[Τέλος]Αυξανομενη Φήμη

Είδα την σκιά να τραβιέται αλλά δεν ήταν αρκετό στην αιφνιδιαστική επίθεση που δέχτηκε για να αποφύγη την ζημιά. Οι εκρήξεις που ακολούθησαν πέταξαν τον ύποπτο προς τα πίσω, και ακολουθώντας τον, είδα την κουκούλα από το πανοφόρι του να πέσει. Αναγνώρισα αμέσως τον Κυνηγό από το μπαρ αν και ήταν μια άσχημη έκπληξη να βλέπω ότι κάποιος με είχε μυριστεί. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να ειδοποιήσει τους υπόλοιπους αλλά δεν φαινόταν να έχει και τέτοια διάθεση. Και τότε κατάλαβα ότι εφόσον με υποψιαζόταν, απλά δεν ήθελε να μοιραστεί την αμοιβή με κάποιον άλλο. Θα ολοκλήρωνε τη δουλειά μόνος του. Όρθωσε το σώμα του και έσφυξε τις γροφιές του.
-Εσύ δεν είσαι σίγουρα Κυνηγός του νησιού! επιβεβαίωσε και ετοιμάστηκε για μάχη.
Με μια κίνηση πέταξε από πάνω του το πανωφόρι του. Και τότε έμεινα με το στόμα ανοιχτό. <<Γιατί ένας άντρας να φοράει φόρεμα με ροζ ρομβάκια;>> Υπήρχαν δύο εξηγήσεις. Η μία ήταν ότι είχε περίεργες προτιμήσεις!! Η άλλη ότι....
-Είσαι γυναίκα;

Μάλλον προσβλήθηκε γιατί είδα μια φλέβα να πετά στον κρόταφο της. Όχι ότι ήταν περίεργο για το εξωφρενικά γυμνασμένο σώμα της. Πραγματικά, τώρα που διαγράφονταν όλοι οι μυες της από το εφαρμοστό φορεματάκι της, το θέαμα ήταν ανησυχητικό. Ο καθένας θα μπορούσε να την περάσει για άντρα καθώς καμία από τις γυναικείες καμπύλες δεν είχε παραμείνει θυληπρεπής. Ωστόσο, η ψιλή φωνή της και τα ροζ, μπουκλωτά κοτσιδάκια της, ίσως θα έπρεπε να με προϊδεάσουν...
-Και βέβαια είμαι γυναίκα , ακούστηκε η φωνή της βαριά από τα νεύρα της.
-Συγνώμη! Λάθος μου!
Δεν περίμενε δεύτερη στιγμή. Μια μια αγριεμένη κραυγή μου επιτέθηκε προσπαθώντας να με γρονθοκοπήσει μέχρι θανάτου. Άρχισα να υποχωρώ ένα βήμα με κάθε ένα που πλησιάζε αυτή σε έναν χορό άκομψο και ασυγχρόνιστο. Μεχρι να ανασκουμπωθώ για να επιχειρήσω κάποια επίθεση με είχε κολλήσει στον τοίχο. Είδα τη γροθιά της να έρχεται κατά πάνω μου.

Τράβηξα το κεφάλι μου στο πλάι. Η γροθιά της, ίδια με κανονόμπαλα, έσκασε δίπλα μου. Άκουσα ένα κρακ και ήμουν σίγουρη ότι από το χτύπημα, πρόβλημα θα είχε ο τοίχος και όχι το χέρι της! Έσυρα τα χέρια μου με ανοιχτές τις παλάμες για να έρθουν σε επαφή με το σώμα της. Μάταια! Η γυναίκα αυτή ήξερε προφανώς και πολεμικές τέχνες για να εκδηλώνεται η μεγάλη σωματική της δύναμη στο μέγιστο. Με μια συρτή κίνηση, έσπρωξε με την πάπια της τα χέρια μου και μου ανταπέδωσε το χτύπημα στο στομάχι. Μπορεί να μην είχε πατούσες, όμως με τσάκισε. Ένιωσα την ανασα μου να με εγκαταλείπει και την λογική να ξεφεύγει από το μυαλό μου από τον πόνο. Έπειτα σήκωσε το γόνατο της. Ήμασταν πολύ κοντά, το δεύτερο χτύπημα που δέχτηκα στο στομάχι με έκανε να λυγίσω πάνω στο γόνατο της. Ένιωσα τα χέρια της να αρπάζουν τα μέλη μου και την επόμενη στιγμή βρέθηκα στον αέρα, πάνω από το κεφάλι της ανύμπορη να κουνηθώ, περιμένοντας απλώς την πτώση που δεν άργησε να γίνει. Έσκασα σαν σακί κάτω και προσπάθησα να σηκωθώ βαριανασαίνοντας και τρέμοντας.

