[Τελος] The Return Of The Nuclear Hell!

Ειχε περασει πολυς καιρος απο τοτε που τελευταια φορα βρεθηκα στην θαλασσα. Μετα την μαχη μου με τον Krieg αποσυρθηκα απο την καθημερινη βιαιη ρουτινα. Για πολυ καιρο εμενα σε σπηλιες στο Νησι της Αυγης, μη θελωντας να συνεχισω το ταξιδι μου. Ειχα παρατησει τους στοχους μου και η οκνηρια με κατεκλυσε. Για πολυ καιρο το μονο που εκανα ειναι να ασχολουμαι με τις δυναμεις μου και τιποτα αλλο. Ειχα αρχισει να δημιουργω οπλα! Νεα οπλα με βαση την πυρηνικη ενεργεια. Εκανα δοκιμες, κρυφα παντα, και εβρισκα ευχαριστηση στην νεα βαρετη ζωη μου.

Καθε μερα σκεφτομουν αν εκανα λαθος που παρατησα τους στοχους μου. Καθε μερα φοβομουν μηπως ηταν λαθος η απομακρυνση μου απο την θαλασσα. Καθε μερα καθυσηχαζα τον εαυτο μου πως ηταν το σωστο, και οταν ερχοταν η ωρα θα ανατειλε ξανα το αστρο μου. Μονο που η ωρα αυτη δεν ερχοταν ποτε. Δεν ηταν ουτε η θαλασσα, ουτε οι στοχοι μου αυτοι που με βασανιζαν. Ηταν η ελειψη της περιπετειας! Μεσα στην σπηλια τοσο καιρο δεν εβλεπα ποτε κανεναν. Ημουν απομονωμενος πληρως απο το χωριο. Μονο καμια δυο φορες ειχα πετυχει κατι ληστες να τρεχουν πολυ μακρια ομως απο την κρυψωνα μου, και ποτε δεν ρισκαρα να αποκαλυφθω.

Ωστοσο ηρθε καποτε η στιγμη που περιμενα. Μολις ειχα κανει επισκευες σε ενα οπλο λειζερ που ειχα δημιουργησει. Το μονο που ελειπε ηταν να το προσαρμοσω στην θεση του παλιου μου λειζερ. Καθως λοιπον δουλευα ειδα απο μακρια πολλους ληστες περπατανε. Ειχαν και καποιον ομηρο μαζι τους αυτην την φορα. Προσαρμοσα την βιονικη μου οραση και παρατηρησα οτι ηταν μια κοπελα. Ηξερα τι θα εκαναν. Ηξερα επισης οτι ουτε ενας μαριν δεν θα ασχολιοταν με το θεμα αυτο. Οτι ουτε ενας απο αυτους δεν θα υπηρχε για να προστατευσει την δικαιοσυνη και την ανθρωπια. Ειχα πλεον καταλαβει οτι δεν μπορω να παρατηρω απο μακρια τα γεγονοτα του νησιου. Ισως επρεπε να ξαναμπω στην ενεργο δραση.

Ειδα την μικρη βαρκα που ειχα στον ακρη της σπηλιας.
-Ισως ηρθε η ωρα να αγγιξεις ξανα θαλασσα, μουρμουρισα.
Αφου μαζεψα γρηγορα-γρηγορα τα λιγοστα πραγματα και εργαλεια, πηρα τα οπλα και τα μηχανηαματα μου και εβαλα την βαρκουλα σε ροδες και την εδεσα πισω μου, αποχαιρετησα την σπηλια και μετα απο 1 χρονο αποχης απο την ενεργο δραση αποφασισα να φανερωσω ξανα στον κοσμο τα πυρηνικα μου μανιταρια!
Απομακρυνθηκα απο την σπηλια. Οι ληστες βρισκοταν ακομη στο οπτικο μου πεδιο. Αν και πολυ μακρια δεν δυσκολευτηκα να καταλαβω που πηγαιναν.

Ηταν μια ακομη σπηλια. Το νησι ηταν γεματο απο δαυτες ιδιαιτερα στο υψομετρο που βρισκομασταν τωρα. Ηταν ιδανικο μερος για καταφυγιο ληστων, η χαμενων πειρατων σαν και εμενα...
Αφησα τα πραγματα εξω και προχωρησα προς το ανδρο των ληστων.
Την σπηλια φυλουσαν δυο σωματωδεις ληστες.
Οταν με ειδαν, χαμογελασαν ηλιθια και με πλησιασαν.
-Τι θελεις εδω ξενε? Δεν ξερεις τι ειναι εδω?
Δεν μιλησα.
-Μαλλον θελει να του ανοιξουμε το στομα για να αρχισει να μιλαει.
Γελασαν δυνατα.
Ετριψαν τις μπουνιες τους και εβγαλαν τα οπλα τους.
-Λεω να του επιμυκηνω λιγο το στομα, ειπε ο ενας στριφογυριζοντας το σπαθι του.
-Ναι! Μπορει και να μιλησει τοτε.
-Ή απλα να σκουξει!
Γελασαν και μου επιτεθηκαν και οι δυο μαζι!

