[Τέλος] Αλλαγή περιβάλλοντος.

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

[Αρχή]

Είχαμε φύγει απ΄το λιμάνι του Barrie Island εδώ και 6 ώρες. Μέσα σε αυτές, κατάφερα να διηγηθώ στον Izuru για τα ταξίδια μου και πιο συγκεκριμένα για την Minatsuki και τους I.A.S. Βάζοντας τα χαζολογήματα, που αφορούσαν το δεύτερο, στο τελευταίο επέμεινε περισσότερο. Μου έδειξε ότι είχε επίγνωση για τον οργανισμό αυτόν και μου επιβεβαίωσε το σχέδιό τους, να κυριαρχήσουν τον κόσμο με την μετάβαση των δυνάμεων των Φρούτων του Διαβόλου σε πολλούς ανθρώπους. Επιπλέον, μου πρότεινε το ίδιο με τον Rear Admiral Masato Mishima, να προσπαθήσω δηλαδή να τους αποφύγω μέχρι να φτάσω σε αρκετά υψηλό επίπεδο για να τους αντιμετωπίσω.
-Αααχχχ... Μάλιστα, χαίρομαι που ευχαριστιέσαι πάντως την νέα σου ζωή και βάλε το καλά στο μυαλό σου. Το αριστερό σου πνευμόνι θα είναι μεγάλο εμπόδιο. Θα χρειαστεί να βρεις τρόπο να το επιδιορθώσεις.
-Τι είναι καρέκλα? Ο γιατρός είπε ότι δε θα επανέλθει ποτέ στο φυσιολογικό, οπότε...
-Σκασμός!!! φώναξε για άλλη μια φορά ο Izuru και με κοπάνησε με την λαβή του καλυμμένου σπαθιού του. Δεν τα παρατάς επειδή ένας τζιτζιφιόγκος σου είπε μια μπαρούφα! Λοιπόν, έχεις ρυθμίσει την πορεία μας?
-Ναι, εδώ και ώρες.
-Πήγαινε για ύπνο! Μην τολμήσεις να μιλήσεις θα τραβήξω το σπαθί.
-Μάλιστα...
-Όσο για σένα Superbi, δε φαντάζομαι να νυστάζεις.
-Όχι βέβαια...
-Τέλεια, ετοιμάσου για μιας μικρής διάρκειας ξιφομαχίας.

Φρόντισα να υπακούσω πιστά τις διαταγές του δασκάλου μου και πήγα προς την καμπίνα μου, θεωρώντας ότι ο Squalo θα νικούσε. Αν και στο Barrie τον ανέφερε θρύλο, τον τελευταίο καιρό των προπονήσεων μας, μπορούσα να τον νικήσω εύκολα. Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να γράφω την αναφορά μου, όταν ακούστηκε η φωνή του Squalo και ένας γδούπος.
-Και σε φωνάζουν Sword Emperor!? Είσαι ανίκανος! Θα προπονήσω και εσένα!
-Μα...
-Σκασμόοοος!!!
Ήξερα τι ακολούθησε και προσπάθησα να το αγνοήσω. Συνέχισα να γράφω την αναφορά κι όταν την τελείωσα, την έβαλα σε έναν φάκελο και έπεσα για ύπνο.

Οι επόμενες 2 μέρες πέρασαν σχετικά ήρεμα, με τον Squalo να ξιφομαχεί με τον Izuru όσο δεν ήμουν μπροστά, για κάποιον λόγο που δε γνώριζα και εμένα να δέχομαι το κήρυγμα του δασκάλου μου χωρίς επίσης κανέναν λόγο. Παρόλα αυτά, το μεσημέρι της τρίτης μέρας, φάνηκε ξεκάθαρα το Reverse Mountain μπροστά μας. Ο καιρός όμως είχε αλλάξει δραματικά. Αν και επικρατούσε λιακάδα και καλοκαιρία, όταν φτάσαμε σε τέτοια απόσταση απ'την Κόκκινη Γραμμή, βρεθήκαμε στο κέντρο μια καταιγίδας και τα θαλάσσια ρέματα έγιναν πολύ ορμητικά.
-Μην απορείς! Ο καιρός κοντά στο Reverse Mountain είναι πάντοτε ασταθής και συνήθως άσχημος.
-Πώς γίνεται αυτό?
-Είναι σημάδι του τι σε περιμένει στην Μεγάλη Γραμμή. Θα στα εξηγήσω όταν φτάσουμε... αν φτάσουμε.
-Τι εννοείς!?

