[Τέλος-Παρελθόν] Αναμνήσεις από την παιδική ηλικία .

Θα ήθελα πρώτα να διευκρινίσω τι είδους χρώματα θα έχουν οι διάλογοι .

*** Το παρακάτω κομμάτι δεν είναι μέρος της ιστορίας . Έχει ως σκοπό να βοηθήσει τους αναγνώστες ***


Ανοιχτό Πράσινο : Με τέτοια γράμματα θα συμβολίζονται τα λεγόμενα του χαρακτήρα μου του Σπάρτακου .

Κόκκινο : Με τέτοια γράμματα θα συμβολίζονται τα λεγόμενα του πατέρα του Σπάρτακου .

Πορτοκαλί : Με τέτοια γράμματα θα συμβολίζονται τα λεγόμενα των φίλων του Σπάρτακου . Του Raxus και του Senba ( κάθε φορά θα διευκρινίζετε ποιος μιλάει είτε πριν το διάλογο είτε μέσα στο κείμενο )

Ανοιχτό μπλε ( γαλάζιο ) : Με τέτοια γράμματα θα συμβολίζονται τα λεγόμενα όλων των υπόλοιπων χαρακτήρων ( κάθε φορά θα διευκρινίζετε ποιος μιλάει είτε πριν το διάλογο είτε μέσα στο κείμενο . )


Σας ευχαριστώ πολύ και ζητώ συγγνώμη για το post αυτό αλλά το θεωρώ αναγκαίο . Καλή διασκέδαση .

Όλα ξεκίνησαν 17 χρόνια πριν . Ήτανε καλοκαίρι , Ιούλιος και μάλιστα 22 του μήνα όταν η μητέρα μου με έφερε στον κόσμο . Έτσι τουλάχιστον έμαθα αργότερα από αφηγήσεις του πατέρα μου . Δυστυχώς όμως δεν ήταν το μόνο που έμαθα ! Η μητέρα μου δεν άντεξε την διαδικασία της γέννας και πέθανε στη διαδικασία και έτσι , εγώ , μεγάλωσα χωρίς μητέρα , αφήνοντας το βάρος της ανατροφής ενός παιδιού στον πατέρα μου και μόνο . Ευτυχώς αν και έλειπε συχνά ο πατέρας μου με λάτρευε και πάντα όποτε μπορούσε ερχόταν ξανά εδώ , στη Loguetown , ώστε να με δει και να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί . Συνήθως με προπονούσε στις πολεμικές τέχνες και σε διάφορες άλλες χρήσιμες ικανότητες όπως για παράδειγμα η ορειβασία και το κυνήγι . Δεν πέρασα άσχημα παιδικά χρόνια . Είχα δύο πολύ καλούς φίλους . Τον Raxus και τον Senba . Ο Raxus ήταν στην ίδια ηλικία με μένα , είχε πράσινα μαλλιά και του άρεσε πολύ η θάλασσα . Μάλιστα , ήθελε όταν μεγαλώσει να καταταχθεί στους Marines και να πολεμάει τους πιρατές και τους εγκληματίες . Αντίθετα , ο Senba ήταν πιο απόμακρος και καθώς ήταν μεγαλύτερος και απ’ τους δύο μας ήταν πιο ώριμος και είχε διαμορφώσει μια καλύτερη άποψη για διάφορα ζητήματα . Ένα απ’ αυτά ήταν η αντιπαλότητα που είχε το καλό με το κακό και είχε καταλήξει πως η World Government δεν άνηκε στην κατηγορία του « καλού » καθώς το επίπεδο της διαφθοράς ήταν πολύ μεγάλο . Θυμάμαι πως ο Senba συνέχεια έλεγε πως ήθελε να δημιουργήσει ένα στρατό και να ξεκινήσει μια επανάσταση , αλλάζοντας έτσι τον κόσμο ολόκληρο . Και αυτός ήταν ένας απ’ τους λόγους που ο Senba τσακωνόταν πολύ συχνά με τον Raxus . Εμένα όμως δεν με ενδιέφερε καθόλου διότι ήταν και οι δύο φίλοι μου και τους αγαπούσα .

Σε γενικές γραμμές δεν ήταν άσχημη η παιδική μου ηλικία . Μέχρι το δέκατο έτος της ηλικίας μου όλα ήταν όμορφα και παιδικά . Με τους δύο αγαπημένους μου φίλους συνηθίζαμε να πηγαίνουμε για ψάρεμα σε μια λιμνούλα που είχα με ανακαλύψει κοντά στην πόλη . Δεν μας ενδιέφερε τίποτα . Η ζωή τότε ήταν πολύ απλή και όμορφη . Κάπου τότε μάλιστα γνώρισα και τον πρώτο μου έρωτα , την Linda . H Linda είχε μακριά κόκκινα μαλλιά και μάτια . Τα μάτια της , μάλιστα , εκτός από το πρωτοφανές κόκκινο χρώμα που είχαν μου φαινόταν πως μερικές φορές είχαν περίεργο σχήμα . Αλλά ίσως πάλι να ήταν ιδέα μου . Το μεγάλο όνειρό της , μας έλεγε , πως ήταν να γίνει πειρατής !! Πάντως όλοι είχαν βάλει κάποιο στόχο στη ζωή τους . Ο Raxus Marine soldier , ο Senba Revolutionary και η Linda πειρατής . Εγώ ακόμα τίποτα … Δεν με ενδιέφερε καθόλου . Απλά ήθελα να περνάω καλά με τους φίλους μου . Το μοναδικό μου πρόβλημα ήταν να ανακαλύψω που πηγαίνει ο πατέρας μου όταν λείπει . Κάθε φορά που τον ρώταγα μου απάνταγε ένα ξερό :
- Θα σου πω όταν μεγαλώσεις Σπάρτακε . Δεν είναι ώρα ακόμα …
Και εγώ το άφηνα έτσι . Δεν πίεσα ποτέ να μάθω περισσότερα . Ώσπου τότε , το καλοκαίρι του δέκατου έτους της ηλικίας μου και μάλιστα , μόλις λίγες βδομάδες ύστερα από τα γενέθλιά μου συνέβη κάτι που μου άλλαξε όλη τη ζωή .

