[Τέλος]Darkness Versus Illusions!

Είχα φύγει από το Organ Island και έπλεα στην θάλασσα. Είχε αρχίσει να βραδιάζει οπότε πήγα στην καμπίνα μου και έπεσα για ύπνο. Ήθελα ξεκούραση και ηρεμία προς το παρόν. Το πρωί της επομένης όταν σηκώθηκα πήγα στην κουζίνα και έφαγα το πρωινό μου. Όταν βγήκα στο κατάστρωμα το μόνο που έβλεπα ήταν ομίχλη. Είχε μια τόσο πυκνή ομίχλη που δεν έβλεπα ούτε την μύτη μου. Κοίταξα τριγύρω να δω αν κάπου είναι πιο αραιή για να μπορέσω να φύγω από εκεί αλλά μάταια. Προς το παρόν συνέχιζα να πλέω μέσα σε αυτή την πυκνή ομίχλη.

Έπλεα για λίγη ώρα ώσπου τελικά άρχισε να φαίνεται κάτι στον ορίζοντα. Μια σκιά η οποία όσο πλησίαζα τόσο πιο μεγάλη γινόταν. Όταν έφτασα αρκετά κοντά κατάλαβα ότι ήταν ένα νησί αλλά και πάλι δεν διέκρινα πολλά για αυτό. Έπρεπε να πάω να πάω αν ήθελα να δω τι ήταν το νησί αυτό. Η περιέργειά μου ήταν μεγάλη και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Ήθελα να μάθω τι έκρυβε το νησί αυτό και η πυκνή αυτή ομίχλη που υπήρχε στην περιοχή του. Σιγά και σταθερά έψαξα να βρω ένα μέρος για να αφήσω το καράβι μου και να κατέβω στο νησί. Ύστερα από λίγη ώρα ψάξιμο βρήκα μια παραλία και πήγα εκεί. Έριξα άγκυρα, πήρα τα πράγματά μου και κατέβηκα στην παραλία.

Ήταν ώρα για εξερεύνηση! Και μόνο στην σκέψη ότι θα ανακάλυπτα τα μυστήρια που έκρυβε το νησί αυτό είχα ενθουσιαστεί. Όταν κατέβηκα από το καράβι μου στην παραλία, ίσια μπροστά έβλεπα κάτι δέντρα. Υπέθεσα πως ήταν κάποιο δάσος αφού από μακριά, πριν, όσο ήμουν πάνω στο καράβι δεν διέκρινα τίποτα. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτό το νησί μπορεί να είναι κάποιο παρόμοιο με το νησί των παράξενων ζώων. Και εκεί είχε παραλία και μετά δάσος. Εδώ πέρα είχε και πυκνή ομίχλη οπότε ήταν ακόμα πιο φυσιολογικό να είναι κάποιο παράξενο νησί και αυτό. Το μόνο που μπορούσα να κάνω προς το παρόν ήταν να ελπίζω ότι θα βρω κάποια πόλη στο νησί αυτό. Κατευθύνθηκα προς το δάσος λοιπόν, ελπίζοντας να συναντήσω κόσμο σύντομα.

Πήγαινα αργά και ήσυχα. Η πυκνή ομίχλη καθιστούσε σχεδόν ανίκανη την ικανότητα της όρασης οπότε έπρεπε να είμαι σε ετοιμότητα να μπορώ να ακούσω το οτιδήποτε. Περπατούσα για αρκετή ώρα και ευτυχώς δεν προέκυψε τίποτα περίεργο. Έφτασα στο τέλος του δάσους στο οποίο υπήρχε μια λίμνη. Πήγα προς τα εκεί για να ξαποστάσω και να πιω λίγο νερό γιατί είχα διψάσει. Όταν έφτασα στην άκρη της λίμνης, στην άλλη άκρη είδα ένα ελάφι να πίνει νερό. Μόλις με πήρε χαμπάρι έφυγε γρήγορα. Προφανώς φοβόταν τους ανθρώπους λόγω των κυνηγών που υπάρχουν. Ήπια λίγο νερό και ξάπλωσα στο γρασίδι να ξεκουραστώ και να σκεφτώ τι θα κάνω.