-Τα ρέματα είναι ορμητικά και πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτό που θα σε οδηγήσει στον καταρράκτη.
-Ποιον καταρράκτη?
-Είσαι τυφλός? Δες ευθεία μπροστά.
Πράγματι, μπροστά μας υπήρχε ένα ρέμα που κύλαγε ανάποδα... προς τα πάνω.
-ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ!? ΠΏΣ ΓΊΝΕΤΑΙ ΑΥΤΌ!?
-Γι αυτό ονομάζεται Reverse Mountain. Είναι ένα φαινόμενο, που δημιουργείται λόγω της διαφοράς της θερμοκρασίας των νερών της Μεγάλης Γραμμής και των αρχικών θαλασσών. Συγκριτικά, τα νερά της Γραμμής είναι πιο κρύα και... Καλά δεν τα ξέρω όλα. Όταν τα εξηγούσαν σε μένα, τσακωνόμουν με τον Verde...
-Τέλος πάντων... Πρέπει να παραμείνουμε δηλαδή στο ρέμα που συνδέεται με το ποτάμι έτσι?
-Ναι, αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Έτρεξα στο πηδάλιο και το κράτησα με δύναμη. Ήξερα ότι ο Izuru με τρομοκρατούσε, αλλά για κάποιον λόγο αυτό μου φαινόταν ειλικρινές. Όσο πλησιάζαμε το νερό γινόταν περισσότερο ορμητικό και διάφορα βράχια άρχισαν να ξεπροβάλλουν απ'τα νερά. Ξεροκατάπια, ενώ οι άλλοι δύο είχαν αράξει δίπλα στο κατάρτι και συζητούσαν, λες και δεν υπήρχε κίνδυνος.
-OOOOiiii!!! Βοηθήστε λίγο! Γιατί να έχω όλη την ευθύνη?
-Δε σε ακούω καλά! Έχει πολύ αέρα!
-You b*tch!!!
Συνέχισα να κρατώ σταθερή πορεία, μέχρι που τα ρέματα άρχισαν να κινούν χωρίς καμία αντίσταση το καράβι.

Το πηδάλιο δεν είχε φύγει στιγμή απ'τα χέρια μου, αλλά παρόλο που ήταν σταθερό, το πλοίο ελεγχόταν απ'το ρέμα και τίποτα άλλο. Η ταχύτητά μας αυξήθηκε εξωφρενικά και με την κατεύθυνση που είχαμε πάρει, θα καταλήγαμε στο βουνό λίγο δίπλα απ'τον ποταμό.
-Δε θα τα καταφέρουμε!!! φώναξα αναστατωμένος και στρίβοντας με όλη μου τη δύναμη το πηδάλιο προς τα δεξιά.
-Εσείς οι νέοι πια... είπε ο Izuru και πήγε στην πλώρη. Εκεί, αφαίρεσε το δέρμα απ'το σπαθί του και το πέταξε στον Squalo, φανερώνοντας το πελώριο katana. Ήταν δύο χεριών και φάνταζε αυτοκρατορικό. Η θήκη του ήταν μπλε με πολύτιμους λίθους κατά μήκος της, ενώ η λαβή είχε ίδιο χρώμα με την θήκη και στο τελείωμα της, υπήρχε ένας μεγάλος κρίκος που φιλοξενούσε μια μεγάλη κόκκινη κορδέλα. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, έμεινα να κοιτώ το σπαθί, του οποίου το μέγεθος ήταν ισάξιο με το ύψος του Izuru. Αμέσως μετά όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε άλλος χρόνος. Ήμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση απ'το βουνό και το μόνο που περνούσε απ'το μυαλό μου, ήταν η επερχόμενη σύγκρουση. Τότε ο Izuru τράβηξε το σπαθί με άθλια ταχύτητα, φανερώνοντας ένα καλογυαλισμένο katana. Το τράβηγμα αυτό όμως ήταν απ'ότι αποδείχθηκε περισσότερο από αρκετό για να μας βάλει στην σωστή πορεία μας. Η θάλασσα απάντησε στην κίνηση του γέρου ξιφομάχου με έναν τεράστιο πίδακα νερού, ο οποίος μας έσπρωξε προς τα δεξιά, βάζοντάς μας στο σωστό ρέμα, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα το ποτάμι.
-Τι ήταν αυτό? ήταν το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω, καθώς κοιτούσα έκπληκτος τον δάσκαλό μου να βάζει το σπαθί του και πάλι στη θήκη του.

