Ένας δολοφόνος με τίτλο [Τέλος]

Λινκ προηγούμενης: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6445-topic#215880

Στην προηγούμενη:
Ήμουν στο Crown Island όπου και αποφάσισα να κάνω κάποιες αλλάγες στην προσωπική μου πορεία και να αλλάξω τάξεις για λίγο καιρό. Νίκησα και σκότωσω έναν κλέφτη που υπήρχε στην περιοχή και πλεον ετοιμάστηκα να παω στο Ruluka Island!!

Τώρα:
Ήμουν ήδη στον δρόμο για το Ruluka Island, σκοπός μου ήταν να πολεμήσω τον Whetton και να αναδείξω στους επαναστάτες πως ήμουν ένας άξιος σύμμαχος για τις τάξεις τους. Ο καιρός ήταν καλός και ο ήλιος έλαμπε δυνατά πάνω απο το κεφάλι μου, πράγμα περίεργο για την θάλασσα αυτή, μιας που συνήθως ήταν βροχερά ή είχε αέρα και καταιγίδες. Κοίταξα τον ορίζοντα για να εντοπίσω τον προορίσμό μου, όμως φαινόταν πως ακόμα ήμουν αρκετά μακριά και έτσι δεν μπορούσα να δω ούτε καν την σκιά του. Κοίταξα και πάλι την Log Pose μου, "αυτό το μαραφέτι μου κάνει την ζωή εύκολη!! Ακόμα και εγώ που δεν ξέρω και πολλά απο πλοήγηση, μπορώ και συντονίζομαι μαζί του.", σκέφτηκα και χαμογέλασα. Στο μυαλό μου ήρθε η μικρή του πρώην πληρώμματός μου, η Μια, ήταν πολύ καλή πλοηγός ακόμα και αν ήταν μικρή ηλικιακά. Οι γνώσεις της στην πλοήγηση ήταν ισάξιες και πολλές φορές ξεπέρναγαν τις γνώσεις πολλών πλοηγών. Αναρωτήθηκα τι θα έλεγε μόλις μάθαινε πως είχα αποφασίσει να μην είμαι πλέον μέλος του πληρώματος...

Με τα πολλά η ώρα πέρασε και ύστερα απο περίπου δυο ώρες έβλεπα μπροστά μου την αχνή μορφή ενός νησιού, ήταν λες και υδρατμοί έβγαιναν απο το νησί, δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο για το Ruluka Island, όμως η Log Pose έδειχνε ευθεία προς το νησί, έτσι δεν έμενε πιθανότητα λάθους, έκτος αν είχε χαλάσει. Όπως και να έχει ωστόσο θα πήγαινα αναγκαστικά στο νησί αυτό και θα περίμενα μέχρι να πιάσει το μαγνητικό πεδίο του επόμενου νησιού. Η περιέργεια μου έτσι και αλλιώς με υποκινούσε να πάω στο νησί και έτσι δεν είχα και πολλές πιθανότητες για το αντίθετο... Προχώρησα αρκετά και σύντομα μπορούσα να δώ καθαρά το νησί, φαινόταν λες και η μία μεριά είχε παγώσει και η άλλη είχε καεί... Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα, το τοπίο έμοιαζε αρκετά με την περιγραφή του Ruluka Island, αν βέβαια εξαιρούσε κανείς τον πάγο και την λάβα... Λάβα? Είχα ακούσει για έναν δυνατό Μαρίν που ήταν εδώ στην Grand Line που είχε το Logia φρούτο της λάβας, τον έλεγαν Rob Greywind, αλλά ακόμα και αν είχε πολεμήσει στο νησί αυτό, ποιός είχε χρησιμοποιήσει πάγο εναντίων του???

