[Τέλος-Παρελθόν] Αναμνήσεις ενός περιπλανώμενου

Ήταν πρωί. Μια όμορφη μέρα με αρκετά καλό καιρό, ήπιο κλίμα χωρίς ιδιαίτερη ζέστη ή κρύο. Ο ουρανός είχε βέβαια κάποια σύννεφα τα οποία συνέχιζαν το ταξίδι τους, σιγά σιγά. Ο ήλιος δεν ήταν ιδιαίτερα αισθητός αλλά παρόλο αυτού η μέρα ήταν φωτεινή με ένα μικρό θαλάσσιο αεράκι να δροσίζει τον τόπο.
Ένα νησί χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη έκταση αλλά ούτε μικρό. Το νησί του βασιλείου Goa.
Τοποθετημένη στην μέση του νησιού περίπου βρισκόταν η πρωτεύουσα αυτού, περιφραγμένη από μεγάλα τείχη. Εκτός από την μεγάλη πόλη αξιοσημείωτο ήταν και το μεγάλο βουνό Corvo γεμάτο από κινδύνους λόγω των επικίνδυνων ζώων όπως τίγρεις, κροκόδειλους, αρκούδες ακόμα και φίδια. Ανάμεσα από το βουνό βρισκόταν ένα δάσος, από το οποίο και μετά ακολουθούσε ένας μεγάλος σκουπιδότοπος που επέφερε αρρώστιες και ήταν γεμάτος από εγκληματικότητα. Ο ήλιος συνήθως έδινε μια ιδιαίτερη και χειρότερη μυρωδιά σε εκείνη την περιοχή, οπότε ο συγκεκριμένος καιρός ευνοούσε τους ανθρώπους που περνούσαν από εκεί.
Ανατολικότερα, ένα μικρό χωριό έκανα την εμφάνισή του. Μικρό που δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και βρισκόταν μακριά από την πόλη του Goa.

Κοντά στον σκουπιδότοπο, μια μορφή έκανε την εμφάνισή της. Μια κοπέλα γύρω στα 20 της, με μέτριο ανάστημα και σκυθρωπό βλέμμα. Φορούσε μια μαύρη κάπα που κάλυπτε το ένδυμά της. Οι άνθρωποι που βρισκόντουσαν εκεί δεν της δώσανε ιδιαίτερη σημασία, ήταν αρκετά απασχολημένοι στο να σχεδιάζουν πώς να εισβάλλουν στο βασίλειο. Αρκετοί στεκόντουσαν μπροστά από την μεγάλη πύλη, με βλέμματα γεμάτα δίψα για λεφτά και φαί.
Η κοπέλα σούφρωσε την μύτης δημιουργώντας μια έκφραση ξινίλας -όπως θα το λέγαμε καθημερινά-. Η έντονη μυρωδιά των σκουπιδιών την είχε φαίνεται πειράξει σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που βρίσκονταν εκεί που την είχαν συνηθίσει.

Πάλι καλά που δεν έχει βγει και ακόμη ο ήλιος, σκέφτηκε από μέσα της και κάθισε σε μια γωνία παρακολουθώντας τις κινήσεις των φτωχών κατοίκων του νησιού.

Καθώς παρατηρούσε σιωπηλή τους ανθρώπους γύρω της και την κατάστασή της, θυμήθηκε την δικιά της πατρίδα. Ένα χωριό σε ένα μικρό νησάκι, άγνωστο που δεν του δινόταν πολύ σημασία. Δεν είχαν πατήσει για χρόνια πειρατές στο νησί, δεν ήταν πλούσιο οπότε δεν τους δινόταν τροφή για λάφυρα, θησαυρούς και φαγητό. Γι' αυτό τον λόγο οι marines δεν του δίνανε ιδιαίτερη προσοχή και προστασία. Το θεωρούσαν ασήμαντο, άλλωστε είχανε μεγαλύτερες σκοτούρες από ένα νησάκι με δυο-τρία χωριά.
Το νησί ήταν σχετικά φτωχικό. Η γη της δεν ήταν ιδιαίτερα εύφορη, δεν τους έδινε καρπούς για επιβίωση και περιορίζονταν στα άγρια ζώα του δάσους τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι όμως ήταν εκπαιδευμένοι. Το δάσος ήταν ανεξερεύνητο στο μεγαλύτερο μέρος τους οπότε δεν μπορούσανε να βρούνε και ιδιαίτερη τροφή εκεί. Ήταν ένα πρόβλημα γι' αυτούς αλλά τα βγάζανε πέρα.

