[Τέλος-Αποστολή] Εφιάλτης στην Κουζίνα

Χρονολογική σειρά ιστοριών

Σπόιλερ:

Περίληψη προηγούμενων ιστοριών

Σπόιλερ:

Οι χαρακτήρες μου ζωγραφισμένοι από την αδερφή μου ^^

Σπόιλερ:

Η αναφορά για τα γεγονότα στο νησί Lyneel δεν άφησαν τον Floro ιδιαίτερα ευχαριστημένο. Όπως είπε, πολλές από τις κινήσεις μου ήταν άχρηστες και στην ουσία τα μόνα αισθήματα που είχε το πλήθος όταν ξεσηκώθηκε ήταν οργή και μίσος και κανένα άλλο ευγενικό συναίσθημα. Ποιος νοιαζόταν γι' αυτό; Το θέμα ήταν ότι είχαν αποκτήσει και πάλι την ανεξαρτησία τους και ότι το ναυτικό είχε δεχτεί πλήγμα αρκετό για να μην τους πειράξει μέχρι να οργανωθούν.

"Πάντα υπάρχει ο φόβος των αντιποίνων," είπε.
"Κάτι μας είπες τώρα! Αυτός ο φόβος θα υπήρχε ούτως ή άλλως. Τι περιμένεις να κάνει το ναυτικό δηλαδή; Να πει 'αχ τι ωραία, να βυθίσουμε κανένα καράβι μόνοι μας' και να φύγει από το νησί."
"Νομίζω πως δεν βλέπεις την μεγαλύτερη εικόνα, μικρέ," είπε ο Floro.
"Shin... Shiiiiiin. Υποσχέθηκες πως θα με φωνάζεις, Shin."
"Νομίζω πως δύσκολα θα βάλεις μυαλό," αναστέναξε.
"Έκανα αυτό που μου είπες, σωστά;" ρώτησα χτυπώντας τη γροθιά μου στο γραφείο του. "Καιρός να με αναγνωρίσεις και να μου δώσεις-"

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση μου, ο Floro μου έκλεισε το στόμα τρίβοντας ένα χαρτί μέσα στη μούρη μου. Όταν τελικά το άφησε, το άρπαξα εξαγριωμένος και διάβασα στα γρήγορα αυτά που έλεγε. Τι γράμματα ήταν αυτά; Διαβάζοντας όμως παρακάτω. τα μάτια του γούρλωσαν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

"Αυτό σημαίνει... θέλω να πω... το Baratie..."

"Καλά, μην κατουρηθείς και από την χαρά σου," σχολίασε ο Jin ξαπλωμένος πάνω σε έναν καναπέ γεμάτο έγγραφα.
"Σκάσε εσύ!"

Γύρισα προς το μέρος του εκνευρισμένος. Ευχαρίστως θα τον κλοτσούσα αν δεν ήταν μπροστά ο Floro, το υπεροπτικό του χαμόγελο μου την έδινε στα νεύρα. Το γεγονός ότι ο Jin είχε πάρει εντολές να μείνει στο νησί μέχρι νεοτέρας δεν βοηθούσε καθόλου καθώς τα νεύρα του μεγάλωναν με κάθε μέρα που περνούσε ενώ καθόταν κλεισμένος στο μέγαρο του Floro, το ευχαριστιόμουν κατά βάθος.

"Ίσως λίγος καιρός στη θάλασσα σου κάνει καλό," είπε ο Floro πλέκοντας τα δάχτυλά του. "Λαμβάνοντας υπόψιν το παρελθόν σου, ίσως οι άνθρωποι εκεί πέρα καταφέρουν να σου βάλουν λίγο μυαλό πιο εύκολα. Έχετε έναν παράξενο τρόπο να συνεννοείστε εσείς οι πειρατές."

Οι συνεχείς αναφορές στο παρελθόν μου είχαν αρχίσει να του τη δίνουν στα νεύρα. Τσαλάκωσα το χαρτί μέσα στα χέρια μου και έπιασε το πουγκί που μου πέταξε ο Floro. Τι κι αν ήμουν πειρατής μέχρι πριν λίγο καιρό; Ίσως μέσα στην καρδιά μου ακόμα έτσι ένιωθα, μα αυτό δεν άλλαζε κάτι και δεν με έκανε κατώτερο από τους υπόλοιπους.

"Εννοείται πως οι υπηρεσίες σου εκεί θα είναι δωρεάν," μου ανακοίνωσε. "Σε περιμένει ένα σκάφος στο συνηθισμένο μέρος στο λιμάνι. Είμαι σίγουρος πως θα απολαύσεις το ταξίδι."
"Κάθε μέρα που δεν βλέπω την μούρη είναι απόλαυση," σύρισα και άφησα το δωμάτιο με μεγάλα βήματα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη.

"Shin!" άκουσα πίσω μου και η ξανθιά κόμη του Desi εμφανίστηκε στον διάδρομο. "Περίμενε! Μην με αφήνεις εδώ με αυτόν!"
"Ε;"

Δευτερόλεπτα αργότερα ο Desi πετάχτηκε έξω, γεμάτος γάζες ακόμα, ενώ μάζευε αγχωμένος τα παντελόνια του. Όπως το περίμενα, η λευκή κάπα του γιατρού δεν άργησε να ξεπροβάλλει ξωπίσω του. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να φανταστώ τι είχε συμβεί αλλά γνώριζα από πρώτο χέρι τον τρόπο που εφάρμοζε ο Egunon τις ιατρικές του γνώσεις και αυτό το λαμπύρισμα στην άκρη των γυαλιών του φανέρωνε απειλητικές διαθέσεις. Τις τελευταίες μέρες με το ζόρι συγκρατούσε τον εαυτό του και είχε έρθει η ώρα για μερικές ιατρικές εξετάσεις.

"Ω, Shin, τι σύμπτωση. Ευκαιρία να σε εξετάσω," είπε. "Τον τελευταίο καιρό δεν είχα την ευκαιρία-"

Δεν χρειάστηκε να ακούσω λέξη παραπάνω, έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου από πολλές απόψεις. Σ' αυτές της περιπτώσεις, μία είναι μόνο η επιλογή. Ανασήκωσα καλύτερα την τσάντα μου στον ώμο μου και το έβαλα στα πόδια. Προτιμούσα να νιώθω πιασμένος παρά να περάσω από τον πόνο που προσέφεραν οι εξετάσεις του Egunon.

"Περίμενε κι εμένα!"

Ο ξανθόψειρας φώναζε με τα δάκρυα του να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του και με ένα σάλτο κρεμάστηκε από το πόδι μου. Βρεθήκαμε και οι δυο σωριασμένοι στο πάτωμα ενώ ο Egunon πλησίαζε απειλητικά. Έτρεμα και μόνο με τη σκέψη του τι μπορούσε να ακολουθήσει. Αφού τα πράγματα είχαν φτάσει σε αυτή τη κατάσταση, ένα ήταν το θέμα. Ή εγώ ή αυτός; Και φυσικά δεν ήθελα να ήμουν εγώ αυτός που θα έπεφτε στα χέρια του γιατρού, αλλά όσο κι αν έσπρωχνα ή κλοτσούσα δεν έλεγε να φύγει από επάνω μου.

"Ξεκόλλα από πάνω μου!" φώναζα σπρώχνοντας.
"Όχι! Αρνούμαι να περάσω μόνος μου αυτόν τον εφιάλτη!" δήλωσε ο Desi ενώ παλεύαμε στον διάδρομο.
"Μόνος σου, με παρέα, τι διαφορά έχει; Αφού εσένα προτίμησε!"

Είχαμε γίνει ένα κουβάρι μεταξύ μας και σαν κουβάρι κατρακυλήσαμε τις σκάλες και βρέθηκαμε ανάσκελα στο πάτωμα σφίγγοντας τα δόντια μας από τον πόνο. Τα κόκαλά μας διαμαρτύρονταν για την ανώμαλη πτώση και όλο μας το σώμα πονούσε άσχημα. Μα ο πόνος δεν ήταν τίποτα απέναντι στην απειλή που στεκόταν στην άκρη της σκάλας με τα γυαλιά του να γυαλίζουν στο φως του ήλιο. Πλέον είχε άλλη μία δικαιολογία για να πειραματιστεί επάνω μας, και αυτό σήμαινε προς έπρεπε να τη δίνουμε από εκεί το συντομότερο δυνατόν. Ξέχασαμε τον πόνο, τα πόδια μας ξαφνικά έβγαλαν φτερά και αφήσαμε το μέγαρο τσιρίζοντας, ενώ κοιτούσαμε πού και πού προς τα πίσω για να δούμε αν μας ακολουθεί.

