[Τέλος] Ο Άμλετ της Σελήνης

Όνομα Χαρακτήρα: Corwin Norton
Παράταξη: Επαναστάτης
Bounty: --
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: Ο Άμλετ της Σελήνης
Προηγούμενη Ιστορία(Link): http://www.onepiecegr-rpg.com/t7508-topic#238583

Η σκούνα έφτασε γρήγορα πολύ κοντά στο λιμάνι, το οποίο ήταν γεμάτο από εμπορικά πλοία και μικρές ψαράδικες βαρκούλες. Μάλιστα σ' ένα από αυτά οι ναύτες ετοίμαζαν τις σιδερένιες άγκυρες για το αγκυροβόλημα, ενώ άλλοι μάζευαν τα πανιά στα ξάρτια.

Το βλέμμα του Corwin έπεσε πάνω σε μια κενή θέση του λιμανιού και γρήγορα κατεύθυνε το μικρό πλοίο εκεί. Τα μάτια των ψαράδων εστίασαν πάνω στην μικρή σκούνα που έπαιρνε την θέση των συνηθισμένων βαρκάδων των ψαράδων, επιβλητική και με μεγάλα άσπρα πανιά. Ο Άμλετ ξεχώριζε ανάμεσα στα υπόλοιπα πλοία, με τις φθορές της θάλασσας.

Ένας άνδρας βοήθησε τον Corwin να αγκυροβολήσει στο λιμάνι.

Ένιωθε μια απίστευτη χαρά να τον καταλύει, το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν να βρει ένα μικρό ξενοδοχείο να περάσει την μέρα του. Ένιωθε κουρασμένος, το σώμα του τον βάραινε ενώ κατέβαινε τις σκαλιέρες, τα μικρά σχοινιά που δένονται οριζόντια στα ξάρτια σχηματίζοντας σκαλοπατάκια. Κρατούσε στο δεξί του χέρι την κάπα του, το πουκάμισό του ήταν ανοιχτό και ο καθένας που θα τον έβλεπε εκείνη την στιγμή θα νόμιζε ότι ήταν κάποιος μεθυσμένος, μια τέτοια εντύπωση έδινε με την ατημέλητη εμφάνισή του και το χρώμα του προσώπου του. Με την βοήθεια του ραβδιού του κατέβηκε από το πλοίο, ευχαριστώντας συνάμα και τον άνδρα που έδεσε την άγκυρα του Άμλετ στον πάσσαλο.

Οι ψαράδες όλοι παρακολουθούσαν τον άνδρα που περπατούσε σιγά σιγά, που και που γέρνοντας προς τα δεξιά σαν να μην μπορούσε να στηριχτεί στο μπαστούνι του. Τα μουτζουρωμένα τους πρόσωπα δεν φαίνονταν να ενθουσιάζονταν στην παρουσία του, φαινόταν ότι αυτός ο άνδρας είχε κάποια λεφτά πάνω του και δεν ήταν ένας απλός πολίτης σαν εκείνους.

Τα βήματά του αργά και σταθερά τον οδήγησαν στα μικρά σοκάκια της πόλης, στις μικρές ταβέρνες και τα ξενοδοχεία των φτωχικών συνοικιών. Δεν είχε σκοπό να ξοδέψει, δεν τον συνέφερε αυτό. Προτιμούσε να κοιμηθεί μέχρι και σε ξύλινο πάτωμα, απλά στην ζέστη ενός δωματίου. Δεν άργησε να βρει μια μικρή πανσιόν. Τα τακούνια των παπουτσιών του άφηναν έναν χαρακτηριστικό ήχο στο πέρασμά του, καθώς πλησίαζε την ρεσεψιόν όπου μια όμορφη κοπέλα υποδεχόταν τους πελάτες.

"Ένα δωμάτιο παρακαλώ," ζήτησε ο Corwin με την βραχνή αλλά σχετικά λεπτή φωνή του.
"Ορίστε," του είπε η κοπέλα δίνοντας του με δισταγμό τα κλειδιά. "Στον πρώτο όροφο, το δωμάτιο 4. Θα το βρείτε στα δεξιά σας," συνέχισε την πρότασή της ενώ κάτι στην φωνή της του ακουγόταν παράξενο.

Ανέβηκε σιγά σιγά τις σκάλες του ξενοδοχείου και βρήκε το δωμάτιο. Δεν μπορούσε να αφήσει από το μυαλό του την συμπεριφορά της κοπέλας, το βλέμμα της και οι κινήσεις των χεριών της πρόδιδε ότι κάποιου είδους φόβο ένιωθε για το πρόσωπό του. Επικηρυγμένος δεν ήταν, τουλάχιστον ακόμη, οπότε τι ήταν αυτό που την φόβιζε; Άνοιξε σιγά σιγά το παράθυρο για αφήσει την μυρωδιά της μούχλας του δωματίου να φύγει ενώ ψαρίλα μύρισε στον αέρα της πόλης. Υπήρχε μεγάλη κίνηση στους δρόμους, μόνο ανθρώπους έβλεπε σ' αυτήν την μικρή πόλη.