Η εξερεύνηση του δάσους είχε αρχίσει να μπαίνει στις ζωές τους.
Τα παιδιά ίσως ήταν τα πιο τολμηρά από όλους. Ακολουθούσαν όσους μεγάλους με θάρρος κατοίκους πηγαίνανε στο δάσος για κυνήγι. Μπορεί να ήταν ο ενθουσιασμός το ότι θα κυνηγήσουν, η δίψα τους για φαί ή ακόμη και για να κοκορευτούν ότι κατάφεραν να πιάσουνε κάτι. Ένα από αυτά ήτανε και η Mako. Ως η μεγαλύτερη από τα αδέρφια της, ακολουθούσε τον θείο της, έναν από τους δυνατούς του χωριού, στο κυνήγι των άγριων ζώων για να δώσει στην οικογένειά της τα απαραίτητα, τουλάχιστον το φαγητό.
Η οικογένειά της ήταν πολυμελής. Είχε αποκτήσει δυο αδερφάκια, δίδυμα. Και τα δύο αγοράκια, τα οποία σιγά σιγά κάνανε περισσότερες ζημιές. 5χρονών και τα δύο, αγόρια στην ανάπτυξη.
Η ίδια κόντευε σιγά σιγά τα 14. Ένιωθε μεγάλη πια, έτοιμη να προστατεύσει τα αδέρφια της και την μητέρα της σε ότι και αν γινόταν.

Βοηθούσε όσο μπορούσε στις δουλειές του σπιτιού. Με το κυνήγι με τον θείο της είχε καταφέρει να προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή στην οικογένειά της αφού είχαν μαζέψει αρκετά αποθέματα στην αποθήκη της για τις ανάγκες τους αλλά και για ώρα ανάγκης. Διατηρούσε μια καλή σχέση με την οικογένειά της και τους συγγενείς.
Όμως, έλειπε από την ζωή της ίσως ένα από τα πιο σημαντικά άτομα. Ο πατέρας της. Μετά την γέννηση των διδύμων, ο πατέρας της ξαφνικά είχε εξαφανιστεί.

Και γιατί το έκανε αυτό αναρωτιέμαι, σκέφτηκε κοιτώντας τον ουρανό. Ο καιρός είχε αρχίσει σχετικά να αλλάζει προς το καλύτερο. Ίσως ο ήλιος θα έβγαινε σιγά σιγά. Χαμήλωσε το κεφάλι της και το σκέπασε με την κουκούλα της κάπας της.

Γιατί άραγε έφυγε ο πατέρας της; Ναι, ήταν ξαφνικό για την οικογένειά της. Ξαφνικό για τους συγγενείς της που τέθηκαν να βοηθήσουν την μητέρα της και τα νεογέννητα. Ήταν αρκετά μικρή τότε, μόλις 9 χρονών. Όση βοήθεια μπορούσε να παρέχει, την έδινε. Αλλά οι μεγαλύτεροι ήξεραν καλύτερα από αυτήν.

Έσκασε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό της στην ανάμνηση της στιγμής της γέννησης των δύο αδερφών της.
Δύσκολη στιγμή για την μητέρα της, αλλά ίσως από τις πιο όμορφες στιγμές που είχε ζήσει. Να έρχονται στον κόσμο δύο από τα πιο σημαντικά άτομα γι' αυτήν. Τόσο μικρά, που φοβάσαι να τα κρατήσεις. Το κλάμα τους τόσο δυνατό που μπορεί να σου πάρει τα αυτιά, όπως έλεγε ο θείος της, αλλά και τόσο αξιαγάπητο. Στιγμή, τόσο τρυφερή που δεν θα ήθελε να σβηστεί από την μνήμη της σε αντίθεση με άλλες.

Αυτό που σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή ήταν το πόσο ωραία θα ήταν να βρισκόταν και ο πατέρας της μπροστά σε όλο το σκηνικό. Σαν μια οικογένεια. Θα κρατούσε το χέρι της μητέρας της και θα την εμψύχωνε, να μην φοβηθεί. Σε αντίθεση με την σκηνή που είχε παρακουλουθήσει. Μεν όμορφη, αλλά με ένα κενό. Ένα μικρό κενό, μια καρέκλα άδεια δίπλα από το κρεβάτι της μητέρας της αλλά τόσο σημαντικό για την ίδια.

Κούνησέ το κεφάλι σαν να αρνιόταν κάτι, θέλοντας να προχωρήσει την μνήμη της παρακάτω. Να μην θυμάται την επιθυμία της παρουσίας του πατέρας της. Γιατί αυτό που την έκανε να νιώθει έτσι δεν ήταν η απουσία του, αλλά τα γεγονότα που έζησε αργότερα.

