[Αρχή-Παρελθόν] Η Αρχή [Τέλος]

[Αρχή-Παρελθόν]

... Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό. Το Dawn Island φάνταζε πανέμορφο και φυσικά είχε πολύ δουλειά. Ήμουν 19 ετών πλέον και ο πατέρας μου
με είχε πάρει στο μαγαζί μαζί του για να μάθω την "τέχνη" του μάγειρα
και να συνεχίσω την παράδοση της οικογένειας. Βέβαια δεν ήταν κάτι που αγαπούσα,
καθώς έκανα όλες τις αγγαρείες και τίποτα άλλο. Θυμάμαι εκείνη την μέρα σαν να ήταν χθες... Τη μέρα που θα στιγμάτιζε τη ζωή μου. Καθώς έπαιρνα παραγγελίες,
ένας γεροδεμένος άντρας μπήκε στο μαγαζί μας.

-Πφφφφ... πάλι αυτός; αναρωτήθηκα.
Ήταν ένας ληστής, ονόματι Higuma και ερχόταν συχνά στην ταβέρνα μας για να δείξει
ότι ήταν κάποιος. Είχε 8.000.000 bounty στο κεφάλι του και δεν έπαυε να κοκορεύεται γι αυτό.
Αφού ο ληστής έκατσε σε μια καρέκλα με φώναξε με ένα υπεροπτικό ύφος.
-Φέρε μου ότι πιο βαρύ έχει το μαγαζάκι σου πιτσιρίκο!!!
-Μάλιστα. του απάντησα και του γύρισα την πλάτη.
-Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Να το θυμάσαι για πάντα αυτό. Ακόμα κι αν σε βρίζει,
σε βαρέσει ή κάνει οτιδήποτε, ποτέ δε θα του αντιμιλήσεις. μου είχε πει ο πατέρας μου και ήταν κάτι που έπρεπε να τηρήσω.

Η σκηνή πέρασε όπως πάντοτε. Του πήγα μια δυνατή μπύρα κι εκείνος συνέχιζε να καυχιέται για την
επικήρυξη που είχε, ώσπου... ένας ψηλός Marine άνοιξε την ξύλινη πόρτα της ταβέρνας.
Ήταν περίπου 2 μέτρα και φορούσε την ενδυμασία που είχαν όλοι οι Marines, μόνο που πρέπει να
είχε μεγάλο αξίωμα με βάση τα γαλόνια που είχε καρφιτσωμένα. Αμέσως, ο αξιωματούχος,
έπιασε απ' την μούρη τον Higuma και τον κόλλησε στο δάπεδο.
-Η πόλη αυτή μου ανήκει πλέον. Κάθε μήνα θα πληρώνετε 10.000 belli ο καθένας για να βοηθηθεί
η Παγκόσμια Κυβέρνηση. Έγινα κατανοητός;

Από εκείνη τη μέρα ο Higuma δε ξαναπάτησε το πόδι του στο χωριό μου και οι κάτοικοι ήταν
αναγκασμένοι να πληρώνουν το φόρο που έθεσε η Κυβέρνηση. Κανείς δεν σήκωνε το
κεφάλι του εναντίον της και απλά επέμεναν την εκμετάλλευση. Εγώ απ'την άλλη,
δεν μπορούσα να δεχτώ αυτή την κατάσταση. Είχα αποφασίσει ότι αυτό το πράγμα έπρεπε
να σταματήσει. Φυσικά δε θα μπορούσα να το καταφέρω αυτό έτσι απλά. Ήξερα ότι μόνο ένα άτομο
θα μπορούσε να με βοηθήσει και αυτός ήταν ο Izuru. Ήταν ο πιο ξακουστός και έμπειρος
ξιφομάχος στο Dawn Island και ήταν το μοναδικό άτομο που θα μπορούσε να μου διδάξει την τέχνη
της μάχης.

Φυσικά, δε θα τον έβρισκα εύκολα. Έτσι αφού ζήτησα απ'τον πατέρα μου μερικές μέρες άδεια απ'
το μαγαζί, ξεκίνησα το χάραμα για να βρω το μοναδικό άτομο που θα μας έσωζε όλους. Περπατούσα με έναν μικρό μπόγο στην πλάτη μου, στους πέτρινους δρόμους του χωριού. Περνούσα έξω απ'τα σπίτια φίλων, γνωστών και φασαριόζων πελατών. Σε γενικές γραμμές, τα σπίτια ήταν καλοφτιαγμένα και έτοιμα
να υποστούν οποιαδήποτε δυσκολία. Το χωριό μου βρισκόταν στο ύψος ενός λόφου κι έτσι δεν
κινδύνευε από ενδεχόμενες πλημμύρες.

