[Τέλος ιστορίας-παρελθόν] IRON BLOOD

Η ιστορία μου ξεκινάει από το Doom Island. Εκεί γεννήθηκα εκεί μεγάλωσα και ποτέ μου δε σκέφτηκα ότι υπήρχε περίπτωση να φύγω για να ζήσω αλλού. Ο πατέρας μου ήταν ο σιδηρουργός της περιοχής και αρκετά διάσημος θα έλεγα. Ζούσαμε ήρεμα στο νότιο κομμάτι του νησιού έχοντας πάντα πολύ δουλειά καθώς είχαμε συνέχεια παραγγελίες για όπλα από τη ναυτική βάση της περιοχής. Εγώ με τον αδερφό μου βοηθούσαμε συνέχεια τον πατέρα μου καθώς ήταν πολλές οι παραγγελίες για αυτόν και επίσης μαθαίναμε σιγά-σιγά τη δουλειά.




Λευκό = Εγώ
Μαύρο = ο Πατέρας μου
Γαλάζιο = Marines
Καφέ = Επαναστάτες

Έτσι και αλλιώς κάποτε θα χρειαζόταν να πάρουμε τη θέση του και να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Επίσης ο πατέρας μου ήταν εξαίρετος ξιφομάχος. Ακόμα και σήμερα τον θυμάμαι να λέει χαρακτηριστικά.


-Όσο εξαιρετικές και αν είναι οι ικανότητες σου ποτέ δε θα μπορέσεις να δημιουργήσεις το τέλειο σπαθί εάν δεν μάθεις να το χειρίζεσαι απόλυτα. Το σπαθί δεν πρέπει να είναι ένα εργαλείο στα χέρια σου. Πρέπει να το αισθάνεσαι σαν μέλος του σώματος σου. Όταν καταλάβεις ότι το σπαθί σου είναι η προέκταση των χεριών σου μόνο τότε θα μπορείς να δημιουργήσεις κάτι που θα ξεπερνάει κάθε προσδοκία οποιουδήποτε πελάτη.

Προφανώς τότε δε μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε αλλά δε με απασχολούσε και ιδιαίτερα. Η δουλειά πήγαινε πολύ καλά και κάθε μέρα γινόμουν όλο και καλύτερος υπό τη καθοδήγηση του πατέρα μου.
Ο αδερφός μου ήταν από τα πιο έξυπνα άτομα που είχα γνωρίσει. Είχε απίστευτη εφευρετικότητα και πάντα ερχόταν με κάποια καινοτομία για την εφεύρεση ενός όπλου που θα προωθούταν στη ναυτική βάση της περιοχής.

Η πιο δύσκολη παραγγελία που είχαμε ήταν η κατασκευή ενός τουφεκιού με διόπτρα το οποίο θα μπορούσε να εκτελέσει κάποιον με ακρίβεια σε απόσταση δύο χιλιομέτρων. Έπρεπε να είμαστε πολύ προσεχτικοί καθώς αυτό το τουφέκι προοριζόταν για τον αρχηγό της ναυτικής μας βάσης ο οποίος θα το έκανε δώρο σε ανώτερο του. Ο αρχηγός της ναυτικής μας βάσης ονομάζεται Harima, είναι πολύ κακόφημος καθώς δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τους ναύτες του για να εκπληρώσει τη κάθε εγωιστική του επιθυμία.

Χάρη στην εφευρετικότητα του αδερφού μου και την ικανότητα του πατέρα μου καταφέραμε να τελειώσουμε το τουφέκι λίγο πριν λήξει το χρονικό όριο που μας είχε δοθεί το οποίο ήταν 3 βδομάδες.

-Μας πήρε πολύ χρόνο και κουραστήκαμε πολύ γι αυτό το μαραφέτι. Τουλάχιστον με τα χρήματα που θα κερδίσουμε από αυτό θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ένα μήνα ξεκούρασης. Κάνατε καλή δουλειά γιοί μου. Είμαι πραγματικά ένας πολύ τυχερός πατέρας.

