the lost map

ήταν πολύ πρωί και είχα κλείσει ελάχιστες ώρες ύπνου...απλά γιατί μου τον διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα.Πετάχτηκα <ποιος μπορεί να είναι...?>σκέφτηκα....αδύνατον κανείς δεν ήξερε για την ύπαρξη αυτής της καλύβας.. δυσάρεστες σκέψεις πέρασαν απο το μυαλό μου.έπιασα το stealth katana καθώς πλησίαζα στην πόρτα τοίχο-τοίχο και σκύβοντας κάτω απο το παράθυρο για να μην φανώ.
όταν έφτασα πίσω από την πόρτα προσπάθησα να αλλάξω όσο γινόταν την φωνή μου και ρώτησα...
<ποιος είναι???>


<dark assassin Sakura άνοιξε την πόρτα εις στο όνομα της δικαιοσύνης και παραδώσου!!δεν έχεις άλλη επιλογή είσαι περικυκλωμένη..θα φροντίσουμε να μην ξανασκοτώσεις ποτέ και κανένα αλλά να σαπίσεις σε ένα κελί !!!>ακούστηκε μια φωνή η οποία τώρα γελούσε με ένα σατανικό γέλιο...πρέπει να ήταν ο διοικητής της ομάδας που με είχε περικυκλώσει και ένας απο τους πιο έμπιστους άνδρες του μόργκαν...

πάγωσα. τι στο καλό γινότανε? πώς στο καλό με βρήκαν?είχα τσαντιστεί...πήρα ένα δερμάτινο τσαντάκι και έχωσα μέσα 10000 μπέλι το μενταγιόν που μου άφησε η μητέρα μου..τα 2 γράμματα που μιλούσαν και τον αδελφό μου και τις φωτογραφίες...φόρεσα την μαύρη μακριά μου καμπαρτίνα και ένα μαύρο υφασμάτινο φουλάρι στο κεφάλι.έβαλα ακόμα την θήκη του stealth katana μου στην μέση..μόνο που ήταν άδεια..το κατάνα βρίσκονταν στο χέρι μου..τώρα ήμουν μπροστά στην πόρτα...πήρα φόρα και με μία κλωτσιά την έριξα κάτω.. μπροστά μου βρισκόταν ένας τύπος κάπου στο 1,90 καστανός άσχημος αλλά πολύ γυμνασμένος...με μεγάλη μύτη και σχεδόν ανύπαρκτα χείλη, με μάτια μικρά που χάνονταν μέσα στις ρυτίδες του. απο πίσω του υπήρχαν καμια 20αριά άνδρες..υπήρχαν άνδρες και γύρο απο την καλύβα αλλά δεν μπορούσα να υπολογίσω πόσοι ήταν...

<καλώς ήρθες..> μου είπε με έναν ειρωνικό τόνο
του χαμογέλασα στραβά.τι βλάκας θεέ μου
<πιάστε την!!!>φώναξε και 5 άνδρες με σπαθιά ήρθαν κατά επάνω μου.

<μάλλον το αφεντικό σου ξέχασε να σου πει κάποια πράγματα για μένα > του είπα και έτρεξα προς το μέρος των ανδρών..με μερικές κινήσεις του κατάνα μου έριξα σε λίγα δεύτερα και τους 5 νεκρούς
< άχρηστοι!!!>φώναξε αυτός εκνευρισμένος
<σκοτώστε την!!!!>ξανα είπε και όλα τα όπλα στράφηκαν επάνω μου..
<
πυρ!!!!!!> ξαναφώξε και ήταν φανερό το μίσος του για μένα και στο ύφος του προσώπου του αλλά και στην φωνή του..
στο τσακ πρόλαβα και πήδηξα μέσα σε έναν θάμνο..

<φανερώσου dark Assassin sakura!!όλα τελείωσαν το ξέρεις>φώναξε και ήμουν σίγουρη πως τον κατέκλυσε ένα αίσθημα ικανοποίησης...
ο θυμός μου ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσα να τον ελέγξω ήμουν εκτος εαυτού...αυτό το τρομερό συναίσθημα φούντωνε μέσα μου και πάλι...η επιθυμία για εκδίκηση...η δίψα για αίμα...ήταν σαν να ήμουν ένα άλλο άτομο.....

δεν με ενδιέφερε τίποτα πια...σηκώθηκα όρθια και βγήκα από τον θάμνο, πήγα
και στάθηκα ακριβώς μπροστά του σε απόσταση 5 μέτρων...τώρα το stealth katana
βρισκόταν στην θήκη..
το κεφάλι μου σκημένο προς τα κάτω ο κορμός μου ίσιος και τα χέρια μου
απλά κρέμονταν..
<έκανες την σωστή επιλογή συλλάβετε την!!> είπε ο ανόητος
μαριν..που να ήξερε...