Λίγη ώρα αργότερα, είχα βγει απ'το χωριό και πήγαινα προς την άλλη μεριά του νησιού. Σύμφωνα με
τους υπολογισμούς μου, θα ήμουν εκεί σε περίπου μια μέρα. Πέρασα από έναν μικρό λόφο που έβλεπε
στη θάλασσα, στον οποίο έπαιζα συχνά με ένα φίλο μου όταν ήμουν 10 χρονών. Ο πατέρας του
ήταν τακτικός πελάτης στο μαγαζί μας και έτσι γνωριστήκαμε. Είχα να τον δω αρκετό καιρό.
-Τι να είχε γίνει άραγε;
Με τέτοιες σκέψεις συνέχιζα το ταξίδι μου, μέχρι που σκοτείνιασε. Είχα διανύσει αρκετό δρόμο και
ήμουν αρκετά κουρασμένος απ'το ασταμάτητο περπάτημα. Απείχα μόλις λίγες ώρες απ' το μέρος
που ζούσε ο Izuru. Ή τουλάχιστον το μέρος που ακουγόταν ότι ζούσε.

Βρισκόμουν έξω από ένα δάσος. Το υψόμετρο άρχιζε να ανεβαίνει από κει και πέρα.
Στα αριστερά μου υπήρχε ένα χαντάκι και πέρα απ'αυτό φαινόταν η θάλασσα. Στα δεξιά μου,
υπήρχαν παντού μεγάλα βράχια που έκαναν το δρόμο δυσπρόσιτο, αναγκάζοντας όποιον ήθελε
να πάει στην άλλη μεριά να περάσει απ'το δάσος. Αποφάσισα να κατασκηνώσω εδώ και αύριο
το πρωί, θα περνούσα το δάσος και ήλπιζα να βρω τον Izuru. Κοιτώντας προς τη θάλασσα,
αφέθηκα στον ύπνο. Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα, μάζεψα τα λιγοστά πράγματά μου και
μπήκα στο δάσος. Ήταν αρκετά μεγάλο και τόσο πυκνό που δεν μπορούσα να διακρίνω τον ουρανό. Είχε πολλών ειδών δέντρα και γενικότερα, έμοιαζε με λαβύρινθο. Εάν κατά τύχη έβγαινα εκτός πορείας, θα μου έπαιρνε μέρες για να βγω. Συνέχισα να περπατώ παρατηρώντας τα διάφορα φυτά, μέχρι που είδα ένα δέντρο μόνο του και γύρω του υπήρχε μαύρο χώμα...

Κατευθύνθηκα προς αυτό δίχως να το σκεφτώ. Το θέαμα ήταν αξιοπερίεργο και ιδιαίτερα ελκυστικό. Τη στιγμή που πάτησα στο μαύρο χώμα, ένιωσα ένα περίεργο αίσθημα. Το δέντρο δε ξεπερνούσε τα 2 μέτρα και είχε πέντε κλαδιά, τα οποία με τη σειρά τους διακλαδίζονταν σε πολλά μικρότερα. Αυτό που μου κίνησε κυρίως την περιέργεια, ήταν το γεγονός ότι είχε μόνο έναν καρπό πάνω στο κεντρικό κλαδί του. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ όμοιο φρούτο με αυτό. Είχε σκούρο κόκκινο χρώμα και σε μερικά σημεία φαίνονταν μερικές κιτρινωπές βούλες. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Έκοψα το φρούτο και το έφαγα. Στην αρχή ήταν άγευστο, αλλά στη συνέχεια είχε μια πικρή γεύση που μου προκάλεσε σχεδόν αναγούλα. Κοντοστάθηκα για λίγο και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι στο καλό ήταν αυτό το φρούτο, αλλά δεν κατέληξα πουθενά. Φόρεσα πάλι τον μπόγο μου και συνέχισα το περπάτημα.

