Sakazuki Girayo [Light of Justice] Η μεγάλη αρχή.

Παρακαλώ δείτε πρώτα εδώ.:

Περιγραφή χαρακτήρα.:

Που στο καλό είμαι και τι στο καλό κάνω εδώ;Γιατί το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι;Και όμως ακούω τόσες φωνές γύρω μου,τόσους ήχους.Τον αέρα να φυσάει,το νερό να κυλάει,φωνές παιδιών και μεγάλων,γέλια και χαρά.Μα που είναι όλα αυτά;
Ωπ...φαίνεται πως απλά έχω κλειστά τα μάτια μου.Τώρα που τα άνοιξα και βλέπω θυμάμαι ότι είμαι ακόμα στο χωριό.Φαίνεται ότι πάλι χάθηκα στις σκέψεις μου,εδώ κάτω από το συντριβάνι στο κέντρο,όπως πάντα.Ίσως καλύτερα.Δεν είχα και τίποτα να κάνω.Ίσως έπρεπε απλά να τα ξανακλείσω.Τότε βέβαια η κοιλιά μου μου έδωσε άλλες σκέψεις.
Σωστά! είμαι εδώ για τρεις ώρες τώρα,καλό θα ήταν να τσιμπήσω τίποτα,ίσως και λίγο ποτό.Όμως οι τσέπες μου είναι πάλι άδειες.Όχι ότι έχουν σημασία τα λεφτά,αν ήθελα θα μπορούσα να πάω απλά και να πάρω ότι θέλω.Δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς κανείς που μπορεί να με νικήσει στο νησί,όμως δεν μου αρέσει να κάνω άσκοπα πράγματα και μια μάχη με απλούς πολίτες θα ήταν πολύ άσκοπη.Σηκώθηκα,με τα χέρια μου μέσα στις τσέπες μου,και σήκωσα το κεφάλι μου προς τον ουρανό.Έπειτα τεντώθηκα και κίνησα προς την έξοδο της πόλης και από εκεί στο δάσος.
Τόσο ήσυχα.Ασχέτως τι ακούω από ανθρώπους μέχρι τον ήχο των ζώων και μέχρι απλά το φύσημα του αέρα όλα ακούγονται τόσο σιγανά.Τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει στο νησί,τίποτα για να δυναμώσει λίγο την ένταση.Το χειρότερο που υπάρχει είναι εκείνοι οι δέκα τύποι που περνούνται για ληστές και το μόνο που κάνουν είναι να την πέφτουν σε μικρά πλοία των Marines που τυχαίνει να αράζουν μια και τόσο στο νησί.Θα μπορούσα ίσως εγώ να ταρακουνούσα τα νερά,αλλά μετά τι.Δεν βλέπω τίποτα το ενδιαφέρον σε αυτό.
Περπάτησα κάποια ώρα μέσα στο δάσος μέχρι που έφτασα στο Βουναλάκι,το μέρος όπου είχαν το λημέρι τους οι δήθεν ληστές.Μόλις έφτασα σήκωσα το πόδι μου και κλώτσησα την πόρτα ορθάνοιχτη.Οι λήστες γύρισαν αγριεμένοι να με κοιτάξουν,όμως συνηδητοποίησαν ότι ήμουν εγώ άλλαξαν τροπάριο.
- Sakazuki!Τι...τι θέλεις εδώ; ρώτησε ένας από αυτός,ούτε καν θυμάμαι τα νούμερα τους.Απλά τους φωνάζω όλους Johnny.
-Τι τρώτε σήμερα; ρώτησα και κάθισα στο τραπέζι.
-Βασικά φάγαμε ήδη aniki...και...ε...δεν μας περίσεψε τίποτα. είπε ένας άλλος από αυτούς.
-Καλώς.Τότε τι έχετε από λεφτά;
-Έχουμε κάπου στα 2.000 belli περίσσεμα aniki.
-Καλώς...θα τα πάρω όλα. είπα.
-Μάλιστα aniki. ανταποκρίθηκαν όλοι μαζί.
Πήρα λοιπόν τα λεφτά και γύρισα πίσω στην πόλη.

