[Τέλος - Παρελθόν] Εκεί όπου άρχισαν όλα: Παιδικές αναμνήσεις!

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ο ουρανός ήταν καθαρός, χωρίς ίχνος από σύννεφα ή κακοκαιρία. Όλα έδειχναν να πήγαιναν καλά. Σύμφωνα με την πυξίδα μου, το ρεύμα με πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση...το Dawn Island. Είχα ξαπλώσει μέσα στη μικρή βάρκα μου, η οποία μετά βίας με χωρούσε ξαπλωμένο, χρησιμοποιώντας το μπλουζάκι μου για μαξιλάρι. Στο χέρι μου κρατούσα ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Ήταν γράμμα, γράμμα από έναν παιδικό μου φίλο, τον οποίον είχα να δω πάνω-κάτω μια δεκαετία. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, και αποφάσισε να αφήσει το νησί στο οποίο μεγαλώσαμε, την αμέσως επόμενη μέρα από τα δέκατα όγδοα γενέθλιά του. Πριν από περίπου μία βδομάδα, έλαβα ένα γράμμα στο κατώφλι της πόρτας μου, στο οποίο έλεγε πως ήταν σταλμένο από εκείνον. Το γράμμα ήταν το εξής:

Εγώ, έχοντας και τίποτα καλύτερο να κάνω αποφάσισα να ξεκινήσω αμέσως, αν όχι για "περιπέτεια", όπως την αποκαλούσε και ο φίλος μου, απλώς για να πάω να τον δω στο Dawn Island. Εκεί, όπως ήμουν ξαπλωμένος, και με το γράμμα του Yamamoto στο μυαλό μου, δεν άργησα να απορροφηθώ στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου...
...Όλα ξεκίνησαν 8 χρόνια πριν την αναχώρηση του φίλου μου. Εγώ ήμουν μόλις 8 χρονών, κι εκείνος 10. Από μικρός, ήμουν ιδιαίτερα προκλητικός προς τους άλλους, κυρίως τους συνομήλικούς μου, με αποτέλεσμα να μπλέκω αρκετά συχνά σε καβγάδες. Κάθε βράδυ, όταν επέστρεφα στο σπίτι, η μητέρα μου, εκνευρισμένη κάθε φορά, καθόταν να περιποιείται τυχόν μικροπληγές και άλλα παρόμοια τα οποία είχαν προκληθεί από τον εκάστοτε καβγά της ημέρας. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη έφεση προς το "ξύλο", αντιθέτως, με εξαίρεση τον ημερήσιο καβγά ήμουν αρκετά ήσυχος ως παιδί. Ένα ήταν αυτό που δεν μπορούσα να χωνέψω, και, δυστυχώς, στο χωριό στο οποίο ζούσα, συνέβαινε πολύ συχνά. Από μικρός, είχα μια έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης, και αυτό που με εκνεύριζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν όταν κάποιος τα έβαζε με κάποιον, ή κάτι, άλλο(ν), ο οποίος δεν μπορούσε να αμυνθεί. Στο χωριό εκείνο, λοιπόν, υπήρχε σε μεγάλο βαθμό η νοοτροπία της επικράτησης του ισχυρού, με αποτέλεσμα αυτό να συνέβαινε σχεδόν καθημερινά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ήταν όταν είχα συναντήσει στο δρόμο μου, γυρίζοντας από ένα κατάστημα στο οποίο με είχε στείλει η μητέρα μου να ψωνίσω για το βραδινό, ένα παιδί, αρκετά μικρότερο από εμένα, με δύο συνομήλικους μου, πάρε-δώσε ένα χρόνο, να τον τρομοκρατούν. Η σκηνή δεν μου άρεσε καθόλου, και δεν άργησα να το γνωστοποιήσω. Βεβαίως, όντας απλώς ένα παιδί, δεν κατάφερα να κερδίσω ενάντια στους άλλους δύο, αλλά μετά τον καβγά μας, κατέληξαν να αφήσουν το παιδί απείραχτο.