Είχα απομακρυνθεί λίγα βήματα απ'το περίεργο δέντρο και ξαφνικά, ένιωσα κάτι να σχίζει το αριστερό μου χέρι. Γύρισα να δω ποιος με τραυμάτισε και είδα μια λεπίδα να ακουμπάει το λαιμό μου. Σηκώνοντας τα χέρια μου στον αέρα είπα:
-Έκανα τίποτα και μου επιτίθεσαι;
-Ναι! Έφαγες το δαιμονικό φρούτο.
-Το ποιο;
-Το φρούτο που πριν λίγο έφαγες, ήταν Φρούτο του Διαβόλου!
-Φρούτο του Διαβόλου; Τι είναι αυτά που λες; Άσε με να φύγω. Πρέπει να βρω τον ξιφομάχο Izuru! Είναι η τελευταία ελπίδα που έχει το χωριό μου απέναντι στην Κυβέρνηση.
-Δε με νοιάζει γιατί ήρθες εδώ! Ένα τέρας σαν εσένα πρέπει να αφανιστεί! είπε ο άντρας πιέζοντας το σπαθί στον λαιμό μου.

Ένα αεράκι φύσηξε και τα πυκνά φύλλα των δέντρων κινήθηκαν, αφήνοντας μερικές ακτίνες φωτός
να πέσουν στον άντρα φανερώνοντας τα χαρακτηριστικά του. Ήταν κοντός, είχε άσπρα μαλλιά και
ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Φορούσε γυαλιά και έναν μπεζ χιτώνα και φάνταζε πολύ ταιριαστός με το περιβάλλον του δάσους. Όταν τον είδα τον αναγνώρισα. Δεν χωρούσε αμφιβολία. Αυτός ήταν.
-Ει... Είστε ο γνωστός ξιφομάχος Izuru σωστά; είπα ψελλίζοντας
-Τι κι αν είμαι;
Εκείνη τη στιγμή έπεσα στα γόνατα αψηφώντας τη γρατζουνιά που μου προκάλεσε το σπαθί.
-Σας παρακαλώ!!! Μάθετέ μου να χρησιμοποιώ το σπαθί! Είναι ο μόνος τρόπος να σώσω το χωριό μου.
-Τς! Και γιατί να θέλω να βοηθήσω ένα τέρας σαν εσένα; Πες μου έναν λόγο.
-Δεν ξέρω... Ήρθα απ'το χωριό που βρίσκεται στην άλλη μεριά του νησιού μόνο και μόνο για να σας βρω! Μάθετέ μου να πολεμάω. Είναι ανάγκη!!!
Ο Izuru έβαλε το σπαθί του σε μια θήκη που είχε στην πλάτη του και μου είπε:
-Πάμε στην καλύβα μου να μου εξηγήσεις τι έχει γίνει. Αν σπαταλάς άδικα το χρόνο μου θα σε σκοτώσω.

Σηκώθηκα και ακολούθησα τον γέρο ξιφομάχο. Περπατούσαμε αμίλητοι στο πυκνό δάσος.
Δε φαινόταν να είχε πρόβλημα με τον προσανατολισμό μέσα στον γεμάτο κλαδιά "λαβύρινθο".
Περάσαμε αρκετά δέντρα μέχρι που βγήκαμε σε ένα μικρό ξέφωτο. Μάλλον είχαμε φτάσει στην
άλλη άκρη του νησιού. Μια καλύβα βρισκόταν εκεί φτιαγμένη από ξύλο και με καλές λεπτομέρειες. Η κατασκευή της είχε γίνει με μεγάλη επιδεξιότητα, καθώς τα ξύλα ήταν τέλεια
ενωμένα μεταξύ τους. Ο Izuru τράβηξε ένα πανί και μου έκανε νόημα να μπω στην καλύβα.
Μπήκαμε μέσα. Η καλύβα ήταν αρκετά ευρύχωρη και όπως και εξωτερικά, είχε πολλές λεπτομέρειες. Το εσωτερικό της, αποτελούνταν από 3 δωμάτια απ'όσο κατάφερα να διακρίνω.
Καθίσαμε στο καθιστικό, το οποίο είχε 3 καρέκλες και ένα τραπέζι. Υπήρχαν κεριά στις γωνίες
του δωματίου για το βράδυ και ένα μεγάλο χαλί που το σκέπαζε σχεδόν ολόκληρο.
Επίσης, καθένα απ'τα έπιπλα είχε κι από ένα τοπίο σκαλισμένο πάνω του.