Ξαφνικά οι ήχοι,μου φαίνονταν πιο δυνατοί και παρατηρούσα πολύ κίνηση.Προσπάθησα να σκεφτώ τι ήταν αυτό που μπορεί να είχε ξυπνήσει τον κόσμο,όμως αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται.Όπως είπα τίποτα δεν συμβαίνει εδώ,έτσι μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να είναι αυτό για το οποίο ο κόσμος ήταν τόσος ενθουσιασμένος.Πρέπει να έφτασε ο καιρός για το πανηγύρι του γερό Τζιμ,ένα πανηγύρι για να τιμήσουν κάποιον βασιλιά των πειρατών πριν εκατό χρόνια που από ότι φαίνεται μεγάλωσε σε αυτό το νησί.Έχει φτάσει κιόλας αυτή η μέρα του μήνα;Ανασήκωσα τους ώμους μου ως ανταπόκριση στον εαυτό μου και απλά έπαψα να το σκέφτομαι.Γυρνώντας το κεφάλι μου πράγματι είδα τον Τζιμ να φωνάζει σε διάφορους εργάτες που να τοποθετήσουν το κάθε τι και πως θέλει να στέκεται ο ένας πάγκος δίπλα στον άλλον.Τουλάχιστον ο ίδιος έδειχνε να απολαμβάνει την όλη διαδικασία.
Περπάτησα μέχρι το μαγαζί της Mako και μπήκα μέσα.Εκεί προχώρησα μέχρι ένα από τα ακριανά τραπέζι και συγκεκριμένα ένα όπου καθόμουν πάντα όποτε ερχόμουν εδώ.Ήταν βέβαια πιασμένο οπότε στάθηκα για λίγο από πάνω μέχρι να συνηδητοποιήσουν οι άντρες,όπου κάθονταν εκεί,ότι έπρεπε να φύγουν.Εκείνοι γύρισαν και με κοίταξαν και τότε μάζεψαν τα πράγματα τους και πήγαν γρήγορα σε άλλο τραπέζι.Κάθισα λοιπόν στο τραπέζι μου και έφτασε η Marylene να πάρει την παραγκελία μου.
-Βλέπω στην θέση σου όπως πάντα. σχολίασε.
-Θα πάρω ότι έχεις ήδη μαγειρέψει και ένα μπουκάλι σάκε. παρήγγειλα και ανακάθησα στην θέση μου.
-Κεφάτος όπως πάντα βλέπω. είπε εκείνη καθώς πήγαινε να φέρει την παραγγελία μου.
-Η μέρα μου είναι αδιάφορη ως συνήθως.
Μετά από λίγο η Marylene επέστρεψε με αυτό που της ζήτησα.Μου άφησε λοιπόν τον φαϊ και έπειτα τράβηξε μια δεύτερη καρέκλα και κάθισε δίπλα μου.
-Δεν έχεις δουλειά να κάνεις; την ρώτησα.
-Όχι ιδιαίτερα.Όλοι βοηθούν τον γέρο Τζιμ με το πανηγύρι οπότε δεν θα έρθουν τώρα εδώ.
-Ωραία...δεν έχεις τότε κάποιον πιο εύθυμο ή πιο ομιλητικό πελάτη με τον οποίο θες να καθήσεις;
-Όχι... απάντησε με ένα χαμόγελο ...Μου αρέσει που είσαι ήσυχος,επίσης είσαι από τους λίγους που δεν δοκίμασαν να βγουν μαζί μου ραντεβού.Νιώθω πιο άνετα μαζί σου έτσι.
Απλά έγνευσα και έφαγα το γεύμα μου χωρίς καμία περαιτέρο συζήτηση με την Marylene.Όταν τελείωσα την χαιρέτησα,την πλήρωσα και κίνησα για το κέντρο του χωριού,πάλι προς εκείνο το συντριβάνι.Κάθισα δίπλα και έκλεισα τα μάτια μου,μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν να τα ανοίξω.