Η τρελή μας πορεία δεν σταμάτησε πριν φτάσουμε στο σκάφος, όπου δεν ηρεμήσαμε μέχρι να σηκώσουμε την άγκυρα και ανοίξουμε πανιά. Ακουμπήσαμε ο ένας στην πλάτη λαχανιασμένοι, έχοντας ξεφύγει πλέον για τα καλά από τα χέρια του γιατρού και κοίταξαμε προς την ακτή όπου ο Lockey κουνούσε τα χέρια του και φώναζε. Με έλουσε κρύος ιδρώτας και κατάπια δυνατά. Κοίταξα τον Desi. Φυσικά. Γιατί να ήταν αυτός το άτομο στο οποίο αναφερόταν ο Floro; Τι στο καλό σκεφτόμουν; Ή μάλλον, γιατί δεν σκεφτόμουν;

"Ηλίθιε! Τι θα κάνουμε τώρα;" ρώτησα κουνώντας τον μπρος-πίσω."Αν γυρίσουμε πίσω, μπορεί και να μου ακυρώσουν την αποστολή!"
"Κι εγώ τι φταίω; Τι έκανα;" ρώτησε ο Desi ζαλισμένος.

Τον άφησα να πέσει κάτω και κρέμασα τα χέρια μου απελπισμένος την κουπαστή. Το πλοίο απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τη Hesclusia και ο Lockey δεν φαινόταν πια στο λιμάνι. Γέλασα αμήχανα καθώς σκεφτόμουν την έκφραση που θα έπαιρνε ο Floro όταν άκουγε τα νέα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το μόνο άτομο που είχα μαζί μου ήταν ο Desi, που ήταν χειρότερο από το να μην είχα κανέναν. Πώς στο καλό θα έφτανα στην ανατολική μπλε θάλασσα; Μάγειρας είμαι, όχι πλοηγός.

"Τι στο καλό θα κάνουμε τώρα;" αναρωτήθηκα φωναχτά.
"Shin, άφησέ το επάνω μου," είπε ο Desi με σοβαρή φωνή και του άπλωσε το χέρι.
"Desi..."

Ξαφνικά ο παλιός μου σύντροφος φαινόταν πιο έμπιστος από ποτέ, και η αλήθεια ήταν ότι μερικές φορές είχε αποδειχτεί πολύτιμη βοήθεια ενώ δεν το περίμενα από εκείνον. Οι τύψεις μου ξύπνησαν και πάλι μέσα μου, ένιωσα άβολα συνειδητοποιώντας ότι σε όλη τη διαδρομή του μιλούσα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, μα δεν έδειχνε να τον πειράζει. Του έδωσα το χέρι δισταχτικά και σηκώθηκα όρθιος. Δεν είχα λόγο να πανικοβάλλομαι έτσι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε στη θάλασσα χωρίς τη βοήθεια άλλων. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να βρούμε μόνοι τους τον δρόμο για το Baratie!

Μόνο που μια βδομάδα και κάτι μέρες αργότερα συνειδητοποίησα ότι ξεχνούσα οικειοθελώς απλές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες για τα ταξίδια μας μέσα στις ενοχές μου. Όχι μόνο δεν ξέραμε κατά πού πηγαίναμε αλλά στο τέλος καταλήγαμε να ταξιδεύουμε χωρίς τις απαραίτητες προμήθειες. Έτσι και αυτή τη φορά τα τρόφιμα άρχισαν να λιγοστεύουν και το Baratie δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Προφανώς, έχοντας εμπιστοσύνη στην πλοήγηση του Lockey, τα τρόφιμα με τα οποία μας είχαν προμηθεύσει ήταν προορισμένα για ένα ταξίδι πολύ λιγότερων ημερών. Και μαζί με τα τρόφιμα λιγόστευε η υπομονή και μεγάλωνε η πείνα και είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε όλο και πιο εύκολα.

"Ω! Τι αμαρτίες πληρώνω; Εγώ, που λατρεμένος από τους θεούς γεννήθηκα με ομορφιά και χάρη, να βρεθώ για άλλη μια φορά στο έλεος της πείνας και της θάλασσας!" μοιρολογούσε ο Desi κρεμασμένος στην κουπαστή.
"Θα σταματήσεις να γκρινιάζεις επιτέλους; Άφησέ το επάνω μου, Shin!" τον μιμήθηκα ενώ κρατούσα το τιμόνι. "Κολοκύθια ριγανάτα! Και εγώ ο ηλίθιος σε εμπιστεύτηκα!"

Μπορεί να ήμουν πολύ πιο ανθεκτικός στην πείνα αλλά ποτέ δεν σκεφτόμουν σωστά με άδειο στομάχι του και όσο ήταν άδειο το στομάχι μου τόσο πιο πολύ μεγάλωναν τα νεύρα και τελικά δεν είδαμε στεριά και πλοίο για μέρες. Μέχρι, ξαπλωμένοι όπως ήμασταν στο κατάστρωμα του πλοίου, έχοντας παρατήσει τους εαυτούς του στο έλεος του θεού νιώθοντας πως κάθε προσπάθεια να κουμαντάρουμε το μικρό τους σκάφος ρουφούσε και τις τελευταίες σταγόνες ενέργειας που μας είχαν μείνει, άκουσα έναν μικρό γδούπο και η πορεία του σκάφους μας σταμάτησε ξαφνικά.

"Τι στο καλό;" ρώτησα και ανασηκώθηκα προστατεύοντας τα μάτια του από τον δυνατό ήλιο.

Κόντεψα να πέσω στη θάλασσα από αυτό που είδα. Θα το αναγνώριζα παντού. Το είδα δει σε φωτογραφίες, είχα ακούσει να μιλάνε γι' αυτό αλλά επιτέλους το έβλεπα μπροστά μου. Το θαλάσσιο εστιατόριο Baratie έπλεε δίπλα από το σκάφος μας σε όλη του τη δόξα. Πήδηξα επάνω του και πέρασα την είσοδο τρέμοντας από ενθουσιασμό.

"Τι έγινε;" ρώτησε ο Desi και σηκώθηκε.

Όχι μόνο είχαμε φτάσει επιτέλους στον προορισμό μας, όχι μόνο θα τρώγαμε επιτέλους ένα σωστό γεύμα αλλά θα είχαμε την ευκαιρία να φάμε σε ένα τέτοιο μέρος. Έσφιξα τη γροθιά μου θριαμβευτικά. Επιτέλους ένα όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα. Δεν έχασα χρόνο και άνοιξα την πόρτα που οδηγούσε στο σαλόνι του, όπου οι πελάτες τσούγκριζαν ευχαριστημένοι τα ποτήρια τους ενώ τα καλοδιακοσμημένα τραπεζάκια ήταν γεμάτα με λαχταριστά πιάτα και οι μυρωδιές γαργαλούσαν την μύτη και έκαναν τα σάλια να γεμίζουν στο στόμα σου. Είχα καιρό να μυρίσω φαγητό τόσο ευωδιαστό που να κάνει τα ρουθούνια μου να πεταρίζουν.

"Καλωσήρθατε στο Baratie, αγαπητέ πελάτη! Εδώ μπορείτε τα πιο εκλεκτά φαγητά. Τα πιάτα μας μπορούν να κερδίσουν και τους πιο απαιτη... τι... κούς..."

