[Αρχη] Και καπως ετσι ξεκινησαν ολα.

Με το φως να πεφτει στα ματια μου και ενα αλλο πρωινο ετοιμαζετε για να το κατακτησω. Εδω και 5 χρονια ζω,δουλευω και παλευω στο marine base στο Dawn Island. Επειτα τον πολεμο 100 χρονια πριν ο κοσμος αλλαξε τραγικα. Πολλοι μεινανε αστεγοι αλλοι μεινανε χωρις γονεις. Εγω ειμαι ενας απο αυτους. Στο τελος ειμουν μονο εγω και η αδερφη μου. Η αδερφη μου δν ηταν πολυ διαφορετικη απο μενα. Μαυρα μαλλια λιγο ποιο κοντη απο μενα και πολυ δυνατη. Απο μικρος ειχα την ταση να μπλεκομαι σε καυγαδες περισσοτερο για να προστατεψω την αδερφη μου η ετσι πιστευα. Απο μικρος δεν μου αρεσε να μιλανε για την αδερφη μου οποτε εκανα οτι μπορουσα να την βλεπω να χαμογελαει. Αν και δν ειχα την τελεια ζωη ειμουν χαρουμενος. Καθε φορα που πηγαινα σπιτι το χαμογελο εφτανε ως τα αυτια και ηθελα αυτες η στιγμες να κρατησουν για παντα. Αλλα 2 χρονια πριν συνεβη το μοιραιο.

2 χρονια πριν ενας revolutionary σκοτωσε εναν marine. Μετα απο το συμβαν marines και revolutionary παλεψαν σε ενα απομονωμενο μερος κοντα στο δασος. Εκει τυχαινε να ηταν το σπιτι μου. Βασικα ηταν μια καλυβα ισα ισα να μας καλυπτει απο την βροχη αλλα για μενα ηταν το σπιτι μου και δεν θα το αλλαζα για τιποτα. Η μαχη ερχοταν ολο και ποιο κοντα στο σπιτι μας και οι αδερφη μου βγηκε εξω προσπαθωντας να το σταματησει. Μοιραια ομως η αδερφη μου πεθανε στα χερια ενος Revolutionary. Ο κοσμος μου χαθηκε και το μυαλο εβλεπε μονο μαυρο και κοκκινο. Αρχισα να περπαταω προς το μερος του για να τον σκοτωσω. Αλλα πως μπορουσα, ειμουν απλα ενα μικρο παιδι. Ενας marine με επιασε και με εβγαλε απο την μαχη. με πηγε λιγο ποιο κατω απο το σπιτι και με εδεσε σε ενα δεντρο σφιχτα μεχρι να τελειωσει η μαχη.

Προσπαθησα να ξεφυγω αλλα ματαια. Θυμος,οργη,πονος,θλιψη διαπερασαν το μυαλο μου και εγω εκει δεμενος να βλεπω ξανα και ξανα τον θανατο της αδερφης μου. Η μαχη μετα απο ωρες σταματησε και ο marine που με εδεσε να με αφηνει ελευθερο. Πηγα προς τα πανω του να τον χτυπησω αλλα τιποτα. Δεν μπορουσα ουτε να τον φτασω. Με κοιταξε και μου ειπε.
Ποσα ατομα νομιζεις πεθαινουν ετσι ματαια στα χερια των revolutionary. Ποσες οικογενειες εχουν μεινει χωρις γονεις,αδερφια,παιδια εξαιτιας τους. Αν θελεις τοσο πολλοι να εκδικηθεις τον θανατο της αδερφης σου ακολουθα με. Θα σε μαθω να πολεμας. Πως να αντεξεις στο αφορητο κρυο και στα χειροτερα καιρικα φαινομενα. Θυμησου ομως οτι ενα λαθος σημαινει τον θανατο σου. Αμα δεν μπορεις μην πιασεις το χερι μου αλλα αν νομιζεις οτι εισαι ετοιμος σηκω σαν φοινικας.