Ακόμα το θυμάμαι σαν να ήταν χθες . 10 Αυγούστου ημέρα Τετάρτη . Η πιο σημαντική ημερομηνία της μέχρι τότε ζωής μου . Είμασταν με τον Raxus στο κέντρο της πόλης και χαζεύαμε την πλατφόρμα εκτέλεσης του τέως βασιλιά των πειρατών . Του φημισμένου Gol D. Roger . Ένιωθα δέος μόνο και μόνο που κοίταζα το μέρος αυτό . Αντίθετα ο Raxus είχε ήδη ξεκινήσει να λέει ιστορίες εξυμνώντας τους Marines και λέγοντας πως του άξιζε του Roger ό,τι έπαθε καθώς ήταν πολύ κακός άνθρωπος . Καθίσαμε γύρω στη μια ώρα και χαζεύαμε την πλατφόρμα και μιλάγαμε . Μας άρεσε τόσο πολύ όμως που αποφασίσαμε να πάμε να συναντήσουμε τον Raoul . Ο Raoul ήταν ένας γέρος ιδιοκτήτης ενός μπαρ της πόλης που πλέον δεν συχνάζουν πολλά άτομα αλλά όταν ήταν πιο νέος είχε γνωρίσει τον Gol D. Roger , οπότε πήγαμε από κει μήπως μάθουμε τίποτε παραπάνω για τον ξακουστό αυτόν άντρα . Όταν όμως φτάσαμε στο μαγαζί του , καθώς ανοίγαμε την πόρτα τράβηξα απότομα τον Raxus και σταθήκαμε να κρυφακούσουμε . Είχα ακούσει τη φωνή του πατέρα μου να μιλάει με κάποιον . Ήμουν σίγουρος !! Η συζήτηση ήταν μεταξύ του πατέρα μου και του Raoul αλλά αυτό το κατάλαβα αφού πρώτα ακούσαμε λίγο . Ο πατέρας μου έλεγε :
- Ααααχ , παλιόφιλε … Πάει ! Τελείωσε η εποχή μας . Ο Roger είναι νεκρός και η εποχή των πειρατών σιγά σιγά σβήνει . Και εμείς γεράσαμε . Τα φάγαμε τα ψωμιά μας .
- [Raoul] Μπααααα . Μη το λες αυτό . Εσύ ; Εσύ ήσουν είσαι και θα είσαι για πάντα ένας απ’ τους πιο δυνατούς και σπουδαίους πειρατές που έχω γνωρίσει ποτέ μου .
Σοκαρίστηκα . Ο πατέρας μου πειρατής ; Ώστε αυτό έκανε όταν έλειπε . Αμέσως άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκα μέσα .
- ΠΑΤΕΡΑ ;;;;; Είναι αλήθεια αυτό που άκουσα ;
-Γιε μου..
-ΑΠΑΝΤΑ ΜΟΥ !!
Είπα ουρλιάζοντας . Δεν μπορούσα να το πιστέψω . Δεν ήξερα κάτι τόσο σημαντικό για τον ίδιο μου τον πατέρα .
- Σπάρτακε προσπάθησε να με καταλάβεις . Δεν μπορούσα να σου αποκαλύψω κάτι . Για το καλό σου το έκανα .
Δεν απάντησα . Είχα καθίσει κάτω και με δάκρυα στα μάτια προσπαθούσα να ενώσω τα κομμάτια του πάζλ που πλέον ήταν η ζωή μου ενώ ο πατέρας μου προσπαθούσε να απολογηθεί . Όμως παρατήρησα κάτι . Παρατήρησα κάτι που δεν είχε δει κανένας άλλος ,λόγω του χάους που επικρατούσε στο κατά τ’ άλλα ήσυχο μαγαζί του Raoul . Πρόσεξα πως ο Raxus είχε εξαφανιστεί . Δεν ήταν πουθενά . Αμέσως βγήκα έξω και άρχισα να τον ψάχνω . Κοίταξα τριγύρω , έτρεξα με τον πατέρα να τρέχει ξωπίσω μου αλλά μάταια . Ο φίλος μου είχε εξαφανιστεί και είχα αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν του άρεσε πως ο πατέρας μου αποδείχθηκε πειρατής .

Πανικός με κατέλαβε . Τα ‘χασα . Αγρίεψα και άρχισα να φωνάζω και να χτυπάω τον πατέρα μου με μανία . Δεν του προκαλούσα κάποιο τραυματισμό καθώς ήμουν μικρός και αδύναμος αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα ‘χα πάρει στο κρανίο !! Ωστόσο , σύντομα κουράστηκα από την υπερβολική προσπάθεια και λιποθύμησα . Το μόνο που θυμάμαι είναι η φωνή του πατέρα μου να λέει :
- Κοιμήσου , γιέ μου . Όταν ξυπνήσεις θα τα έχω διορθώσει όλα .
Ύστερα άρχισα να νιώθω κουρασμένος και τα βλέφαρά μου να βαραίνουν . Είχα ακόμη στο μυαλό μου τον εξαφανισμένο φίλο μου και την εξωφρενική ανακάλυψη που έκανα για τη ζωή του πατέρα μου . Θα μου το έλεγε ποτέ άραγε ; Ή μήπως η μοίρα ήθελε για κάποιο δικό της λόγο να το μάθω . Σκεπτόμενος , λοιπόν , αυτά ένιωσα το σκοτάδι να με τυλίγει και τελικά έχασα τις αισθήσεις μου . Ξύπνησα ύστερα από δύο μέρες αλλά αυτό , φυσικά , δεν το ήξερα τότε . Το μόνο που θυμόμουν ήταν τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν εξαντληθώ και λιποθυμήσω . Τίποτε άλλο . Γύρω μου υπήρχε σκοτάδι αλλά διέκρινα μια φωτεινή γραμμή που ερχόταν στο δωμάτιο που ήμουν από μια τρύπα στο ταβάνι . Τόσο οικείο …
-Μα και βέβαια !!
Σκέφτηκα .
-Είμαι στη σοφίτα του σπιτιού μου ! Αλλά … Τι κάνω εδώ άραγε ; Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να είμαι ξαπλωμένος έξω απ’ το μαγαζί του Raoul .
Σκεπτόμενος αυτά σηκώθηκα απ’ τον παλιό καναπέ που ήμουν ξαπλωμένος και τότε ήταν που άκουσα φωνές από τον κάτω όροφο . Ήμουν όμως ακόμα ζαλισμένος και δεν είχα την δυνατότητα να αναγνωρίσω ποιανού ήταν η κάθε φωνή , κι έτσι αποφάσισα να κατέβω για να το εξακριβώσω . Με το που κατέβηκα τις σκάλες το μόνο που πρόλαβα να δω είναι δύο μεγαλόσωμους άντρες να κουβαλάνε έναν τρίτο , τον οποίο είχαν καλύψει με μια κουβέρτα , και να τον πηγαίνουν έξω από το σπίτι . Πήγα να φωνάξω γιατί φοβήθηκα μήπως είναι ο πατέρας μου αλλά δεν πρόλαβα . Ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και όλα έσβησαν για δεύτερη συνεχόμενη φορά .