-Λοιπόν; Πες μου γιατί θες τη βοήθειά μου.
-Η Κυβέρνηση έστειλε έναν όχλο Marines να καταλάβουν το χωριό μου. Ο αξιωματούχος μας έβαλε να πληρώνουμε 10.000 belli το μήνα ο καθένας για να ανεφοδιάζονται. Αυτό είναι εκμετάλλευση.
Θέλω να μου μάθετε να πολεμάω για να τους βγάλω απ'τη μέση και να ελευθερώσω τους
συγχωριανούς μου απ'αυτήν τη μοίρα.
-Όλα αυτά τα έκανε η Κυβέρνηση; με ρώτησε σοβαρά.
-Ναι. Ή μάλλον έτσι λένε.
-Κατάλαβα. Έχεις κρατήσει ποτέ σου σπαθί;
-Όχι!
-Αύριο κατά το ηλιοβασίλεμα να είσαι εδώ. Αρχίζουμε προπόνηση. Επίσης, ετοιμάσου να μείνεις εδώ.
Αν θες να σώσεις το χωριό σου, απαιτείται αφοσίωση.
-Μακάρι να μπορούσα, αλλά.. ποιος θα βοηθάει τον πατέρα μου με το μαγαζί; Κι αν τον σκοτώσουν επειδή δεν είχε αρκετά χρήματα για να πληρώσει;
-Πρέπει να ξέρεις ένα πράγμα μικρέ! Ο δρόμος για τη δικαιοσύνη, απαιτεί θυσίες!

Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου. Έπρεπε να επιλέξω αν θα επιμείνω την αφόρητη
φορολογία με την οικογένειά μου και τους φίλους μου ή να φύγω μακριά τους για να τους σώσω. Ήταν μεγάλο το δίλημμα και φυσικά μεγάλο το ρίσκο... Βέβαια, καλύτερα να υποφέρει
ένας παρά πολλοί. Η απόφασή μου ήταν ξεκάθαρη. Δε θα άφηνα να υποφέρουν άλλο οι συγχωριανοί μου για το τίποτα. Όπως είπε κι ο Izuru, η δικαιοσύνη απαιτεί θυσίες.
-Πολύ καλά! Αύριο θα είμαι εδώ. Ευχαριστώ που δεχτήκατε να με βοηθήσετε. Σημαίνει πολλά για μένα.
-Δε θα το έκανα αν δεν είχα κι γω όφελος πίστεψέ με.
Δε γνώριζα τι όφελος θα μπορούσε να έχει ένας γέρος ξιφομάχος από μιας τέτοιου είδους σύγκρουσης, αλλά σίγουρα θα ήταν κάτι αρκετά σημαντικό. Με συνόδεψε μέχρι την άκρη
του δάσους και αφού τον χαιρέτησα, κίνησα για το χωριό μου.

Πέρασε άλλη μια μέρα και κατά το μεσημεράκι, ήμουν μπροστά στην είσοδο του χωριού μου.
Οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι. Μια στο τόσο περνούσε κάποιος γοργά για να πάει σπίτι του.
Ο τρόμος είχε πλέον κυριαρχήσει. Θα ήταν πολύ δύσκολο, αλλά έπρεπε να το κάνω για το καλό όλων. Ύστερα από λίγο, έφτασα μπροστά στην ταβέρνα μας. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα. Ο πατέρας μου έπλενε πιάτα πίσω απ'τον ξύλινο πάγκο.
-Πιο νωρίς ήρθες. 4 μέρες ζήτησες για να ξεκουραστείς.
-Ναι. Συνέβη κάτι και... πήρα μια απόφαση.
Ο πατέρας μου γύρισε και με κοίταξε με μια απορημένη έκφραση.
-Θέλω να φύγω. Έχω μερικά πράγματα που πρέπει να κάνω. Είμαι πλέον ενήλικος και πρέπει να αρχίσω τη ζωή μου μόνος.
-Αυτό είναι το ευχαριστώ απέναντί μας; Αυτό είναι το ευχαριστώ που μας δίνεις για τα χρόνια που σε μεγαλώσαμε; Να μας εγκαταλείπεις σε μια τόσο δύσκολη στιγμή; Νόμιζα ότι νοιαζόσουν για το χωριό και την οικογένειά σου.