-Μη μου πεις ότι περίμενες να είμαι όσο αδύναμος όσο σου είχα δείξει... Παραήσουν νέος για να σου δείξω τη δύναμή μου. Τώρα όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Ξέχνα τα αυτά τώρα, απόλαυσε τη διαδρομή, γιατί αμφιβάλω ότι θα την ξαναδείς.
Είχε δίκιο, ίσως δεν ξαναέβλεπα κάτι παρόμοιο. Το καράβι έπλεε με εξωφρενική ταχύτητα και είχε μόνιμα ανοδική πορεία. Η ορμή του νερού ήταν τεράστια και έτσι πολλές σταγόνες έπεφταν στο πρόσωπό μου. Είχα την αίσθηση ότι ο αέρας τρυπούσε τα πνευμόνια μου, καθώς πηγαίναμε όλο και πιο ψηλά. Η θερμοκρασία είχε αρχίσει να αλλάζει και άρχισα να παγώνω, αλλά ο ενθουσιασμός της στιγμής με έκανε να τον αψηφήσω. Εγώ με τον Squalo είχαμε γουρλώσει τα μάτια μας και χαμογελούσαμε ασυνείδητα, ενώ ο Izuru είχε κάτσει σταυροπόδι στην πλώρη και αναπολούσε τα παλιά με ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Δεν είχαν περάσει πάνω από δυο λεπτά, όταν ξαφνικά αντικρίσαμε ένα ουράνιο τόξο. Ένα επιφώνημα θαυμασμού βγήκε απ'το στόμα μου και τότε βρεθήκαμε στον αέρα... κυριολεκτικά στον αέρα. Το νερό είχε χαθεί από κάτω μας και οι σταγόνες του νερού είχαν γίνει πάγος, ενώ εμείς πλέον κοιτούσαμε έντρομοι τον γαλάζιο ορίζοντα.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!! ουρλιάξαμε με τον Squalo και κρατηθήκαμε εγώ απ'το πηδάλιο κι ο Squalo απ'το κατάρτι, ενώ ο Izuru γελούσε με την ψυχή του.
-Πώς γίνεται να μην πέφτεις!!!??? κραύγασα.
Ο γέρος δεν απάντησε και καθώς πέφταμε, χτυπήσαμε με δύναμη κάπου. Κοίταξα φοβισμένος και διαπίστωσα ότι είχαμε πέσει και πάλι στον ποταμό, αλλά αυτή τη φορά όδευε προς τα κάτω, όπως ήταν φυσιολογικό. Ξεφύσησα με ανακούφιση και κάθισα στο ξύλινο πάτωμα κρατώντας την καρδιά μου, η οποία παρεμπιπτόντως πήγαινε να σπάσει...