Δεν απαντησα. Μονο επιασα το χερι του. Ηξερα τι επρεπε να κανω και ο δρομος προς τα εκει ηταν ξεκαθαρος. Το σωμα μου δεν αντεχε αλλο και λιποθυμισα. Ενω κοιμομουν ξανα εβλεπα τον θανατο της αδερφης μου και τα λογια του marine ανεβαζαν και αλλο την πεποιηθηση μου. Ειμαι ετοιμος ελεγα στον εαυτο μου και πραγματι ειμουν. Το ενιωθα μεσα στο βαθυτερο μερος στο στομαχι. Ειμαι μονος μου εναντια στον κοσμο σκεφτομουν. Η καμπανες με ξυπνησαν σε ενα μικρο base των marines στο νησι. Σηκωθηκα κατευθειαν και το πρωτο πραγμα που συνειδητοποιησα ηταν οτι ειμουν στο λαθος μερος. Ειμουν στα δωματια με τις γυναικες. Αλλα ενιωθα ασφαλης. Μια κοπελα περασε απο διπλα μου και το πρωτο πραγμα που μου ειπε ηταν Για αυτο αγαπαω τους νεοσυλλεκτους. Ειναι παντα τοσο υγειης.Δεν καταλαβα τι εννοουσε αλλα μολις ειδα τον εαυτο μου καταλαβα. Ειμουν γυμνος.

Ετρεξα να πιασω τα ρουχα μου να ντυθω γρηγορα και ενα λεπτο μετα ο αντρας απο χθες αρχισε να μου φωναζει. ΕΙΣΑΙ ΑΡΓΑ! οταν χτυπαει το η καμπανα θα εισαι ετοιμος ντυμενος και εξω για την καθημερινη εκπαιδευση. Κουνησου!!! ειπε και μου εριξε μια κλωτσια στελνοντας με εξω απο το δωματιο. Ολοι γελουσαν. Σηκωθηκα και γυρισα και αρχισα να παρατηρω πως ειναι ο αντρας που με κλωτσησε. Εμεινα με το στομα ανοιχτο. Ηταν ενας τεραστιος αντρας με πολλους μυεις και φαινοταν οτι μπορουσε να καταστρεψει ενα σπιτι με μια μπουνια. Ετσι θελω να γινω σκεφτομουν απο μεσα μου αλλα ακομα και εγω ηξερα οτι δεν θα γινομουν ποτε ετσι. Για την ηλικια μου ειμουν αρκετα ψηλος και ευελικτος. Αλλα παντα μισουσα τα αθληματα. Ηταν η ωρα για μενα να αρχισω να μαθαινω πως να πολεμαω. Επαναλαμβανα συνεχεια στον εαυτο μου. Εισαι Ετοιμος!

Πες μου τι θελεις να κανω? ρωτησα τον αντρα που με εσωσε. Αυτος χαμογελασε και πριν μου πει μας διεκοψε ενας στρατιωτης.
Στρατηγε! Στρατηγε!!! Εμφανιστηκαν επαναστατες 10 μιλια απο εδω. Μπορουμε να τους φτασουμε και να τους εξωντοσουμε αλλα πρεπει να φυγουμε τωρα! Καλα παμε να φυγουμε αμεσως ειπε ο στρατηγος και αρχισαν να φευγουν και εγω να φωναζω τελευταια στιγμη Εγω τι να κανω!? Ο στρατηγος γυρισε γελασε και μου ειπε Χτυπα και κλωτσα τον τοιχο μεχρι να λιποθυμισεις. Μα καλα μου κανει πλακα σκεφτηκα αλλα εφοσον το ειπε και εγω ειμουν πεπεισμενος να γινω δυνατοτερος αρχισα να χτυπαω τον τοιχο. Μετα απο 10 μπουνιες τα χερια μου αρχισαν να ματωνουν και ενιωθα αφορητο πονο ομως δεν σταματησα. Δεν ηθελα να σταματησω.

