[Τέλος] Η πρόβλεψη και η αναζήτηση του Επαναστάτη.

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

[Αρχή]

Είχαμε αφήσει πίσω το Kingdom of Hesclusia και ταξιδεύαμε προς το Destiny Island για δύο μέρες, όπως έγραφε η προηγούμενη αποστολή μου. Σύμφωνα με το χαρτί, κατά τη διάρκεια της πλεύσης θα μας επισκεπτόταν το γεράκι για να πάρει την αναφορά απ'την προηγούμενη αποστολή και για να μου αναθέσει νέα. Μόνο στην ιδέα ό,τι έπρεπε να δω πάλι το γεράκι άρχισα να εκνευρίζομαι.
-Αν το δω, θα του πετάξω κανόνι! Εγώ το είπα!
-Σκάσε...τι σου έχει κάνει? Τη δουλειά του κάνει, όπως και συ...
-Είναι άτιμο!!! Δεν τηρεί τις συμφωνίες που κάνουμε!!!
-Εννοείς που κάνεις. Συγγνώμη που στο λέω, αλλά είναι πουλί. Δε σε καταλαβαίνει...
-Μη μιλάς!!!!
-
Τότε ακούστηκε ένα γνώριμο φτερούγισμα και το κανόνι του καταστρώματος αιωρήθηκε λίγο. Κοίταξα με φανερό εκνευρισμό ψηλά και είδα το γεράκι να πετάει κυκλικά πάνω απ'το κατάρτι του πλοίου.
-Ώστε ήρθες ε? Ψόφα!!! φώναξα εκσφενδονίζοντας το κανόνι κατά πάνω του. Για κάποιο περίεργο λόγο, το γεράκι, το απέφυγε και με έναν ελιγμό προσγειώθηκε δίπλα στον Squalo. Έτεινε το πόδι του προς αυτόν και με εκνευρισμένο ύφος πήδηξα και το έπιασα.
-Μόνο εγώ παίρνω αποστολές!!
Έτσι πήρα τον φάκελο απ'το πόδι του και του έδεσα την αναφορά μου. Το γεράκι έφυγε αφήνοντάς με μες τα νεύρα. Ευτυχώς το Destiny Island δεν απείχε πολύ ώρα, οπότε είχα με τι να ασχοληθώ.

Είχαμε μαζέψει τα παραπετάσματα και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την άφιξή μας στο νησί. Φόρεσα το μανδύα και τα γάντια μου και έβαλα τις σφαίρες στις τσέπες μου. Το δίχτυ αυτή τη φορά θα το κουβαλούσε ο Squalo, μετά από έντονη παράκλησή του. Πιθανόν θα ήθελε να αντιμετωπίσει μόνος του κάποιον χρήστη Logia Φρούτου, αν και οι πιθανότητες να βρούμε κάποιον ήταν απειροελάχιστες. Αφού ετοιμαστήκαμε περιμέναμε στο κατάστρωμα και ρυθμίσαμε την πορεία του πλοίου, κατευθυνόμενοι προς το μόνο σημείο του νησιού που ήταν προσβάσιμο με καράβι. Απ'όσο γνώριζα από ένα βιβλίο του πλοίου, το νησί ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του βραχώδες και έρημο και το μόνο προσβάσιμο σημείο βρισκόταν στην ανατολική πλευρά. Πέρασαν λίγες ώρες και ρίξαμε άγκυρα. Στη συνέχεια χρησιμοποιήσαμε τη μικρή βάρκα του πλοίου για να φτάσουμε στην ακτή, όπου αντικρίσαμε μια πετρώδης παραλία. Στο βάθος οι πέτρες μεγάλωναν και γίνονταν όλο και περισσότερες. Αρχίσαμε λοιπόν να σκαρφαλώνουμε τις ανώμαλες πέτρες και περίπου είκοσι λεπτά αργότερα βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μικρό χωριό. Δεν είχε τείχη και φαινόταν ιδιαίτερα ειρηνικό. Περπατήσαμε στο κεντρικό δρομάκι κοιτώντας διερευνητικά γύρω μας. Οι κάτοικοι του χωριού μας κοιτούσαν με εύθυμο ύφος. Αυτό ήταν καλό, θα μας εξυπηρετούσαν και αν βρίσκαμε γρήγορα τον Επαναστάτη, ίσως είχαμε χρόνο για να χαλαρώσουμε σε κάποιο μπαρ του χωριού. Περνώντας από μια παραμελημένη καλύβα που αντί για πόρτα είχε πολλά ενωμένα πούπουλα, άκουσα μια περίεργη ψιθυριστή φωνή και κοντοστάθηκα.
-Oi, το άκουσες αυτό?
-Ποιο?
-Τίποτα άσ'το. είπα και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Κάνοντας το γύρο του χωριού βρεθήκαμε έξω από μια ταβέρνα. Οι μυρωδιές που αναδύονταν ήταν τόσο ελκυστικές που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την ευγενική πρόσκληση. Μπήκαμε στο μαγαζί και αφού κάτσαμε σε ένα τραπέζι, ο ιδιοκτήτης ήρθε να μας πάρει παραγγελία.
-Καλησπέρα σας, είστε περαστικοί?
-Μπορείτε να το πείτε και έτσι.
-Ελπίζω να ευχαριστηθείτε τη φιλοξενία μας. Τι θα θέλατε?
-Οτιδήποτε έχετε σε κρέας που να μην ξεπερνά τα 500 belli και 2 μπύρες.
-Μάλιστα, τα ποτά σας καταφθάνουν.
Οι μπύρες ήρθαν στα επόμενα δευτερόλεπτα και αμέσως πιάσαμε συζήτηση για το τι θα κάνουμε. Το να εντοπίσουμε έναν Επαναστάτη σε ένα χωριό σαν αυτό θα ήταν παιχνιδάκι, αλλά άλλο ήταν που με παραξένευε, πού ήταν οι Marines? Την επόμενη στιγμή η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και 5 άοπλοι ναυτικοί εισήλθαν στο χώρο. Αστραπιαία φορέσαμε τις κουκούλες μας, ώστε να μη μας αναγνωρίσουν και παραμείναμε υπομονετικά στις θέσεις μας για να δούμε τι θα κάνουν. Οι άντρες κάθισαν σε ένα τραπέζι στην άλλη γωνία του μικρού μαγαζιού και φώναξαν τον ιδιοκτήτη για να παραγγείλουν. Παρατηρούσα προσεκτικά τις κινήσεις τους. Το εύθυμο ύφος δεν είχε φύγει στιγμή απ'το πρόσωπο του ιδιοκτήτη, ενώ οι Marines ζητούσαν να τους φέρει φαγητό με αρκετά ήρεμο τρόπο κι όχι όπως συνήθιζα να βλέπω. Γενικότερα, η ηρεμία και η καλοσύνη στο νησί ξεπερνούσαν το φυσιολογικό, κάτι που με γέμιζε με υποψίες. Λίγο αργότερα, ο άντρας μας έφερε δυο μεγάλα πιάτα με ποικιλία κρεάτων και δίχως καθυστέρηση τα καταβροχθίσαμε. Οι Marines συζητούσαν μεταξύ τους για κάτι το οποίο αδυνατούσα να ακούσω και μου κινούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον να μάθω.

