[Αρχή-Παρελθόν] Έτσι άρχισαν όλα [Τέλος]

[Αρχή]
Περικυκλωμένος από εχθρικούς ληστές, λέω:"Χμμ... Πάλι εσείς; Πάλι ξύλο θέλετε;"
Ετσι βγαζω απ'την θηκη μου το Tsunami Sword και με την πισω πλυρα του σπαθιού
ανοίγω το δρομο μου. Βγαινονρας απο τον κλοιο φωνάζω:"Δεν σας ξέχασα...
Mizu Mizu no... POUND CANNON...".
Από τα χέρια μου εξαπολύω έναν καταστροφικό πίδακα νερού με την ταχύτητα
και την ορμή ενός κανονιού. Οι αντίπαλοι πέφτουν αναίσθητοι. Έτσι ανενόχλητος
συνεχίζω για το σημείο συνάντησης.

... "Kage no Tamashi".
Την επόμενη στιγμή ο γεροδεμένος ληστής απέναντί μου έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Οι σύντροφοί του έμειναν έκπληκτοι.
"Πώς...Πώς το έκανες αυτό;".
"Kage Kage no Mi. Το φρούτο που ελέγχει τις σκιές. Είστε οι επόμενοι." Η σκιά μου επεκτάθηκε και άγγιξε αυτές των ληστών και την επόμενη στιγμή... "Kage no Tamashi".
Οι ληστές λιποθύμησαν και αφού σιγουρεύτηκα ότι ήταν αναίσθητοι συνέχισα την πορεία μου για τη βάση του Higuma. Ήταν ώρα να μπει ένα τέλος.
Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι...

8 χρόνια πριν...

... Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και εγώ περπατούσα ξέγνιαστος στα παγωμένα στενά του χωριού.
Έξω απ' το παντοπωλείο συνάντησα τον παιδικό μου φίλο Gost.
"Καλημέρα J.!".
":[m053o]: Απόγευμα είναι."
Αφού χαιρετηθήκαμε συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό.

Τελικά γυρίσαμε όλο το χωριό και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι όπου και θα καθόμασταν.
Καθώς φτάναμε στην αγαπημένη μας θέση στην αποβάθρα, παρατήρησα ότι ο Gost έλειπε.
"ΒΛΑΚΑ ΠΑΣ ΑΝΑΠΟΔΑ!!!"
"Ωχ! Μα πώς;!"
Τελικά φτάσαμε και αφού σιγουρεύτηκα ότι ο Gost δε θα πέσει στη θάλασσα (όπως συνήθως) χαλάρωσα.

Ύστερα από λίγο πιάσαμε την κλασική μας συζήτηση.
"Τι θα φας σήμερα J.;"
" :[m070o]: Ότι θα φας κι εσύ. ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΠΙΤΙ ΤΡΩΜΕ"
"Αααα! Σωστά... Τελικά τι θα φας σήμερα;;;"
Εν τέλει ο Gost κατέληξε στη θάλασσα και η αλήθεια είναι ότι βοήθησα κι εγώ...

Το επόμενο πρωί θα στιγμάτιζε την ζωή μας. Μετά το πρωινό μου πήγα
στο λιμάνι για να ψωνίσω, αν δεν έβρισκα τον J., δεν θα τα κατάφερνα να
πάω εκεί. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι παρατηρήσαμε ότι υπήρχε πολλής συνωστισμός.
Πήγαμε κοντά για να δούμε τι τρέχει και ακούσαμε κάποιους χωρικούς να λένε
φοβισμένοι:"Ο Higuma έρχεται.". Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει συνεχίσαμε
τον δρόμο μας στο λιμάνι.

Μερικές βδομάδες αργότερα, ο Higuma είχε πλέον εγκατασταθεί και
δημιουργήσει την βάση του στο νησί. Σύντομα, οι λεηλασίες του ξεκίνησαν.
Το χωριό μας υπέφερε από τις επιθέσεις των ληστών. Δεν ήταν λίγες οι φορές
που κάποιος χορικός έχανε την ζωή του ή τις περιουσίες του.
Κορύφωση των γεγονότων για εμάς, αποτέλεσε ο θάνατος των γονέων και η
καταστροφή του σπιτιού του J., διότι δεν εκπλήρωσαν τις επιθυμίες του Higuma.

Όταν συνέβηκε το γεγονός αυτό με κατέκλυσαν θλίψη και δάκρυα και ύστερα ένα κύμα μίσους.
Ένιωθα άδειος. Ένα γνώριζα,θα έπαιρνα εκδίκηση γι' αυτούς.
Κατέφυγα στο δάσος όπου και θα εκπαιδευόμουν και θα διέμενα!
Ο Gost δεν είχε σκοπό να με αφήσει να εκπληρώσω το στόχο μου μόνος.
Έτσι ήρθε μαζί μου και μου συμπαραστάθηκε στη δυσκολότερη αυτή στιγμή της ζωής μου.