Το ίδιο βράδυ πέσαμε αμέσως για ύπνο. Αύριο μας περίμενε μια μεγάλη μέρα…
Το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε γρήγορα για να προϋπαντήσουμε τον Harima και τους ναύτες του. Δε πέρασε πολύ ώρα πριν ακούσουμε κάποιον να χτυπάει τη πόρτα. Άνοιξα γρήγορα γνωρίζοντας ήδη ποιος είναι από πίσω.

-Καλησπέρα μικρέ. Νομίζω πως ξέρεις γιατί είμαι εδώ.

Ήταν ο Harima μαζί με την προσωπική του φρουρά η οποία απαρτιζόταν από δέκα άτομα οπλισμένα με τουφέκι και σπαθί.

-Περάστε, ο πατέρας μου σας περιμένει μέσα.
Τους οδήγησα μέσα στο σιδηρουργείο στο σημείο που τον περίμενε ο πατέρας μου
-Καλημέρα, με τιμάται ιδιαίτερα με την παρουσία σας.
-Είμαι βέβαιος ότι η παρουσία μου μέσα στο σιδηρουργείο σου, σου προσφέρει φήμη μιας και δεν είμαι οποιοσδήποτε. Παρόλα αυτά βιάζομαι, ελπίζω να έχεις έτοιμο το τουφέκι μου.

-Μάλιστα, είναι μέσα στη θήκη δίπλα σας.
Ο Harima πήρε τη θήκη στα χέρια του και την άνοιξε ανυπόμονα για να δει το τουφέκι του.
-Γέρο σου φαίνεται ότι έχω όρεξη να παίξω το ηλίθιο αστείο σου;
-Συγνώμη μα δε καταλαβαίνω τι εννοείτε.
-Μη μου παριστάνεις τον ανήξερο. Σου είχα πει ότι το τουφέκι έπρεπε να είναι έτοιμο σήμερα. Θεωρείς τον εαυτό σου αστείο δίνοντας μου μία άδεια θήκη;

-Μα αυτό είναι αδύνατο. Το τουφέκι ήταν μέσα εκεί μέχρι χθες.
-Κάποιος θα πρέπει να το πήρε.
-Αυτό μας έλειπε τώρα, ένα πανίσχυρο όπλο στα λάθος χέρια.
-Μπορεί να μην ήταν η μοίρα του όπλου να πέσει σε αυτά τα χέρια!
Η απάντηση του πατέρα μου με άφησε άναυδο. Πως μπόρεσε να προσβάλει τον ίδιο τον Harima όταν έχουμε κάνει ένα τόσο τρομερό λάθος; Τα πράγματα πρόκειται να αγριέψουν πολύ.. Πρέπει να κάνω κάτι γρήγορα… Πρέπει να κάνω κάτι πολύ γρήγορα…

-Χε-χε-χε-χε!! Μου τα κάνεις όλα πολύ εύκολα γέρο. Έρχομαι εδώ, δε βρίσκω το όπλο μου, μου λες ότι μπορεί να έπεσε σε λάθος χέρια και με προσβάλεις κιόλας. Εντάξει λοιπόν, θα παίξω το παιχνίδι σου.. Και μάντεψε………. Εγώ θα κερδίσω!!! Κατηγορείστε όλοι για προδοσία, και θα πληρώσετε το ακριβότερο τίμημα…. Τη ζωή σας!!!
Αμέσως πέταξα ένα σπαθί στον πατέρα μου και άρπαξα και γω ένα από το ράφι για να προστατευθώ. Ο αδερφός μου κρύφτηκε από πίσω μας και άρχισε να τρέχει. Δεν ήταν ακόμα εκπαιδευμένος για μια αληθινή μάχη.

