[Τέλος-Αποστολή] Εφιάλτης στην Κουζίνα

"Όχι... Θα... Θα το κάνω..." ξεροκατάπιε σηκώνοντας το πιγούνι του άνδρα προς πάνω. "Ένας De Heart δεν θα άφηνε αβοήθητο κάποιον που έχει ανάγκη!" δήλωσε και προσέφερε τις πρώτες βοήθειες κλείνοντας τα μάτια.
"Μήπως θέλεις και ατμόσφαιρα;" ρώτησα σοβαρά.
"Αντί να με περιγελάς, βοήθα!"

Ακολούθησα τις οδηγίες του και ο άνδρας, παρά την καθυστέρηση, άρχισε να αναπνέει και πάλι. Αν είχε εφτά ζωές, σίγουρα είχε ξοδέψει δύο-τρεις για να μείνει ζωντανός. Μετά από αυτό, ο Desi άρχισε να του τρίβει τα άκρα με την κουβέρτα, προσπαθώντας να τον ζεστάνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θα μπορούσαμε να τον μεταφέρουμε σε ένα δωμάτιο, αλλά με τον κόσμο που υπήρχε στο μαγαζί εκείνη την ημέρα, θα ήταν περίεργο να μην να πρόσεχε κάποιος και γι' αυτό, χωρίς καν να το συζητήσουμε, δεν το επιχειρήσαμε καν.

Παρακολουθούσα τον Desi, όσο προσπαθούσε να επαναφέρει τον άνδρα στις αισθήσεις του, ενώ τα γέλια και η μουσική δεν έλεγαν να κοπάσουν. Ήξερα πώς ήταν δυνατόν να γνωρίζουν τι συνέβαινε εκείνη την ώρα στο πίσω μέρος ενός πλωτού μαγαζιού, αλλά δεν έπαυε να είναι ενοχλητικό, αν όχι εκνευριστικό. Ακόμα και καταμεσής του ωκεανού, πλούσιοι χορεύανε, τρώγανε και διασκεδάζανε, όσο άλλοι παλεύανε και υποφέρανε από αρρώστια, φτώχεια και αδικίες, μα στην πραγματικότητα ούτε και αυτό ήταν σωστό. Η αλήθεια ήταν πως δεν γνώριζα την ταυτότητα αυτού του άνδρα, και η πιθανότητες να είναι ένας φτωχός που δεν τον αγαπούσε η μοίρα του, ήταν όσες θα ήταν να είναι δολοφόνος, ή κάποιος πλούσιος που είχε ναυαγήσει, αλλά ήταν βολικό να σκέφτομαι έτσι, τουλάχιστον εκείνη την ώρα, μιας και οι φθηνές φιλοσοφίες ήταν πάντα ένας τρόπος διαφυγής.

"Shin! Έι, Shin!"
"Ε; Τι;" ρώτησα ξαφνιασμένος.
"Θα σταματήσεις να κοιτάς το κενό; Ετοίμασέ του κάτι ζεστό."
"Όπως;"
"Εμένα ρωτάς; Εσύ είσαι μάγειρας. Νομίζω πως μια ζεστή σοκολάτα θα ήταν ό,τι πρέπει, αλλά..."
"Με δουλεύεις; Μετά το σημερινό, αν βάλω χέρι στη σοκολάτα, θα με σκοτώσει ο Zeff!"
"Εσύ είσαι μάγειρας, σκέψου κάτι."
"Νομίζω πως λίγο νερό με ζάχαρη είναι ό,τι πρέπει γι' αυτές τις περιπτώσεις λόγω της γλυκόζης, είχα διαβάσει σε μια υποσημείωση ότι ο οργανισμός την απορροφά πιο εύκολα γιατί είναι πιο παχύς υδατάνθρακας."
"Αυτό κι αν είναι έκπληξη. Οι γνώσεις σου είναι ελάχιστες και να μην είσαι ιδιαίτερα έξυπνος αλλά μου κάνει εντύπωση που γνωρίζεις μερικά χρήσιμα πράγματα όταν αυτά συσχετίζονται με τη μαγειρική."
"Θέλεις να σε βαρέσω;" τον ρώτησα υψώνοντας τη γροθιά μου.
"Εγώ το είπα για κοπλιμέντο!"
"Κάπου έχεις χάσει την έννοια," αναστέναξα και του γύρισα την πλάτη. "Δεν πέρασα τόσους μήνες στο σπίτι του γιατρού Cromwell χωρίς να μάθω κάτι," τον πληροφόρησα πριν μπω μέσα στην κουζίνα.