Καθώς μεγάλωναν και τα μικρά και αυτή, το χωριό είχε αρχίσει να ανθίζει. Όλοι οι κάτοικοι πια είχαν αρχίσει την προσπάθεια καταβολής βοήθειας προς την κοινότητα. Έψαχναν μέρη για καλλιέργεια, αναπτύχθηκε η ξυλουργεία του χωριού και των διαφόρων επαγγελμάτων επεξεργασίας ξύλου. Είχαν περισσότερο φαγητό και μάλιστα είχαν εξημερώσει κάποια ζώα.
Η ανάπτυξη των πολεμικών τεχνών του ήταν ίσως το πιο σημαντικό το οποίο συνέβη στο χωριό τους. Η τεχνική του καράτε είχε αναπτυχθεί στο χωριό τους.
Οι κάτοικοι ήταν ιδιαίτερα φιλικοί μεταξύ τους, είχαν αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους. Ένα συν για την επικοινωνία των ανθρώπων που ζούσανε εκεί.

Ένα μικρό νησί, αλλά γνωστό για τις τεχνικές του πια. Γνωστό για τις τεχνικές καράτε του το οποίο προσέγγιζε πολύ κόσμο.

Η άνθησή τους όμως επέφερε και την ανάλογη φήμη προς τους ταξιδευτές των θαλασσών. Και ακόμη περισσότερο των πειρατών. Με την σχετικά προσβάσιμη θέση του νησιού ήταν εύκολο να το επισκεφτούν. Αρχικά, οι πρώτοι επισκέπτες του νησιού ήταν κάτοικοι άλλων νησιών κυρίως για εμπόριο προϊόντων που χρειάζονταν ο καθένας από αυτούς. Η ανάπτυξη εμπορίου ευνοούσε την οικονομία του νησιού και ο πλούτος όλο και μεγάλωνε.
Μεγαλύτερος στόχος για τους πειρατές που κυκλοφορούσαν στην θάλασσα με στόχο αυτά τα μικρά νησιά και τα πλούτη τους, όσα είχανε τουλάχιστον. Ακόμη και αν οι άνθρωποι εκεί ήταν ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι.

Και χειρότερο από όλα, ήταν η έλλειψη στρατού ή κάποιας άμυνας που να προσφέρει την ασφάλεια του νησιού και των κατοίκων του. Δεν ήταν ανήμποροι στο να αμυνθούν με τις τεχνικές που είχαν αναπτύξει, αλλά είναι διαφορετικό να υπάρχει ένα στρατός ώστε να μπορέσουν να αμυνθούν καλύτερα στους άγριους και βάρβαρους πειρατές που θα εμφανιζόντουσαν από το πουθενά διψασμένοι για αίμα και χρήμα.

Ο φόβος και ο τρόμος τους ήταν αυτός. Ο φόβος και τρόμος του κάθε κατοίκου. Κάθε κατοίκου που δεν γνώριζε πώς να αμυνθεί. Κυρίως στα γυναικόπαιδα.
Και αυτός ο ίδιος μια μέρα εμφανίστηκε στο λιμάνι του νησιού τους.
Από μακριά φάνηκαν τέσσερις μαύρες πειρατικές σημαίες προειδοποιώντας τους κατοίκους για την άφιξή του. Πανικός είχε εμφανιστεί στα πρόσωπα των κατοίκων που προσπαθούσαν να κρύψουν ότι πολυτιμότερο είχανε, τα παιδιά τους και τις ζωές τους. Επικρατούσε μια σύγχυση σε όλο το χωριό. Άνθρωποι τρέχανε πάνω κάτω στους δρόμους πανικόβλητοι αρπάζοντας ότι βρίσκανε από τα υπάρχοντά τους, μέχρι και κότες, κόκορες, και ότι ζώο είχανε. Τραγικοκωμική εικόνα.

Η Mako στεκότανε μπροστά από την πόρτα του σπιτού της. Κοιτούσε τους συμπολίτες της να προσπαθούν να ξεφύγουν, να τρέχουνε προς το δάσος. Τα μεγάλα μάτια της κοιτούσανε με αγωνία γύρω της, παρακολουθώντας κάθε κίνηση των γύρω της.

