[Αρχή-Παρελθόν]Η νέα ζωή[Αρχή][Τέλος]

Η ιστορία μου ξεκινάει πριν από 19 χρόνια που όταν ένας μεγάλος πόλεμος ξέσπασε...Γεννήθηκα σε ένα σπίτι στην LogueTown μια βροχερή νύχτα.Θα ονομαζόμουν Roger Animus αλλά επειδή μία μέρα πριν γεννηθώ πέθανε ένας πολύ καλός αλλά και αγαπημένος φίλος του πατέρα μου μου έδωσε το όνομα Half-man με το οποίο τον φωνάζανε γιατί τα τρία άκρα του ήταν από μέταλλο.

Μόλις πέρασε 1 χρόνος όπου τελείωσε ο πόλεμος , ο πατέρας μου ήταν ευτυχισμένος γιατί θα μου μάθαινε την τέχνη του σπαθιού.Μετά από 4 χρόνια που είχα κλείσει τα 6 μου χρόνια ο πατέρας μου άρχισε να με εκπαιδεύει στον χειρισμό ενός κατάνα.Οι μέρες κυλούσαν όμορφα και διασκεδαστικά.Εμένα μου άρεσε όλο αυτό το σκηνικό και μέρα με την μέρα ήμουν πιο ευχαριστημένος.Ο πατέρας μου ήταν ενθουσιασμένος και όταν γυρνούσα στο σπίτι πηγαίναμε σε ένα μέρος που είχε δέντρα , κάτι ξύλα κομμένα και φτιαγμένα στο έδαφος περιποιημένα λες και κάποιος τα είχε φτιάξει για εκπαίδευση έτσι ρωτάω τον πατέρα μου

- Μπαμπά αυτά τα ξύλα ποιος τα έχει τοποθετήσει με αυτό τον τρόπο?
- Εγώ παιδί μου γιατί παλιά έκανα και εγώ εξάσκηση εδώ

Και συνεχίσαμε την εξάσκηση.
Έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα διασκεδαστικά.Οι μέρες κυλούσαν.......

Μόλις πέρασαν 6 χρόνια και δεν το είχα καταλάβει , τα πάντα ήταν υπέροχα με τους φίλους μου περνούσαμε τέλεια παίζοντας με τα σπαθιά μας άλλοτε με κέρδιζαν άλλοτε τους κέρδιζα.Μια μέρα όπως γυρνούσα από το γνωστό στέκι που είχαμε με τα παιδιά για να πάω σπίτι βλέπω εκείνη την στιγμή έναν να ληστεύει μία γυναίκα , εγώ δεν ήξερα τι να κάνω εκείνη την στιγμή αυτός με κοιτάει και έρχεται προς τα πάνω μου εγώ τραβάω το σπαθί τρεμάμενος χωρίς να ξέρω τι θα γίνει πάει να με χτυπήσει και εκείνη την στιγμή για το καλό μου έρχεται ένας marine και τον σκοτώνει και λέει στην γυναίκα
-Είστε καλά κυρία μήπως σας πείραξε?
-Όχι, ευτυχώς που ήρθε αυτό το παιδί και τον είδε και πήγε καταπάνω του αλλά εγώ τρόμαξα εκείνη την στιγμή και του φώναζα του παιδιού να φύγει αλλά αυτός δε με άκουγε και τράβηξε το σπαθί αλλά ευτυχώς ήρθατε εσείς την τελευταία στιγμή.
-Εσύ παιδί μου έπαθες τίποτα.

Με ρωτάει αλλά εγώ του απάντησα με τρεμάμενη φωνή

-Όχι.....

Δεν ήξερα το τι είχε γίνει εκείνη την στιγμή γιατί δεν την άκουσα την γυναίκα να μου λέει να φύγω γιατί δείλιασα γιατί δεν έκανα κάτι γιατί.....

