[Τέλος- Φρούτο] Ευτυχώς που δεν ήταν αλλιώς..

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian M.
Παράταξη:Civilian
Bounty: 5.000.000
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: Κι όμως..
Προηγούμενη Ιστορία(Link):http://www.onepiecegr-rpg.com/t7425-topic

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Θαύμα δεν είναι να φτιάξεις κάτι όμορφο μα να κρατήσεις κάτι όμορφο ζωντανό. Δεν θυμόταν ποιός του το χε πει μα πάντα του άρεσε να επαναλαμβάνει αυτή τη φράση στο μυαλό του. Άλλωστε δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, πόσα όμορφα είχε δει να χάνονται; Πόσες πόλεις; Πόσα βασίλεια; Πόσοι ήρωες; Το ένα μετά το άλλο διαβρόθηκαν, αλλάξανε,χάσανε την πρωτύτερη ομορφιά τους. Έτσι είναι σε τούτα τα μέρη, πολλά γίνονται μα λίγα κρατάνε. Δεν θα ξαναγύριζε εδώ, τον είχε ξεγράψει τούτο τον τόπο, έτσι είχε πέι την τελευταία φορά που βρέθηκε εδώ. Μα να που το φερε η τύχη και πριν καλά καλά περάσουνε δυο χρόνια ήταν για μιαν ακόμη φορά στο Kashuan. Μόνο που το  Kashuan σε τίποτα δεν έμοιαζε με κείνο το μέρος που τότε είχε θαυμάσει. Τώρα πια το νησί βάδιζε σταθερά προς το ναδίρ, λίγες ανάσες πριν τον πάτο, αν υπήρχε κάτι τέτοιο γι αυτό τον τόπο. Καθόλου δεν παραξενεύτηκε, ακόμα και πριν δυο χρόνια η κατάσταση ήταν οριακή , το ήξερε αυτό, αν δεν άλλαζε κάτι δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από τούτη την απότομη κατηφόρα.

Κι όσο πιο βαθιά προχωρούσε σε κείνη την σπηλιά τόσο ένιωθε το τέλος να κοντοζυγώνει, σαν μια δύναμη σιωπηλή μα απόλυτα αναπότρεπτη. Είναι μια από κείνες τις φορές, που απλά κάτι δεν πάει καλά, κάτι έχει αλλάξει και μαρτυρά με ένα τρόπο ανεξήγητο όσα πρόκειται να συμβούν. Στην σκάλα δεν είχε φρουρούς, αυτή τη φορά δεν ήταν κανείς εκεί, κανείς φορτωμένος με χίλια καλά, κανείς ντυμένος στα χρυσάφια για να τον καλωσορίσει. Έτσι απλά, μονάχος ανέβηκε εκείνα τα σκαλιά που τώρα μοιάζανε απόλυτα σκοτεινά, ξένα και παγωμένα, χωρίς τους εργάτες να σμιλεύουν ακούραστα τον βράχο. Ακόμα κι έτσι όμως εκείνο το τοπίο ήταν όμορφο, άλλωστε το τέλος δεν είναι απαραίτητα κάτι άσχημο, ίσως απλά να είναι μια μετάβαση από μια κατάσταση σε μιαν άλλη.

- Καλησπέρα! Θα ήθελα ένα τζιν..
- Καλησπέρα και σε σένα.
Όταν μπήκε σε κείνο το μαγαζί θα είχαν περάσει πάνω από 5 ώρες από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο νησί. Μα πέρα από τις πρώτες εκείνες αλλαγές όλα μοιάζανε ίδια και απαράλλαχτα με όσα είχε κάποτε συναντήσει. Το μόνο που έμενε ήταν εκείνη η περίεργη αίσθηση, σαν ένα διαρκές σφίξιμο στο στομάχι, σαν ένας κόμπος που ίσα ίσα σ'αφήνει να ανασάνεις.