Οι πειρατές όλο και πλησιάζανε προς το χωριό. Όλο και όλο πιο κοντά.Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που ένιωθε ότι την άκουγε. Χτύπος δυνατός αλλά και γρήγορος. Μόνο που άκουγε τα βήματα των πειρατών ο φόβος της μεγάλωνε. Εκτός από το κυνήγι, δεν γνώριζε τίποτα άλλο. Το να μάθει καράτε δεν ήταν στις ευκαιρίες που της είχανε εμφανιστεί.
Και κάθε τόσο κοιτούσε μέσα στο σπίτι της για την οικογένεια της που ετοιμαζόταν να φύγει. Η ματιά της γυρνούσε κάθε τόσο προς το μονοπάτι που οδηγούσε στο χωριό. Η αγωνία της ήταν να καταφέρουν να ξεφύγουν η μητέρα της και τα αδέρφια της. Όλοι προσπαθούσανε να στείλουν τον άμαχο πληθυσμό προς το δάσος.

-Και γιατί σε εμάς; σκέφτηκε από μέσα της η κοπέλα. Δεν ήθελε να αποδεχθεί το γεγονός της άφιξης αυτών των πολύ ευπρόδεκτων επισκεπτών.
Η μητέρα της βγήκε από το σπίτι τραβώντας τα δύο μικρά αγόρια. Ήδη είχανε αρχίσει να κλαίνε. Τόσο οδυνηρό κλάμα δεν είχε ξαναδεί. Και ούτε θα ήθελε ξανά. Η μικρή χάιδεψε τα κεφάλια τους προσπαθώντας να τα καθησυχάσει. Η μητέρα της την κοιτούσε με αγωνία.
Τα λόγια που ήθελε να πει ξέφυγαν από τα χείλια της. Αν ήταν ο πατέρας της εκεί, η νεαρή έφηβη Mako δεν θα καθότανε με τους μεγάλους κοντά στο χωριό για να προστατέψει τις περιουσίες τους.

Η απάντηση της ήρθε κατευθείαν. Το να σκέφτεται κάποιος σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές κάτι το οποίο έχει μείνει στο παρελθόν δεν είναι ό,τι καλύτερο. Γιατί να σκεφτεί κάποιον ο οποίος έφυγε εδώ και χρόνια; Την αγκάλιασε λέγοντας της να προστατέψεις τους μικρούς. Αυτοί ήταν το ότι πιο σημαντικό εκείνη τη στιγμή.

Η σχετικά νέα γυναίκα πήρε τους μικρούς και άρχισε να τρέχει προς το δάσος στο οποίο είχανε κατευθυνθεί και οι υπόλοιποι. Κοιτούσε με την άκρη του ματιού της την κόρη της που περίμενε με τους υπόλοιπους του χωριού τους πειρατές, σχετικά κρυμμένοι μεν οι περισσότεροι από αυτούς. Αυτό που ήθελαν ήταν ίσως μια διαπραγμάτευση μαζί τους.
Δεν το καταλάβαινε. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ πειρατές στην ζωή της αλλά είχε ακούσει τόσο και είχε διαβάσει τόσα.

Βάρβαροι που δεν τους ένοιαζε τίποτα εκτός από το χρήμα, το πιοτό και τις γυναίκες. Δεν τους ένοιαζε αν ο άλλος παρακαλούσε για την ζωή του, παρακαλούσε να το αφήσουνε για λίγα χρήματα. Δεν τους ένοιαζε τίποτα. Απλά η καλοπέραση και η φήμη της. Αυτό γνώριζε για αυτούς τους ανθρώπους. Και τι θα κάνανε για να τους σταματήσουνε; Διαπραγμάτευση; Κάτι τέτοιο είχε πάρει το αυτί της. Να τους αντιμετωπίσουν; Με τίποτα. Δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό. Κούνησε το κεφάλι της δείχνοντας το πόσο άσχημη ιδέα της φαινότανε.

Μα τόσο άσχημο σχέδιο βλέποντας την εμφάνιση των πειρατών. Τρόμαζε στην ιδέα να εμφανιζότανε μπροστά τους. Η εμπειρία της, η ηλικία της δεν έφτανε αυτούς τους άνδρες που ήταν τυραννημένοι από τις κακουχίες της θάλασσας και είχανε περάσει πολλά. Ζωή συνέχεια με μάχες, πώς θα μπορούσαν να τους αντιμετωπίσουν; Πώς; Αυτή η λέξη περνούσα συνέχεια από το μυαλό της. Σαν να περνούσε συνέχεια μπροστά από τα μάτια της. Λες και είχε κολλήσει αυτή η λέξη στο μυαλό της.

