[Τέλος]Αυξανομενη Φήμη

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Το καράβι μου είχε επιτέλους μπει σε ένα γρήγορο ρεύμα που με βόλευε στην κατεύθυνση που θα ακολουθούσα. Το άφησα να πλεύσει ήρεμα και έμεινα στο κατάστρωμα χαμένη σε δικές μου σκέψεις. Ήταν κάπως μελαγχολικά να ταξιδεύω τόσο καιρό μόνη μου. Αναρωτιόμουν που σε βρίσκονταν ο καπετάνιος μου και κυρίως, μιας και γνώριζα ότι ήταν στην Μεγάλη Γραμμή, που να ήταν ο Roni. Ποτέ δεν τα πήγαινα ακριβώς καλά μαζί του αλλά μπροστά στις ατελείωτες ώρες βαρετού ταξιδιού από νησί σε νησί, ήμουν έτοιμη να του προτείνω να ταξιδεύουμε μαζί από εκεί και πέρα. Μακάρι να τον έβρισκα κάπου, γιατί, αν και είχαμε και οι δύο από ένα Den Den Mushi επικοινωνίας που μας είχε δώσει ο Rikkido, εγώ δεν είχα ιδεα πως να το χρησιμοποιήσω για να το συντονίσω στην συχνότητα του Roni. Τέτοιες και άλλες σκέψεις, που αφορούσαν γεγονότα που είχα ζήσει πρόσφατα, περνούσαν από το μυαλό μου και σιγά σιγά το φως της μέρας ξεθώριασε, τα χρώματα και οι αντανακλάσεις γλύκαιναν προς το τέλος της ημέρας, μέχρι που σχεδόν είχε νυχτώσει όταν η σκούρα σκιά της στεριάς με απέσπασε από την αναπόληση μου.

Ανοιγόκλεισα λίγο τα μάτια μου μέχρι που σιγουρεύτηκα. Ξεκίνησα να κάνω μερικές κινήσεις για να το προσεγγίσω. Μάζεψα τα πανια και έβγαλα το καράβι από το ρεύμα που ήταν. Έπειτα επέστρεψα στην θέση μου, παρατηρώντας το νησί μπροστά μου που μεγάλωνε καθώς το πλησίαζα και έπαιρνε νέες λεπτομέρειες. Είχε πολύ περίεργο σχήμα... Σε αντίθεση με τα περισσότερα, κοινα νησιά, αυτό είχε στρογγυλούς λόφους. Τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν στο μισοσκόταδο. Μέχρι που πλησίασα πιο κοντά και συνειδητοποίησα ότι τους λόφους υπήρχαν εξογκώματα. Τώρα που απείχα μόλις ένα βήμα από τον κόλπο του νησιού, μου έμοιαζαν οι λόφοι με τεράστιους κάκτους με τις βελόνες τους να πετάγονται μυτεροί προς κάθε κατεύθυνση. Ετοίμασα να δέσω το πλοίο μου αλλά πριν αποφασίσω να αποβιβαστώ σε μια φαινομενικά έρημη ακτή, παρατήρησα σκιές να κινιούνται ύποπτα. Κάποιοι με παρακολουθούσαν ήδη και περίμεναν την στιγμή που θα κατέβαινα και θα ήμουν ευάλωτη σε μια επίθεση. Υπολόγισα τον αριθμό τους αλλά υποψιαζόμουν ότι υπήρχαν και άλλοι στο περιθώριο που κρύβονταν.

Το μόνο συμπέρασμα που μπορούσα να βγάλω για να ετοιμάζονται να μου την πέσουν έτσι, ήταν πως ήταν Κυνηγοί Επικυρηγμένων. Και αν αποδεικνυόμουν σωστή, θα έπρεπε να ξέρουν να παλεύουν καλά. Γι αυτό έκανα τις προετοιμασίες μου. ράβηξα τα γάντια μου για να ελευθερώσω τις πατούσες μου. Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ πριν κάτι παρόμοιο, ωστόσο πίστευα ότι είχα φτάσει και ικανοποιητικό σημείο για να το πετύχω. Άρχισα να δημιουργώ μικρές φούσκες σε σχήμα πατούσας και να τις αφήνω να αιωρούνται μπροστά μου ενώ συνέχιζα δημιουργώντας κι άλλες, πολλές περισσότερες. Μέχρι τότε το περισσότερο που έκανα ήταν να δημιουργώ δύο το μέγιστο, μία σε κάθε παλάμη και να τις συγκρατώ μέχρι να τις πετάξω. Τώρα πια ανακάλυψα όμως ότι εία την δύναμη και αντοχή στην πίεση ώστε να τους δίνω πιο σταθερή μορφή και μάλλον και η εκρηκτική τους δύναμη θα είχε αυξηθεί. Τις άφησα να αιωρούνται για μια στιγμή μπροστά μου επικίνδυνες. Μετά άρχισα να τινάζω τα χέρια μου "σπρώχνοντας" τες, προς διαφορετικές πλευρές για δοαφορετικούς στόχους.