Πλήρωσα τον ιδιοκτήτη και μαζί με τον Squalo κινήσαμε προς την έξοδο, κεντρίζοντας την προσοχή των ναυτικών, οι οποίοι μας κάρφωσαν με το βλέμμα τους. Βγήκαμε απ'το μαγαζί και κάναμε για άλλη μια φορά το γύρο του χωριού. Περνώντας απ'τη μικρή καλύβα άκουσα ξανά εκείνη τη φωνή και η αντίδρασή μου ήταν η ίδια. Αυτή τη φορά ο Squalo έμεινε να με κοιτάει.
-Τι έγινε πάλι?
-Πάμε μέσα. του απάντησα και σήκωσα τα ενωμένα πούπουλα για να μπω.
Η καλύβα αποτελούταν από ένα μόνο δωμάτιο καλυμμένο από ένα μεγάλο χαλί. Στο κέντρο της καλύβας υπήρχε ένα τραπεζάκι με μια κρυστάλλινη σφαίρα στο κέντρο. Πίσω από αυτήν βρισκόταν καθισμένη μια κοπέλα με περίεργη μάσκα στο πρόσωπό της. Τότε η φωνή έγινε πιο ηχηρή και κατανοητή.
-"Η παραμονή σου στο νησί θα σου φέρει πόνο! Οι φίλοι σου θα γίνουν εχθροί σου και οι εχθροί σου φίλοι σου! Θα περάσεις από πολλά και θα βρεις πολλές πόρτες στο δρόμο σου. Πολλές θα τις περάσεις, αλλά η μία θα τελειώσει το ταξίδι σου!"
Μετά από αυτό κοίταξα την κοπέλα και μπορούσα να διακρίνω τα μάτια της να με κοιτούν μέσα από τη μάσκα. Ο Squalo φαινόταν να έχει ακούσει κι αυτός τη φωνή και παρατηρούσε τριγύρω σαστισμένος. Πλησίασα στο τραπέζι και κάθισα σε ένα μαξιλάρι που υπήρχε μπροστά.
-Ακούσατε τη φωνή?
-Ναι. απαντήσαμε ταυτόχρονα και κοιταχτήκαμε.
-Δεν είναι κάτι το περίεργο, οι θεοί έχουν αποφασίσει ότι αυτό είναι το νησί που θα λένε στους θνητούς τη μοίρα τους. Είμαι η Cassiopeia και οι θεοί μου έδωσαν τη δύναμη να ερμηνεύω το μέλλον των ανθρώπων. Για αρχή, ο ασπρομάλλης να βγει έξω για να μπορώ να ερμηνεύσω με ασφάλεια αυτά που άκουσες.

Ο Squalo βγήκε έξω αφήνοντάς με μόνο με την κοπέλα, η οποία έβγαλε τη μάσκα αποκαλύπτοντας το πανέμορφο πρόσωπό της. Είχε μακριά καστανά μαλλιά και γαλάζια μάτια, ενώ τα σαρκώδη χείλη της και οι τέλειες αναλογίες του προσώπου της ολοκλήρωναν την ονειρική της μορφή.
-Λοιπόν, τι άκουσες?
Της διηγήθηκα όσο καλύτερα αυτά που άκουσα και εκείνη αφέθηκε για λίγη ώρα στις σκέψεις τις.
-Πώς ονομάζεσαι ξένε?
-Kuran Kaname. Είμαι Επαναστάτης και έχω επικήρυξη 88.000.000 belli.
-Μάλιστα. Οι θεοί σου διηγήθηκαν το μέλλον σου και καλό είναι να ακούσεις προσεκτικά αυτά που θα σου πω. Στο νησί αυτό θα χάσεις κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό για εσένα. Ο άντρας έξω είναι συγγενής σου?
-Μη με προσβάλλεις. Θα τον αποκαλούσα σύντροφο.
-Αν σου είναι σημαντικός θα σου πρότεινα να φύγεις το συντομότερο δυνατό. Στη συνέχεια θα γίνουν θεαματικές αλλαγές στη ζωή σου, κατά τις οποίες η θέση των φίλων και των εχθρών σου θα αλλάξει. Θα βρεθείς αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες και θα υπερνικήσεις αρκετές, αλλά η μία από αυτές θα είναι και η τελευταία σου. Δυστυχώς, αυτό που μπορώ να καταλάβω, είναι ότι σε περιμένει ο θάνατος νεαρέ Επαναστάτη. είπε με θλίψη η Cassiopeia και χαμήλωσε το βλέμμα της.
Έμεινα για λίγο σκεπτικός προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτά που είχα ακούσει. Λίγο αργότερα ξέσπασα σε ηχηρά γέλια και όταν σταμάτησα, στάθηκα στα πόδια μου.
-Οι θεοί μου έδειξαν το μέλλον μου!? Οι φίλοι μου θα γίνουν εχθροί μου και το αντίθετο!? Θα πεθάνω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου!? Μη με κάνεις να γελάω! Εννοείται ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω! Ο δρόμος που επέλεξα δεν είναι εύκολος και προσιτός, είναι ένας συνεχόμενος αγώνας που εν τέλει κανείς δεν κερδίζει. Το αν θα τα καταφέρω όμως ή όχι, βασίζεται σε μένα και σε κανέναν ανύπαρκτο θεό. Μόνοι μας φτιάχνουμε τη μοίρα μας!

-Είσαι ανόητος που αμφισβητείς τα λεγόμενα των θεών!
-Ας είμαι! Δε χρειάζεται να βασιστώ στα λεγόμενα κάποιου όντος που δε γνωρίζω καν αν υπάρχει. Έφτασα μέχρι εδώ μέσα από πολύ προπόνηση και αντιμετωπίζοντας πολλούς θανάτους φίλων και συντρόφων. Ξέρω ότι με περιμένουν χιλιάδες τέτοιοι ακόμα, αλλά είναι φυσικό. Αγωνίζομαι για ένα καλύτερο αύριο. Όσο το κάνω αυτό, εσύ μείνε εδώ και λέγε ότι κατεβάζει η κούτρα σου!
Με τα λόγια αυτά βγήκα απ'την καλύβα και βρήκα τον Squalo να έχει καθίσει σταυροπόδι στο έδαφος και να σκέφτεται. Όταν με είδε σηκώθηκε και αφού τεντώθηκε, είπε: Τελείωσες με τις μπούρδες?
-Ναι, καλά ήταν. Πάμε για τον Επαναστάτη τώρα.
Έτσι συνεχίσαμε το γύρο του χωριού, όταν ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε 3 Marines.
-Kuran Kaname και Superbi Squalo, παραδοθείτε στο όν..
-Αμάν πια με αυτήν την αηδία που λέτε! Έχει καταντήσει γραφική...
-Έχω μια ερώτηση, πριν ένα μήνα υπήρχε εδώ ένας Επαναστάτης και δεν έχει παραδώσει ακόμα την αναφορά του, γνωρίζετε πού είναι?
-Δε ξέρω για πιο πράγμα μιλάς! αναφώνησε ο πρώτος απ'αυτούς και έκανε νόημα να επιτεθούν.
Τράβηξα το σπαθί μου και όρμισα στους 2 Marines που έρχονταν κατά πάνω μου. Απέκρουσα το ξίφος του ένα με το δικό μου και έπιασα το δεξί χέρι του άλλου πριν προλάβει να με καρφώσει. Ο Squalo έτρεξε κι αυτός και με μια κίνηση του χεριού του, απέκοψε το δεξί χέρι του άντρα που κρατούσα. Εκείνος άρχισε να σφαδάζει και αφήνοντας το χέρι να πέσει, έριξα γροθιά στο στομάχι του άλλου ναυτικού. Τότε ένιωσα κάτι βαρύ να χτυπά το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και όλα σκοτείνιασαν.

Άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα να κοιτώ μια πέτρινη οροφή. Στα χέρια μου υπήρχαν χειροπέδες από Kairoseki και στο ένα μου πόδι μια αλυσίδα με μια σιδερένια σφαίρα στην άκρη. Σηκώθηκα με δυσκολία απ'το κρεβάτι και έπιασα το κεφάλι μου, που συνέχιζε να μου δίνει οξύς πόνους. Παρατήρησα πιο ερευνητικά το τοπίο γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε ένα κελί. Πώς είχε γίνει αυτό? Κάποιος με είχε χτυπήσει όσο πολεμούσαμε με τους Marines.
-Τς...ύπουλο... μουρμούρισα και στάθηκα στα πόδια για να περπατήσω λίγο.
Μπορούσα να διακρίνω κι άλλα κελιά γύρω μου, αλλά όλα ήταν άδεια εκτός από ένα στα δεξιά μου που φιλοξενούσε έναν σκελετό. Ωραία πράγματα... Κάθισα στο κρεβάτι και αφού κατάλαβα ότι μου είχαν αφαιρέσει όλο μου τον εξοπλισμό, ξάπλωσα απογοητευμένος και μη ξέροντας τι να κάνω. Έμεινα ξαπλωμένος για περίπου δύο ώρες, όταν ακούστηκε μια σιδερένια πόρτα ακολουθούμενη από βήματα. Δυο Marines στάθηκαν έξω απ'το κελί στα αριστερά μου και ξεκλειδώνοντας την πόρτα, πέταξαν μέσα έναν άγνωστο στα μάτια μου άντρα. Στη συνέχεια πέρασαν απ'το δικό μου και άνοιξαν την πόρτα.
-Βγες έξω.
-Ευχαρίστως, αλλά η μπάλα από εδώ είναι βαριά.
-Σου φαίνεται να μας νοιάζει? Κουβάλα την!
Προσπάθησα να την σύρω, αλλά ήταν αδύνατον και έμεινα να κοιτώ χαζοχαρούμενα τους δυο ναυτικούς, οι οποίοι άρχιζαν να εκνευρίζονται. Αφού προσπάθησα μερικές φορές ακόμα, ο ένας με σκόπευσε με το μουσκέτο του, ενώ ο άλλος ξεκλείδωνε την αλυσίδα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να ξεφύγω σε συνδυασμό με το θαλασσινό μέταλλο που έδενε τα χέρια μου. Έτσι βρέθηκα να βαδίζω σε έναν σκοτεινό και κρύο διάδρομο, συνοδευόμενος από δύο ένοπλους Marines.

Δεν πέρασε πολύ ώρα ώσπου να φτάσουμε έξω από μια σιδερένια πόρτα, την οποία άνοιξε ο ένας απ'τους δύο συνοδούς μου. Μια κραυγή κατέκλυσε το χώρο και η φωνή μου φαινόταν πολύ γνώριμη. Στο κέντρο του δωματίου αντίκρισα τον Squalo, γυμνό απ'τη μέση και πάνω, να έχει τα χέρια του δεμένα με αλυσίδες απ'την οροφή και έναν κτηνώδη άντρα να τον μαστιγώνει. Μπορούσα να διακρίνω τα μεταλλικά αγκάθια σε αυτό και πολλές στάλες αίματος στο δωμάτιο. Οι Marines με έσπρωξαν μέσα και κλείδωσαν την πόρτα πίσω μου. Ο άντρας παραμέρισε φανερώνοντας ένα γραφείο στην άκρη της αίθουσας. Το λιγοστό φως σε συνδυασμό με τους πέτρινους τοίχους, το έκαναν να μη φαίνεται καλά. Μπορούσα να διακρίνω μια σιλουέτα να κάθεται πίσω του και την επόμενη στιγμή σηκώθηκε. Ένας άντρας εμφανίστηκε απ'τις σκιές. Φορούσε μαύρο κοστούμι και στην τσέπη που υπήρχε στο αριστερό μέρος του στέρνου του είχε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Τα χέρια του ήταν καλυμμένα με λευκά γάντια, ενώ τα άσπρα μαλλιά και το φιδίσιο πρόσωπό του, τον έκαναν να φαντάζει φρικιαστικός.
-Καλησπέρα Kaname-kun, ελπίζω να μη σε ενόχλησε η φιλοξενία μας.
-Οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν απαράδεκτη. Δε βρήκα ούτε ένα πιάτο φαγητό να με περιμένει όταν ξύπνησα και το μέρος ήταν πολύ κρύο.
-Ω μα με συγχωρείς, δε θα επαναληφθεί. Κι αυτό επειδή δε θα χρειαστεί να ξαναπάς εκεί κάτω.
-Ας μπούμε στο θέμα, ποιος είσαι?
-Ονομάζομαι Grillar Grillo. Φαντάζομαι ότι έχεις ακουστά τους I.A.S., σωστά?
-Σκουπίδι! αναφώνησα έκπληκτος, ενώ η οργή μου άρχισε να με κυριεύει.
-Ηρέμησε, το μόνο που χρειάζομαι από εσένα είναι μερικές πληροφορίες. Αν αρνηθείς να απαντήσεις, ο φίλος μου από εδώ θα βρει τρόπο να σε κάνει να μιλήσεις, είτε με εσένα, είτε με τον καρχαριάκια από δίπλα.

-Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μιλήσω?
-Θα το κάνεις γιατί στο διπλανό κελί σου βρίσκεται ο Επαναστάτης που χρειάζεσαι.
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και του όρμισα, αλλά ο πελώριος τύπος μου έριξε γροθιά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να σωριαστό στο έδαφος. Έπιασα τη μύτη μου, η οποία τώρα αιμορραγούσε και στάθηκα ξανά στα πόδια μου.
-Λοιπόν Kaname-kun?
-VOOOIIIII!!! Δεν τελειώσατε μαζί μου σκουπίδια! φώναξε ο Squalo.
-Κι όμως. απάντησε ο Grillo και βγάζοντας ένα μικρό στιλέτο απ'το μανίκι του το πέταξε στον ξιφομάχο και καρφώθηκε στην κοιλιά του. Ο ασπρομάλλης έφτυσε αίμα και η έκφραση του πόνου ήταν χαραγμένη σε όλο του το πρόσωπο. Δεν είχα ιδέα πως θα καταφέρναμε να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάσταση, μέχρι που ακούστηκε ο ήχος ενός Den-Den Mushi. Ο φρικιαστικός άντρας το σήκωσε και μόλις άκουσε την φωνή τα μάτια του γούρλωσαν.
-Leo, πήγαινέ τους στα κελιά τους.
Ο κτηνώδης άντρας μου έκανε κεφαλοκλείδωμα και κατέβασε τον Squalo απ'τις αλυσίδες. Βγαίνοντας απ'το δωμάτιο παρέδωσε τον Squalo στους δυο Marines και μας γύρισαν στα κελιά μας. Ο Squalo ήταν απέναντι απ'το δικό μου, ενώ ο άντρας στα αριστερά μου κοιμόταν.
-Squalo είσαι καλά?
-Όχι βέβαια! Πάρε όσες πληροφορίες μπορείς απ'τον ηλίθιο δίπλα σου και πάμε να φύγουμε. είπε με δυσκολία.
-Δε γίνεται. Γιατί οι Marines συνεργάζονται με τους I.A.S.?
-Γιατί δεν είναι Marines... Είναι βαλτοί... Πώς πιστεύεις ότι ξεφεύγουν απ'την Κυβέρνηση?
-Είναι μια άποψη...
-Όπως και να χει... πάρε όσες πληροφορίες μπορείς... και πάμε να φύγουμε. Ο τύπος είναι επικίνδυνος.

