[Αρχή] Their Anatomy... So Intriguing! [Part 2]

"Link προηγούμενης ιστορίας":

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Φεύγοντας από το Big Bird Island πιαστήκαμε σε μία τρομερή καταιγίδα με τον παρτενέρ μου. Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ξεφύγουμε από εκείνη, άρχισε να χειροτερεύει μέχρι που τελικά έγινε ένα ατύχημα και κατέληξα λιπόθυμος. Μία κοπέλα με έσωσε και με πήρε στο σπίτι της βοηθώντας με να αναρρώσω. Στην προσπάθειά μου να ψάξω το χαμμένο μου σπαθί, συναντήσαμε τους ψαρανθρώπους, μία σπάνια φυλή. Τα πράγματα μπλέξανε κάπως και τελικά κατέληξα να τους παλέψω. Ο τελικός νικήτής είμουν εγώ που τελικά, δέχτηκα τις προκλήσεις τους.
~~~Τέλος Περίληψης~~~

Πλησίασα την Nojiko και την κοίταξα. Είχε δεχτεί αρκετά δυνατά χτυπήματα από τον ψαράνθρωπο και ήλπιζα να μην είχε κάτι σοβαρό. Σίγουρα ήταν σε πόνο. Κουνιόταν, αλλά ίσα ίσα για να υποδείξει ότι δεν είχε χάσει τις αισθήσεις της. Την σήκωσα απαλά στα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς το σπίτι της. Άνοιξα με το πόδι μου την πόρτα και την έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι της. Ετοίμασα οτιδήποτε απαραίτητο για να την εξετάσω. Από τις γρήγορες αντιδράσεις της, όταν άγγιζα ορισμένα σημεία στα χέρια της, κατάλαβα ότι είχε τουλάχιστον ραγίσει κόκαλα. Ήθελα να είμαι σίγουρος για την υγεία του υπόλοιπου σώματός της και έτσι ξαναέκανα το τεστ. Ευτυχώς είχε χτυπηθεί μόνο στα χέρια και λίγο στο στομάχι, το οποίο βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Σήκωσα μία καρέκλα και έσπασα το ένα της πόδι για να το χρησιμοποιήσω ως σταθεροποιητή. Μετά πήρα έναν επίδεσμο που είχε στο κουτί πρώτων βοηθειών και με την βοήθεια των δύο, επικάλυψα το σπασμένο κόκαλο και το έφερα σε κατάλληλη θέση. Το μόνο που έμενε ήταν να περάσουν 2 εβδομάδες πριν το χρησιμοποιήσει ξανά. Της ετοίμασα μία κανάτα με νερό και ένα ποτήρι δίπλα για όταν ξυπνούσε. Εγώ ξαναπήγα στην πόλη να μαζέψω τους ψαρανθρώπους. Αρκετοί χωρικοί είχαν παρακολουθήσει το περιστατικό της μάχης και όταν με έβλεπαν, μου χαμογελούσαν και με χαιρετούσαν. Με αηδίαζαν! Έφτασα στο μέρος της μάχης αλλά δεν βρισκόταν κανείς και τίποτα. Στάλες αίματος από τα θύματα και πατημασιές. Τους είχαν μαζέψει...

Έσφιξα γερά τα δόντια μου από εκνευρισμόμ καθώς μπορεί να μην είχα άλλη ευκαιρία στο μέλλον να προσεγγίσω το περίεργο σωματότυπό τους. Στάθηκα σε έναν τοίχο και κοίταξα γύρω μου. Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να κάνω τώρα και άρχισα να σκέφτομαι. Για αρχή θα πήγαινα στην παραλία από όπου με μάζεψαν και θα ψάξω για το σπαθί μου. Ρώτησα τους κατοίκους για την πλησιέστερη ακτή κοντά στο χωριό και μου έδειξαν προς τα που να πάω. Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι που μια χρυσαφένια παραλία τύφλωσε στιγμιαία τα μάτια μου. Όταν έφτασα πιο κοντά και πάτησα στην άμμο, παρατήρησα πολλά κομμάτια ξύλου διασκορπισμένα παντού. Είχαν φουσκώσει από το μπόλικο νερό. Ήταν σίγουρα της βάρκας μας. Κοίταξα την απέραντη θάλασσα. Η πιο λογική απάντηση σε κάθε ερώτημα του "Τι απέγινε ο Jaggerjaw" ήταν απλή. Τον βύθισε το κύμα λόγω του φρούτου του. Και εγώ όμως, με την ίδια λογική, σαν χρήστης, θα έπρεπε να είχα φτάσει στον πάτο της θάλασσας από την αρχή. Είχα χάσει τις αισθήσεις μου και έτσι δεν θυμάμαι τίποτα.