Μας ορμίξανε τρεις ναύτες με κραυγές έτοιμοι να μας κόψουνε με τα σπαθιά τους. Ο ένας ανέλαβε εμένα χτυπώντας με, με αλλεπάλληλα χτυπήματα καθένα του θανατηφόρο αν δε το απέφευγα. Δε περίμενα και κάτι διαφορετικό από τη φρουρά του Harima.. Θα πρέπει όλοι τους να είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι για να τους επέλεξε. Ο πατέρας μου ήταν αντιμέτωπος με δυο αλλά τα πήγαινε καλύτερα από μένα. Απέκρουε το ένα χτύπημα μετά το άλλο και με ένα ελιγμό κατάφερε να αφοπλίσει τον ένα και να τον αποτελειώσει με ένα θανάσιμο χτύπημα σκίζοντας του τη σάρκα από το λαιμό έως τη κοιλιά.

Αμέσως άρχισε να εξαπολύει ένα χείμαρρο επιθέσεων με τα δυο σπαθιά του στον δεύτερο στριμώχνοντας τον στον τοίχο. Σηκώνει τα σπαθιά του και τα κατεβάζει με δύναμη. Ο ναύτης προσπάθησε να αμυνθεί αλλά ήταν ήδη αργά. Η λεπίδα των σπαθιών είχε συναντήσει ήδη τη σάρκα του κόβοντας του τελείως το αριστερό του χέρι και ρίχνοντας τον αναίσθητο από τον πόνο και την αιμορραγία. Ο πατέρας μου αμέσως στράφηκε σε μένα. Αρχίσαμε να χτυπάμε αλύπητα τον τρίτο ναύτη μέχρι που του έφυγε το σπαθί από το χέρι και ο πατέρας μου πέρασε τα δύο σπαθιά στο λαιμό του αποκεφαλίζοντας τον.

-Sasha, πάρε αυτό το κλειδί και τρέξε γρήγορα στο δωμάτιο μου. Κοίταξε κάτω από το κρεβάτι.. Θα καταλάβεις τι να κάνεις τότε.
Έτρεξα αμέσως στο δωμάτιο του. Κάτω από το κρεβάτι είχε ένα σεντούκι. Θυμάμαι τα λόγια του (-Θα καταλάβεις τι να κάνεις τότε-)..
Τράβηξα το σεντούκι και προσπάθησα να το ξεκλειδώσω με το κλειδί που μου έδωσε… ΝΑΙ!!! Ταίριαζε απόλυτα στη κλειδαριά, αλλά τι θα μπορούσε να κρύβεται μέσα; Και γιατί μας το κράτησε κρυφό; Ερωτήσεις με βασάνιζαν μέχρι να δω τι υπάρχει μέσα του.. Όταν το άνοιξα όμως δε πίστευα στα μάτια μου..

Είχα στα χέρια μου κάτι που δε πίστευα ότι θα έβλεπα ποτέ στη ζωή μου. Ένα από τα θρυλικά φρούτα του διαβόλου. Δε σκέφτηκα τίποτα άλλο, αμέσως το έφαγα για να σώσω τον πατέρα μου. Η γεύση του ήταν κάπως μεταλλική και το ίδιο πολύ δύσκολο να το μασήσεις. Κατέβαινα γρήγορα τα σκαλιά για να βοηθήσω τον πατέρα μου, τα βήματα μου όμως πάγωσαν όταν άκουσα την εκπυρσοκρότηση των όπλων. Κατέβηκα και είδα τον Harima πάνω από τον πατέρα μου λέγοντας του ειρωνικά:
-Πως είναι γέρο να πεθαίνεις από τα ίδια όπλα που κατασκεύασες;