Μες το σκοτάδι, οι διάφανες μορφές τους ήταν πρακτικά αόρατες. Όμως, άρχισαν η μία μετά την άλλη να σκάνε με εκρήξεις και φωνές τραγμένες ακούστηκαν από παντού, συνοδευόμενες από επιφωνήματα πόνου και έκπληξης. Πολλές από τις σκιές κινήθηκαν στα ανοιχτά από την αιφνιδιαστική επίθεση, με αποτέλεσμα να προδωθούν οι θέσεις τους. Τότε βρήκα τηνευκαιία να πέσω κατά πάνω τους, βγαίνοντας από την κάλυψη του καραβιού μου. Το λιγότερο που ήθελα ήταν να πάθει ζημιές το μέσο μου και να κολλήσω σε ένα τέτοιο μέρος για καιρό. Έτσι έπεσα σχεδόν πάνω τους και άρχιζα να τυπώ είτε εξ επαφής, είτε με κύματα έρος από απόσταση τους διάφορους που έβλεπα να κινιονται. Οι ρόλοι είχαν αντιστραθεί καθώς η έφοδος είχε γίνει από την δική μου πλευρά. Ωστόσο τα τραβηγμένα σπαθιά και μαχαίρια τους επιβεβαίωσαν τις υποψίες μου. Ήταν όντως πολλοί, δεν ήξερα για πόσο θα τους συγκρατούσα σε ασφαλή απόσταση από μένα και το μέσο μου. Έπρεπε να τους απομακρύνω τουλάχιστον, αν δεν μπορούσα να τους ξεφύγω!

Όλα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα που δεν είχα πάρει είδηση πόσο άσχημα είχα καταλήξει. Αυτό το αγόρι, αν και νεότερο από μένα δεν θα την γλίτωνε από τα χέρια μου. Αρκεί να λυνόμουν. Όμως αυτός ο άντρας μπροστά μου, ο υποτιθέμενος αρχηγός τους, με τρόμαζε λιγάκι. Φαινόταν πολύ δυνατός και επικίνδυνος. Χαμογελούσε κακόβουλα κοιτώντας με ενώ κάτι μου έλεγε ότι θα προτιμούσα τα βασανιστήρια των marines από τις δύο μέρες "παρέας" μαζί του! Παρά τις διαμαρτυρίες μου και τις προσπάθειες μου να χαλαρώσω και βγάλω τα δεσμά μου, ο άντρας με άρπαξε από τον δεξί αγκώνα και με σήκωσε όρθια με ευκολία, οδηγώντας με με το ζόρι να πέσω με τα μούτρα πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού. Έβγαλε έναν οξύ ήχο και το αγόρι σταμάτησε να παρακολουθεί, δεχόμενο ότι είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσει. Άκουσα την πόρτα πίσω του να κλείνει, και τότε μου κόπηκε η ανάσα. Με μια κίνηση ο άντρας είχε βγάλει την καμπαρτίνα από πάνω του. Πίεζε ακόμα αφόρητα το κεφάλι μου πάνω στο τραπέζι, αλλά τώρα το σώμα μου αφθόρμητα διαμαρτυριόταν, τινάζοντας κα τρέμοντας σε κάθε άκρο του.

Πάλευα αλλά ήταν εμφανές ότι οι δυνάμεις μου δεν θα με βοηθούσαν σε τέτοια κατάσταση που με είχαν φέρει. Χτυπιόμουν και αυτό τον εκνεύρισε, με μια απότομη κίνηση με ώθησε να γυρίσω προσωπο με πρόσωπο. Συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πρωτον ότι έκλαιγα και δεύτερον ότι είχε μείνει γυμνός από την μέση και πάνω. Σκεφτόμενη την συνέχεια προσπάθησα να τον χτυπήσω με οποιοδήποτε τρόπο. Τον είδα να χαμογελά ακόμα πιο πλατιά και μοχθηρά αλλά ήταν πολύ αργά για να με σταματήσω. Το καλάμι μου βρέθηκε να χτυπά τα γυμνά πλευρά του. Η σύγκρουση συνοδεύτηκε από ένα "μπαμ", καπνοί πετάχτηκαν και άστραψε το δωμάτιο ενώ εγώ παραδόθηκα σε μια εξωφρενική από τους πόνους κραυγή. Ένιωθα το καλάμι μου, στο σημείο της επαφής μαζί του, να έχει σκιστεί και καεί ταυτόχρονα. Τον κοίταξα με τρόμο που έδειχνε να απολαμβάνει να βλέπει σε όποιον τον κοίταζε. Και κατάλαβα ότι σε όλο του το σώμα πρέπει να επιδρούσε μια δύναμη φρούτου του διαβόλου που προκαλούσε παθητικά αυτές τις εκρήξεις. Και αυτό θα έκανε τις προσπάθειες μου να τον αποκρούσω, όπως ήμουν με δεμένα χέρια, άχρηστες.