Ένα μικρό περιστέρι όμως έκοψε την σκέψη του, ερχόμενο κατά πάνω του και στεκούμενο στην συνέχεια στην κάσα του παραθύρου. Ένα μικρό χαρτάκι υπήρχε δεμένο στο δεξί του πόδι. Εκείνο έμεινε να τον κοιτάζει κουνώντας σε κινήσεις δευτερολέπτου δεξιά και αριστερά το μικρό του κεφάλι. Τα δάχτυλά του Corwin έβγαλαν προσεκτικά το μικρό χαρτί και άρχισαν να το ξετυλίγουν.

Τα μάτια του έτρεξαν πάνω στα μικροσκοπικά γράμματα. Έτριψε τα μάτια του και ξαναδιάβασε το μικρό χαρτί το οποίο είχε μεταφέρει το ταχυδρομικό περιστέρι. Δεν πίστευε στα μάτια του, μόνο τα λόγια που υπήρχαν σ' αυτό του έδινε επίγνωση για το τι συνέβη αφότου έφυγε από το νησί.

Το μικρό μήνυμα αναφερόταν στην εκτέλεση μιας αποστολής, πληροφορίες για τα άτομα με τα οποία συνεργαζόταν. Κούνησε το κεφάλι του και κάθισε στο μικρό κρεβάτι, που παραπονέθηκε δεχόμενο το βάρος του άνδρα. Το περιστέρι πέταξε μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε πάνω στον ώμο του, σαν να περίμενε κάτι. Το κοίταξε και με την άκρη του δαχτύλου χάιδεψε το μικρό κεφάλι. Τον είχε προβληματίσει το θέμα ήταν ήξεραν ήδη ότι είχε φύγει από το νησί, ταξίδευε νύκτες στο πλοίο και ακόμη και αν τις μετρούσε δεν ήταν πάρα πολλές.

Αυτό όμως που τον έκανε να δυσανασχετήσει και να μορφάσει ήταν το περιεχόμενο του μηνύματος. Σήμαινε ότι έπρεπε να μείνει στο νησί περισσότερο από ότι επιθυμούσε εκείνος και οι ανάγκες του. Το ξανασκέφτηκε όμως γρήγορα. Δεν είχε καλύτερη επιλογή. Και να έφευγε που θα πήγαινε; Η ζωή την οποία έκρυβε τόσα χρόνια πια γινόταν πραγματικότητα και σιγά σιγά θα γινόταν συνήθεια. Ίσως δεν το πίστευε, δεν μπορούσε να το αποδεχτεί ακόμη.

Η μάσκα του καλού επιχειρηματία είχε πέσει, τώρα πια η ταμπέλα του κακού επαναστάτη που πάει εναντίον της κυβέρνησης θα έπαιρνε την θέση της και θα έμενε εκεί για την υπόλοιπη ζωή του. Ξάπλωσε σιγά σιγά ενώ το περιστέρι πετάρισε μέσα στο δωμάτιο, βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό. Τα μάτια του έκλεισαν για μερικά λεπτά, θέλοντας να σκεφτεί το τι θα έκανε.

Το μυαλό γύριζε από τα μικρά ψιλά γραμματάκια του μηνύματος. Στόχος του ήταν να πληροφορηθεί αν σε αυτό το νησί υπήρχε ναυτική δύναμη για να κατευνάσει την κυριαρχία των πειρατών. Το μήνυμα έλεγε επίσης να μην γίνει στόχος των πειρατών αυτού του νησιού καθώς οι επαναστάτες δεν είχαν ακόμη αναπτύξει καλές σχέσεις μαζί τους ή μάλλον δεν θα το έκαναν ποτέ. Είχε σταλθεί ως κατάσκοπος της παράταξης των επαναστατών για να παρακολουθήσει τις κινήσεις των άλλων δύο. Του φαινόταν εύκολο, κάποιος όλο και θα υπήρχε που θα γνώριζε τι συνέβαινε στο νησί. Αλλά από την άλλη, το να ρωτήσει θα τον έκανε στόχαστρο για τον βάρβαρο πειρατή που τριγυρνούσε στο νησί. Ακόμη και μια κίνηση του, θα του δημιουργούσε μειονέκτημα και μάλιστα του απαγορευόταν ρητά να αναλάβει δράση. Οι επαναστάτες γνώριζαν ότι ένας μόνος του δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα, το να κατασκοπεύσει όμως θα του ήταν απολύτως δυνατό. Παρόλα αυτά όμως, θα ήταν δύσκολο καθώς χρειαζόταν μεγάλη προσοχή.

