[Τελος] Cyborg Rush! The Beginning!!!

Μολις ειχα ξυπνησει στο κρυφο μου εργαστηριο στο Big Bird island, για τα τελευταια 2 χρονια ζουσα εδω μονος και μακρια απο τον κοσμο με μοναδικο σκοπο να βελτιωσω τις δυναμεις μου, να καταλαβω τα βαθη του φρουτου μου και να μπορεσω να κατανοησω τις συμπεριφορες των ανθρωπως της μπλε θαλασσας. Συχνα πυκνα αναμνησεις μου ερχονταν στο μυαλο, ποτε ομως ολοκληρωμενες, ειχα πολλα κενα μνημης και ισα ισα που θυμομουν πραγματα απο την παιδικη μου ηλικια. Κατα καιρους πηγαινα σε κανα χωριο ή πολη κοντα στο νησι μονο και μονο για να εφοδιαστω με απαραιτητα υλικα και εργαλεια. Ειχα πραγματοποιησει πολλες προοδους πανω στον τομεα που ασχολιομουν και σημερα θα εκανα αλλο ενα βημα μπροστα.

Αρχικα πηγα πρωι πρωι στην παραλια να νιωσω το αισθημα ελευθεριας που απολαμβανα κοιταζοντας τον ηλιο να βγαινει απο την θαλασσα την ανατολη. Πλεον ειχα συνηθισει την αισθηση του χωματος και να πω την αληθεια μου ελειπε το συννεφο.
Αργοτερα ξαναπηγα στο εργαστηριο μου. Τσεκαρα τον αντιδραστηρα στο στηθος μου και αρχισα την εργασια. Σκοπος μου ηταν να δημιουργησω φλεγομενες σφαιρες για να πολυβολα που ειχα βαλει στο σωμα μου. Προκειμενου να το κανω αυτο ειχα αφησει λιγο πισω την ερευνα για τα κανονια μου. Εφτασε το μεσημερι και οι προσθηκες πιστευω οτι ηταν ετοιμες. Επρεπε να παω ομως να τα δοκιμασω στο πεδιο βολης που ειχα ετοιμασει.
Αυτο το πεδιο το ειχα πρωτοδημιουργησει οταν προσπαθουσα να διαπιστωσω την εκταση των δυναμεων μου αν και παντα οι δοκιμες γινοταν σε οσο το δυνατον πιο ελεγχομενο περιβαλλον. Σιγα σιγα χρησιμοποιησα το πεδιο αυτο και για δοκιμες οπλων εξασκηση στο σημαδι και αλλα.

Καθως κατευθυνομουν στο πεδιο βολης παρατηρησα ενα πλοιο να ερχεται προς το νησι μου.
Τι να θελουν αραγε εδω? αναρωτηθηκα. Εστιασα την οραση μου σε αυτο το πλοιο και ζουμαρα.
Ηταν ενα πλοιο Μαριν!!!
Τι να θελαν αραγε? Ειχαν καταλαβει οτι κρυβομουν εδω? και αν ναι γιατι δεν εστειλαν περισσοτερα πλοια μετα απο αυτο που εγινε.
Μετα απο σκεψη συνειδητοποιησα οτι δεν υπηρχε περιπτωση να ερχονταν για μενα γιατι δεν υπαρχει τροπος να ξερουν που ειμαι.
Ωστοσο δεν μπορουσα να το αφησω ετσι, οι μαρινς αυτοι θα εκαναν την τελευταια τους περιπολο σημερα, αφου βεβαια μαθαινα τον λογο που ειχαν ερθει στο νησι.
Η απεχθεια και το μισος μου για αυτους δεν με αφηνε να κανω τιποτα λιγοτερο απο το να τους σκοτωσω...

Πλησιασα προς το μερος οπου ειχα υπολογισει οτι θα αραζε το πλοιο των μαρινς. με την φασαρια που εκανε το ατσαλενιο και μολυβδενιο σωμα μου ηταν δυσκολο να κρατηθω μυστικος. ισως επρεπε καποια απο αυτες τις μερες να σκεφτω καποιο τροπο να ειμαι αθορυβος ή ισως κατι να με κανει αορατο.
Οπως το περιμενα οι μαρινς εφτασαν ακρυβως στο σημειο που ειχα κρυφτει. Κατεβηκε ενας βαθμοφορος και μερικοι απο αυτους.
Αναπτυξαν μια αδεξια περιμετρο και ο ανωτερων των μαριν πηγε και μιλησε στον βαθμοφορο.
Προσαρμοσα λιγο την ακοη μου και ετσι μπορεσα να ακουσω ολη την συζητηση...

-Που παμε τωρα κυριε?
-Στο βουνο! Εκει μας αναφερανε οτι γινονται οι εκρηξεις.
-μηπως ειναι απλα ενα ηφαιστειο, κυριε?
-Δεν εχει χαρτογραφηθει ηφαιστειο στο νησι αυτο ναυτη, και δεν νομιζω να δημιουργηθηκε ενα τωρα!
-Μαλιστα.
Με τις καταλληλες διαταγες οι αντρες εκτος απο δυο που εμειναν πισω να φυλανε την βαρκα, εφυγαν προς την κορυφη του βουνου οπου βρισκοταν και το πεδιο βολης μου.
Τωρα καταλαβα τι ειχε συμβει. Περαστικοι βλεπανε τις δοκιμες που εκανα και το αναφερανε στους μαρινς, ετσι αυτοι ηρθαν να ελεγξουν. Ευτυχως που δεν ηρθαν για εμενα. Δυστυχως που ηρθαν μονοι τους... Δυστυχως για αυτους...

Μολις οι υπολοιποι ειχαν απομακρυνθει, βγηκα απο την κρυψωνα μου.
-Αλτ! Ποιος ειναι εκει?
Χαμογελασα και πλησιασα τους δυο ατυχους μαρινς.
-Σταματα αλλιως θα πυροβολησουμε!
Συνεχισα να προσωρω ακαθεκτος.
Οι μαρινς τοτε δεν διστασαν και αρχισαν να πυροβολουν. οι σφαιρες τους δεν μου εκαναν τιποτα.
-Ειστε πολυ ατυχοι... ειπα πριν ενεργοποιησω τα πολυβολα που σηκωθηκαν απο την πλατη μου.
Με μερικες ριπες ηταν και οι δυο νεκροι. Αποφασισα να χρησιμοποιησω κανονικες σφαιρες και να μην δοκιμασω τις νεες. Δεν αξιζε. Αλλα καπου επρεπε να τις δοκιμασω... μαλλον πανω στους υπολοιπους.

Καθως εφευγα ειδα το πλοιο τους να καθεται πιο μεσα στην θαλασσα και μια εφικτη αποσταση. Ηταν οτι επρεπε σκεφτηκα. Θα ηταν και καλο για να τεσταρω και την δυναμη τους απεναντι σε κατι αψυχο, σε πλοιο ή σε κτιριο...
Στοχευσα το πλοιο με τα πολυβολα μου.
-Incendiary Bullets!
Φλεγομενες σφαιρες φευγανε 50-50 απο τα πολυβολα μου και ολες εβρισκαν τον στοχο τους χαρη στο νεο συστημα στοχευσης που ειχα προσαρμοσει στο σωμα μου. Το πλοιο αρχικα φανηκε να μην επηρεαζεται απο τις σφαιρες, συντομα ομως επιασε φωτια και σιγα σιγα πηρε τον δρομο του προς τα βαθη της θαλασσας.
Ικανοποιημενος πηρα και εγω τον δρομο μου για να βρω τους υπολοιπους...

Αρχισα την πορεια μου μεσα στο δασος. Κατευθυνθηκα πρωτα απο το εργαστηριο μου, δεν θα εκανα παρα εναν μικρο κυκλο που δεν θα μου ετρωγε καν πολυ ωρα αλλα επρεπε να βεβαιωθω πως αυτοι οι γελοιοι μαρινς δεν θα πατουσαν ποδι στο ιερο για εμενα μερος αυτο.
Αφου εφτασα και βεβαιωθηκα πως δεν ειχαν πατησει το ποδι τους εκει και αγνοουσαν την υπαρξη του εργαστηριου μου στο νησι σκεφτηκα εναν καλο τροπο να τους σκοτωσω, εναν τροπο που θα αντιπρωσοπευε την οργη μου για οσα συνεβησαν στην ζωη μου και πηραν μερος και αυτοι.
Με τα πολλα σκεφτηκα να τους σπαστω απλα στο ξυλο. ετσι και αλλιως οι ατσαλινες μπουνιες μου ηταν αρκετα δυνατο οπλο απο μονες τους εναντια σε τετοιους αδυναμους ανθρωπους...

Μολις εφτασα στο πεδιο βολης ηταν ηδη μαζεμενοι εκει και κοιτουσαν τους κρατηρες απο τις εκρηξεις που εγω ειχα προκαλεσει.
-Ναυτη!
-Μαλιστα!
-Ειδοποιησε για ενισχυσεις και οργανωσε τους αντρες σε περιπολα. Πρεπει να βρουμε τι προκαλεσε αυτες τις βιαιες και δυνατες εκρηξεις, κατι μου λεει πως δεν ειναι απλες κανονιες.
-Μαλιστα κυρι-
Ο ναυτης παγωσε καθως με ειδε να τους πλησιαζω.
-Δεν χρειαζεται να αναρωτιεσαι "κυριε", εγω ειμαι ο υπαιτιος για ολα αυτα. Και εσεις θα τα γευτειτε απο πρωτο χερι. Ειστε οντως πολυ ατυχοι...

-Ακινητος!
-Χαχα νομιζεται και εσεις οτι θα με εξοντωσετε με τα αδυναμα οπλακια σας. Οπως και οι αλλοι δυο που τακτοποιησα πριν?
Οι ναυτες παγωσαν!
-Τι τους εκανες!?
-Μην αναρωτιεσαι γιατι συντομα θα μαθεις και εσυ, απαντησα στον ναυτη.
Τοτε αρχισαν να με πυροβολουν. Φυσικα καμια σφαιρα δεν γρατζουνισε καν την ανυπερβλητη πανοπλια μου.
-Τ...τι εισαι? Ποιος εισαι?

Ηταν σειρα του βαθμοφορου να μιλησει. Τα λογια του βγαιναν με φοβο απο το στομα του. το βλεμμα του ηταν γεματο με οικτο και θλιψη. Ισως καταλαβαινε τι τον περιμενε. Οπως και εγω οταν με πουλουσαν, οπως και εγω οταν με κακοποιουσαν στην Holy land of Mariejois οπως και εγω οταν με εκαναν ρομποτ, οπως και εγω οταν με αναγκασαν να μπως σε εναν θαλαμο απο τον οποιο κανεις δεν ειχε επιζησει.
Δεν του απαντησα, δεν κουνηθηκα καν, δεν εκανα κινηση να επιτεθω απλα σηκωσα το μανικι μου και του εδειξα το μπρατσο μου. Το μπρατσο οπου ηταν ζωγραφισμενο το τατουαζ των σκλαβων. Ενα τατουαζ που για παντα θα μου θυμιζει τι περασα στην μπλε θαλασσα και ποιοι ευθυνονται για αυτο...