Συνέχισα να ψάχνω τριγύρω για το χαμμένο σπαθί μου μέχρι που άκουσα κάποιους να μιλούν. Κρύφτηκα πίσω από μία πέτρα και γύρισα προς το μέρος τους. Ήταν μία ομάδα ψαρανθρώπων! 4 όλοι τους, είχαν φτιάξει έναν κύκλο. Ο ένας είχε προεξοχές από τους αγκώνες του ενώ ένας άλλος είχε έξι χέρια. Οι άλλοι δύο είχαν μία πιο ανθρώπινη μορφή. Ένας από τους δύο αυτούς μου φάνηκε κάπως γνώριμος. Το χταπόδι ξαφνικά έσκυψε και σήκωσε κάτι από την άμμο. Το έφερε λίγο πιο πάνω από το ύψος του και έτσι μου αποκαλύφθηκε η σιλουέτα του. Ήταν ένα σπαθί χωρίς προστατευτικό πάνω από την λαβή. Όπως ακριβώς και το δικό μου. Έσκισε τον αέρα με μερικές επιδέξιες κινήσεις και μετά το έβαλε στην θήκη του, που του την έδοσε ο πιο γνώριμος σε εμένα ψαράνθρωπος. Δεν είμουν τόσο χαζός για να ορμήσω έτσι ωμά πάνω τους. Από τις προηγούμενες εμπειρίες μου μάλλον δεν θα έβγαινα ζωντανός χωρίς το σπαθί μου. Ήταν ο μόνο μου περιορισμός... Με το πέρας λίγου ακόμα καιρού, στράφηκαν προς το μέρος μου. Αν περνούσαν δίπλα από την πέτρα, ήταν σίγουρο πως θα με έβρισκαν και θα με σκότωναν απευθείας.

Δυστυχώς για εμένα έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα. Θα έρχονταν από το πλάι μου και μετά θα ακολουθούσαν την διαδρομή πίσω προς το χωριό. Κοίταξα πίσω μου μήπως μπορέσω να κάνω κάτι. Ιδέες και τρόποι απόδρασεις έρχονταν στο μυαλό μου με την ίδια ταχύτητα με την οποία απορρίπτονταν. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, τράβηξα ένα κομμάτι ξύλου και μετατράπηκα σε καπνό. Προσπάθησα όσο μπορούσα να αραιώσω την πυκνότητα του καπνού στο μέγιστο ώστε να μην γίνω αντιληπτός. Η ομάδα τους πέρασε από δίπλα μου χωρίς να κοιτάξει προς εμένα. Ο τελευταίος όμως που κοίταξε πίσω, είδε κάτι παράξενο. Ένα ξύλο να βγάζει καπνό. Ήρθε προς το μέρος μου και σήκωσε το ξύλο που είχα πάρει. Ακολούθησα την πορεία του ξύλου έτσι ώστε να φαίνεται ότι ο καπνός, δηλαδή εγώ, έβγαινα από την μία άκρη του. Το εξέτασε και φυσικά πρόσεξε πως δεν υπήρχε καμμένο σημείο πάνω του. Και έφτασε στο λογικό συμπέρασμα ότι ο καπνός που έβγαινε ήταν κάτι πέρα από αληθινό. Κοίταξε την υπόλοιπη ομάδα του και άρχισε να τους λέει για τον καπνό. Βρήκα την ευκαιρία, σε αυτόν τον λίγο χρόνο, πριν τους μιλήσει να στραφώ αλλού και να φύγω πριν με δουν. Αν αρχικά είχα μετατραπεί σε καπνό και απλά πετούσα μακριά τότε θα παρατηρούσαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και θα υποψιάζονταν πολλά.