Την επόμενη μέρα που ξύπνησα κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας πηγαίνοντας στα παιδιά είχα το χτεσινό περιστατικό στο μυαλό μου.Μόλις έφτασα αρχίσαμε και παλεύαμε σώμα με σώμα (όπως κάναμε σε κάθε αρχή) και έχανα συνέχεια.Κάποια στιγμή έφυγα από την παρέα γυρίζοντας στο σπίτι γιατί δεν είχα όρεξη ήμουν πολύ κατσούφης εκείνη την μέρα και φτάνοντας κοντά βλέπω κάποιους marine να κυνηγάνε κάποιους πειρατές.Εγώ τους ακολούθησα να δω τι θα γίνει , τους είχανε πιάσει και από εκείνη την στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να γίνω marine γιατί από τι έβλεπα στην πόλη συνέχεια είχαν περιπέτεια.Μόλις έφτασα στο σπίτι το είπα στον πατέρα μου και αυτός με μια άγρια φωνή μου είπε όχι.Εγώ στεναχωρημένος πήγα στο δωμάτιό μου και έκατσα και σκέφτηκα ότι ακόμα είναι νωρίς να αποφασίσω το τι θα κάνω.

Θυμάμαι εκείνη την μέρα λες και ήταν χτες.....Μόλις πέρασαν 3 χρόνια και είχα κλείσει τα 15 και είχαμε πάει το βράδυ με τους γονείς μου στην παραλία για πικνικ.Μιλούσαμε για διάφορα πράματα και κάποια στιγμή έφυγα πιο πέρα για να μαζέψω ξύλα για την φωτιά και με το που γυρίζω βλέπω τον πατέρα μου να μιλάει με κάποιους και μόλις που έκανα το πρώτο βήμα για να πλησιάσω τους βλέπω να τραβάνε τα σπαθιά τους και να σκοτώνουν την μητέρα μου , εγώ είχα μείνει και θυμήθηκα εκείνο το βράδυ με την γυναίκα και λέω ότι δεν θα δειλιάσω.Πετάω κάτω τα ξύλα και πάω να τραβήξω το σπαθί μου αλλά εκείνη την στιγμή θυμήθηκα ότι δεν το έχω μαζί μου και αναγκάστηκα να μείνω εκεί που είμαι γιατί σκέφτηκα ότι ο πατέρας θα τους κερδίσει.Όμως ένας τον μαχαίρωσε από πίσω και πέθανε.Κάποια στιγμή με αρπάζει κάποιος και με πηγαίνει σε αυτούς και βλέπω ότι αυτοί δεν ήταν άνθρωποι αλλά κάτι σαν ψάρια και ο ένας τους λέει

-Ο μικρός πρέπει να είδε πολλά πρέπει να πεθάνει.

Αλλά για καλή μου τύχει ακούσαμε φωνές να φωνάζουν

-Από εδώ πρέπει να ήρθαν από εδώ.

Και λέει αυτός με την περίεργη φάτσα

-Πάμε να φύγουμε μας βρήκανε.Στάθηκες τυχερός μικρέ όμως την επόμενη φορά.....

Και φύγανε.Εγώ κοιτούσα τους γονείς μου και έκλεγα έλεγα ότι έπρεπε να είχα κάνει κάτι και ας πέθαινα.Μόλις φτάσανε αυτοί που φωνάζανε και ήταν marines και μου λένε

-Είσαι καλά μικρέ?Μήπως είδες να περνάν........

Εγώ έκλεγα και φώναζα ότι έπρεπε να είχα κάνει κάτι.

-Τι έγινε εδώ?? Ψάξτε να βρείτε που πήγανε.

-Ποιοι ήταν αυτοί?

-Αυτοί..! Είναι ψαράνθρωποι μισή άνθρωποι και μισά ψάρια και από τι βλέπω αυτοί ευθύνονται για αυτό.Έλα μην στεναχωριέσε!

-Πώς γίνετε να μην στεναχωριέμε πέθαναν δεν μπορούν να ξαναζωντανέψουν δεν μπορούν δεν μπορούν...και για αυτό μόνο ένα πράμα μου μένει να κάνω...

Σηκώθηκα και πήρα το σπαθί του πατέρα μου , το σηκώνω και το καρφώνω στο χέρι μου...

-Εεεε μικρέ!!!!Σταμάτα.....