Όταν μου πέρασε η ταραχή, δηλαδή σε μερικά δευτερόλεπτα, στάθηκα και πάλι στα πόδια μου για να αφεθώ στην μαγεία της στιγμής. Αυτή τη φορά όμως είχα την αίσθηση ότι θα χάσω την ισορροπία μου και θα βρεθώ να κατεβαίνω το ποτάμι μέσα απ'τη θάλασσα κι έτσι κρατήθηκα γερά απ'το πηδάλιο. Όπως και πριν, πέρασε ελάχιστος χρόνος και μπορούσαμε να δούμε τον νέο ωκεανό, τη θάλασσα της Μεγάλης Γραμμής. Ξαφνικά όμως, ένα πελώριο μαύρο πράγμα εμφανίστηκε στην "έξοδο" και μας ξάφνιασε.
-Izuru τι είναι αυτό? φώναξα για να με ακούσει.
-Δεν έχω ιδέα!!!
-Δεν έχω επιλογές. Squalo στο πηδάλιο!
Ο ξιφομάχος ήρθε τρέχοντας και κράτησε το πηδάλιο, ενώ εγώ πήδηξα στο κατάστρωμα. Η ιλιγγιώδης καθοδική μας πορεία δυσκόλευε τις κινήσεις μου, αλλά είχα την αίσθηση ότι θα τα κατάφερνα. Πήγα στην πλώρη και άρχισα να έλκω τις διάφορες οβίδες που είχαμε τοποθετημένες τριγύρω σε κουτιά. Μια ντουζίνα έφτασαν δίπλα μου και όταν πλησιάσαμε αρκετά στον "στόχο", τις απώθησα με όλη μου τη δύναμη. Οι οβίδες εξερράγη η μια μετά την άλλη και ένας πολύ δυνατός ήχος ακούστηκε, που μας έκανε να καλύψουμε τ'αυτιά μας. Τότε το μαύρο πράγμα βυθίστηκε στη θάλασσα και τρία δευτερόλεπτα αργότερα, το πλοίο μας πετάχτηκε και χτύπησε στα νέα νερά. Λόγω της ταχύτητας που είχαμε αποκτήσει, συνεχίσαμε να κινούμαστε για αρκετή απόσταση ακόμα, μέχρι που επιτέλους σταματήσαμε και μείναμε να κοιτιόμαστε μούσκεμοι και ξαφνιασμένοι.
-Ας μην το ξανακάνουμε.
-Θα συμφωνήσω...
-Πάμε προς τον φάρο.
-Ποιον φάρο?

Κοιτάξαμε πίσω μας και παρατηρήσαμε ότι υπήρχε ένα μικρό κομμάτι ξηράς, στην άκρη του οποίου υπήρχε ένας φάρος. Ο Squalo έστριψε το πηδάλιο προς τα εκεί, αλλά ο αέρας ήταν μηδαμινός για να πλεύσουμε. Τότε μια τεράστια σκιά εμφανίστηκε από κάτω μας και μείναμε ακούνητοι για μερικές στιγμές περιμένοντας το θάνατο. Ξαφνικά, μια μαύρη φάλαινα με πενταπλάσιο μέγεθος απ'το κανονικό βγήκε στην επιφάνεια και πιο συγκεκριμένα ακριβώς δίπλα μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρχικά να μας λούσει με ένα πελώριο κύμα και στην συνέχεια να μας εκτοπίσει με τέτοια δύναμη, που σχεδόν χτυπήσαμε την στεριά που θέλαμε να φτάσουμε.
-Τι γίνεται εδώ?
-Θέλω πίσω τις αρχικές μου θάλασσες...
-Σκάστε φλώροι! Δε θα αντέξετε έτσι!
-Αφού κι εσύ φοβάσαι!!!
Τότε η φάλαινα κολύμπησε με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω μας, κάνοντάς μας να φοβηθούμε ακόμα περισσότερο.
-Laboon, σταμάτα! ακούστηκε μια φωνή και η φάλαινα σταμάτησε. Το κήτος άνοιξε το στόμα του και από εκεί ξεπρόβαλε ένας μεσήλικος άντρας, φορώντας παντόφλες και καλοκαιρινές πιτζάμες.
-Πολύ normal να βγαίνει άνθρωπος ντυμένος έτσι από μια φάλαινα.
-Αρχίζω και σιχαίνομαι την ώρα που δέχθηκα να πάμε...
-Σκάστε!
-Hai...