Ο πατέρας μου ήταν κατάκοιτος και μες στα αίματα. Άρχισα να χάνω τον έλεγχο.. Ένιωθα το σίδηρο να ρέει μέσα στο σώμα μου.. Σκεφτόμουν μόνο την εκδίκηση και τίποτα άλλο.. Τα χέρια μου καλύφθηκαν αμέσως από σίδηρο. Όρμισα πάνω στους ναύτες με κραυγές γεμάτος θυμό. Δε νομίζω να μπορούσε κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς έλεγα η εάν έλεγα κάτι όταν φώναζα. Ούτε εγώ ο ίδιος δε θυμάμαι. Δεν είχα τον έλεγχο. Το μόνο που ήθελα ήταν αίμα. Ορμάω στο πρώτο marine που βρήκα μπροστά μου. Πέταξε το τουφέκι του και προσπάθησε να βγάλει το σπαθί του για να αμυνθεί, δεν υπήρχε όμως περίπτωση να τον αφήσω.

Δύο σπαθιά βρέθηκαν στο χέρι μου από το πουθενά και πριν καταφέρει να τραβήξει το σπαθί από το θηκάρι του με ένα δυνατό και ευθύ χτύπημα του έκοψα το χέρι από τον αγκώνα. Οι υπόλοιποι έξι marines με περικύκλωσαν αμέσως.
-Ποιος θα περίμενε ότι εδώ σε ένα απλό και ήσυχο σιδηρουργείο θα έβρισκα ένα χρήστη φρούτου του διαβόλου. Κρίμα που έπρεπε να συναντηθούμε κάτω υπό αυτές τις συνθήκες. Θα σε περίμενε μια λαμπρή καριέρα στο ναυτικό.

Δεν έδωσα καν σημασία στα λόγια του. Ήμουν περικυκλωμένος από έξι marines και ο Harima με σημάδευε από μακριά με το τουφέκι του. Οι κινήσεις μου ήταν μετρημένες. Ορμάω προς τον marine μπροστά από τον Harima. Στα χέρια μου κρατούσα ακόμα τα διπλά σπαθιά που είχα δημιουργήσει. Με χτυπάει με το σπαθί του από τα πλάγια ανοίγοντας μου μια βαθιά πληγή στα πλευρά, αυτό όμως δε του έδωσε τη δυνατότητα να αμυνθεί και τα διπλά μου σπαθιά ενώθηκαν στο λαιμό του στέλνοντας το κεφάλι του στον αέρα. Αμέσως μου όρμισαν δύο marines, ένας από αριστερά μου και ένας από δεξιά μου. Έπρεπε να δράσω αμέσως.

Δεν ήταν σπαθιά αυτό που χρειαζόμουν τώρα. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ ότι με πλησιάζουν από αντίθετες κατευθύνσεις. Ενώνω τα χέρια μου ενστικτωδώς. Τα σπαθιά εξαφανίζονται. Ανοίγω απότομα το αριστερό μου και το δεξί μου χέρι και δημιουργώ ένα κοντάρι που η κάθε του άκρη τελείωνε σε αιχμηρή λεπίδα. Κινούμε γρήγορα προς τα αριστερά και τεντώνω το κοντάρι τρυπώντας τον marine στη καρδιά. Χωρίς να χάσω χρόνο το τραβάω και το τινάζω απότομα πίσω μου τρυπώντας και τον marine που με πλησίαζε από δεξιά. Κοιτάω τον Harima στα μάτια. Ήταν ανέκφραστος και έδειχνε ότι μάλλον απολάμβανε το θέαμα.

Όσο πιο πολύ τον έβλεπα τόσο πιο πολύ θύμωνα. Τρέχω καταπάνω του, πηδάω στον αέρα και είμαι έτοιμος να του εκσφενδονίσω το κοντάρι καταπάνω του. Πρόλαβε όμως και τράβηξε την σκανδάλη και με βρήκε η σφαίρα στο στομάχι..
Ξύπνησα έχοντας τρομερό πόνο και καλυμμένος σε κάποια σημεία από αίμα σε ένα κελί. Μπροστά μου είχαν σιδερένια κάγκελα και μπορούσα να δω δύο ναύτες να προσέχουν το κελί μου. Απέτυχα σκέφτηκα. Ο αδερφός μου λείπει, ο πατέρας μου πέθανε και μένα θα μ’ εκτελέσουν όπου να ναι. Γιατί κατέληξαν όλα έτσι; Ποιος πήρε το όπλο; Γιατί ο πατέρας μου πρόσβαλε τον Harima; Και πώς κατέληξε να έχει στη κατοχή του ένα φρούτο;