Δεν θυμόταν πότε πρωτοένιωσε τούτο το σφίξιμο, σίγουρα όμως ήταν πολύ καιρό πριν. Ακόμα και για κάποιον σαν και τον Bel δεν είναι δα και εύκολο πράγμα να χάνονται όσα κάποτε γνώρισε. Λίγη σημασία είχε σε κείνη την φάση αν τα αγάπησε ή όχι, απλά είχε κι εκείνος- όπως όλοι άλλωστε έχουν- ανάγκη από μερικά σταθερά σημεία. Ένα- δυο πράγματα, ξέχωρα από κείνον που να ήταν απλά εκεί... Πόσο δύσκολο είναι όταν όλα αλλάζουν; Σαν να σου τραβά κανείς το χαλί κάτω απ΄τα πόδια! Μα θα μπορούσε άραγε να ήταν κι αλλιώτικα; Έπειτα το βλέμμα του έπεσε πάνω σε κείνη την μπαργούμαν, πόσο όμορφη του είχε φανεί! Πραγματικά αν ήταν άλλος θα την είχε ερωτευθεί μέσα σε μια μονάχα στιγμή, μα για κείνον ο έρωτας ήταν πράγμα αργό και βαθύ, όσο καιρό έκανε για να τον νιώσει τόσο ίσως και το διπλό θα έκανε να τον ξεχάσει! Βέβαια, ακόμη κι αυτό λογικό ήταν, άλλωστε ο έρωτας εμπεριέχει τον αιφνιδιασμό. Είναι ρε παιδάκι μου εκείνο το κατακέφαλο που λέγανε οι παλιοί! Αλλά πόσα κατακέφαλα να φάει κάποιος σαν και του λόγου του; Και πόσο εύκολα να αιφνιδιαστεί κάποιος που έχει δει τόσα!

Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην νεαρή μπαργούμαν, γιατί αλλιώς θα ξεκινήσει μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Όπως και να είχε τούτη η κοπέλα ήταν όμορφη κι αυτό δεν μπορούσε να ξεφύγει από το μάτι του Bel.
- Δεσποινίς, να σας ρωτήσω;
- Παρακαλώ
- Έχω καιρό να ρθω σε τούτα τα μέρη! Μα από όσο θυμάμαι υπήρχαν φρουροί στην πόρτα του νησιού..
- Βέβαια, υπήρχαν!
- Και τι απέγιναν;
- Περικοπές!
- Περικοπές;
- Βέβαια! Είναι περιττά έξοδα οι φρουροί! Άλλωστε ήταν μόνο δυο, τι να σου κάνουν δυο; Βλέπεις είχαμε στενέματα τον τελευταίο καιρό και λίγο λίγο κόψαμε τα περιττά έξοδα!
- Κι εργάτες;
- Εκείνοι κι αν ήτανε περιττοί! Άσε ακριβό σπορ τα ορυχεία! Είναι και ψηλά τα μεροκάματα, δεν είμαστε για τέτοια τώρα! Εξάλλου ποιός αγοράζει κοσμήματα στις μέρες μας;
- Ναι, ίσως να χεις και δίκιο! Ποτά όμως πίνουνε στις μέρες σας!
- Ε άλλο το ποτό, άνθρωπέ μου! Θέλει να ξεσκάσει ο κοσμάκης! Άλλωστε ο Κασουανός όλα μπορεί να τα κόψει μα ένα ποτάκι θα το πιει !

Κι δυό τους συνέχισαν εκείνη την συζήτηση μέχρι που τελικά δεν έμεινε τίποτα να πούνε παρά Στην υγειά μας! Ύστερα έμεινε μόνος για μιαν ακόμη φορά, αν έλεγε σε κάποιον για τούτη την ιστορία μάλλον δεν θα τον πίστευε. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια είχε έρθει σε τούτο το νησί τρεις φορές κι όμως το συχαίνονταν. Δεν είχε πάει ποτέ σε κανένα άλλο νησί τόσες φορές σε μια μονάχα ζωή κι όμως σε αυτό είχε έρθει κιόλας τρεις. Ακόμα κουβαλούσε στη τσάντα του εκείνο πράγμα. Αλήθεια, γιατί δεν το χρησιμοποίησε ως τώρα; Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε. Μα σήμερα ένιωθε περίεργα, σήμερα ένιωθε νοσταλγία. Πόσο άσχημο είναι που όλα σε αυτόν τον κόσμο αλλάζουν.. Είναι όλα τόσο εύθραυστα, σαν να ζει κανείς έναν έρωτα. Όπως όταν λες " Μείνε, όπως είσαι, μην αλλάξεις.." πόσο αστεία και τούτη η ευχή.. Μια ευχή γεμάτη φόβο για όσα θα συμβούν, σαν να θες να μη συμβεί τίποτα από φόβο μη χάσεις αυτό που τώρα έχεις. Και βέβαια θα αλλάξει, όλα αλλάζουν, λίγο ή περισσότερο. Έτσι όπως ακριβώς και σε κείνον τον έρωτα το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι αν θα είναι φευγάτος. Ή - κι αυτό είναι πραγματικά σπάνιο- αν από εκείνη την αναπόδραστη αλλαγή θα ευεργετηθεί και μέρα τη μέρα θα αλλάξει και κείνος.