Το ζεστό νερό του μπάνιου ήταν έτοιμο, σκέφτηκε ότι ίσως τον βοηθούσε να βρει μια λύση. Το κορμί του ένιωθε πια ανάλαφρο μέσα στο καυτό νερό, ακόμη και αν τον έκαιγε έστω και λίγο. Έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε καλύτερα. Ίσως αν αναμιγνυόταν μέσα στον κόσμο του νησιού, αλλάζοντας εμφάνιση, όνομα και ρούχα; Ακόμη και αν του έπαιρνε καιρό θα κατάφερνε κάτι χωρίς να τον καταλάβει κανείς.

Οι ώρες πέρασαν αργά, δεν ήξερε αν έκανε καλά, αν έπραττε σωστά. Όταν το βράδυ έφτασε μάζεψε τα πράγματά του και κατέβηκε κάτω στην ρεσεψιόν. Μερικοί άνδρες συζητούσαν στην πόρτα ψιθυριστά, η παρουσία του όμως τους διέκοψε. Διαπεραστικά βλέμματα πέρασαν πάνω από τα καλά του ρούχα, το μπαστούνι και το καπέλο του. Έκανε μια μικρή υπόκλιση βγάζοντας το καπέλο του προς εκείνους, αφού έδωσε τα belli στην υπεύθυνο, κάνοντας μια κάπως εριστική για τους άλλους έξοδο.

"Και τι κάνουν οι πλούσιοι και οι ναυτικοί; Απλά ξοδεύουν τα λεφτά τους," είπε ένας καθώς ο Corwin ήδη είχε προχωρήσει στο πλακόστρωτο δρομάκι. Το Κοράκι έσκασε ένα πικρό χαμόγελο συνεχίζοντας τον δρόμο του. Ήξερε πολύ καλά τι σήμαιναν αυτά τα λόγια, τα άκουγε χρόνια στην Colt Town από τους ανθρώπους στις φτωχογειτονιές, θυμόταν καλά εκείνα τα βλέμματα όλο φθόνο και μίσος, το σάλιο εκείνων που τον έφτυναν σαν να τον περιφρονούσαν. Ασχέτως που το όνομα του ήταν γνωστό από παλιά, ένας πλούσιος δεν ήταν παντού αποδεκτός. Ήταν άραγε συμπαθής σε κανέναν;

Κούνησε το κεφάλι του και φτάνοντας στο καράβι, αγνοώντας τα βλέμματα που έπεφταν πάνω του μπήκε μέσα. Έψαξε τα λιγοστά ρούχα που είχε πάρει μαζί του και φόρεσε ότι πιο απλό βρήκε μέσα στον σάκο. Έβγαλε το παπούτσι του και λέρωσε το άσπρο πουκάμισο που είχε βγάλει για να φορέσει, με μια ένδειξη αηδίας στο πρόσωπό του, ο μορφασμός πρόδιδε αυτό του το συναίσθημα. Κοίταξε από το μικρό παραθυράκι τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο λιμάνι, για να προσέξει το απλό ένδυμά τους και κυρίως τα υποδήματα τους. Έσκισε λίγο το παντελόνι του στο σημείο του γονάτου. Έμεινε να το κοιτάζει για λίγο, αυτά τα ρούχα του κόστιζαν αρκετά λεφτά. Τώρα απλά δεν θα τους έδινε σημασία. Μέχρι και αυτό, έδειχνε το ότι η ζωή του δεν θα ήταν πια ίδια.

Πέταξε τα παπούτσια του και τις κάλτσες του στην γωνία της καμπίνας. Το καπέλο πια του ήταν άχρηστο, το άφησε πάνω στα ανακατεμένα σεντόνια και κουρέλια. Ανακάτεψε λίγο τα μαλλιά του με τα δάχτυλά του και στην συνέχεια κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Η όψη του δεν θύμιζε καθόλου την εμφάνιση που είχε όταν κυκλοφορούσε στα σοκάκια της Colt Town. Ακούμπησε το πηγούνι του τρίβοντάς το. Το γεγονός ότι ήταν αξύριστος του έδινε την εντύπωση ότι ήταν άπλυτος.

Περίμενε αρκετές ώρες πάνω στο πλοίο, μέχρι που νύχτωσε. Οι ψαράδες τώρα ξεκινούσαν για το νυχτερινό ψάρεμά τους, περίμενε μέχρι που και η τελευταία βάρκα έφυγε από το λιμάνι. Κατέβηκε από τις σκαλιέρες και άρχιζε να τριγυρνάει, ξυπόλυτος στους δρόμους του Barrie. Οι μαλακές πατούσες του πρώτη φορά ένιωθαν αυτόν τον πόνο, αλλά ακόμη και αν ήταν έτσι προσπαθούσε να τον αντέξει. Τις ένιωθε ήδη κόκκινες, από την τριβή τους με τα χαλίκια. Έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές και προχώρησε στους δρόμους με τις ταβέρνες. Ήδη είχε μαζέψει κόσμο, τα μεσάνυχτα όλοι οι μπεκρήδες μαζευόντουσαν για να βγάλουν τον πόνο τους με το ποτό.

