[Τέλος-Παρελθόν] Αναμνήσεις ενός περιπλανώμενου

Έκανε μια κίνηση με το χέρι του και οι πειρατές άρπαξαν κάποια από τα πράγματα που βρισκότανε έξω από τα σπίτια και φύγανε προς τα πλοία τους παίρνοντας και το σώμα του άνδρα που πριν από λίγο είχαν αναισθητοποιήσει. Να συνεχίσουν τις περιπέτειες τους ακόμη και αν αυτός πέθαινε. Άρχισε να γέρνει προς τα πλάγια. Στο ζωνάρι του είχε τρία μαχαίρια με τα οποία θα μπορούσε να την είχε σκοτώσει αν δεν έτρεχε τόσο πολύ αίμα από το σημείο εκείνο. Δεν είχε πετύχει την καρδιά του αλλά του είχε κάνει σοβαρή ζημιά. Όλοι κοιτούσαν άφωνοι.

Τον αναγνώρισε. Ο ίδιος ήτανε. Ο πατέρας που την γέννησε. Ο πατέρας που τον έζησε για λίγα χρόνια. Η ίδια του το είχε κάνει αυτό. Έμπιξε σπαθί στον ίδιο της τον πατέρα. Πατροκτόνος. Έσπρωξε τα μαλλιά από το πρόσωπό του. Ο ίδιος προς στιγμήν γούρλωσε τα μάτια. Ένα πικρό σαρκαστικό χαμόγελο ακολούθησε την έκφρασή του.

"Δεν το μετάνιωσα που σας άφησα. Άλλωστε αυτό ήθελα να κάνω και φυσικά το είχε και το γονίδιό μου. Μητέρα που αγαπούσε αφάνταστα τη θάλασσα και την πειρατική ζωή. Γι' αυτό και ο πατέρας έμεινε πάλι μόνος. Της μοιάζεις της γιαγιάς σου. Δεν το μετανιώσω. Ξέρω τι θα μου πεις. Έφυγα. Εξάλλου ποτέ δεν αγάπησα την μητέρ..."

Και αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια.
Δεν έκλαψε. Δεν ήταν ότι στέρεψε από δάκρυα. Αλλά δεν ένιωθε εκείνη τη στιγμή συμπάθεια για το νεκρό πατέρα της που βρισκότανε μπροστά της. Το γιατί δεν το ήξερε. Περισσότερο θυμό παρά θλίψη ένιωθε. Λογικό ήταν, αλλά όχι για ένα νεκρό πτώμα το οποίο είχε η ίδια σκοτώσει. Δεν τον ήξερε τον πατέρα της. Δεν τον ένιωθε πατέρα της. Πάντα προσμενούσε τη μέρα που θα γυρνούσε ο πατέρας της πίσω. Και τώρα, γύρισε. Πάτησε στο χώμα της πατρίδας του, το αγκάλιασε και τώρα θα κοιμηθεί κάτω από αυτό.

Δεν σκεφτότανε τον θάνατό του αλλά ούτε τον φόνο που έκανε. Το χωριό δεν είχε αντιμετωπίσει ζημιές. Και οι περιουσίες τους ήταν όλες ανέγγιχτες. Στείλανε κάποιον να ειδοποιήσει τον άμαχο πληθυσμό που είχε κρυφτεί στο δάσος. Και αποφασίστηκαν ότι οι δύο νεκροί θα κηδευόταν εκείνη την μέρα. Και έτσι έγινε. Η μητέρα της είχε γίνει ράκος. Δεν είχε καταφέρει να πάει ούτε καν να τους αποχαιρετήσει. Ο χαμός ενός αδερφού και ενός συζύγου είναι δύσκολος και δεν μπορούσε να το καταλάβει πια η ίδια.

Εκείνη την μέρα αποφάσισε να εξασκηθεί στο καράτε. Και εκείνη τη μέρα ήταν ίσως το πιο άσπλαχνο πλάσμα που υπήρχε στο πλανήτη. Που δεν έκλαψε για τον ίδιο της τον πατέρα. Αυτήν την εντύπωση είχε δώσει, πίστευε. Αλλά θυμόταν τα λόγια του πατέρα της. Δεν το μετάνιωσε. Δεν αγαπούσε την μητέρα της. Ο άνδρας αυτός έζησε την ζωή του όπως ήθελε. Αλλά από την άλλη, αργότερα, μια θλίψη την κυρίευσε. Για το πόσο ωραία θα ήταν ως οικογένεια. Και πόσο καλό θα ήταν για τα αγόρια.

Η σκηνή με τον θάνατό του ήταν γρήγορη, χωρίς συναισθήματα αλλά σημαδιακή για την ίδια. Τον είχε σκοτώσει η ίδια, με τα ίδια της τα χέρια, με ένα σπαθί που βρήκε δίπλα της. Δεν το είχε πάρει κατάκαρδα, αλλά δεν ένιωθε καλά με την ιδέα. Συνήθισε όμως στο "Ένας πειρατής ήταν."

Και αυτό έλεγε και λέει όταν το θυμάται. Ένας πειρατής είναι μόνο.
Το Bounty Hunting της ταίριαξε, ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσε εκείνη. Το κυνήγι το είχε συνηθίσει, πολεμική τέχνη ήξερε και είχε μάθει να χειρίζεται όπλο δίπλα σε άλλους. Αλλά κάτι άλλο έκανε ένα πάκετο που βέβαια ήθελε μεγάλη εξέλιξη.

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε τον ουρανό. Αυτά είχαν περάσει άλλωστε. Αν και πέρασε καιρός. Από τότε. Αλλά όχι από τότε που έγινε bounty hunter. Πολλά την περιμένανε. Και πολλά τους περιμένανε, έλεγε από μέσα της υπερήφανη για τον εαυτό της γεμάτη εγωισμό και αισιοδοξία.

Ένα σαρκαστικό μικρό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη της. Τυλίχτηκε στην κάπα της. Και κάθισε σε μια γωνία. Ήταν κουρασμένη από το ταξίδι. Σιγά σιγά, ο Μορφέας την είχε τυλίξει κάνοντας την να κλείσει αργά τα μάτια της και να παραδοθεί στην γλυκιά αγκαλιά του. Ένας Ύπνος που τόσο χρειαζότανε εκείνη τη στιγμή.

Αλλά δεν ήξερε τι άλλο θα την περίμενε σε αυτό το νησί.

Όνομα: Makochan
Haki Points: -
Player of the Month Points:8
Beli: 45.000+2.000
Bounty/Fame Points:-

Υ.Γ Πολύ καλή ιστορία!Ίσως να ήταν και η πρώτη ιστορία που διαβάζω στο τρίτο πρόσωπο αλλά γενικά ήταν πολύ καλή ιστορία,μπράβο!