Έφτασα επιτέλους στο νησί και έδεσα στο λιμάνι του, μαρίν δεν υπήρχαν στην περιοχή και έτσι δεν ανησυχούσα για την μαύρη σημαία στο κατάρτι μου. Κατέβηκα απο το πλοίο μου και το έδεσε στον ειδικό στοίλο, ήταν ωραία αίσθηση μετά απο τόσο καιρό να δένω το καράβι μου στο λιμάνι όπως όλοι οι άνθρωποι, συνήθως έψαχνα για απόμερες παραλίες για να μην το δει κανείς και έχω μπλεξίματα με τους μαρίν και τους κυνηγούς επικυρηγμένων! Γύρισα και προχώρησα στην πόλη, οι άνθρωποι δεν έδειχναν να με φοβούνται παρα το γεγονός πως είδαν την πειρατική σημαία στο κατάρτι μου. "Μάλλον είναι συνηθισμένοι στους κλέφτες, τους πειρατές και τους παρανόμους. Άλλωστε με τον δήμαρχο που έχουν, λογικό είναι να τους βλέπουν εδώ κάθε μέρα.", σκέφτηκα. Σταμάτησα έναν περαστικό και τον ρώτησα αν πράγματι βρισκόμουν στο Ruluka Island, καθώς και τι είχε γίνει και όλα ήταν άνω κάτω.
Δεν έγινε τίποτα ξένε, αλλά ακόμα και άν γινόταν μας απαγορεύεται να μιλήσουμε για αυτό. Δεν μπορώ να σου πω κάτι και τώρα άσε με, γιατί έχω φόρους να πληρώσω και δύο παιδιά να θρέψω... είπε ο περαστικός και αποτραβήχτικος βιαστηκά, σύντομα τον έχασα μέσα στο πλήθος, όμως οι πληροφορίες που πήρα ήταν πολύ σημαντικές...

"Αν κάποιος έχει τους υπηκόους του τόσο φοβισμένους και συνεχώς τους κλέβει, τότε σίγουρα δεν θα τα πηγαίνει καλά με τους επαναστάτες. Τελικά αυτό το νησί ήταν μια καλή λύση στο πρόβλημα μου, σίγουρα μετά απο εδώ θα με βλέπουν με άλλο μάτι..." σκέφτηκα και χαμογέλασα χαιρέκακα, αν το σχέδιο μου πήγαινε καλά τότε σύντομα θα μου ερχόταν το μαύρο γεράκι των επαναστατών με το μύνημα που ήθελα να ακούσω...
Καλήμερα, συγγνώμη που διακόπτω την συζήτηση σας, αλλά ήθελα να μάθω αν το νησί αυτό είναι το Ruluka Island. Είχα ακούσει φήμες για το όμορφο νησί αυτό της Grand Line και σήμερα που έφτασα το είδα μισοπαγωμένο και μισοκαμμένο, μήπως είμαι σε λάθος νησί? ρώτησα με όσο πιο πολύ ευγένια μπορούσα δύο γυναίκες που συζητούσαν χαμηλόφωνα.
Όχι δεν κάνεις λάθος, αυτό είναι το Ruluka Island. Μια φοβερή μάχη ανάμεσα σε δυο αντρες έγινε εδώ και το τοπίο έγινε όπως το βλέπεις. Όσο για την ομορφιά, την έχει χάσει εδώ και χρόνια ξένε, καλύτερα να φύγεις όσο είναι νωρίς, πρωτού πληρώσεις και εσύ τους φόρους... μου είπε η μια απο τις δύο γυναίκες και μου έδειξε μερικούς φρουρούς που στέκονταν στην απέναντι μεριά του δρόμου.

Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα τους φρουρούς, έμοιαζαν πιο πολύ με συμμωρία κλεφτών παρά με φρουρούς. "Μάλιστα, δεν περίμενα κάτι καλύτερο απο τον Whetton, αλλά τέλος πάντων, όσο χειρότερα τόσο καλύτερα για εμένα..." σκέφτηκα και χαμογέλασα καθώς γυρνούσα και πάλι προς τις γυναίκες.
Όταν λες φόρους, τι ακριβώς εννοείς? Εγώ είμαι ταξιδιώτης και ήρθα στο νησί σας για να ξεκουραστώ και να ανεφοδιαστώ, γιατί να πληρώσω φόρους? την ρώτησα, εκείνη με κοίταγε λες και τις έλεγα κάτι αδιανόητο, κατάλαβα πως προσπαθούσε να καταλάβει με ποιανού το μέρος είμαι... Την κοίταξα όσο πιο ειλικρινά μπορούσα και της είπα πως είμαι επαναστάτης και πως είχα έρθει με αποστολή να τους βοηθήσω...
Επαναστάτης? Δεν μπορεί, είδα το πλοίο σου όταν έφτανε, είχε την σημαία με τα κόκκαλα και το μαύρο φόντο, είσαι απο αυτούς, ένας πειρατής, ένας κλέφτης... μου είπε και έφτυσε για να μου δείξει την δυσαρέσκια της.
Μη με βάζεις στην ίδια κατηγορία με τους πειρατές... Εγώ δεν είμαι τέτοιο σκουπίδι, είμαι παράνομος μεν, αλλά πειρατής δεν είμαι, όνειρο μου είναι να δω όλο τον κόσμο ελεύθερο. Με αυτό το όνειρο μπήκα στους επαναστάτες...

Προσπάθησα να δείξω όσο πιο θιγμένος γινόταν απο τα λόγια της και ευτύχως έδειξε να με πιστεύει, με ρώτησε πως και ήμουν σε ένα καράβι με πειρατική σημαία και της είπα πως το πήρα απο ένα σκουπίδι πειρατή, αφού πρώτα τον είχα νικήσει. Ένα χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στα χείλια της κοπέλας, όμως σύντομα έσβησε μιας που οι φρουροί μας είχαν ήδη πλησιάσει.
Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ ξένε, για να μπεις στην πόλη μας και να απολαύσεις τα αξιοθέατα πρέπει να πληρώσεις το ανάλογο φόρο... Για μια μέρα το ποσό που πρέπει να πληρώσεις είναι 100.000 μπελι... είπε ένας απο τους φρουρούς, η ενδυμασία του ήταν ελαφρώς λιγότερο κουρελιασμένη απο των αλλωνών, οπότε υπέθεσα πως ήταν ο αρχηγός τους.
Και αν δεν σε πληρώσω τι θα γίνει? Θα με διώξεις απο την πόλη? Άλλωστε δεν ξέρω αν το παρατήρησες αλλά η πόλη σας έχει γίνει μισή ψητή και μισή παγάκι... Τι ακριβώς θα ήθελα να δω εδώ πέρα??? του απάντησα παγερά δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω, εκείνος φάνηκε να εξαγριώνεται, καθώς άκουσα το χέρι του να κινείτε γρήγορα προς το σπαθί του. Οι υπόλοιποι ετοιμάστηκαν για μάχη, όμως το κατάνα μου τους έκοψε την όρεξη, καθώς ακούμπησε τον λαιμό του φρουρού που είχε μιλήσει...
Θα σου πρότεινα να μην κάνεις απόμες κινήσεις, όταν γίνονται απότομες κινήσεις το σπάθι μου θέλει να κόψει ότι βρέθει μπροστά του και αυτή την στιγμή βλέπει τον λαιμό σου... του είπα με ένα σαρδώνιο χαμόγελο...

Οι φρουροί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και σιγά σιγά κατέβασαν τα όπλα τους, ύστερα απο την προτροπή του αρχηγού τους. Είχα πέσει μέσα, ήταν απλοί κλέφτες που δούλευαν για τον Whetton και έπερναν ένα μικρό μερίδιο το όποιο έδιναν για ποτά και πόρνες. Τα ρούχα και η αναπνοή τους βρώμαγαν, ήταν το είδος παρανόμων που μισούσα, αδύναμοι και βρώμικοι, πραγματικά αποβράσματα. Υπο άλλες συνθήκες θα τους σκότωνα στην στιγμή, αλλά τώρα είχα άλλα σχέδια, θα έπρεπε να δράσω σαν επαναστάτης και να δουλέψω σαν να έχω αποστολή να σώσω αυτούς τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσα να ενδιαφέρομαι λιγότερο για το μέρος αυτό, αλλά το σχέδιο μου απαιτούσε τον ρόλο αυτόν δυστυχώς...
Χαίρομαι που σκέφτεστε πριν πράξετε, αυτό είναι καλό, προβλέπω μια ήρεμη και επικοδομιτική συζήτηση μεταξύ μας. Για πείτε μου λοιπόν, ποιός σας είπε πως μπορείτε να βάζετε φόρους στους τουρίστες και τους πολίτες του νησιού αυτού? Οι φόροι είναι καλοί όταν χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση μια πόλης, την μίσθωση φρουράς για προστασία και άλλα πράγματα... Εσείς απλά τους κλέβετε, νομίζατε πραγματίκα πως δεν θα έφτανε στα αυτιά μας η κραυγή των πολιτών για βοήθεια??? τους ρώτησα λακωνικά...
Καλά το κατάλαβα, δεν είσαι με τον νόμο, είσαι ένα σκουλίκι επαναστάτης έτσι δεν είναι? πετάχτηκε ένας απο τους φρουρούς άλλα ένα απο τα μαχαίρια μου καρφώθηκε στο στήθος του και τον έριξε κάτω νεκρό...