Δεν άντεχα να βλέπω. Ήθελα να λυποθυμήσω, να γλιτώσω κάπως το μαρτυριο του να υπάρχω εκείνη την ώρα. Δεν μπορούσα να παραδοθώ, έτσι διαμαρτυρόμουν με κάθε τρόπο που υπήρχε αν και η διάθεση μου να τον χτυπήσω για να ξεφύγω είχε παραμεριστεί από την παρόμηση να αποφύγω κάθε επαφή μαζί του. Πόσο απαίσιος μπορεί να ήταν να προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο σε μένα, που ήμουν ακόμα τόσο μικρή! Πόσο απαίσιοι ήταν αυτοί οι Κυνηγοί! Μακάρι να μην είχα δεμένα τα χέρια! Η δύναμη του φρούτου του θα ήταν άχρηστη αν τον χτυπούσα με τις πατούσες μου, θα στρεφόταν οι εκρήξεις εναντίον του! Για να σταματήσω με χαστούκισε δυνατά στο πρόσωπο. Και πάλι μια μικρή έκρηξη μου τσάκισε το δέρμα και τα κόκαλα από κάτω. Με γύρισε μπρούμυτα και ένιωσα, τρομοκρατημένη, τα χέρια του να αρπάζουν τα δικά μου ρουχα! Είχε έρθει η σειρά μου. Δεν ήθελα να βλέπω, όμως κοίταξα τα χέρια μου που τα είχαν δεμένα μεταξύ τους με τα γάντια να καλύπτουν τις πατούσες μου. Τα σχοινιά από την πολύ προσπάθεια είχαν χαλαρωσει. Και γω μπορούσα να πιάσω την άκρη τους, ίσως και να λυθώ! Όμως η κίνηση σίγουρα θα τράβαγε την προσοχή του άντρα. Τι έπρεπε να κάνω;

Αν προσπαθούσα να αφαιρέσω τα δεσμά μου, σίγουρα θα γινόμουν αντιληπτή πριν προλάβω να αφαιρέσω και τα γάντια μου. Και τότε δεν θα συνέχιζε από εκεί που ήταν απλώς, θα το έκανε πολύ χειρότερο για μένα, και ήξερα ότι μπορούσε! Ήμουν όμως έτοιμη να δοκιμάσω! Ίσως κατάφερνα τουλάχιστον να καθυστερήσω έστω και ελάχιστα το μαρτύριο ή να τον εκνεύριζα τόσο πολύ που να με σκότωνε και να γλίτωνα μια για πάντα από όλους και από όλα! Είχε ήδη ξεκινήσει να τραβά τα ρούχα μου όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα. Ο άντρας σταμάτησε και συνοφριώθηκε περιμένοντας τη συνέχεια. Εγώ πάλι αναθάρρισα, δεν έκανα το λάθος να βιαστώ και να καταστρέψω την ευκαιρία μου. Έπιασα το χαλαρωμένο σκοινί και το τράβηξα ώστε να κρύψω τα σημάδια από τον άντρα και να μην καταλάβει τι σχεδίαζα.
-Αρχηγέ! ακούστηκε η φωνή του αγοριού πίσω από την πόρτα, χωρίς να τολμά να μπαίνει, πολύ ταραγμένο. Έχουμε πρόβλημα...
Ο άντρας ξεφύσιξε και, σαν από θαύμα, με άφησε και μαζεύτηκε. Για να τον καλούσαν τέτοια ώρα, μάλλον ήταν επίγων. Εγω βέβαια δεν θα ήξερα πως να ευχαριστήσω την τύχη μου, αν όντως κατάφερνα να ξεγλιστρύσω από εκεί μέσα.

Πίσω στο δωμάτιο
Ο άντρας με την καμπαρτίνα είχε ετοιμαστεί και είχε φύγει βιαστικά από το δωμάτιο. Στον διάδρομο απέξω είχε ανταλλάξει μερικές κουβέντες με το αγόρι, μαθαίνοντας τα νέα που έφερνε, και μετά εξαφανίστηκε.
-Να την φυλλάτε αυτήν! διέταξε αναφερόμενος σε μένα. Δεν θέλω να ακουστεί ποια είναι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μοιραστώ την αμοιβή της με κανέναν άλλο!
-Μάλιστα κύριε! έκανε το αγόρι σκυθρωπό με μια μικρή υπόκλιση.
Όμως το σκηνικό είχε κάνει πολύ μεγάλη έκπληξη σε μενα. Από ποιον έπρεπε να με φυλλάνε; Υπήρχε κάποιος άλλος που θα μπορούσε να διεκδικήσει την αμοιβή για το κεφάλι μου; Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που είχε φύγει άρρον άρρον ο άντρας για να ελέγξει; Το θέμα ήταν ότι τα λόγια του είχαν επίδραση και στο γόρι που είχε μείνει να με φυλλά από την πόρτα. Έπιασα τον προβλημτισμό του και αποφάσισα να τον εκμεταλλευτώ, ενώ παράλληλα έπαιζα με τα δεσμά μου.