Πόσες φορές δεν είχε απογοητευθεί από τούτη την αλλαγή; Πόσοι έρωτες είχαν βγει σκάρτοι; Πόσοι φίλοι είχαν γίνει εχθροί κι ύστερα ξένοι; Πόσες ζωές η μια μετά την άλλη να επαναλαμβάνει την ίδια αυτή απογοήτευση σαν μια αρρωστημένη φάρσα.Όλα αυτά τα χρόνια, είχε απογοητευθεί και πιο πολλοί είχε απογοητευθεί από τους ανθρώπους. Αν δεν ήταν εκείνος ο άνθρωπος, τότε σίγουρα ακόμη θα περιφέρονταν. Εκείνος όμως τον άλλαξε, μέσα σε λίγο μόνο χρόνο, τόσο όσο μπόρεσε να μείνει πλάι του. Κι όμως αυτός ο χρόνος ήταν παραπάνω από αρκετός για να τον αλλάξει. Να τον κάνει να ξεκινήσει για μια ακόμη φορά από την αρχή, να μπλεχτεί σε τούτη την περιπέτεια, χωρίς να ξέρει που θα βγάλει. Εκείνος ο άνθρωπος τον είχε φέρει μέχρι εδώ, εκείνος θα τον πήγαινε και παραπέρα. Έτσι είχε αλλάξει, γιατί πείστηκε πως σε αυτή την αλλαγή άξιζε να αφεθεί μέχρι που τελικά να γίνει ένας άλλος. Αφήνοντας πίσω όλες τις πίκρες και τα κρίματα που κουβαλούσε - και ήταν πολλά για κάποιον σαν και του λόγου του- μέχρι που - αναπόφευκτα ίσως- να ξαναγεμίσει με νέες πίκρες και νέα κρίματα ή γιατί όχι, με νέες ελπίδες και νέα όνειρα. Κι αυτό άλλωστε έμενε να απαντηθεί.

Κι ύστερα θυμήθηκε τα λόγια ενός ημίτρελου συγγραφέα: Σε τούτη τη ζωή υπάρχουν δυο μονάχα είδη ανθρώπων ο χτίστης και ο γεωργός! Μεγάλη υπόθεση τούτη η μεταφορά! Έτσι αν και ο συγγραφέας δεν τα χε τετρακόσια φαίνεται πως κάπου ανάμεσα στο παραμιλητό και τις παραισθήσεις του έγραψε και κάτι που φαίνεται να ναι σωστό. Ο πρώτος, μόλις βάλει κάτι στο νού του, οργώνει γη και ουρανό, γκρεμίζει βουνά ολάκερα μέχρι να πετύχει τον στόχο του. Μα μόλις καταφέρει εκείνο που ήθελε ύστερα, εκείνο ακριβώς που έχτισε τον πνίγει. Παγιδεύεται στους τοίχους της ίδιας του τις φιλοδοξίας και πριν καλά καλά προλάβει να την χαρεί, ξεκινά για κάτι άλλο, έναν νέο στόχο που για να πετύχει θα φέρει τούμπα τον κόσμο όλο. Για τον Bel, αυτοί οι άνθρωποι φάνταζαν περίεργοι, είναι εκείνοι που θέλουν πάντα κάτι το μοναδικό, σε σχέση με όλα όσα έχουν οι άλλοι. Εκείνοι που θέλουν κάθε έρωτας να είναι ο έρωτας της ζωής τους, κάθε μέρα να είναι η καλύτερη τους, κάθε επιτυχία τους να είναι θαυμαστή και μεγαλύτερη από όσες κατέγραψαν οι γύρω τους.

Αντίθετα ο άλλος τύπος, είναι πιο υπομονετικός. Δίνει περισσότερη σημασία σε όλη την πορεία της δημιουργίας, έτσι που για κείνον κάθε έρωτας είναι μοναδικός, κάθε μέρα καλή η κακή έχει τον ρόλο της και κάθε του πράξη την δική της μοναδική αξία. Όπως ακριβώς είναι και με την κάθε σοδειά που σε τίποτα δεν μοιάζει με την προηγούμενη αφού ακολούθησε μιαν άλλη εντελώς διαφορετική πορεία. Είναι αυτός που μέσα από κάθε του αποτυχία, βλέπει πως το μόνο που κατάφερε ήταν να φτάσει ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Εκείνος που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, γιατί ξέρει πως κι αυτός είναι κομμάτι του. Λοιπόν, o Bel, ήταν πια γεωργός. Δεν ξεκίνησε έτσι μα δεν μπορούσε τελικά να είναι κάτι άλλο. Όχι , γιατί ήταν λίγο για κείνον να είναι χτίστης. Όχι κι εκείνος ήταν τέτοιος για μια μεγάλη περίοδο, μα η φύση του τον έκανε να αλλάξει. Η μια ζωή διαδέχονταν την άλλη , κι άλλη την επόμενη, ώσπου τελικά είχε ξεχάσει πόσες είχε περάσει.

