Το Παρελθόν Μέρος 1o: Χαρούμενη Παιδική ηλικία [ΤΈΛΟΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ]

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί Doom. Ποτέ δεν γνώρισα την μάνα μου, ο πατέρας μου είπε πως πέθανε στη γέννα. Έτσι με μεγάλωσε ο πατέρας μου, προσπάθησε να μη μου λείψει τίποτα. Μπορεί να ήμασταν μόνοι μας αλλά παρόλα αυτά ήμασταν καλά. Ζούσαμε λίγο πιο έξω από την πολύ. Ο πατέρας μου ήταν ένας δημοφιλής κυνηγός επικηρυγμένων όπου μόνο η αναφορά του ονόματος του έσπερνε τρόμο και ανατριχίλα στους κακοποιούς. Ήταν ένας άντρας ψηλός με τρομακτική όψη γεμάτος ουλές και σημάδια από πολλές μάχες που είχε κάνει και από τους τραυματισμούς που είχε υποστεί. Παρόλα αυτά ήταν ένας ευγενικός άντρας με αρχές και καλή καρδία.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΕΓΏ- ΚΑΦΈ
Ο ΠΑΤΈΡΑΣ ΜΟΥ- ΠΡΑΣΙΝΟ
ΠΕΡΙΓΡΑΦΉ ΜΑΧΗΣ- ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Βοηθούσε πάντα αυτούς που χρειαζόντουσαν βοήθεια. Ήμουν πολύ περήφανος που ήταν πατέρας μου, ήθελα πολύ να του μοιάσω όταν μεγαλώσω. Σκοπός του πατέρα μου ήταν να με μεγαλώσει, να γίνω δυνατός και να ακολουθήσω τα βήματα του σαν κυνηγός επικηρυγμένων. Πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του στις αποστολές για να εκπαιδεύομαι. Στην καθημερινή μας ζωή ο πατέρας μου όταν δεν κυνηγούσε κακούς περνούσε το χρόνο του προσπαθώντας να με εκπαιδεύσει
-Να έχεις πάντα το νου σου στο γύρο περιβάλλον γιατί μερικές φορές μπορεί να σε σκοτώσει αλλά και άλλες να σε βοηθήσει.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου κάνει συνέχεια αυτή την παρατήρηση.

Μερικές φορές με έβαζε να εκπαιδεύομαι σε καταστάσεις όπου θα είμαι περικυκλωμένος από μεγάλο αριθμό εχθρών.
-Μην φοβάσαι αν είναι πολλοί, να είσαι πάντα συγκεντρωμένος στο στόχο σου και να είσαι αποφασιστικός.
Στην πόλη όλοι τον συμπαθούσαν και τον σεβόντουσαν. Μερικές φορές όταν έπρεπε να φύγει για αποστολή και δεν μπορούσε να με πάρει μαζί του με πήγαινε σε μια παλιά φίλη της μάνας μου, την κυρία Ρουθ. Ποτέ δεν μου άρεσε να μένω με την κυρία Ρουθ και για αυτό το λόγο πολλές φορές το έσκαγα από το σπίτι της και πήγαινα και έπαιζα με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου στην πόλη.

Πάντα παίζαμε τους μεγάλους, ότι ήμασταν marines, πειρατές, επαναστάτες και κυνηγοί επικηρυγμένων. Εγώ πάντα έκανα τον κυνηγό επικηρυγμένων μιας και θαύμαζα τον πατέρα μου. Στο τέλος της ημέρας πάντα θα με επέστρεφε στο σπίτι της κυρίας Ρουθ ένας εκνευρισμένος πολίτης διότι θα είχα κάνει κάποια αταξία, όπως να του έχω καταστρέψει τα φυτά. Η κυρία Ρουθ πάντα μου φώναζε αλλά με αγαπούσε πολύ, σαν να ήμουν δικό της παιδί. Ευτυχώς όμως για μένα ο πατέρας μου δεν με άφηνε συχνά στην κυρία Ρουθ, αλλά με έπαιρνε μαζί του στις δουλειές του, μια από εκείνες τις φορές ήταν όταν είχε έρθει στο νησί μας ένας πειρατής με το πλήρωμα του