και ορκίστηκα να μην ξαναφοβηθώ ποτέ και ότι πάντα όπου και να βρίσκομαι θα σκοτώνω κάθε ψαράνθρωπο που βρίσκετε στο διάβα μου.

Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.Το επόμενο πρωί δεν πήγα να συναντήσω τους φίλους μου και πήγα στον τάφο των γονιών μου όπου και έμεινα εκεί μέχρι το μεσημέρι γιατί είχε αρχίσει να κάνει "θορύβους" το στομάχι μου.Γύρισα στο σπίτι για να φάω όμως είχα ξεχάσει ότι δεν θα είχα να φάω τίποτα γι΄αυτό πήρα κάποια λεφτά που υπήρχαν και πήγα στην πόλη να αγοράσω να φάω κάτι.

- :Ο πολύ κόσμος που θα βρω ένα κατάλληλο μέρος να φάω...γργργγρ....ας πάω να αγοράσω από εκείνη την γριούλα κανα μήλο.

- Γεια σου μικρέ τι θα ήθελες?

- Θα ήθελα να πάρω ένα από τα καλύτερα μήλα σας.

- Ορίστε.

Πήγα σε ένα παγκάκι να κάτσω , αλλά εκείνη τη στιγμή ήρθαν τα παιδιά και μου λένε

- Εεε killer θα έρθεις?(Killer με φωνάζανε γιατί όταν κυνηγούσαμε λαγούς τους σκότωνα άντι να τους πιάνω )

- Όχι τώρα βαριέμε. :[m047]:

- Έλα έλα τώρα που βαριέσε. :[m082]:

- Γιατί υπάρχει πρόβλημα? :[m0643]:

-Ναι :[mo110]:

Σηκώνομαι και κάνω ότι θα τραβήξω το σπαθί αλλά θυμήθηκα ότι πρέπει να πάω στην παραλία και άρχησα να τρέχω.

- Εεε που πας?

- Έχω μια δουλειά.

- Δουλειά?? τστσ δεν μπορούσε να βρει καμιά άλλη δικιολογία? :[m0750]:

Με το που έφτασα στην παραλία έμεινα μέχρι το βράδυ εκεί όπου είχε γίνει το συμβάν μήπως και γυρίσουνε , αλλά μάταια δεν ήρθαν.

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα στην παραλία.Πηγαίνοντας προς την πόλη να πάρω κάτι να φάω είδα κάτι περίεργο να κουνιέται πίσω από τους θάμνους και ήλπιζα να είναι αυτό που φανταζόμουν αλλά με το που φτάνω πετάγεται ένας σκίουρος :( .Μόλις είχε τελειώσει η ημέρα και ήταν ώρα να γυρίσω στο σπίτι αλλά θυμήθηκα ότι πρέπει να πάω στην παραλία αλλά εκείνο το βράδυ δεν πήγα ήμουν κουρασμένος.Το επόμενο πρωί πηγαίνοντας προς την παραλία συνάντησα τους φίλους μου και κάθισα να παίξω, έτσι πέρασε και αυτή η μέρα χωρίς να έχω κάνει κάτι το σημαντικό και χωρίς να έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό.

Είχαν περάσει ήδη 4 χρόνια ανυπομονησίας μα μάταια.Όσο περνούσαν όμως αυτά τα 4 χρόνια δεν είχα κάτσει άπραγος, έκανα ώρες εξάσκησης και νομίζω πως ήταν ώρα να φύγω να πάω να ψάξω για τους ψαράνρωπους.Μόλις έφτασα στο λιμάνι να πάρω το καράβι άρχισε μια τεράστια καταιγίδα και δεν άφηναν κανένα καράβι να φύγει έτσι γύρισα στο σπίτι όπου και έμεινα γιατί δεν γινόταν να βγεις ούτε έξω.Ευτυχώς που πρόλαβα και γύρισα εγκαίρως σπίτι.

Η βροχή δεν είχε σταματημό για 5 μέρες.Κάθε μέρα είτε χειροτέρευε είτε καλυτέρευε.Μόλις έβγαλε ήλιο όλοι βγήκαν έξω κοιτάζοντας τον ουρανό και λέγανε τι ωραία που σταμάτησε η βροχή.Με αυτά και με εκείνα τελικά δεν έκανα το ταξίδι έμεινα στην πόλη και συνέχισα την προπόνηση άλλες φορές μόνος και άλλες με παρέα αλλά εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω...