Οι ψαράνθρωποι γύρισαν και κοίταξαν το ξύλο που τους έλεγε ο σύντροφός τους. Έκπληξη γέμισε το πρόσωπο του ψαρανθρώπου με το ξύλο, όταν είδε πως δεν υπήρχε καπνός. Οι υπόλοιποι τον βάρεσαν από μία φορά ο καθένας και μετά συνέχισαν τον δρόμο τους προς το χωριό.
-Φτηνά την γλίτωσα...
Όταν σιγουρεύτηκα πως έφυγαν, πήρα ξανά την μορφή μου και άρχισα να προχωρώ από πίσω τους με παρόμοιο ρυθμό με αυτούς. Τουλάχιστον θα μάθαινα που βρισκόταν η βάση τους. Περάσαμε την παραλία και αργότερα το χωριό. Περπάτησαν κατά μήκος ενός δρόμου και τελικά έφτασαν μπροστά σε ένα μακρύ τείχος με μία τεράστια πύλη. Πάνω της, έγραφε: Arlong Park. Ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που μου είχε πει ο ένας από τους τρεις ψαρανθρώπους που σκότωσα. Αφού φώναξαν και τους αναγνώρισαν, άνοιξαν τις πόρτες και μπήκαν όλοι μέσα. Πίσω από το τείχος, βρισκόταν ένα πανύψηλο κτήριο. Εκεί θα βρισκόταν ο αρχηγός τους λογικά. Σταμάτησα το κρυφτό και κατευθύνθηκα πίσω στο χωριό. Υπήρχαν πολλά πράγματα να σκεφτώ και μέσα σε αυτά ήταν και το πως θα έπαιρνα πίσω το σπαθί μου. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού της Nojiko και μπήκα μέσα. Δεν βρισκόταν στο κρεβάτι της. Στην αρχή τρόμαξα μήπως είχε πάθει κάτι αλλά μετά άκουσα το νερό του μπάνιου να τρέχει.

Δεν την ενόχλησα και απομακρύνθηκα. Πέρασα στο σαλόνι και κάθισα κάτω. Έβαλα τα πράγματα σε μία σειρά. Κατ'αρχάς θα έπρεπε να ήμουν νεκρός, πιο συγκεκριμένα στο πάτο της θάλασσας, ως τροφή για ψάρια. Δεν ξέρω πως ακριβώς επιβίωσα μία τέτοια καταιγίδα. Μετά έρχονταν στο μυαλό μου οι ψαράνθρωποι. Αν σχεδίαζα να πάρω πίσω το σπαθί μου τότε θα χρειαζόμουν λίγες πληροφορίες γι'αυτούς. Έψαξα το σπίτι για εφημερίδες. Βρήκα αρκετές αλλά μόνο 1-2 είχαν άρθρα για εκείνους. Φαίνεται πως με κάποιον τρόπο είχαν επιρροή στον τύπο του νησιού. Έμαθα πως ήρθαν πριν από αρκετά χρόνια και με την βία, πήραν το νησί υπό την εξουσία τους. Υπήρξαν πολλά θύματα από το χωριό... αλλά κανένα από τους αντιπάλους. Από εκεί και πέρα, αφού εγκαταστάθηκαν μόνιμα, άρχισαν να πέρνουν φόρους από τους κατοίκους και να αρπάζουν γυναίκες και παιδιά.
-Όχι τόσο διαφορετικοί από το είδος μας τελικά...
Θα συνέχισα να διαβάζω εάν δεν ερχόταν στο μυαλό μου το νερό που έτρεχε χωρίς σταματημό στο μπάνιο. Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που έφτασα στο σπίτι. Πλησίασα το μπάνιο.
