλησίαζα σε αυτό.
Δεν πειράζει, κάτι θα σκεφτόμουν. Είχα εμπιστοσύνη σε μένα.

Πέρασα στον πολυτελέστατο προθάλαμο του σπιτιού. Όλη η έπαυλη φάνταζε πλούσια αλλά αυτό που αντίκρισα μέσα ήταν το κάτι άλλο. Αγάλματα, πίνακες και γλάστρες με ωραία λουλούδια. Η διακόσμηση φανέρωνε γυναικείο χέρι αλλά υπέθεσα πως ήταν της μητέρας της μικρής. Με πήγαν μέσω ενός ευρύχωρου διαδρόμου σ' ένα μεγάλο και πολυτελέστατο γραφείο με πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες με έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων. Στο γραφείο καθόταν ένας ψηλός κι αδύνατος άντρας με μαύρα μαλλιά, χτενισμένα όλα προς τα πίσω. Είχε γυαλιά τα οποία τα έστρωνε με την βάση της παλάμης του. Είχε σοβαρό ύφος και βλέμμα διαπεραστικό. Μπήκα και μου πρόσφεραν θέση. Ο άλλος υπηρέτης έφυγε. Τότε κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά στα μάτια. Δεν χρειάστηκε παραπάνω χρόνος από μερικά δευτερόλεπτα. Είχαμε αξιολογήσει ο ένας τη δύναμη του άλλου. Ήξερα πως αυτός που είχα μπροστά μου δεν ήταν κοινός άνθρωπος. Δεν ήταν καν υπηρέτης. Δεν είχε συνηθίσει να υπηρετεί αλλά το αντίθετο. Τα μάτια του, το βλέμμα του πρόδιδαν έναν άνθρωπο συνηθισμένο στη βία και στο αίμα. Είχα μπροστά μου μια φονική μηχανή, η οποία δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσει και καθόλου τύψεις μετά. Μύριζα το αίμα πάνω στα ρούχα του. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα. Με κοίταξε από πάνω ως κάτω με εξεταστικά μάτια. Ένα ρίγος με διέτρεξε. Δεν ήθελα να ξεκινήσει μάχη εδώ μέσα. Δεν ήξερα αν κι εφ' όσον θα την κέρδιζα.
-"Ώστε θέλεις δουλειά ε; Χμ. Μάλιστα. Δεν είσαι όμως υπηρέτης και μη μου πεις ψέμματα. Τα όπλα σου, η στάση σου, ο αέρας σου. Έχεις δει αίμα, κι έχεις χύσει μπόλικο από δαύτο. Τι θες εδώ αλήθεια;"
-"Δουλειά, για ένα μήνα. Και μετά θα φύγω. Απλά θέλω να γεμίσω το πουγκί μου με λίγα beli για το ταξίδι μου."
-"Σου είπα να μη μου πεις ψέμματα. Είσαι πειρατής. Ναι, αν κρίνω κι από την εμφάνισή σου φυγόδικος. Άρα θες καταφύγιο ε;"
Έγνεψα καταφατικά. Η διανοητική του ικανότητα ήταν εκπληκτική. Δεν είχα γνωρίσει άλλον σαν κι αυτόν. Περίμενα πλέον να μου επιτεθεί.
-"Θα σε κρατήσω. Δεν ξέρω γιατί αλλά θα σε κρατήσω. Αν μου κάνεις όμως μια δουλειά. Ένας πειρατής σαν κι εσένα εδώ τριγύρω ανακατεύεται με την έπαυλη. Θέλω να πας και να τον "πείσεις" να μην ξαναεμφανιστεί. Κάτι έχω ακούσει πως λέγεται Trey. Blue Thunder Trey. Αν το κάνεις θα σε καλύψω."
Συμφώνησα και σηκώθηκα να φύγω. Ήμουν σίγουρος πως η παρουσία του μόνο καλό δεν επέφερε στην οικογένεια. Κι αυτές οι δουλειές μόνο καλές δεν θα ήταν. Επίσης δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως απλά μ' έβαζε να τακτοποιήσω τις βρωμοδουλειές του ώστε να μη φανεί. Αλλά δεν είχα άλλη λύση.
Πήγα κι έψαξα να βρω τον Trey στο σημείο όπου μου είπε.