Με υποδέχτηκε ένας άνδρας με μούσι και ένα σχοινί δεμένο γύρω από το μέτωπό τους μέσα στα μέλια και στις υποκλίσεις αλλά η στάση του άλλαξε μόλις με πρόσεξε καλύτερα. Η μελιστάλαχτη φωνή του έγινε πιο χοντρή και χτύπησε επιδειχτικά την γλώσσα του στα δόντια για να δείξει τη δυσαρέσκειά του. Η αλήθεια ήταν πως η εμφάνισή μου δεν ήταν και στα καλύτερά της. Είχα να λουστώ μέρες και τα μαλλιά μου φαινόταν λιγδωμένα και η φθηνή κολόνια που είχε αγοράσει ο Desi δεν έκανε και πολύ καλά τη δουλειά της. Ο ιδρώτας από τον χειρισμό του πλοίου είχε λεκιάσει τις δυο αλλαξιές που είχε όλο κι όλο μαζί μου και το συνολικό αποτέλεσμα όλων αυτών με έκανε να θέλω να κλάψω βλέποντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, μα ακόμα κι έτσι, αυτός δεν ήταν τρόπος για να συμπεριφέρεται σε έναν πελάτη που μάλιστα είχε να πληρώσει κιόλας, αν και ήταν φανερό ότι αμφέβαλλε πολύ για το τελευταίο.

"Ααα; Τι θες; Αν δεν έχεις να πληρώσεις, ξου-ξου!" μου είπε κουνώντας απαξιωτικά το χέρι του.
"Χααα; Ποιος σου είπε ότι δεν έχω να πληρώσω, ρε παραφουσκωμένε γέρο;"
"Παραφουσκωμένος γέρος; Εγώ; Κοίτα εδώ καλά για να μαθαίνεις," είπε φουσκώνοντας τα ποντίκια του. "Αυτοί οι μύες έχουν δημιουργηθεί μετά από ώωωωρες ατελείωτης δουλειάς πάνω από τηγάνια και κατσαρόλες. Κόβουν πιο γρήγορα από τον καθέναν! Ανακατεύουν πιο καλά και από μίξερ! Γι' αυτό λίγα τα λόγια σου, ξανθέ κοκαλιάρη!"
"Shin, τι συμβαίνει; Φτάσαμε;" ρώτησε ο Desi περνώντας από την πόρτα.
"Ω!"

Ο άνδρας με παράτησε αμέσως και έτρεξε να τον υποδεχτεί. Ο Desi όχι μόνο ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από δική μου, μιας και μετά βίας βοηθούσε στις δουλειές του πλοίου, αλλά είχε πάρει τον χρόνο του να αλλάξει και να φορέσει μια από τις παράξενες ενδυματολογικές του επιλογές η οποία είχε ξεμείνει στο σκάφος μετά από μια μικρή εξόρμηση που είχε κάνει μαζί με τον Floro σε ένα κοντινό νησί όσο εγώ τραβούσα τα πάνδινα στις αποστολές που με στέλνανε ως συνοδεία.

"Αγαπητέ πελάτη, περάστε παρακαλώ," είπε τρίβοντας τα χέρια του. "Δεν είχα καταλάβει πως είχατε στείλει πρώτα τον υπηρέτη σας! Θα σας είχαμε κρατήσει θέση νωρίτερα-"
"Τον ποιον του;"

Τα μάτια του Desi άστραψαν ακούγοντας τα λόγια του άνδρα. Χαμογέλασε ελαφρά και έπαιξε με τις άκρες των μαλλιών του. Τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα. Είχε βρεθεί στο στοιχείο του και ποιος ξέρει πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερε να διατάξει κάποιον.

"Δεν πειράζει. Δείξε μας σε παρακαλώ ένα τραπέζι για δύο."
"Για δύο;"
"Ναι, για δύο! Εγώ ο Desi De Hearts, εκτός από όμορφος και χαρισματικός, έχοντας αποκτήσει εμπειρία και σοφία μέσα από τα ταξίδια μου, δεν κάνω διαχωρισμούς. Ακόμα και ο πιο ταπεινός υπηρέτης έχει θέση στο τραπέζι μου," δήλωσε υψώνοντας την γροθιά του.
"Τι αξιέπαινο, κύριε!" τον παίνεψε ο μάγειρας σκουπίζοντας ένα φανταστικό δάκρυ.
"Χεεε... ελπίζω να έχεις λεφτά για να πληρώσεις για το τραπέζι σου," είπα ενώ απομακρυνόμουν.

"Όχι, Shin, περίμενε! Μη φεύγεις!" φώναξε τραβώντας με προς τα πίσω.
"Όχι, ευχαριστώ, ω, μεγαλόψυχε De Heart," φώναξα προσπαθώντας ν' απελευθερωθώ από την λαβή του.

Πώς κατάφερνε να βρίσκει τόση δύναμη κάθε φορά που ήταν απελπισμένος για κάτι; Η σκηνή τράβηξε τα μάτια πολλών πελατών και η παρέμβαση του παράξενου άνδρα χειροτέρευσε την κατάσταση αφού τραβούσε τον Desi με μανία προς τα πίσω επειδή νόμιζε πως θα του φύγει ο πελάτης.

"Άφησέ τον, παραφουσκωμένο πλάσμα!" φώναζα τραβώντας τον Desi προς τη μεριά μου.
"Με θέλεις μαζί σου τώρα;!" γάβγισε ο Desi.
"Ελάτε-ελάτε, δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσετε την εκνευριστική υπηρεσία σας," είπε ο άλλος όλο χαμόγελα.
"Μη μου τραβάς το παντελόνι εσύ, είναι ακριβό!" του φώναξε ο Desi.

Και μέσα σε όλα αυτά κανένας μας δεν παρατήρησε την σκιά ενός άνδρα που ακούγοντας τη φασαρία και βλέποντας τη σκηνή πλησίασε με βλοσυρό βλέμμα ενώ το ξύλινο πόδι του χτυπούσε ρυθμικά στο πάτωμα. Τα μουστάκια του έτρεμαν πάνω από τα χείλη του και μουρμούρισε μερικές βρισιές και κατάρες προς τα άτομα που χαλούσαν τη γαλήνη του μαγαζιού του.

"Ενοχλείτε... τους πελάτες!" ακούσαμε πίσω μας και πριν προλάβουμε καλά-καλά να γυρίσουμε δεχτήκαμε από ένα γερό χτύπημα στο κεφάλι.

Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν μέσα στα μαγειρεία, γονατισμένοι και με κατεβασμένο το κεφάλι, νιώθοντας το βλέμμα του δυσαρεστημένου Zeff επάνω μας. Έτρεμα από τη συγκίνηση. Ποιος θα περίμενε ποτέ ότι θα πατούσα το πόδι μου στα μαγειρεία του Baratie τόσο εύκολα, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Η κουζίνα άστραφτε από καθαριότητα. Οι μάγειρες βρισκόταν σε εγρήγορση επάνω από τις αχνιστές κατσαρόλες τους και τα πάντα μοσχομύριζαν. Ήθελα να δοκιμάσω. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν διακριτικά αλλά όλο και πιο έντονα.

"Δεν ξέρω τι σκεφτόσασταν αλλά δεν θέλω τέτοια σκηνικά στο μαγαζί μου," είπε τελικά ο Zeff.
"Σας παρακαλώ, αφήστε με να δουλέψω εδώ!" φώναξα αυθόρμητα και κόλλησα το μέτωπό μου στο πάτωμα.
"Τι πράγμα;" αναφώνησε ο παράξενος άνδρας.
"Δεν ψάχνουμε για νέο προσωπικό αυτό το διάστημα," αρνήθηκε χωρίς πολλή σκέψη ο Zeff.
"Σας παρακαλώ! Δοκιμάστε με πρώτα! Θα κάνω ό,τι θέλετε," συνέχισα χτυπώντας το κεφάλι μου στο πάτωμα.
"Αφού το αφεντικό είπε όχι, σημαίνει όχι, τα μπογαλάκια σου και δρόμο!" φώναξε ο τύπος.
"Σκασμός, Patty."
"Ε;"
"Δεν έχεις κανέναν λόγο να τον διώξεις αν έχει να πληρώσει. Σαν πελάτης ήρθε εδώ," είπε ο Zeff πριν γυρίσει την πλάτη του.
"Σας παρακαλώ!" ξαναείπα.

Με κοίταξε με την άκρη των ματιών του για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα αναστέναξε.

"Τελείωσα με τα ξανθά, κακομαθημένα παλιόπαιδα," είπε πριν προχωρήσει. "Άλλωστε, μόνο πραγματικοί μάγειρες έχουν θέση στο μαγαζί μου."
"Ε;"
"Είδες τι έκανες τώρα;" ρώτησε ο Patty δαγκώνοντας την ποδιά του.
"Ω! Μα τι βλέπω! Φέρεις το ένδοξο σήμα των De Hearts στο χέρι σου!" είπε ενθουσιασμένος ο Desi παρατηρώντας τα τατουάζ που είχε ο Patty στο μπράτσο του. "Μήπως είσαι μακρινός συγγενής;"
"Γέρο..."