Υπάρχει κάποιος άλλος που έχει να πει κάτι έξυπνο πριν πεθάνει? Ελάτε, δοκιμάστε την υπομονή και την δύναμη μου... Σας υπόσχομαι πως δεν θα μείνετε απογοητευμένοι, αλλά δεν μπορώ να εγκυηθώ πως θα επιβιώσετε κιόλας... τους είπα με παγερό ύφος, εκείνοι κοιτούσαν τον σύντροφο τους που πλέον ήταν νεκρός αλλά δεν είπαν τίποτα, ο φόβος τους είχε καταβάλει. Κόσμος είχε μαζευτεί γύρω μας και παρακολουθούσε την ροή των πραγμάτων, απο ότι κατάλαβα το γεγονός του θανάτου του φρουρού τους είχε φέρει αρκετή χαρά. Κανένας δεν έκανε κίνηση να μου επιτεθεί, αντιθέτως πολλοί ήταν εκείνοι που φώναζαν να τους σκοτώσω όλους, οι κοπέλες πίσω μου είχαν σχεδόν παγώσει στο θέαμα, αλλά δεν κουνήθηκαν, μάλλον ήθελαν λίγο χρόνο για να καταλάβουν τι είχε συμβει.
Θα σας ρωτήσω για μια ακόμη φορά και καλά θα κάνετε να μου απαντήσετε σοβαρά, εκτός αν θέλετε να πάτε βόλτα με τον σύντροφο σας. Ποιός έβαλε τους φόρους στο νησί αυτό? Με πιο δικαίωμα? Και ποιοί είστε εσείς που τους μαζεύετε? τους ξαναρώτησα για μια ακόμη φορά, το ύφος μου ήταν όσο πιο σοβαρό και σκοτεινό γινόταν, παρά το γεγονός πως η εικόνα μου έμοιαζε γελοία στο μυαλό μου.
Δήμαρχος του νησιού είναι ο Master-Whetton, αυτός είπε πως για την άνθιση της οικονομίας του νησιού και της ενδυνάμωσης του, έπρεπε να μαζεύονται οι φόροι... Εμείς απλά φροντίζουμε να γίνεται σωστά η συλλογή των φόρων και να μην υπάρχουν παραβάτες... πήρε τον λόγο ο φρουρός που μου είχε μιλήσει αρχικά...