Τον Yamamoto γνώρισα, όταν ένας από τους καβγάδες εκείνους ξέφυγε απ'τον έλεγχο. Τα είχα βάλει με κάποιον αρκετά μεγαλύτερό μου, τρία-τέσσερα χρόνια περίπου, με αποτέλεσμα να χάσω άσχημα. Αυτός, όμως, δεν αρκέστηκε όταν εγώ έπεσα κάτω, ανίκανος να κουνηθώ περισσότερο, και συνέχισε να επιτίθεται. Μια από τις επιθέσεις αυτές, όμως, κόπηκε απότομα, όταν μπροστά του, ανάμεσα σ'αυτόν κι εμένα, βρέθηκε ένας άλλος, κρατώντας στα χέρια του ένα ξύλινο σπαθί. Αυτός ήταν ο Yamamoto. Με είχε σώσει από τον αντίπαλό μου, ο οποίος, αναγνωρίζοντας πως, αν και ξύλινο, το σπαθί του έδινε τεράστιο πλεονέκτημα, προτίμησε να γυρίσει απ'την άλλη και να φύγει, αφήνοντας να ακουστεί ένα, επίτηδες, υπερβολικά δυνατό χαιρέκακο γελάκι. Ο Yamamoto με βοήθησε να σηκωθώ, και μετά να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Χτύπησε την πόρτα, και όταν άνοιξε η μητέρα μου, το πρόσωπό της πήρε μια τρομαγμένη όψη, μόλις με είδε. Όταν με ρώτησε τι είχε γίνει, εγώ δεν της έδωσα απάντηση, πετώντας το χαρακτηριστικό "Δεν είναι τίποτα". Τότε ήταν που γύρισα προς το παιδί που με είχε σώσει, και τον ρώτησα το όνομά του. Αυτός, όπως είναι προφανές, μου απάντησε πως ήταν Yamamoto. "Luke, χάρηκα για τη γνωριμία.", του ήρθε η απάντηση από 'μένα. Η μητέρα μου δεν άργησε να τον ρωτήσει τι είχε γίνει, αφού εγώ δεν της απάντησα. Εκείνος της διηγήθηκε την όλη κατάσταση, κι έπειτα έφυγε, αφού εκείνη τον ευχαρίστησε, απαντώντας "Δεν κάνει τίποτα. Απλώς βοηθούσα ένα φίλο."

Έπειτα απ'αυτό, εγώ και ο Yamamoto αρχίσαμε να κάνουμε παρέα καθημερινά. Οι καβγάδες στους οποίους εμπλεκόμουν μειώθηκαν σημαντικά από τότε, αφού εκείνος με απέτρεπε από αυτούς. Βεβαίως, υπήρχαν και μερικές εξαιρέσεις, στις οποίες δεν μπορούσε να με κρατήσει με τίποτα, αλλά αυτές απλώς επιβεβαίωναν τον κανόνα. Πέρασαν 6 χρόνια μέχρι να καταφέρω να του ανταποδώσω τη χάρη, κατά τα οποία, o Yamamoto προσφέρθηκε να με διδάξει στην τέχνη του σπαθιού, πράγμα το οποίο εγώ αρνήθηκα, αφού προτιμούσα να πολεμάω με τα χέρια και τα πόδια μου, χωρίς τη χρήση όπλου. Όταν του το είπα αυτό, εκείνος μου έδωσε μια πάρα πολύ καλή ιδέα: Πήρα ένα ζευγάρι παλιά γάντια του πατέρα μου, ο οποίος, όντας ξυλοκόπος είχε ακριβώς αυτά που χρειαζόμουν, γάντια για χρήση σε βαριές δουλειές, όπως οικοδομής. Τα γάντια ήταν πολύ μεγάλα για 'μένα, αφού πριν τα φορούσε ενήλικος, κι εγώ δεν ήμουν παρά ένα δεκάχρονο, τότε, παιδί, οπότε δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο να περάσω κομμάτια ξύλου στα δάχτυλα και το πάνω μέρος του χεριού, τα οποία, από τη μία, προστάτευαν τα χέρια μου, σε συνδυασμό με τα μεγάλης αντοχής γάντια, και, από την άλλη, καθιστούσαν τις γροθιές μου πολύ πιο "σκληρές", μεταφορικά, και κυριολεκτικά. Προπονήθηκα σκληρά για να μάθω να τα χρησιμοποιώ σωστά, και δεν ήταν λίγες οι φορές που προπονούμαστε και μαζί, αυτός με το σπαθί του, κι εγώ με τα γάντια μου...αν και δεν τον κέρδισα ούτε μία φορά.