Γι αυτό ο Bel αγαπούσε όλους εκείνους που δούλευαν την γη. Γιατί η γη τους μάθαινε να δουλεύουν στη ζωή, με έναν τρόπο ξεχωριστό.Για αυτό ίσως αγάπησε κι εκείνη, πόσος καιρός είχε περάσει; Ήταν σίγουρα επτά χρόνια, ίσως και περισσότερα από την δεύτερη φορά που ήρθε στο νησί. Τότε είχε γυρίσει μόνο και μόνο για μια προσωπική του δουλειά, για να δει ένα φίλο από τα παλιά, από τους λίγους που είχε. Μα δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς δεν τον βρήκε ποτέ, ο δύστυχος είχε πεθάνει μερικούς μήνες πριν. Έτσι το μόνο που μπόρεσε να κάνει τότε ήταν να αφήσει μερικά λουλούδια στον τάφο του. Εκεί όμως, δίπλα στα μνήματα στέκονταν κι εκείνη. Όμορφη, ξανθιά, αλήθεια πόσο έμοιαζε με κείνη την μπαργούμαν! Εκεί του μίλησε για πρώτη φορά, του ζήτησε φωτιά και έτσι γνωριστήκανε, αυτός θρηνούσε ένα φίλο κι εκείνη τον πατέρα της. Μα όπως κι αυτός έτσι κι εκείνη δεν θλίβονταν πολύ από τον θάνατο γιατί τον κατανοούσε. Ύστερα, φάγανε μαζί, σε κείνο το μαγαζί και μέσα μονάχα σε μια στιγμή πέρασαν οι δυο πρώτοι χρόνοι.

Πόσο όμορφα ήταν εκείνα τα δυο χρόνια;! Μπορούσε ακόμα να θυμηθεί κάθε στιγμή, κάθε βράδυ που κάθονταν στην αυλή και πεινάνε μαζί, συζητώντας μέχρι να τους βρεί το ξημέρωμα. Κι εκείνης της άρεσε τόσο πολύ να τον ακούει, να μαθαίνει όσα ήξερε και είχε δει. Τον αγαπούσε εκείνη η γυναίκα, έτσι απλά, χωρίς πολλές ερωτήσεις, ποτέ δεν απόρησε ποιός είναι, από πού ήρθε ή γιατί ήξερε τόσα. Εκείνη απλά άκουγε γεμάτη θαυμασμό για όλα εκείνα που κάποτε συνέβησαν Έτσι που για δυο χρόνια ένιωσε πως ήταν ένας απλός άνθρωπος, τόσο πολύ που ξέχασε ακόμη και ποιός στα αλήθεια ήταν, που ξέχασε ακόμη και την αναπόδραστη μοίρα τούτης της σχέσης. Και γιατί να την θυμόταν άλλωστε; Αφού αυτή ήταν εκεί κάθε μεσημέρι να απαλύνει τον καημό του με δυο καλές κουβέντες πάνω από το μεσημεριανό τραπέζι. Μέχρι που λίγο λίγο, ακόμα και αν ήταν αργός στον έρωτα, τελικά την ερωτεύθηκε βαθιά, τόσο που ακόμα δεν την είχε ξεχάσει και πολύ αμφέβαλε αν θα το έκανε ποτέ.

Οι δυο τους ζούσανε καλλιεργώντας την γη. Κι εκείνη αργά ή γρήγορα αντάμειβε τους κόπους τους με σοδειές καλές, από φυτά σπάνια που στα μέρη αυτά πουλιόνταν ακριβά.