Ήταν λες και έμπαινα σε άλλον τόσο, οι μάγειρες περνούσαν σαν σίφουνες από μπροστά μου ετοιμάζοντας τα πιάτα και σερβίροντας τις σωστές ποσότητες προσπαθώντας ταυτόχρονα να τα κάνουν όσο πιο ευπαρουσίαστα γίνεται. Ο Zeff προχωρούσε ανάμεσά τους και δοκίμαζε μια ιδέα από κάθε πιάτο για να διαπιστώσει αν πράγματι ήταν μαγειρεμένο σωστά. Κινήθηκα πλαγιαστά σαν το καβούρι, προσπαθώντας να μην μπω στο οπτικό του πεδίο και άρπαξα ένα ποτήρι από αυτά που είχαν πλύνει νωρίτερα, το γέμισα στα γρήγορα νερό και βούτηξα μερικές πρέζες ζάχαρη από μερικά μπολάκια που ήταν έτοιμα για την παρασκευή φρέσκων γλυκών, το ανακάτεψα με το δάχτυλό μου και επέστρεψα με τον ίδιο τρόπο στην πόρτα.

"Πού νομίζεις ότι πηγαίνεις;" με σταμάτησε ο Zeff λίγο πριν βγω.
"Εεε... Έξω;" ρώτησα νευρικά πασάροντας το ποτήρι διακριτικά στον Desi που στεκόταν δίπλα στην πόρτα.
"Χρειάζομαι άτομο για την λάντζα, ποιος σου είπε ότι μπορείς να τεμπελάζεις εδώ κι εκεί; Ετοιμάσου να αναλάβεις την επόμενη παρτίδα. Και πες και στον φίλο σου ότι η βάρδιά του θα αρχίσει σύντομα."

"Ναι, έρχομαι... τώρα," έριξα μια κλεφτή ματιά στον Desi και μπήκα μέσα.

Τα πιάτα που με περίμεναν ήταν σωρός, θα έλεγε κανείς ότι τόσα που ήταν θα ζημίωναν το μαγαζί με τόσο απορρυπαντικό πιάτων που χρειαζόταν, γι' αυτό και το Baratie προμηθευόταν μεγάλες ποσότητες Gairy που συμφέρει. Με μια σταγόνα, μπορούσες να πλύνεις μέχρι και 100 πιάτα! Ήταν πραγματικά εκπληκτικό! Και κρατούσε και τα χέρια μου απαλά και μεταξένια! Για να μην μιλήσω για το υπέροχο άτομο που μου προκαλούσε ευφορία.

"Shin!" ψιθύρισε ο Desi διακόπτοντας την υπέροχη εμπειρία μου.
"Τι θέλεις; Δεν βλέπεις ότι έχω δουλειά;" ρώτησα εκνευρισμένος με τα χέρια μου γεμάτα σαπουνάδες.
"Ήρθε η ώρα για τη βάρδια μου," με ενημέρωσε κοιτώντας γύρω του. "Ανέκτησε τις αισθήσεις του για μια στιγμή. Ίσα-ίσα που πρόλαβα να του δώσω να πιει λίγο νερό με ζάχαρη. Έπεσε μετά από λίγο για ύπνο. Τα είχε χαμένα και ήταν εξουθενωμένος."
"Τι ήθελες να κάνει; Να σηκωθεί να χορέψει κλακέτες;"
"Γιατί να ήθελε να το κάνει αυτό;"
"Πού τον έχεις τώρα;"
"Στην αποθήκη με τις σκούπες."
"Πας καλά, ρε;" τον κλότσησα απηυδησμένος μιας και τα χέρια μου ήταν πιασμένα. "Εκεί βρήκες να τον βάλεις;"
"Θα μου λερώσεις τα ρούχα! Τι ήθελες να κάνω; Πού αλλού να τον έβαζα για να μην τον δουν;"
"Θα σου έλεγα τώρα!"
"Πάω. Με καλεί το καθήκον και οι δημόσιες σχέσεις του μαγαζιού."
"Ποιο καθήκον, ρε; Σερβιτόρος είσαι."
"Είμαι ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων! Τα υπόλοιπα συμπεριλαμβάνονται στο σέρβις."
"Καλά, ό,τι πεις. Θα τον κοιτάξω εγώ αργότερα, όταν τελειώσω από εδώ."