-Απ'ότι φαίνεται, δεν είναι έτσι πλέον. απάντησα ψυχρά.
Σήκωσε το χέρι του και με χαστούκισε με όλη του τη δύναμη, καθώς δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του.
-Χάσου απ'τα μάτια μου! Δε θέλω έναν γιο τόσο εγωιστή. Εξαφανίσου!
Γύρισα την πλάτη μου και έφυγα. Πήγα στο σπίτι μου, μπήκα στο δωμάτιό μου και μάζεψα τα αναγκαία, δίχως να μιλήσω στη μητέρα μου.
Τα έβαλα σε έναν μπόγο και φορώντας τον στην πλάτη μου, ξεκίνησα τον σκληρό αυτό δρόμο.
Βγήκα απ'το χωριό αμίλητος και ψυχρός. Δεν σταμάτησα πουθενά, απλά περπατούσα συνειδητοποιώντας τι είχα κάνει. Σιγά σιγά, δάκρυα άρχιζαν να τρέχουν στα μάγουλά μου και σε κλάσματα δευτερολέπτου έπεσα στο έδαφος και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Όπως και να το κάνουμε, πριν λίγα λεπτά είχα απαρνηθεί την αγάπη μου για τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μου. Παρόλο που γνώριζα ότι το έκανα για καλό,
δεν έπαυε να ήταν λάθος και επίπονο.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και ο ουρανός έπαιζε με τα χρώματα. Το σκηνικό ήταν λυπηρό.
Μου θύμιζε πολύ αυτά που έκανα και με έκανε να νιώθω περισσότερες τύψεις, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να ανεχτώ και να συνεχίσω. Σηκώθηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα αυτοπεποίθησης και
κατευθύνθηκα προς το δάσος όπου και θα συναντούσα τον Izuru το μεσημέρι.
Μετά από αρκετές ώρες πεζοπορίας, έφτασα στο ίδιο σημείο που είχα κατασκηνώσει την προηγούμενη φορά. Είχε πλέον νυχτώσει και έπρεπε να ξεκουραστώ. Άπλωσα μια κουβέρτα και κοιμήθηκα με θέα τη θάλασσα, γεμάτος σκέψεις και τύψεις.

Όταν ξύπνησα, ο ήλιος βρισκόταν ήδη πάνω απ'το κεφάλι μου. Σηκώθηκα και αφού τεντώθηκα,
προχώρησα λίγα μέτρα προς το δάσος. Έκατσα σε ένα βράχο και περίμενα υπομονετικά να εμφανιστεί
ο Izuru. Η ώρα περνούσε αλλά δε φαινόταν πουθενά. Ξάφνου, ακούστηκαν βήματα και απ'τις σκιές στο
δάσος, εμφανίστηκε ο γέρος. Με ένα βαθύ χασμουρητό μου έγνεψε να τον ακολουθήσω.
-Καλημέρα δάσκαλε.
-Ωχχχ.. ας μην έχουμε τέτοιου είδους σχέσεις, είναι βαρετές. Αφού δέχτηκα να συνεργαστώ μαζί σου, θα
είμαστε συνέταιροι. Κατανοητό;
-Μάλιστα.
-Λοιπόν. Αν και ξέρεις ποιος είμαι, πρέπει να συστηθώ. Ονομάζομαι Izuru. Είμαι ένας γέρος ξιφομάχος
και ορκισμένος εχθρός της Κυβερνήσεως.
-Ονομάζομαι Kaname. Kuran Kaname. Αν χρειαστεί, θα διαλύσω ακόμα κι αυτήν για να σώσω το χωριό
μου απ'την τυραννία.
-Χμμμ; Διακρίνω κάτι καινούργιο πάνω σου μικρέ;
-Ναι! Μερικά πράγματα έπρεπε να αλλάξουν για το καλό της προστασίας του χωριού μου.