Αλήθεια στο τέλος του δεύτερου χρόνου θα ορκίζονταν πως ζούσαν στον παράδεισο. Η αυλή τους είχε πια γίνει καταπράσινη, γεμάτη παράξενα δέντρα με αστείους καρπούς, όμορφα αρώματα και πολύχρωμα άνθη, έτσι που κάθε ηλιοβασίλεμα όταν ο ήλιος χάνονταν σιγά σιγά μέσα απ' της φυλλωσιές η αυλή γέμιζε με χρυσό χρώμα κι όλα φωτίζονταν με το γλυκύτερο φως. Εκείνη την ώρα όλα ηρεμούσαν και η σιωπή γέμιζε τον χώρο, μόνο τα αρώματα ξεθάρρευαν και αναμιγνύονταν το ένα με το άλλο, με τέτοιο τρόπο που αν κάποιος μύριζε αυτό το κράμα σίγουρα θα θελε την συνταγή αυτού του αρώματος. Εκείνη την ώρα οι δυο τους κάθονταν σε έναν μεγάλο κουνιστό καναπέ και τότε ήταν που περισσότερο από ποτέ αγαπιόντουσαν γιατί ήταν σα να σταματούσε ο χρόνος και μέναν οι δυο τους μόνο σε ολάκερο τον κόσμο. Είχε δει πολλά όμορφα μέρη ο Bel μα σαν εκείνη την αυλή δεν υπήρχε τίποτα, τουλάχιστον για κείνον.. Μα και την μέρα όταν ο ήλιος έκαιγε, ακόμη και τότε τα κεφάλια τους σκεπάζονταν από τον παχύ ίσκιο των δέντρων , ώστε λίγο τους ενοχλούσε η ζέστη. Μα κι όταν οι μέρες ήταν πολύ ζεστές, τόσο που ακόμη και τα δέντρα τους δεν έφταναν, εκείνη θα ετοίμαζε ένα δροσερό ποτό για τους δυο τους από τους χυμούς όσων δέντρων οι χυμοί πίνονταν.

Μα πρίν καλά καλά, μπει ο τρίτος χρόνος, ήρθε ξηρασία και τίποτα σχεδόν δε φύτρωνε στον κήπο τους πια, εκτός μόνο από ένα δέντρο που ακόμα κρατιόνταν ζωντανό μα κανένα καρπό δεν είχε βγάλει ως τότε. Ακόμη όμως κι εκείνες τις μέρες μόλις βράδιαζε κάθονταν στην αυλή τους, γιατί το σπίτι τους ήταν σε μια μεγάλη τρύπα του Kashuan τέτοια που μπορούσες να δεις τα αστέρια και να κοιτάξεις τα γλαροπούλια να κράζουν κι ύστερα να χάνονται πίσω απ' το φεγγάρι. Εκείνες τις ώρες το φεγγάρι φώτιζε την πέτρινο νησί, κι πέτρα γίνονταν ασημένια στο φως του, ψυχρή κι άθραυστη εκκωφαντούσε στον παφλασμό των κυμάτων που συνθλίβονταν πάνω της. Εκείνες τις ώρες οι δυο τους χαλάρωναν από την σκληρή δουλειά στον καυτό ήλιο, που καμία σκιά δεν σκέπαζε τα κεφάλια τους και κανένα δροσερό ποτό από δέντρα εξωτικά δεν δρόσιζε τα λαρύγγια τους. Μα ακόμη και τότε ήξεραν πως όλα έχουν το ρόλο τους, πως κάθε δυσκολία κρύβει μέσα της μια χαρά και πως οι δυο τους θα τα κατάφερναν και τότε ερωτεύονταν πιο πολύ.

Κι ύστερα, λες και τα πράγματα δεν ήταν αρκετά δύσκολα για τους δυο τους, ήρθε και κείνη η αρρώστια. Αρχικά οι γιατροί του είπαν ότι δεν είναι τίποτα, ίσως κάποια ίωση που σε λίγες μέρες θα περάσει. Έπειτα, πως τάχα μου υπάρχουν κάποιες ανωμαλίες και πως πρέπει να το εκτιμήσουν σε βάθος χρόνου και άλλα τέτοια πολλά. Μα εκείνος καταλάβαινε πως δεν της έμενε πολύς καιρός κι εκείνη όταν τον κοιτούσε στα μάτια χαμογελούσε γιατί διάβαζε την θλίψη του. Κι όταν ξαπλώνανε οι δυο τους εκείνη τον αγκάλιαζε για να απαλύνει τον πόνο του, γιατί ήξερε κι ίδια πως δεν έμενε πολύς καιρός. Όμως όσο μπορούσε ακόμη να στέκεται στα πόδια της οι δυό τους φρόντιζαν εκείνο το δέντρο και κάθε βράδυ βλέπανε τα γλαροπούλια και κάθε χάραμα ατένιζαν τον ουρανό κι όλα εκείνα τα όνειρα που δεν πρόλαβαν να κάνουν, μέχρι που πλαγιάζανε μαζί. Μέχρι που τελικά αποφάνθηκαν κι γιατροί πως δεν της μένανε λέει πάνω από δυο τρία χρόνια. Μα την ώρα που γύρισε σπίτι για να της το πει εκεί0νη αρνήθηκε να ακούσει και γεμάτη χαρά του έδειξε τον πρώτο καρπό του δέντρου τους! Πράγμα που σήμαινε πως οι κόποι τους είχαν ανταμειφθεί και πως ίσως σύντομα να μπορούσε να ευδοκιμήσει και κάτι άλλο στον κήπο τους.