Δεν περίμενα όμως ότι ο αντικαταστάτης μου θα ερχότανε ώρες αργότερα, όταν πλέον δεν ένιωθα σχεδόν τα χέρια μου από τον αριθμό των πιάτων που είχα πλύνει. Η βάρδια του Desi είχε τελειώσει νωρίτερα από τη δικιά μου, πράγμα που με έκανε να αναρωτιέμαι τι στον καλό τον θέλανε να κάνει. Σκούπισα τα χέρια μου και τον ακολούθησα έξω, ενώ κοιτούσαμε γύρω μας για να δούμε αν μας παρακολουθεί κανείς.

"Λες να έχει συνέλθει μέχρι τώρα;"
"Πιθανόν," είπε ο Desi και ανοίξαμε την πόρτα της αποθήκης.

Και, ναι, πράγματι είχε συνέλθει, και μάλιστα ήταν καλυμμένος με σκούπες, σφουγγαρίστρες και κουβάδες και προσπαθούσε να ελευθερωθεί από το βάρος που είχε πέσει επάνω του. Βλέποντας πως κάποιος άνοιξε την πόρτα, άπλωσε ξεψυχισμένα το χέρι του ως έκλυση για βοήθεια.

"Ηλίθιε! Σου είπα πως δεν έπρεπε να τον βάλεις στην αποθήκη!"
"Να τον κουβαλούσες εσύ," είπε ο Desi τινάζοντας το μαλλί του.
"Βο... ή... θει... α..." ψέλλισε.
"Σκάσε κι εσύ, από την ώρα που σε είδα όλο βοήθεια χρειάζεσαι!"
"Μα..."
"Εγώ δεν πιάνω τις σκούπες."
"Γιατί, θα σπάσεις κανένα νύχι;"
"Μπορεί να λερωθώ."
"Βο... ήθει... α..."

Χτύπησα τα δόντια με τη γλώσσα μου ενοχλημένος και σήκωσα τα πράγματα που είχαν πέσει επάνω του και λίγη ώρα αργότερα καθόμασταν γύρω από ένα γκαζάκι, σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ ο άνδρας ήταν κουκουλωμένος με την κουβέρτα του και έπινε ένα ζεστό ρόφημα. Το βράδυ είχε πέσει για τα καλά και οι πελάτες είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στα σκάφη τους. Η κίνηση στη κουζίνα είχε χαμηλώσει και οι μάγειρες πια καθαρίζανε μόνο τα πιάτα που είχαν επιστρέψει μετά το γλυκό. Κάνοντας μια έφοδο στην κουζίνα, κατάφερα να σουφρώσω μερικά υλικά, χωρίς να βλέπω ούτε και εγώ ο ίδιος τι διάλεγα, ενώ δεν παρέλειψα να πάρω και μερικά κόκαλα με μπόλικο κρέας, που ήταν λες και δεν τα είχαν αγγίξει σχεδόν. Τι στο καλό τρώγανε αυτοί οι άνθρωποι;