-Nojiko! Είσαι καλά?
Δεν πήρα απάντηση. Άρχισα να χτυπώ την πόρτα φωνάζοντας. Ακούμπησα το πόμολο αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη.

Πήρα φόρα και έριξα κλοτσιά πάνω στο ξύλο, σπάζοντάς το και ανοίγοντας μία μεγάλη τρύπα στην μέση. Πέρασα το χέρι μου από μέσα και έπιασα το κλειδί. Αμέσως, ξεκλέιδωσα από μέσα την πόρτα και την άνοιξα. Υδρατμοί είχαν γεμίσει το μέρος και το μπάνιο είχε ξεχυλίσει από καυτό νερό. Έκλεισα την βρύση και κοίταξα το μεγάλο παράθυρο. Ήταν ορθάνοιχτο. Πιάστηκα από την εσοχή και τραβήχτηκα πάνω για να δω απ'έξω. Κάποιος βρισκόταν εκεί όχι πολύ ώρα πριν. Τότε άκουσα το κουδούνι της πόρτας να χτυπά. Ήλπιζα να ήταν εκείνη και όχι κάποιος άλλος. Άνοιξα την πόρτα και εμφανίστηκε ένας άντρας μεγάλος σε ηλικία, γεμάτος ράμματα σε όλο του το σώμα. Ήταν πράγματι η χειρότερη στιγμή να εμφανιστεί επισκέπτης σε τέτοια κατάσταση.
-Δεν έχω χρόνο να σου μιλήσω ξένε!
-Εσύ είσαι ο άνθρωπος που έσωσε ε? Είμαι ο σερίφης εδώ, Genzo με λένε. Μείνε μέσα, έχουμε να μιλήσουμε! Και φώναξε την Nojiko.
-Η Nojiko... λείπει!
-Τί!?
Με έσπρωξε και μπήκε μέσα στο σπίτι, επιθεωρώντας το. Βλέποντας την κομματιασμένη πόρτα και το σπίτι άνω κάτω από τις εφημερίδες και τα ιατρικά σύνεργα βγήκε σε ένα άσχημο συμπέρασμα.
-Την απήγαγες!
-Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο σε εκείνη!
-Πού την έχεις κρύψει!? Φαίνεται πως όλα τα στοιχεία βρίσκονται εδώ μέσα! Ξέρω τα πάντα για εσένα πειρατή! Ή μάλλον να σε πω... Takasugi Shinsuke?
Έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί με το πρόσωπό μου πάνω και μου το έδειξε. Ήταν η επικύρηξή μου!

O Takasugi άκουσε το ξέσπασμα του σερίφη με ψυχραιμία. Είδε και την επικήρυξη που του κουνούσε ο δήμαρχος. Όταν τελείωσε ήρθε η σειρά του ν' απαντήσει.
-"Ωραία, έμαθες ποιος είμαι, συγχαρητήρια. Και; Τι μ' αυτό; Σου είπα δεν ξέρω που είναι η Nojiko. Κι όσο κι αν μου φωνάζεις ή μου κουνάς αυτό το χαρτί αυτό δεν αλλάζει. Τώρα μ' εμποδίζεις. Έχω μια δουλειά να κάνω." είπε και κίνησε να φύγει.
Ο σερίφης θυμωμένος του έκλεισε το δρόμο.
-"Μη μου λες ψέματα. Κάπου την έχεις κρυμμένη! Μίλα! πες που την έχεις!" φώναζε και χειρονομούσε έντονα.
Ο Takasugi είχε αρχίσει να εκνευρίζεται. Ο άνθρωπος αυτός δεν έπαιρνε από λόγια.
-"Άκουσε γέρο. Δεν την έχω απαγάγει και δεν την έχω κρύψει πουθενά. Όσο ήμουν εδώ ήταν εδώ σώα κι αβλαβή. Όταν έφτασα, την άκουσα στο μπάνιο και μετά απλά είχε εξαφανιστεί. Αν θες να τη βρεις βγες και ψάξε την. Εγώ αυτό θα κάνω. Τώρα φύγε μ' εμποδίζεις."