Ήρθε από πάνω μου αργά. Σήκωσε το χοντρό σαν κολλόνα πόδι της και με πάτησε στην πλάτη υποχρεώνοντας με να μείνω κάτω.
-Τώρα ή θα έρθεις ήρεμα ή θα σε αναγκάσω με το ζόρι. Δεν έχει νόημα όμως να προσπαθείς. Έχεις ήδη χάσει.
Το πρόσωπο μου είχε κολλήσει στο πάτωμα. Όλο μου το σώμα πιεζόταν τόσο, που έλεγες θα κόλλαγα και θα γινόμουν ένα με αυτό.
-Δεν μπορώ να σε αφήσω να με πιάσεις! είπα μέσα από τα δόντια μου.
Έβαλα τις παλάμες μου στο έδαφο για υποστήριξη και άρχισα να προσπαθώ να πιέζω, κόντρα στην δύναμη που μου ασκούσε, για να σηκωθώ έστω μερικά εκατοστά. Η προσπάθεια ήταν βασανηστική παρότι είχα να αντιμετωπίζω μόνο τη δύναμη του ενός ποδιού της. Με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα και τότε συγκεντρώθηκα όπως είχα κάνει άπειρες φορές στην προπόνηση μου σε μια κατακλειστική αίσθηση πόνου, εξαλύφοντας κάθε τι άλλο από το μυαλό μου. Ακούμπησα ελαφριά την μία πατούσα μου στο στήθος. Και τότε ένιωσα την πίεση που μου ασκούσε να εξαφανίζεται καθώς η Κυνηγός, τρομαγμένη, πισωπατούσε για να δει καλύτερα τι γινόταν.

Δεν αιφνιδιάστηκα καθόλου. Την περίμενα αυτήν την αντίδραση και γιθ αυτό παρέμεινα συκεντρωμένη. Γιατί ήξερα πως μια φούσκα σε σχήμα πατούσας θα έβγαινα από την πλάτη μου, μια κόκκινη φούσκα που περιείχε όλο το στρες και την κούραση που είχα δεχτεί. Ένιωσα τις δυνάμεις μου να επιστρέφουν λες και δεν είχα πολεμήσει ποτέ προηγουμένως, και ικανοποιημένη, σηκώθηκα όρθια. Πέρασα το ελεύθερο χέρι μου πίσω από την πλάτη μου για να συγκρατήσω την φούσκα και την έφερα μπροστά μου. Πλέον μπορούσα να χαλαρώσω και σχημάτισα ένα χαμόγελο στα χείλη μου βλέποντας την προ ολίγου σίγουρη για την νίκη Κυνηγό τώρα να τρέμει δίχως να γνωρίζει πόσο επικίνδυνη ήταν ακριβώς αυτή η φούσκα.
-Τι στο καλό είναι αυτό; απαίτησε να μάθει αν και δεν μπορούσε να κρυψει μια νότα φόβου στην χροια της.
-Κάτι που καλύτερα να μην ακούμπαγες! Όμως δεν το γλιτώνεις τώρα. Συγνώμη, δεν μπορώ να σε αφήσω να με πιάσεις! Το χαμογελο μου πλάτυνε από εγωιστική χαρά. Έχω πράγματα να κάνω ακόμα!
Και με μια κίνηση ελευθέρωσα την φούσκα από την λαβή μου και την είδα να κατευθύνεται προς το μέρος της. Προσπάθησε να την αποφύγη, να ξεφύγει οδηγημένη από καθαρό ένστικτο, όμως την ακολουθούσε. Με την πρώτη επαφή δεν υπήρχε επιστροφή. Η φούσκα εισήλθε στο δικό της σώμα, συνταράσσοντας το από συγκεντρωμένο στρες μέχρι που την άφησε ξέπνοη στο έδαφος.

Την παρατήρησα για λίγο έτσι όπως είχε μείνει πεσμένη στο έδαφος. Έπειτα συνήλθα και επέστρεψα στην δουλειά που έπρεπε να ολοκληρώσω. Μάζεψα τα πράγματα που είχα παρατήσει και βγήκα από την αποθήκη. Δεν άργησα να προσδιορίσω το μέρος όπου βρισκόταν το καράβι μου και χωρίς δυσκολίες το προσέγγισα. Ευτυχώς δεν υπήρχαν πολλοί φρουροί εκείνη την ώρα και μπόρεσα να ξεγλιστρύσω ανάμεσα στις περιπολίες τους εύκολα. Με αθόρυβες κινήσεις και σκυφτές χειρονομίες έκανα τις ετοιμασίες για την αναχώρηση. Όταν ήρθε η ώρα που ήμουν έτοιμη, απλά έκοψα το σχοινί που συγκρατούσε το πλοίο στην ακτή. Άρχισε να απομακρύνεταικαι με ευχαρίστηση άκουσα το "πλανκ" που έκανε η σανίδα που αποτελούσε την γέφυρα της ξηράς με του μέσου, καθώς η απόσταση άνοιγε και έπεφτε στο έδαφος. Οι φρουροί επιτέλους συνειδητοποίησαν τι γινόταν. Μέχρι όμως να ειδοποιήσουν τους υπόλοιπους και να ετοιμαστεί πλοίο και ομάδα για να με κυνηγήσουν, εγώ είχα απομακρυνθεί τόσο που ήμουν πια ασφαλής για να συνεχίσω το ταξίδι μου. Αυτό ήταν ένα μέρος που δεν θα ήθελα να επισκεφτώ ποτέ ξανά και γι αυτό διέγραψα σχεδόν τις εμπειρίες μου από εκεί απο το μυαλό μου!

Δεν θα σκεφτόμουν για τον νεαρό Κυνηγό παρά μόνο μετά από πολύ καιρό... Όταν τα μονοπάτια μας θα ξανααντάμωναν...

Link επόμενης ιστορίας: