[Τελος] Illusions And Memories!

Μαζι με τον τζιμπο ξανα κατευθυνομασταν προς το Blue island, εκει θα εμπαινε στις ακαδημιες των μαριν και θα ακολουθουσε και αυτος τους στοχους του οπως εγω.
-Ξερεις Μεφιστο, αν ποτε γινω δυνατος μαριν και σε αντιμετωπισω, θα πρεπει να σε πιασω?
-Ναι, θα πρεπει.
-Μα εγω δεν μπορω να σου επιτεθω! Εχεις κανει τοσα για μενα!
-Δεν εχει σημασια ακολουθεις εναν δρομο, τον δρομο της δικαιοσυνης. το καλυτερο που μπορεις να κανεις ειναι να μην παρεκλινεις απο αυτη, οχι να την παραβιασεις, και αφηνοντας με ελευθερο παραβιαζεις την δικαιοσυνη. Εχω κανει πολλα πραγματα Τζιμπο, εχω κλεισει πολλα σπιτια και εχω σκοτωσει πολλους αντρες. Δεν ειμαι περηφανος για αυτα, αλλα ηταν αναγκαια για την εκπληρωση των δικων μου στοχων. Για να εκπληρωσεις και εσυ λοιπον τους δικους σου, πρεπει να κανεις πραγματα που δεν θα σου αρεσουν, οπως το να με αντιμετωπισεις. Καταλαβες?
Ο Τζιμπο κουνησε το κεφαλι θετικα. Δεν μιλησε ομως. Μπορει να το μετανιωνε? Ισως.

Πλεοντας στο North Blue πεσαμε σε μια πολυ πυκνη ομιχλη. Χαμηλωσα την Χαθηκαμε στο εσωτερικο της και περιφερομασταν χωρις πορεια για πολυ ωρα.
-Στερια! ειπε ο τζιμπο καθως μπροστα μας φανηκε ενα κομματι γης.
Παραλιγο να πεσουμε πανω στα βραχια αλλα τελευταια στιγμη γυρισα την βαρκα.
-Καλυτερα να σταματησουμε εδω μεχρι να φυγει η ομιχλη.
-Καλη ιδεα. Μονο να προσεχουμε, ουτε την μυτη μας δεν θα βλεπουμε εδω.
Με προσοχη δεσαμε την βαρκα και μπηκαμε στο νησι. η ομιχλη ομως δεν σταματησε. Μαλιστα φαινοταν σαν να προερχοταν απο το ιδιο το νησι...

Καθως εισχωρουσαμε πιο μεσα ο Τζιμπο αρχισε να φερεται περιεργα.
-Βαιολετ? Τι κανεις εδω? Νομιζα οτι...
Νομιζα οτι ειχε αρχισει να του σαλευει ομως μολις γυρισα στην μερια που μιλουσε ειδα... την Βαιολετ. Πονεσα. Οι μνημες κατρακυλισαν σαν καταρρακτης στο μυαλο μου.
-Γιατι με αφησατε να πεθανω? Γιατι δεν με προστατευσατε? Τζιμπο? Μεφιστο?
Τα λογια της ηταν σαν μαχαιρι βαθεια στην καρδια μου.
Ειδα τον Τζιμπο να γονατιζει και να κλαιει...
-Εμεις... Δεν...
Πριν ομως ολοκληρωσει η Βαιολετ εξαφανιστηκε.
-Τι ηταν αυτο? με ρωτησε ο Τζιμπο.
-Δεν ξερω... Κοιταξα τον χαρτη... Καταρα!!!

-Τι εγινε? Που ειμαστε?
-Πρεπει να πεσαμε στο Island of Illusions! Το νησι των ψευδεσθησεων!!!
Σωπασαμε.
-Καλυτερα να φυγουμε απο εδω. Λενε οτι εδω οι επισκεπτες βλεπουν παραισθησεις απο το σκοτεινο και πονεμενο παρελθον τους. Σιγα σιγα τρελαινονται και μενουν στο νησι για παντα...
Ο Τζιμπο τρομαξε.
-Παμε! Δεν θα αντεξω να ξαναδω την Βαιολετ!
Τον καταλαβαινα απολυτα. Ουτε εγω ηθελα να αντικρυσω το προσωπο της... Αν και ηταν τοσο ομορφο, μονο την παραμικρη κατηγορια να μου ριξει θα λυγισω...
Ετσι αρχισαμε να ψαχνουμε μια διοδο διαφυγης μαζι με τον Τζιμπο...

Ωστοσο οσο και αν προσπαθουσαμε να φυγουμε τοσο πιο μεσα μπαιναμε στο νησι. Ηταν εφιαλτικες οι στιγμες που μεσα στην αγωνια μας προσπαθουσαμε να φυγουμε και ταυτοχρονα φοβομασταν... φοβομασταν μην ξαναδουμε την βαιολετ. ομως δεν ηταν αυτη το μονο προβλημα, δεν ηταν αυτη που εκανε το παρελθον μας σκοτεινο...
Καθως προχωρουσαμε δεν ειδαμε απο κατω μας και σκονταψαμε σε μια κατηφορα. Αρχισαμε να πεφτουμε και να πεφτουμε... Μολις σταματησε η πτωση μας, ο τζιμπο δεν ηταν πουθενα.
Εκανα να φωναξω για να τον βρω αλλα μια φωνη με προλαβε...
-Σειρα σου Πειραματοζωο 6, μπες στον θαλαμο και κανε αυτο που σου ειπαμε.
Αρχισα να τρεμω...

Σαν να ανοιξε το κουτι της πανδωρας, οι μνημες κυλισαν προς τα εξω. Τοσοι επιστημονες, ο vegapunk και αλλοι τοσοι ανθρωποι σαν πειραματοζωα με κατακλιζαν.
-Πρεπει απλα να μετακινησεις το φρουτο... οι φωνες των επιστημονων
-Αααααα Βγαλτε με απο εδω! οι φωνες των "πειραματοζωων"
Ολα αυτα με στοιχειωναν για ακομη μια φορα. Ολα αυτα με κυνηγουσαν για αλλη μια φορα. Λυγισα. αρχισα να χανομαι στο ιδιο μου το παρελθον.
Ευτυχως ομως για εμενα ενα ουρλιαχτο με επανεφερε στην πραγματικοτητα. Μετα απο λιγο συνειδητοποιησα οτι ηταν το ουρλιαχτο του Τζιμπο...

Ετρεξα προς την μερια που ακουστηκε και βρηκα τον Τζιμπο να κουναει στον αερα τα χερια του και να φωναξει. Καποια στιγμη επεσε κατω και εβαλε τα χερια του για να προστατευσει τον εαυτο του.
-Τζιμπο... τον κουνησα αλλα δεν καταλαβαινε. ΤΖΙΜΠΟ! φωναξα.
Φανηκε να επανερχεται στην πραγματικοτητα. Ηταν τρομοκρατημενος.
-Ο Αρλονγκ... ειπε και εσβησε σιγα σιγα η φωνη του.
-Ο Αρλονγκ δεν υπαρχει πια. Μην φοβασαι!
-Δεν καταλαβαινεις! ηταν εκει, με απειλουσε, ελεγε οτι θα σκοτωσει την βαιολετ...
-Ηρεμησε και παμε να φυγουμε απο εδω... Αν μεινουμε λιγο ακομη θα τρελαθουμε μου φαινεται.

Τον επιασα και εκανα αυτο που επρεπε να εχα κανει πολυ ωρα πριν. Εκτοξευτηκαμε ψηλα με σκοπο να φυγουμε απο την καταραμενη ομιχλη. Ομως καθως ανυψωνομασταν πεσαμε πανω σε ενα κλαδι δεντρο, ο τζιμπο μου εφυγε και αναγκαστηκα να κανω μια ριψοκινδυνη βουτια ετσι ωστε να μην τσακιστει στο εδαφος.
Τρμαγμενος μου προτεινε να μην το ξαναδοκιμσαουμε και συνεχισαμε να περπαταμε προς το αγνωστο αυτο μερος που δεν βλεπαμε ουτε την μυτη μας.
Συντομα και μια τριτη ψευδαισθηση χτυπησε και τους δυο μας, αυτη την φορα και ηταν πραγματικα αλλο ενα πληγμα στην ψυχολογια μας...

Καθως περπατουσαμε ειδαμε και οι δυο τον αρλονγκ. Προσπαθησαμε να αλλαξουμε πορεια αλλα παλι μπροστα μας! Γελουσε με αυτο το παγερο βλεμμα. Εκανε ενα βημα μπροστα και στην αγκαλια του εμφανιστηκε η Βαιολετ.
Ο Τζιμπο ετρεμε απο θυμο.
-ΟΧΙ!
Ο Αρλονγκ συνεχισε να γελα. Σιγα σιγα εβγαλε ενα σπαθι.
-ΟΟΟΟΟΧΙ!!!
ο Τζιμπο ορμηξε με φορα προς τον Αρλονγκ και περασε μεσα απο την ψευδεσθηση του και επεσε πανω στον κορμο ενος δεντρου. Λιποθυμισε.
-Γαμωτο! φωναξα. Πηρα το σωμα του και αρχισα να ψαχνω για καποιο ειδους καταλυμμα σε αυτο το καταραμενο μερος...

Ψαχνοντας για πολυ ωρα και υποφεροντας ακομη απο τις αναμνησεις που ξεπροβαλλαν μπροστα μου, βρηκα ενα παλιο σπιτακι. Φαινοταν εγκαταλελειμμενο απ'εξω αλλα στο εσωτερικο του ηταν σαν να κατοικούταν κανονικα.
Εβαλα τον Τζιμπο στο κρεβατι, βρηκα ενα κουτι φαρμακειου και αρχισα να περιποιουμαι την πληγη στο κεφαλι του!
Μετα απο λιγο ο Τζιμπο αρχισε να συνερχεται.
-Βαιολετ... Βιολετ...
-Μην φοβασαι, ολα πηγαν καλα.
Ανοιξε τα ματια του και με ειδε.
-Μεφιστο. Ηταν... τρομαχτικο...
-Το ξερω...
Ξαφνικα ακουσα βηματα απ'εξω. Αμεσως μπηκα σε εγρηγορση. Ποιος ξερει τι πλασμα ζουσε σε αυτο το νησι...