Κι ήταν λες και για λίγες μέρες οι δυο τους ξέχασαν την συμφορά τους και ζήσανε πάλι όπως πριν. Εκείνη τώρα δεν βοηθούσε στις δουλειές μα ετοίμαζε το φαγητό και συχνά θα έφτιαχνε κάποιο ποτό από καρπούς αγορασμένους, για να τον δροσίζει τα μεσημέρια. Κι αυτός κάθε πρωί σηκώνονταν και φρόντιζε το δέντρο τους , ύστερα πήγαινε στην πόλη για να της αγοράσει φάρμακα κι έπειτα πίσω σε μια δουλειά που είχε βρει κοντά στο σπίτι τους, μέσα σε κάτι ορυχεία. Πραγματικά εκείνη η δουλειά ήταν φρικτή, η ζέστη ήταν αποπνικτική και η σκόνη λίγο λίγο σκότωνε το σώμα του, μα ακόμη κι έτσι θα άντεχε περισσότερο από κείνη και αυτό είχε σημασία. Με τα χρήματα που κέρδιζε μπορούσανε να ζήσουν αξιοπρεπώς γιατί εκείνη η δουλειά πλήρωνε καλά και του επέτρεπε να γυρνά σπίτι νωρίς για να την φροντίζει. Κι όσο περνούσε ο καιρός όλα μοιάζανε φυσιολογικά, μόνο που μήνα το μήνα εκείνη χρειάζονταν όλο και περισσότερο φροντίδα κι όλο συχνότερα αρρώσταινε από κάποια ίωση που όμως εκείνη την χτυπούσε βαριά γιατί ο οργανισμός της είχε πια εξασθενίσει.

Κι ύστερα ήρθε εκείνη η μέρα, κι ήταν ίδια με κάθε άλλη ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε να ναι. Εκείνος σηκώθηκε, την φίλησε στο μέτωπο και πήγε να φροντήσει το δέντρο τους, ο καρπός του είχε πια ωριμάσει και σύντομα θα τον πουλούσαν. Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσε εκείνος να αφήσει την δουλειά για όσο καιρό απέμενε . Έπειτα πήγε στην πόλη για να πάρει τα φάρμακα της, εκείνη σε λίγο θα ξυπνούσε, της πήρε πρωινό και μια κίτρινη ορχιδέα. Για κάποιο λόγο εκείνα τα λουλούδια της άρεσαν τόσο πολύ, θα ήθελε αν μπορούσε να της πάρει μια ανθοδέσμη από δαύτα όπως έκανε παλιά, μα που λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες. Πίσω στο σπίτι η πόρτα ήταν ανοιχτή, στο σαλόνι μερικοί πίνακες είχαν πέσει στο πάτωμα, αμέσως έτρεξε στο δωμάτιο της μα ήταν άδειο, από το παράθυρο όμως είδε δυο φιγούρες στην αυλή. Έτρεξε, μα ήταν σαν να έμενε ακίνητος, σαν να ζούσε μέσα σε εφιάλτη, ο φόβος τον είχε κυριεύσει. Τι είχε συμβεί; Μήπως εκείνη είχε πάθει κάτι; Ίσως κάποια κρίση από κείνες που την βασάνιζαν τα τελευταία βράδια, μήπως είχε αργήσει να πάει το φάρμακο; Καταραμένες ορχιδέες! Πίσω στην αυλή ένας θηριώδης άντρας στέκονταν μπροστά στο δέντρο τους, εκείνη ήταν πεσμένη στον κορμό, δεν είχε αίματα, αυτό το έβλεπε, μα ήταν αναίσθητη.. Αναίσθητη, στην κατάσταση της! Το κάθαρμα θα το πλήρωνε!!