Μπήκε στην πρώτη ταβέρνα που βρήκε, στην πρώτη στην οποία παρατήρησε ότι υπήρχαν αρκετά άτομα μέσα. Κανένας δεν του έδωσε σημασία, σαν να μην υπήρχε. Τραγουδούσαν, φωνάζανε και βλασφημούσαν διάφορα ονόματα.

"Θα πάρεις κάτι;" τον ρώτησε ένας άνδρας που φορούσε μια άσπρη ποδιά γεμάτη στα λάδια. Το πρόσωπό του έδειχνε την κούρασή του, μαύροι κύκλοι υπήρχαν κάτω από τα μάτια του ενώ τα χέρια του ήταν μπρατσωμένα. Ήταν αρκετός ψηλός και φάνταζε γίγαντας μπροστά στον καθισμένο στην γωνία του μαγαζιού Corwin.
"Μπύρα." του απάντησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο Corwin, με την πια πιο βαριά και βραχνή φωνή του εξαιτίας του κρυώματός του.

Ο άνδρας δεν άργησε να την φέρει. Ακούμπησε το μεγάλο ποτήρι στο τραπέζι και ζήτησε τα λεφτά της αξίας της στα γρήγορα. Μια ματιά έριξε μόνο στον Corwin, σαν να τον τσέκαρε ολόκληρο από πάνω ως κάτω. Πήρε τα λεφτά και αναστέναξε καθώς γυρνούσε πίσω από το ταμείο του, τρίβοντας συνάμα τα μάτια του.

"Ε, νεαρέ, έλα στην παρέα μας!" του φώναξε ένας μεγάλος άνδρας με μαύρα μούσια μέχρι το στήθος, κόκκινα μάγουλα από το ποτό και ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Το χέρι του τού έδειχνε μια καρέκλα δίπλα του. Ο μελαχρινός άνδρας δεν αντιλήφθηκε αρχικά ότι απευθυνόταν σ' εκείνον αλλά χωρίς δισταγμό στα επόμενα λεπτά δέχτηκε την πρόσκληση. Ο άνδρας γέλασε δυνατά και του χτύπησε την πλάτη. "Δεν σε έχω ξαναδεί; Από τα χωριά έρχεσαι;" ρώτησε ο άνδρας - μάλλον ήταν ναυτικός αν έκρινες από την εμφάνισή του και την μυρωδιά του-. Ο Corwin δεν σκέφτηκε πολύ την απάντησή του και απλά έγνεψε καταφατικά ρίχνοντας ένα μικρό χαμόγελο στους άνδρες που καθόντουσαν γύρω του.

"Ήμουν σίγουρος!" γέλασε δυνατά ο μουσάτος άνδρας χτυπώντας άλλη μια φορά στην πλάτη τον Corwin. "Ψάχνεις για δουλειά νεαρέ;"
"Η αλήθεια είναι ότι άφησα το χωριό μου λόγω οικονομικών, χρειάζομαι λεφτά. Εκεί πέρα είναι δύσκολα," απάντησε. Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι του είχαν βρει σενάριο το οποίο θα σκηνοθετούσε τον βόλευε.
"Στα χωριά πια δύσκολο είναι να βρεις δουλειά," τόνισε ένας λιγνός άνδρας με άσπρα μαλλιά πιασμένα πίσω σε κοτσίδα. Αξύριστος και μια χαρακτηριστική ελιά κάτω από το δεξί του μάτι. Έβηξε και έριξε μια δολοφονική ματιά στον Corwin κάνοντάς τον να αφήσει το ποτήρι της μπύρας με την μία.
"Πού μένεις;" ρώτησε ο γελαστός άνδρας.
"Προς το παρόν; Πουθενά. Και την μπύρα που πήρα την ήπια πάνω στην απελπισία μου," η γλώσσα του δεν ήξερε τι έλεγε. Σαν να απαντούσε ότι του ερχόταν στο μυαλό, ούτε καν να σκεφτεί λογικά.

Ένα πνιχτό γέλιο έβγαινε από τα λαρύγγια του άνδρα που συνέχιζε να βαράει στο σβέρκο τον μελαχρινό άνδρα, σαν να έδειχνε την διαφορά της ηλικίας του. Τα λόγια που άκουσε στην συνέχεια ο Corwin τον έκαναν να χαμογελάσει, ο άνδρας του πρόσφερε δουλειά και σπίτι.

"Πολλούς εργάτες δεν έχω. Και φαίνεσαι τίμιο παιδί."

Ο Corwin μαγκώθηκε. Απλά χαμογελούσε στα λόγια του. Η τελευταία του πρόταση τον έκανε να ανατριχιάσει, σαν να ένιωθε ένοχος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έλεγε ψέματα, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν του έφταιγαν σε τίποτα. Για εκείνη την στιγμή το αγνόησε.