Όπως ξάπλωνα στο γρασίδι ήσυχα και ωραία, ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται φωνές.
-Φύγε από το νησί ξένε.
-Όχι, πρέπει να σκοτώσει τον φονιά!
-Όχι, πρέπει να τον βασανίσει τόσο πολύ που θα αξίζει όσο οι ζωές που έχει πάρει!
-Εγώ λέω να φύγει να σωθεί. Δεν φαίνεται δυνατός.
Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι όλες αυτές οι φωνές. Σηκώθηκα για να δω και δεν πίστευα στα μάτια μου! Πνεύματα ανθρώπων ήταν εμφανή και έκαναν αυτή την συνομιλία. Έπαθα πλάκα. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και την απορία για το τι γίνεται εδώ!

-Είδατε? Εδώ φοβάτε εμάς. Πως θα αντιμετωπίσει τον φονιά?
-Ψιτ, μικρέ. Ζεις ή πέθανες από το σοκ?!
-Εεεε. Μια χαρά είμαι... Απλά δεν περίμενα να δω πνεύματα να μου μιλάνε...
-Περιμένετε να κάνω ένα τελετουργικό που είχα δει κάπου για να σας στείλω να αναπαυτείτε.
-Πνεύματα αναπαυτείτε εν ειρήνη. Αφήστε αυτόν τον κόσμο και φύγετε στον ουρανό. Βρείτε την γαλήνη και την ηρεμία μέσα σας.
-Τι κάνεις εκεί ρε?! Αυτά τα πράγματα δεν πιάνουν...
-Έλα ντε. Τι κάθομαι και κάνω... σκέφτηκα.
-Τότε εξηγήστε μου τον λόγο που είστε ακόμα στον κόσμο αυτό.
-Καλώς. Κάθισε να σου πούμε.
Κάθισα στο γρασίδι και περίμενα να ακούσω.

Ένας τύπος που είναι άσσος στις ψευδαισθήσεις. Ενδιαφέρον ακουγότανε. Θα ήθελα να τον πετύχω όσο θα βρίσκομαι στο νησί για να τον αντιμετωπίσω. Σκοτάδι εναντίον ψευδαισθήσεις! Μου ακούγεται μια καλή αναμέτρηση.
-Αυτή είναι η ιστορία μας. Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ ξένε?
-Αν ήξερα θα σου έλεγα... Όταν ξύπνησα, στο καράβι μου, ήμουν σε μια πυκνή ομίχλη. Όπως συνέχισα την πορεία μου βρέθηκα στο νησί αυτό. Η περιέργειά μου με έκανε να έρθω για να δω τι είναι το νησί αυτό.
Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή από πιο πέρα.
-Παιδιά, εξαφανιστείτε. Έρχεται!
-Φύγε ξένε, έρχεται ο φονιάς! Τρέξε να σωθείς. Αν σε βρει είσαι χαμένος. μου είπε το πνεύμα μου που είπε την ιστορία τους και εξαφανίστηκε μαζί με τα υπόλοιπα.

Ο φυχάκιας φονιάς ερχόταν προς το μέρος μου και εγώ θα έφευγα?! Δεν υπήρχε περίπτωση! Πριν από λίγο σκεφτόμουν ότι ήθελα να τον αντιμετωπίσω και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία! Ήθελα να δω αν είναι όντως τόσο καλός όσο είπαν τα πνεύματα. Σηκώθηκα, μάζεψα τα πράγματά μου και τον περίμενα! Ξαφνικά φάνηκε μια σκιά ανάμεσα στα δέντρα. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου προς τα εκεί και περίμενα κάποια κίνηση. Δεν περίμενα όμως αυτό που επακολούθησε. Η σκιά χάθηκε σαν να μην υπήρχε ποτέ και ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου να λέει:
-Πρόσεξε γιατί θα πεθάνεις! Στηρίζεσαι πολύ στην όρασή σου και δεν θα σου βγει σε καλό!

Γύρισα πίσω και είδα αυτό τον τύπο:

Σπόιλερ:

Είχε ένα κόκκινο και ένα μπλε μάτι και κρατούσε μια τρίαινα στο χέρι του.
-Τελικά είσαι καλός. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Αλλά μην νομίζεις ότι μπορείς να σκοτώσεις τόσο εύκολα!
Ήξερα ότι δεν έπρεπε να εμπιστεύομαι τόσο πολύ την όρασή μου τώρα που είχα αντιμέτωπο αυτόν. Δεν έπρεπε να του δείξω το παραμικρό άνοιγμα καθώς θα το εκμεταλλευόταν. Φαινόταν ότι δεν ήταν τυχαίος. Αυτό που έκανε το έκανε τέλεια.
Έβαλα το πιστόλι μου στην μέση μου και έβγαλα το katana μου. Η μάχη που θα ακολουθούσε είχα μια υποψία ότι θα είχε καλό τέλος.
-Ετοιμάσου να αφανιστείς από προσώπου γης! του είπα και του όρμισα.