Συνέχεια στο κάτωθι link.

Σπόιλερ:

Συνέχεια από:

Η διαδρομή προς την έπαυλη κύλησε με πολύ σκέψη. Κάθε επιλογή ζυγίστηκε και μετρήθηκε εξονυχιστικά. Δεν ήθελα να κάνω καμιά κίνηση η οποία θα με αποκάλυπτε. Και δεν περίμενα να έχω ευνοϊκή μεταχείριση από τον Kuro. Κάθε άλλο. Περίμενα πως πριν εκτελέσει το σχέδιο του θα με καθάριζε. Για να εξαφανίσει κάθε πιθανή υποψία που μπορούσε να τον συνδέσει με το έγκλημα. Οπότε έπρεπε να καθυστερήσω το συμβάν για ένα μήνα. Ή και λιγότερο. Απλά όσο χρειαζόταν ώσπου να φύγω. Ήλπιζα πως ο μικρός θα έκανε τη δουλειά του. Αλλιώς θα έπρεπε απλά να φύγω. Γρήγορα.
Παρουσιάστηκα στον Kurahadol αμέσως μόλις έφτασα στην έπαυλη. Με δέχτηκε στο ίδιο γραφείο με πριν.
-"Να υποθέσω πως η δουλειά που σου ανέθεσα έγινε;"
-"Ναι, ένα αμούστακο παιδαρέλι ήταν. Το κανόνισα."
-"Ωραία. Λοιπόν. Θα σε προσλάβω στο προσωπικό. Θα είσαι υπεύθυνος για την ασφάλεια του κτιρίου. Ότι κι αν γίνει αναλαμβάνεις εσύ. Και φυσικά, αν προκύψει άλλη εκκρεμότητα όπως αυτή πιστεύω πως θα την χειριστείς κι αυτή διακριτικά."
Αχ, πως ήθελα να του σβήσω αυτό το ειρωνικό κι υποτιμητικό χαμόγελο από τα χείλη.
-"Μάλιστα." απάντησα.
Αλλά από μέσα μου ήξερα ήδη τι θα γινόταν. Θα του κατέστρεφα τα σχέδια.
Πρώτα απ' όλα γύρισα όλο το χώρο. Με την κάλυψη πως γνώριζα το προσωπικό, εξερεύνησα το σπίτι. Αμέσως μετά γνώρισα όντως το προσωπικό. Βοηθός μου σε αυτό ήταν ένας άλλος πολύ ευγενικός υπηρέτης του σπιτιού, ο Merry. Αφού έφτιαξα μια πρώτη γνώμη για όλους κατευθύνθηκα στο πόστο μου. Ας διατηρούσα τουλάχιστον τα προσχήματα.
Τα οποία τα διατήρησα. Για μέρες. Κι όποτε μου δυνόταν η ευκαιρία, σακάτευα τα σχέδια του Kuro. Βλέπετε οι πειρατές του δεν ήταν και διάνοιες. Παρ' όλο που τους είχε απαγορεύσει να εμφανίζονται αυτοί έστελναν ομάδες γι' αναζήτηση τροφίμων, ποτών κι άλλων βασικών αγαθών. Ε αυτές τις ομάδες τις αναλάμβανε ο Trey. Εγώ από την άλλη είχα αναλάβει να καθαρίζω όλους αυτούς, οι οποίοι ερχόταν στον Kuro ως αγγελιοφόροι. Τα πτώματα τα έκρυβα. Έτσι κανένα ανησυχητικό νέο δεν έφτασε ποτέ στην έπαυλη. Κι ο Kuro πίστευε πως όλα πήγαιναν καλά ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν πήγαινε όπως το ήθελε.