Εμένα μου φαίνεται πως εσείς είστε οι παραβάτες και οι κλέφτες και ο Whetton είναι ο αρχηγός σας. Τα λεφτά πάνε σε εσάς και μόνο σε σας, δεν πάνε για την ενδυνάμωση του νησιού, πάνε απεθείας στην τσέπη σας και στα ποτά και τις πόρνες που νοικιάζετε τα βράδια... Το νησί αυτό απο εδώ και πέρα θα προστατεύεται απο τους επαναστάτες... Αυτό να πεις στο αφεντικό σου, δεν θα πάρει ούτε ένα νόμισμα απο τους ανθρώπους αυτούς... του είπα με περίσσιο ζήλο και με τρείς κινήσεις του κατάνα μου, οι υπόλοιποι σύντροφοι του έπεσαν νεκροί, εκείνος είχε μείνει παγωμένος και με κοίταγε. Μπορούσα να δω τον φόβο στο βάθος του ματιού του, προσπαθούσε να μην με κοιτάει στα μάτια.
Τι με κοιτάς? Εξαφανίσου απο εδώ πέρα, πήγαινε στον αφέντη σου και πες του πως οι επαναστάτες ήρθαν για να σώσουν το Ruluka από την τυρρανία του... Πες του πως το επόμενο αίμα που θα χυθεί θα είναι το δικό του, τα λεφτά θα πάνε πίσω στον λαό... ΦΥΓΕ... του φώναξα και με μια κοφτή κίνηση άρχισε να τρέχει προς ένα μεγάλο κτήριο που έμοιαζε με κάστρο... Προφανώς εκεί θα έμενε ο Whetton, τον παρακολούθησα με το βλέμμα μου μέχρι που έφτασε στην είσοδο και μπήκε βιαστηκά μέσα. Το σχέδιο μου πήγαινε όπως ακριβώς το είχα υπολογίσει, ο κόσμος πίστευε πως είμαι επαναστάτης και σύντομα θα το μάθαιναν και οι πραγματικοί επαναστάτες και θα με έψαχναν για να το διαπιστώσουν. Τότε θα τους έλεγα πως θέλω να μπω στις τάξεις τους και να αφήσω την πειρατική ζωή... Λίγα ακόμα τέτοια να έκανα στους επόμενους προορισμούς μου και δεν θα ήταν δύσκολο να το πιστέψουν...

Ο κόσμος μαζεύτικε γύρω μου και οι επεφημίες δεν άργησαν να έρθουν, όλοι μου έδιναν συγχαριτήρια και με ευχαριστούσαν που είχα έρθει για να τους βοηθήσω. Προσπάθησα να κρατήσω όσο το δυνατόν πιο χαμηλό προφίλ μπορούσα, άλλωστε ένας επαναστάτης δεν χαίρεται ποτέ με τον θάνατο άλλων ανθρώπων, προσπάθει να σώσει καταστάσεις και να φέρει παντού την ισότητα και την δικαιοσύνη... Έτσι προσπάθησα να μείνω όσο πιο ανέκφραστος μπορούσα και αρκέστικα να τους πω, πως ακόμα είχαμε πολύ δρόμο μέχρι την απελευθέρωση του νησιού. Πράγμα που δεν ήταν και απολύτως ψέμα, η αλήθεια ήταν πως η επόμενη κίνηση ήταν του Whetton, εγώ είχα στείλει το μπαλάκι στην πλεύρα του, πλέον περιμένα να δω πως θα μου το επιστρέψει.... Αν όλα πήγαιναν όπως τα είχα υπολογίσει, ο Whetton δεν θα φοβόταν τόσο εύκολα. Όχι επειδή είχε δύναμη, αλλά πιο πολύ επειδή ήταν πολύ άπληστος για να πει όχι σε περισσότερο χρήμα, οπότε δεν θα έκανε πίσω σε αυτή την πρόκληση... Απομακρύνθηκα απο το πλήθος των πολιτών και έκατσα σε μια γωνία να καθαρίσω το κατάνα μου απο τα αίματα. Πάνω που τελείωνα με αυτό, μια απο τις δύο κοπέλες που είχα μιλήσει με πλησίασε δειλά δειλά. Την κοίταξα και για πρώτη φορά παρατήρησα το πρόσωπο της, είχε μια μεγάλη κάθετη χαρακία κάτω απο το δεξί μάτι, από ότι φαινόταν είχε προκύψει απο μαχαίρι. "Μάλλον δεν είχε να πληρώσει κάποια μέρα και έτσι πλήρωσε σε είδος..." σκέφτηκα απο μέσα μου, προσωπικά δεν με ένοιαζε αλλά έπρεπε να είμαι συμπονετικός και έτσι την ρώτησα πως την απέκτησε την ουλή αυτήν...

