[Τελος-Παρελθον] "Fallen Angel" Mephistopheles-Origins

Καποτε ζουσα στο νησι των ουρανων, ενα νησι μεσα στα συννεφα που ειχε του ντοπιους ανθρωπους, καποιους που ειχαν καταγωγη απο την μπλε θαλασσα και αυτους που αυτοαποκαλουνταν θεοι του Sky island.
Εγω ανηκα στην κατηγορια των Shandians αυτων που καταγωμασταν απο την μπλε θαλασσα και δικαιωματικα ειχαμε θεση στο χωματινο νησι που ηταν στο κεντρο του δευτερου επιπεδου του Νησιου των Ουρανων. Το χωματινο νησι το ειχαν σφετεριστοι οι "θεοι" δηλαδη ο Enel μαζι με τους 4 priests του που τυρανουσαν για χρονια τον τοπο μου. Οι αδυναμοι και αχρηστοι ντοπιοι τον φοβοντουσαν αλλα εμεις, οι Shandians, ποτε! Καποτε θα παιρναμε πισω αυτο που μας ανηκει! Καποτε θα πατουσαμε ξανα στο χωμα!!!
Μονο που αυτο... για εμενα... δυστυχως εγινε νωριτερα....

Εγω λοιπον ημουν ακομη 12 χρονων οταν για πολλοστη φορα πηγαινα κρυφα στο χωματινο νησι για να αγγιξω ξανα το χωμα, κατι που δεν μπορουσα ποτε να σταματησω να κανω. Ηταν κατι το μαγευτικο κατι το θαυμαστο. Η μανα μου το καταλαβε και αφου φυσικα μου φωναξε για τους κινδυνους μου εδωσε λιγο φαγητο και μια μικρη σκηνη σε περιπτωση που θα κοιμομουν εκει.
Ετσι λοιπον ξεκινησα και ακολουθωντας το ιδιο κρυφο μονοπατι εφτασα στο νησι. Πατησα το χωμα και ενιωσα σαν να πατουσα στο παραδεισο!!! Ηταν σαν να ημουν ολοκληρωμενος ανθρωπος!!! Πρωχωρησα μεσα στο δασος και απολαυσα το εξαιρετικα ωραιο τοπιο για μια ακομη φορα.
Δυστυχως ομως δεν ημουν μονος! Πισω μου στεκοταν ενα τεραστιο φιδι! Κοιμοταν και επειδη ειχε τα χρωματα του δασους δεν το καταλαβα... Μεχρι που ειδα το στομα και τα ματια του να ανοιγουν....

Παρολο που αυτο χασμουρηθηκε απλως, εγω τρομαξα, τρομαξα τοσο που αρχισα να τρεχω. Δεν ξερω που πηγαινα, ουτε κοιταξα. Δεν ειχα δει ποτε τετοιο ζωο στην ζωη μου! Ηταν απιστευτο! Καθως ετρεχα ενιωσα την γη απο κατω μου να χανεται. Ειχα ξαναπατησει σε συννεφο! Περιεργο νομιζα οτι μεσα στο νησι δεν υπηρχε συννεφο! Συνεχισα και παρατηρησα ενα κτιριο. Δεν ηταν φτιαγμενο ομως απο συννεφο οπως των κατοικων του sky island αλλα απο κατι αλλο. Στην προσπαθεια μου να κοιταξω καλυτερα γλιστρησα και επεσα απο μεγαλο υψος. Ευτυχως προσγειωθηκα σε συννεφο και μετα στο εδαφος ξανα. Και τοτε το ειδα! Αυτο που αργοτερα εμαθα πως ηταν ... χρυσος!

Τα κτιρια λοιπον ηταν καποια γεματα καποια μισο γεματα και καποια αδεια απο αυτη την ουσια που τοτε αγνοουσα την αξια της! Επισης ειδα καποιους ανθρωπους να την μαζευουν απο τα κτιρια και να την μεταφερουν! Μα... Αυτοι ηταν οι στρατιωτες του προηγουμενου θεου του νησιου! Του Gan Fall. Σαν λαος ειχαμε πολλες φορες αντιμετωπισει τον στρατο αυτο πριν ερθει ο Ενελ! Με τι καναν εκει! Βοηθουσαν τον Ενελ? Πρεπει να μαθω!
Πλησιασα σιγα σιγα εναν απο αυτους!