Κι έτσι ακριβώς έγινε, ο μεγαλόσωμος άντρας έπεσε νεκρός σε μια μονάχα στιγμή. Το τεράστιο σώμα του δεν του επέτρεπε να κινηθεί αρκετά γρήγορα έτσι η λεπίδα του Bel τον βρήκε στην καρδιά. Αμέσως εκείνος έτρεξε πάνω της, τα μάτια της ήταν κλειστά, όμως ανέπνεε ακόμη, την πήρε στην αγκαλιά του και την μετέφερε στο κρεββάτι. Ύστερα γύρισε ξανά στην αυλή, ο άντρας κρατούσε στο χέρι του το φρούτο τους, μάλλον ήθελε να το κλέψει κι εκείνη προσπάθησε να τον εμποδίσει. Δεν ήθελε να την σκοτώσει, μα ακόμη και το πιο μικρό χτύπημα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, ευτυχώς ήταν τυχεροί. Το ίδιο βράδυ το σπίτι ήταν γεμάτο με άντρες του ναυτικού, που συνεχώς έκαναν ερωτήσεις, εκείνος τα είπε όλα, δεν είχε κάτι να κρύψει, εκτός μόνο από την ταυτότητα του που κανένας τρόπος δεν υπήρχε για να μάθουν. Εκείνη κοιμόταν ακόμη, είχε ανεβάσει πυρετό μα ο γιατρός είπε πως ήταν από το σοκ, για καλή τους τύχη είχε απλά σπάσει το πόδι της και όλα έδειχναν πως θα ανάρρωνε σύντομα. Μόλις το σπίτι άδειασε κάθισε στην αυλή μόνος, αν είχε φτάσει μόνο μερικά λεπτά νωρίτερα όλα θα είχαν αποφευχθεί, μόνο μερικά λεπτά! Ύστερα είδε τα λουλούδια που της είχε πάρει, Καταραμένες ορχιδέες!

Τον επόμενο καιρό όλα κύλισαν φυσιολογικά, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. εκείνη αργούσε να αναρρώσει μα η πρόοδος ήταν εμφανής. Σίγουρα θα το ξαναπατούσε, το ερώτημα ήταν αν θα προλάβαινε, γιατί η αρρώστια είχε κερδίσει έδαφος, ο οργανισμός της είχε εξασθενήσει και τούτο το τραύμα επιτάχυνε τα πράγματα. Εκείνα τα βράδια στέκονταν όλο και πιο συχνά μόνος στην αυλή κοιτάζοντας μια το φεγγάρι και μια εκείνο τον καρπό. Σε λίγες μέρες θα τον πουλούσε, είχε ήδη πει πως θα σταματούσε την δουλειά, τα πράγματα συνέβαιναν πιο σύντομα από όσο είχε υπολογίσει. Εκείνη, αυτές τις μέρες ήταν ξαπλωμένη στον κρεββάτι, την φρόντιζε καλά, την περιποιούνταν με κάθε τρόπο και τις έδινε όλα όσα μπορούσε να προσφέρει, μα δεν ήταν αρκετά. Εκείνη ήταν θλιμμένη, δεν μπορούσε να δει την αυλή, το φεγγάρι, το δέντρο τους, ακόμα κι έτσι όμως του χαμογελούσε. Κάθε φορά που την κοίταζε εκείνη χαμογελούσε με το πιο ζεστό χαμόγελο που μπορούσε να φορέσει. Εκείνος ήξερε πως συχνά προσποιούνταν, διάβαζε την θλίψη στα μάτια της, κι όμως εκείνα τα χαμόγελα του έδιναν δύναμη, άλλωστε γι αυτό υπήρχαν.

Ένα από αυτά τα βράδια, εκείνος κάθισε για μιαν ακόμη φορά στην αυλή μόνος πίνοντας ως αργά. Τον τελευταίο καιρό, η θλίψη μέσα του είχε μεγαλώσει, συχνά έκλεγε τα βράδια, άλλοτε έπινε του θανατά και τον έπαιρνε ο ύπνος στην κούνια τους. Εκείνο το βράδυ όμως δεν θα ήταν μόνος, σαν από κάποιο θαύμα, εκείνη είχε σηκωθεί και στέκονταν στην πόρτα της αυλής με το πιο όμορφο φόρεμα που θα μπορούσε να φορά. Σαν να έβλεπε μια οπτασία, έτσι που τσιμπήθηκε αρκετές φορές πριν πάει προς το μέρος της.

- Γιατί σηκώθηκες; Είναι αργά!
- Σςςςςς... Είναι όμορφα απόψε. Έλα ας κάτσουμε μαζί..
- Μου είχε λείψει αυτό..
- Κι μένα..

Για αρκετή ώρα δεν μιλούσαν μόνο στέκονταν αγκαλιασμένοι και κοιτούσαν το φεγγάρι.
- Εκείνο είναι το φρούτο μας;
- Ναι, αύριο θα πάω να το πουλήσω. Θα σταματήσω από την δουλειά..
- Ναι αυτό να κάνεις καλέ μου..
-----------------------------------------

- Μη στεναχωριέσαι όμως! Δεν αντέχω να σε βλέπω στεναχωρημένο.
- Όχι , δεν θα στεναχωριέμαι.
- Ετσι είναι η ζωή αγάπη μου, τίποτα δεν μπορεί να γίνει γι αυτό.