-Χα!!! Έχεις καλό σκεπτικό μικρέ. Αρχίζω να σε συμπαθώ.
-Έχω μια απορία σχετικά με τη γνωριμία μας. Τι ήταν αυτό το φρούτο που έφαγα και με αποκαλούσατε τέρας;
-Λοιπόν, θα σου διηγηθώ μια ιστορία που συνεχίζει να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχαν κάποια φρούτα, στα οποία λέγεται ότι ο ίδιος ο διάβολος έβαλε ένα μέρος
των δυνάμεών του. Αυτά τα φρούτα, έχουν μείνει γνωστά ως Φρούτα του Διαβόλου. Αυτό που έφαγες,
ήταν ένα τέτοιο και επειδή αυτές οι δυνάμεις είναι μισητές και υπαίτιες για πολλές καταστροφές, θεώρησα
σωστό να αφανίσω τον κάτοχό τους. Απ'ότι φαίνεται κέρδισες το ενδιαφέρον μου και κατάφερες να ζήσεις.
-Μάλιστα. Ώστε τώρα έχω κάποιου είδους υπερφυσική δύναμη;
-Ναι. Θα μάθουμε στην πορεία τι ιδιότητες είχε το φρούτο σου.
-Ποιο είναι το αντίτιμο για τις δυνάμεις αυτές; Εννοώ, είναι λίγο παράλογο να κατέχω τέτοια δύναμη δίχως
κάποιο αρνητικό.
-Πράγματι υπάρχει ένα. Δε θα μπορέσεις να ξανά κολυμπήσεις. Άμα πέσεις στο νερό θα πας κατευθείαν
στον πάτο.

Όση ώρα συζητούσαμε, πηγαίναμε προς την καλύβα του Izuru όπου και θα αρχίζαμε την εξάσκηση. Ο γέρος αυτός φαινόταν να γνωρίζει πολλά πράγματα και ήλπιζα ότι κατά τη διάρκεια
της προπόνησής μου, θα μου μετέφερε μερικές από τις γνώσεις του. Βέβαια τώρα, έμαθα ότι είχα
και μια υπερφυσική δύναμη και δεν μπορούσα να ξανά κολυμπήσω. Τι άλλο θα συνέβαινε;
Εν τέλει, φτάσαμε μπροστά στην καλύβα του.
-Θέλεις λίγο τσάι; Το φτιάχνω απ'τα βότανα που έχει το δάσος.
-Η αλήθεια είναι ότι θα μου έκανε καλό, αλλά θα ήθελα να ξεκινήσουμε όσο το δυνατό γρηγορότερα.
-Καλώς. Θα βάλω για μένα και αρχίζουμε αμέσως.
Έτσι κι έγινε. Λίγα λεπτά αργότερα, ήταν μπροστά μου κρατώντας ένα σπαθί κι ένα πιστόλι.
-Πάρε αυτό και ξεκίνα να κάνεις τις ασκήσεις που θα σου λέω! Άμα μάθεις καλά τα βασικά,
τα υπόλοιπα θα σου φανούν παιχνιδάκι.

Έκανα διάφορες ασκήσεις. Απ'το πώς να κρατάω σωστά το σπαθί, μέχρι και σε ποια σημεία συμφέρει
να κόβω τον αντίπαλό μου. Δεν ήταν εφικτό να τα μάθω όλα σε μια μέρα. Αν και είχα πάρει μια
γεύση απ'το τι θα μάθω, απείχα πολύ ακόμα. Η εξάσκηση τελείωσε αργά το βράδυ, όταν πλέον δεν έβλεπα
ούτε τη μύτη μου. Μπήκα στην καλύβα με τον Izuru και καθίσαμε στις καρέκλες.
-Αρκετά καλά για μια πρώτη επαφή με σπαθί. Σε 6 μήνες περίπου θα είσαι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με μένα.
-6 μήνες; Τόσο πολύ; Δε γίνεται πιο σύντομα; Όπως σας είπα..
-Σκασμός. Για να μάθεις να χειρίζεσαι τέλεια ένα σπαθί, απαιτείται πολύς χρόνος. 6 μήνες είναι πολύ γρήγορα. Το γεγονός ότι έχεις φάει κι ένα φρούτο του διαβόλου δε βοηθάει την κατάστασή σου. Θα
επιστρέψεις στο χωριό σου σε κανά χρόνο λογικά.
-Ει.. Είναι πάρα πολύ αργά. Οι κάτοι...
-Οι κάτοικοι θα είναι μια χαρά. Θα αντέξουν κι ένα και δύο χρόνια. Σκοπός σου είναι, να αφανίσεις πλήρως τη βάση των Marines και να στείλεις με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα στην Κυβέρνηση.
-Τι παραπάνω έχω να μάθω πέρα απ'το να χειρίζομαι άριστα το σπαθί;
-Πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι τις δυνάμεις του φρούτου σου, προς όφελός σου.