Μολις με ειδε τρομαξε!
-Τι κανεις εδω? Πρεπει να φυγεις γρηγορα αλλιως θα σε σκοτωσει! Φυγε για το καλο σου παιδι μου!!! Φυγε!
-Μα εγω ειμαι...
-Shandian? Ολοι αξιζουν να ζησουν γρηγορα φυγε και αν μπορεις ειδοποιησε καποιον! Σε παρακαλω φυγε!
Ειχα παγωσει! αυτος ο ανθρωπος ηταν εκει παρα την θεληση του! Και ηθελε να με σωσει απο κατι το οποιο αγνοουσα! Μα γιατι? δεν ειχαμε εχθρα? Γιατι ηθελε να με προστατευσει!
Τον κοιταξα μια ακομη φορα στα ταλαιπωρημενα ματια του και αρχισα να τρεχω! Επρεπε να ειδοποιησω καποιν! Επρεπε να το πω στον Αρχηγο της Φυλης!

Αρχισα να ανεβαινω καποια σκαλια που ειδα εκει. Ετρεχα οσο μπορουσα. Μπηκα στο δασος και δεν με ενοιαζε πλεον το τεραστιο φιδι! Επρεπε να προλαβω να πω στους αλλους τι ειδα! Το φιδι δεν το βρηκα ποτε... Περασα απο το δασος και κατεβηκα απο το χωματινο νησι. Πατουσα ξανα σε συννεφο και οσο και απογοητευτικο και αν ηταν αυτο επρεπε να συνεχισω.
Οσο ετρεχα σκεφτομουν. Τι ηταν αυτο το υλικο που μαζευαν? Γιατι ηταν εκει παρα την θεληση τους? Γιατι με προειδοποιησε ο Skypeian και γιατι με εδιωξε? Υπηρχε περιπτωση Skypeians και Shandians να εχουμε κοινο εχθρο? Ο ενελ ηταν πισω απο ολα αυτα? Και αν ναι... Τι ετοιμαζε?

Δεν προλαβα να σκεφτω πολυ... Με το που ειδα να αχνοφαινεται μπροστα το χωριο μου ενας κεραυνος ή μαλλον μια τεραστια μαζα κεραυνου κατεβηκε απο τον ουρανο. Με χτυπησε με πολυ δυναμη... Εχασα τις αισθησεις μου. Βυθιστηκα στην δινη. Τι ηταν αυτο? Υπηρχε αληθεια θεος? Αυτο που πιστευαν οι αφελεις Skypeians ηταν αληθεια? Η δυναμη του ενελ εκτεινοταν εως αυτο το επιπεδο? Μαλλον θα πεθαινα, μαλλον δεν θα ξαναεβλεπα κανεναν... Τι κριμα, αν ηταν να πεθανω θα ηθελα να ηταν πανω στο χωμα....

Οταν συνηλθα επεφτα! Αλλα δεν επεφτα σε καποιο γνωστο μερος! Μπορουσα ευκολα να καταλαβω οτι κατευθηνομουν ή μαλλον επεφτα στην Μπλε θαλασσα!
ΟΧΙ!
Δεν μπορει να ειναι δυνατον! Τι θα κανω? Δεν μπορουσα να γυρισω πισω! Αλλα και αν συνεχιζα ετσι θα διαλυομουν με το που εφτανα στο εδαφος ή στην θαλασσα!
Επρεπε να σκεφτω. Ετσι επελεξα να κανω κατι ανορθοδοξο! Ειχα ακομη την σκηνη που μου ειχε δωσει η μανα μου στην πλατη μου. Την εβγαλα απο εκει και την κρατησα σφιχτα να μην μου φυγει απο την αντισταση του αερα. Την παρατηρησα και ειδα οτι ειχε στις 4 ακρες της σκοινι, για να μπουν τα πασαλακια μολις την στησω.
Ετσι με γρηγορες και προσεκτικες κινησεις για να μην μου φυγει η σκηνη εδεσα τα 4 σχοινια στους καρπους και τους αστραγαλους μου και την αφησα να ανοιξει πισω απο την πλατη μου...