-Όπως κατάλαβες, πέταξα στο αγόρι ειρωνικά, εσύ δεν πρόκειται να βγάλεις μία από το κεφάλι μου! Κρίμα! Και να σκεφτεί κανείς ότι εσύ με έπιασες!
-Σκάσε! Ο αρχηγός το ξέρει και σίγουρα θα με ανταμείψει!
-Ναι ε; Γιατί εγώ νομίζω ότι δεν δίνει δεκάρα ούτε για σένα, ούτε για οποιονδήποτε άλλο!
-Δεν ξέρεις τι λες! αγρίεψε. Στο Cactus Island μένουν μόνο Κυνηγοί Επικυρηγμένων! Είναι η δουλειά μας να πιάνουμε αποβράσματα σαν κι εσένα. Και τα λεφτά που κερδίζουμε τα μοιραζόμαστε με τους συνεργατες μας!
Οι πληροφορίες που έπαιρνα, αν και απαραίτητες, με έκαναν να φοβάμαι για την δική μου ασφάλεια και παραμονή στο νησί. Ωστόσο συνέχισα με τον ίδιο πειραχτικό τόνο που τον εκνεύριζε.
-Μα αυτός είναι ο αρχηγός! σχολίασα λογικά. Δεν είναι αναγκασμένος να μοιράζεται τίποτα με τους υπόλοιπους!
-Ο Mr.5, αναφέρθηκε το αγόρι στον μελαμψό άντρα, δεν είναι ο ανώτερος στην διοίκηση της οργάνωσης μας! Πρέπει κι αυτός να ακολουθεί διαταγές! Δεν πρόκειται να παραβεί τους κανόνες!

Κάτι έμοιαζε να μου διαφεύγει αλλά θα ήταν παράτολμο για τις υποψίες που θα κινούσα να πιέσω για παραπάνω λεπτομέρειες επί του θέματος. Προς το παρόν το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ξεφύγω. Και γι αυτό, άλλαξα ταχτική.
-Αυτό το τέρας μου μάτωσε τους καρπούς, αναφέρθηκα στις πληγές που είχαν όντως ανοίξει από το τρίψιμο των σχοινιών πάνω τους.
-Να μην αντιστεκόσουν! απάντησε ψυχρά, αλλά έμοιαζε να το σκέφτεται.
Υπολόγιζε αν υπήρχε όντως περίπτωση να έχουν χαλαρώσει τα δεσμά μου, αν θα έπρεπε να τα τσεκάρει. Μάλλον αποφάσισε ότι έπρεπε να ελέγξει και γι αυτό σηκώθηκε και με πλησίασε. Ύψωσε το μαχαίρι του απειλητικά με σκληρό ύφος για να με απειλήσει να μην κάνω τίποτα. Έπειτα μου έκανε νόημα να δείξω τα δεσμά μου. Το έκανα, κρύβωντας στην πίσω πλευρά τα χαλαρά σχοινιά για να μην αντιληφθεί ότι είχα σχεδόν λυθεί. Πλησίασε και άπλωσε το χέρι του για να ελέγξει κατά πόσο ήταν ακόμα σφιχτά. Ήταν η ευκαιρία μου! Αμέσως πετάχτηκα όρθια και πέρασα τα μπράτσα μου πίσω από τον λαιμό του. Προσπάθησα να κινηθώ πίσω του ώστε να τον στραγγαλίσω. Με το μαχαίρι του όμως πρόλαβε να μου σκίσει ένα καλό κομμάτι από το αριστερό μπράτσο.

Τα δεσμά μου τώρα ήταν γύρω από το λαιμό του και τα δεμένα χέρια μου εφάρμοζαν αυξανόμενη πίεση, στενεύοντας την δίοδο του φάρυγγα του για αέρα. Τώρα πράγματι οι πληγές από τα δεσμά μου που τα πίεζα,τραβώντας, είχαν ανοίξει και αίμα έπεφτε υγραίνοντας την λαβή. Το αγόρι χτυπιόταν προσπαθούσε να με πετύχει με το μαχαίρι του όπως και προηγουμένως. Στον πανικό του όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά, ενώ το δικό μου ένστικτο για επιβίωση θόλωνε την αίσθηση του πόνου από το τραύμα του χεριού μου σε μια απλή ενόχληση. Σιγά σιγά, οι προσπάθειες του αγοριού να ελευθερωθεί κατέληξαν σε αδύναμους σπασμούς. Ένιωσα τις αισθήσεις του να τον εγκαταλείπουν και έπεσα μαζί του στα γόνατα συγκρατόντας τον ακόμα. Τον άφησα επιτέλους και προσπάθησα να καταλάβω από τους σφυγμούς του αν ζούσε ακόμα. Πρέπει να ανέπνεε ακόμα παρότι είχε λυποθυμίσει. Ετριξα τα δόντια αναρωτιόμενη αν έπρεπε να τον ξεκάνω όπως ζητούσε ο θυμός μέσα μου. Τον κοίταξα, το στόμα του είχε μείνει ανοιχτό ενώ ο λαιμός του είχε τα σημάδια της πίεσης. Έβρισα και έκανα μεταβολή από το θέαμα που με εκνεύριζε και ήξερα ότι μπορεί να μετάνιωνα στο μελλον.