Τα έξι αυτά, λοιπόν, χρόνια, πέρασαν χωρίς πολλά αξιόλογα γεγονότα. Το πρώτο τέτοιο γεγονός, συνέβη την ημέρα πριν από τα 14α γενέθλιά μου. Εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα, δύο άντρες μπήκαν στο μπαρ του οποίου ιδιοκτήτρια ήταν η μητέρα του Yamamoto. Δεν άργησε να γίνει γνωστό πως αυτοί οι δύο ήταν ληστές. Αρχικά, έδιωξαν με τη βία τους πελάτες από το μαγαζί, και κάθισαν σ'ένα τραπέζι, το οποίο ακόμη και πριν, ήταν άδειο. Τότε, απαίτησαν από τη μητέρα του φίλου μου να τους φέρει δύο ποτήρια κρασί, κι εκείνη, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, το έκανε. Εκείνη τη στιγμή, μπήκαμε στο μπαρ, εγώ κι ο Yamamoto, αλλά σταματήσαμε απότομα στην πόρτα. Ο ένας από τους δύο άντρες μας σημάδευε με πιστόλι, ενώ ο άλλος άνοιξε το στόμα του να μιλήσει. Είπε πως όποιος πελάτης μπει στο μαγαζί, θα τον σκότωναν, και απαίτησε να μάθει ποιοι είμαστε. Η μητέρα του Yamamoto μας δικαιολόγησε και τους δύο ως γιους της, προς ανακούφισή μου, και οι ληστές, τελικά, μας άφησαν να μπούμε μέσα. Καθίσαμε και οι δύο στον πάγκο, χωρίς να πούμε λέξη μεταξύ μας. Οι ληστές κάθισαν αρκετή ώρα, και έπιναν μέχρι που μέθυσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, χωρίς να δίνουν σημασία σ'εμάς. Όταν σηκώθηκαν να φύγουν, η μητέρα του φίλου μου τους ζήτησε να πληρώσουν, στο οποίο απάντησαν ρίχνοντάς την κάτω μ'ένα δυνατό χτύπημα. Τότε, ο Yamamoto σηκώθηκε απότομα και τράβηξε το, ξύλινο, σπαθί του, έτοιμος για μάχη. Ο λιγότερο μεθυσμένος από τους δύο ληστές γέλασε δυνατά, τραβώντας το δικό του, αυτή τη φορά, αληθινό, σπαθί.