Η σκηνη ανοιξε πισω μου αλλα απο την δυναμη του αερα ενιωσα μεγαλο πονα στα χερια και τα ποδια μου απο το σχοινι. Το θεμα ηταν ομως οτι καταφερα να σωθω, πλεον η πτωση μου επιβραδυνθηκε σημαντικα και θα ηταν ασφαλης η προσγειωση μου.
Πλεον εβλεπα την μπλε θαλασσα απο κατω μου! Ηταν πολυ ομορφη και γαληνια καμια σχεση με ολα οσα ηξερα στο νησι των ουρανων. Ηταν πολυ ομορφη!
Συντομα επεσα μεσα στην θαλασσα. Ελυσα τα σχοινια και αρχισα να κολυμπαω. Ηταν πολυ ευκολο να κολυμπησω πιο ευκολο απο πανω. Ισως επειδη μειωθηκε η αποσταση απο την γη αρα και η δυναμη που αυτη ασκει, ισως για αυτο μπορουσα να κινηθω πιο ευκολα...
Ομως αλλο ενα προβλημα εμφανιστηκε... Τι θα κανω? Που ημουν? Δεν ειχε κανενα νησι διπλα...

Η απογνωση με ειχε καταλαβει, δεν μπορουσα να κολυμπω για παντα...
Μετα απο πολυ ωρα και νιωθωντας το σωμα μου να με αφηνει εμφανιστηκε ενα πλοιο! Αρχισα να κουναω τα χερια μου και να φωναζω για βοηθεια. Το πλοιο αλλαξε κατευθυνση και αρχισε να ερχεται προς το μερος μου. Συντομα με πλησιασε, κατι ομως δεν μου αρεσε με την οψη του πλοιου κατι ετρεχε!
Μολις με εφτασαν δυο αντρες με τραβηξαν πανω.
-Αφεντικο! Ενα παιδαρελι ειναι!
Ανοιξαν χωρο και ενα ασχημος χοντρος εμφανιστηκε!
-Χαχαχα! Μου φαινεται οτι εχουμε ενα νεο κομματι παιδια!!!

Δεν καταλαβα τι εννοουσε.
-Συγνωμη μηπως θα μπορουσα να εχω...
Ξαφνικα με χαστουκισε.
-Σκασμος, θα σε μαθουμε οτι οι δουλοι δεν πρεπει να ζητανε τιποτα!
-Οι δουλοι?
-Ναι μικρε γιατι αυτο θα γινεις! Ελπιζω μονο να πιασεις καλη τιμη γιατι δεν θα σε σερνω μεχρι το Sabaondy και θα σε ταιζω για το τιποτα! Χαχαχαχα!
Απο την σκλαβια στο νησι των ουρανων στην σκλαβια στην μπλε θαλασσα... Ημουν εξαλλος!!!
Ορμηξα στον εναν απο τους δυο που με κραταγενε. Τον χτυπησα και τον εριξα κατω αλλα ευκολα με αποσπασανε απο αυτον.
-Τι ειναι αυτο? ειπε ο αρχηγος τους κοιταζωντας την πλατη μου...

-Φτερα?
Δεν μιλησα αυτος που χτυπησα σηκωθηκε και κοιταξε και αυτος!
-Φτερα? επανελαβε ο αρχηγος τους! Τι φορας μικρε στολη αγγελου? Χαχαχαχα!
Γελωντας πηγε να τραβηξει τα φτερα ομως οταν με ειδε να ποναω αντι να βγαινουν τα γελια του κοπηκαν.
Ειχε παγωσει και αυτος και οι αλλοι δυο!
-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΑΣΑΜΕ ΤΟ ΤΖΚ ΠΟΤ! ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΦΤΕΡΑ! ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΤΕΡΑ! ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΛΟΥΣΙΟΣ! ΙΣΩΣ ΣΕ ΠΟΥΛΗΣΩ ΣΤΟΥΣ TENRYUBITO ΚΙΟΛΑΣ! ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΩ ΘΑ ΖΗΣΩ ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ!!!
Οι αλλοι δυο γελουσαν χαζα ακουγοντας τον!
Θα με πουλουσαν για δουλο λοιπον?