σήκωσα αργά το κεφάλι μου..το έφερα στην σωστή θέση...τα μάτια μου από
κενά τον ''κάρφωσαν'' με ένα βλέμμα που τον έκανε και πάγωσε..είχε ιδρώσει
και είχε πανικοβληθεί <τι κάνεις???>μου φώναξε..αλλά
εγώ δεν απάντησα...

σήκωνα τα χέρια μου με τις παλάμες στραμμένες προς αυτόν...το βλέμμα μου σταθερό
να κοιτάει μέσα στα μάτια του...η έκφραση του με τρέλαινε με έκανε να νιώθω πως
είχα την δύναμη να κάνω τα πάντα...τώρα τα χέρια μου ήταν παράλληλα του εδάφους
και οι παλάμες μου στραμμένες προς αυτόν..
έσκασα ένα χαμόγελο που δήλωνε την ικανοποίησή μου και αυτό που επόταν να γίνει...

<σε παρακαλώ μην το κάνεις!!>μου έλεγε τώρα κλαψουρίζοντας...
αλλά ήταν σαν να μην τον άκουγα...είχα τυφλωθεί

<Bara bara no....Killing hands....> Πρόφερα αργά μαλακά
και ήρεμα...ήταν σαν αυτή η φράση να γαργαλούσε τα χείλη μου...έπαιζε παιχνίδια
με το μυαλό μου..αυτό ήταν ένιωθα την υπέρτατη ικανοποίηση καθώς κοιτούσα
το θύμα μου...

οι παλάμες μου είχαν ξεκολλήσει και είχαν πάει κατευθείαν επάνω του το ένα χέρι το
έβγαζε τα μάτια και του ξέσκιζε το πρόσωπο...και το άλλο έμπηγε βαθιά στο δέρμα του
μαριν τα δάχτυλα με τα νύχια...στο ύψος της καρδιάς..
ο μαρίν είχε πέσει κάτω και σφάδαζε απο τον πόνο...το κεφάλι μου μου έλεγε να
σταματήσω την επίθεση να μην τον σκοτώσω...αλλά η καρδιά μου μου έλεγε πως
το άξιζε...
λίγα δεύτερα μετά οι φωνές σταμάτησαν..και επικράτησε νεκρική σιγή...ο μαρίν
νεκρός..και όλοι οι άλλοι να με κοιτάνε με ένα τρομαγμένο βλέμμα...

<όποιος δεν θέλει να πεθάνει σήμερα να φύγει...>είπα με
επιβλητικό τόνο στην φωνή...
δεν έμεινε κανείς...όλοι τους δειλοί...

ήξεραν που έμενα δεν μπορούσα να μείνω εδώ.έτσι λοιπόν κίνησα προς το βόρειο
τμήμα του νησιού...εκεί που τα μέρη είναι απάτητα...αν και τα 2 χρόνια που έμενα
μόνη μου τα είχα καταφέρει πολύ καλά εκεί...
περίπου μία ώρα μετά βρισκόμουν εκεί...έμπαινα στο σκοτεινό δάσους του βόρειου
τμήματος του νησιού...είχε πολύ ψηλά δέντρα και κάθε λογής άγριων και επικινδύνων
ζώων και για αυτό δεν έπρεπε να μείνω στο έδαφος...έπρεπε να ανέβω σε ένα ψηλό
δέντρο ώστε να φτιάξω μια αιώρα και να κάτσω να ξεκουραστώ διότι το βράδυ θα πήγαινα
στην πόλη για να μαζέψω πληροφορίες για τον μόργκαν...

αν και τώρα προέκειψε ένα ακόμα πρόβλημα που μόλις πριν από λίγο είχα πάρει χαμπάρι...
είχα μια τρύπα από σφαίρα στο δεξί μου μπράτσο...μπορεί να είμαι άτρωτη στις λεπίδες αλλά
αυτό δεν ισχύει και για τα όπλα...
<σκατά>είπα χαμηλόφωνα

έτσι λοιπόν σκαρφάλωσα σε ένα δέντρο και με κληματσίδες έφτιαξα μια αιώρα..μέσα στην
τσάντα υπήρχε μια λαβίδα επίδεσμος κλωστή και βελόνα και ένα μπουκάλι με απολυμαντικό
για τις πληγές...
έτσι τράβηξα την σφαίρα απο το μπράτσο μου με την λαβίδα. ο πόνος ήταν αφόρητος και
είχα αρχίσει να ιδρώνω..έριξα λίγο απο το απολυμαντικό επάνω στην πληγή...έτσουζε τρελά.ήταν λες και μου έκαιγαν το δέρμα...τελικά έκανα 3 ράμματα στην πληγή και τα τύλιξα
με έναν επίδεσμο..
ο πόνος ήταν αβάσταχτος...ευχόμουν να είχα λίγο ρούμι..θα μου απάλυνε τον πόνο...ξάπλωσα στην αιώρα... ψηνόμουν στον πυρετό και κρύωνα..έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα....