Τα σπαθια τους περασαν απο μεσα μου. Η σχισμη που προκαλεσαν αποκαλυψε ενα εκτυφλωτικο φως που τους εκαιγε το σωμα. Ηταν αγνη, καθαρη πυρηνικη ενεργεια που ξεχυνοταν απο την πηγη της!
Εκαναν αμεσως πισω και παρατηρησαν οτι τα σπαθια τους ειχαν διαβρωθει.
Σηκωσα το ενα μου χερι και ανοιξα τα δυο μου δαχτυλα, τον δεικτη και τον μεσο, ετσι ωστε το καθενα να σημαδευει και εναν απο αυτους στον λαιμο.
Αυτοι εδειχναν τρομαγμενοι. Δεν ηξεραν τι θα συνεβαινε, δεν μπορουσαν να βγαλουν αχνα.
-Nuclear Laser!
Περιτεχνα το δερμα εδωσε την θεση του σε δυο ομορφους μηχανικους σχηματισμους εκτοξευσης Λειζερ. δυο καυτες κοκκινες γραμμες ξεχυθηκαν απο τα δαχτυλα μου και τους πετυχαν στον λαιμο.

Αφθονο αιμα ξεχυθηκε απο τον λαιμο τους. Προσπαθησαν να ουρλιαξουν αλλα δεν μπορεσαν να πουν τιποτα αφου οι φωνητικες τους χορδες ειχαν αποτεφρωθει. Σιγα σιγα σταματησαν να κουνιουνται. Σιγα σιγα μπηκα στην σπηλια! Δεν μου αρεσε που αρχισα να σκοτωνω ξανα. Αλλα ημουν σιγουρος οτι θα δικαιωνόμουν μολις εσωζα την κοπελα.
Μολις εφτασα στην καρδια της σπηλιας, η κοπελα ηταν γυμνοστηθη δεμεη σε εναν πασαλο πολλοι ληστες την περιτριγυριζαν ενω ενας, που πρεπει να ηταν ο αρχηγος τους, της μιλουσε.
-Λοιπον, εσυ εισαι το σημερινο μας λαφυρο ε? Χαχαχαχα! Θα φροντισουμε να το εκμεταλευτουμε στο επακρο! Ε? Παιδια?
Ολοι αρχισαν να φωναζουν και να πετανε σεξιστικα χυδαια σχολια.
Η κοπελα εκλαιγε και ο αρχηγος των ληστων πηγε να την φιλησει με την βια.

-Nuclear Laser!
Η κοκκινη ακτινα αυτην την φορα εκτοξευτηκε ακριβως στο σκοινι που την κρατουσε και το εκοψε με ανεση. Το σημαδι μου ειχε πλεον βελτιωθει, μαλιστα σε τετοιο βαθμο που να πετυχαινω αντικειμενα απο μεγαλες αποστασεις, βοηθουμενος φυσικα απο βιονικη οραση μου.
Αποτελεσμα του κομμενου σκοινιου, ηταν η κοπελα να πεσει και ο Αρχι-ληστης να μην φιλησει τιποτα παρα τον πασαλο που την κρατουσε!
Οι συμμορια του παγωσε, ενω ο ιδιος μολις ανοιξε τα ματια του και συνειδητοποιησε τι ειχε συμβει εγινε πυρ και μανια!

-ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΝ! φωναξε, ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΠΟΡΝΗ!
Οι ληστες ορμηξαν πανω μου, μην ξεροντας φυσικα τι αντιμετωπιζαν! Ομως ηταν πλεον αργα για ολους...
Καθως ολα τα σπαθια τους περνουσαν απο μεσα μου απελευθερόνοντας την φονικη μου ενεργεια, ειχε ερθει η ωρα να απελευθερωσω και εγω λιγη περισοοτερη...
-Nuclear Burst!
Αφθονη ενεργεια κατεκλυσε την σπηλια. Σιγα σιγα επεσαν ενας ενας κατω.
Ο Ληστης ειχε μεινει αναυδος!
-Ολα μονος μου πρεπει να τα κανω?
Ειπε και γελωντας μου επιτεθηκε...