-Γιε μου ετοίμασε τα πράγματα σου, φεύγουμε για δουλειά.
-Που θα πάμε πατέρα
-Έχει έρθει ένας πειρατής στο νησί μας όπου είναι επικηρυγμένος για δυο εκατομμύρια Μπέλι. Οπότε είναι ευκαιρία να έρθεις και εσύ μαζί μου.
-Γιουπιιιιιιιιιιιι!!!
-Δεν είναι παιχνίδι Dragneel!!
Φώναξε ο πατέρας μου.
-Η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο όταν αντιμετωπίζεις κακοποιούς οπότε πρέπει πάντα να προσέχεις!
-Συγγνώμη πατέρα...
-Πάρε την σκοινί και ετοίμασε εφόδια για τρεις ημέρες, κατευθυνόμαστε προς το βόρειο τμήμα του νησιού, τα ξημερώματα ξεκινάμε.
-Ένταξη.

Όλη μέρα ετοιμαζόμουν, έφτιαξα την σκηνή, πήγα στην πόλη και αγόρασα φαγητά που θα διαρκούσαν τρεις μέρες και διάφορα άλλα πράγματα που θα μας βοηθούσαν στο ταξίδι. Ο πατέρας μου όλη την ημέρα προπονούταν για να είναι έτοιμος να πολεμήσει, λίγο πριν ξαπλώσουμε ετοίμασε τα όπλα του και κοιμηθήκαμε. Το πρωί με ξύπνησε ο πατέρας μου
-Ξύπνα Dragneel ήρθε η ώρα.
-Μμμμμ... πέντε λεπτά ακόμααααααα...και συνέχισα να ροχαλίζω
-ΞΥΠΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Φώναξε η πατέρας μου και πήδηξα πάνω από την τρομάρα μου.
-Τί! Πως;!

-Ετοιμάσου, σε μια ώρα φεύγουμε.
-Γιαουυυυν, εντάξει.
Σηκώθηκα, πήγα και έβγαλα νερό από το πηγάδι και πλύθηκα να ξεξυπνήσω. Όταν ντύθηκα πείρα τα πράγματα μου που είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα και βγήκα έξω. Εκεί με περίμενε ο πατέρας μου έτοιμος με τα πράγματα του και φορώντας όλα του τα όπλα, ένα μεγάλο κατάνα στην πλάτη, δυο πιστολια ζωσμένα στη μέση του από δεξιά και αριστερά, άλλα δυο αντίστοιχα στα πλευρά του και στιλέτα δεμένα στο δεξί του μπούτι. Όταν με είδε με πλησίασε, άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε ένα μικρό ξίφος.

-Είναι καιρός να έχεις το δικό σου όπλο.
Μου είπε και μου χαμογέλασε. Εγώ ενθουσιάστηκα από τη χαρά μου! Με αυτό το τρόπο ο πατέρας μου, μου έδειχνε ότι μπορεί πλέον να με εμπιστευτεί σε μια μάχη.
-Ευχαριστώ πατέρα
Μου χαμογέλασε ακόμα πιο πλατεία.
-Ξεκινάμε.
-Πάμε.
Και έτσι ξεκινήσαμε. Ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένος γιατί ήταν η "μεγαλύτερη" δουλειά που με είχε πάρει μαζί του ο πατέρας μου αλλά επίσης με είχε εμπιστευτεί να μου δώσει όπλο.

Ανυπομονούσα να πολεμήσω, αν και νόμιζα πως το όπλο μου το είχε δώσει για να προστατέψω τον εαυτό μου σε περίπτωση κινδύνου και όχι για να εμπλακώ σε μάχη του πατέρα μου. Ταξιδεύαμε για δέκα περίπου ώρες όταν αποφασίσαμε να σταματήσουμε σε ένα ρυάκι που βρήκαμε στο δρόμο μας και να πιούμε λίγο νερό. Καθώς ξεκουραζόμασταν ακούσαμε τη φωνή ενός λύκου, πρώτου προλάβουμε να αντιδράσουμε μια αγέλη αιμοβόρων λύκων μας είχε περικυκλώσει και ήταν έτοιμη να μας επιτεθεί. Δεν είχα φοβηθεί καθόλου διότι είχα τον πατέρα μου δίπλα που θα με προστάτευε, μέχρι που είπε

-Dragneel πολέμησε τους και σώσε μας. Εγώ δεν θα κουνηθώ καθόλου από εδώ. Το αφήνω πάνω σου.
-Μα μπαμπά...
-Είναι ευκαιρία γιε μου να ζήσεις λίγο μια ζωντανή μάχη από μέρος σου για να αποκτάς εμπειρίες.
-Αν δεν μπορώ θα με βοηθήσεις;
χαμογέλασε και μου είπε
-Καλά θα κάνεις να τα καταφέρεις διότι εγώ δεν θα σε βοηθήσω καθόλου.
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου! Ήταν η πρώτη φορά που είχα φοβηθεί έτσι στη ζωή μου.