Δύο χρόνια είχαν περάσει από εκείνη την μέρα.
Σε αυτό το διάστημα συναίβησαν πολλά γεγονότα.
Ο Gost κι εγώ είχαμε αποκτήσει αρκετή εμπειρία μαχών,
καθώς κάναμε τακτικά επιθέσεις στους ληστές που λεηλατούσαν το χωριό.
Έτσι καταφέρναμε συχνά να τους αποτρέπουμε να επιτίθενται
στους κατοίκους του χωριού και να μειώνουμε τον αριθμό τους.

Απ' τις πολλές μας εμπλοκές απόκτησα τα όπλα μου,
τα οποία προφανώς προορίζονταν για τον Higuma.
Συγκεκριμένα πήρα απ' τους ηττημένους ληστές το Shadousureiya και το Kage no Tanken.
Ο Gost κληρονόμησε απ'τον πατέρα του το Tsunami Sword.
Ήταν οικογενειακό κειμήλιο του οποίου τη δύναμη μπορούσε να
αξιοποιηθεί από ελάχιστα μέλη της οικογένειας.
Πλέον οι δυνάμεις του Higuma μας καταδίωκαν και σε αυτό το σημείο της ιστορίας,
συνέβηκε κάτι που άλλαξε τις ζωές και τους στόχους μας.

... Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα, κάτι συνηθισμένο για το φθινόπωρο.
Βρισκόμασταν στο δάσος και κάναμε την καθημερινή μας περιπολία.
παρόλο που ήμασταν πολύ μικροί σε ηλικία(11 ετών), είχαμε αποκτήσει
αρκετή δύναμη γα να απωθούμε τους ληστές. Καθώς προχωρήσαμε
βαθύτερα στο δάσος, συναντήσαμε 5 ληστές, ένας από τους οποίους
ήταν άοπλος και μετέφερε έναν σάκο.

Αποφασισαμε να τους επιτεθούμε για να τους βγάλουμε από την πορεία.
Ίσως αυτοί οι ληστές να έκαναν μεγάλη ζημιά στο αγαπημένο μας χωριό.
"Ληστές είναι" σκεφτήκαμε. Το δάσος ήταν η περιοχή μας, το γνωρίζαμε
καλύτερα από τον καθένα. Έτσι επιλέξαμε την κατάλληλη θέση και ετοιμαστήκαμε
να τους αιφνιδιάσουμε

Περιμέναμε την σωστή στιγμή και πηδήξαμε στο μέρος τους. Εγώ με
μια γρήγορη περιστροφή του σπαθιού μου αφόπλισα και στην συνέχεια
σκότωσα αυτόν που προπορευόταν. Αντίστοιχα, ο J. απομονώνοντας
τον τελευταίο κατά σειρά ληστή της ομάδας,τον εξουδετέρωσε.

Πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Τους χτυπήσαμε όταν δεν το περίμεναν
και βγάλαμε δύο απ' τη μέση γρήγορα.
Τώρα μας έμεναν δύο ακόμα κι ένας άοπλος, του οποίου ο σάκος
μπορούσε να μας αποφέρει πολλά!
Έστριψα το Shadousureiya προς το μέρος του ληστή
που βρισκόταν δίπλα σε αυτόν που σκότωσα και ο Gost έκανε το ίδιο.

Η μάχη ξεκίνησε και παρόλο που ήμασταν μικροσκοπικοί μπροστά τους,
καταφέρναμε να τους πιέζουμε σε πολλά σημεία,
με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεφύγουν.
Ξαφνικά ο Gost απέφυγε γρήγορα μια επίθεση του αντίπαλου ληστή
και του πέτυχε ένα θανατηφόρο χτύπημα στα πλευρά!

Την επόμενη στιγμή ήρθε και με βοήθησε να αποτελειώσουμε και το δικό μου αντίπαλο.
Εν τέλει μείναμε εγώ κι ο Gost έναντι του μεταφορέα.
Δε δίστασα, όπως ακριβώς δεν είχαν διστάσει και αυτοί εκείνη την ημέρα.
Πέταξα το Kage no Tanken (το οποίο ήταν μικρό σε μέγεθος.
Έμοιαζε περισσότερο με στιλέτο παρά με σπαθί) στο στήθος
του ληστή και έπεσε νεκρός στο έδαφος.

:[m135]: "Τους νικήσαμε για άλλη μια φορά!!"
"Περίεργο..." μου απάντησε ειρωνικά ο J.
"Πεινααααάω"
"ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΕΦΑΓΕΣ!!!!!" :[m185]:
"Ναι, αλλά ακόμα πεινααααάω" :[m096]:
"... :[m023o]: ..."
Άφησα τον J. του νεκρού ληστή. Αυτό που είδα με χαροποίησε πάρα πολύ εκείνη
τη στιγμή."ΕΞΩΤΙΚΑ ΦΡΟΥΤΑ!!! CoOoOoL!"
Και όρμησα κατά πάνω τους...

Έσπρωξα το J. στην άκρη, έπιασα το μεγαλύτερο από τα δυο και το καταβρόχθισα.
"Όχι" φώναξε αλλά αργά ο J. Όταν κατάπια το φρούτο ένιωθα κάπως περίεργα.
Ο J. με κοιτούσε έντρομος για να δει πώς εξελιχθούν των πράγματα.
"Τιιιί;;" :[m174o]:
"Αυτό που έφαγες δεν ήταν εξωτικό φρούτο, ήταν Φρούτο του Διαβόλου".