Ένιωθα το αίμα μου να βράζει. Με είχαν προσβάλει στο παρελθόν με πολλούς τρόπους, εμένα, τη μαγειρική μου, τον τρόπο ζωής μου, αλλά ακούγοντας τα τελευταία του λόγια, δεν μπορούσα παρά να νιώθω εξοργισμένος. Η άφιξη μου εκεί πέρα ήταν το καλύτερο πράγμα που μου είχε συμβεί τους τελευταίους μήνες και ο ενθουσιασμός μου είχε κοπεί με τον χειρότερο τρόπο. Θα μπορούσα να το δεχτώ αν αυτός ο άνδρας ήξερε κάτι για εμένα, αλλά χωρίς καν να με δοκιμάσει;

"...ποιος νομίζεις ότι είσαι;"

Νεύρα, οργή, παράπονο. Σκηνές από όλα αυτά που είχα ζήσει τελευταία γέμιζαν το μυαλό μου η μία μετά την άλλη και όρμισα κατά πάνω του χωρίς να το σκεφτώ, χωρίς να συνειδητοποιώ τι είχα τολμήσει να κάνω. Ήρθα στα λογικά μου μόνο όταν η γροθιά μου σταμάτησε αφού έπιασε το χέρι μου από τον καρπό μου και με σήκωσε στον αέρα λες και ήμουν πούπουλο.

"Είμαι ο Zeff, ιδιοκτήτης αυτού του μαγαζιού και αυτό το χέρι δεν ανήκει σε κανονικό μάγειρά," είπε δείχνοντας μου τις παλάμες μου. "Αυτά τα χέρια ανήκουν σε πραγματικούς μάγειρες!" φώναξε και μου έδειξε τα χέρια ενός νεαρού υπαλλήλου του. "Χέρια που βγάζουν κάλους από το μαγείρεμα και μόνο τέτοιοι μάγειρες ανήκουν στο μαγαζί μου. Πες μου, σπόρε, πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγείρεψες σοβαρά;"

Πότε ήταν; Στον διαγωνισμό. Όχι, ακόμα και τότε, για ποιον λόγο μαγείρευα; Για τον τίτλο; Για τα βραβεία; Για ένα όνειρο που δεν ήμουν σίγουρος καν αν είχε νόημα; Μαγείρεψα... μαγείρεψα... πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγείρεψα σοβαρά. Τι εννοούσε με το σοβαρά; Τον κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια λες και με είχε ρωτήσει το πιο περίεργο πράγμα του κόσμου.

Ο Zeff άφησε έναν υποτιμητικό ήχο.

"Κατάλαβα. Δεν μπορείς να απαντήσεις καν σε αυτό και θέλεις να εργαστείς στο μαγαζί μου; Έχεις πολλά ψωμιά να φας ακόμα, ΣΠΟΡΕ!" φώναξε.

Με πέταξε στον αέρα και με κλώτσησε στο στομάχι τόσο δυνατά που έφτυσα αίμα. Το σώμα μου χτύπησε επάνω στον τοίχο με δύναμη αρκετή για να τον κάνει να ραγίσει και έπεσα κάτω στο πάτωμα παραλυμένος από το χτύπημα ενώ το κεφάλι μου έλουζαν σοβάδες. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά σταμάτησα νιώθοντας τα βλέμματα όλων των μαγείρων επάνω μου. Δεν ήθελα καν να τους αντικρίσω. Ήμουν σίγουρος πως συμμεριζόταν, αν όχι τελείως, ως έναν βαθμό τη γνώμη του αφεντικού τους. Υποτιμητικά ή βλέμματα λύπησης, δεν ήθελα να τα δω. Είχα εισπράξει αρκετά όλη μου τη ζωή και εκείνη τη στιγμή ένιωθα ήδη αρκετά εξευτελισμένος.

"Χν. Ετοιμάσου να πληρώσει τη ζημιά που προκάλεσες."
"Τι λες τώρα;" επενέβει ο Desi. "Εσύ δεν τον χτύπησες; Τι λόγο έχει να πληρώσει γι' αυτό;"
"Σταμάτα, Desi!" φώναξα. "Δεν πειράζει. Εγώ επιτέθηκα πρώτος," σήκωσα το κεφάλι μου. "Θα σου τα δουλέψω, γέρο! Θα σου τα δουλέψω τόσο που θα βαρεθείς να βλέπεις την φάτσα μου! Μάλιστα, θα αναγκαστείς να με βλέπεις..." σηκώθηκα με δυσκολία. "...γιατί δεν σκοπεύω να φύγω αν δεν δουλέψω σαν μάγειρας σε αυτό το μαγαζί!" είπα και χτύπησα με όλη μου τη δύναμη τον τοίχο, που ήταν αρκετή για να ανοίξει μια τρύπα.
"Τι νομίζεις ότι κάνεις;" φώναξαν μερικοί μάγειρες, έτοιμοι να μου ορμίζουν.
"Χμ. Ελπίζω να είσαι καλός με την σφουγγαρίστρα," είπε ο Zeff και μου γύρισε την πλάτη. "Οι τουαλέτες θέλουν έξτρα φροντίδα."

Άφησε το μαγειρείο χωρίς άλλη λέξη, αφήνοντας πίσω μπόλικους αγριεμένους μάγειρες. Δεν είχα ιδέα πόσο κόστιζε αυτή η ζημιά αλλά δεν είχα σκοπό να φύγω τόσο εύκολα. Άλλωστε ήταν η μόνη μου ευκαιρία για μερικές διακοπές και οι μόνοι όροι της αποστολής που μου ανατέθηκε ήταν να δουλέψω κάτω από τον Zeff. Υποθέτω πως γνώριζαν ήδη τον δύστροπο χαρακτήρα του, αλλά πια δεν με ένοιαζε καθόλου η αποστολή και το υπεροπτικό χαμόγελο του Floro που τόσο ήθελα να σβήσω.

Κάπως έτσι, βρέθηκα με μια σφουγγαρίστρα και έναν κουβά στα χέρια μου ενώ το δάχτυλα του Patty έδειχνε απαιτητικά τον δρόμο προς την τουαλέτα του μαγαζιού. Τα σήκωσα αγριεμένα και μπήκα μέσα, αυτό δεν ήταν τίποτα, ήμουν συνηθισμένος στις χαμαλοδουλειές. Ή τουλάχιστον νόμιζα ότι δεν ήταν τίποτα. Με το που μπήκα μέσα συνειδητοποίησα ότι ήταν το χειρότερο μέρος για τη μεγαλύτερή μου αδυναμία. Έπεσα στα γόνατα και έκλεισα τη μύτη μου. Τι στο καλό έκαναν εκεί μέσα;

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, παλεύοντας ακόμα με τη μυρωδιά, πήρα την απάντησή μου. Είχα σκάψει μόνος μου τον λάκκο μου και είχα πέσει στην κόλαση. Κάτω από το αχνό φως που φώτιζε εκείνη την ώρα τις τουαλέτες των μαγείρων αντίκρισα μια από τις πιο φρικιαστικές, αποκρουστικές, αηδιαστικές εικόνες που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Οι κόρες των ματιών μου κοιτούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις σαν τρελές εντοπίζοντας όλο και πιο σιχαμερά πράγματα.

"Τουλάχιστον μάθετε στόχο!" φώναξα με όλη μου την δύναμη ενώ προσπαθούσα να αποδεχτώ το μαρτύριο που με περίμενε.

Καμιά δεκαριά μέρες αργότερα, το καθάρισμα της τουαλέτας, το σφουγγάρισμα της σάλας, το συμμάζεμα της κουζίνας και άλλες πολλές παρόμοιες αγγαρείες είχαν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Zeff μού είχε δηλώσει ξεκάθαρα πως δεν με θεωρούσε μέρος του δυναμικού του πλοίου και μου είπε πως αφού ήμουν μάγειρας θα έπρεπε να μαγειρεύω μόνο μου για τον εαυτό μου, όπως και για τον Desi μιας και τον είχα φέρει ο ίδιος μαζί μου. Τα τρόφιμα αφαιρούνται από τον λογαριασμό που χρώσταγα για τον σπασμένο τοίχο και όλοι το παίζαμε αγαπημένοι.