Ήμουν μόλις δέκα χρονών όταν συνέβη αυτό και όμως ο πατέρας μου εμπιστευόταν τη ζωή του στα χέρια μου. Πήρα βαθιά ανάσα και σηκώθηκα τραβώντας το ξίφος που μου είχε δώσει ο πατέρας μου κατευθυνόμενος προς τους λύκους. Όταν πλησίασα έναν από αυτούς οι υπόλοιποι με ακολούθησαν γλύφοντας το στόμα τους και με περικύκλωσαν. Είχα πάρει στάση μάχης όπως με είχε μάθει ο πατέρας μου, ανοιχτά τα πόδια, άδειο αριστερό χέρι τεντωμένο μπροστά και το δεξί που κρατούσε το ξίφος λυγισμένο και σηκωμένο πάνω από το κεφάλι μου. Ο πατέρας μου κοιτούσε με προσοχή καθιστός σε μια πέτρα περίπου δέκα μέτρα μακριά από μένα.

Μέτρησα επτά λύκους, τρεις μπροστά μου , δυο δεξιά και αριστερά και ένας από πίσω μου.
Πρώτα μου επιτέθηκε ο πίσω λύκος, τον άκουσα να γρυλίζει και να πηδάει στον αέρα να με δαγκώσει αλλά με ένα γρήγορο γύρισμα του σώματος μου και με ένα δυνατό χτύπημα του έκοψα το κεφάλι. Αμέσως οι δυο λύκοι που βρισκόταν πλάγια όρμησαν να μου δαγκώσουν τα πόδια. Άλλαξα χέρι το ξίφος και κάρφωσα στα πλευρά αυτόν που ερχόταν από τα αριστερά και κλότσησα μακριά τον άλλο. Ένας από τους τρεις λύκους που ήταν μπροστά μου είχε ήδη πηδήξει και με δάγκωσε στον αριστερό ώμο.

Αίμα πλέον έτρεχε από το δεξί μου πόδι και το αριστερό χέρι δεν μπορούσα να το κουνήσω καλά. Είχαν μείνει άλλοι δυο λύκοι αλλά ευτυχώς φοβήθηκαν και έφυγαν.
Ο πατέρας μου σηκώθηκε ήρθε και με αγκάλιασε.
-Μπράβο γιε μου, είμαι πολύ περήφανος για εσένα!!
-Ευχαριστώ.
Χαμογέλασα
-Είσαι μόλις δέκα χρονών και μπορείς να μάχεσαι τόσο καλά, μια μέρα θα με ξεπεράσεις!
Χάρηκα πολύ όταν άκουσα τον πατέρα μου να με έραινα, άλλωστε αυτός με είχε εκπαιδεύσει και ήθελα να γίνω σαν αυτόν όταν μεγαλώσω.

-Πάμε να στήσουμε την σκηνή και να περιποιηθώ τα τραύματα σου, θα κοιμηθούμε εδώ σήμερα και θα συνεχίσουμε αύριο το ταξίδι μας.
Και έτσι τον ακολούθησα. Ο πατέρας μου περιποιήθηκε τα τραύματα μου και με έβαλε να κάτσω καθώς αυτός έστηνε την Όταν την ετοίμασε πήγα και μάζεψα ξυλαράκια για να ανάψουμε φωτιά και να μαγειρέψουμε. Όταν φάγαμε πήγα να ξαπλώσω, ο πατέρας μου έμεινε έξω για λίγη ώρα να ελέγξει αν υπήρχε κίνδυνος. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την μάχη μου με τους λύκους. Όταν γύρισε ο πατέρας μου και ξάπλωσε και αυτός κοιμηθήκαμε γιατί την επόμενη είχαμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας

Όνομα: KatsiQ
Haki Points: -
Player of the Week Points: 7
Beli: 21.000 (μαζί με τα bonus του παρελθόντος)
Bounty: -
Post: 3.000