Δεν μπορούσα να διαφωνήσω με τον Squalo. Ο άντρας ήταν πολύ ισχυρός και δεν είχαμε πολλές επιλογές. Γύρισα προς το μέρος του σωριασμένου στο διπλανό κελί άντρα και άρχισα να του ψιθυρίζω:
-Ε, με ακούς? αλλά ο άντρας δεν απάντησε. Είμαι Επαναστάτης και είμαι σε αποστολή να σε βοηθήσω!
Προσπάθησα μερικές φορές ακόμα, αλλά και πάλι δεν πήρα απάντηση. Δίχως να ξέρω τι άλλο να κάνω, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ πάνω-κάτω στο κελί μου. Ο Squalo ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και παρόλο που το στιλέτο δεν τον είχε πετύχει σε κρίσιμο σημείο, η πληγή που αποκόμισε σε εκείνο το μέρος του έδινε συνέχεια σουβλιές και η αιμορραγία δεν σταματούσε. Έπρεπε να βιαστώ. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να σκεφτώ κάτι για να βελτιώσω την κατάστασή μας, αλλά μάταια.
-Squalo, η μόνη μας ελπίδα είναι οι φρουροί.
-Μη με υπολογίζεις...δεν μπορώ καν να κουνηθώ...
Δοκίμασα για άλλη μια φορά να μιλήσω με τον αναίσθητο Επαναστάτη, αλλά όπως πριν χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι έκατσα στο κρεβάτι και περίμενα να μπουν και πάλι οι φρουροί. Λίγη ώρα αργότερα η σιδερένια πόρτα άνοιξε και αυτή τη φορά μπήκαν μέσα 4 ένοπλοι άντρες. Οι δύο πήγαν στο κελί του ξιφομάχου και οι άλλοι στο δικό μου. Η πόρτα άνοιξε και με σκόπευσαν με τα μουσκέτα τους. Σηκώθηκα και κίνησα προς το μέρος τους, ενώ οι άλλοι 2 προσπαθούσαν να σηκώσουν τον Squalo απ'το έδαφος φωνάζοντας.
-Σήκω μπά***ρδε!
-Πολύ φασαρία κάνατε! απάντησε ένας απ'τους δικούς μου φρουρούς και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία που μου δόθηκε.

Ταχύτατα έριξα αγκωνιά στο στομάχι του φρουρού που του είχε αποσπαστεί η προσοχή και παίρνοντας το μουσκέτο απ'τα χέρια του, πυροβόλησα τον άλλον. Στη συνέχεια χτύπησα τον αφοπλισμένο άντρα στο σβέρκο, σωριάζοντας τον στο παγερό πάτωμα και στράφηκα προς τους άλλους δύο που ήδη είχαν γυρίσει για να με αντιμετωπίσουν. Πάτησα για άλλη μια φορά την σκανδάλη και τα σκάγια ανατίναξαν το κεφάλι του ενός φρουρού, ενώ ο άλλος ύψωσε το μουσκέτο του για να με πυροβολήσει. Τότε ένα σπαθί διαπέρασε το πίσω μέρος του λαιμού του και τον έριξε νεκρό σε μια λίμνη αίματος. Ευχαρίστησα με ένα νεύμα τον τραυματισμένο ξιφομάχο που με έσωσε και αφού τον βοήθησα να σηκωθεί, έσπασα με ένα όπλο την κλειδαριά του κελιού του Επαναστάτη. Βρήκα τον άντρα γεμάτο πληγές και μώλωπες. Προσπάθησα να τον συνεφέρω ρίχνοντάς του χαστούκια και κάνοντας αέρα και μερικά λεπτά αργότερα, η προσπάθειά μου στέφθηκε με επιτυχία. Ο Επαναστάτης άνοιξε με φανερή δυσκολία τα μάτια του και με αντίκρισε έντρομος.
-Ηρέμησε, είμαι Επαναστάτης και βρίσκομαι εδώ για να σε σώσω.
Στο άκουσμα αυτών, το πρόσωπό του ηρέμησε και με έπιασε απ'το σβέρκο.
-Είσαι εδώ επειδή δεν έχω δώσει αναφορά ε? Πραγματικά δεν μπορούσα. Οι Marines που μου είχε ανατεθεί να παρακολουθώ αποδείχθηκαν...
-Ξέρω, στο διπλανό κελί ήμουν. του απάντησα για να τον καθησυχάσω. Θέλω να μου δώσεις όσες περισσότερες πληροφορίες μπορείς περιληπτικά και γρήγορα.
-Οι Marines είναι βαλμένοι από έναν οργανισμό, τους I.A.S. Όλο το σύστημα του νησιού υπάρχει γύρω από αυτούς.
-Τι εννοείς?
-Όλο το νησί λειτουργεί για αυτούς.

-Αυτό είναι αδύνατον!
-Κι όμως, έχουν αρκετή δύναμη για να το καταφέρουν. Όλοι οι κάτοικοι του νησιού δρουν υπό τις διαταγές τους. Ουσιαστικά το μόνο που κάνουν, είναι να τους δίνουν πληροφορίες για τους περαστικούς και όποιον κρίνουν επικίνδυνο ή χρήσιμο για τους ίδιους...
-Κατάλαβα. Είσαι εδώ πολύ καιρό, ξέρεις πώς μπορούμε να δραπετεύσουμε?
-Τα κλειδιά για τις χειροπέδες τα έχει μόνο ο Grillo. Ακόμα όμως και χωρίς αυτές δε θα μπορούσες να τον νικήσεις. Οι I.A.S. συγκροτούνται από άτομα που είναι αρκετά ισχυρά, ώστε να κάνουν γνωστούς πειρατές της Μεγάλης Γραμμής να τρέμουν στο άκουσμά τους.
-Είμαι ενημερωμένος. Όπως και να χει, μπορείς να περπατήσεις?
Βοήθησα τον άντρα να σταθεί και μερικές στιγμές αργότερα βρεθήκαμε να βαδίζουμε με γοργούς ρυθμούς τους πέτρινους διαδρόμους. Οι τραυματισμοί του Squalo και η άθλια κατάσταση που βρισκόταν ο Επαναστάτης μας καθυστερούσαν υπεραρκετά για να εμφανιστεί άλλη μια μικρή ομάδα ένοπλων φρουρών μπροστά μας. Αυτή τη φορά όμως ανέλαβε δράση ο Squalo, ο οποίος με μια κίνηση του σπαθιού του εκτόξευσε τρία μικρά εκρηκτικά που αφάνισαν τους άμοιρους αντιπάλους. Η αναταραχή που είχε δημιουργηθεί όμως ήταν αρκετή για να κινηθούν εναντίον μας μεγαλύτερος αριθμός φρουρών. Σε συνδυασμό με την αργή μας ταχύτητα δε θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Πράγματι, περπατούσαμε σε πέτρινους διαδρόμους, οι οποίοι οδηγούσαν στη σιδερένια πόρτα που φιλοξενούσε τον οικοδεσπότη του κτηρίου και σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρεθήκαμε περικυκλωμένοι. Τότε οι φρουροί που μας σκόπευαν με τα μουσκέτα τους παραμέρισαν και ο φρικιαστικός άντρας περπάτησε προς το μέρος μας κρατώντας ένα στιλέτο.