Για άλλη μια φορά λοιπόν , ξύπνησα σε σκοτεινό μέρος αλλά αυτή τη φορά εκτός του ότι δεν υπήρχε καμία φωτεινή ακτίνα να χαρίσει μια αισιόδοξη νότα στην σκοτεινή κατάσταση που βρισκόμουν , είχα και έναν απίστευτο πόνο στο κεφάλι . Λες και είχα χτυπήσει κάπου . Τότε θυμήθηκα ότι όντως κάποιος με χτύπησε και λιποθύμησα οπότε άρχισα να ψάχνω για κάποια πόρτα ώστε να βγω έξω . Πέρασε κάνα δεκάλεπτο χωρίς να έχω βρει κάτι και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι . Εντελώς ξαφνικά , άνοιξε μια καταπακτή στο ταβάνι και το φως πλημμύρησε το δωμάτιο . Ήταν ένα κελάρι !! Στην άλλη πλευρά της καταπακτής βρισκόταν ο φίλος μου ο Senba με μια έκφραση φόβου και αγωνίας ενώ ταυτόχρονα είχε το συνηθισμένο του χαμόγελο που σε έκανε να ξεχνάς προς στιγμήν ότι έχεις προβλήματα . Πριν προλάβω να πω κάτι ο Senba μου είπε :
-[Senba] Γρήγορα . Πιάσε αυτό και ανέβα !! Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας .
Μου πέταξε μια κρεμαστή σκάλα και μου έγνεψε να ανέβω . Προσπάθησα να εκφράσω κάποια αντίρρηση είναι η αλήθεια , αλλά δεν με άφησε .
- Μα..Senba..
- [Senba] ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ . Απλά κάνε ότι σου λέω . ΒΙΑΣΟΥ !!!
Έπραξα όπως μου είπε. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν το έκανα μόνο από φόβο για την έκφραση που είχε ή για τον τόνο της φωνής του . Έκανα ότι μου είπε γιατί ήξερα ότι ήταν φίλος μου και προσπαθούσε να με σώσει απ’ την κατάσταση που ήμουν . Ανέβηκα λοιπόν στην σκάλα και είπα :
- Τέλεια … Και τώρα τι ; Κέρδισα κάποιο βραβείο εκτός απ’ τη φάτσα σου ;
Αστειευόμουν φυσικά αλλά αν κρίνω απ την απάντησή του μάλλον δεν το εκτίμησε ιδιαίτερα .
-[Senba] Δεν έχουμε καιρό για τέτοια . Ακολούθα με .
- Μα..Τι συμβαίνει ; Που είμαι ; Το μέρος μου φαίνετε οικείο , γνώριμο .
- [Senba] Θα τα πούμε μετά αυτά . Προς το παρόν πρέπει να με εμπιστευτείς .
Τον ακολούθησα . Περπατήσαμε ένα μικρό διάδρομο και αφού περάσαμε μια πόρτα μπήκαμε στο καθιστικό του σπιτιού . Στο μεταξύ εγώ κοίταζα γύρω μου και προσπαθούσα να καταλάβω ποιανού είναι το σπίτι .
- Εε.. Θα ορκιζόμουν ότι αυτό είναι το σπίτι του Ra…
Πριν καν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου ο Senba είχε ανοίξει την πόρτα και με άφησε αντιμέτωπο με ένα θέαμα εκτός οποιασδήποτε λογικής . Ο πατέρας μου ήταν ξαπλωμένος σε μια κόκκινη λίμνη . Προσπαθούσα απεγνωσμένα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν κρασί και όχι αίμα αλλά η προσπάθεια ήταν μάταιη . Σε μια απελπισμένη απόπειρά μου να βγάλω απ’ το μυαλό μου το όλο σκηνικό , επιχείρησα να στρέψω αλλού το βλέμμα μου . Κακή επιλογή . Χρειάστηκαν αρκετές στιγμές για να συνειδητοποιήσω τι γινόταν και το αν αυτό που έβλεπα ήταν αληθινό . Έβλεπα τον τρίτο της παρέας , τον Raxus , να κάθετε στην πολυθρόνα απέναντι από το πτώμα του πατέρα μου με ένα katana στα χέρια . Σιωπηλός καθόταν και κοίταζε τα αίματα στο katana του που αν θυμάμαι καλά ήταν του πατέρα του . Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω , αλλά δυστυχώς η γλώσσα μου ήταν ανήμπορη να με υπακούσει όπως επίσης και τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου . Τι γινόταν ; Τι έπαθε ο πατέρας μου ; Είχε κάποια σχέση ο καλύτερός μου φίλος ; Ποια είναι η πραγματική αλήθεια πίσω απ’ αυτό το σκηνικό άραγε ;

Τελικά βρήκα το θάρρος να μιλήσω .
- Ra…Raxus . Τι έγινε εδώ ;
Ψέλλισα καθώς κοίταγα τον φίλο μου . Δεν άργησε να απαντήσει .
- [Raxus] Στο είχα πει . Θέλω να γίνω Marine ! ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΟΥ .
- Μα αυτός ήταν ο πατέρας μου .
- [Raxus] Όχι! Ήταν ένας βρωμερός πειρατής που απλά ΕΤΥΧΕ να είναι και πατέρας σου .
- ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΑΥΤΟ ; ΤΙ ΦΙΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝ ΛΕΣ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ;
Η κατάσταση είχε πλέον αρχίσει να αγριεύει . Ο Raxus σηκώθηκε και μου έριξε ένα επικριτικό βλέμμα που τρύπησε την ψυχή μου .
- [Raxus] Θα το πω μια φορά . ΟΛΟΙ οι πειρατές είναι εχθροί μου . Έτσι με έμαθε η οικογένειά μου . Δεν θα κάνω ποτέ καμία διάκριση και αν θέλεις να γίνεις και εσύ πειρατής θα είσαι εχθρός μου για πάντα . Μέχρι να σε σκοτώσω . Αλλιώς βούλωστο και έλα μαζί μου να παραδώσουμε αυτό το σκουπίδι που έχεις για πατέρα στην φημισμένη βάση των Marines , που υπάρχει στην πόλη μας .
Δεν άντεξα άλλο . Δεν κατάφερα αλλά ίσως πάλι και να μην ήθελα να συγκρατηθώ . Το χέρι μου τεντώθηκε και έπιασε από κάτω ένα κομμάτι ξύλο και άρχισα να τρέχω προς τον Raxus με απειλητικές διαθέσεις . Τότε ήταν που για πρώτη φορά πήρε μέρος στην λογομαχία και ο Senba .
- [Senba} Σπάρτακε …. Ό,τι και να γίνει εμείς οι τρεις θα είμαστε πάντα φίλοι . Οι φίλοι δεν πρέπει να τσακώνονται ο ένας με τον άλλον .
Είπε ο Senba χαμογελαστός .
- Μα… Ο πατέρας μου ………
Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει και γύρισα για να ξαναδώ τον πατέρα μου . Δεν άντεξα . Ξέσπασα σε λυγμούς . Όλη μου η ζωή είχε καταρρεύσει . Έχασα την οικογένειά μου και ίσως και τους φίλους μου . Είχα πλέον βυθιστεί στην στεναχώρια αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν ένιωθα μίσος . Λύπη και θυμό ναι . Αλλά όχι μίσος . Η ψυχολογική αυτή κατάσταση δεν κράτησε για πολύ διότι άλλο ένα απρόσμενο περιστατικό παραμόνευε , έτοιμο να αλλάξει για ακόμη μια φορά τα δεδομένα . Έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο στον νεκρό κατά τα φαινόμενα πατέρα μου , άκουσα τον ήχο βημάτων και αμέσως μετά τον Senba να απελευθερώνει μια κραυγή πόνου . Έντρομος γύρισα το κεφάλι μου να κοιτάξω και είδα έναν Marine να έχει καρφώσει τη λεπίδα του ξίφους του στο σώμα του καλύτερού μου φίλου . Τον είχε καρφώσει λίγο πιο πάνω απ' τον αφαλό , κάπου κοντά στο διάφραγμα . Τα ‘χασα .Το να χάσεις τον πατέρα σου είναι φριχτό αλλά το να χάσεις και τους φίλους σου την ίδια μέρα είναι κάτι που δεν θα το ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου .

Το είχα πάρει απόφαση . Η ζωή μου θα τελείωνε εδώ . Για την ακρίβεια ήλπιζα να τελείωνε εδώ διότι πλέον ήμουν μόνος . Ο δολοφόνος του Senba κατευθυνόταν κατά πάνω μου . Δεν με ενδιέφερε καθόλου !! Είχα ήδη αποδεχθεί το θάνατο και ήμουν απολύτως έτοιμος . Ευχόμουν μόνο να είναι γρήγορο οπότε έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα κάτι χαρούμενο . Σκέφτηκα όταν είμασταν λίγο πιο μικροί και πηγαίναμε για ψάρεμα στη λίμνη κοντά στη Loguetown η όταν ο πατέρας μου κι εγώ περνούσαμε όμορφες στιγμές μαζί . Θυμήθηκα επίσης την Linda . Να κάτι για το οποίο μετανιώνω . Η ζωή μου είναι κοντά στο τέλος της και δεν πρόλαβα καν να της εκφράσω τα συναισθήματά μου . Πίστευα ότι έχω καιρό … είμαι μόνο δέκα ετών άλλωστε !! Τι μπορεί να συμβεί ;; Αχ και να ‘ξερα … Έφυγα τελείως από τον πραγματικό κόσμο . Σταμάτησα να αισθάνομαι το πάτωμα και τον αέρα . Σταμάτησα να μυρίζω τον ιδρώτα και το αίμα και σταμάτησα να ακούω τα βήματα και την βαριά ανάσα των δύο εχθρών μου . Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι σταμάτησα να ακούω την καρδία μου που χτυπούσε ολοένα και πιο γρήγορα . Το μοναδικό που έμενε ήταν το τέλος οπότε περίμενα . Περίμενα παραπάνω από δέκα δευτερόλεπτα αλλά τίποτα . Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά ταυτόχρονα ήμουν περίεργος γιατί καθυστερούν τόσο να αφαιρέσουν τη ζωή μου . Δεν είχα πολλές επιλογές και τελικά άνοιξα τα μάτια μου . Για ακόμη μια φορά εξεπλάγην από το θέαμα . Ακόμα περισσότερος θάνατος . Ο δολοφόνος Marine ήταν νεκρός με το κεφάλι του να είναι μακριά από το σώμα του και δίπλα του έναν γεροδεμένο άντρα με μπλε μαλλιά , ντυμένο με μαύρα ρούχα και πειρατικό καπέλο . Ο Raxus δεν ήταν πουθενά αλλά περισσότερο με ενδιέφερε να μάθω ποιος ήταν ο μυστηριώδης σωτήρας μου . Αυτός είναι και ο λόγος που βρήκα το θάρρος να πάρω το λόγο.
-Γει…Γεια σας… Ποιος είστε ;;
- [Μυστηριώδης Ξένος] Δεν έχουμε καιρό για αυτά τώρα . Βρίσκεσαι σε κίνδυνο . Έλα μαζί μου αν αγαπάς τη ζωή σου και δεν θες να τη χαραμίσεις τόσο νωρίς .
Δεν έπρεπε να πάω . Το ήξερα πολύ καλά αυτό . Ήταν κάποιος ξένος που είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο μπροστά μου . Ωστόσο , χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω , αυτός ο άντρας μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και έτσι αποφάσισα να πάω μαζί του .
- Μάλιστα κύριε . Θα έρθω μαζί σας . Σας ευχαριστώ πολύ που με σώσατε .
Ήθελα να δω τι θα απαντήσει μήπως και μπορέσω να βγάλω κάποιο συμπέρασμα για την προσωπικότητα του ή για τις προθέσεις του .
- [Μυστηριώδης Ξένος] Δεν θα μπορούσα να αφήσω έναν δεκάχρονο να πεθάνει έτσι . Οι αρχές και η τιμή είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή αυτή μικρέ . Να το θυμάσαι αυτό .
- Και οι φίλοι ; Η οικογένεια ;
Ρώτησα εγώ με ειρωνικό ύφος αλλά και εριστικό ύφος , πράγμα για το οποίο ντράπηκα ύστερα απ’ την απάντηση που μου έδωσε .
- [Μυστηριώδης Ξένος] Η οικογένεια εννοείτε ότι είναι πάνω απ’ όλα . Δεν χρειάζεται καν να το αναφέρω , θα έπρεπε να το ξέρεις . Όσο για τους φίλους … Ένα θα σου πω αν και δεν θα το καταλάβεις τώρα . Οικογένεια δεν θεωρούνται όσοι έχουν το ίδιο αίμα με σένα . Όταν καταλάβεις το περιεχόμενο αυτής της φράσης θα έχεις γίνει πραγματικός άντρας.
Δεν είμαι σίγουρος για το πώς πρέπει να περιγράψω την αντίδραση μου αλλά πιστεύω πως το « έβγαλα τον σκασμό » αρκεί . Περπατήσαμε την υπόλοιπη διαδρομή σιωπηλοί μέχρι που φτάσαμε , πολύ έξω απ’ την πόλη σε μια καλύβα που αν την έβλεπες τυχαία θα νόμιζες ότι ήταν εγκαταλελειμμένη .
- ]Μυστηριώδης Ξένος] Φτάσαμε . Εδώ θα ξεκουραστείς όσο θέλεις . Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις .
- Δεν μου είπατε ακόμα ποιος είστε ...
- [Μυστηριώδης Ξένος] Αύριο αυτά . Είναι αργά είναι ώρα να κοιμηθείς γιατί είχες δύσκολη μέρα . Θα τα πούμε αύριο .
Έπεσα να κοιμηθώ σε ένα στρώμα που είχε στο πάτωμα . Καθώς ξαπλωμένος κοίταζα το ταβάνι σκεφτόμουν την πιθανότητα να ζω απλά έναν εφιάλτη και όταν ξυπνήσω απλά να πάω να διασκεδάσω με τους φίλους μου και τον πατέρα μου . Η χαρούμενη αυτή σκέψη με πήρε μακριά και αποκοιμήθηκα .

Το επόμενο πρωί καθώς άνοιγα τα μάτια μου ήμουν σίγουρος πως ο ξένος θα είχε φύγει και θα είχα μείνει πάλι μόνος αλλά έκανα μεγάλο λάθος . Αυτός απλά καθόταν και αγνάντευε έξω από το σπιτάκι του την καταγάλανη θάλασσα . Σιωπηλός και με ένα μοναχικό στυλ εκεί , ήταν όρθιος και περίμενε . Σηκώθηκα και χωρίς να κάνω θόρυβο ξεκίνησα να βαδίζω προς το μέρος του . Ήθελα να του μιλήσω , να τον ευχαριστήσω αλλά και να τον ρωτήσω τόσα πολλά πράγματα . Η υπομονή μου είχε εξαντληθεί οπότε ήμουν εγώ αυτός που έσπασε τον πάγο ξεκινώντας τη συζήτηση .
- Καλημέρα .
- [Μυστηριώδης Ξένος] Καλή σου μέρα νεαρέ . Πώς κοιμήθηκες ;
-Καλά ήταν αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό . Θέλω να μάθω τι έγινε χθες .
- [Μυστηριώδης Ξένος] Αυτό δεν το ξέρω να στο απαντήσω . Εγώ ξέρω μόνο τι έγινε αφού ήρθα εγώ . Αποκεφάλισα τον απειλητικό τύπο με το γελοίο καπελάκι των Marines και σε έσωσα . Αυτοί οι Marines είναι ικανοί μόνο για να δημιουργούν προβλήματα .
- Και ο Raxus ; Τι απέγινε ; Που χάθηκε ;
- [Μυστηριώδης Ξένος] Αν εννοείς τον πιτσιρικά που ήταν στο σπίτι χθες δεν έχω ιδέα που είναι . Όταν με είδε έφυγε τρέχοντας και είπε πως θα καλέσει τον πατέρα του και άλλους Marines να με εκδικηθούν για το θάνατο του συμπολεμιστή τους και φυσικά για να με συλλάβουν ως πειρατής που είμαι .
- Πειρατής ;
Ίσως τελικά να το ‘χει η μοίρα μου , σκέφτηκα . Ίσως αυτός να είναι ο στόχος που έψαχνα και δεν είχα ποτέ . Ναι ! Αυτό είναι !! Θα γίνω πειρατής και θα εκδικηθώ για το θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων.
- Κύριε .. εχμ … πως είναι το όνομά σας ; Πώς να σας φωνάζω ;
- [Μυστηριώδης Ξένος] Δεν είναι ώρα ακόμα να μάθεις το πραγματικό μου όνομα αλλά μπορείς να με φωνάζεις Thean . Και μίλα στον ενικό . Δεν χρειάζονται ευγένειες .
- Thean… Πώς μπορώ να γίνω κι εγώ πειρατής ;