Τον χτύπησα με το σπαθί μου, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που πάλι εξαφανίστηκε. Ήταν άλλη μία ψευδαίσθηση.
-Kufufu! Για προσπάθησε! μου είπε και πήγε να με καρφώσει από πίσω με την τρίαινά του.
Τον κατάλαβα όμως και μετατράπηκα σε σκοτάδι με αποτέλεσμα να περάσει από μέσα μου.
-Μπορεί να είσαι άσσος στις ψευδαισθήσεις αλλά δεν μπορείς να χτυπήσεις το σκοτάδι!
-Kufufu! Αυτό είναι όντως πρόβλημα... ή μήπως όχι?! είπε και με χτύπησε με την τρίαινά του στο πόδι.
Ήταν γρήγορος και δεν κατάλαβα από που μου ήρθε. Δεν θα του έδινα ευκαιρία όμως και για άλλα χτυπήματα.

Για αρχή μετατράπηκα ολόκληρος σε σκοτάδι, κρατώντας όμως την μορφή όσο το δυνατόν περισσότερο γινόταν. Μετά άπλωσα σκοτάδι στο έδαφος τριγύρω και άρχισα να ρουφάω τα πάντα. Μάζεψα το σκοτάδι μέσα μου και το άπλωσα πάλι στον αέρα.
-Black Hole: Liberation!
Άρχισαν να πέφτουν στο έδαφος όλα όσα είχα ρουφήξει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί αρκετά η ομίχλη και να μπορώ πλέον να βλέπω καθαρά τριγύρω μου. Τώρα ήμουν σε καλύτερη θέση αλλά και πάλι δεν μπορούσα να εμπιστεύομαι μόνο την όρασή μου με έναν τέτοιο αντίπαλο. Ξαφνικά ένιωσα πως κάτι πήγαινε να με καρφώσει από πίσω και γύρισα προς τα εκεί. Τον είδα να έρχεται και τον κάρφωσα με το katana μου. Αλλά για μία φορά ακόμα ήταν απλά μια ψευδαίσθηση.

-Αυτός ο τύπος είναι καλός! Και θα ήταν ακόμα καλύτερος αν ερχόταν μαζί μου! σκέφτηκα.
-Έχω να σου κάνω μια πρόταση! Τι λες? Θες να την ακούσεις?
-Για πες να δω μήπως και είναι ενδιαφέρουσα.
-Ωραία. Λοιπόν, αν σε νικήσω θα έρθεις μαζί μου και θα είσαι υπό τις διαταγές μου! Αν με νικήσεις εσύ τότε μπορείς να κάνεις ότι θες μαζί μου.
-Δεν έχω χάσει ποτέ μου, οπότε δεν νομίζω να γίνει τώρα.
-Για όλα υπάρχει πρώτη φορά και αυτή θα είναι η δική σου! είπα από μέσα μου.
-Kufufu! Δέχομαι! Θα σε κάνω αιώνιο σκλάβο μου μόλις σε νικήσω!
-Zehaha! Ώρα να σοβαρέψουν τα πράγματα τότε! Θα σε πάρω μαζί μου!
Ήμασταν και οι δύο έτοιμοι να τα δώσουμε όλα για όλα μετά από αυτή την συμφωνία. Κανένας από τους δυο μας δεν ήθελε να χάσει και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος να ξεπεράσουμε τα ίδια μας τα όρια.

Εμφανίστηκαν 5 εαυτοί του και μου επιτέθηκαν όλοι μαζί. Όπως ήταν φυσικό δεν με πέτυχε τίποτα καθώς ήμουνα ολόκληρος σκοτάδι. Χτύπησα και τους 5 αλλά και οι 5 ήταν ψευδαισθήσεις. Είδα μερικές σκιές και άρχισα να πυροβολώ προς το όπλο μου. Δεν πέτυχα κάτι όμως. Κάθισα και περίμενα την επόμενή του κίνηση. Πήρα ξανά την κανονική μου μορφή για να τον δελεάσω να μου επιτεθεί ο ίδιος και συγκεντρώθηκα για να τον αιφνιδιάσω. Κάτι πήγε να με καρφώσει από τον ουρανό στο κεφάλι. Μετατράπηκα σε σκοτάδι και έπιασα την τρίαινα με το χέρι μου. Ένιωσα την ύλη της, ήταν η κανονική! Άρα και αυτός ήταν ο κανονικός! Πήγε να με βαρέσει κλοτσιά αλλά την απέκρουσα με το άλλο μου χέρι και του έδωσα μια γερή μπουνιά στο στομάχι. Άφησα την τρίαινά του και έπεσε στο έδαφος. Πήγα από πάνω του και κάρφωσα το katana μου δίπλα από το κεφάλι του.