Ο νεαρός έτρεμε ακόμα μέσα στην κουβέρτα του, ενώ τα καστανά, σπαστά του μαλλιά, καλούσαν στο μέτωπό του και ο ίδιος μύριζε αλμύρα από πάνω ως κάτω. Όπως μας είπε, το όνομά του ήταν Bui και είχε ναυαγήσει στα ανοιχτά ενώ ταξίδευε με το πλοίο του προς το νησί Mirror Ball όπου θα παρευρισκότανε σε ένα χορό μαζί με άλλους επίτιμους καλεσμένους. Πέσανε όμως πάνω σε καταιγίδα, το πλοίο τους χτύπησε σε κάτι άγνωστο και ο ίδιος παρασύρθηκε από το κύματα. Είχε κρατηθεί με νύχια και με δόντια πάνω στη σανίδα που βρέθηκε μπροστά του από τα συντρίμμια και δεν γνώριζε τι είχαν απογίνει οι υπόλοιποι, καθώς το τελευταίο που θυμόταν από την τραγωδία, ήταν μέλη του πληρώματος να καταπίνονται από τα κύματα. Οι γονείς του τον περίμεναν στο νησί και μας διαβεβαίωνε πως θα δεχόμασταν γερή αμοιβή αν τον παραδίδαμε σε αυτούς ασφαλή.

"Μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι από αύριο την επιστροφή σου. Τώρα θα ήταν καλύτερο να φας κάτι," είπα ενώ μάζευα το κρέας που είχε απομείνει γύρω από τα κόκαλα.
"Τι; Το φαγωμένο να θα φάμε;" ρώτησε με ανοιχτό το στόμα.
"Προτιμάς να σε πετάξω στη θάλασσα ξανά να γίνεις εσύ φαγητό;" ρώτησα κουνώντας του το κόκαλο.
"Όπως και να το κάνουμε, η ιδέα δεν είναι και τόσο ελκυστική," είπε ο Desi.
"Κατάλαβα," είπα ακουμπώντας τα χέρια μου στα γόνατά μου. "Τα πλουσιόπαιδα δεν κάνουν μαμ αν δεν έχουν χαβιάρι. Αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου και κοιτάξτε και εσύ τη δική σας," είπα και μετέφερα πιο εκεί τα πράγματά μου.

Στρώθηκα λίγο πιο εκεί και έξυσα το κεφάλι μου προσπαθώντας να σκεφτώ πώς θα τους έκανα να φάνε αυτό το κρέας που τόσο υποτιμούσαν. Κοίταξα τα υλικά που είχα σουφρώσει στην τύχη και από μπολ και ράφια, έφερα την τσάντα μου και βλέποντας τι ξηρά υλικά είχαν απομείνει μέσα της, άρχισα το μαγείρεμα. Λίγη ώρα αργότερα, τους σέρβιρα μερικές κροκέτες με κόκκινη σάλτα από τις ντομάτες που είχα πάρει από την κουζίνα νωρίτερα, κους-κους και μερικά βραστά λαχανικά.

Τα φάγανε με όρεξη, ενώ συζητούσαμε για τη διάσωση του Bui. Αφού φάγανε το πρόχειρο μενού, αφήσανε τα πιάτα τους τρίβοντας την κοιλιά τους ευχαριστημένοι. Εγώ καθόμουν λίγο πιο εκεί, με την πλάτη μου ακουμπισμένη στον τοίχο παίζοντας με μια οδοντογλυφίδα που είχα ανάμεσα στα δόντια μου.

"Χόρτασα," είπε ο Desi.
"Desi, πάλι δεν έφαγες τα λαχανικά σου; Πόσες φορές σου έχω πει ότι δεν είσαι μωρό πια;" ρώτησα.
"Δεν μου αρέσει το μπρόκολο!"
"Μα αυτές οι κροκέτες ήταν πεντανόστιμες, ήταν καλύτερες από αυτές που είχαμε σπίτι," είπε ο Bui χορτάτος πια. "Με τι τις έκανες;"
"Ε;" τον κοίταξα απορημένος. "Τι θες να πεις; Έγιναν με το κρέας που είδατε πριν λίγο."