Μέρα με τη μέρα πίστευα ότι γινόμουν όλο και καλύτερος όμως ένα λάθος πάνω στην προπόνηση μου στοίχισε να μην μπορέσω να περπατήσω σχεδόν για 2 μήνες είχα χτυπήσει άσχημα τα πόδια μου , καλά που ήταν και οι φίλοι μου εκεί και με βοήθησαν αλλιώς μπορεί και να μην ξανά περπατούσα ποτέ.Έτσι μέσα σε αυτούς τους μήνες ήμουν όλοι την μέρα στο σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα που μου στοίχισε ώρες και μέρες προπόνησης και έπρεπε αυτούς τους μήνες να τους λιγοστέψτω έτσι προσπαθούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και κάθε φορά σαβουριαζόμουν και είτε με τα χίλια ζόρια ξανανέβαινε στο κρεβάτι είτε από καλή μου τύχη ερχόταν ένας φίλος να δει τι κάνω.

Μόλις που πέρασαν αυτή οι μήνες και μου φάνηκε σαν να πέρασαν 5-6 μήνες.Μόλις πήγα να κάνω προπόνηση και δεν μπορούσα να κάνω ότι έκανα πριν και κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω από την αρχή ό,τι είχα ξεκινήσει εδώ και πόσα χρόνια.Αλλά ευτυχώς όλοι οι φίλοι με βοήθησαν να ξανά πάρω μπρος.Μετά από κανά 2-3 βδομάδες πολύ σκληρής προπόνησης ξανά έβρισκα σιγά σιγά τον εαυτό μου.

Μετά από 1 μήνα περίπου σκέφτηκα να ξαναφύγω για ένα ταξίδι αλλά είπα "ας το δεν πειράζει" και έτσι πήγα για πολλές μέρες στην παραλία μήπως και μάθω τίποτα αλλά μάταια , έτσι πήγα σε έναν γέρο σοφό να τον ρωτήσω για τους ψαράνθρωπους και να μου πει τη είναι και από που προέρχονται.Αυτός μου είπε ότι εδώ και κάποια χρόνια πήγαν στο νησί Commi αλλά όσοι Marines κι αν πήγαιναν ήταν μάταιο γιατί είτε άλλη δεν ξανά επέστρεφαν είτε ερχότανε ένας βαριά χτυπημένος και πήγε κάτι να πει αλλά πέθαινε πάνω στην ταλαιπωρία του.Έτσι με αυτά τα λόγια του γέρου σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω πιο δυνατή προπόνηση από τι πριν αν θέλω να τους κερδίσω.

Μέρα με την μέρα πίστευα πως ξανά έβρισκα τις αισθήσεις μου και ότι γινόμουν λίγο καλύτερος.Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάρω και κάτι φίλους να κάνουμε αυτό το ταξίδι αλλά λέω ότι δεν χρειάζεται γιατί αυτό το ταξίδι είναι δικό μου και δεν πρέπει να πάθει κανείς τους κακό.

Η κάθε μέρα που περνούσε ήταν ωραία χωρίς φωνές και κακό κυλούσε τέλεια.Κάθε μέρα έβλεπα πολλούς πειρατές να βολτάρουν στην πόλη.Κάποιοι ήταν στην μπυραρία και πίνανε άλλη παίζανε ξύλο και άλλη πουλούσαν διάφορα πράματα λογικά κλεμμένα.

Κάθε μέρα που περνούσε δεν μπορούσα να βγάλω το συμβάν από το μυαλό μου.

- Τι θα γίνει σήμερα;

Αναρωτιόμουνα.

- Θα γίνει κάτι το σημαντικό ή μήπως όχι;

Αυτά τα λόγια σκεφτόμουνα κάθε μέρα που περνούσα μήπως και ερχόταν κάποιος καλύτερος μου στην ξιφομαχία και παλεύαμε αλλά αυτά ήταν λόγια του αέρα.