Στάθηκε ακόμα πιο ακίνητος απ’ ότι ήταν . Δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς αλλά έμεινε κόκαλο από την ερώτησή μου . Γύρισε το κεφάλι και κοιτώντας με με γουρλωμένα μάτια είπε , με χαμηλή αλλά επιβλητική φωνή :
- [ Thean ] Θες στ’ αλήθεια να ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι μικρέ ;
- Μάλιστα !! , απάντησα αμέσως και δίχως κανένα δισταγμό . Είχα ήδη πάρει την απόφαση μου και δεν την άλλαζα με τίποτα .
- [Thean] Από σήμερα λοιπόν αναλαμβάνω εγώ να σε προπονήσω . Αλλά τώρα είναι η τελευταία σου ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη . Και μάθε πρώτα πως η προπόνησή μου δεν έχει καμία σχέση με ότι έχεις κάνει . Θα είναι σκληρή σε βαθμό κακουργήματος και δεν θα δείξω επιείκεια .
- Μάλιστα κύριε . Είμαι πανέτοιμος .
- [ Thean ] Όμορφα . Σε ένα χρόνο από τώρα θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον οποιονδήποτε . Χμμ … Τον οποιονδήποτε σε αυτό το νησί τουλάχιστον , είπε ο Thean και ξεκίνησε να γελάει μόνος του δίχως να καταλαβαίνω το γιατί .
- Ακόμα και τους δυνατότερους Marines ;;
- [ Thean ] Όσους δεν κατέχουν τη δύναμη ενός φρούτου του διαβόλου σίγουρα . Τώρα για τους άλλους αμφιβάλλω .
- Τι είναι το φρούτο του διαβόλου .
- n]Thean ] Πφφφ… Απ’ ότι φένεται έχεις πολλά ακόμα να μάθεις . Το φρούτο του διαβόλου είναι ..
- Ναι ;; Πες μου μη σταματάς !!
- [ Thean ] …είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά !!! , είπε ο Thean και ξεκίνησε να γελάει πάλι ενώ εγώ σούφρωσα το βλέμμα μου και σταύρωσα τα χέρια μου , φανερά ενοχλημένος .
- [ Thean ] Ηρέμησε μικρέ . Απλά δεν έχουμε χρόνο τώρα . Εγώ πρέπει να φύγω και εσύ πρέπει να κουβαλήσεις όλα τα έπιπλα του σπιτιού έξω στον κήπο .
- Γιατί ; Γιατί στο καλό να κάνω κάτι τέτοιο ;;
- [ Thean ] Κανόνας πρώτος : ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ . Το ‘πιασες ;
- Μάλιστα κύριε … , είπα με απογοητευμένη φωνή .
- [ Thean ] Έτσι μπράβο . Τα λέμε μετά . Το καλό που σου θέλω να έχεις τελειώσει .
Δυσανασχέτησα καθώς το σπίτι αν και μικρό είχε μέσα πολλά έπιπλα . Είχε δύο καναπέδες μεγάλους και ένα τραπέζι ξύλινο . Επιπλέον είχε μια βιβλιοθήκη και στο μέσα δωμάτιο δύο μεγάλα μπαούλα που ακόμη δεν ήξερα αν μπορούσα έστω να σηκώσω . Αλλά ήμουν αποφασισμένος να του κάνω καλή εντύπωση οπότε προσπάθησα όσο πιο πολύ μπορούσα . Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να γίνω δυνατότερος και να πάω να εξηγήσω στον προδότη τον Raxus , δύο-τρία πράγματα για τη φιλία μας . Σκεπτόμενος αυτά , πήγα μέσα και ξεκίνησα να μεταφέρω τα έπιπλα έξω .

Πέρασαν ώρες και είχε έρθει πια το μεσημέρι . Όλα τα έπιπλα ήταν έξω και εγώ βρισκόμουν πάνω σε ένα καναπέ ξαπλωμένος και εξουθενωμένος . Η προσπάθεια που είχα καταβάλει για να τα εκτελέσω τις εντολές του Thean με έφερε στ ο όριο μου . Ξαπλωμένος καθώς ήμουν κοίταζα τον δρόμο απ’ τον οποίο είχε φύγει ο καινούργιος μου δάσκαλος και φίλος . Το μάτι έφτανε μέχρι αρκετά μακριά . Μέχρι ένα μικρό δασάκι που υπήρχε και πέρναγε από μέσα του το μονοπάτι . Είδα μια φιγούρα να διαγράφετε και ήξερα πως ήταν εκείνος . Αμέσως , σηκώθηκα και έκανα δήθεν ότι δεν ήμουν κουρασμένος και πως όλα ήταν καλά . Η φιγούρα που αναφαινόταν γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη και τώρα πια μπορούσα εύκολα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του Thean . Τη μαύρη ενδυμασία και το μπλε μαλλί που ξεχώριζαν και αργότερα και το πρόσωπό του . Όταν πια με έφτασε είπε :
- [ Thean ] Τελείωσες τις δουλειές σου πιτσιρίκο ;
Δεν μου καλάρεσε που με αποκάλεσε έτσι αλλά δεν έδωσα σημασία .
- Μάλιστα !! Τα έβγαλα όλα έξω . Τώρα τι πρέπει να κάνω ;
- [ Thean ] Χμ . Πρόσεξέ με καλά . Το επόμενο που θα σου ζητήσω είναι πολύ σημαντικό . Μπες μέσα και καθάρισε όλο το σπίτι . Μετά , βάλε τα έπιπλα μέσα και καθάρισέ τα .
- Μα… Μόλις τα έβγαλα…
- [ Thean ] Είπαμε . Όχι αντιρρήσεις . Και να θυμάσαι . Το σημαντικό είναι να γίνουν ΟΛΕΣ οι δουλειές .
Δεν έδωσα σχεδόν καθόλου σημασία στην τελευταία του πρόταση καθώς με είχε πιάσει απελπισία στη σκέψη της δουλειάς που με περίμενε . Αλλά αναρωτιόμουν ..
- Εσύ τι θα κάνεις όσο εγώ θα παριστάνω τον σκλάβο ;
- [ Thean ] ΧΑΧΑΧΑ μου αρέσει το ύφος σου πιτσιρικά . Θα κοιμάμαι . Ξύπνα με όταν τελειώσεις .