-Πώς θα το κάνω αυτό;
-Αρχικά, πρέπει να μάθουμε τι δύναμη απέκτησες. Μετά, εξαρτάται από σένα, το πόσο γρήγορα
θα θελήσεις να τις εξετάσεις και να τις "δαμάσεις".
-Ουσιαστικά μου λέτε ότι δεν μπορείτε να με βοηθήσετε σε αυτόν τον τομέα;
-Ακριβώς μικρέ. Οι δυνάμεις αυτές μπορούν να βγουν στην επιφάνεια μόνο αν θελήσεις να τις
εξασκήσεις.
-Πολύ καλά. Από αυτή τη στιγμή, υπόσχομαι ότι σε έναν ακριβώς χρόνο, θα καταστρέψω τη βάση που έχουν οι Marines στο νησί μας και θα σώσω το χωριό μου.
-Ωραίες οι υποσχέσεις σου αλλά για αρχή, τράβα για ύπνο. Αύριο χάραμα ξυπνάς για να κάνεις ασκήσεις
γυμναστικής και σκοποβολής, έτσι ώστε το σώμα σου να αντέχει την πίεση και να μάθουμε με τι θα πολεμάς. Μετά τη γυμναστική θα κάνουμε παρόμοια
προπόνηση με την σημερινή και μετά θα σε πάω στον καταρράκτη να μάθεις να συγκεντρώνεσαι.
-Όλα αυτά θα γίνουν αύριο;
-Ναι
-Μα δε γίνεται. Θα πεθάνω.
-Χαχαχαχα! Πριν λίγο έδωσες μια υπόσχεση και πρέπει να τηρείς τις υποσχέσεις σου μικρέ! Καληνύχτα.
Βολέψου σε όποια μεριά του χαλιού θες.

Ξύπνησα κατά το χάραμα απίστευτα πιασμένος. Το χαλί ήταν πολύ άβολο. Σηκώθηκα, ντύθηκα και σε λίγα
λεπτά, ξεκίνησα το τρέξιμο. Έπρεπε να κάνω ότι μου έλεγε ο Izuru για να πετύχω το σκοπό μου.
Ήταν ο μόνος που εμπιστευόμουν στον τομέα αυτόν. Έτρεχα για αρκετή ώρα στο δάσος.
Φοβόμουν ότι αν πήγαινα πιο βαθιά θα χανόμουν και αποφάσισα να σταματήσω και να κάνω άλλου
είδους ασκήσεις. Ξεκίνησα να κάνω κοιλιακούς μέχρι που έχασα την αίσθηση του χρόνου.
Πρέπει να ήταν μεσημέρι κι έτσι έτρεξα προς την καλύβα. Όπως φαντάστηκα, ο Izuru ήταν ήδη εκεί
και με περίμενε πίνοντας τσάι.
-Άργησες μικρέ!
-Συγγνώμη. Έχασα την αίσθηση του χρόνου με τις πολλές ασκήσεις. είπα κουρασμένα
-Δε θέλω δικαιολογίες. Πιάσε το πιστόλι και ξεκίνα να πυροβολάς το δέντρο εκεί. Μετά θα συνεχίσουμε με ξιφασκία.
Δε φάνηκε να ενδιαφέρεται για την σωματική μου κατάσταση. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να προπονούμαι. Το έβρισκα υπερβολικό, αλλά αυτόν επέλεξα για δάσκαλό μου και έπρεπε να συμβιβαστώ.