Η μαχη ηταν συντομη και τελειωσε χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια απο μερους μου. Ειναι γεγονος οτι χρησιμοποιησα ολες μου τις δυναμεις αλλα οχι για να νικησω αλλα για να μπορεσω να μην δεχτω καθολου ζημια απο αυτον τον πενιχρο αντιπαλο. Πλεον ολοι οι ληστες ηταν νεκροι ή λιποθυμοι και ενιωθα πολυ ομορφα που επεστρεψα ξανα στην ενεργο δραση με μια τετοια καλη πραξη!
Ενα κλαμα ακουσα απο διπλα. Γυρισα και ειδα την κοπελα.
Την πλησιασα την καλυψα με μια κουβερτα και την πηρα αγκαλια.
-Μην φοβασαι, ολα ειναι καλα!

Βγηκα εξω απο την σπηλια και εχοντας την στην αγκαλια μου πηρα τον μπογο με τα πραγματα μου.
Καθως εκλαιγε καποιες λεξεις βγηκαν απο τα χειλη της...
-Ευχαριστω... πολυ...
Χαμογελασα και κατευθυνθηκα προς το χωριο του νησιου.
Το περπατημα με ολο το βαρος δεν με κουραζε αλλα αντιθετα η περιπετεια και η μαχες που ειχα μολις βιωσει μου αναψαν ξανα την διψα για περιπετεια. Με εκαναν να θελω περισσοτερο απο ποτε να συνεχισω το ταξιδι μου και να εκπληρωσω τους σκοπους μου...
Ημουν πλεον σιγουρος για τις επομενες κινησεις μου στον κοσμο...

Καθως εφτανα στο χωριο πολλοι κατοικοι μαζευτηκαν γυρω μου!
Ολοι ηταν αναυδοι απο αυτο που εβλεπαν.
-Κορη μου! πεταχτηκε απο το πληθος μια γυναικα.
Την αρπαξε απο τα χερια μου και την ξαπλωσε κατω. Ανοιξε την κουβερτα και την ειδε!
-Τι τις εκανες? Τι της κανατε?
Μεσα στην οργη της η μητερα της δεν ακουγε τιποτα.
Μονο οταν η κορη της ανοιξε τα ματια της...
-Με... εσωσε μητερα...

Τοτε η μητερα δακρυσε. Την τυλιξε ξανα και με κοιταξε.
-Σε ευχαριστω γιε μου! Και συγνωμη. Δεν μπορεις να καταλαβεις πως ενιωθα που μου την πηραν μακρια... Πως φοβομουν για αυτην. Δεν ηξερα τι να κανω.. Ειμαι τοσο ανημπορη!
Την ακουμπησα στον ςμο δειχνοντας οτι ολα ειναι καλα και εχουν τελειωσει τωρα.
Μη λεγοντας τιποτα την πηρα και την πηρα στον γιατρο του νησιου οπως μου εδειξε η μητερα της αφηνοντας ολους τους υπολοιπους να αναρωτιουνται αν τελικα οντως καταφερα να τους απαλαξω μια και καλη απο τον Ληστη που τους βασανιζε τοσα χρονια...

Μολις την αφησα εκει με την μητερα της βγηκα εξω. Τοτε ενας χωριατης βρηκε το θαρρος να με ρωτησει.
-Παιδι μου... Πως την εσωσες? Νικησες τον...
Πριν τελειωσει την φραση του εγνεψα καταφατικα!
-Ναι! Να ξερετε οτι πλεον κανενας απο αυτους τους ληστες δεν θα σας ενοχλησει ξανα! Η τυραννια τους τελειωσε και μπορειτε να ειστε σιγουροι για την ελευθερια σας!
Οι χωρικοι ξεσπασαν σε φωνες και ιαχες! Ηταν ευτυχισμενοι και χαρουμενοι, αλλα κυριως ανακουφισμενοι για πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια.

Ενω οι Πανυγηρισμοι μαινονταν ακομη εντονοι στο χωριο, αποσυρθηκα μυστικα απο τους υπολοιπους. Αφησα την βαρκα να πεσει στην θαλασσα και ανεβηκα πανω. Χωρις να χασω χρονο ανεβασα και τα πραγματα και ξεκινησα μετα απο πολυ καιρο ξανα για νεες περιπετειες. Αυτη τη φορα δεν θα παρατουσα ξανα τον στοχο μου!! Αυτη την φορα μολις σταματαγα ξανα θα ηταν να θαυμασω μια ελευθερη Skypeia! Και οχι μονο...
Ο ηλιος ανετελε μπροστα μου. Ηταν πρωι ηδη! Ημου γεματος χαρα που ξαναεκανα αυτο που μου αρεσε και δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι το ειχα σταματησει... με τις ευχαριστες αυτες σκεψεις κοιμηθηκα, οντας κουρασμενος απο την προηγουμενη μερα...