-Παρτε τον μαζι με τους αλλους!
Οι δυο τυποι με πηραν στο αμπαρι. Καθως περπατουσα ακουγα ακομη τα γελια του αφεντικου τους.
Μεσα στο πλοιο ηταν και αλλα ατομα. Ενας γερος, δυο κοπελες και ενας τεραστιος τυπος που φαινοταν πολυ δυνατος!
Καθησα σιωπηλος εκει που μου εδειξαν και περιμενα να δω τι θα γινει, περιμενα να δω που θα με οδηγησει η τυχη μου! Το πρωι ημουν στο νησι των ουρανων και τωρα... Αν πραγματικα υπαρχει θεος τοτε σιγουρα δεν με συμπαθει.
Κοιταξα γυρω μου, στο διπλανο κλουβι ηταν η μια απο τις δυο κοπελες...
Με κοιταξε, ηταν ομορφη. Τα μπλε της ματια με αποκοιμησαν αμεσως.

Το ονειρο που εβελπα διακοπηκε αμεσως απο βιαια ταρακουνηματα. Σηκωθηκα και κοιταξα γυρο μου ελπιζωντας αυτο που ζουσα να ηταν ενα ονειρο και να ξυπναγα ξανα στην σκηνη μου στην Skypeia. Ομως οχι.
-Εισαι καλα μικρουλη? με ρωτησε η κοπελα διπλα μου.
-Ν..ναι, τι συμβαινει?
-Θαλασσοταραχη μαλλον, τιποτα σπουδαιο. Ξανακοιμησου αν θελεις.
-Ευχαριστω. Δεν κοιμηθηκα απλα καθισα σιωπξλος. Τοτε κατεβηκε κατω ενας απο τους δυο αντρες. Ειχε φερει φαγητο.
-Φατε το αφεντικο δεν θελει να παθετε τιποτα και να μην κερδισει τιποτα απο εσας!
Αφησε τα πιατα μπροστα απο καθε κλουβι και εφυγε γελωντας μονος του...
Αρχισα να τρωω σαν ζωο. Ή το φαγητο στην μπλε θαλασσα ηταν πολυ καλο, ή πεινουσα πολυ.
Ξανακοιμηθηκα μετα το φαγητο, μην ξερωντας τι θα μου ξημερωνε αυριο...

-ΞΥΠΝΑ!
Ηταν η φωνη του αρχηγου! Πρεπει να ειχαμε φτασει δεν κουνιοταν το πλοιο. Μου ανοιξε την πορτα του κλουβιου και μου περασε ενα κολαρο.
-Να ξερεις μικρε οτι αν προσπαθησεις να ξεφυγεις το κολαρο θα εκραγει και θα πεθανεις. Προτιμω να χασω τα λεφτα μου παρα να την γλιτωσεις...
Δεν μιλησα. Δεν ειχα σκοπο να πεθανω, ειτε ελεγε την αληθεια ειτε οχι.
Οταν βγηκαμε απο το πλοιο βρισκομασταν σε μια πολη της μπλε θαλασσας και μαλιστα πολυ μεγαλη με πολλα νησακια που ηταν φτιαγμενα απο... χωμα αντι απο συννεφο. Μολις πατησα το χωμα μια ευτυχια με γεμισε. Ηθελα να αρχισω να τρεχω, να φωναζω! Αμεσως σκεφτηκα οτι στο χωμα δεν πρεπει να ειμαι σκλαβωμενος αλλα ελευθερος. Σκεφτηκα να τρεξω ομως δυστυχως καποιος με προλαβε...