Όταν ήμουν λίγο πιο μικρή, οι γονείς μου δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο και για τους τρεις μας, έτσι ο πατέρας μου πλήρωσε για εμένα και την μητέρα μου με σκοπό να έχει αυτός τιμωρία...
Όμως ο Whetton είχε διαφορετική γνώμη απο τους "νόμους" που μας είχε επιβάλει μέχρι τότε, αποφάσισε να τιμωρήσει εμένα για παραδειγματισμό προς τους γονείς μου που δεν είχαν χρήματα... Έτσι διέταξε έναν απο τους φρουρούς του να με κόψει με το μαχαίρι του τόσο βαθειά, ώστε να μείνει για πάντα η ουλή... Ύστερα απο το γεγονός αυτό, έφυγα απο το σπίτι μου για πάντα, δεν ήθελα να είμαι βάρος στους γονείς μου, μόνη μου πλήρωνα μικρότερο φόρο. Έτσι άρχισα να δουλεύω σε ένα μπαρ απο τα δεκαπέντε μου, μέχρι και σήμερα... Ήθελα απλά να πω ένα ευχαριστώ που μας υποστίρηξες, δεν περνάνε συχνά τέτοιοι άντρες απο εδώ πέρα... Βασικά δεν περνάνε ποτέ, είσαι ο πρώτος που ήρθε... μου είπε με ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της, ύστερα έσκιψε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο... Της χαμογέλασα, παρά την ουλή ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα. "Δεν θα με χάλαγε να περάσε μερικές καλές στιγμές μαζί της, αν δουλεύει απο τα δεκαπέντε σε μπαρ, όλο και κάτι θα έχει μάθει για να ευχαριστεί τους άντρες... Η δουλεία - δουλεία και η διασκέδαση - διασκέδαση..." σκέφτηκα πονείρα και γέλασα από μέσα μου. Έκανα στην άκρη και την κάλεσα να κάτσει μαζί μου, οι υπόλοιποι πολίτες ήταν πολύ ευχαριστημένοι και χαρούμενοι με τους φόνους των φρουρών, που δεν παρατήρησαν τις "δουλειές" μου με την κοπελίτσα...

Το μεσημέρι πέρασε ήσυχα, η κοπέλα με είχε οδηγήσει σε έναν λόφο λίγο πιο έξω απο την πολή, όπου και με "ευχαρίστησε" για την βοήθεια μου. Ύστερα απο αρκετές ευχαριστίες της είπα πως ήταν ώρα να φύγω, έπρεπε να τελειώνω με την υπόθεση του Whetton όσο πιο γρήγορα γινόταν και να φύγω απο το νησί. Εκείνη με κοίταξε με ένα ελαφρώς στεναχωρημένο βλέμμα και μου είπε πως δεν ήξερε καν πως με λένε... Της είπα πως με λένε Roni, στο άκουσμα του ονόματος έκανε ένα βήμα πίσω, όμως βιάστηκα να την καθυσηχάσω πως η πειρατική ζωή ήταν παρελθόν για μένα και πως πλέον βοηθούσα τους επαναστάτες πέρνωντας αποστολές, με σκοπό μου να τους πείσω να μπω στις τάξεις τους. Ευτυχώς το γεγονός με τους φρουρούς που είχε προηγηθεί συμπλήρωνε την ιστορία μου, η κοπέλα μου είπε πως το όνομα της ήταν Anabel.
Ήξερα ή μάλλον είχα σχεδόν καταλάβει πως δεν είσαι επαναστάτης, αλλά ήξερα πως θες να γίνεις ένας απο αυτούς. Το αν ήσουν στο παρελθόν πειρατής δεν έχει πλέον καμία σημασία, θαυμάζω την προσπάθεια σου να ελευθερώσεις τον κόσμο από την αδικία και θέλω να σε ακολουθήσω στο ταξίδι σου αυτό... Άλλωστε, δεν νομίζω πως μπορώ πλέον μακριά σου, ύστερα από αυτό που έγινε μεταξύ μας... είπε κοκκινισμένη...
Την κοίταξα και χαμογέλασα, ήξερα πως η ιστορία μου είχε γίνει πιστευτή, της είπα πως ήθελα να έρθει μαζί μου στα ταξίδια μου, όμως πρώτα έπρεπε να τελειώσω την δουλειά μου εδώ πέρα... Συννενοηθήκαμε να βρεθούμε στο πλοίο μου, η Anabel θα πήγαινε από τώρα εκεί με σκοπό να το προετοιμάσει για το ταξίδι. Οι γονείς της είχαν πλέον πεθάνει, οπότε δεν είχε κάποιον να χαιρετήσει στο νησί...