Εκνευρίστηκα πολύ αλλά δυστυχώς δεν είχα καμία άλλη επιλογή εκτός από το να ακολουθήσω τις διαταγές του για άλλη μια φορά . Οπότε ξεκίνησα ξανά τη δουλειά . Μπήκα μέσα και καθάρισα όλο το σπίτι . Σχεδόν έλαμπε από καθαριότητα . Έπειτα , έβαλα ένα ένα μέσα τα έπιπλα και άρχισα να τα καθαρίζω . Πρώτα τα ξεσκόνισα καλά με ένα σχισμένο πανί που είχα βρει παρατημένο στο πάτωμα και ύστερα με το ίδιο πανί αλλά πλέον βρεγμένο τα καθάρισα . Το κακό της όλης υπόθεσης είναι ότι προσπαθώντας να καθαρίσω τα έπιπλα ξαναλέρωσα το σπίτι . Νερά και βρωμιά παντού . Αμέσως , αν και κουρασμένος όσο δεν παίρνει , πήγα να ξεκινήσω να καθαρίζω το σπίτι για δεύτερη φορά . Φοβόμουν ωστόσο , μην λερώσω τα έπιπλα και χρειαστεί να αρχίσω όλη τη διαδικασία από την αρχή , οπότε όλες οι κινήσεις μου ήταν προσεχτικά μελετημένες και σχεδιασμένες για την επίτευξη της αποστολής μου χωρίς παράπλευρες απώλειες . Ήταν ήδη βράδυ και εγώ ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω καθώς σκεφτόμουν ότι έμενε ένα ακόμη πράγμα να κάνω .Να ξυπνήσω τον Thean . Ορκίστηκα , πρώτα , στον εαυτό μου ότι αν μου βάλει κιάλλη δουλειά όταν τον ξυπνήσω θα τον σκοτώσω και μετά θα αυτοκτονήσω και κίνησα προς το μέρος που κοιμόταν . Στο δωμάτιό του , που ήταν ένας μικρός και κλειστός χώρος με μοναδικό αντικείμενο τον Thean !!! Πράγμα λογικό αφού όλα τ’ άλλα τα είχα βγάλει έξω . Τον σκούντηξα λοιπόν και ύστερα από μια σφαλιάρα που μου έριξε στον ύπνο του , σηκώθηκε και με ρώτησε .
- [ Thean ] Τελείωσες ;
- Αμέ !!
- [ Thean ] Χμμ .. Μπράβο για την υπομονή και το σθένος σου αλλά τα πήγες απαίσια .
- ΠΩΣ ;;;;; Γιατί ;; Έκανα όλα όσα μου είπες .
- [ Thean ] Μάθημα νούμερο δύο : Δούλευε πιο έξυπνα , όχι πιο σκληρά .
- Τι εννοείς ;
- [ Thean ] Μπορούσες πρώτα να καθαρίσεις το σπίτι , μετά τα έπιπλα και μετά να τα βάλεις μέσα .
Έμεινα άναυδος .
- Μα εσύ μου είπες να τα κάνω με άλλη σειρά , διαφώνησα αμέσως με επικριτικό ύφος .
- [ Thean ] Όχι κάνεις λάθος . Εγώ απλά σου είπα πως το σημαντικό είναι να γίνουν όλες οι δουλειές . Για θυμήσου …
Είχε δίκιο . Σιωπηλός , ντροπιασμένος μα και τσαντισμένος έφυγα . Ήθελα μόνο να κοιμηθώ αλλά έμενε ακόμα ένα μυστήριο ανεξιχνίαστο .
- Πώς κατάλαβες με ποια σειρά έγιναν οι δουλειές ;
- [ Thean ] Είναι πολύ αργά . Αν τα είχες κάνει με τον δικό μου τρόπο θα είχες τελιώσει τουλάχιστον τρεις ώρες νωρίτερα . Ξεκουράσου τώρα γιατί αύριο έχεις κιάλλη προπόνηση .
- Καληνύχτα..
Δεν ήξερα τι να πω ή τι να κάνω . Ο τύπος με είχε εντυπωσιάσει απίστευτα . Ξαφνικά και χωρίς να το θέλω είχε γίνει το είδωλο μου . Ήταν πειρατής , ήταν πολύ δυνατός και κατά τα φαινόμενα , ήταν και πολύ έξυπνος . Πήγα στο κρεβάτι που είχα βάλει εγώ ο ίδιος μέσα και ξάπλωσα να ξεκουραστώ . Με πήρε αμέσως ο ύπνος . Η πιο κουραστική αλλά ταυτόχρονα και η πιο επιμορφωτική μέρα της ζωής μου είχε πλέον τελειώσει .

Από τότε και στο εξής , θυμάμαι , οι μέρες πέρναγαν ολοένα και πιο ευχάριστα και γρήγορα . Είχα βελτιωθεί αρκετά σε πολλά πράγματα . Ο Thean με είχε προπονήσει πάρα πολύ στον τομέα της φυσικής κατάστασης . Η δύναμη και η αντοχή που είχα είχαν φτάσει σε εντελώς νέο επίπεδο . Ο Thean ήταν πεπεισμένος πως η καλή φυσική κατάσταση είναι το παν . Θεωρούσε πως οι υπόλοιπες ικανότητες , που πρέπει να έχει κάθε πειρατής , όπως για παράδειγμα ο χειρισμός σπαθιού , η χρήση ασπίδας , η πλοήγηση ενός πλοίου κλπ , δεν αξίζουν καθόλου αν δεν υπάρχει η απαραίτητη φυσική κατάσταση και μυϊκή δύναμη για να τις υποστηρίξει . Το πρώτο εξάμηνο ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά και μόνο σε αυτό . Στην ενδυνάμωση των μυών μου και στην αύξηση της αντοχής που είχα . Κάθε μέρα πηγαίναμε για τρέξιμο και μετά με άφηνε να επιλέξω τη συνέχεια . Ορειβασία και κολύμπι , κουβάλημα και γυμναστική ή γιόγκα και πολεμικές τέχνες . Κάθε βδομάδα τα κάναμε όλα . Είχα γίνει πολύ καλός και έχω την εντύπωση πως ήταν περήφανος που ήμουν μαθητής του . Το υπόλοιπο εξάμηνο με δίδαξε την τέχνη του σπαθιού . Στην αρχή χρησιμοποιούσαμε ξύλινα σπαθιά , για εξάσκηση , αλλά ύστερα αρχίσαμε να αλλάζουμε σταδιακά υλικά . Πρώτα τα ξύλινα , έπειτα μεταλλικά από ένα κράμα σιδήρου και χαλκού που είχε επινοήσει ο Thean και τέλος εξασκούμουν με κανονικά ατσαλένια ξίφη και katana . Τέλος , μου έμαθε πως μπορώ να πλοηγώ σωστά ένα σκάφος και πώς να το χειρίζομαι . Ένιωθα πλέον έτοιμος να βγω στις θάλασσες . Όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως σε τακτά χρονικά διαστήματα , ο Thean με ρωτούσε για τους παλιούς φίλους μου Raxus και Senba καθώς και για το αν ένιωθα καθόλου την επιθυμία για εκδίκηση . Δεν καταλάβαινα για πιο λόγο με ρώταγε τέτοιου είδους πράγματα και το μυστήριο πύκνωνε όταν κάθε φορά που του ζητούσα τον λόγο που ρωτάει μου έλεγε « Θα σου πω όταν έρθει η ώρα » . Το θέμα αυτό με είχε βάλει σε σκέψεις αλλά ποτέ δεν βρήκα κάποιο λόγο να ζητώ εκδίκηση . Από ποιον άλλωστε ; Τους Marines ήδη του εκδικούμαι που προπονούμαι για να γίνω πειρατής . Οι δύο φίλοι μου δεν φταίνε σε τίποτα . Δεν έκαναν τίποτα . Ο Senba μάλιστα προσπάθησε και να με σώσει . O Raxus ίσως να ήταν ένα μεγάλο καθίκι αλλά δεν πίστευα πως οι πράξεις του τον καθιστούσαν άξιο για τέτοια μοίρα . Διότι η αλήθεια είναι πως σε μια μάχη σώμα με σώμα είμαι βέβαιος πως θα νικούσα ύστερα από τόσους μήνες προπόνησης . Δεν καταλάβαινα λοιπόν τι εννοούσε ο Thean . Με αυτά και εκείνα λοιπόν , πέρασε σχεδόν ένας χρόνος . Ποιος θα το φανταζόταν . Πολλές φορές , θυμάμαι , έπιανα τον εαυτό μου να αναπολεί τα παλιά χρόνια και να τα συγκρίνει με την καινούργια μορφή που είχε η ζωή μου . Δεν υπήρχαν ομοιότητες . Καμία όμως .