-Λοιπόν κύριοι? Πώς ήταν η βόλτα σας?
-Οι φρουροί σας την έκαναν διασκεδαστικότατη. είπε σαρκαστικά ο Επαναστάτης.
-Ω, μα είμαι σίγουρος κύριε Eiichi, σας δίνω το λόγο μου ότι θα σας διασκεδάσω περισσότερο.
Την επόμενη στιγμή πέταξε το στιλέτο στο πόδι του άντρα, που κρατούσα απ'τον ώμο για να τον βοηθήσω να περπατήσει και μια κραυγή πόνου ήχησε στον πέτρινο διάδρομο.
-Θα ήταν καλό να μην ξεχνάτε τη θέση σας κύριοι, πάρτε το σαν συμβουλή. Kaname-kun, νομίζω ότι αφήσαμε κάτι στη μέση οι δυο μας.
-Πράγματι, αλλά αδυνατώ να σας βοηθήσω με αυτές τις χειροπέδες.
Ο Grillo γέλασε και έβαλε το δεξί του χέρι σε μια τσέπη του παντελονιού του. Όταν το έβγαλε αποκάλυψε μια σειρά από κλειδιά και μου τα πέταξε.
-Βγάλτε τις λοιπόν για να συνεχίσουμε την συζήτησή μας.
Μάζεψα τα κλειδιά και τα δοκίμασα ένα-ένα. Το τέταρτο στη σειρά ξεκλείδωσε τις χειροπέδες και αφήνοντάς τις να πέσουν στο έδαφος, ένιωσα τις δυνάμεις μου να επιστρέφουν. Ήταν το μεγαλύτερο λάθος που μπορούσε να κάνει και ένα δαιμονικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
-Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος σου σκουπίδι! Απόλαυσε! φώναξα και άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα όπλα των φρουρών έφυγαν απ'τα χέρια τους και περιστρέφονταν προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις, ακολουθούμενες από ένα μανιασμένο γέλιο που έβγαινε απ'το στόμα μου άθελά μου. Magnetic Whirlwind!!!

Τα διάφορα μεταλλικά αντικείμενα περιστρέφονταν και τραυμάτιζαν σε διάφορα σημεία τους φρουρούς. Δεν άργησαν να σωριάζονται τα πρώτα θύματα, όταν το χαμόγελο του Grillo έγινε ακόμα πιο φαρδύ.
-Αυτό είναι όλο?
Αμέσως έλεγξα τα μεταλλικά αντικείμενα και τα εκτόξευσα σε καθέναν απ'τους φρουρούς, σκορπίζοντας το θάνατο. Οι μόνοι που βρίσκονταν πλέον στον διάδρομο ήταν εγώ, ο Squalo, ο Επαναστάτης που ονομαζόταν Eiichi και ο φρικιαστικός άντρας των I.A.S.
-Συναρπαστική ικανότητα θα έλεγα. Γενικότερα τα Φρούτα του Διαβόλου ήταν πάντοτε της αρεσκείας μου. Με θλίψη όμως παρατηρώ ότι είσαι ανίκανος να ελέγξεις πλήρως το δικό σου.
-Από πού το κρίνεις αυτό? Μια ντουζίνα απ'τους άντρες σου είναι νεκροί χάρη στον έλεγχο του Φρούτου μου!
-Έχω την εντύπωση ό,τι δεν βλέπεις μπροστά σου, Kaname-kun. Ο καθένας θα μπορούσε να σκοτώσει μια χούφτα κοινών θνητών. Θέλω να πω, δε σου φαίνεται περίεργο που καμία απ'τις επιθέσεις σου δε με πέτυχε?
-Δε σε πέτυχε, γιατί δεν ήθελα να σε πετύχει. Για παράδειγμα... του είπα και υψώνοντας το χέρι μου έστειλα ένα σπαθί κατά πάνω του. Τότε ο άντρας έκανε κάτι που δεν είχα ξαναδεί και δεν περίμενα ότι είναι εφικτό. Χτύπησε με το πίσω μέρος της παλάμης του την λεπίδα του σπαθιού και παρά την ορμή του, το έκανε να καρφωθεί στον τοίχο δίπλα του. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και το δαιμονικό χαμόγελο χάθηκε απ'το πρόσωπό μου.
-Φαίνεσαι έκπληκτος, νόμιζα ότι αν ήθελες μπορούσες να με πετύχεις.

-Αδύνατον!!! Με τέτοια ορμή δε γίνεται να το αποκρούσεις έτσι!
Το υποχθόνιο χαμόγελο του άντρα μεγάλωσε και τα δύο σαν σχισμές μάτια του με κοίταξαν.
-Λατρεύω αυτήν την αντίδραση. Δοκίμασε πάλι, αυτή τη φορά θα στα επιστρέψω.
Τα λόγια του με εξόργισαν και αμέσως έκανα όλα τα μεταλλικά αντικείμενα να αιωρηθούν. Αμέσως τα εκσφενδόνισα προς τον Grillo, του οποίου το χαμόγελο δεν έλεγε να σβήσει.
-Kyokudo no sokudo.
Το όνομα μου φάνηκε γνωστό και όταν χρησιμοποίησε την ικανότητα μου έγινε ξεκάθαρο. Ο άντρας κινήθηκε με τέτοια ταχύτητα που χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο. Όλα έγιναν σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Τα μεταλλικά αντικείμενα που είχα εκσφενδονίσει με τέτοια ορμή, φάνηκαν να αποκρούονται και να γυρνούν προς το μέρος μου με σχεδόν τριπλάσια ταχύτητα. Τα εκτόπισα λίγο πριν με ακουμπήσουν με αρκετή δυσκολία και μέσα στο χάος από τα μεταλλικά αντικείμενα, η φιγούρα του Grillo φαινόταν ανέγγιχτη, χωρίς την παραμικρή ένδειξη συμμετοχής σε μάχη. Λόγω της ξαφνικής αλλαγής στη χρήση των δυνάμεών μου, ιδρώτας είχε αρχίσει να κυλά στο μέτωπό μου, ενώ η έκπληξη και η οργή ήταν χαραγμένες στο πρόσωπό μου.
-Λοιπόν? Έχεις αμφιβολίες για κάτι άλλο?
Αυτό που έβλεπα μου φαινόταν αδύνατον. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τη διαφορά σε δύναμη με αυτόν τον άντρα, αλλά το σίγουρο ήταν ότι δε θα τα παρατούσα σε μια μάχη. Ύψωσα τα δυο μου χέρια και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα μπροστά απ'τις παλάμες μου. Σύντομα δημιουργήθηκαν δυο μεταλλικά δόρατα, τα οποία κράτησα με τα χέρια μου και ετοιμάστηκα να επιτεθώ.
-Metallic Javelin!

-Νομίζω ότι αρνείσαι να δεχθείς την πραγματικότητα. Πολύ καλά, θα στην δείξω με τον παραδοσιακό τρόπο.
Απώθησα το δόρυ που κρατούσα με το αριστερό μου χέρι, αλλά ο Grillo το έπιασε στον αέρα χωρίς ίχνος δυσκολίας. Τότε όρμισα περιστρέφοντας το άλλο δόρυ, ενώ ο άντρας ετοιμάστηκε να κάνει το ίδιο. Ενστικτωδώς, έπαψα να συγκρατώ τα μέταλλα που σχημάτιζαν το δόρυ του, αφήνοντάς τον ανυπεράσπιστο μπροστά στην επίθεσή μου. Παρόλα αυτά, το χαμόγελο δε χάθηκε στιγμή απ'το πρόσωπό του. Απέφυγε με εξωφρενική ταχύτητα την επίθεσή μου και κάνοντας μια περιστροφή μου έριξε κλοτσιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού, εκτοπίζοντας με τρία μέτρα μακρυά. Το δόρυ που κρατούσα διαλύθηκε και αυτό, καθώς το χτύπημα ήταν αρκετό για να με κάνει να χάσω την συγκέντρωσή μου. Ο πόνος ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε εκείνη την στιγμή. Είχα συνηθίσει πλέον σε τραυματισμούς, αλλά δεν είχα συναντήσει ποτέ κάποιον, του οποίου η δύναμη να ξεπερνά σε τέτοιο βαθμό τη δική μου. Ο άντρας ξεσκόνισε με το χέρι του τον δεξή του ώμο και τράβηξε προς τα πίσω τα λευκά του γάντια.
-Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε Kaname-kun.
Ο Grillo σταμάτησε μπροστά μου και ύψωσε το ένα του δάχτυλο.
-Superbi Squalo, μην κινείσαι. Δεν είμαι ηλίθιος σε αντίθεση με τον Bansai. Το επόμενο σου βήμα θα είναι και ο θάνατός σου.
Κοιτώντας πίσω του αντίκρισα τον Squalo να έχει σταθεί στα πόδια του και να προσπαθεί να παραμείνει όρθιος ακουμπώντας στον τοίχο. Ο πόνος και η ανησυχία ήταν εμφανείς, αλλά η προσπάθειά του ήταν αξιέπαινη. Ένα εγκάρδιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, ενώ μια σφαίρα κύλησε δίπλα μου.
-Repel!