Η πρώτη εβδομάδα πέρασε κατ' αυτόν τον τρόπο. Στα μέσα της δεύτερης είχα ήδη εξολοθρεύσει τέσσερις αγγελιοφόρους. Ο Kuro δεν υποπτευόταν τίποτα, ή ακόμα κι αν το έκανε, το έκρυβε καλά. Αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρος προσπάθησα να είμαι όσο πιο καλά οργανωμένος. Εκτελούσα τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορούσα κι όταν χρειαζόταν να φύγω έφευγα. Δεν ήξερα τι είχε κάνει ο μικρός ούτε και μ' ένοιαζε. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω εγώ. Και σίγουρα όχι να σκορπίσω το θάνατο. Ίσως το έκανα κι αυτό αλλά αργότερα. Πολύ αργότερα. Μόνο όταν χρειαζόταν να φύγω. Εν τω μεταξύ είχα γνωρίσει την μικρή κυρία. Ήταν μια πολύ όμορφη και χαριτωμένη κοπέλα. Πάντα γλυκομίλητη και πρόσχαρη. Όλοι την αγαπούσαν αφάνταστα. Δεν ήταν και δύσκολο να καταλάβεις το γιατί. Το όλο της παρουσιαστικό και η συμπεριφορά της σε προκαλούσαν να την προστατεύσεις. Άθελά σου σε προκαλούσε να τη συμπαθήσεις και να την αγαπήσεις. Δεν παραξενεύτηκα που όλοι οι εργαζόμενοι στην έπαυλη της είχαν απόλυτη αφοσίωση κι αγάπη. Ο καθένας από αυτούς θα θυσίαζε και τη ζωή του για εκείνη.
Ομολογώ πως στην αρχή παρασύρθηκα από αυτά τα συναισθήματα κι εγώ. Αλλά αρκετά σύντομα ανέκτησα την αυτοκυριαρχία μου. Περιθώρια για λάθη δεν υπήρχαν και οι συναισθηματισμοί ήταν περιττοί. Ούτως ή άλλως με την υπάρχουσα πορεία δράσης ήδη την βοηθούσα αρκετά. Αλλά πάνω στη θέρμη της πρώτης γνωριμίας μας είχα σχεδιάσει ένα τρελό σχέδιο. Ένα σχέδιο που αν έπιανε θα με έβαζε σε μεγάλο κίνδυνο. Για κάποιο λόγο που δεν το κατάλαβα ποτέ, ακόμα κι όταν βγήκα από την κατάσταση αυτή, το σχέδιο συνέχιζε να τριβελίζει το μυαλό μου. Στην αρχή το έθαψα στο πιο βαθύ σημείο του εγκεφάλου μου. Αλλά αυτό επίμονα συνέχιζε ν' αναδύεται. Ώσπου μια μέρα, πάνω σε μια τρελή παρόρμηση της στιγμής το εφάρμοσα. Δεν ήξερα ούτε το πως, ούτε το γιατί αλλά τελικά το εφάρμοσα. Κι αμέσως μετά ήξερα πως η ώρα να του δίνω είχε φτάσει πια.
Είχα περάσει μόνο δύο εβδομάδες από τη στιγμή που έφτασα στην έπαυλη. Δεν είχα κάνει φίλους, δεν είχα εχθρούς. Η φυγή μου θα περνούσε απαρατήρητη. Κανένας δεν θα με θυμόταν, κανένας δεν θα με έψαχνε. Σε κανέναν δεν θα έλειπα. Αλλά αυτό για το οποίο ήμουν σίγουρος είναι πως ένας τουλάχιστον άνθρωπος θα με καταδίωκε στα πέρατα του κόσμου για να με τιμωρήσει.