Οι δρόμοι μας χώρισαν, η Anabel κατευθύνθηκε προς το καράβι και εγώ προς το χωριό και το κάστρο που έμενε ο Whetton. Όμως καθώς έμπαινα και πάλι στους χώρους του χωριού, είδα τον Whetton και τα τσιράκια του να με ψάχνουν στους δρόμους. Με εντόπισαν σχεδον αμέσως και μέσα σε δευτερόλεπτα με είχαν κυκλώσει και είχαν ήδη βγάλει τα σπαθιά και τα τσεκούρια τους.
Βρε καλώς τους! Πάνω που ερχόμουν προς το "σπίτι" σου, αν μπορεί να το πει σπίτι κανείς αυτό... Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, οι άνθρωποι αυτοί πεινάνε και εσύ μένεις σε ένα τεράστιο κάστρο... Δώσε τα λεφτά πίσω στους κατοίκους του νησιού και ίσως σε αφήσω να ζήσεις... του είπα λακωνικά κοιτώντας τον στα μάτια...
Νομίζεις πως δεν ξέρω τι είσαι? Δεν είσαι επαναστάτης μικρέ, ένας ψεύτης είσαι που καταχράζετε τις άλλες παρατάξεις... Νομίζεις πως δεν σε ξέρω? Roni D. Razor??? Νομίζεις πως δεν ξέρω πως είσαι πειρατής?? άρχισε να λέει ο Whetton όμως το μαχαίρι μου στο κεφάλι του, του έκοψε την ομιλία και τον σώριασε κάτω νεκρό...
Λυπάμαι Whetton, αλλά δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου χαλάσεις το σχέδιο... Το ίδιο ισχύει και για εσάς παιδιά, λυπάμαι αλλά πρέπει να σας σκοτώσω όλους... είπα κοιτώντας τους υπόλοιπους φρουρούς... Έκεινοι πήγαν να μου επιτεθούν αλλά τα ιπτάμενα μαχαίρια και τα πιστόλια μου είχαν διαφορετική άποψη, μετά απο μερικά δευτερόλεπτα και οι δέκα φρουροί που με περικύκλωναν, είχαν πέσει κάτω νεκροί...
Είπα στους ανθρώπους που συνάντησα να μαζέψουν τα πτώματα και να μοιράσουν τον πλούτο που υπήρχε στο κάστρο και κατευθύνθηκα προς το λιμάνι για να πάρω το πλοίο μου και την Anabel και να φύγω...

Έφτασα στο λιμάνι και την βρήκα μέσα στο πλοίο να ετοιμάζει τα πράγματα για να φύγουμε, με κοίταξε με ένα χαμόγελο. Ήξερε πως είχα νικήσει ακόμα και αν γύρισα τόσο γρήγορα, την ρώτησα μια τελευταία φορά αν πραγματικά ήθελε να με ακολουθήσει και της τόνισα πως τα ταξίδια μου είναι γεμάτα κινδύνους και πολλές φορές, θάνατο. Όμως εκείνη συνέχισε να λέει πως ήθελε να με βοηθήσει να καθαρίσω τον κόσμο απο την αδικία... " Χαζό κορίτσι, σου δίνω τόσες ευκαιρίες να φύγεις και όμως μένεις. Όταν θα έρθει η ώρα θα πρέπει να σε σκοτώσω, δεν θα ήθελα αυτή την τύχη για σένα, αφού όμως θες να με ακολουθήσεις, απλά θα σε καθαρίσω όταν θα είναι η σωστή στιγμή..." σκέφτηκα και μπήκα στο καράβι. Το σχέδιο ήταν απλό θα έλεγε κανείς, όμως θα δούλευε ρολόι για όσο καιρό ήθελα, αρκεί να έπαιζα καλά τον ρόλο μου στα επόμενα ταξίδια μου. Σήκωσα την άγκυρα και έριξα τα πανιά, το πλοίο μου ξεκίνησε για τον επόμενο προορισμό μας, δεν ήξερα που θα πήγαινα από εδώ, αλλά ήξερα πως θα ήταν ενδιαφέρουσες οι επόμενες διαδρομές μας. Η Anabel βγήκε απο την κουζίνα με δύο ποτήρια σάκε, μου έδωσε το ένα και μου είπε:
Στην υγειά μας αγάπη μου, σε ευχαριστώ που έσωσες το χωριό μου και σου υπόσχομαι να σε ακολουθήσω όπου και αν πας. Θα κάνω τα αδύνατα, δυνατά για να ολοκληρώσεις τον σκοπό σου και να καθαρίσεις τον κόσμο αυτό απο την βρωμιά και την αδικία...
Στην υγειά μας!! Αν έχω εσένα στο πλάι μου, δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω τον κόσμο... είπα και κοίταξα τον ορίζοντα...