Η ώρες περνούσαν και κατά το ηλιοβασίλεμα η προπόνηση τελείωσε. Ένιωθα εξουθενωμένος και ανίκανος
να κουνηθώ, αλλά ο Izuru με έσυρε με το ζόρι στον καταρράκτη όπως έλεγε. Πήγαμε βαθιά στο δάσος
και κάποια στιγμή, αντίκρισα ένα ποτάμι. Βότσαλα άρχιζαν να παίρνουν τη θέση του γρασιδιού, μέχρι να
φτάσουμε στα ορμητικά νερά του ποταμού. Στα δεξιά μου, υπήρχαν πολλά βράχια και σε αρκετά μεγάλο
υψόμετρο υπήρχε ένας καταρράκτης. Ήταν ένα πανέμορφο θέαμα, αλλά δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση
λόγω της κούρασης μου.
-Πήγαινε κάτω απ'τον καταρράκτη και προσπάθησε να αψηφήσεις το κρύο.
Δίχως να σκέφτομαι, έκανα αυτό που μου είπε ο ξιφομάχος και έκατσα κάτω απ'το παγωμένο νερό.
-ΚΡΥΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!
-Είπα προσπάθησε να αψηφήσεις το κρύο.
-Προσπάθησα. Δε γίνεται. είπα τρέμοντας
-Τότε δεν προσπάθησες αρκετά. Ξανά.
Συνέχισα να κάθομαι κάτω απ'τον καταρράκτη, αλλά τα νερά ήταν πολύ παγωμένα. Είχε πλέον νυχτώσει
και το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να έχω εξουθενωθεί πλήρως και να κινδυνεύω να πάθω κρύωμα.
-Στο χαλί και ύπνο. Αυτό θα είναι το καθημερινό πρόγραμμά σου πλην της Κυριακής. Δε θα τρέχεις το
πρωί, γιατί θα σε χρειαστώ να με βοηθήσεις στο να μαζεύω βότανα.
-Δε θα έχω ευκαιρία να κοιμηθώ για να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου;
-Μα φυσικά! Θα έχεις αρκετές ώρες να κοιμάσαι.. ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Τώρα κοιμήσου.

Πέρασαν πολλές μέρες έτσι. Εξασκούμουν καθημερινά και ασταμάτητα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν
εμφανή. Είχα μάθει να χειρίζομαι αρκετά καλά το σπαθί, μπορούσα να πετυχαίνω κινούμενους στόχους εύκολα, ενώ το σώμα μου ήταν αρκετά γυμνασμένο και
το επίπεδο συγκέντρωσής μου είχε ανέβει αρκετά. Συνέχιζα να ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα,
ώσπου μια μέρα...
-Λοιπόν. Οφείλω να παραδεχτώ ότι μέσα σε μόνο 2.5 βδομάδες έμαθες όλα τα βασικά περί της ξιφασκίας και της σκοποβολής.
Αυτό είναι κάτι που έχω να δω πολλά χρόνια και εκτιμώ το ταλέντο σου. Για να σου δείξω την εκτίμηση μου, θα πολεμήσουμε.
-Εννοείτε... με τα σπαθιά; Κανονικά;
-Προσπάθησε να με σκοτώσεις μικρέ! Ακόμα και μ'αυτό το σκεπτικό δε θα καταφέρεις να με αγγίξεις.
Δε δίστασα. Όρμηξα κατά πάνω του και αρχίσαμε να ξιφομαχούμε. Η διαφορά μας ήταν εμφανή, αλλά
αυτό δεν σήμαινε ότι θα τα παρατήσω. Συνεχίσαμε έτσι για περίπου 2 ώρες, ώσπου οι δυνάμεις μου,
άρχισαν να εξασθενούν και με μια επιδέξια κίνηση με αφόπλισε.
-Αυτό για να μάθεις να μην παραιτήσε! και έστριψε έτσι το σπαθί, ώστε να με κόψει στο μπράτσο.
Τρομαγμένος, άπλωσα το χέρι μου και το σπαθί πετάχτηκε απ'τα χέρια του Izuru και καρφώθηκε στην καλύβα.

-Χμμμ.. καιρός ήταν να δείξει σημάδια.
-Τι.. Τι συνέβη; Πώς το έκανα αυτό; είπα έντρομος
-Αυτό μικρέ, ήταν η δύναμη του φρούτου σου. Αλλά συνεχίζω να μην μπορώ να καταλάβω τι είναι. Προσπάθησε να το μετακινήσεις με τη θέληση σου. Με το ίδιο αίσθημα που το έκανες και πριν.
-Πριν απλά φοβήθηκα. Δεν το ήθελα.
-Απλά προσπάθησε.
Έκανα αυτό που μου είπε και προσπάθησα να το μετακινήσω, αλλά τίποτα. Συνέχισα να προσπαθώ για λίγη ώρα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα πάλι.
-Εντάξει. Αρκετά. Επειδή ήταν η πρώτη φορά που ξιφομάχησες θα σε αφήσω να ξεκουραστείς για σήμερα.
-Μάλιστα! είπα και πήγα για ύπνο