-Σκλαβος? Εισαι σκλαβος που δραπετευσε απο τους δεσμιους του? Και πως καταφερες να βρεθεις μεχρι εδω? Τι εισαι?
Ο βαθμοφορος συνεχιζε να με κοιταει με το υφος οικτου που ειχε και πριν, μονο που δεν ενιωθε οικτο για εμενα αλλα για τον ιδιο του τον εαυτο.
-δεν εχει σημασια πλεον. και να σας πω δεν θα ζησετε για να το πειτε πουθενα. απαντησα ψυχρα.
Ξανα αρχισαν να πυροβολουν. τωρα εκανα και εγω την κινηση μου. ορμησα στον εναν και του εριξα μια μπουνια στο προσωπο. ακουσα την γναθο του να σπαει. Επεσε. Συνεχισα και χτυπησα αλλους δυο που ειχαν την ιδια καταληξη με αυτος. Νεκροι.
Βλεποντας την κατασταση αντι ο βαθμοφορος να μεινει με το υπολοιπο πληρωμα του το εβαλε στα ποδια... Αυτοι ηταν λοιπον οι μαρινς? ισως αυτοι ηταν οι ανθρωποι της μπλε θαλασσας...

Αφου χτυπησα αλλον εναν και τον σωριασα κατω, ενεργοποιησα τα πολυβολα μου. Λοκαρα τον βαθμοφορο που ετρεχε και τον πυροβολησα. Συνεχισα να τον πυροβολω μεχρι που εγινε σουρωτηρι, συνεχισα να τον πυροβολω μεχρι να φυγει ο θυμος μου, μονο που αυτος δεν εφευγε. Σταματησα μονο οταν το σπαθι ενος μαριν με βρικε στο στηθος. Ακουστηκε ηχος μεταλλου που συγκρουεται σε μεταλλο. Ο μαριν εκανε πισω, ομως εγω ειχα χασει το ενδιαφερον μου για τις μπουνιες. Τους σημαδεψα ολους και πεσανε νεκροι απο ατα οπλα μου. Δεν ηταν σπουδαιος αριθμος μαρινς αυτος που ειχα εξουδετερωσει αλλα ουτε κανενας δυνατος απο αυτους ωστοσο ενιωθα χαρα ενιωθα πως ειχα κανει ενα βημα πιο κοντα στο στοχο μου...
Γυρισα και κατευθυνθηκα προς το εργαστηριο μου. Ειχε ερθει η ωρα να φυγω.

Μολις εφτασα στο εργαστηριο μαζεψα οτι μπορουσα και οτι ηταν χρησιμο. Ενεργοποιησα τις βομβες και εβαλα χρονοδιακοπτη. Απομακρυνθηκα απο το εργαστηριο οσο πιο αργα μπορουσα. δεν ηταν κατι που μπορουσα ευκολα να αποχωριστω. Μετα απο την σκηνη μου στο νησι των ουρανων ηταν οτι πιο κοντινο ειχα σε σπιτι. Ομως επρεπε. Πηρα τον δρομο για την παραλια. Στην διαδρομη σκεφτομουν για αλλη μια φορα το παρελθον μου. Αναρωτηθηκα τι θα γινοταν αν δεν επεφτα απο την Skypeia, τι θα γινοταν αν δεν με εβρισκαν οι εμποροι σκλαβων... Ολα αυτα τα αν ομως δεν ειχαν κανενα νοημα. Συνοφρυοθηκα και συνεχισα.

Εφτασα στο λιμανι και βρικα την βαρκα των μαριν μαζι με τα δυο αψυχα σωματα τους. Ανεβασα τα πραγματα μου στην βαρκα και προσαρμοσα μια μηχανη που ειχα φτιαξει για τις μετακινησεις μου στο πισω μερος της βαρκας. Καθως εβαζα μπρος την μηχανη ακουσα και τον ισχυρο θορυβο απο την εκρηξη στο εργαστηριο μου. δεν πρεπει να ειχε μεινει τιποτα. Ειχαν ολα τελειωσει. Πλεον δεν μπορουσα να γυρισω πισω. Ή θα εκπληρωνα τους στοχους μου, ειτε θα πεθαινα προσπαθωντας. Ξεκινησα λοιπον για την πραγματικη περιπετεια αφηνοντας πισω την ηρεμια του Big bird island...