Μια μέρα , σαν όλες τις άλλες ήταν , ηλιόλουστη και ήρεμη , έκανα εξάσκηση με το katana του Thean . Ο οποίος από το πρωί έλειπε χωρίς να έχει πει που θα πάει . Πολλές φορές πήγαινε στην πόλη για δικές του δουλειές και συνήθως δεν γύριζε πολύ αργά . Εκείνη τη μέρα δεν ήταν έτσι . Είχε ήδη πάει βράδυ , και αργά μάλιστα ,και ήταν άφαντος . Δεν έδωσα σημασία διότι θεωρούσα πως ήταν πολύ πιθανό να άργησε και να αποφάσισε να περάσει κάπου αλλού τη νύχτα . Του είχα εμπιστοσύνη και έτσι δεν ανησυχούσα . Πέρασε μια βδομάδα και ακόμα άφαντος . Κατόπιν σκέψεως και σχεδιασμού αποφάσισα να ετοιμάσω τα πράγματά μου και να πάω στην πόλη και εγώ . Και έτσι έγινε . Φόρεσα τα ρούχα μου , ένα άσπρο παντελόνι αρκετά φαρδύ ώστε να είναι άνετο στις κινήσεις μου , το αγαπημένο μου άσπρο με μαύρες ρίγες κασκόλ και το μαύρο γιλέκο μου και τέλος , έβαλα το katana στον ώμο και ξεκίνησα την πορεία μου προς την πόλη . Δεν ήταν πολύ μακριά και σε συνδυασμό με το γοργό βήμα μου κατόρθωσα να φτάσω στην Loguetown σε ένα σεβαστό χρονικό διάστημα . Δεν ήξερα βέβαια από πού να ξεκινήσω το ψάξιμο , κι έτσι αποφάσισα να περάσω πρώτα από την παλιά μου γειτονιά να δω τι γίνεται . Τι έχει απογίνει το σπίτι μου και ίσως να δω και τον Raxus . Αν και είχε περάσει ένας χρόνος θυμόμουν την πόλη αρκετά καλά και δεν δυσκολεύτηκα να βρω το σωστό δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι μου . Όταν έφτασα μου φάνηκαν όλα τόσο διαφορετικά . Όχι το τοπίο . Αυτό είχε παραμείνει έτσι όπως ήταν . Αλλά ήταν όλα τόσο ήσυχα . Αποφάσισα να μπω μέσα στο σπίτι μου . Προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα αλλά ήταν κλειδωμένη . Αφού πρώτα σκέφτηκα λίγα λεπτά τι πρέπει να κάνω , θυμήθηκα πως στη σκεπή υπήρχε μια χαλασμένη σανίδα που επέτρεπε την είσοδο στη σοφίτα και από εκεί στο υπόλοιπο σπίτι . Τη χρησιμοποιούσα πιο μικρός ως τρόπο διαφυγής . Χωρίς λόγο κιόλας , τώρα που το καλοσκέφτομαι . Αλλά τελικά μου φάνηκε αληθινά χρήσιμη . Χε… ειρωνεία . Μπήκα μέσα λοιπόν και κατέβηκα στο σαλόνι . Προς έκπληξή μου όλα τα έπιπλα έλειπαν . Στο κέντρο του σαλονιού ωστόσο , βρισκόταν ένα μπαούλο . Πήγα κοντά να το ανοίξω αφού πρώτα έψαξα μήπως είναι κλειδωμένο από κάπου . Το άνοιξα και η έκπληξη μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη . Μέσα στο μπαούλο είδα τα αγαπημένα ρούχα του πατέρα μου , το καπέλο που δεν αποχωριζόταν ποτέ , το σπαθί του , το πιστόλι του και ένα γράμμα . Ξεπέρασα γρήγορα την έκπληξη και πήρα το γράμμα στα χέρια μου . Το ανοίγω και το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι είναι ζαλάδα . Για άλλη μια φορά τα δεδομένα άλλαξαν και εγώ έπρεπε πάλι να αναπροσαρμόσω τη ζωή μου . Το γράμμα έγραφε :

« Αγαπημένε μου μαθητή και ανιψιέ . Ναι καλά διαβάζεις . Ανιψιέ !! Ο πατέρας σου ήταν ο μικρότερος αδερφός μου . Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ανέλαβα προσωπικά την προπόνησή σου και την ανατροφή σου . Ο σκοπός του γράμματος αυτού είναι να σου εξηγήσω τα πάντα , μαζί με το λόγο για τον οποίο δε θα με ξαναδείς ποτέ . Συνέχισε να διαβάζεις προσεκτικά . Ο πατέρας σου κι εγώ είμασταν πειρατές μαζί . Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας σου δεν έφταιγε κανείς άλλος εκτός από τον κολλητό σου φίλο , Raxus . Η οικογένειά του είναι εδώ και γενιές άνθρωποι του νόμου και δε συγχωρούν την πειρατεία και το έγκλημα γενικότερα . Πριν ένα χρόνο περίπου , την ημέρα που έμαθες πως ο πατέρας σου ήταν πειρατής , ο Raxus το είπε στους γονείς του , παρ’ όλο που ήξερε την αντίδραση τους . Η οποία αντίδραση ήταν να στείλουν εκείνο τον άντρα να ξεπαστρέψει τον πατέρα σου . Ο άντρας εκείνος ήταν συγγενής του Raxus . Όπως πιθανόν να κατάλαβες ο πατέρας σου δεν σου είχε αποκαλύψει πως ήταν πειρατής για να μη το μάθει ο Raxus και η οικογένειά του . Επίσης εγώ δεν στα αποκάλυψα όλα αυτά πιο νωρίς γιατί είμαι σίγουρος ότι θα ήθελες να εκδικηθείς . Θα ήθελες να είσαι εσύ στο ρόλο του κυνηγού και ο πρώην φίλος σου στο ρόλο του θηράματος . Αλλά σου έλειπε η δύναμη και η τεχνική . Τώρα τα έχεις και τα δύο . Φτάνουμε στο τέλος του γράμματος και δεν σου είπα ακόμα γιατί φεύγω . Με καλεί το καθήκον . Το πλήρωμα και οι φίλοι μου με χρειάζοντε και έπρεπε επιγόντος να φύγω . Τα όσα σου αποκαλύπτω είχα σκοπό να το κάνω αρκετά χρόνια αργότερα όταν θα ξεκίναγες το ταξίδι σου ως πειρατής αλλά δυστυχώς με πρόλαβαν οι συγκυρίες . Να θυμάσαι πάντα πως σωστό δεν είναι αυτό που κάνει ο περισσότερος κόσμος . Σωστό είναι αυτό που θεωρείς εσύ ο ίδιος σωστό . Και αυτό πάντα θα το ξέρεις βαθιά μέσα σου . Μπορείς τώρα αν θέλεις να πάρεις την εκδίκησή σου . Πριν φύγω κυνήγησα και έπιασα τον Raxus και τον έχω δεμένο σε μια καλύβα στο δασάκι κοντά στην πόλη . Ο χάρτης για να τον φτάσεις είναι μέσα στο καπέλο του πατέρα σου .

Υ.Γ . Το έβαλα εκεί γιατί αν άνοιγες πρώτα το χάρτη ίσως να μη διάβαζες το γράμμα !! Να προσέχεις . Αντίο .

Ο θείος σου , Zero . »

Η κατάσταση πλέον είχε ξεφύγει τελείως απ’ τον έλεγχο . Τότε , ένιωσα μέσα μου μια σπίθα . Έναν πόνο που έβγαζε στην επιφάνεια δίψα . Δίψα για πόνο και δάκρια . Ήξερα τι έπρεπε να κάνω . Φόρεσα το καπέλο του πατέρα μου , πήρα το katana μου και το χάρτη και ξεκίνησα να κλείσω μια και καλή τους λογαριασμούς μου με το παρελθόν ώστε να μπορέσω να οργανώσω το μέλλον μου όπως το θέλω εγώ . Χωρίς ανατροπές και εκπλήξεις και επιτέλους , χωρίς αγαπημένα πρόσωπα που χάνονται . Στον δρόμο σκεφτόμουν όλα όσα είχαμε περάσει ως πιτσιρικάδες με τους δύο φίλους μου . Από τη μια τον λυπόμουν αλλά απ’ την άλλη ο πατέρας μου και ο Senba είναι νεκροί εξαιτίας του . Η σκέψη με έκανε να μη προσέχω και πολύ το δρόμο και έτσι , χωρίς να καταλάβω πως πέρασε η ώρα ήμουν ήδη στο δάσος . Ακολούθησα το χάρτη και ύστερα από μισή ώρα περιοδείας , έφτασα στον προορισμό μου .