Η απόσταση ήταν πολύ μικρή και ο Grillo δεν το είχε προβλέψει. Η σφαίρα διαπέρασε τον αριστερό του ώμο, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα απ'την έκπληξη. Ο άντρας έκανε ένα πίσω βήμα κοιτώντας έκπληκτος την πληγή που αποκόμισε λόγω της απροσεξίας του και εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, σηκώθηκα όρθιος. Άρχισα να έλκω ξανά μεταλλικά αντικείμενα σχηματίζοντας εκ νέου ένα δόρυ και περιστρέφοντας το, του όρμισα. Αυτή τη φορά όμως ο αντίπαλός μου είχε χάσει την ψυχραιμία του και ο εκνευρισμός για τον τραυματισμό του, ήταν πλέον εμφανής. Με την ίδια αφύσικη ταχύτητα έπιασε το δόρυ και με μια κίνηση το πήρε απ'τα χέρια μου. Στη συνέχεια το γόνατό του χτύπησε το στομάχι μου. Ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται ελαφρά απ'το έδαφος και τότε άλλη μια κλοτσιά ακολούθησε πετυχαίνοντας με στα πλευρά. Η δύναμη ήταν απερίγραπτη. Άκουσα μια σειρά εκκωφαντικών ήχων και ένας οξύς πόνος με διαπέρασε, ενώ την επόμενη στιγμή βρέθηκα να καταστρέφω τον διπλανό τοίχο και να σωριάζομαι στο πάτωμα ενός πέτρινου δωματίου.
-Ήμουν υπερβολικά γενναιόδωρος μαζί σας. Το είπα και πριν, μη ξεχνάτε τη θέση σας!
Το δεξί του χέρι άρχισε να παραμορφώνεται και το δεξί μανίκι του κουστουμιού του ζάρωσε, λες και το χέρι που το φορούσε συρρικνώθηκε. Το λευκό γάντι γλίστρησε στο έδαφος, αποκαλύπτοντας ένα λεπτό κατάμαυρο χέρι με λιγοστό τρίχωμα. Ο πόνος που μου προξενούσαν τα σπασμένα πλευρά μου ήταν αρκετός για να με καθιστά ανίκανο να σταθώ στα πόδια μου, ενώ το νευριασμένο μέλος των I.A.S. βάδιζε προς το μέρος μου.
-Το όνομά μου δεν είναι τυχαίο. Θεωρώ ότι η δύναμή μου σου έγινε φανερή την στιγμή που συστήθηκα. Ηρέμησε, δε θα σε σκοτώσω, απλά θα φροντίσω ώστε να μην μπορείς να κουνηθείς ξανά.

-Χρήστης Φρούτου!? σκέφτηκα έκπληκτος, ενώ ο Grillo ένωσε τα δάχτυλά του και το χέρι του έμοιασε αιχμηρό σαν σπαθί. Τα σαν σχισμές μάτια του ήταν ανοιχτά τονίζοντας τον εκνευρισμό του και το χέρι του υψώθηκε στο ύψος του ώμου του. Φάνηκε να στοχεύει την σπονδυλική μου στήλη, πράγμα που σήμαινε ότι αν η επίθεσή του ήταν επιτυχής, δε θα μπορούσα να ξανακουνηθώ. Κατέβασε με ορμή το χέρι του και τότε το είδα να περιστρέφεται αποκομμένο στον αέρα. Το μαύρο χέρι έπεσε μερικά μέτρα δίπλα μου και αίμα έσταξε απ'το σημείο που κόπηκε. Πίσω του βρισκόταν ο Eiichi, στα χέρια του οποία υπήρχε ένα σπαθί.
-Τι νομίζεις ότι κάνεις?
-Λυπάμαι πως το περιβόητο Φρούτο σου είναι άχρηστο πλέον. Ένας γρύλος χωρίς χέρια είναι ένα τίποτα, εκτός κι αν επιτίθεσαι με τα φτερά σου. είπε σαρκαστικά ο Επαναστάτης.
Ένα δαιμονικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και το εναπομένον δεξί του χέρι άρχισε να κάνει σπασμούς. Σιγά-σιγά το χέρι που αποκόπηκε άρχισε να δημιουργείται ξανά και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, το σώμα του βρισκόταν στη φυσιολογική του κατάσταση μπροστά στα έκπληκτα βλέμματά μας.
-Αυτό ονομάζεται Στιγμιαία Αναγέννηση. Ο καθένας μπορεί να την αποκτήσει με τις κατάλληλες επιστημονικές επιτεύξεις και το αντίστοιχο Φρούτο. Να μαντέψω ότι δεν το είχατε ξαναδεί?
Ο Grillo με είχε χτυπήσει μονάχα 3 φορές και είχε μεταμορφώσει μόνο το δεξί του χέρι, αλλά παρόλα αυτά δεν έδειχνε να έχει κανένα μειονέκτημα. Ίσα-ίσα ήταν σαν να μας έλεγε κάθε στιγμή που περνούσε ότι δεν είχαμε ελπίδα να σωθούμε. Δεν ήθελα καν να σκεφτώ πόσο ισχυρός θα ήταν αν πολεμούσε σοβαρά ή μεταμορφωνόταν πλήρως.

O Eiichi που στεκόταν όρθιος με δυσκολία είδε κάθε ελπίδα να χάνεται. Ο Grillo γύρισε προς το μέρος του και με μια κίνηση του χεριού του, τον έκοψε στην κοιλιά.
-Έχω βαρεθεί να είμαι περικυκλωμένος από μύγες! Ευτυχώς, αφού πάρω ότι χρειάζομαι θα επιστρέψω στη γλυκιά Μεγάλη Γραμμή. Στο θέμα μας Kuran Kaname. είπε και σήκωσε πάλι το χέρι του.
Άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα γύρω μου και οι σφαίρες που είχα στις τσέπες μου αιωρήθηκαν.
-Για όνομα, σταμάτα να προσπαθείς.
Έκανε μια κίνηση από τα αριστερά προς τα δεξιά με το χέρι του και όλες οι σφαίρες έπεσαν στο έδαφος. Το χέρι του υψώθηκε ξανά και την στιγμή που άρχισε να κατεβαίνει ορμητικά κατά πάνω μου, σταμάτησε. Τα μάτια του Grillo είχαν ανοίξει διάπλατα και είχε πάρει μια έκφραση πόνου. Το μεταμορφωμένο χέρι του πήρε την ανθρώπινη μορφή του και αφού το ακούμπησε στο στέρνο του, έπεσε στα γόνατα. Μια μικρή συνεχόμενη κραυγή έβγαινε από το ορθάνοιχτο στόμα του και βήχοντας έφτυσε αίμα. Μια μεγάλη ευκαιρία ανοίχτηκε μπροστά μας, την οποία όμως δεν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε λόγω της κατάστασής μας. Εγώ κειτόμουν στο έδαφος με σπασμένα πλευρά, ο Eiichi το ίδιο με το σώμα του να βρίσκεται σε άθλια κατάσταση εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη και ο Squalo που ήταν στον πέτρινο διάδρομο δίπλα δεν διαφοροποιούταν και πολύ. Γενικότερα, οι πιθανότητες διαφυγής ήταν μηδαμινές και όταν φρουροί γέμισαν το δωμάτιο και μας φόρεσαν κουκούλες μηδενίστηκαν πλήρως.
Όταν η κουκούλα αφαιρέθηκε απ'το κεφάλι μου, βρέθηκα να κοιτώ το ταβάνι του κελιού μου γεμάτος πόνους και σπασμούς. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να με εξετάσει ή να βοηθήσει στην επούλωση του τραύματος που αποκόμισα απ'την άνιση μάχη με τον Grillo.

Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και το μόνο που ήμουν σε θέση να κάνω, ήταν να παραμείνω ακίνητος ώστε να τον περιορίσω. Σύντομα τα μάτια μου έκλεισαν και οι αισθήσεις μου παραχώρησαν τη θέση τους στη γλυκιά αίσθηση του ύπνου. Απ'ότι αποδείχθηκε όμως, ο Grillo δεν ήθελε να με αφήσει στην ησυχία μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν με ξύπνησε η σιδερένια πόρτα. Στο κελί μπήκαν δυο φρουροί κρατώντας ένα φορείο και αφού με τοποθέτησαν άτσαλα, με αποτέλεσμα οι πόνοι να οξυνθούν ξανά, με μετέφεραν στο δωμάτιο του φρικαλέου άντρα.
-Βολέψου. είπε δείχνοντας μια καρέκλα, στην οποία με άφησαν οι φρουροί και βγήκαν απ'το δωμάτιο. Γνωρίζεις για ποιο λόγο ασχολούμαστε μαζί σου, Kuran Kaname?
-Όχι...Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μου εξηγούσες. απάντησα ειρωνικά.
-Βλέπεις, είμαστε μια αυτόνομη οργάνωση που αποσκοπεί στην καταστροφή της Κυβέρνησης. Η διαφορά μας με εσάς, είναι ότι είστε πολύ ευγενικοί μαζί τους και αν τα καταφέρετε, πράγμα που αμφιβάλλω, αυτό που θα επιβάλλετε θα είναι κάτι απαίσιο. Θα είναι ένα καθεστώς, όπου θα κυριαρχεί η αναρχία και θα βασιλέψει το χάος. Εμείς αντίθετα, θα δημιουργήσουμε ένα πολίτευμα, κάτω απ'το οποίο θα ζουν όλοι!
-Μου λες ότι θέλετε να εγκαταστήσετε μια καινούργια τυραννία έτσι? Πράγματι, είστε η έννοια της λέξης σκουπίδι.
Τα μάτια του με κάρφωσαν και ακούμπησε το δεξί του χέρι πάνω στο αριστερό, ενώ στηριζόταν σε αυτά πάνω στο γραφείο του.
-Ας επιστρέψουμε στην αρχική μου ερώτηση. Θες να μάθεις γιατί σε χρειαζόμαστε?

-Σου απάντησα ναι, γίνε σαφής.
-Πρωτύτερα, όταν πολεμούσαμε, αναφέρθηκα σε επιστημονικές επιτεύξεις. Μία από αυτές είναι η Στιγμιαία Αναγέννηση. Μία άλλη που δεν έχει τελειοποιηθεί ακόμα, είναι η μεταφορά των Φρούτων του Διαβόλου.
-Τι εννοείς? ρώτησα κοφτά, ενώ φοβόμουν για την απάντηση που θα λάμβανα.
-Πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο αυτό που λέω. Λες ένας οργανισμός με τόσο ισχυρά άτομα να βρίσκεται στις αρχικές θάλασσες δίχως λόγο? Στόχος μας είναι να συλλέξουμε χρήστες Φρούτων και να τους μεταφέρουμε στη βάση μας, ώστε να τους αφαιρέσουμε τις ξεχωριστές τους ικανότητες. Από εκεί και πέρα, οι δυνάμεις αυτές θα μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να χρησιμοποιηθούν εκ νέου σε μεγάλες ποσότητες ατόμων. Πώς σου ακούγεται η ιδέα?
-Αρρωστημένη.
-Χαίρομαι που το ακούω.
-Μου λες ότι θα μπορούσες να δημιουργήσεις έναν στρατό από άτομα που ελέγχουν τον μαγνητισμό!?
-Και όχι μόνο. Μια ολόκληρη στρατιά γεμάτη χρήστες ποικίλων Φρούτων σε μεγάλες ποσότητες!!! Μια ανίκητη δύναμη!
-Είστε άρρωστοι!
-Ίσως, αλλά οι άρρωστοι είναι αυτοί που αλλάζουν πάντοτε την ιστορία! Και εσύ θα γίνεις μέρος της, Kuran Kaname.
-Πότε ξυπνάς?
-Νομίζω ότι δεν κατάλαβες. Εσύ θες να ξυπνήσεις, αλλά δεν μπορείς. Και ξέρεις γιατί? Γιατί αυτός είναι ο χειρότερός σου εφιάλτης!

Αν το σχέδιό τους ήταν επιτυχές, τότε η Κυβέρνηση και ολόκληρη η ανθρωπότητα δε θα είχε καμία ελπίδα. Αν όλα τα ισχυρά Φρούτα κατάσχονταν και οι δυνάμεις τους μεταβιβάζονταν στον καθένα, θα ήταν ανίκητοι. Παρόλο που η ιδέα φαινόταν αδύνατη, τα άτομα που συγκροτούσαν τον οργανισμό αυτόν είχαν την δύναμη να την κάνουν πραγματικότητα και αυτό μου έγινε φανερό εξαρχής. Ακόμα και τώρα, αφού άκουσα το μανιακό τους σχέδιο, βρισκόμουν καθισμένος σε μια καρέκλα, ανίκανος ακόμα και να κινηθώ, πόσο μάλλον να πολεμήσω. Η διαφορά στη δύναμη ανάμεσά μας ήταν πελώρια. Ο μόνος λόγος που δεν ήμουν παράλυτος, ήταν επειδή ο Grillo είχε κάποιο πρόβλημα, το οποίο φυσικά και δε θα αποκάλυπτε. Το μόνο λοιπόν που μπορούσα να κάνω, ήταν να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να προσπαθήσω να σώσω τη ζωή των υπολοίπων.
-Για ποιον λόγο μου τα είπες αυτά?
-Θεώρησα ότι είναι σωστό να ξέρεις γιατί σε κυνηγούσαμε τόσον καιρό. απάντησε, ενώ σηκώθηκε απ'την μεγαλοπρεπή καρέκλα που καθόταν.
-Περιμένεις να αλλάξει κάτι τώρα που μου τα είπες?
-Όχι ιδιαίτερα, απλά όπως παρατήρησες στη "μάχη" μας, αν και θα προτιμούσα τον όρο "παιχνίδι", υπήρξε μια δυσλειτουργία. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, αδυνατώ να χρησιμοποιήσω βία, όπως εγώ επιθυμώ και θα προτιμούσα να με ακολουθήσεις χωρίς να μου προκαλέσεις περισσότερα προβλήματα.
-Ας μην κοροϊδευόμαστε, δε σου προκάλεσα κανένα πρόβλημα εξαρχής. Αν θες να σε ακολουθήσω όπως προτείνεις, ας κάνουμε μια συμφωνία.
-Είμαι όλος αυτιά. είπε και στάθηκε μπροστά μου.