Ο φίλος μου δεν δίστασε καθόλου, και τους προκάλεσε. Ο οπλισμένος, τώρα, ληστής, άρχισε να κινείται προς το μέρος του, στριφογυρίζοντας απειλητικά το σπαθί στο χέρι του. Την πρώτη επίθεση του ληστή, ο Yamamoto κατάφερε να την μπλοκάρει, με το δικό του σπαθί, το οποίο όμως σχεδόν κόπηκε στα δύο. Του ήταν πλέον άχρηστο. Εγώ, που καθόμουν δίπλα και παρακολουθούσα την όλη σκηνή, σκέφτηκα πως έπρεπε σύντομα να δράσω, ειδικότερα τώρα, που ο φίλος μου ήταν άοπλος. Πήρα ένα γεμάτο νερό γυάλινο μπουκάλι από τον πάγκο, και μ'αυτό επιτέθηκα στο ληστή, χτυπώντας τον δυνατά στο κεφάλι. Αν και αυτό, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα τον πολυπείραζε, ο ζαλισμένος από το μεθύσι ληστής έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος από το χτύπημα. Ο Yamamoto πήρε τότε, γρήγορα, το σπαθί του ληστή, κι εγώ το πιστόλι που είχε στη ζώνη του, και πείσαμε, έτσι τον δεύτερο ληστή, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μάχη λόγω παρενεργειών από το πολύ κρασί, οι οποίες τον είχαν καθηλώσει στην καρέκλα του, να πάρει το συνεργάτη του και να φύγει. Πριν όμως το κάνει αυτό, ο φίλος μου πήρε ένα σακουλάκι από τη ζώνη του αναίσθητου ληστή, μέσα στο οποίο είχε λεφτά, από τα οποία πήρε το ποσό που αντιστοιχούσε στο κρασί που είχαν πιει. Αυτό αν και η νίκη ενάντια σ'έναν τύφλα στο μεθύσι ληστή, δεν ήταν και πολύ μεγάλο γεγονός, ήταν το πρώτο μεγάλο κατόρθωμα που πετύχαμε ως ομάδα...

Ένας ελαφρύς αναστεναγμός ξέφυγε απ'το στόμα μου, καθώς θυμόμουν όλα όσα είχαμε περάσει με τον Yamamoto. Σηκώθηκα και γύρισα να ρίξω μια ματιά στο σεντούκι που μέχρι πρώτεινως χρησιμοποιούσα ως στήριγμα για το "μαξιλάρι", γνωστό και ως τυλιγμένο μπλουζάκι. Το άνοιξα, κι έβαλα μέσα το γράμμα. Δεν είχε πολλά πράγματα - όχι ότι χωρούσε και πάρα πολλά -. Μέσα υπήρχε ένα μικρό ποσό Beli, τα οποία είχα βγάλει από την προσωρινή δουλειά μου στο τοπικό κατάστημα, πίσω, στο νησί. Τότε ήταν που αναρωτήθηκα τι να έκανε άραγε το αφεντικό μου, η ιδιοκτήτρια του καταστήματος. Είχα φύγει εκείνο το πρωί, χωρίς να αναφέρω τίποτα σε κανέναν. Ένα γελάκι μου ξέφυγε καθώς μου ερχόταν στο μυαλό η σκηνή της ιδιοκτήτριας να μαλώνει με τη μητέρα μου επειδή "δεν πήγα σήμερα στη δουλειά", για το οποίο όμως ένιωσα άσχημα αμέσως.
- ΒΑΡΙΕΜΑΙ!, φώναξα, λες και θα μ'άκουγε κανένας μέσα στη μέση της θάλασσας, πριν ξαπλώσω γι'άλλη μια φορά. Τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν σιγά-σιγά, μέχρι που με πήρε ο ύπνος...

...Ξύπνησα αρκετές ώρες αργότερα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει, και ο ουρανός είχε βαφτεί σε μια ανοιχτή απόχρωση του πορτοκαλί. Σύννεφο δεν φαινόταν ούτε γι'αστείο, και ένα νησί αχνοφαινόταν στον ορίζοντα. Θα είχα φτάσει μέχρι αύριο το πρωί. Κοίταξα την πυξίδα μου: Ήμουν ακόμη στο σωστό δρόμο.
~Έρχομαι, φιλαράκι!, σκέφτηκα...

Όνομα Χαρακτήρα:Luke Sykpe
Παράταξη:Πολίτης
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:3.000(6.000 πάει με το bonus)
Βαθμολογία:7
Παρατηρήσεις:
Όντως πιο πολύ για πρόλογο έκανε αλλά πολύ ωραίο.
Αναμένουμε για την συνέχεια