Περιφερόμουν σε ένα άγνωστο κτήριο, ψάχνοντας έξοδο που δεν ήξερα που βρισκόταν. Το χέρι μου έτσουζε βασανιστικά με την πληγή ανοιχτή, να τρέχει το αίμα από μέσα. Τα αυτιά μου τεντωμένα στους θορύβους, η ανάσα μου γρήγορη από το τρέξιμο και την αγωνία. Που στο καλό έπρεπε να πάω για να βγω έξω; Σκάλες από δω και από κει, άλλες για πάνω, άλλες για κάτω. Επιχείρησα τις πάνω γιατί δεν είχα συναντήσει παράθυρο στον όροφο μέχρι στιγμής. Στο κλιμακοστάσιο, άκουσα φασαρία, βήματα, συζητήσεις. Κάποιοι κατέβαιναν! Χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου και χώθηκα μέσα. Και βρέθηκα να κοιτάω και να μου επιστρέφει το βλέμμα απορημένα, ένας άντρας με ξανθιές μπούκλες και εφαρμοστή στολή!
-Ποια στο καλό είσαι εσύ;
Και μετά κατάλαβε. Πριν προλάβει όμως να φωνάξει, να ειδοποιήσει τους υπόλοιπους, είχα πέσει πάνω του για να του κλείσω το στόμα. Πλησιαζοντας τον, αντέδρασε σηκώνοντας το γόνατο του έτσι ώστε να με πετύχει στην κοιλιά. Έπνιξα την φωνή που θα μου ξέφευγε και κράτησα το στόμα του σφυχτά, εμποδίζοντας τον.

Η μάχη που ακολούθησε ήταν ενας αγώνας μέσα στο άγχος του να μιλήσει ο αντίπαλος μου και εγώ να ανταπεξέλθω ώστε να τον υποτάξω πριν τα καταφέρει. Έχοντας δει ότι τα πλευρά μου, κάτω από το σηκωμένο χέρι μου, ήταν ανοιχτά σε χτυπήματα, ο άντρας είχε βαλθεί να τα τσακίζει σε γονατιές μου με έκαναν να λυγίζω όλο και περισσότερο. Έβαλα όλο το βάρος μου πάνω του και κατάφερα να τον πετάξω στο έδαφος όπου κυλιστήκαμε για λίγο. Σταμάτησε από την αλλαγή θέσης τις επιθέσεις του και ανέβηκα πάνω του. Κρατώντας ακόμα το στόμα του, έφερα το δεύτερο μου χέρι στο στέρνο του και το πίεσα άμεσα με την πατούσα μου. Το σώμα του τραντάχτηκε από την δράση του φρούτου μου, από το ανοιχτό στόμα του πετάχτηκε κάτι υγρό που φαντάστηκα πως ήταν αίμα και έβρεξε την παλάμη μου. Ήταν στο όριο και, για να τον αποτελειώσω, επανέλαβα την κίνηση. Το σώμα του τραντάχτηκε πιο πολύ από όσο είχε καταφέρει μέχρι τότε με τις δυνάμεις του. Με πέταξε από πάνω του αλλά το μόνο που του ξέφυγε ήταν ένας πνιχτός από το αίμα, πονεμένος ρόγχος και μετά λυποθύμισε με το κεφάλι γερμένο στο πλάι.

Έμεινα να τον κοιτάω για λίγο με το κεφάλι μου να πέρνει χιλιάδες στροφές. Αυτός πρέπει να ήταν άλλος ένας κυνηγος, δεν θα μου προξενούσε άμεσο πρόβλημα έτσι όπως τον είχα καταντήσει, όμως παραμόνευαν πολλοί περισσότεροι και μέχρι να έφτανα στο καράβι μου θα μπορούσα να διανύσω πολύ απόσταση. Χρειαζόμουν μία κάλυψη. Δεν ήταν απαραίτητο να είναι η καλύτερη του κόσμου, η νύχτα εξάλλου ήταν ακόμα πυκνή για να καλύψει λεπτομέρειες. Έπιασα τον άντρα από τις μασχάλες και τον έσυρα σε έναν τοίχο μέχρι να ανασηκωθεί ο κορμός του και να μπορέσω να του αποσπάσω τα περισσότερα ρούχα. Τα φόρεσα πάνω από τα δικά μου για να μου εφαρμόζουν καλύτερα στο μικρόσωμο σώμα μου και έχωσα τις άκρες των μαλλιών μου κάτω από το γιακά του πουκάμισου. Ήλπιζα να ήταν αρκετό σε συνδυασμό με το κατεβασμένο κεφάλι μου, να μην τράβαγα πολλά βλέματα. Άρχισα την περιπλάνηση στους διαδρόμους με περισσότερη αυτοπεποίθηση αν και είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα, και προσποιούμενη την συνηθισμένη και αθώα.