Αυτό ήταν απολύτως λογικό. Λογικό για την ηλικία της, λογικό γιατί δεν είχαν την δύναμη να τους αντιμετωπίσουν. Γιατί να μην ξεφύγουν και οι ίδιοι προς το δάσος; Θα μπορούσανε να σώσουν τις ζωές τους και να είναι μαζί με τους δικούς τους ακόμη και αν τα σπίτια τους καταστρέφονταν και τα υπάρχοντά τους εξαφανίζονταν. Σιγά σιγά θα το ξαναέφτιαχναν το χωριό.

Οι πειρατές όλο και πλησίαζαν στο χωριό. Η μορφή τους; Τρομακτική. Οι περισσότεροι άπλυτοι με εμφανή σημάδια από τις κακουχίες της θάλασσας και των περιπετειών τους. Οι περισσότεροι αξύριστοι με αποτέλεσμα τα μούσια τους να έχουν μεγαλώσει αρκετά. Τα ρούχα τους με έντονα σχισίματα είτε σε παντελόνι είτε στις μπλούζες τους. Αρκετοί ήταν αυτοί που ήταν ξυπόλυτοι και χωρίς μπλούζες. Βρώμικα, ταλαιπωρημένα σώματα αλλά που δεν το έβαζαν κάτω στο να αποκτήσουν περισσότερο χρήμα.

Το έβλεπε στα μάτια τους. Η δίψα για τα άψυχα υλικά πράγματα, η δίψα γι' αυτό το καταραμένο χρήμα που δημιουργήθηκε για συναλλαγές σαν να διαγραφόταν στα μάτια τους και στις εκφράσεις των προσώπων τους. Μόνο τα πλατιά χαμόγελά τους και το έντονο βλέμμα που κοιτούσε γύρω στο χωριό για να εξετάσει τον πλούτο του έδινε την αίσθηση στην κοπέλα το πόσο βίαιοι θα μπορούσανε να γίνουν. Μόνο για το χρήμα.

Χρήμα. Μια λέξη που μίσησε εκείνη τη στιγμή.

Δεν μπορούσε να σκεφτεί τι θα μπορούσε να συμβεί μέσα στο χώρο του χωριού. Αιματοχυσία; Παράδωση των υπαρχόντων τους; Δεν ήξερε. Τα μάτια της παρακολουθούσαν προσεκτικά τα βήματα των πειρατών. Μερικοί από αυτούς είχαν σημάδια μέθης στο περπάτημά τους, στην φωνή τους ακόμη και στο πρόσωπό τους. Κόκκινοι με ένα βλέμμα απλανές και ένα χαμόγελο που δεν είχε αιτία.

Χρήμα και πάλι χρήμα.

Οι πειρατές τους εντόπισαν. Το πλατύ τους χαμόγελο μεγάλωσε. Θα ορκιζόταν ότι είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά τους, σαν δαίμονες που ήρθαν να τους κατασπαράξουν. Σαν δαίμονες που ήρθανε να τους αφανίσουν. Σαν δαιμόνια που ήθελαν να τους καταστρέψουν τη ζωή.
Χωρίς να το καταλάβει, οι κάτοικοι του χωριού άρχισαν να αντιστέκονται στους πειρατές. Άρχισε μια μάχη μεταξύ τους. Με μειονέκτημα φυσικά αφού οι εχθροί ήταν οπλισμένοι με σπαθιά και πιστόλια. Αλλά ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν. Μα γιατί να στοχεύσουν ένα πολιτισμένο νησί σαν και αυτό; Από ό,τι διάβαζε και από ό,τι άκουγε στόχευαν χωριά τα οποία ήταν ανήμπορα να αντεπιτεθούν. Και όπως τους είδε δεν είχαν ιδιαίτερα μεγάλη αριθμητική δύναμη.

Γρήγορα όμως η σκέψη της αναιρέθηκε. Άρχισαν να αυξάνονται. Σαν μυρμήγκια που ερχόντουσαν να μαζέψουν το φαΐ τους. Διψώντας για μάχη γι' αυτό. Έβλεπε να πέφτουν κλωτσιές, μπουνιές. Οι δικοί τους προσπαθούσανε να τους διώξουν κάνοντας μια επίδειξη της δύναμης που μπορεί να αποκτήσει κάποιος με την τεχνική του καράτε. Η αλήθεια είναι ότι για μια στιγμή - μόνο μία στιγμή - οι πειρατές ξαφνιάστηκαν και έκαναν λίγο πίσω. Για λίγα δευτερόλεπτα. Για λίγα μόνο. Χάρηκε τόσο σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα.