Το σχέδιο μου ήταν απλό και εύκολο. Αλλά είχε δυο αστάθμητους παράγοντες. Έναν πως ενέπλεκε τους Marines και δύο πως δεν ήξερα αν θα έφταναν εγκαίρως. Διότι αυτό που έκανα ήταν να ειδοποιήσω τους Marines μέσω ενός ταχυδρομικού πελαργού για την όλη κατάσταση και να περιμένω. Βλακωδώς και καθαρά για λόγους υπερηφάνειας υπέγραψα φαρδιά πλατιά με τ' όνομά μου. Βαρούσα το κεφάλι μου στον τοίχο μετά αλλά πλέον ήταν αργά. Τώρα μου έμενε η πιο απλή δουλειά του κόσμου. Να περιμένω να έρθουν στο νησί οι Marines και να σηκωθώ να φύγω. Αλλά πριν έπρεπε να ετοιμάσω τη διαφυγή μου. Ευτυχώς γι' αυτό με είχε βοηθήσει ο ίδιος ο Kuro.
Τα πλοία του ήταν αραγμένα σε μια πανέμορφη εσοχή των βράχων, η οποία τα έκρυβε εντελώς από τη θέα. Αλλά αν ήξερες που να τα βρεις μπορούσες άνετα να πας. Εκεί λοιπόν πήγα κατευθείαν. Οι πειρατές του Kuro μόλις με είδαν αμέσως σηκώθηκαν και με τα όπλα στα χέρια μου επιτέθηκαν. Κρίμα. Αλλά δεν επέζησε κανείς. Οι περισσότεροι πέθαναν πριν με φτάσουν κι οι υπόλοιποι θάφτηκαν κάτω από τόνους άμμου. Δεν μου άρεσε να δίνω στοιχεία. Αν κι αρκετοί ακόμα είχα μείνει ζωντανοί σε διάφορα σημεία του νησιού από τους 300 άντρες που είχε φέρει του είχαν απομείνει μόνο 200. 30 σκότωσα τώρα εγώ κι άλλους 70 ο Trey μέσα σε δυο εβδομάδες. Αμέσως κατέστρεψα και βύθισα τα πλοία αφήνοντας μόνο μια βάρκα. Μια μεγάλη πολυτελή βάρκα. Την πήρα και τη γέμισα με τρόφιμα κι άλλα εξαρτήματα από τα πλοία. Το μεταφορικό μου μέσο ήταν έτοιμο.
Αμέσως την πήρα και την έκρυψα μακρυά. Η ώρα να πάω πίσω στην έπαυλη είχε έρθει. Γύρισα και βρήκα την έπαυλη σε αναστάτωση. Ένας πειρατής είχε εισβάλει μέσα. Είχε ξεσηκώσει την έπαυλη και είχε επιτεθεί στην λαίδη. Αμέσως έσπευσα στο δωμάτιο της για να βρω τον πειρατή νεκρό και τον Merry τραυματία. Ο Kurahadol είχε αμυχές κι εκδορές αλλά κρατούσε ένα μαχαίρι κουζίνας γεμάτο αίματα. Με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο θυμό, αλλά δεν είπε τίποτα. Αργότερα μετά τις εξηγήσεις κι αφού σιγουρευτήκαμε πως η λαίδη ήταν ζωντανή και ασφαλής βρεθήκαμε για λίγο μόνοι.
-"Να είσαι σίγουρος πως θα πεθάνεις. Ξέρω όλα όσα έκανες."
Ήμουν σίγουρος. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι. Τις υπόλοιπες μέρες της τρίτης εβδομάδας μου τις πέρασα μακρυά από τον Kuro κι όσο περισσότερο μπορούσα μακρυά από κάθε πιθανό σημείο ενέδρας. Φρόντιζα να είχα πάντα κάποιον μαζί μου, ώστε να μην μου επιτεθεί ποτέ εύκολα. Έτσι επέζησα και τις υπόλοιπες μέρες. Δεν φοβόμουν ιδιαίτερα για τη ζωή μου μιας και το φρούτο μου θα με προστάτευε αλλά ποτέ δεν έβλαπτε να είσαι προσεκτικός.
Με τέτοιες μεθόδους πέρασε η βδομάδα κι ακόμα κανένα σήμα από τους Marines. Μπορούσα μόνο να ελπίζω πως το μήνυμα είχε παραδοθεί. Και πως το είχαν λάβει σοβαρά υπ' όψη. Αλλιώς η μικρή ήταν νεκρή από χέρι.