Το σχέδιο πήγαινε καλά. Απέφευγα τις μεγάλες παρέες. Οι κυνηγοί του νησιού γενικά δεν είχαν και τις κοντινότερες σχέσεις μεταξύ τους. Λίγοι κινούνταν σαν ομάδα ενώ συνεργάζονταν αποκλειστικά και μόνο για να πιάσουν τα μεγάλα "ψάρια". Πήρα από πίσω μια παρέα τριών από δαύτους που συζητούσαν χαμηλόφωνα, προφανώς για κάποιο κυνήγι που δεν αφορούσε τους υπόλοιπους. Και με οδήγησαν ευτυχώς στην έξοδο. Και πάνω που είχα χαρεί ότι θα μπορούσα να ξεγλιστρύσω και να ψάξω το καράβι μου, μια εικόνα με έκανε να ακολουθήσω πιο σκυφτά την παρέα των κυνηγών, παίζοντας το αδιάφορη. Ο μελαμψός άντρας τριγυρνούσε εκεί κοντά, ενώ μια γυναίκα με κίτρινο φόρεμα και ...ομπρέλα;... τον ακολουθούσε από πίσω. Φαινόταν αρκετά θυμωμένος ενώ η γυναίκα από πίσω του, στον κόσμο της, χασκογέλαγε. Δεν θα ήθελα με τίποτα να με πάρει το μάτι του πάνω που το είχα σκάσει, αλλά και εκείνος δεν φαινόταν ικανός να συνειδητοποιήσει τι γινόταν γύρω του από τα νεύρα του. Άφησα πίσω μου το κτήριο που τριγύριζε ο Mr.5 και, ακολουθούντας την παρέα, κατέληξα σε μια σκοτεινή παμπ.

Το μέρος φωτιζόταν από ελάχιστα φώτα, οι σκιές έπεφταν μακριές και κάλυπταν τις περισσότερες επιφάνειες. Δεν ακούγονταν ιδιαίτεροι θόρυβοι, δεν υπήρχε μουσική αλλά και ούτε πολλές συζητήσεις. Επικρατούσε ένας εκνευρισμός κι εκεί αν και κανείς δεν ύψωνε την φωνή του. Στο μπαρ κάθονταν μοναχικοί κυνηγοί και έπιναν τα ποτά τους. Η παρέα των τριών που ακολουθούσα έστρυψε και κατευθύνθηκε προς ένα απόμακρο, γωνιακό τραπέζι για ησυχία. Δεν είχε νόημα να τους πλησιάσω άλλο, αντιθέτως, πήρα μια θέση σε ένα τραπέζι μπροστά από την ψηλή μπάρα από όπου δεν τραβούσα προσοχή. Ένας τύπος ήρθε να μου πάρει παραγγελία. Σχεδόν ξεχάστηκα από τη συνήθεια να παραγγέλνω αναψυκτικά. Ωστόσο, αν το έκανα εκείνη την ώρα, σίγουρα θα κινούσα υποψίες. Ποιος κυνηγος άλλωστε θα παρέγγελνε μη-αλκοολούχα; Παράγγειλα μια μπύρα και μετά από λίγο μου κατέφτασε. Δεν την ακούμπησα εννοείται. Δεν τα πήγαινα καλά με το ποτό και ήθελα το κεφάλι μου πεντακάφαρο εκείνη την ώρα. Οπότε το αυτί μου έπιασε μια συζήτηση που είχαν ο μπάρμαν με έναν πολύ σωματώδη άντρα στην μπάρα.