"Θες να πεις πως..." κοίταξε εμβρόντητος το πιάτο του.
"Τι περίμενες; Μπορεί αυτό να είναι το Baratie, αλλά θα έπρεπε να είσαι ευγνώμον που κατάφερες να δοκιμάσεις μέχρι και τα αποφάγια αυτών που τρώνε εδώ ενώ δεν έχεις λεφτά."
"Δεν το πιστεύω, ολόκληρος Desi De Hearts, να τρώω αποφάγια πίσω από την κουζίνα ενός πλοίου," κλάφτηκε ο Desi κρύβοντας το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του.
"Έχεις και παράπονο;" του όρμηξα και άρχισα να τραβάω εκνευρισμένος τα μάγουλά του. "Θα έπρεπε να λες ευχαριστώ που κάθισα να σου το μαγειρέψω κιόλας για να το φας!"
"Φο-νάει," είπε ο ξανθόψειρας προσπαθώντας να ελευθερωθεί.
"Εσύ έχεις κανένα παράπονο;" ρώτησα αγριεμένα τον Bui.
"Όχι!" είπε εκείνος με ειλικρίνεια. "Ποιος θα περίμενε ότι θα έτρωγα ένα τέτοιο γεύμα από απομεινάρια. Αν έπρεπε να δηλώσω κάτι, θα έλεγα πως είμαι έκπληκτος. Σώθηκα από τη θάλασσα και κατάφερα να φάω ένα τέτοιο φαγητό, νομίζω πως θα θυμάμαι τη γεύση του για καιρό."

Τον κοίταξα αμήχανα, τα τελευταία του λόγια με είχαν χαροποιήσει αρκετά για να με κάνουν να νιώσω τα μάγουλά μου να καίνε από ντροπή και περηφάνια συνάμα. Ήταν το πιο ευγενικό πράγμα που είχα ακούσει εδώ και πολύ καιρό και η σκέψη ότι η μαγειρική μου είχε αρέσει σε κάποιον αρκετά για να μου πει ότι θα τη θυμάται στο μέλλον ενώ ήταν μαγειρεμένη με τόσο πρόχειρα υλικά με χαροποιούσε ιδιαίτερα.

"Δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο," γέλασα αφήνοντας απότομα τα μάγουλα του Desi και έξυσα τον λαιμό μου.
"Τώρα αποφάσισες να φερθείς συνεσταλμένα;"
"Σκάσε εσύ, βρισιά ήταν το τελευταίο;" μουρμούρισα και του έδωσα μία στο κεφάλι χαμογελώντας σαν χαζός. "Στην πραγματικότητα το κρέας-" συνέχισα...

Μα τότε είδα κάτι που με έκανε όχι μόνο σχεδόν να καταπιώ τη γλώσσα μου αλλά και να χάσω το χρώμα μου. Ο Zeff μας κοιτούσε από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου. Δεν είχα προλάβει να δω την έκφρασή του, μα αυτό μόνο μπελάδες μπορούσε να σημαίνει, ποιος ήξερε τι είχε δει και τι είχε ακούσει μέχρι την ώρα που τον παρατήρησα. Έμεινα σαν άγαλμα για μερικά δευτερόλεπτα ενώ το μυαλό μου έπλαθε σενάρια με τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό και το μοναδικό καλό σενάριο, όπου ο Zeff με συνέχαιρε για την πράξη μου ήταν το μόνο που δεν ταίριαζε με τον χαρακτήρα του δύστροπου αρχιμάγειρα.

Οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν το επόμενο πρωί όταν ο Zeff δεν δίστασε να μου πετάξει με δύναμη την τσάντα μου επάνω μου ενώ βρισκόμασταν στο κατώτερο κατάστρωμα του εστιατορίου. Έπεσα στο έδαφος πάνοντάς την και τον κοίταξα προκλητικά. Ό,τι και να μου έλεγε, ήξερα ότι δεν είχα κάνει τίποτα κακό, ακόμα και αν είχα σουφρώσει υλικά από την κουζίνα για να φιλέψω έναν άγνωστο. Όπως ήταν φυσικό, δεν είχε νόημα να προσπαθήσουμε να κρύψουμε τον Bui και έτσι τα μεγάλα μουστάκια του αρχιμάγειρα έστεκαν λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος απειλητικά από επάνω μας.