Αλλά ξαφνικά ένιωσε κάτι στο πρόσωπό της. Κάτι υγρό, κάτι αλμυρό και αηδιαστικό στην γεύση που έτρεχε στο στόμα της. Δεν κατάλαβε τίποτα εκείνη τη στιγμή. Έβλεπε ένα από τους κατοίκους να πέφτει σιγά σιγά προς τα πίσω. Ένα μαχαίρι φαινόταν στην πλάτη του άνδρα. Ένα ολοκόκκινο μαχαίρι που έσταζε. Έπεσε μπροστά ακριβώς στα μάτια της. Το βλέμμα του ήταν ξαφνιασμένο. Γύρω του είχε σχηματιστεί μια λίμνη αίματος. Τα χέρια της τρέμανε. Έτρεμε ολόκληρη στην θέα του σκοτωμένου άνδρα. Η έκφραση του σηκώθηκε η τρίχα ήταν κυριολεκτική στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Κάτι έδιωχνε το κόκκινο υγρό από το πρόσωπό της. Κάτι επίσης αλμυρό. Κάτι που κυλούσε πιο γρήγορα πάνω στα μάγουλά της. Αλμυρό. Δεν σκεφτόταν τίποτα εκείνη τη στιγμή. Κοιτούσε μόνο τον άνδρα που κείτονταν στο έδαφος με ένα βλέμμα αχανές, ένα βλέμμα έκπληξης, τρόμου. Δεν καταλάβαινε τι γινόταν γύρω της. Η ένταση της μάχης είχε κορυφωθεί. Και μάλιστα οι κάτοικοι άρχισαν να αντιστέκονται με πάθος.

Αλλά δεν έδινε καμιά σημασία. Η σκηνή είχε καρφωθεί στο μυαλό της και συνέχισε να κοιτάζει το πτώμα. Σαν να είχε πετρώσει στο σημείο εκείνο και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ένα κορίτσι μέσα στην μέση της μάχης με αόριστο βλέμμα. Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί σε εκείνο το σημείο αν οι κάτοικοι του χωριού δεν είχαν αρχίσει να πιέζουν τους αντιπάλους τους. Είχαν θυμό μέσα τους. Άλλωστε χάσανε έναν φίλο τους. Και θα έχαναν και τις δικές τους ζωές. Και την ζωή τους στο χωριό αλλά και τις οικογένειές τους.

Ξαφνικά οι πειρατές άρχισαν να υποχωρούν. Οι κινήσεις του γινόντουσαν όλο και πιο αμυντικές. Αλλά δεν ήταν ότι τους πίεζαν ιδιαίτερα. Είχαν υπεροχή άλλωστε. Από ό,τι θεώρησαν και οι κάτοικοι τους δόθηκε μια εντολή από τα άτομα που βρισκόντουσαν πιο πίσω από τους πειρατές που τους επιτέθηκαν. Ή έτσι τουλάχιστον υπέθεταν.

Η Mako αργά αργά λύγιζε τα γόνατά της με αποτέλεσμα να αγγίξουν το σκληρό χώμα. Δεν ένιωσε πόνο από τις πέτρες που βρισκόντουσαν σε εκείνα τα σημεία και τα μικρά χαλίκια. Δεν έδινε σημασία στο περιβάλλον γύρω της. Ακούμπησε με το δεξί της χέρι το χώμα και σιγά σιγά έμπηξε τα δάχτυλά της μέσα στο σκληρό χώμα. Το αριστερό χέρι ακουμπούσε το αίμα που είχε αρχίσει να στεγνώνει πάνω στο μάγουλό της. Τα δάκρυά της είχαν σχεδόν σταματήσει αλλά άλλωστε δεν κατάλαβε πότε άρχισαν να πέφτουν γρήγορα πάνω στο πρόσωπό της. Μύριζε το αίμα και της ερχόταν μια αίσθηση αηδίας. Μια αίσθηση αναγούλας. Αλλά ούτε σε αυτό έδωσε σημασία.

Άγγιξε το νεκρό σώμα που βρισκόταν μπροστά της. Η θερμοκρασία του είχε πέσει αλλά ήταν ακόμα σχετικά ζεστός. Άγγιξε σιγά σιγά τα μάτια του και τα έκλεισε απαλά. Δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο να σκοτώνεται. Ζώα ναι, αλλά άνθρωπο όχι. Γρατζουνιές, χτυπήματα, όλα αυτά για τα οποία παραπονιόταν μικρή της φαινόταν γελοία εκείνη τη στιγμή. Ένας άνθρωπος θυσιάστηκε για να σώσει το χωριό. Τους ανθρώπους του. Την οικογένειά της. Την ίδια.