Μείναμε για λίγη ώρα να κοιτάμε την θάλασσα μέχρι που αποφάσισα να συγκρίνω τον χάρτη με το μέρος που έδειχνε η Log Pose, ώστε να μάθω τον επόμενο προορισμό μας. Η Anabel πετάχτηκε δίπλα μου και μου πήρε τον χάρτη απο τα χέρια...
Είναι το St.Popplar, το έχω ακούσει σε ιστορίες απο τους δικούς μου όταν ήμουν μικρή... Είναι ένα νησί της Άνοιξης όπου το μεγαλύτερο μέρος του νησιού αυτού το καλύπτει η πόλη St.Poplar. Η πόλη αυτή είναι συνδεδεμένη με το Water 7 και το Ennies Lobby μέσω του θαλάσσιου τρένου. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι μαγαζιά με εμπορεύματα από όλο τον κόσμο και δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να βρεθεί σε αυτήν την πόλη αφού αποτελεί μία από της μεγαλύτερες εμπορικές αγορές όλων των θαλασσών. Ακόμα και σε περίπτωση που δεν βρισκέται κατι,στο βορειοδυτικό μέρος της πόλης βρίσκεται η μαύρη αγορά με αγαθά και προΐοντα που μόνο εκεί βρίσκονται όπως το πάρα μα πάρα πολύ σπάνιο ξύλου του Treasure Tree Adam με το οποίο φτιάχτηκε το πλοίο του Βασιλιά των πειρατών. Μερικοί μύθοι λένε ότι κάτω απο την εκκλησία υπάρχει ένα καταραμμένο μαυσωλείο με νεκρούς όπου τα φαντάσματα των ψυχών τους δεν έχουνε αναπαυθεί και κάθε βράδυ ακούγονται οι φωνές τους μαζί με τα νύχια τους να τρίζει ο τοίχος προσπαθώντας να βρούνε μία έξοδο.. μου είπε σχεδόν αμέσως. Φαινόταν πολύ χαρούμενη που με είχε βοηθήσει σε αυτό, δεν ήθελα να της χαλάσω την χαρά και έτσι αρκέστικα στο να της χαμογελάσω... Πήγα στην πλώρη του πλοίου και κοίταξα τον ορίζοντα, όλα φαίνονταν τόσο γαλήνια... Κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει τους καιρούς που έρχονταν...

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: --
Player of the Month Points: 6
Beli: 21.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Ήταν πολύ καλή η αναφορά στη μάχη του Destro με τον DIRK, αλλά η πλοκή ήταν πολύ απλή και παρόλο που είχε δράση δεν την ανέπτυξες. Ήμουν μόνιμα στην κατάσταση "Τώρα έχει ξύλο" και τους τελείωνες μέσα σε δυο γραμμές... Δε μου άρεσε που σκότωσες τον Whetton τόσο εύκολα, μέσα σε μια στιγμή. Πιστεύω ότι μπορούσες να φτιάξεις πολύ καλύτερο σενάριο στο συγκεκριμένο νησί και με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες, όπως έχω δει σε άλλες σου ιστορίες.