όταν ξύπνησα ήταν αργά το μεσημέρι..τώρα δεν πονούσα τόσο και ο πυρετός ευτυχώς είχε πέσει
αποφάσισα να πάρω τα πράγματά μου και να κινήσω προς την σελ ταουν.

καθώς μάζευα τα πράγματά μου που τα είχα ακουμπήσει στο χοντρό κλαδί που είχα δέσει την αιώρα παρατήρησα ένα παράξενο κόψιμο κατά μήκος του κορμού και είχε σχήμα τετράγωνο.

έβγαλα το κατάνα και το έχωσα μέσα στην σχισμή, μετά το ανασήκωσα και ένα κομμάτι του κορμού συγκεκριμένα αυτό που ήταν μέσα στο τετράγωνο ξεκόλλησε αμέσως και βγήκε...
τότε τον είδα
ήταν ένας χάρτης...δεν ξέρω που οδηγούσε αλλά λογικά θα ήταν κάτι σημαντικό αφού
ήταν τόσο καλά κρυμμένος...
τον ξετύλιξα..αναγνώρισα αμέσως το μέρος που απεικόνιζε..ήταν κοντά στις σπηλιές...
τότε μου ήρθε η ιδέα...θα πήγαινα στην βιβλιοθήκη να ψάξω σε βιβλία που μιλάνε για
θησαυρούς και χάρτες που υπήρξαν σε αυτό το νησί και έχουν γίνει γνωστοί...
αυτή η ιστορία άρχιζε να γίνεται ενδιαφέρουσα...

πήρα λοιπόν τον χάρτη και το έβαλα μέσα στην δερμάτινη τσάντα και άρχισα την πορεία μου προς την σελ ταουν..το χέρι μου με πονούσε αρκετά.έπρεπε να αγοράσω μερικά παυσίπονα..
η αλήθεια είναι πως ένιωθα λίγο περίεργα για την μάχη που έγινε πριν..έπρεπε να μάθω να ελέγχω τον θυμό μου γιατί μετατρεπόμουν σε μια στυγερή δολοφόνος..σαν να ήμουν άλλος άνθρωπος..

το 1ο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στην πόλη ήταν να αγοράσω μερικά παυσίπονα..μάλιστα πήρα ένα.μετά πήγα στην βιβλιοθήκη..η βιβλιοθηκάριος ήταν παλιά φίλη της μητέρας μου και όταν ήμουν μικρή συχνά καθόμουν μαζί της οπότε με άφησε να ψάξω τα βιβλία....

έψαχνα στα ράφια προσπαθώντας να βρω το σχετικά βιβλίο.παρακαλούσα να το βρω...τελικά βρήκα 4 βιβλία που περιείχαν πληροφορίες για κρυμμένους χάρτες, θησαυρούς και μύθους περί τούτων τα οποία προσδοκούσα να με βοηθήσουν...
έπιασα το 1ο....ήταν καφέ και δερμάτινο..άνοιξα τα περιεχόμενα και άρχισα να ψάχνω για κάτι ενδιαφέρον...μετά συνέχισα ξεφυλλίζοντας το...δεν είχε κάτι που να με ενδιέφερε....

συνέχισα με το 2ο και το 3ο....με τα οποία είχα την ίδια τύχη..

έπιασα το τέταρτο...αυτό ήταν διαφορετικό...μεγάλο και δερμάτινο..απ έξω ήταν μπορντό με χρυσά γράμματα...πρέπει να ήταν πολύ παλιό.οι σελίδες παραήταν κιτρινισμένες και τόσο ευαίσθητες...φοβόμουν πως καθώς θα τις γυριζα θα διαλύονταν σε χιλιάδες κομμάτια...το ξεφύλλιζα για πολύ ώρα και δεν είχα βρει τίποτα...ακόμα.
έφτασα λοιπόν στο τελευταίο κεφάλαιο..αυτό που διάβαζα δεν το πίστευα εγώ η ίδια...