Τέντωσα τα αυτιά μου και ανά διαστήματα προσποιόμουν ότι έπινα από το ποτό χωρίς να κατεβάζω γουλιά όμως. Ο μπάρμαν είχε ένα κουρασμένο ύφος στο πρόσωπο του που όμως τα νέα του έδιναν ένα ενδιαφέρον που σπάνια του προκαλούσαν τα νέα των Κυνηγών. Ο κυνηγος που μιλούσε είχε ξεκάθαρα εκνευρισμό στην φωνή του η οποία ακουγόταν κάπως πιο ψιλή από ότι θα περίμενες για άντρα της δικής του σωματικής διάπλασης.
-Ήταν λες και δεν έπαιρε σοβαρά την επίθεση! έκανε σιγανά αλλά οργισμένα. Όσοι του επιτέθηκαν, τους νίκησε με μία κίνηση! Βέβαια, όσοι κατάλαβαν ποιος ήταν δεν του επιτέθηκαν αλλά δεν φαινόταν να τον ένοιαζε αν του επιτίθονταν εξ αρχής!
Κοπάνησε την τεράστια γροφιά του στην μπάρα με δύναμη. Δεν ήξερα σε ποιον αναφέροταν και μου τράβηξε την προσοχή ομολογώ.
-Εσύ του επιτέθηκες; ρώτησε ο μπάρμαν και ο άντρας σκίρτησε στην θέση του.
-Μόνο στην αρχή... απάντησε σιγανά μετά από μια μικρή παύση στην οποία διάλεγε τα λόγια του. Αλλά δεν συνέχισα όταν ειδα τα οπλα του και αυτός δεν μου επιτέθηκε.

-Σιδερογροθιές έτσι; ρώτησε ο μπάρμαν απλά για να επιβεβαιώσει όσα είχε ακούσει μέχρι στιγμής. Και με την περιγραφή που άκουσα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτός ήταν!
-Σίγουρα! Το κωλόπαιδο! έκανε οργισμένα. Να μας ξεφτυλίζει κάποιος τόσο νέος!
-Έλα τώρα! προσπάθησε να τον καθησυχάσει ο μπάρμαν αλλά μάλλον, όχι γιατί το πίστευε, αλλά γιατί δεν ήθελε να συνεχίσει να κοπανάει την μπάρα του στον εκνευρισμό του. Αν συνεχιζόταν ο καβγάς δεν θα είχε ελπίδα. Ήσασταν και πολλοί περισσότεροι! σχολίασε με ειρωνική ευχαρίστηση και χάθηκε η επίδραση που μόλις είχε εξευμενίσει τον κυνηγό μπροστά του. Και μετά φωνάξατε τον Mr.5; ρώτησε αλλάζοντας το κλίμα.
-Ναι, έγνεψε ο κυνηγός. Αλλά κι αυτός δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Βλέπεις το αγόρι είπε ότι εμείς του επιτεθήκαμε πρώτοι, δεν σχολίασε κανείς τους την αλήθεια αυτή, και ότι ο ίδιος δεν είχε καμία διάθεση να έρθει σε αντιπαράθεση με ανθρώπους της ίδιας παράταξης. Οπότε και ο Mr.5 το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να του δώσει τις προμήθειες του ζήταγε να αγοράσει και να τον ξαποστείλει όπως είχε έρθει.

Κάπως άρχισε να συμπληρώνεται το παζλ με τα κομμάτια που μου έλειπαν. Κάποιος είχε έρθει στο νησί, κάποιος άλλος Κυνηγός που δεν άνοικε στην ομάδα των Κυνηγών του Cactus Island. Τους είχε αναστατώσει τόσο με αποτέλεσμα να φωνάξουν εκείνον τον απαίσιο τον Mr.5, με αποτέλεσμα να γλιτώσω κι εγώ! Θα του χρωστούσα ευγνομωσύνη, ομως σαν πειρατής που ήμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να του την επιστρέψω ποτέ. Πάντως χαιρόμουν που τους είχε φέρει σε τέτοια κατάσταση. <<Καλά να πάθουν!>> Τους είχε πειράξει που ένας μόνος του είχε καταφέρει να τσακίσει τις άμυνες τους και ότι δεν είχαν δικαιολογία για του επιτεθούν περεταίρω. Όμως πόσο δυνατός παίζει να ήταν; Και ήταν και νέος από ότι είχα ακούσει. Κάτι σκιάχτηκε μέσα μου, λες και ήμουν ένα βήμα πριν την συνειδητοποίηση αλλά αυτό το βήμα ήταν πολύ μακριά για να το κάνω. Ένιωσα εκνευρισμό που δεν μπορούσα να καταλάβω, όμως έκανα στην άκρη τα εσωτερικά μου ερωτήματα. Έπρεπε να είχα ψύχραιμο κεφάλι.
-Τι ήθελε στο νησί; Μόνο προμήθειες; συνέχισε την συζήτηση ο μπάρμαν που του κέντριζε το ενδιαφέρον ο νεαρός κυνηγός.