Σαν να μην ήξερε τι θα μπορούσε να του συμβεί τις επόμενες μέρες, εκείνο το βράδυ γλέντησε με την καρδιά του κάτω από μία ψεύτικη ταυτότητα, κάτω από το όνομα James. Ένιωθε το ποτό και το αλκοόλ να ευφραίνουν την ψυχή του, σαν κάτι να καθάριζε τα σωθικά του από την μάσκα που παρουσίαζε στους απλούς πολίτες εκείνη την πόλη.

Οι επόμενες μέρες όμως φάνταζαν όμως σαν τιμωρία στα μάτια του. Δεν είχε ξαναδουλέψει ποτέ έτσι στην ζωή του. Σαν να του έδειχνε η φτώχεια και η εργατιά τι σημαίνει να δουλεύεις πραγματικά και όχι να έχεις την μισή δουλειά έτοιμη από την προηγούμενη γενιά. Όσο δύσκολο και αν ήταν να επιβιώσει στην πόλη με τόσο μίσος, αλλά τόσο ήταν να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν και να χρησιμοποιήσει τα ίδια του τα χέρια γι' αυτό.

Τα δάχτυλά του πια γινόντουσαν κάθε μέρα πιο κόκκινα, τα χέρια του πιο τραχιά και οι πατούσες τους μαύρες. Τα μεγάλα κιβώτια με τα ψάρια που κουβαλούσε κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και πιο ελαφριά στις πλάτες του. Το χαμόγελο του γερο- Raymond του έδινε δύναμη αλλά του δημιουργούσε τύψεις. Ο άνθρωπος αυτός του είχε δώσει μια στέγη και μια δουλειά. Παρόλα αυτά όμως ακόμη και έτσι η ζωή του με αυτόν τον άνθρωπο δεν τον βοηθούσε να μάθει τίποτα γι' αυτό που του είχε ανατεθεί. Από την μία το είχε συνηθίσει, από την άλλη τα πόδια του ήθελαν να τον οδηγήσουν πίσω στο καράβι.

Οι μέρες περνούσαν ασταμάτητα και η ρουτίνα τον έτρωγε. Κάθε βράδυ πήγαινε για ψάρεμα και κάθε πρωί πουλούσε το φρέσκο πράγμα που έπιαναν. Άλλες φορές η δουλειά πήγαινε καλά, άλλες πάλι όχι.

Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήξερε γιατί επέλεξε να ακολουθήσει αυτήν την ιδέα από το να κάνει μια απλή ερώτηση. Καθόταν σκεπτικός στο μικρό κρεβάτι που του είχε δώσει ο ευγενικός ναυτικός κοιτάζοντας το πάτωμα. Τα μάτια του είχαν κολλήσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σαν η προσήλωση του εκεί του έδινε την λύση. Τα βήματα του γερο-ναυτικού του έκοψαν τον ειρμό της σκέψης του. Αφήνοντας πίσω τους μεγάλες πατημασιές με νερό έφτασαν δίπλα από τον Corwin. Ο Raymond κάθισε δίπλα του και τον χτύπησε δυνατά στον ώμο.

"Φαίνεσαι πολύ καλό παιδί, αλλά ποτέ δεν μιλάς για τίποτα. Σαν κάτι να κρύβεις," του είπε σφίγγοντας την παλάμη του στον ώμο του. Ο Corwin γύρισε και τον κοίταξε ανοίγοντας λίγο το στόμα του σαν να ήθελε να του τα πει όλα αλλά το γέλιο του Raymond τον έκοψε. "Μην ανησυχείς, ξέρω ότι σκέφτεσαι την πατρίδα σου. Και με την τα χρήματα που πηγαίνουν στην εξουσία δεν μπορώ και εγώ να σε πληρώσω καλά."

Τι εννοούσε; Τα χείλη του Corwin κουνήθηκαν, μίλησαν. Γιατί συνέβαινε αυτό; Τα μάτια του έλαμπαν, ήθελαν μια απάντηση που θα ερχόταν από την γέρικη φωνή που γελούσε προ ολίγου. Το γέλιο ξανάρθε αλλά η απάντηση όχι. Ο γερο ναυτικός τον χτύπησε πάλι στην πλάτη και βγήκε σιγά σιγά από το δωμάτιο. Όσο ειλικρινής ήταν εκείνος μαζί του αλλά τόσο ήταν και ο Raymond. Κανένας δεν μιλούσε για κάποιον που τους εξουσίαζε, όλοι παρέμεναν σιωπηλοί γελώντας και μπεκροπίνοντας τα βράδια στις ταβέρνες και στα καφενεία. Ο Corwin βάρεσε το χέρι του στον τοίχο και ξάπλωσε στο κρεβάτι αμέσως την ίδια στιγμή.