Δύο ημέρες αργότερα, είχαμε μπει στην τέταρτη εβδομάδα παραμονής. Αυτή υποτίθεται πως θα ήταν κι η τελευταία. Ο Kuro ήταν εμφανώς ανήσυχος. Μεγάλο μέρος του πληρώματός του είχε αφανιστεί. Αλλά αυτοί που έμειναν αρκούσαν γα τη δουλειά. Αλλά και πάλι ήταν ρίσκο. Οπότε αποφάσισε να επισπεύσει το πλάνο. Έδωσε εντολές και το ασκέρι του ετοιμάστηκε. Αυτό βέβαια εγώ δεν το ήξερα κι ούτε κι είχα τρόπο να το εμποδίσω μιας και πλέον πήγαινε ο ίδιος ως εκεί. Μετά την καταστροφή που είχε επέλθει στα πλοία του ο Kuro είχε αλλάξει ένα κομμάτι του σχεδίου του. Από εκεί που θα άφηνε το πλήρωμά του να ζήσει στο νησί αποφάσισε να τους εξολοθρεύσει όλους. Έτσι κι οι τελευταίοι εναπομείναντες γνώστες του σχεδίου του θα ήταν νεκροί. Αλλά ευτυχώς για εμένα τον πρόλαβαν τα γεγονότα. Κανονιές ακούστηκαν το επόμενο πρωί και από το λόφο μας πλοία των Marines φάνηκαν στον ορίζοντα. Ήξερα πολύ καλά που πυροβολούσαν κι ο Kuro το ίδιο. Με κοίταξε με μίσος κι αμέσως μου είπε:
-"Είσαι νεκρός. Πριν τελειώσει η μέρα θα πεθάνεις."
Φυσικά δεν θα καθόμουν να το διαπιστώσω αυτό ούτε θα του έδινα την ευκαιρία. Διότι έξω από την πύλη μια μεγάλη ομάδα από Marines μ' έναν αξιωματικό επικεφαλής βροντούσε τις πόρτες. Δεν έμεινα να δω τη συνέχεια. Άρπαξα τα πράγματά μου κι έφυγα αμέσως από το σπίτι. Δεν έμεινα να δω τον Kuro να πετσοκόβει τους άτυχους Marine, ούτε να τον δω να το σκάει από το σπίτι προς την παραλία. Έμαθα πολύ αργότερα πως μαζί με το πλήρωμά του κατέσφαξαν το ένα πλοίο των Marine και το έκλεψαν. Γλίτωσαν με αυτό. Προφανώς οι Marines το θεώρησαν κακόγουστη φάρσα. Αλλά κάποιο επιζώντες τους διαφώτισαν.
Όσο για εμένα, κατάφερα; να επιβιβαστώ στην βάρκα μου και να το σκάσω για άλλα νησιά θάλασσες και ταξίδια. Ευτυχώς η μικρή είχε σωθεί. Σαν από θαύμα. Και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα χαρούμενος. Σαν να είχα κάνει κάτι καλό.

Όνομα: Sorin Markov

Haki Points: ---

Player of the Month Points: 10

Beli: 30.000

Bounty/Fame Points: 3.000.000

Παρατηρήσεις: Εξαιρετική ιστορία με υπέροχη περιγραφή και πολύ καλούς διαλόγους. Όλα τα ποστ σου ήταν ολοκληρωμένα και γεμάτα ζωντάνια. Η πλοκή ήταν πολύ καλή και κρατούσε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι λιγότερο από τον teller μας. Συνέχισε έτσι και πραγματικά μπράβο!