Ήμουν μπροστά σε μια καλύβα που ήταν παρόμοια με αυτή του Zero , του θείου μου . Μουχλιασμένα ξύλα , σκόνες και ιστοί από αράχνες στους τοίχους και μια μυρωδιά σαπίλας ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του κτηρίου . Δεν μπήκα μέσα αμέσως . Κάποτε θα το ‘κανα χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά όχι πια . Προτίμησα να κάνω έναν περιμετρικό έλεγχο και να συλλέξω πληροφορίες ώστε να καταλήξω σε μια απόφαση σχετικά με το από πού θα μπω . Κάτι τέτοιο φυσικά , δεν πήρε πολύ ώρα διότι το σπίτι ήταν μικρό άρα και η περίμετρός του το ίδιο μικρή . Ύστερα από κάνα δεκάλεπτο λοιπόν , είχα τελειώσει την αναγνώριση και είχα αποφασίσει να μπω από την πίσω πόρτα διότι ήταν ήδη ανοιχτή και δεν θα χρειαζόταν να κάνω θόρυβο καθώς θα έμπαινα . Και έτσι έγινε . Εισχώρησα μέσα στο , κατά τ’ άλλα εγκαταλελειμμένο , κτήριο όσο πιο αθόρυβα μπορούσα . Προχωρούσα αργά και σταθερά ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να βγάλω απ’ το μυαλό μου τη μυρωδιά νεκρής σάρκας που γινόταν όλο και δυνατότερη . Μπήκα στο μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού που λογικά ήταν κάποτε σαλόνι . Υπήρχε μια βιβλιοθήκη σπασμένη με τα ράφια να κρέμονται , ένας καναπές ξεχαρβαλωμένος και παντού τριγύρω σπασμένα κομμάτια ξύλου , από κάποια καρέκλα ή τραπέζι ίσως . Ο Raxus πουθενά . Έσκυψα κάτω και πήρα ένα κομμάτι ξύλο και το πέταξα στο ταβάνι .
- Χμμ.. Κρίνοντας απ’ τον χρόνο που έκανε να φτάσει το ταβάνι είναι περίπου στα δύο μέτρα ύψος , σκέφτηκα .
Αμέσως πήγα έξω και κοίταξα το σπίτι το οποίο ήταν σίγουρα πάνω από δύο μέτρα . Άρα είχε και δεύτερο όροφο σίγουρα . Μπήκα ξανά μέσα και άρχισα να ψάχνω , αθόρυβα πάντα , για κάποια σκάλα ή σχοινί που να οδηγεί στο δεύτερο όροφο . Πράγματι , πίσω απ’ τη βιβλιοθήκη υπήρχε μια μικρή σκάλα τοίχου . Την ανέβηκα δίχως δισταγμό και ανέβηκα στο δεύτερο όροφο που ήταν ένα δωμάτιο μονάχα . Το δωμάτιο ήταν άδειο εκτός από μια σκοτεινή μάζα αγνώστου ταυτότητας στην άλλη του άκρη . Σκέφτηκα πως θα ήταν ο Raxus οπότε πήγα πιο κοντά και πράγματι είδα τα σκονισμένα αλλά πάντα πράσινα μαλλιά του Raxus . Ήταν δεμένος οπότε πριν τον ξυπνήσω έσπασα τα πατζούρια ώστε να μπει φως . Ήταν τραυματισμένος . Είχε παντού μελανιές και γρατζουνιές αλλά δεν έβλεπα καμία σοβαρή πληγή . Φαίνετε πως ο θείος τον είχε αφήσει για μένα . Τον κλώτσησα με δύναμη στα πλευρά και του είπα με ειρωνική φωνή :
- Καλημέρα γλυκό μου φίδι . Κοιμήθηκες καλά ;
- Σπ..Σπα…Σπάρτακε ;;;; Τι κάνεις εδώ ; Εσύ είσαι πίσω απ’ όλα αυτά ;
- ΒΟΥΛΩΣΕΤΟ ΡΕ . ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕΣ!!
- Δεν έφταιγα εγώ … Πίστεψέ με .
- Ναι καλά . Τελοσπάντων , δεν έχει καμία σημασία . Ζήσε τα τελευταία σου δευτερόλεπτα μικρέ και αξιολύπητε κρετίνε .
- ΟΧΙ !! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Ο Raxus πλέον έκλαιγε ενώ με παρακολουθούσε έντρομος να βγάζω το katana μου από τη θήκη μου και να το περιεργάζομαι με λάγνο βλέμμα . Ήταν σίγουρος ότι θα πεθάνει . Και εγώ ήμουν σίγουρος πως θα τον σκοτώσω .

Είχα πάρει φόρα και είχα στρέψει τη λεπίδα προς την καρδιά του . Τα μάτια του ήταν γεμάτα τρόμο και δάκρυα . Τα δικά μου πρέπει να ήταν γεμάτα από φωτιά και κακία . Το είχα πάρει απόφαση . Ξεκίνησα την απόπειρά μου . Το katana είχε ήδη διανύσει τι μισό της απόστασης αλλά τα δευτερόλεπτα κινιόντουσαν ολοένα και πιο αργά . Ο χρόνος ήταν σαν σταματημένος αλλά η θέλησή μου δεν άλλαζε . Ήθελα να τον σκοτώσω . Δεν απέμεναν παρά δύο εκατοστά ακόμα . Σκεφτόμουν πως ήταν αργά για να του πω αντίο αλλά δεν είχε σημασία . Ο χρόνος ξανάρχισε να κυλάει κανονικά και το katana μου είχε σταματήσει ένα μόλις εκατοστό πάνω απ’ το στήθος του . Δεν μπόρεσα να το κάνω . Ή καλύτερα δεν ήθελα να το κάνω . Δεν υπήρχε λόγος . Κατάλαβα πως δεν θα βοηθούσε σε τίποτα η εκδίκηση . Αντίθετα , θα έκανε τα πράγματα χειρότερα . Το τοπίο είχε πλέον καθαρίσει . Το μυαλό μου είχε απελευθερωθεί από στενοχώριες και επιθυμίες για θάνατο και εκδίκηση . Ήμουν για μια ακόμα φορά στον ρόλο του παιδιού . Τον ρόλο που εδώ και ένα χρόνο είχα σταματήσει να παίζω . Θυμήθηκα πως πρέπει να έχω αρχές και συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν το τελευταίο μάθημα του θείου μου καθώς και η κληρονομιά του . Δεν θα προδώσω ποτέ αυτά που μου έμαθε . Και ένα απ’ αυτά , τελικά , είναι πως η αφαίρεση μιας ζωής πρέπει να είναι πάντα η τελευταία λύση και πράξη προς αποφυγήν . Ήμουν πολύ κοντά να βυθιστώ στο σκοτάδι αλλά κατάφερα και είδα το φως . Και είμαι περήφανος γι’ αυτό . Σηκώθηκα με χαμόγελο και είπα :
- Αντίο . Δεν σε συγχωρώ . Απλά δεν είμαι σαν εσένα . Αντίο προδότη , αντίο δολοφόνε .
Δεν πρόλαβε να μιλήσει . Ούτε καν να αρθρώσει κάτι . Είχε μείνει κι αυτός άναυδος . Του γύρισα την πλάτη και έφυγα . Βγήκα απ’ το σπίτι και πήγα πίσω στου Zero . Για πρώτη φορά ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω . Θα συνέχιζα την προπόνηση και σε έξι χρόνια , στα δεκαεπτά μου , θα έβγαινα στη θάλασσα . Ναι , αυτό θα έκανα . Και έτσι έγινε .

Όνομα:Spartakos The Captain
Haki Points:
Player of the Month Points: 10
Beli: 30.000 +3.000(Παρελθόν)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις:Φοβερή ιστορία!Θα δηλωθεί ως υποψήφια ιστορία για τον Ιανουάριο!