Συνεχεισα να χτυπαω τον τοιχο ξανα και ξανα. Ο ηλιος με χτυπουσε στο κεφαλι αλλα δεν θα σταματαγα. Δεν ηθελα να σταματησω γιατι ηξερα οτι μολις σταματαγα θα σημαινε οτι δεν θα τα καταφερνα. Ετσι συνεχεισα για πολλες ωρες μεχρι που ακουσα τους marines να επιστρεφουν και βλεπωντας τον αρχηγο δεν αντεξα αλλο και λιποθυμησα. Το τελευταιο πραγμα που θυμαμαι ειναι φωνες και ενας αφορητος πονος να αγκαλιαζει την ψυχη μου. Επειτα απο αρκετες ωρες ξυπνησα με το κεφαλι μου να ποναει και να μην νιωθω τα χερια μου. Κοιταξα κατω και πανικοβληθηκα. Δεν ειχα χερια. Αρχισα να φωναζω και να τρεχω. Δεν εχω χεριααα!!! Με ολους τους marines να πεθαιναν στα γελια. Δεν εχω χερια ρε! Τι γελατε? Αρχισα να παρατηρω οτι απλα ειχαν βαλει επιδεσμους και οι επιδεσμοι ειχαν κανει ψευδαισθηση με τα σεντονια στο κρεβατι. Ενιωσα ενα χερι να με χτυπαει στο κεφαλι και μια φωνη να με τρομαζει.

Βλακα. Παραλιγο να καταστρεψεις τα χερια σου. Πρεπει να εισαι ποιο προσεκτικος οταν κανεις τετοια πραγματα. Τωρα δεν μπορω να σε μαθω για πολυ καιρο. Ηρθε η ωρα να μαθεις κατι ποιο ευκολο. Θα αρχισεις να σηκωνεις πολλα βαρη και αναπνοες. Ετσι εκανα για παρα πολυ καιρο μεχρι να τα χερια μου να γυρισουν σε τελεια κατασταση. Μερες περνουσαν και καθε μερα να γινομαι ακομα ποιο δυνατος.
Ενας χρονος περασε και ηταν η μερα που η αδερφη μου εκλεινε 1 χρονο νεκρη. Ντυθηκα στα μαυρα και αρχισα να περπαταω με ενα μπουκετο λουλουδια στα χερια μου. Καθε βημα ενιωθε ποιο βαρυ απο το αλλο λες και ηξερα οτι στο τελευταιο βημα θα ενιωθα τρομερη θλιψη. Εφτασα στον ταφο και αρχισα να λεω στην αδερφη μου τι εγινε τον τελευταιο χρονο. Αρχισα να κλαιω οταν τελειωσε η συζητηση αφηνωντας το μπουκετο και λεγοντας αντιο. Ακουσα μια φωνη να λεει Εισαι πολυ ωραιος στα μαυρα. Αντιο. Αλλα δεν σταματησα. συνεχεισα να περπαταω με τα δακρυα να καταστρεφουν το κοστουμι.

Προχωροντας προς την βαση ενιωσα ενα χερι στην πλατη μου. Γυρισα και ενας αντρας μου ειπε ακολουθα με, ειμαι και πριν ακομα τελειωσει παρατηρησα οτι ηταν επαναστατης. Το χερι του ηταν ακομα στην πλατη μου και εκεινη την στιγμη εχασα την λογικη μου. Γυρισα γρηγορα πιεζοντας το καρπο του απο μεσα και τραβοντας τον αγκωνα του στην αντιθετη μερια με αποτελεσμα να του σπασω το χερι. Ηταν γρηγορος ομως και πηδηξε πισω κρατωντας το σπασμενο του χερι. Σκοτωστε τον. Ειναι Marine ειπε και 5 ατομα με περιτρυγισαν. Ο πρωτος ετρεξε κοντα μου και μακρυνε το χερι του να με χτυπησει στο προσωπο. Μολις το καταλαβα εσκυψα και του εβαλα τρικλοποδια. Αμεσως γυρισα και τον κλωτσησα στα πλευρα ενω επεφτε.
Επειτα αρχησα και οι τεσσερις να μου επιτηθονται αλλα ευτυχως η marines ηρθαν την καταληλη ωρα και ποτε δεν ειμουν τοσο χαρουμενος να ακουσω την φωνη καποιου. Πιαστε τους. Μην τους αφησετε να ξεφυγουν!