"Και;" :[m174o]:
"ΤΙ ΚΑΙ; Μόλις έφαγες ένα φρούτο του Διαβόλου και λες "Και;";
Τώρα δεν θα μπορείς να ξανακολυμπίσεις και... Εχεις κάποια υπερφυσική δύναμη".
"Αλήθεια;;;" :[m135]:
"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ COOL"... :[m181]: ... :[m074]: ...
'Έκλεισε τον σάκο, τον φόρεσε και συνέχισε την περιπολία.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ, προς το παρόν. Θα δούμε τι έγινε σύντομα."
"Ωραία." είπα ενθουσιασμένος και τον ακολούθησα.

Δεν ήταν τόσο απλό όμως. Καθώς φεύγαμε, ο Gost έμεινε πίσω
γονατισμένος και βίχοντας έντονα. Ξάφνου, εμφανίστηκαν απ τους θάμνους
πέντε ληστές, οι οποίοι τον περικύκλωσαν.
"Η οπισθοφυλακή. ΟΧΙ!" σκέφτηκα.
Ο Gost δεν τους περίμενε. Και οι πέντε ληστές τον μαχαίρωσαν...
Πάγωσα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει.
Ο Gost νεκρός; Χωρίς να σκεφτώ, άνοιξα το σάκο και έφαγα το φρούτο...

Αφού το έφαγα, έπεσα στο έδαφος και έβηξα έντονα!!!
Όταν συνήλθα σηκώθηκα και όρμηξα προς το μέρος τους.
Δε φαίνεται να με είχαν προσέξει ή μάλλον δεν είχαν φύγει απ'
το σώμα του Gost. Κάτι τους κρατούσε εκεί.
Δε μ' ένοιαζε ότι και αν έφταιγε, καθώς έτρεχα προς τα πάνω τους,
άπλωσα το Shadousureiya και παρατήρησα ότι η σκιά μου επεκτάθηκε
μερικά εκατοστά. Δεν έδωσα σημασία κάρφωσα στην πλάτη το ληστή
που βρήκα μπροστά μου. Την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι ληστές πετάχτηκαν
μερικά εκατοστά προς τα πίσω.
"Τι έγινε;" αναρωτήθηκα έκπληκτος..

"ΧαΧαΧαΧαΧα!!!CoOoOoL!!!... :[m207]: ... Είμαι νερό! ΧαΧαΧα!!". Ο J. γύρισε
και με είδε ανέγκηχτο από τις μαχεριές των αντιπάλων και το δαιμονισμένο
βλέμμα της δείψας για εκδήκηση εξαφανίστηκε από το πρόσωπο του. "Πολύ
πρώτο αυτό που έκανες! :[m135]: ... Πώς το έκανες; Θα το μάθεις και
σε εμένα;" Ρώτησα με περιέργεια.
"Έφαγα το Φρούτο του Διαβόλου... Είμαστε στην μέση μιας μάχης... ΚΑΙ ΕΣΥ
ΕΙΣΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ!!"
(Σκηνή Βίας)
... :[m181]: ... :[mo144]: ... :[m074]: ... :[m025o]: ...

Μετά τις μπουνιές που μου έριξε ο J. στο κεφάλι, χαλάρωσε... λίγο...
"Ώρα να μας αδειάσουν την γωνιά, δεν νομίζεις..."
"Α; :[m082]: Ακόμα εδώ είναι αυτοί; Ο.κ... οι αριστεροί είναι δικοί μου".
"Άδικο... Εσύ παίρνεις πάντα τους αριστερούς..."
"Καλά... Παίρνω τους αριστερούς".
... :[m0643]: ...

Τρέξαμε προς τα πάνω τους.. Ο J. εξαφανίστηκε από δίπλα μου.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόταν πίσω από τους ληστές και τους μαχαίρωσε...
Ύστερα έπεσε κάτω έντρομος με αυτό που συνέβηκε. Από την άλλη εγώ, έφτασα
μπροστά στους ληστές που είχαν απομείνει, σήκωσα το Tsunami Sword και έκοψα
τον έναν και καθώς το άλλο χέρι ήταν στραμμένο στον αντίπαλο ένας πίδακας νερού εκτοξεύτηκε από το χέρι μου προς αυτόν. Δεν κατάλαβα τι κάναμε και πως,το μονό
που είναι ότι δεν ήμασταν αυτοί που ήμασταν

Τα επόμενα 6 χρόνια εξασκούμασταν στο δάσος και συνεχίζαμε
να απωθούμε επιδρομές των ληστών.
Είχαμε καταφέρει να ελέγχουμε πλήρως τις δυνάμεις μας,
καθώς και να πολεμάμε με τέλειο συγχρονισμό
όταν βρισκόμασταν μαζί.
Πλέον βρισκόμασταν πολύ κοντά στο να εκδικηθώ για το
θάνατο των γονέων μου και την ελευθέρωση του χωριού
απ' τις εχθροπραξίες του Higuma.