το βιβλίο έλεγε πως υπήρχε ένας χάρτης που αν κατάφερνες να τον ακολουθήσεις θα σε οδηγούσε στο να βρεις έναν άλλο χάρτη...για την raftel που σε οδηγούσε στην σπηλιά που ήταν
κρυμμένα τα σχέδια για να δημιουργήσει κάποιος το πιο ισχυρό πλοίο απ' όλα..ένα
μυθικό πλοίο που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να φτιάξει.. βρισκόταν σε μία σπηλιά κλειστή
που κανένας δεν θα μπορούσε να μπει εάν δεν είχε το κλειδί..ένα μενταγιόν..ο
τελευταίος κάτοχός του ήταν ο Gold D. Roger ..μετά από τον θάνατό του είχαν χαθεί τα ίχνη του μενταγιόν...λεγόταν πως το είχε δώσει σεένα από τα μέλη του πληρώματός του.

<ποιος ξέρει που βρίσκεται...>είπα χαμηλόφωνα...

έκλεισα το βιβλίο με προσοχή...έκατσα μερικά δεύτερα ακίνητη...δεν πίστευα οτι ο χάρτης που βρήκα ήταν τόσο συμαντικός...πολλοί θα σκότωναν για αυτόν..δεν έπρεπε κανείς να μάθει για την ύπαρξή του..σηκώθηκα και πήρα τους 4 τόμους...ήταν πολλοί βαριοί...τους τοποθέτησα και πάλι πίσω στην θέση τους και κινήθηκα προς τη έξοδο...

<φεύγεις sakura...?>
μου είπε η miyako που ήταν η βιβλιοθηκάριος
<ναι...>της είπα και της χαμογέλασα
<βρήκες αυτό που έψαχνες?>με ρώτησε με ενδιαφέρον
<δυστυχώς όχι..αλλά σε ευχαριστώ για την βοήθεια...> είπα ψέματα. αλλά όντως την ευχαριστούσα.δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο με βοήθησε!
<δεν κάνει τίποτα...sakura...Υποσχέσου μου πως θα προσέχεις...έχουνε μοιράσει σε όλη την πόλη πόστερ με την φωτογραφία σου...καταζητείσαι.>μου είπε και φαινόταν το ενδιαφέρον της.
είχαν βάλει πόστερ?δεν το ήξερα...αυτό θα έκανε την δουλειά μου πιο δύσκολη...
<στο υπόσχομαι...θα τα ξαναπούμε>της είπα και βγήκα από την πόρτα...

καθώς έβγαινα από το κτήριο έκρυψα το πρόσωπό μου όσο καλύτερα μπορούσα..και άρχισα να περπατώ θα πήγαινα να φάω κάτι και μετά να βρω ένα μέρος για να περάσω την νύχτα..
καθώς περπατούσα είδα σε έναν τοίχο κολλημένη μία αφίσα...είχε πάνω την φωτογραφία μου
έγραφε : καταζητήται νεκρή ή ζωντανή. αμοιβή 2.000.000 beli....
2 εκατομμύρια?τι στο καλό?..μου ήρθε στο μυαλό ο μαρίν που σκότωσα το πρωί .... να τον είχαν βρει άραγε?ο μόργκαν θα γινόταν σίγουρα έξαλλος!
ένιωσα λίγο περίεργα που θεωρούμουν επικίνδυνη....αλλά ουσιαστικά ήμουν μόνο για αυτούς που μου είχαν κάνει κακό δεν θα έκανα ποτέ κακό σε έναν αθώο..

συνέχισα την διαδρομή μου. τελικά έκατσα και έφαγα σε ένα εστιατόριο το οποίο νοίκιαζε φθηνά δωμάτια..οπότε έκλεισα ένα για το αποψινό βράδυ.

ανέβηκα επάνω στο δωμάτιο.ήταν ικανοποιητικό βασικά πολύ καλό για τ κόστος του...ξάπλωσα στο κρεβάτι...είχα χρόνια να κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι.
μετά απο πολύ σκέψη αποφάσισα να πάω να ψάξω για τον χάρτη που έδειχνε το που είναι τα σχέδια του πλοίου στο τελευταίο νησί του new world.
θα αποκτούσα μεγάλη δύναμη αν το είχα στο χέρι μου...βέβαια θα έπρεπε να ψάξω να βρω το κλειδί...αλλά εαν τα κατάφερνα...θα έκανα κάτι που ποτέ κανείς δεν κατάφερε...

ένιωθα κουρασμένη και το χέρι μου πονούσε και πάλι... καταραμένη σφαίρα πήρα ένα παυσίπονο και έπεσα για ύπνο...


[ΤΕΛΟΣ] η συνέχεια θα ανέβει στο ίδιο νησί