-"Ψεύτη! Την απείλησες ή κάτι της έκανες! Πες την αλήθεια! Δεν θα είχε λόγο να φύγει αλλιώς. Μίλα!" συνέχιζε να φωνάζει ο γέρος.
"Α ως εδώ." σκέφτηκε ο Takasugi. "Το παράκανες γέρο."
-"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σωπάσεις και να μ' ακούσεις διότι η υπομονή μου μαζί σου τελείωσε. Για τελευταία φορά σου λέω, δεν έχω σχέση με την εξαφάνιση της Nojiko. Τώρα κάνε στην άκρη κι άσε με να περάσω. Αλλιώς θα περάσω δια της βίας." είπε με φωνή κρύα και σκληρή σαν ατσάλι.
-"Με απειλείς; Τολμάς; Άτιμε πειρατή! Θα σε............"
Ο γέρος δεν πρόλαβε να τελειώσει το λόγο του. Το χέρι του Takasugi ήταν πιο γρήγορο από αυτόν. Ένοιωσε έναν οξύ πόνο στη βάση του αυχένα του και μετά σωριάστηκε σαν το σακί στο πάτωμα. Ο Takasugi τον σήκωσε και τον έβαλε σ' ένα κρεβάτι.
-"Κοιμήσου ήσυχα, γέρο. Όσο εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει να γίνει."
Στράφηκε στην πόρτα και βγήκε έξω. Κοίταξε γύρω του, διάλεξε μια κατεύθυνση και κίνησε να βρει τηNojiko.

Έτρεξα αρχικά γύρω γύρω από το σπίτι, στο σημείο όπου βρισκόταν το παράθυρο του μπάνιου. Κοίταξα κάτω και εντόπισα πατημασιές. Ξερόχορτα είχαν πατηθεί και σπάσει από το βαρύ πάτημα του εχθρού. Τα ακολούθησα με γρήγορο ρυθμό, με την ελπίδα ότι θα τον προλάβαινα. Όλα οδηγούσαν έξω από το χωριό σε μία παραλία. Άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί μέσα απεριόριστες δυνάμεις που μου χάριζε ο καπνός και έτσι έγινα ένα με εκείνον. Ήξερα ότι εκείνη η μορφή ήταν σαφώς πιο γρήγορη από την ανθρώπινη, άρα και πιο ωφέλιμη στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το μόνο πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν ότι βασιζόμουν αρκετές φορές στο φρούτο που έφαγα και όχι στην κανονική μου δύναμη. Προφανώς, αν το έλεγα αυτό σε κάποιον άλλον, ή θα τρελενόταν ή θα με χτυπούσε. Έδιωξα τις σκέψεις και επικεντρώθηκα στον στόχο. Είχα μεγαλύτερο πεδίο όρασης πλέον. Ο δρόμος που ακολούθησα ήταν σωστός. Άκουσα την φωνή της κάπου κοντά σε κάτι βράχια. Ελίχθηκα ευκίνητα ανάμεσα στις αμέτρητες μύτες των βράχων μέχρι που τους βρήκα. Ήταν ένας ψαράνθρωπος. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχα αλλάξει μορφή και έτρεξα κατά πάνω του. Το μάτι μου έπαιζε αριστερά-δεξιά για τυχόν παγίδες ή επιπλέον ενισχύσεις αλλά προς το παρόν, τίποτα πέρα από εκείνον και την Nojiko. Πάτησα γερά στο έδαφος και εκτοξεύτηκα με την γροθιά μου μπροστά, να περιμένει να συναντήσει το πρόσωπό του από στιγμή σε στιγμή.