Μου είχαν δώσει μια κάμαρα που ίσα-ίσα χωρούσε δύο άτομα και με άφηναν να μαγειρέψω μόνο πάνω σε ένα παλιό γκάζι. Μας απαγορευόταν να καθίσουμε στο τραπέζι και έτσι τη βγάζαμε είτε στο πίσω μέρος του μαγαζιού, είτε στην άκρη της κουζίνας ένα διήμερο που έβρεχε. Ο Desi είχε καταφέρει να πρήξει αρκετά τον Zeff πάνω στο θέμα των δημοσίων σχέσεων του μαγαζιού, ώσπου ο του έδωσε μια στολή σερβιτόρου και τον έστειλε στη σάλα. Και όμως, μια τέτοια θέση ήταν πραγματικά αξιοζήλευτη όταν κάθε μέρα είχες να παλέψεις με τα σκατά μπόλικων ανδρών και τα υπολείμματα των φαγητών, και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ξανθόψειρας φαινόταν να έχει μεγάλη επιτυχία με τις γυναίκες, πράγμα που δεν έμεινε απαρατήρητο μέσα στην κουζίνα. Παρόλα αυτά ο Zeff δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο ευχαριστημένος, μιας και ο Desi ήταν καλός στα λόγια αλλά δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τις χειρωνακτικές εργασίες και τις εργασίες γενικότερα και τις πρώτες μέρες δεν ήταν λίγες οι φορές που του είχε πέσει ο δίσκος από τα χέρια.

"Ευτυχώς που δεν είναι κι εκείνος εδώ πέρα. Φαντάζεσαι αυτούς τους δύο μαζί;"
"Δεν νομίζω να του άρεζε ο ανταγωνισμός με τις γυναίκες."
"Ναι, μόνο εκεί, γιατί με τα πιάτα δεν φαίνεται να έχει φοβερές σχέσεις," σχολιάζαν μερικοί μάγειρες τον Desi ενώ εκείνος ήταν εν ώρα εργασίας ενώ περνούσα μέσα από το μαγειρείο με τη σφουγγαρίστα.

"Ελπίζω ότι οι τουαλέτες ν' αστράφτουν σήμερα, σπόρε, είχα ότι έχεις αρχίσει να αποκτάς καλή σχέση με τις χέστρες" μου είπε ο Zeff ενώ παρατηρούσε την κουζίνα με σταυρωμένα τα χέρια.
"Να σου έλεγα να πα να χεστείς, γέρο, αλλά πήρα αρκετή δόση και σήμερα και μόλις τελείωσα με το καθάρισμα," γρύλισα αγανακτισμένος καθώς περνούσα από μπροστά του.

Ήμουν έτοιμος να προχωρήσω, αλλά δεν πρόλαβα να κάνω ούτε ένα βήμα πριν μια δυνατή κλωτσιά με τινάξει απέναντι κάνοντάς με να κολλήσω στον τοίχο και μερικά λεπτά αργότερα να βρεθώ στο πάτωμα λουσμένος με τα βρομόνερα. Γύρισα τρέμοντας από θυμό και σκούπισα τα χείλι μου με το αριστερό χέρι μου που είχε αποφύγει τα νερά, αηδιασμένος.

"Δεν σου έχουν μάθει να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς, σπόρε;"
"Χα! Περίμενες και σεβασμό μετά από αυτό που μου είπες;"
"Αυτό εδώ είναι το μαγαζί μου και εσύ δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας απλός καθαριστής, αν περιμένεις ότι θα πιάσεις δουλειά και όλοι θα σε αγγίζουν μόνο με ρόδα και θα σου συμπεριφέρονται με το σεις και με το σας είσαι πολύ γελασμένος."
"Δεν γεννήθηκα χθες, γέρο. Έχω δουλέψει αρκετά στη ζωή μου για να ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα! Και εσύ δεν είσαι πάρα ένας γέρος γεροπαράξενος πάνω στη κρίση της μέσης ηλικίας!"

Ακούστηκαν μερικά πνιχτά γελάκια που κόπηκαν αμέσως με μια δολοφονική ματιά του Zeff.

"Δεν ξέρω πού έχεις δουλέψει, μικρέ, αλλά σίγουρα δεν ήταν το Baratie. Καλά θα κάνεις να συμμορφωθείς με τους κανόνες μου, διαφορετικά δεν έχεις καμία θέση εδώ μέσα. Φρόντισε όλα να αστράφτουν αύριο. Θα έχουμε εκλεκτούς καλεσμένους."

Άφησε τη κουζίνα με το ρυθμικό βηματισμό του και βγήκε στο σαλόνι του εστιατορίου για τον καθημερινό χαιρετισμό του στους πελάτες κλείνοντας την πόρτα πίσω σου. Έσφιξα τα δόντια μου και σηκώθηκα σηκώνοντάς μαζί μου τη σφουγγαρίστρα και τον κουβά., λερωμένος με τα νερά που ήμουν έτοιμος να πετάξω έξω. Άρχισα να τα μαζεύω προσπαθώντας να αποφύγω να συναντηθεί το βλέμμα μου με αυτό των μαγείρων.

"Μη σε παίρνει από κάτω, Shin."
"Ναι, το αφεντικό εκτιμάει όλες τις δουλειές."
"Ναι, δεν έχει σημασία αν μαγειρεύεις ή αν καθαρίζεις τουαλέτες, όλα είναι σημαντικά."
"Το αφεντικό είναι κάπως ντροπαλό στα λόγια," προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την κατάσταση οι πιο ευαίσθητοι.
"Τι λέτε τώρα!" τους έκοψε ο Patty. "Χάρη του κάνει το αφεντικό που τον αφήνει να δουλέψει εδώ!"
"Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμον αντί ν' αντιμιλάς έτσι στο αφεντικό!" συνέχισε ο Carne κουνώντας το δάχτυλο. "Άλλωστε το αφεντικό είναι ευαίσθητο απέναντι σε ξα-" ο Patty του έκλεισε το στόμα.
"Έχει δίκιο ο Carne! Θα έπρεπε να είναι τιμή σου και μόνο που καθαρίζεις τις τουαλέτες του Baratie!"
"Δεν με παρατάτε λέω εγώ;" τους είπα ήρεμα και σήκωσα τι σφουγγαρίστρα αφού είχα μαζέψει όσα νερά δεν είχαν απορροφήσει τα ρούχα μου.

Στην κουζίνα επικράτησα απόλυτη ησυχία μέχρι που να βγω έξω από το μαγειρείο και το μουρμουρητό δεν ξανάρχισε μέχρι να κλείσω την πόρτα πίσω μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι λέγανε, αλλά ξεχώριζαν τα ονόματα τους γι' αυτό δεν ήταν δύσκολο να υποθέσω ότι είχαν αρχίσει διαμάχη μεταξύ του. Από τη μέρα που είχα πατήσει το πόδι μου στο μαγαζί, αυτός ο πεισματάρης γέρος φρόντιζε να μου πετάει υποτιμητικά σχόλια τουλάχιστον μια φορά τη μέρα και μετά το τελευταίο σκηνικό δεν μπορούσα παρά να νιώθω ταπεινωμένος.

Άδειασα τον κουβά στη θάλασσα και μετά τον άφησα πάνω στο κατάστρωμα του πλωτού μαγαζιού. Ακόμα δεν μπορούσα να ηρεμήσω παρά την στάση που είχα κρατήσει μπροστά στους μάγειρες, οι παλάμες μου καίγανε από τα νύχια που είχαν μπηχτεί πάνω στο δέρμα μου και εκτονώθηκα κλωτσώντας τον κουβά πάνω στον τοίχο. Πήρα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω και το μάτι μου έπιασε μερικούς μάγειρες που δεν τους χαρακτήριζε ιδιαίτερα η διακριτικότητα και είχαν στηθεί πίσω από το μικρό παραθυράκι της πόρτας, οι οποίοι και εξαφανίστηκαν όταν το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό τους.

Πια δεν ήξερα αν υπήρχε νόημα να μένω εκεί μέσα, μέρα με τη μέρα στο μόνο πράγμα που γινόμουν καλύτερος ήταν στο καθάρισμα της τουαλέτας. Είχα αρχίσει να αναπολώ μέχρι και τη θητεία μου στο πειρατικό πλοίο του Goldfish και αυτό ήταν πάντα κακό σημάδι. Η μόνη ευχαρίστηση που έβρισκα σε αυτό το καταραμένο εστιατόριο ήταν το γεγονός ότι είχα στη διάθεσή μου καλά υλικά όταν έπρεπε να μαγειρέψω το γεύμα που θα τρώγαμε με τον Desi, όμως μέχρι και αυτό είχε βαλθεί να καταστρέψει ο παλιόγερος. Το ίδιο βράδυ, αφού συμμαζέψαμε τα πάντα, ανακοίνωσε πως ο Desi ήταν μια μέλος του προσωπικού λόγω της εργασίας που προσέφερε και ότι από την επόμενη κιόλας μέρα θα έτρωγε μαζί τους στο τραπέζι.

Κοίταξα έκπληκτος τον Desi, ο οποίος στεκότανε δίπλα από τον Zeff με καθαρό βλέμμα. Τι ακριβώς περίμενα; Να νιώσει τύψεις; Ήταν το τελευταίο άτομο από το οποίο θα μπορούσα να ζητήσω τα ρέστα. Από πότε χρειαζόμουν παρέα για το φαγητό; Από την άλλη τι νόημα είχε να μαγειρεύω για τον εαυτό μου; Ένα κομμάτι ψωμί και κασέρι, μια κούπα ρύζι, θα ήταν αρκετά για να με κρατήσουν, είχα περάσει και από χειρότερα. Κατάπια τα λόγια μου και έφυγα χωρίς να σχολιάσω. Η παραμονή μου σε αυτό το μέρος γινόταν όλο και πιο δυσάρεστη. Λίγες ώρες μετά ο Desi μεταφέρθηκε σε άλλο δωμάτιο, κοντά στους μάγειρες του εστιατορίου.

Το βράδυ δεν με έπιανε ύπνος. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι να φύγω από το Baratie αλλά το ειρωνικό χαμόγελο αυτού του γέρου δεν με άφηνε και παρόλα αυτά δεν ήξερα καν αν ήθελα να τον κάνω να δοκιμάσει ένα από τα πιάτα μου πλέον. Αλλά αυτό δεν είχα δηλώσει; Αυτό δεν έπρεπε να κάνω; Και όμως παρόλα αυτά δεν είναι τολμήσει καν να αγγίξω την κουζίνα του όλες αυτές τις μέρες. Έσμιξα τα φρύδια μου. Μπορεί να μην το είχα κάνει ως τότε, αλλά κανένας δεν με εμπόδιζε να το κάνω την αμέσως επόμενη μέρη.

Οι μάγειρες του Baratie έπεφταν για ύπνο αργά και ξυπνούσαν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ώστε να ανεφοδιαστούν με φρέσκα υλικά. Έπρεπε να είμαι στην κουζίνα πολύ νωρίτερα ώστε να μπορέσω να τη χρησιμοποιήσω με την ησυχία μου. Εκείνη τη μέρα περιμένανε μερικούς πλούσιους καλεσμένους και γι' αυτό το πρωί θα ήταν αφιερωμένο στις προετοιμασίες. Ήταν η ευκαιρία μου να ετοιμάσω ένα πιάτο που θα τους εξέπληττε τόσο που θα τους έκανε να το συμπεριλάβουν στο μενού της ημέρας. Με αυτή τη σκέψη ξεκίνησα να μαγειρεύω. Το μυαλό μου ανέτρεχε σε όλες τις συνταγές που είχα διαβάσει ως τότε, αφήνοντας έξω τις πιο απλές, προσπαθώντας να επιλέξω μια από τις πιο εντυπωσιακές που είχα διαβάσει.

Η τελική μου επιλογή ήταν ψητό ψάρι με μυρωδικά συνοδευόμενο από μια κρύα σως. Επέλεξα κρέας από ένα "Βασιλιά της Θάλασσας" τον οποίο είχε προμηθευτεί το Baratie γι' αυτή την εξαιρετική περίπτωση. Το κρέας τους όχι μόνο ήταν σπάνιο σε όλες τις θάλασσες, αλλά η τιμή του στην αγορά είναι αρκετά ακριβή ώστε να μην μπορεί ο καθένας να έχει την οικονομική δυνατότητα να απολαύσει ένα τέτοιο πιάτο. Το κρέας του ήταν κόκκινο και τρυφερό, όπως πολλών άλλων ψαριών που βρισκόταν στην κορυφή της θαλάσσιες τροπικής αλυσίδας, ένα κρέας κατάλληλο να ψηθεί ελαφρά στη γάστρα και από τις δύο πλευρές, αφήνοντας πλούσιο κρέας του ωμό στο κέντρο, κάτι που δεν προτιμούσαν ιδιαίτερα άτομα των μεσαίων και χαμηλών τάξεων αλλά που στην πραγματικότητα ήταν αρκετό από μόνο του, με ένα ελαφρύ μαρινάρισμα να γαργαλίσει τη γεύση κάθε μάγειρα. Συνοδευόμενο από μια λευκή σος με βελούδινη υφή και μυρωδικά, προσέφερε μια ικανοποιητική απόλαυση για πάνω από δύο αισθήσεις.

Το πιάτο μου ήταν έτοιμο λίγο πριν οι μάγειρες καταφτάσουν στον χώρο εργασίας τους. Η σως ήταν προορισμένη εξαρχής να σερβιριστεί κρύα αλλά το ψάρι έπρεπε να σερβιριστεί στη σωστή θερμοκρασία, οπότε και η προετοιμασία του έγινε λίγα λεπτά πριν αρχίσει το πρωινό ωράριο και οι μυρωδιές γέμισαν τη μεγάλη κουζίνα του Baratie. Παραξενεμένοι από τις μυρωδιές, οι μάγειρες μπήκαν μέσα με μεγάλη περιέργεια, αλλά όταν ανακάλυψαν την πηγή τους άρχισαν και οι πρώτες αντιδράσεις.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις, Shin; Ποιος σου έδωσε άδεια να χρησιμοποιήσεις μέρος των σημερινών προμηθειών;" ρώτησε ο Patty δαγκώνοντας την ποδιά του.
"Τι θα πει το αφεντικό αν το μάθει τώρα;" συνέχισε ο Carne τραβώντας τον σκούφο του από την απόγνωση που ένιωθε.
"Δοκιμάστε," είπα σκουπίζοντας τα χέρια μου με μια πετσέτα.

Ένιωθα πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και αυτό πρέπει να φαινόταν στο πρόσωπό μου αφού σταμάτησαν τις διαμαρτυρίες τους και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Δίσταζαν να δοκιμάσουν αρχικά αλλά μετά από λίγο έκοψαν σε μπουκιές τα δύο φιλέτα που είχα ετοιμάσει και δοκίμασαν φροντίζοντας να πάρουν λίγη σος μαζί με το ψάρι. Οι μπουκιές κατέβηκαν γρήγορα στον ουρανίσκο τους και ακολούθησε μια παύση.

"Δεν είναι κακό," είπε τελικά ένας κοιτάζοντας άναυδος το πιρούνι του.
"Το ψάρι είναι μαγειρεμένο σωστά."
"Και η κρύα σος δένει πολύ όμορφα με τη θερμοκρασία του."
"Τα μυρωδικά είναι ακριβώς στη σωστή ποσότητα, δεν υπερκαλύπτουν την ευωδία του κρέατος."
"Θα μπορούσε να σταθεί μόνο του σαν πιάτο."

Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου και έξυσα αμήχανα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Χρειαζόμουν έναν καλό λόγο επιτέλους και τα έκπληκτα βλέμματά τους με γέμιζαν με μια παράξενη αίσθηση ικανοποίησης. Άλλωστε, η γνώμη έμπειρων μαγείρων είναι μεγάλη βαρύτητα. Μόνο ο Carne στεκόταν αμίλητος. Κάποιοι δεν παρέλειψαν να μου ανακατέψουν τα μαλλιά λέγοντας ότι δεν περίμεναν κάτι τέτοιο και το προσωπικό είχε ξεσπάσει σε ένα κελαρυστό μουρμουρητό μέχρι που η πόρτα του μαγειρείου άνοιξε και πάλι και στην είσοδό της στάθηκε ο μονοπόδαρος σεφ του μαγαζιού. Τα γέλια και τα μουρμουρητά κόπηκαν μονομιάς και όλοι στάθηκαν προσοχή απέναντί του.