Έβγαλε έναν λυγμό και κουλουριάστηκε μπροστά από το πτώμα. Δεν μπορούσαν να την κάνουν τίποτα άλλωστε στο σημείο που βρισκότανε. Το σώμα που βρισκόταν μπροστά της δεν ήταν άγνωστο. Ήταν γνώριμο και μάλιστα ίσως από τα άτομα που εμπιστευόταν περισσότερο. Ο αδερφός της μητέρας της. Έκλαιγε με λυγμούς ώσπου ακούστηκε ένας δυνατός κρότος ξύλου όταν σπάει.

Ένας από τους αντιπάλους τους πολεμούσε με έναν από τους δυνατούς του χωριού με αποτέλεσμα καθώς γινόταν η μάχη να σπάσει ένα μεγάλο ξύλο από ένα σπίτι που βρισκόταν κοντά σε εκείνο το σημείο. Ο μεγαλόσωμος άνδρας καθώς γινόταν η αναμέτρηση τους έσπασε ένα σημείο αυτού. Αλλά καθώς η Mako παρατηρούσε τις κινήσεις τους συνειδητοποίησε κάτι.

Ο συγκεκριμένος άνδρας ήταν γνώστης της πολεμικής τους τέχνης. Ξαφνιάστηκε. Σκούπισε με το χέρι της τα δάκρυά της και κοιτούσε περίεργη τις κινήσεις του. Δεν πολεμούσε με κάποιο όπλο αλλά αμύνονταν και ανταπέδιδε με κινήσεις του καράτε. Είχε μείνει άφωνη. Ο άνδρας αυτός ήταν πειρατής. Αλλά η γνώση που διαπίστωσε ότι είχε ο τύπος σήμαινε ότι καταγόταν από το νησί τους.

Τον παρατηρούσε καλά. Ξανά και ξανά. Όσο τον κοιτούσε της θύμιζε τον πατέρα της. Η εμφάνισή του. Το πρόσωπό του που έμοιαζε καθαρά με του πατέρα του. Και άλλο σοκ δεν τον περίμενε εκείνη τη στιγμή. Το στόμα της άνοιγε θέλοντας να κραυγάξει και να φωνάξει το όνομά του πατέρα της. Να τον φωνάξει πατέρα. Αλλά παρατήρησε κάτι. Ο άνδρας είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά. Από όσο τον θυμόταν. Θυμόταν τα μάτια του, την χαρακτηριστική του γαμψή μύτη και τα μακριά καστανά μαλλιά του. Απόρησε.

Αλλά μετά θυμήθηκε. Η μητέρα της πάντα της έλεγε ιστορίες για τον πατέρα της. Για να μην τον μισήσει όταν μεγαλώσει. Για να μην τον μισήσει που έφυγε. Και ανέφερε ότι ο πατέρας της είχε έναν αδερφό. Έναν αδερφό που ταξίδευε όλη την ώρα στην θάλασσα. Αλλά ποιος θα φανταζότανε για ποιο λόγο ταξίδευε όλη την ώρα. Και ήρθε στην πατρίδα για ποιο λόγο; Για να καταστρέψει το χωριό;

Δεν πίστευε στα μάτια της. Το σκεφτότανε και τον ξανασκεφτόταν. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Πόσες φορές είχε σκεφτεί αυτή τη λέξη εκείνη την μέρα. Κούνησε το κεφάλι της για να συνέλθει. Έπρεπε και αυτή να κάνει κάτι. Και όχι να στέκεται μπαίνοντας στα πόδια των άλλων. Δεν ήξερε καράτε, δεν είχε καταφέρει να μάθει την πολεμική αυτή τέχνη με την ενασχόληση με το σπίτι. Άρπαξε ένα μεγάλο ξύλο και έτρεξε κατά πάνω στον άνδρα αυτόν που της θύμιζε τόσο τον πατέρα της. Βοήθησε τον συμπατριώτη της να τον βάλουνε κάτω ο οποίος κατάφερε να τον κάνει να χάσει τις αισθήσεις του.

Οι πειρατές πανικοβλήθηκαν. Για ποιο λόγο; Πειρατές ήταν. Και σύντροφός τους να χάνανε, μα και τον αρχηγό τους να χάνανε. Ήτανε πειρατές. Δεν θα είχαν λόγο να αντιδράσουν έτσι, σκέφτηκε από μέσα της και τον μετέφερε στην άκρη. Έριχνε κλεφτές ματιές στους πειρατές που υποχωρούσαν στέλνοντας σήματα μεταξύ τους και κάθε τόσο την κοιτούσαν καθώς κρατούσε τον αναίσθητο άνδρα.