Αν βρισκόταν σε μπελάδες με ολόκληρο στρατό από πειρατές εκείνος θα έφταιγε, και την ζωή του θα έχανε και καμία πληροφορία δεν θα ταξίδευε. Το μικρό περιστέρι που τον ακολουθούσε εδώ και εβδομάδες έβγαλε έναν μικρό ήχο κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Θόρυβος ακουγόταν απέξω, φασαρία και μετά το απόλυτο τίποτα.

Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του και έτρεξε προς την πόρτα του σπιτιού.

Ο γερο ναυτικός είχε πέσει στο έδαφος πιάνοντας σφιχτά την καρδιά του. Όλοι έμεναν σιωπηλοί κοιτάζοντάς τον, χωρίς κάποιος να τρέχει τουλάχιστον για να τον σηκώσει. Ο Corwin τους έριξε βλέμματα απορίας και θυμού μαζί και έτρεξε προς τον Raymond, βοηθώντας τον να έρθει πάλι στα πόδια του. Όλοι απλά τον κοιτούσαν.

"Τι κοιτάζετε; Καμία ανθρωπιά;" φώναξε δυνατά προς τους υπόλοιπους κατοίκους. Πρώτη φορά το έκανε αυτό στην ζωή του, να βοηθήσει κάποιον ανήμπορο. Δεν ήξερε αν είχε δεθεί συναισθηματικά μαζί του, αλλά η συμπεριφορά των υπολοίπων τον είχε εκνευρίσει.
"Είναι ανώφελο," του απάντησε ένας άνδρας κουνώντας το κεφάλι του.
"Είναι ανώφελο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο;"
"Είναι ανώφελο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που το παθαίνει αυτό τρίτη φορά. Η θάλασσα του κάνει κακό και το ξέρει, αλλά δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να ζήσει αν δεν δουλέψει."

Ο Corwin άφησε τον γερο ναυτικό στο έδαφος, ακουμπώντας τον στο τοίχο. Τα εριστικά λόγια του άνδρα τον ενοχλούσαν. Και εκείνος συνέχιζε λέγοντάς του ότι ο Raymond θα πεθάνει. Τα χέρια του βρέθηκαν στον γιακά του άνδρα, ενώ η μπουνιά του στα σαγόνια του.

Φωνές ακούστηκαν γύρω με την ξαφνική του επίθεση προς τον απλό κάτοικο. Ο άνδρας όμως είχε καλύτερη μπουνιά και καλύτερη λαβή. Το αριστερό του χέρι κρατούσε τον λαιμό του Corwin ενώ το δεξί του είχε κάνει την μύτη του μελαχρινού άνδρα ήδη να ματώσει.

Και εκείνος συνέχιζε μέχρι που ο ευγενής βρισκόταν κάτω στο έδαφος, ανάμεσα στις λάσπες λερωμένος. Στον πάτο, στην εξευτέλιση του.

"Κατάλαβέ το. Ακόμη και αν ζήσει θα έρθει η ώρα του να πεθάνει από την φτώχεια," είπε και τίναξε τα ρούχα του φεύγοντας με τον υπόλοιπο κόσμο από γύρω τους.

Τα χέρια του Corwin ένιωθαν την κρύα λάσπη να τον γειώνουν, σαν εκείνη η θέση να του άξιζε. Έτριψε το πρόσωπό του και κουλουριάστηκε. Δεν θύμιζε καθόλου τον γνωστό ευγενή με την εριστική και σαρκαστική του συμπεριφορά, με το χαμόγελο που έκανε τους πάντες να απορούν αν τους κορόιδευε ή όχι. Το χέρι του Raymond τον έκανε να ξυπνήσει, τα μάτια εκείνου του άνδρα τον ηρεμούσαν. Ανοιχτά γκρίζα σαν να έβλεπες καθαρότητα και αγνότητα στα μάτια του. Χαμόγελασε και βοήθησε τον μεγάλο άνδρα να σηκωθεί.

Δεν ήξερε τι θα συνέβαινε. Δεν γνώριζε την πραγματικότητα εκείνης της κοινωνίας.

Η δουλειά πήγαινε χάλια, μόνος του δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα και οι μέρες ήταν στεγνές. Καμία καταιγίδα δεν ερχόταν για να προσφέρει την κατάλληλη σοδιά. Μέχρι τότε αγνοούσε τι συνέβαινε σ' αυτό το νησί, σαν να είχε ξεχάσει τι ακριβώς έλεγε η αποστολή του. Και όλα τα συνειδητοποίησε ένα πρωί που γυρνούσε από ακόμη ένα αποτυχημένο ψάρεμα.