-Ποιοι είστε και γιατί χτυπήσατε την Laboon?
-Είμαστε Επαναστάτες. Δεν το κάναμε επίτηδες. Μας έκλεινε τον δρόμο.
-Ααχχ... Πάλι τα ίδια. Λυπάμαι για την αναστάτωση, απλά θα ήταν καλό να μην την τραυματίζατε έτσι.
Ο άντρας είχε δίκιο. Το "πρόσωπο" της φάλαινας ήταν γεμάτο βαθιές χαρακιές και αιμορραγούσε. Ετοιμάστηκα να μιλήσω, αλλά ο Izuru μου έκανε νόημα να σταματήσω.
-Έχεις δίκιο, ζητώ συγγνώμη. Λύσε μου μια απορία, πόσο καιρό μένεις εδώ?
-Πολύ. Περίπου 30 χρόνια.
-Τότε δεν κάνω λάθος, είσαι ο Crocus.
-Ναι πώς με ξέρεις?
-Πρέπει να έχεις ένα γράμμα που μου ανήκει. Ονομάζομαι Izuru.
-Α, ο πρώην Commander. Ναι, ελάτε στο φάρο.
Χωρίς περαιτέρω προβλήματα, ρίξαμε άγκυρα και αποβιβαστήκαμε στο νησί, ενώ η φάλαινα άφησε τον άντρα στην ξηρά και βούτηξε στα γαλανά νερά. Ακολουθήσαμε τον Crocus στον φάρο και καθίσαμε σε ένα τραπέζι. Ο μεσήλικος άντρας έψαξε σε μια στοίβα από φακέλους και όταν βρήκε αυτόν που ανήκε στον Izuru, του τον παρέδωσε.
-Είναι εδώ 3 βδομάδες τώρα. Αργήσατε.
-Ξέρω ξέρω... Οι νέοι σήμερα είναι πολύ αδύναμοι σε σχέση με εμάς. Η Laboon είναι καλά? ρώτησε καθώς άνοιγε τον φάκελο και διάβαζε το περιεχόμενό του.
-Ναι. Σε θυμάμαι αχνά... Μεγαλώσαμε.
-Ααααχ... Δυστυχώς. Οι τύχες μας πλέον βασίζονται σε αυτούς τους ανίκανους, αλλά έτσι έχει η ζωή. Μάλιστα. Έχετε δουλειά πιτσιρίκια.