-Λοιπόν, διάλεξε! Θα έρθεις μαζί μου υπό τις διαταγές μου ή θα σε σκοτώσω εδώ και τώρα?!
-Kufufu! Είσαι καλός... Δεν είναι η ώρα μου να πεθάνω άρα θα πρέπει να έρθω μαζί σου. Να ξέρεις όμως ότι θα το μετανιώσεις αυτό! Θα σου κάνω την ζωή κόλαση!
-Zehaha! Ανυπομονώ!
Τον σήκωσα και του έδωσα την τρίαινά του.
-Λοιπόν, έχει καμιά πόλη το νησί?
-Έχει έχει.
-Προς τα που είναι?
-Αν το πάρεις όλο ευθεία από εκεί θα βγεις σύντομα στην πόλη.
-Ωραία. Φύγαμε για την πόλη τότε. Πρέπει να πάρω μερικές προμήθειες.
-Εγώ θα πάω στο βουνό να πάρω τα πράγματά μου. Εκεί έμενα τόσο καιρό. Θα τα πούμε σε 1 ώρα εδώ.
-Εντάξει αλλά κοίτα να σε βρω εδώ πέρα! Μην κάνεις τίποτα περίεργο γιατί θα σε κυνηγήσω μέχρι να σε βρω και θα σε σκοτώσω!
Έτσι λοιπόν, ο καθένας πήγε εκεί που ήθελε. Δεν περπάτησα πολύ μέχρι να φτάσω στην πόλη. Εκεί βρήκα γρήγορα τα απαραίτητα μαγαζιά και πήγα έκανα τα ψώνια μου. Πήρα λίγο μπαρούτι, λίγο κρέας και μερικές γάζες.

Όταν γύρισα πίσω είδα τον τύπο με έναν άλλο μικρότερο που φορούσε καπέλο βατράχου!

Σπόιλερ:

-Τι είναι αυτό το πράγμα?!
-Ο μαθητευόμενός μου!
-Πες μου ότι δεν θα τον έχουμε μαζί μας...
-Μα φυσικά και... ΝΑΙ!
-Ωραία... Και για έχουμε καλό ρώτημα, πως σας λένε?!
-Εγώ είμαι ο Fran και o ανανοκέφαλος Master μου είναι ο Mukuro.
Ο Mukuro τότε τον κάρφωσε στο καπέλο.

Σπόιλερ:

Εγώ πέθανα στα γέλια με αυτό που άκουσα.
Ο Mukuro με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να ήθελε να μου κάνει το ίδιο. Τότε σοβάρεψα και τους είπα:
-Μπορείτε να με λέτε Raziel.
-Πάμε λοιπόν προς το καράβι μου. Το έχω στην παραλία. Παρεμπιπτόντως, σε ποιο νησί είμαστε?
-Soul Island.
-Δεν το έχω δει στον χάρτη της East Blue. Μάλλον θα είναι κάποιο νησί σαν το Mystery Island.
-Στην West Blue είμαστε, όχι στην East.
-Τι?! Και πως βρέθηκα πάλι σε άλλη θάλασσα?!
-Δεν ξέρω, οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω.
-Πάμε στο καράβι μου να φύγουμε. Να δω πως θα γυρίσουμε πίσω...
Πήγαμε στο καράβι και ανεβήκαμε. Τους πήγα σε ένα δωμάτιο με δυο κρεβάτια και τους είπα ότι αυτό θα ήταν το δωμάτιό τους. Μετά πήγα σήκωσα την άγκυρα και ξεκινήσαμε να φύγουμε.

Όνομα: Raziel
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 7
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Πολύ γρηγορη ιστορία μεν αλλά είχε από ολα μεσα (πλοκή, μαχη, γελιο). Επίσης μου άρεσε που τους πηρες μαζί σου.