Ενας ενας επεφταν. Ποτε δεν ειχα δει ζωες να χανονται τοσο ευκολα. Μετα απο λιγη ωρα σηκωθηκα και αρχισα να μιλαω με τον Αρχηγο. Πως βρεθηκε σε αυτην την κατασταση? Καλα ποσο ανδρεναλινη εχεις μεσα σου. Τα δαχτυλα σου εχουν σπασει! Παραξενευτηκα γιατι δεν ενιωθα ουτε πονο και νομιζα οτι τα χρησμιοποιουσα καλα τα δαχτυλα μου. Ειδα τα χερια μου και ειχα σπασει τα τρια πρωτα δαχτυλα στο δεξι μου χερι. Νομιζεις οτι επειδη εκανες λιγη προπονηση για 1 χρονο θα τα νικαγες εναντιον υψηλοβαθμων επαναστατων? Εισαι τυχερος που δεν περιμενε τετοια αντιδραση αλλιως τωρα θα εισουν νεκρος. Ενω τα ελεγε αυτα στο μυαλο μου αρχισα να θυμαμαι πως αρχισαν ολα αυτα. Μηπως η επαναστατες ηθελαν να ζητησουν συγνωμη? Μηπως για αυτο δεν με σκοτωσε εξαρχης? Μα τι λεω. Δεν υπαρχει περιπτωση τετοια γουρουνια να νιωσουν θλιψη η να μετανιωσαν.

Εισαι μικρος ακομα και θα μαθεις. Οποτε μετα απο πολυ σκεψη και πολλες συζητησεις με τους αλλους marines αποφασισα να σου προσφερω να ταξιδεψεις μαζι μας στο επομενο νησι. Φυσικα για να γινεις marine πρεπει να σε δεχτουν ποιο υψηλοβαθμα στελεχοι αλλα δεν νομιζω να υπαρξει προβλημα. Χαρηκα πολυ γιατι μπορουσα με ασφαλεια να αποκαλεσω την βαση σπιτι μου και τους marines αδερφια μου. Με βοηθησαν οταν χρειαστηκα και μαζι μοιραστηκαμε πολλα. Ηταν τιμη μου. Ναι! φυσικα! Θα ερθω. Θελω να γινω marine! Να προστατεψω τον κοσμο απο ατομα που κανουν κακο! Ειμαι ετοιμος. Ο αρχηγος γελασε και το ποιο αστειο σε ολα αυτα ηταν οτι τοσο καιρο δεν ηξερα ουτε το αληθινο του ονομα. Αλλα δεν με ενοιαζε. Για μενα ηταν ο αρχηγος. Ωραια παμε! ειπε και ολοι ειμασταν ετοιμοι να φυγουμε.Η θαλλασα ειναι μεγαλη μικρε. Εισαι σιγουρα ετοιμος? Αν δεν εισαι θα σε φαει ζωντανο.
Μην ανησυχεις. Θα την κανω δικια μου. Ολοι θα ξερουν το ονομα μου μια μερα. Θα γινω σεβαστος και φοβερος. Θα τρεμουν ολες οι θαλλασες στο ονομα μου. Ειπα και γελασα ενω ανεβαινοντας στο πλοιο.

Όνομα Χαρακτήρα:Axelhero
Παράταξη:Πολίτης
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:5.000(10.000 λόγω bonus)
Βαθμολογία:7
Παρατηρήσεις:Καλή αρχή!
Σύντομα θα γίνεις μεγάλος Marine