Οι πάγκοι της αγοράς βρισκόντουσαν αναποδογυρισμένοι και τα λιγοστά ψάρια που μπορούσαν να βρουν οι ψαράδες, κείτονταν άψυχα στο έδαφος μέσα στις λάσπες των σοκακιών. Φασαρία δεν υπήρχε, αλλά μερικές άγριες φωνές φοβέριζαν τους νεαρούς ψαράδες, που άμαθοι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το ανάστημά τους. Αλλά και να το σήκωναν ίσως το σώμα τους βρισκόταν και εκείνο μαζί με τα ψάρια, άψυχο με τα μάτια ορθάνοιχτα. Ποιοι ήταν εκείνοι οι άνδρες; Πειρατές; Τα μάτια του έλεγξαν την γύρω περιοχή γρήγορα για να εντοπίσουν τον άνδρα που ήθελε να βρει εξαρχής, αλλά τίποτα. Βγήκε σιγά σιγά από την βάρκα και προχώρησε στην πλατεία.

"Ο αρχηγός ζητάει τα λεφτά και εσείς άχρηστα ανθρωπάκια μου λέτε ότι δεν έχετε τίποτα;" φώναξε ένας δυνατά χτυπώντας την γροθιά σ' έναν από τους πάγκους. Το φοβισμένο πρόσωπο του μεγάλου σε ηλικία άνδρα έγνεψε αρνητικά και ο άνδρας μπροστά του άρχισε να γελάει, ενώ τον άρπαξε στην συνέχεια από την μπλούζα του. "Ούτε που σου αξίζει να ζεις, άθλιο σκουλήκι. Άχρηστο," συνέχισε τα λόγια του πετώντας τον άνδρα στο έδαφος μέσα στις λάσπες. "Εκεί να σαπίσεις, μέσα στις λάσπες. Το μέρος που σου ταιριάζει, βρώμικο πλάσμα."

Προχώρησε με τα βαριά βήματά του στα επόμενα μαγαζιά. Δεν μπορούσε όμως να βρει τίποτα. Οι αρνητικές απαντήσεις των ψαράδων τον εκνεύριζαν. Τα μάτια του Coriwn έπεσαν πάνω στους υπόλοιπους άνδρες που έσερναν τους πιο νεαρούς μαζί τους. Ένα χαμόγελο μέσα στο πλήθος του τράβηξε την προσοχή. Ο άνδρας που τις προηγούμενες μέρες είχε βρεθεί στα χέρια μαζί του του χαμογελούσε, ενώ μια μεγάλη μελανιά στο δεξί του μάτι στόλιζε το πρόσωπό του. Του έκλεισε το μάτι και ψιθύρισε κάτι. Τα χείλη του έλεγαν "Θα έρθει και η σειρά σου."

Τα μάτια του γούρλωσαν και έτρεξε στο σπίτι όπου ο άρρωστος Raymond βρισκόταν στο κρεβάτι. Τον φρόντιζε κάθε μέρα που γυρνούσε αλλά η κατάστασή του δεν βελτιωνόταν. Η πόρτα όμως ήταν ανοιχτή. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, τα λόγια του άνδρα ότι θα μπορούσε να πεθάνει με άλλο τρόπο ηχούσαν στα αυτιά. Το σπίτι είχε γίνει χάλια, τα μπαούλα ήταν ανοιχτά και όλα τα έπιπλα αναποδογυρισμένα σαν να είχε περάσει ο τυφώνας. Το σώμα του γερο Raymond ακουμπούσε το κρεβάτι ενώ εκείνος καθόταν στο πάτωμα ανασαίνοντας βαριά και αργά. Έτρεξε από δίπλα του κατευθείαν. Το πικρό χαμόγελο που του χάρισε εκείνη την στιγμή ο γέρος τον έκανε να ανατριχιάσει.

"Στα χάλια μου ε;" ρώτησε γελώντας. Ο Corwin έγνεψε αρνητικά και τον βοήθησε να καθίσει στο κρεβάτι.
"Τι συνέβη;" τον ρώτησε ενώ τον έβλεπε να βαριανασαίνει.
"Η τρομοκρατία του Barty," γέλασε ο άνδρας βγάζοντας ένα μικρό βογκητό σφίγγοντας το μέρος της καρδιάς του. "Όταν δεν δέχεται λεφτά, στέλνει τους τραμπούκους του."
"Ποτέ δεν μου είπες να στείλω τα λιγοστά λεφτά που έβγαζα αυτές τις μέρες," του είπε ο Corwin γρήγορα.
"Δεν θα είχε νόημα, εκείνος θέλει συγκεκριμένο ποσό. Άλλωστε εγώ βρίσκομαι στα τελευταία μου," είπε και γέλασε.