"Αφεντικό, εμείς-"

Έκοψα τα λόγια του Carne επιδεικνύοντας το σχεδόν φαγωμένο πιάτο γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τα μάτια του Zeff καρφώθηκαν επάνω του. Τα μουστάκια του σάλεψαν καθώς σήκωσε το πάνω του χείλος δυσαρεστημένος. Είχα παρακούσει τις εντολές του αλλά ήμουν βέβαιος ότι θα μου έβγαινε σε καλό, και βλέποντας πως οι περισσότεροι μάγειρές του είχαν δοκιμάσει, θα ήταν δύσκολο να αρνηθεί και ο ίδιος. Ωστόσο δεν έκανε καμία κίνηση, τα χέρια του είχαν παραμείνει σταυρωμένα, έτσι πήρα το θάρρος και μίλησα.

"Δέχτηκε καλή κρητική, είμαι σίγουρος πως αν του δώσετε μια ευκαιρία θα καταφέρει να σταθεί σαν πιάτο μόνο του σήμερα."

Εκείνη την ώρα δεν έδωσα καμία σημασία στις ανήσυχες κινήσεις των υπόλοιπων ανδρών που με απέτρεπαν να συνεχίσω. Μα λίγο η αυτοπεποίθηση που είχα αποκτήσει από τα λόγια τους, λίγο η επιθυμία μου για επιβεβαίωση, με έκανε να τους αγνοήσω. Ο Zeff σήκωσε το πιρούνι του και τσίμπησε μία από τις λίγες μπουκιές που είχαν απομείνει. Το πιρούνι φτερούγισε ανάμεσα στα χείλη του και η μπουκιά χάθηκε κάτω από το πιατάδιασμά τους. Χαμογελούσα. Ήξερα πως θα ερχόταν η ώρα μου να λάμψω αφήνοντας πίσω τις ατελείωτες ώρες τριψίματος και τις αηδιαστικές οσμές της τουαλέτας. Το μόνο που έμενε ήταν ένας λόγος του Zeff για να αναγνωριστούν οι κόποι μου.

"ΑΝΟΗΤΕ!"

Τίναξε το πιάτο με το φαγητό και το μπολ με τη σος εκνευρισμένος στον αέρα, ενώ η βροντερή φωνή του ήταν αρκετή για να με κάνει να πισωπατήσω άτσαλα και να βρεθώ στο πάτωμα ανάμεσά τους. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στο πεταμένο κρέας και την σάλτα που κυλούσε, δεν κουνιόμουν, δεν ένιωθα, λες και είχα μουδιάσει ολόκληρος και παρόλα αυτά ένιωθα τα χέρια μου να τρέμουν. Το ξύλινο πόδι του Zeff χτυπούσε με δύναμη το ξύλινο πάτωμα κι εγώ γύρισα μηχανικά προς το μέρος του, με το σώμα μου μισάνοιχτο ακόμα από το σοκ.

"Το αποκαλείς μαγειρική εσύ αυτό;" είπε δυνατά. "Μην αφήνεις τα μυαλά σου να παίρνουν αέρα. Τι δουλειά έχει στο μαγαζί μου ένα πιάτο που μπορείς να το βρεις οπουδήποτε αλλού; Ένα πιάτο που δεν έχει τη προσωπική σφραγίδα ενός μάγειρα είναι άχρηστο! Με έκανες να σπαταλήσω φαγητό και χρόνο! Πώς γίνεται να μαγειρέψεις φαγητό για άλλους όταν το μόνο που προσπαθείς να κάνεις είναι να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου και να κάνεις επίδειξη με συνταγές άλλων; Ε;"
"Τι πάει να πει αυτό;" φώναξα. "Αν θέλω να μαγειρεύω για εμένα θα μαγειρεύω για εμένα! Πού είναι το κακό να χρησιμοποιώ συνταγές άλλων! Με αυτό ζω τόσα χρόνια!"
"Ζεις ή απλά επιβιώνεις, ΣΠΟΡΕ!"

Τον κοίταξα ταραγμένος, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.

"Όπως το φαντάστηκα... Τι άλλο να περιμένεις από έναν παλιόπαιδο που ούτε δυο έννοιες δεν ξέρει να ξεχωρίζει. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσες να δουλέψεις όχι μόνο σε δέκα αλλά ούτε και σε είκοσι χρόνια από τώρα εδώ. Δεν μπορώ να δω το μέλλον σου σαν μάγειρα. Παράτα τα τώρα που δεν είναι ακόμα αργά," είπε γυρνώντας μου την πλάτη. "Οι υπόλοιποι στις θέσεις σας. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε απόψε."
"Τι ξέρεις εσύ;" φώναξα και με κοίταξε πάνω από τον ώμο του. "Τι ξέρεις για εμένα εσύ;"

Δάγκωνα τα χείλη μου προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου που είχαν αρχίσει να κυλάνε από τις άκρες των ματιών μου, συγκεντρώνοντας τα βλέμματα των ανδρών νιώθοντας το πρόσωπό μου να καίει από την ντροπή για την εικόνα που έδειξα. Μα τι νόημα είχε πια; Μέρα τη μέρα, προσπαθώντας να επιτύχω κάτι και αποτυγχάνοντας συνεχώς, το μόνο που ήθελα να ήταν έναν καλό λόγο, όσο εγωιστικό και αν ακουγόταν.

Σηκώθηκα και έτρεξα έξω κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Κι όμως ήξερα πως εκείνη τη στιγμή μπορούσα να παρομοιάσω τον εαυτό μου μόνο σαν μωρό παιδί που έφευγε τρέχοντας μετά από κήρυγμα. Μα αυτή η αίσθηση, ότι δεν ήμουν τίποτα παραπάνω από ένα σκουπίδι, με έτρωγε σαν σαράκι από μέσα και κάθε μέρα, σπιθαμή προς σπιθαμή κατέστρεφε τον χαρακτήρα που προσπαθούσα να χτίσω και μου θύμιζε τον αναποφάσιστο εαυτό μου και τα ανενθουσιώδη, επιπόλαια όνειρά μου. Υπενθυμίζοντάς μου για άλλη μια φορά πως δεν είχα ούτε στόχο, ούτε φιλοσοφία ζωής. Κάποτε ήθελα να κάνω όνομα για τον εαυτό μου, να πάρω τίτλους, να βγάλω λεφτά και να κάνω τον Falco να με βρει, στην πορεία τα έχασα και ήμουν παρά ένας περιπλανώμενος αλήτης, προσπάθησα να χτίσω σπιτικό μα δεν ήμουν ευχαριστημένος και πια ο Falco ήταν τόσο κοντά που είχα αρχίσει να φοβάμαι. Τι θα έκανα αφού τον έβρισκα. Αν η συνάντησή μου με εκείνον ήταν ο πραγματικός στόχος που είχα, αυτό δεν θα σήμαινε πως σύντομα θα εκπλήρωνα τον μοναδικό σοβαρό στόχο που είχα ποτέ; Και μετά τι θα απέμενε από τον εαυτό μου; Ένα άδειο κουφάρι; Και τι ήταν όλοι γύρω μου για εμένα; Η Teuta δεν ήξερα αν θα ξαναγύριζε ποτέ, και οι ενοχές που ένιωθα κάθε φορά που αντίκριζα τον Desi δεν με άφηναν σε ησυχία.

Έπλεξα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα μαλλιά μου και κάρφωσα τα μάτια μου στο κατάστρωμα. Δεν ήθελα να τα κλείσω. Κάθε φορά που τα έκλεινα οι εικόνες διάχυτες γινόταν ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό μου, σαν νήματα που όσο και αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να ξεμπλέξω. Τα έσπρωχνα στο πίσω μέρος των αναμνήσεών μου, προσπαθούσα να τα διαγράψω από τη μνήμη μου και το μόνο που χρειάστηκε ήταν μερικές κουβέντες από αυτόν τον παλιόγερο για να ξαναέρθουν στην επιφάνεια. Χειρότερα και από πλήμμη. Και στην πραγματικότητα ήξερα ότι δεν έφταιγε κανένας άλλος εκτός από εμένα, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να παραδεχτώ. Λίγο ακόμα και θα λύγιζα κάτω από τις ενοχές και την ανοησία μου και τη ντροπή που ένιωθα που, αντί για να αντιμετωπίσω τα πράγματα και να βάλω σε μια τάξη τις σκέψης μου, έκλαιγα ανήμπορος σαν μωρό παιδί. Λες και τα λίγα ίχνη θάρρους που βρισκόταν ακόμα μέσα μου, έσβηναν με το πέρασμα κάθε μέρας.