Μια σκιά φάνηκε να πλησιάζει προς την ομάδα των πειρατών. Όλο και πλησίαζε και η καρδιά της χτυπούσε όλο και δυνατότερα. Ένα ψηλός άνδρας με μακριά καστανά μαλλιά μέχρι την μέση εμφανίστηκε. Δεν φαινόταν ιδιαίτερα ποιος ήταν. Κοίταξε το ανάστημά του. Και αν δεν ήταν αυτός ο πατέρας μου τότε είναι σίγουρα αυτός που πλησιάζει, σκέφτηκε χωρίς να παίρνει τα μάτια της από πάνω του. Τον κοιτούσε επίμονα.

"Δώσε πίσω τον άνδρα που κρατάς," ακούστηκε η βραχνή φωνή του.

Κοίταξε τους δικούς της που της έγνεφαν να το δώσει πίσω. Σιγά σιγά άρχισε να σέρνει το σώμα προς το σημείο που στεκόταν ο ψηλός άνδρας. Ήθελε και δεν ήθελε να δει το πρόσωπό του. Άραγε αν ήταν αυτός, που το πίστευε αυτό, θα την αναγνώριζε; Άλλωστε όλο έτσι γίνεται στα βιβλία που διάβαζε. Ο χαρακτήρας, ο άνθρωπος που εμφανίζεται από το πουθενά είναι πάντα κάποιος που επιζητείς πολύ, που σου έχει αφήσει ένα κενό.

Πλησίασε όλο και πιο πολύ και άφησε το σώμα μπροστά του κοιτάζοντάς τον. Δεν ήταν τόσο ψηλός όσο φαινότανε. Η ίδια ήταν βέβαια 14, αλλά το ύψος της ήταν μεγαλύτερο από το κανονικό που θα έπρεπε να έχει ένα κορίτσι της ηλικία της. Τον κοιτούσε επίμονα. Άρπαξε την κάπα που φορούσε για να φανεί καλύτερα η μορφή του. Αυτή της η κίνηση τον εξαγρίωσε με αποτέλεσμα να δεχθεί μια δυνατή γροθιά στο πρόσωπό της. Δεν έπεσε κάτω αλλά μια δεύτερη φορά θα την έκανε να σωριαστή κάτω. Μια τέτοια κίνηση τον εξαγρίωσε ή μήπως νόμιζε ότι σκοτώσανε τον σύντροφό του;

Χωρίς δεύτερη σκέψη καθώς θα δεχότανε ακόμη μία από τις δυνατές γροθιές του άρπαξε ένα από τα σπαθιά των πειρατών που βρισκόταν λίγο πιο δίπλα της -ναι, ήταν τυχαίο- και το έμπιξε στο μέρος της καρδιάς τους. Δεν κατάλαβε τι έκανε. Αυτοάμυνα. Αλλά ήταν μια μικρή επίθεση; Χρησιμοποίησε όπλο. Σκότωσε άνθρωπο. Μια πράξη που πριν από -πόση ώρα να ήταν- λίγο θεωρούσε απάνθρωπη. Η πρώτη της αντίδραση ήταν αυτή;

Ο άνδρας έπεσε στα γόνατά του. Εύηχε δυνατά. Αίμα κατέληξε να βγει από το στόμα του. Το έφτυσε με απέχθεια γι' αυτό. Ιδρώτας έπεφτε κάτω στο χώμα. Μα τόσο δυνατά τον χτύπησε; Ναι, τον είχε χτυπήσει δυνατά και ούτε που κατάλαβε πώς. Έμεινε να τον κοιτάζει. Σαν χαζή θα έλεγε κανείς, αλλά περίμενε να δει την αντίδρασή της.

Ένα χαμόγελο διαγράφτηκε στο πρόσωπό του, απ' όσο φαινότανε πίσω από τα μακριά μαλλιά του. Δεν σκέφτηκα ότι θα πέθαινα εδώ και με αυτόν τον τρόπο, της είπε. Δεν θυμόταν τη φωνή του πατέρα της οπότε δεν μπορούσε να συγκρίνει. Ο άνδρας είχε αγκαλιάσει την περιοχή της κοιλιάς του με το ένα του χέρι και με το άλλο προσπαθούσε να κρατηθεί για να μην σοριαστεί στο χώμα. Στο σκληρό αυτό χώμα. Τον κοιτούσε επίμονα. Περίμενε ότι αυτός θα ήταν αλλά δεν το ήθελε εκείνη τη στιγμή.