-Και πληροφορίες. Από ό,τι κατάλαβα έχει κάποιον στόχο συγκεκριμένο. Κάποιον παράνομο που ψάχνει. Ο Mr.5 φάνηκε κάπως άβολα στο να απαντήσει. Δεν ξέρω ποιον ζητά, δεν άκουσα. Αλλά μάλλον δεν έμαθε τίποτα, φάνηκε αδιάφορος από ό,τι και αν άκουσε. Όχι ότι περίμενα από τον Mr.5 να του πει το παραμικρό ακόμα και να ήξερε. Ένας παράνομος σημαίνει άλλη μια πιθανότητα για να βγάλουμε λεφτά εμείς. Δεν χρειαζόμαστε και άλλους ανταγωνιστές! Έπειτα χτύπησε άλλη μια φορά την γροθιά του στην μπάρα, ο μπαρμαν ήρθε στα όρια του. Το κωλόπαιδο όσο πάει και μεγαλώνει το όνομα του...
Δεν χρειάστηκα να παραμείνω περισσότερο. Δεν με ένοιαζαν οι λεπτομέρειες του επαγγέλματος και της νοοτροποίας τους, δεν σκόπευα να αφήσω να με πιάσουν ξανά! Άφησα χρήματα στο τραπέζι μου χωρίς να φωνάξω για το λογαριασμό και σηκώθηκα χωρίς να ρίξω δεύτερη ματιά πίσω μου.
Ίσως να έπρεπε γιατί ο ογκώδης κυνηγός από την μπάρα, γύρισε το κεφάλι του πάνω από τον ώμο και έριξε μια ματιά στο τραπέζι που μόλις είχα εγκαταλείψει. Τα μάτια του στένεψαν σε σχισμές όταν παρατήρησε το γεμάτο ποτήρι μπύρας πάνω του. Έπειτα από λίγο και χωρίς να σχολιάσει καθόλου τι είχε παρατηρήσει, πλήρωσε το ποτό του και βγήκε έξω από το μαγαζί.

Κινήθηκα έξω από την παμπ με προορισμό τα ανοιχτά που ήταν κοντά στην ακτή. Παρακολουθούσα τις κινήσεις γύρω μου με την άκρη του ματιού μου. Δεν φάνηκε να με παρατηρεί κανείς με καχύποπτο ύφος και εγώ δεν έδωσα δικαίωμα για να το κάνουν. Λες και το έκανα κάθε μέρα, πήγα μέχρι τις αποθήκες όπως φαίνονταν τα μεγάλα κατασκευάσματα στις ακτές. Δεν υπήρχαν πολλοί κυνηγοί εκεί, και όσοι ήταν, ήταν απασχολημένοι με τις δικές τους δουλειές για να προσέξουν έναν άλλον, κάπως περίεργο κυνηγό -εμένα! Προσποιόμενη και εγώ την πολύ απασχολημένη και αδιάφορη, κινήθηκα προς το εσωτερικό όπου κανείς άλλος δεν βρισκόταν. Εκεί πήρα μια βαθιά ανάσα. Είχα αρχίσει να κουράζομαι από την προσοχή που απαιτούσε η δουλειά μου. Έλεγξα με βιαστικές, ερευνητικές ματιές το χώρο για να διαπιστώσω αν βρίσκονταν προμήθειες εκεί, αν υπήρχε κάποιος χώρος που κρατούσαν τα λάφηρα των πλοίων που παγίδευαν στους κόπλους του νησιού. Δεν βρήκα κάτι. Ίσως στην αναταραχή να μην είχαν προλάβει ακόμα να ασχοληθούν με το πλοίο μου. Εμενα με είχαν πιάσει ήδη οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να βιαστούν για κάποια άλλη δουλειά.

Μπορούσα όμως να δω τσουβάλια με προμήθειες και τρόφιμα που αναζητούσα πριν ακόμα προλάβω να φτάσω στο νησί. Δεν θα μπορούσα να κουβαλήσω όσα ήθελα για να έχω ένα αυτάρκες και χορτάτο ταξίδι, όμως κατι θα μπορούσα να κάνω και με τα ελάχιστα που θα έπαιρνα μαζί μου. Είχα συνηθίσει εξάλλου στις ελλείψεις. Ήμουν έτοιμη να χώσω στις τσέπες μου ό,τι μπορούσα και να κουβαλήσω μερικά άλλα ελαφρια στον ώμο όταν άκουσα ένα συρσιμο. Πάγωσα για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά συνέχισα λες και δεν είχα ακούσει τίποτα. Κάποιος με παρακολουθούσε, δεν γλίτωνα την συμπλοκή. Μαζεύοντας ό,τι ήθελα δεν κινήθηκα προς τα έξω της αποθήκης, αλλά ακόμα πιο βαθειά στο εσωτερικό της. Εκεί όπου οι ήχοι πνίγωνταν από τους μακριούς, σκονισμένους διαδρόμους και όπου κανένας δεν βρισκόταν γιατί δεν υπήρχε τίποτα χρήσιμο. Σε μια φάση έκανα πως ήθελα να συμαζέψω λίγο τα πράγματα που κουβαλούσα και άφησα τις σακούλες κάτω, σκύβοντας από πάνω τους. Ήμουν σίγουρη ότι αυτός που με παρακολουθούσε με είχε ακολουθήσει και βρισκόταν κοντά. Έβγαλα τα γάντια μου με συγκαλυμένες κινήσεις, και γυρνώντας απότομα εξαπέλυσα δύο φούσκες από κάθε πατούσα προς την σκιά που παραμόνευε.