Ύστερα σταμάτησαν να μιλούν για μιαν ακόμη φορά, και για ώρες πολλές βλέπανε μονάχα τ αστέρια, οι δυο τους μόνο, οι δυο τους σ' ολόκληρο το σύμπαν. Μέχρι που ήρθε το χάραμα και ο ήλιος έλουσε τα πρόσωπα τους, εκείνη είχε κοιμηθεί πάνω του. Τόσο γλυκά τόσο όμορφα, λες και θα ξυπνούσε σε λίγες μόνο στιγμές.
- Αντίο

Η ώρα είχε περάσει, το μπαρ πια είχε γεμίσει και οι φωνές τον ενοχλούσαν, τον έβγαζαν από τις σκέψεις του. Όμως όποτε σκεφτόταν εκείνη, δύσκολα ξεκολλούσε ο νους του. Ήπιε τις τελευταίες γουλιές του ποτού του και πλήρωσε την μπαργούμαν. Αλήθεια πόσο μοιάζαν οι δυο τους. Ύστερα, βγήκε στην πόλη και προχώρησε μέ τα πόδια μέχρι τα προάστια. Εκεί σε ένα μικρό στενό, μέσα στον βράχο υπήρχε μια πόρτα, ξεχαρβαλωμένη πια, με τα σκαλοπάτια της χορταριασμένα. Μέσα στο σπίτι ήταν άδειο, μόνο κανα δυο πίνακες είχαν μείνει, που η αξία τους ήταν τόσο χαμηλή ώστε ούτε να τους κλέψεις δεν άξιζε. Προχώρησε στο πίσω μέρος του σπιτιού, έσκυψε για μια στιγμή στη σκάλα, σήκωσε μια σανίδα και έβγαλε ένα μπουκάλι τζιν. Ευτυχώς που είναι ακόμη εδώ.. Ύστερα προχώρησε στην αυλή, το δέντρο τους ήταν ακόμη εκεί, το κοίταξε για λίγο, ύστερα το πότισε το κλάδεψε, το φρόντισε με κάθε τρόπο. Μπροστά στις ρίζες του ήταν το μνήμα της, την είχε αφήσει εκεί, σε αυτό το σπίτι, σε αυτή την αυλή που οι δυο τους ζήσανε κι εκεί έμεινε όλο το βράδυ πίνοντας, μέχρι που κοιμήθηκε ακουμπώντας στον κορμό του δέντρου.

Το επόμενο πρωινό άφησε ένα μπουκέτο ορχιδέες στις ρίζες του δέντρου κι έφυγε. Πάνω στο μνήμα έγραφε: Εμείς ποτέ δεν θα χωρίσουμε.. Και έτσι ήταν για κείνον. Εκείνη τον είχε αλλάξει, ήταν ο δεύτερος άνθρωπος στην ζωή του που τον έκανε να αλλάξει. Αν ο πρώτος τον έμαθε να περπατά ε τότε εκείνη τον έμαθε να σηκώνεται όταν πέφτει. Εκείνη ήταν μέσα του, ένα με τον εαυτό του, βαθιά χαραγμένη στην μνήμη του. Όχι εκείνη δεν θα την ξεχνούσε, δεν μπορούσε να το κάνει άλλωστε. Όσα έμαθε πλάι της ακόμη ζέσταιναν το κορμί του, εκείνη ήταν η φωτιά του και δεν θα έσβηνε, ίσως να τον έκαιγε κι εκείνον μα σίγουρα δεν θα έσβηνε.

Μερικές φορές σκέφτονταν πως, ίσως τα πράγματα να μπορούσαν να ήταν αλλιώς, ίσως να είχαν παραπάνω χρόνο. Μα ποτέ ο χρόνος δεν είναι αρκετός, όχι για την δική τους περίπτωση. Άλλωστε, δεν είχε σημασία αυτό, αλλά ότι την γνώρισε, ότι έζησε πλάι της, όσα έζησε πλάι της, για όλα εκείνα είχε άλλον ένα λόγο να ζήσει, να παλέψει, να αλλάξει τούτο τον κόσμο. Περπάτησε ως το λιμάνι, μόλις ανέβηκε στο πλοίο του άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε εκείνο το φρούτο, όσο το νησί ξεμάκραινε εκείνος άρχισε να το τρώει, δεν το χρειάζονταν πια. Δεν χρειάζονταν τίποτα να την θυμίζει γιατί εκείνος ήταν ζωντανός και μαζί του ήταν κι ένα κομμάτι της. Τελικά τα πράγματα δεν ήταν αλλιώς, μα ευτυχώς που ήταν τουλάχιστον έτσι.. Ύστερα κοίταξε για μια τελευταία φορά το νησί και μονολόγησε:
- Καταραμένες ορχιδέες...