Την υπόλοιπη μέρα απέφευγα όσο το δυνατόν περισσότερο τα μέλη του εστιατορίου, αν και οι περισσότεροι ήταν αφοσιωμένοι στα πόστα τους λόγω της προετοιμασίας. Και με το σούρουπο άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα καράβια όπου επέβαιναν κύριοι και κυρίες τόσο στολισμένοι που ο πολυέλεος ήταν θαμπός μπροστά τους. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένιωθαν την ανάγκη να στολιστούν σαν λατέρνες, λες και αυτός που θα ξεχώριζε περισσότερο θα κέρδιζε κάποιο βραβείο. Θυμάμαι τον γερο-Cruz να λέει πως οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα χρυσάφια και τα ρουμπίνια τους ομορφαίνουν, μα στην πραγματικότητα τραβάνε αρκετά την προσοχή από την ασχήμια που κρύβουν μέσα και έξω τους.

Έχοντας τελειώσει με το καθάρισμα, και νιώθοντας πλέον άχρηστος, θεώρησα πως έπρεπε να τους κάνω την χάρη και να φύγω μέσα από τα πόδια του. Το Baratie έλαμπε. Παρόλο που ήταν νωρίς ακόμα, όλα τα φώτα ήταν αναμμένα και οι φωνές των πελατών ακουγόταν ως έξω. Για την περίσταση είχαν προσλάβει μέχρι και προσωρινή ορχήστρα. Όποιος και αν ήταν ο οικοδεσπότης, σίγουρα τα είχε τα λεφτά του και δεν τα λυπόταν. Κοίταξα το σχισμένο μου τζιν και αναστέναξα, δεν θα έλεγα όχι σε ένα ζευγάρι καινούρια ρούχα.

Προσπαθώντας να μείνω μακριά από τους χαρούμενους ήχους που γέμιζαν το σαλόνι του Baratie, κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος, πίσω από τα μαγειρεία και ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο. Είχα συνηθίσει τη ρουτίνα της δουλειάς και δεν κουραζόμουν τόσο εύκολα πλέον, μα η ένταση υπήρχε πάντα και εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα παρά να νιώθω χαλαρωμένος. Ξεκούρασα το κεφάλι μου στον ξύλινο τοίχο και έβγαλα το παγούρι μου και ένα μικρό ποτηράκι που είχα πάρει νωρίτερα από την κουζίνα και το γέμισα με ρούμι. Φθηνό ποτό, το ίδιο θα έκανε στη γλώσσα μου να μην το ξαναδοκιμάσει ποτέ, μα ήταν φιλικό για την τσέπη μου και πού και πού ένιωθα κι εγώ την επιθυμία να πιω κανένα ποτηράκι.

Ο καιρός στη West ήταν παράξενος. Άλλαζε διαθέσεις συχνά-πυκνά και έφερνε πονοκεφάλους στους ναυτικούς, μα εκείνη τη μέρα ο ουρανός ήταν αρκετά ξάστερος για να μπορέσεις να δεις τα πρώτα αστέρια που ξεπροβάλλουν στον ουρανό, Τα παρατηρούσα αρκετή ώρα πριν ένα παράξενο πλάσμα εισβάλλει μέσα στο οπτικό μου πεδίο για να μου αποσπάσει την προσοχή και να ταράξει την ώρα της ηρεμίας μου. Κατέβασα το ποτήρι ρούμι, που τελείωνα γουλιά γουλιά και κοίταξα παραξενεμένος το νερό της θάλασσας, πάνω στο οποίο έπλεε κάτι ακαθόριστο και σιγά-σιγά τα ρεύματα το παρέσερναν προς το Baratie.

Ανασήκωσα το φρύδι μου και το σάρωσα ολόκληρο με τα μάτια μου μέχρι που έφτασε αρκετά κοντά για να καταλάβω τι ήταν. Γούρλωσα τα μάτια μου και έσφιξα τα δόντια μου από έκπληξη. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πέταξα το ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου και βούτηξα μέσα στη θάλασσα. Πάνω σε μια σανίδα, βρισκόταν κρεμασμένος ένας άνδρας αναίσθητος, με ξεσκισμένα ρούχα και μελανιασμένα χείλη. Ήταν θαύμα που δεν τον είχαν παρασύρει τα ρεύματα ή δεν είχε γίνει ορεχτικό για κάποιο πλάσμα της θάλασσας.

"Τι στο διάολο κάνω;" ρώτησα τον εαυτό μου κολυμπώντας προς τα εκεί.

Δεν μου πήρε πολλή ώρα για να τον φτάσω. Προσπάθησα να τον σπρώξω μαζί με τη σανίδα αλλά στάθηκε αδύνατον, έτσι τον πήρα μαζί μου και άρχισα να κολυμπάω προς το Baratie. Μα ακόμα και αυτό δεν ήταν εύκολο και εγώ είχα ξεσυνηθίσει να κολυμπάω σε τόσο βαθιά νερά. Καταράστηκα τις εξυπνάδες και τις παλικαριές που έκανα και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να τον παρατήσω για να εξασφαλίσω τη σωτηρία μου, μιας και το ελαφρύ κύμα εμπόδιζε την ομαλή επιστροφή μου.

"Shin, τι στην ευχή κάνεις;"

"Είπα να πλατσουρίσω λίγο να περάσει η ώρα!" απάντησα αγριεμένα, αν και κάπως ανακουφισμένος με την παρουσία σου.
"Στη μέση του ωκεανού; Και ποιος είναι αυτός;"
"Θα πετάξεις κανένα σχοινί πριν ξημερώσουμε;"
"Ε;"
"Πέτα ένα σχοινί να τελειώνουμε! Δεν βλέπεις ότι με το ζόρι τον κραφρλλλααω! Κωλόνερα!" έβρισα φτύνοντας το νερό που είχε μπει στο στόμα μου.

Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμουν πάλι επάνω στο Baratie, σκυμμένος πάνω από το νερό, και έφτυνα μπόλικο φλέμα. Σκούπισα το στόμα μου και γύρισα προς τον Desi που κοιτούσε ανήσυχος τον νεαρό άνδρα.

"Τι συμβαίνει;"
"Υποθερμία."
"Υποθε-τι;"
"Πρέπει να του βγάλουμε τα ρούχα," είπε. "Φέρε μια κουβέρτα, στεγνά ρούχα, ό,τι βρεις," διέταξε.

Δεν κάθισα να ζητήσω εξηγήσεις. Μέχρι να επιστρέψω ο Desi είχε αφαιρέσει όλα τα ρούχα του άνδρα και τον είχε τοποθετήσει στο πλάι. Πήρε μια πετσέτα, τον σκούπισε, τον έντυσε και τον κουκούλωσε με τη κουβέρτα που είχα φέρει χωρίς να μιλάει. Από το βλέμμα του και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πως ο άνδρας βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Παρακολουθούσα χωρίς να μιλάω, ενώ ο Desi έλεγχε κάθε πέντε με δέκα λεπτά την αναπνοή του άνδρα. Για λίγη ώρα όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά, μα ξαφνικά ο Desi γύρισε τον άνδρα ανάσκελα.

"Τι έγινε;" τον ρώτησα έχοντας τα χαμένα.
"Πρέπει να του κάνεις τεχνική αναπνοή!"
"Ποιος ήρθε;"
"Σταμάτησε η αναπνοή του," είπε πιέζοντας το στήθος του άνδρα.
"Τον έσωσα από τη θάλασσα, σιγά μην τον φιλήσω και από πάνω!"
"Shin!"
"ΌΧΙ! Να του κάνεις, εσύ, ρε!"
"Μα... Ένας απόγονος των De Hearts..." είπε κοιτάζοντας συνοφρυωμένος τον άνδρα.
"Να τον πετάξουμε ξανά στη θάλασσα;"