Ο αντίπαλος δεν φάνηκε τόσο χαζός. Με εντόπισε γρήγορα και έπιασε την γροθιά μου, την τύλιξε με το χέρι του και την έσφιξε γερά. Παράλληλα, τράβηξε απότομα το χέρι του προς τα πάνω και με τίναξε στον αέρα. Τα κόκαλα στο παγιδευμένο χέρι μου ήταν έτοιμα να σπάσουν. Ανίκανος να πατήσω σε στερεό σημείο, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ότι δυνατόν υπήρχε για να τον χτυπήσω. Οι κλοτσιές στα πόδια και στα πλευρά του δεν πρέπει να τον δυσκόλευαν. Ούτε και οι αλλεπάλληλες μπουνιές μου στο στήθος του. Κοίταξα την Nojiko που βρισκόταν δεμμένη σε μία πέτρα, με τα μάτια της καλυμμένα. Τελευταία οι πολιτικές μας ικανότητες είχαν αρχίσει να αμβλύνουν. Ένιωθα πως συνεχώς έκανα άσκοπες κινήσεις οι οποίες με οδηγούσαν σε δύσκολες καταστάσεις όπως η συγκεκριμένη. Κατάλαβα πως όλα αυτά οφείλονταν σε αδυναμίες του χαρακτήρα μου. Αδυναμία να ελέγξω τα συναισθήματά μου και να δράσω ανάλογα. Αδυναμία, σε κατάσταση όπου κινδυνέυει η ζωή κάποιου αθώου για τον οποίο νοιάζομαι, να σκεφτώ λογικά και ήρεμα. Όλα αυτά τα πράγματα τα οποία σε μία μάχη θα μπορούσαν να μου στερήσουν τη ζωή πολύ εύκολα. Και για να γίνω δυνατότερος, έπρεπε να τα πετάξω όλα. Θα πάψω να έχω φιλικές σχέσεις με οποιονδήποτε δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Με φέρνουν πάντα ένα βήμα πίσω. Και επίσης... θα πετάξω όλα μου τα συναισθήματα... εκτός από ένα... τον θυμό!

Κοίταξα τον ψαράνθρωπο στα μάτια με ένα ενθουσιασμένο βλέμμα. Εκείνος αναρωτήθηκε για την αλλαγή έκφρασής μου.
-Άσε με να "παίξω" λίγο με τα νεύρα σου... κυριολεκτικά!
Κατέβασα το κεφάλι μου και κοίταξα την όποια ανωμαλία του εδάφους από τυχόν πέτρες. Μετά το σήκωσα και κοίταξα το χέρι του, εκείνο με το οποίο με είχε παγιδεύσει. Ο συγκεκριμένος ήταν αρκετά περίεργος. Από τους αγκώνες του προεξείχαν επιπλέον χαρακτηριστικά. Ήταν προφανώς εργαλεία της θάλασσας, και για ταχύτητα και για δύναμη. Αν τον άφηνα να με χτυπήσει με αυτά, ήμουν τελειωμένος.
-Το ξέρεις ότι οι κινήσεις των δακτύλων γίνονται από μυς που ούτε καν ακουμπούν πάνω τους? Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση κίνησης εξ'αποστάσεως μέσω τενόντων. Βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα στον καρπό και τον αγκώνα. Και ξέρεις τι γίνεται αν πειράξω με συγκεκριμένο τρόπο την περιοχή εκείνη ε?
Με το ελεύθερο χέρι μου προέκτεινα τον δείκτη και τον μέσο και χτύπησα ελαφρά ένα μέρος της περιοχής που του εξήγησα. Ένα μακρύ χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλια μου καθώς το πρόσωπό του μόρφασε από τον πόνο. Μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο το χέρι μου ελευθερώθηκε και έπεσα σωστά στο τραχύ έδαφος. Άρχισε να φωνάζει από τον πόνο, καθώς τον είχα πετύχει σε μεγάλο νεύρο, αλλά σύντομα κάλυψε την φωνή του με θυμό. Σχεδίασα αμέσως την επόμενή μου κίνηση. Τέντωσα τα δάκτυλά μου έτσι ώστε να ξαναβρώ τον έλεγχο πάνω τους. Δεν θα ήταν μάχη δύναμης...