Η πορτα ανοιξε και ενας γιατρος, που εμοιαζε σαν τρελαρας, μπηκε μεσα!
-Ποιος τολμα να διαταρασσει την ησυχία του σπιτιου μου? Ποιος τολμα να ενοχλει και να διωχνει τις ανατριχιαστικες εικονες του παρελθοντος μου???
Καθως εμπαινε μεσα εκανε πως χαιδευε ενα φανταστικο σκυλι.
-Τι κανεις αγορι μου? Σου εφερα φαγητο. ειπε ο τρελογιατρος και αφησε μια μπριζολα κρεας πανω σε μια ηδη χαλασμενη σε ενα μπωλακι.
Ο Τζιμπο με κοιταξε με ανυσηχο βλεμμα!
-Τι θελετε εδω? Το νησι αυτο δεν ειναι για ανοητους παραθεριστες!!! Ηρθατε και ενοχλησατε την ρουτινα μου! Διωξατε τα ονειρα μου! Θα πληρωσετε! κανεις δεν πρεπει να πατησει το νησι μου και να μεινει ζωντανος!
Δεν εβγαζα νοημα αλλα προκειμενου να υπερασπιστω τον εαυτο μου και τον Τζιμπο θα πολεμουσα!!!

Η μαχη ειχε τελειωσει! Ηταν ευκολη αλλα ημουν πολυ κουρασμενος απο τις φρικιαστικιες αναμνησεις που ειχα αντιμετωπισει προηγουμενως. Ευτυχως καμια αναμνηση δεν με χτυπησε κατα την διαρκεια της μαχης, αλλιως θα ειχα προβλημα να νικησω. Γυρισα προς τον Τζιμπο, ηταν ακομη βυθισμενος στις παραισθησεις.
Τον επανεφερα και τον εβαλα να κοιμηθει! οτε εγω ημουν καλα αλλα δεν μπορουσα να κοιμηθω. Οτι ειχαμε δει μου ερχοταν ξανα και ξανα στο μυαλο...
Το επομενο πρωι μια ευχαριστη εκπληξη μας περιμενε...

Η ομιχλη ειχε εξαφανιστει και ο καιρος ηταν παλι καθαρος. Ειδα απο μια καλυτερη ματια το νησι και ηταν πολυ ασχημο το θεαμα. Τρελοι και χαμενοι ανθρωποι περπατουσαν απο εδω και απο εκει. Τα δεντρα ηταν γυμνα και το τοπιο ξερο. Το νησι ηταν ασχημο και λυπητερο. Δεν ηταν μερος για ανθρωπους. Λυπομουν αυτους που ειχαν παγιδευτει σε αυτο και βιωναν πλεον ξανα και ξανα τους χειροτερους εφιαλτες τους.
Σιγα σιγα ο Τζιμπο ξυπνησε. ετριψε το κεφαλι του και σηκωθηκε να ερθει διπλα μου.

-Καλα την παλευεις? Τι με εβαλες να κοιμηθω εδω? Η καλυβα εχει διαλυθει απο την μαχη σου και το πτωμα του τρελαρα ειναι ακομη εδω! Διπλα του κοιμηθηκα!!!
-Ελα τωρα! δεν μπορουσα να σε παω αλλου και βλεπωντας σε σε αυτην την κατασταση δεν μπορουσα παρα να σε αφησω να κοιμηθεις για το καλο σου...
Παραβλεψε το τελευταιο σχολιο μου και συνεχισε:
-Ωραιο μερος ειναι αυτο! Πιο καταθλιπτικο, μουντο και τρελο δεν θα μπορουσε να ηταν! Ευτυχως που διαλυσε η ομιχλη και θα την κανουμε απο εδω.
Εγνεψα καταφατικα. Μαζεψαμε οτι χρειαζομασταν και πηραμε τον δρομο προς την επιστροφη...

Αργησαμε να βρουμε την βαρκα μας αφου εχθες ειχαμε χαθει και δεν ξεραμε τον δρομο της επιστροφης. Ωστοσο εκτοξευτηκα στον ουρανο, την εντοπισα και μετα ηταν θεμα χρονου να την φτασουμε. ηταν θλιβερο στην διαδρομη να βλεπουμε του τρελους ανθρωπους να περιφερονται χωρις κανεναν σκοπο και νοημα. Ωστοσο λιγα μπορουσαμε να κανουμε.
Ο Τζιμπο ανεβηκε στην βαρκα και με φωναξε.
Καθισα και κοιταξα το νησι. Ελπιζω ποτε ξανα να μην ερθω αντιμετωπος με τους χειροτερους μου φοβους...
Μπηκα και εγω στην βαρκα και φυγαμε...