-Θα κάνω αυτό που ζητάς, με την προϋπόθεση ότι ο Eiichi κι ο Squalo θα ελευθερωθούν και δε θα ασχοληθείτε ξανά μαζί τους.
Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο και αφού έκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο, με κοίταξε με τα σαν σχισμές μάτια του.
-Πολύ καλά. Leo, φέρε τον Επαναστάτη και τον ασπρομάλλη.
Έξω απ'τη σιδερένια πόρτα ακούστηκαν βήματα που απομακρύνονταν και λίγα λεπτά αργότερα, η πόρτα άνοιξε αποκαλύπτοντας τον κτηνώδη τύπο από πριν να κρατά τον Squalo και τον Eiichi στα χέρια του. Τους άφησε σε δυο άλλες καρέκλες που του υπέδειξε ο Grillo και έφυγε απ'την αίθουσα.
-Θα σου εξηγήσω πόσο δέχομαι την πρότασή σου. πρόσθεσε και τραβώντας ένα σπαθί αποκεφάλισε τον Επαναστάτη μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα μου. Το γεγονός ότι συνομιλώ μαζί σου σαν να είμαστε ίσα κι όμοια, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε κι όλας. Το καλό που σου θέλω να το συνειδητοποιήσεις συντομότερα την επόμενη φορά. Όχι ότι θα υπάρχει βέβαια. πρόσθεσε και πέταξε το σπαθί στο έδαφος. Στη συνέχεια κάθισε ξανά στην καρέκλα του και έμεινε να μας κοιτάει για λίγο σκεπτικός. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Έπραξε δίχως κανέναν δισταγμό και χάσιμο χρόνου. Η επιβλητική του παρουσία γινόταν όλο και πιο τρομακτική στα μάτια μου, ενώ ο Squalo τον κοιτούσε άφωνος.
-Θα στο εξηγήσω αλλιώς. Αυτό που έθεσα ευγενικά πριν, δεν ήταν αφορμή για να αναφέρεις την ανοησία σου. Έπρεπε να το λάβεις ως ευγενική προσταγή. Από εδώ και πέρα αποφασίζεις το αν θα ζήσει ο φιλαράκος σου ή όχι. και με τα λόγια αυτά σηκώθηκε και βγήκε για λίγο απ'το δωμάτιο.

-Τι προσπαθείς να κάνεις?
-Να σε σώσω. Δυστυχώς ή ευτυχώς το δικό μου τομάρι δεν τη γλιτώνει.
-Προτιμώ χίλιες φορές να πεθάνω παρά να ζήσω από λύπηση.
-Σιγά μη σε λυπηθώ κι όλας. Ίσως φανείς χρήσιμος στους Επαναστάτες στο μέλλον. Δεν μπορώ να το ρισκάρω.
Τότε η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε ο Grillo κάπως ταραγμένος. Μας προσπέρασε και αφού πήγε στο γραφείο, άρχισε να βάζει μερικές στοίβες χαρτιών σε έναν χαρτοφύλακα. Όταν τελείωσε με αυτό που είχε καταπιαστεί, με κοίταξε.
-Απ'ότι φαίνεται είσαι πολύ τυχερός, Kuran Kaname. Πραγματικά πολύ τυχερός. Δεν έχω ιδέα για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο λόγος, που ένα warship διοικούμενο από έναν Rear Admiral έρχεται στη West Blue και μάλιστα στο Destiny Island. Το σίγουρο είναι πάντως ότι δε γλιτώνεις τη φυλάκιση.
Με τα λόγια αυτά, σήκωσε τον χαρτοφύλακα και κίνησε προς την έξοδο.
-Voooiii!!! Δε θα ήταν ασφαλέστερο να μας σκοτώσεις? Έχουμε δει πολλά, δε νομίζεις?
-Μην είσαι ανόητος. Αν σας σκοτώσω, δε θα έχω μάρτυρες.
-Μάρτυρες?
-Είσαι ανόητος? Θεωρείς ότι δεν υπήρχε σχέδιο απόδρασης εξαρχής? Καλά να περάσετε, θα συναντηθούμε ξανά.
Η σιδερένια πόρτα του δωματίου έκλεισε αφήνοντάς με με τον ασπρομάλλη ξιφομάχο, καθιστούς σε δυο καρέκλες, ανίκανους να κινηθούν και περιμένοντας έναν Marine του οποίου το επίπεδο θα ξεπερνούσε τις ικανότητες ακόμα και του Grillo. Πραγματικά, τι δουλειά είχε κάποιος τόσο υψηλόβαθμος στο Destiny Island...

Η ώρα περνούσε βασανιστικά και παρόλο που μια σειρά από ανακρίσεις, βασανιστήρια και φυλακίσεις φαινόταν στον "ορίζοντα", δεν είχαμε αρθρώσει λέξη. Η αναμονή έληξε αρκετά λεπτά αργότερα, όταν φωνές ακούγονταν απ'τους διαδρόμους. Πόρτες άνοιγαν και διάφορα αντικείμενα έπεφταν στο πέτρινο δάπεδο, μέχρι που η πόρτα του δωματίου μας άνοιξε.
-Κύριε! Υπάρχουν δυο άτομα εδώ! ακούστηκε η φωνή του φρουρού, του οποίου το πρόσωπο αδυνατούσαμε να δούμε, καθώς οι πλάτες μας βρίσκονταν προς την πόρτα.
Σύντομα ακούστηκαν βήματα και η αίσθηση ενός άντρα με πελώρια δύναμη άρχισε να γίνεται έντονη μέσα μου. Ξεροκατάπια ασυνείδητα και έμεινα να κοιτώ το γραφείο, που λίγη ώρα πριν καθόταν ο Grillo. Η πόρτα πίσω έκλεισε και πλέον στο δωμάτιο ήμασταν εγώ, ο Squalo και ο υψηλόβαθμος Marine.
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Masato Mishima.
Ο άντρας μας προσπέρασε και κάθισε στο γραφείο σταυρώνοντας τα πόδια του. Ήταν σχετικά ψηλός με αρκετά γυμνασμένο σώμα. Το μούσι στο πρόσωπό του ήταν αρκετά προσεγμένο, ενώ τα μαλλιά του ήταν σηκωμένα. Φαινόταν σχετικά νέος για τη θέση του (κοντά στα 30) και τα γαλανά μάτια του, τον έκαναν να φαντάζει ιδιαίτερα γαλήνιος και ήρεμος.
-Τυχαίνει να γνωρίζω τις ταυτότητες σας. Kuran Kaname με επικήρυξη 88.000.000 belli και Superbi Squalo με σχεδόν ισάξια 75.000.000 belli. Αρκετά μεγάλα bounty για τις αρχικές θάλασσες, θα αποδειχθείτε μεγάλη απειλή στο μέλλον, αν φυσικά ζείτε ή είστε ελεύθεροι μέχρι τότε. Ας ξεκαθαρίσω κάτι, απεχθάνομαι τη βία και ο λόγος που είμαι εδώ δεν έχει απολύτως καμία σχέση με εσάς. Στάλθηκα εδώ για τη σύλληψη ενός μέλους μιας επικίνδυνης μυστικής οργάνωσης. Πιστεύω ότι το γνωρίσατε από πρώτο χέρι.