Ο τεραστιος τυπος αρχισε να τρεχει. Ο αρχηγος των εμπορων σκλαβων δεν κουνηθηκε. Εβγαλε απο την τσεπη του ενα μαραφετι και πατισε ενα κουμπι. Το κολαρο στον λαιμο του αντρα εσκασε με μια μεγαλη εκρηξη στο κεφαλι του και το σωμα του επεσε αψυχο στο εδαφος. Ηταν νεκρος.
-Κριμα και θα επιανες καλη τιμη, ησουν δυνατος αρα χρησιμος!
Ο αρχηγος κλωτσησε το πτωμα και μας τραβηξε μαζι του.
Ετσι χειριζονται την ανθρωπινη ζωη στην μπλε θαλασσα? ειναι δυνατον? Ειναι χειροτερα απο εκει απ'οπου προηλθα.
Εσκυψα το κεφαλι μου και συνεχισα να περπαταω...

Συντομα φτασαμε στο μεγαλυτερο κτιριο απ'οσα ειχα δει ποτε μου.
Ο αρχηγος πλησιασε εναν τυπο απο το πισω μερος του κτιριου.
-Γεια σου Τζο! Σου εχω πρωτο πραγμα σημερα.
-Ναι Τζακαλ? Καμια κοπελα παλι μονο τετοιες φερνεις.
-Νομιζεις, κοιτα!
Και με εδειξε.
-Ενα αγορι? Μπραβο! Τι εγινε ακομη και οι γυναικες ειναι δυνατοτερες απ'οσο περιμενες και το εριξες στα παιδακια?
Τοτε με γυρισε και του εδειξε τα φτερα.
-Τι ειναι αυτο πλακα μου κανεις? Του φορεσες φτερα?
-Σκασε και προσπαθησε να του τα βγαλεις!
Ο Τυπος που λεγανε Τζο προσπαθησε να τα τραβηξει, πονεσα πολυ αλλα δεν μιλησα... Παγωσε...

-Α..απιστευτο! Εχει φτερα!
-Ακριβως! Τι εχεις να πεις τωρα?
-Καλη δουλεια αποψε Τζακαλ! 50-50 οπως παντα?
-Οχι! Αυτη την φορα θελω 75!
-Τι? Πρεπει να με θεωρεις βλακα!
-Ακου εδω ρε! Ειπε ο Τζακαλ και το επιασε απο τον γιακα. Εσυ με πιανεις βλακα εδω και καιρο! Μην νομιζεις οτι δεν το ξερω. Τοσο καιρο σε ηθελα μονο και μονο για να μου προωθεις τα προιοντα γιατι δεν ηταν καλα, τωρα ομως ξερεις πολυ καλα οτι οποιοσδηποτε δεν αυτον θα τον προωθησει για αυτο 75 θα μου δωσεις καταλαβες?
-Οκ Τζακαλ, καταλαβα... Οτι πεις.
Υπογραψαν ενα χαρτι και ο Τζο με πηρε μεσα σε ενα τεραστιο κλουβι με πολυ κοσμο μεσα!
-Περιμενε εδω και θα ερθουμε να σε παρουμε οταν ερθει η σειρα σου!
Εκλεισα τα ματια μου και η απελπισια με τυλιξε.
Υπομονη, απλα υπομονη.

Καπου στο Big Bird Island ενας τεραστιος τυπος που κοιμοταν μεσα σε ενα εργαστηριο με πολλα παλιοσιδερα, γυρισε πλευρο. Ηταν φανερο οτι το ονειρο που εβλεπε τον ενοχλουσε.
Ο αντρας αυτος, που ειχε ξεχασει το ονομα του, εβλεπε στον υπνο του την ιστορια της ζωης του, μιας ζωης που ποτε δεν ηταν ευγενικη μαζι του, μιας σκληρης ζωης που τον εμαθε να μην εμπιστευεται κανεναν παρα τους αδυναμους, γιατι μονο αυτοι δεν θελουν και δεν μπορουν να σε εκμεταλευτουν, να σε πληγωσουν, να σε πουλησουν.
Ο Mephistopheles αλλαξε πλευρο, το ονειρο του ομως ειχε και συνεχεια, οπως και το σκοτεινο παρελθον του, οπως και η ζωη του....