Ο Corwin δεν μίλησε. Τον άφησε να κοιμηθεί στο γέρικο κρεβάτι του που τόσα χρόνια τον φρόντιζε και βγήκε στους δρόμους. Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε, τι ακριβώς φόβιζε τους πάντες. Ήθελε να δει με τα ίδια του τα μάτια τον τρόμο που έσπερνε αυτός ο άνδρας. Πλησίασε κοντά στους άνδρες του που φώναζαν και έσπαγαν τα πάντα στον διάβα τους. Φοβισμένα πρόσωπα παντού, σαν να περνούσε κάποιος με την απόλυτη δύναμη. Δεν μπορούσε να καταλάβει. Ένα μικρό πλήρωμα γείωνε ολόκληρη πόλη; Ή δεν υπήρχε έστω και μία βοήθεια;

"Γιατί δεν μιλάει κανείς σας;" ρώτησε έναν άνδρα που είχε σταθεί δίπλα του.
"Αν μιλήσει κάποιος ο μόνος που θα τον βρει είναι ο θάνατος," γέλασε ειρωνικά.
"Όλοι μαζί;"
"Και το μόνο που θα ακολουθήσει είναι το σφάξιμο όλων. Πιστεύεις ότι εμείς οι απλοί ψαράδες μπορούμε να κάνουμε κάτι απέναντι στους χρόνια πειρατές; Έχουν εγκατασταθεί στο νησί εδώ και καιρό μετά από την μεγάλη σφαγή που είχε γίνει στα γυναικόπαιδα," κούνησε το κεφάλι του τρίβοντας τα μάτια του.

Ο Corwin σιώπησε. Το ειρωνικό βλέμμα του άνδρα εκείνου που έπιασαν ακόμη έπεφτε πάνω του. Τα χέρια των πειρατών τον τραβούσαν ενώ εκείνος τους γελούσε σαν υστερικός. Τα χέρια του έτρεμαν. Τι θα μπορούσε να κάνει; Μόνος του; Τίποτα απολύτως. Οι πειρατές έφευγαν σιγά σιγά προς μια μεγάλη βίλα στο τέλος της πόλης. Εκεί έμεναν για μήνες τώρα, απλά παίρνοντας τα λεφτά των κατοίκων υπό την απειλή του θανάτου. Και καμία βοήθεια από την κυβέρνηση.

"Το ναυτικό;" ρώτησε απελπισμένα. Ο άνδρας δίπλα του γέλασε δυνατά κοιτάζοντας τον ειρωνικά.
"Πραγματικά τα πιστεύεις αυτά που λες; Αγνοείς τα πάντα; Δεν πρόκειται να κοιτούσαν ένα μικρό φτωχό νησί σαν και εμάς," γέλασε και πάλι και τον άφησε να στέκεται στην μέση της πλατείας κοιτάζοντας τον μικρό λόφο.

Γύρισε κατευθείαν στο πλοίο του. Ο Άμλετ βασίλευε ανάμεσα στις βάρκες των ψαράδων. Τα χέρια του έτρεμαν από το κρύο εκείνου του πρωινού. Το μελάνι έτρεχε πάνω στο φύλλο χαρτί που έπαιρνε. Το ένα μετά το άλλο το πετούσε στην άκρη, το χέρι του δεν έμενε σταθερό. Ούρλιαξε και κάθισε στην κουκέτα του πλοίου. Οι ώρες περνούσαν ατέλειωτες ενώ ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του. Το μικρό περιστέρι που είχε έρθει με το μήνυμα εμφανίστηκε και πάλι δίπλα του, τιτιβίζοντας.

Πήρε στα χέρια του και πάλι την πένα και σιγά σιγά άρχισε να γράφει, αργά και σταθερά. Το μήνυμα θα επιβεβαίωνε τις φήμες που είχαν φτάσει στα αυτιά των επαναστατών. Ο Dolan είχε δίκιο, αλλά για κάποιο λόγο εκείνη την στιγμή σκεφτόταν ότι καλύτερα θα ήταν να ανατεθεί σε κάποιον άλλον. Ή εκείνος έκανε το λάθος να δεθεί τόσο πολύ με αυτό το νησί; Κούνησε το κεφάλι του και συνέχιζε να γράφει τα γεγονότα που είχαν παρακολουθήσει τα μάτια του. Το μελάνι πια ήταν σταθερό και δεν μουτζούρωνε το χαρτί.

Τα δάχτυλά του το τύλιξαν και με μια μικρή κορδέλα το έδεσαν στο μικρό ποδαράκι του περιστεριού που κοιτούσε πάλι δεξιά και αριστερά. Του χάιδεψε και πάλι το κεφάλι του και το άφησε. Τα φτερά του άνοιξαν διάπλατα. Τα μάτια του ακολούθησαν το πέταγμα του περιστεριού που έφευγε από την πόρτα της καμπίνας. Ήλπιζε ότι το μήνυμα θα έφτανε στα χέρια του Dolan, του χρόνια συνεργάτη του από την παράταξη των επαναστατών.

Το βλέμμα του έπεσε πάλι στα μικρά κτήρια της πόλης, μέσα από το μικρό παράθυρο της κουκέτας παρακολουθούσε τους ανθρώπους που σήκωναν και πάλι τους πάγκους και μάζευαν τα λιγοστά ψάρια. Αναστέναξε βαθιά.