-Τι δουλειά?
-Αποστολή, τι άλλο?
-Με δουλεύεις? Ακόμα δεν ήρθαμε.
-Δεν κατάλαβες, έπρεπε να ήσασταν εδώ πριν 3 βδομάδες. Να χαίρεστε που δε θα υπάρχουν αντίποινα, επειδή σας λυπάμαι. Μπορείτε να χαρείτε όμως, θα σας συνοδεύσω στο ταξίδι σας για να ελέγξω τη δύναμή σας.
-Ωραία, τουλάχιστον δε θα πεθάνουμε.
-Μη χαίρεσαι ασπρομάλλη ανίκανε, απλά θα παρακολουθώ, δε θα σας βοηθήσω. Αν είναι να πεθάνετε, θα πεθάνετε. Εγώ θα διασφαλίσω μόνο την ασφάλεια του πλοίου για να μπορώ να φύγω.
-Χαχαχα. Μην αποπαίρνεις τα παιδιά, θα συνηθίσουν. Φαίνονται δυνατοί.
-Πείτε τα!
-Σκασμός!!! φώναξε και μας χτύπησε με την λαβή του σπαθιού του στο κεφάλι. Μην τους λες τέτοια, παίρνουν αέρα. Σιγά μην επιβιώσουν αυτοί στην Μεγάλη Γραμμή. Θέλουν πολύ δουλειά ακόμα.
-Όπως και να χει, καθίστε να φάμε, κοντεύει 4 και δεν έχω φάει τίποτα.
-Φυσικά, θέλω να ακούσω και τα νέα της Γραμμής από κάποιον που τα έχει ζήσει. Πάει καιρός.
Έτσι, ο Crocus με τον Izuru άρχισαν να μιλούν και να ετοιμάζουν διαφόρων ειδών φαγητά, ενώ εγώ με τον Squalo τρέχαμε μακριά απ'τον δάσκαλό μου για να μην μας δείρει, επειδή δε βοηθούσαμε. Ταυτόχρονα, λυπούμασταν τους εαυτούς μας για την μοίρα μας, σκεπτόμενοι τις δυσκολίες που θα συναντούσαμε. Σύντομα το φαγητό ετοιμάστηκε και αφού στρώσαμε ένα τραπέζι, καθίσαμε να φάμε.

Τα φαγητά εξαφανίζονταν σε μεγάλες ταχύτητες, αλλά η μπύρα ακόμα πιο γρήγορα. Όταν επιτέλους φούσκωσα, ξάπλωσα στην καρέκλα και απομονώθηκα απ'τους γύρω μου. Ο Izuru συζητούσε με τον Crocus για τα διάφορα συμβάντα της Μεγάλης Γραμμής και ο Squalo τους παρακολουθούσε ενθουσιασμένος. Εγώ αντιθέτως δεν ήθελα να μάθω τίποτα παραπάνω απ'όσα ήξερα. Θα τα μάθαινα στην πορεία μέσα απ'τα ταξίδια μου. Αυτό που με ενδιέφερε τώρα ήταν αυτό που είπε ο Izuru. Έπρεπε να γίνω δυνατότερος πάση θυσία. Διάφορες εικόνες πέρασαν απ'το μυαλό μου και έμεινα σε αυτήν των I.A.S., την επόμενη φορά που θα συναντούσα έναν απ'αυτούς, έπρεπε να είναι και η τελευταία τους. Απείχα πολύ όμως και δεν ήξερα πως να καλύψω το κενό. Αυτό που με παρηγορούσε, ήταν η συντροφιά του δασκάλου μου. Κάθισα καλύτερα στην καρέκλα μου και κοίταξα τον ουρανό. Τι αντιπάλους να γνώριζα εδώ άραγε και τι συμμάχους? Ανυπομονούσα για τα ταξίδια μας.
Η ώρα πέρασε και ο ήλιος άρχισε να δύει. Αποχαιρετήσαμε τον Crocus που επέμενε να κοιμηθούμε στον φάρο και αφού επιβιβαστήκαμε στο πλοίο μας, σηκώσαμε την άγκυρα και σαλπάραμε.
-Πού πάμε Izuru?
-Έχεις ένα Log Pose, σωστά?
-Ναι, μου το είχε δώσει ο... ένας φίλος.
-Ωραία, φόρα το. Θα σου εξηγήσω πως λειτουργεί. Υπολόγιζε ότι θα πάμε εκεί που δείχνει η βελόνα πάντως.
-Εντάξει. Squalo τα σκοινιά στα αριστερά...
-Ουψ...
-Ζώο...

[Τέλος]

"Link επόμενης ιστορίας":

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Απλη ιστορια , με αρκετο γελιο σε καποια σημεια, αλλα τιποτα το συγκλονιστικο. Θελω φωτογραφια με τον Kuran Kaname και το Π