"Καιρός να τη δίνεις από εδώ, σπόρε," είπε και μου γύρισε την πλάτη.
"Αυτό ήταν; Αυτό ήταν μόνο;" φώναξα. "Χωρίς να δώσεις ούτε έναν λόγο;"
"Λόγο; Χα," με κοίταξε λοξά. "Πρώτα έρχεσαι στο μαγαζί μου και ζητάς δουλειά, σπας τον τοίχο μου, διαμαρτύρεσαι για τη δουλειά που σου δίνω, έχεις το θράσος και την απαίτηση να βάλω ένα άθλιο πιάτο στο μενού μου και τέλος σουφρώνεις πράγματα από την κουζίνα μου και θέλεις να σου πω και λόγο;"
"Τόσες μέρες τώρα ξεσκάτωνα τουαλέτες, μου φερόσουν λες και ήμουν ένα τίποτα, δεν μου έδωσες την ευκαιρία και δεν μου έμαθες τίποτα σαν μάγειρας," είπα και σηκώθηκα. "Μου άφηνες μόνο τα πιο άθλια υλικά, δεν με άφηνες να φάω καν στο τραπέζι και θέλεις," του επιτέθηκα. "Να σου πω-" απέφυγε την πρώτη μου γροθιά. "Και ευχαριστώ;" ούρλιαξα στηρίζοντας το σώμα μου με τα δύο μου χέρια και επιχείρησα να τον κλοτσήσω.

Το πόδι του σταμάτησε το δικό μου και πριν προλάβω να αντιδράσω για άλλη μία φορά, δέχτηκα μια δυνατή κλωτσιά. Ακόμα και μετά από τόσες φορές, δεν μπορούσα να τις συνηθίσω. Σηκώθηκα πιάνοντας τα πλευρά μου και τον κοίταξα στα μάτια.

"Τι κακό έχουν τα "άθλια" υλικά; Νομίζεις πως θα έχεις στη διάθεσή σου πάντα υλικά πρώτης ποιότητας; Πως θα μπορείς να μαγειρέψεις στις καλύτερες κουζίνες; Πώς θα σε δεχτούν όλοι μα ανοιχτές αγκάλες και δουλεύοντας κάπου θα κοιμάσαι στα πούπουλα; Ότι αυτά που σου μαθαίνουν τα βιβλία θα αρέσουν στον κόσμο; Τι νόημα έχουν να φάνε κάτι που θα μπορούσαν να το είχαν φάει παντού;"
"Ακόμα κι έτσι..."
"Για τι μαγειρεύεις; Για εσένα; Ένας μάγειρας μαγειρεύει πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό του, μόνο έτσι μπορεί να εξελιχθεί σαν μάγειρας, ανακαλύπτοντας νέες συνταγές, ικανοποιώντας για όλα τα γούστα, υπό οποιοσδήποτε συνθήκες, αφήνοντας τη δικιά του σφραγίδα. Γι' αυτό μη μου λες πως τα υλικά μου ήταν άθλια, ΣΠΟΡΕ!"

Η επόμενη κλωτσιά που δέχτηκα με τίναξε πάνω στο μικρό μας σκάφος, από αυτές που χρησιμοποιούσαν για να εμπορευτούν υλικά από κοντινά νησιά. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα ακούγοντας τα τελευταία του λόγια. Σηκώθηκα και στάθηκα στα τέσσερα. Οι φωνές είχαν ξεσηκώσει το υπόλοιπο πλήρωμα που δεν άργησε να σηκωθεί για να ελέγξει τι συνέβαινε και στάθηκαν δίπλα από τον Desi και τον Bui που παρακολουθούσαν σαστισμένοι το θέαμα.

"Γι' αυτό μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις στο μαγαζί μου για να ζητήσεις δουλειά αν δεν έχεις γίνει πραγματικός μάγειρας," συμπλήρωσε πετώντας έναν μικρό σάκο με τρόφιμα. "Έχεις να φας πολλά ψωμιά ακόμα για να δουλέψεις εδώ. Πάρε τους φίλους σου και δρόμο," είπε πιο ήρεμα και στράφηκε να φύγει.
"Δεν χρειάζομαι κανέναν να μου κάνει κήρυγμα για τη ζωή" φώναξα ακουμπώντας το κεφάλι μου στο κατάστρωμα του σκάφους μας. "Δεν ξέρω αν θα πάρει πέντε δέκα ή είκοσι χρόνια... αλλά σε κάνω να πάρεις όλα αυτά τα λόγια πίσω, γεροξεμωραμένε!! Γι' αυτό φρόντισε να μην πεθάνεις, ακούς; Δεν πρόκειται να σου πω ευχαριστώ μέχρι τότε."
"Τι λες τώρα; Δεν πρόκειται να πεθάνω τόσο εύκολα. Υπάρχουν κι άλλα νιάνιαρα εκεί έξω που προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Δεν σκοπεύω να πεθάνω πριν από αυτό," είπε πριν προχωρήσει με τον χαρακτηριστικό του βηματισμό και μπει στην κουζίνα του.

"Δηλαδή φεύγουμε;" ρώτησε ο Desi παρακολουθώντας τον Zeff.
"Δεν χρειάζεται ρώτημα," είπα και γύρισα την πλάτη μου στο Baratie.
"Και τι θα γίνει μ' εμένα;" ρώτησε ο Bui ανήσυχος.
"Δεν μπορούμε να σε αφήσουμε εδώ. Σωστά;"
"Τότε..."
"Αρκεί να μπορέσουμε να βρούμε το νησί στο οποίο θέλεις να πας," είπα αρχίζοντας τις ετοιμασίες για ν' ανοιχτούμε στον ωκεανό.
"Τέλεια!" είπε και πήδηξε μέσα στο σκάφος.
"Κρίμα," είπε στεναχωρημένος ο Desi. "Και είχα μεγάλα σχέδια γι' αυτό το εστιατόριο."
"Αλήθεια; Θες να σε αφήσω εδώ;" ρώτησα σοβαρά.
"Όχι!" πήδηξε μέσα χωρίς άλλη καθυστέρηση.

"SHIN!" ακούστηκε η φωνή του Carne που κατεύφθασε τελευταίος και καταϊδρωμένος στο κάτω κατάστρωμα. "Σκόπευες να φύγεις χωρίς να πεις αντίο;"
"Ναι! Πού είναι οι τρόποι σου;" φώναξε λαχανιασμένη και η σκιά του.
"Μην ανησυχείτε, δεν είναι η τελευταία φορά που με βλέπετε. Την επόμενη θα φροντίσω να μου την πληρώσετε για όλες τις αγγαρείες που μου φορτώσατε όλες αυτές τις μέρες," τους είπα σκουντώντας με το πόδι μου το σκάφος του Baratie για να δώσω ώθηση στο δικό μας.
"Ποιος θα ήθελε να σε ξαναδεί, παλιόπαιδο;"
"Ναι. Να μην ξαναδώ τη μούρη σου γύρω από το μαγαζί μας," είπαν συγκινημένοι.

Τους χαιρέτησα χαμογελώντας αμήχανα. Ποιος θα περίμενε ότι αυτοί οι δύο θα ήταν οι μόνοι που θα ένιωθαν τόσο συγκινημένοι.

"Στο καλό, Shin."
"Να ξαναέρθεις."
"Θα χαρεί σίγουρα και το αφεντικό."
"Καιρό είχε να μιλήσει τόσο," γέλασαν μεταξύ τους.
"Μμ! Καλό κουράγιο," φώναξα.

Το σκάφος μας απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από πλωτό εστιατόριο και οι μάγειρες σιγά-σιγά έγιναν λευκές κουκκίδες στον ορίζοντα. Αναστέναξα και ένιωθα και κάπως ανακουφισμένος. Ο καιρός ήταν καλός και ο ουρανός καθάριος.

"Αλήθεια, Shin... Τι αναφορές έστειλες αυτές τις μέρες στον Floro; Θέλω να πω... ήταν παράξενη αποστολή από μόνη της..."
"Αναφορά;" ξεροκατάπια και τον γύρισα προς το μέρος του με γουρλωμένα μάτια. "Έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο;"

Όνομα: Yoshino Shin
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 60.000 +Αποστολής
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πολύ ωραία ιστορία για άλλη μια φορά.
Δεν γίνεται να βρω κάτι για να σου αφαιρέσω Beli.
1)Ο Zeff σου έβγαλε την πίστη
2)Πεινάω με αυτά που έγραφες...
3)Η τελευταία πρόταση ήταν όλα τα λευτά