Με βασάνιζαν πολλά ερωτήματα. Δε δεχόμουν απλά να πεθάνω έτσι. Πρέπει να δραπετεύσω σκέφτηκα... Το μόνο που με χωρίζει από την έξοδο είναι αυτές οι σιδερένιες μπάρες και οι δυο φρουροί απ’ έξω. Τα πάντα έπρεπε να γίνουν γρήγορα. Μπορώ να αλλάξω μορφή στο σίδερο, αλλά αν δουν κάτι ύποπτο θα πυροβολήσουν σίγουρα. Ξεκινάω! Τρέχω καταπάνω τους χωρίς να σκέφτομαι ότι τα κάγκελα μας χωρίζουν. Πιάνω καθώς τρέχω τη μία σιδερένια μπάρα και αυτή γίνεται δρεπάνι στο χέρι μου. Ο πρώτος ναύτης που βρίσκεται αριστερά έχει σηκώσει σχεδόν το τουφέκι. Κατεβάζω με δύναμη το δρεπάνι κόβοντας τον σχεδόν στη μέση, αμέσως στρίβω εκατόν ογδόντα μοίρες και τεντώνω με δύναμη το δρεπάνι το οποίο πέρασε από το λαιμό του δεύτερου ναύτη αποκεφαλίζοντας τον.

Ακούω βήματα, κάποιος ερχόταν να ελέγξει. Μπαίνει στο δωμάτιο με το κελί ένας ναύτης και μένει έντρομος με το σκηνικό. Δύο δικοί του ήταν σχεδόν διαμελισμένοι και γω πάνω τους, μες στα αίματα κρατώντας ένα μεγάλο δρεπάνι. Άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να φωνάξει βοήθεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να απομακρυνθεί πολύ. Πέταξα με δύναμη το δρεπάνι κατά πάνω του και τον βρήκε το μέρος της λεπίδας στο πίσω μέρος του κεφαλιού σχεδόν ανοίγοντας του το στα δύο. Η εικόνα των νεκρών και διαμελισμένων ναυτικών υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μου προκαλούσε φρίκη. Τώρα όμως όχι.

Ήμουν εκεί πάνω από τα πτώματα τους και είχα γευτεί αίμα. Και αυτό δεν θα ήταν τίποτα στο τι ήμουν έτοιμος να κάνω μέχρι να βρω απαντήσεις. Έτρεξα προς την έξοδο της βάσης. Κάθε φορά που κοιτούσα πίσω μου έβλεπα όλο και περισσότερα άτομα να με κυνηγάνε. Βλέπω την έξοδο και μπροστά δύο ναύτες με τουφέκια να με στοχεύουν. Εκπυρσοκρότησαν και με βρήκαν και οι δύο σφαίρες στο αριστερό μέρος του προσώπου.. Η μία κάθετα και η άλλη οριζόντια δημιουργώντας μου μια ουλή που θυμίζει σταυρό στο αριστερό μάτι. Τα τραύματα δεν ήταν βαθιά, αιμορραγούσα αλλά ήταν επιφανειακή η ζημιά.

Έκανα σιδερένιες τις γροθιές μου και χτύπησα τη πόρτα με όλο μου το σθένος ρίχνοντας τη κάτω. Με το που βγήκα συνέχισα να τρέχω έξω από τη πόλη προς το ποτάμι που χωρίζει το βόρειο τμήμα του νησιού από το νότιο. Οι ναύτες ακόμα με ακολουθούσαν αδιάκοπα. Πλησίασα αρκετά στο ποτάμι αλλά πλέον δε μπορούσα να κολυμπήσω για να το περάσω. Πρόσεξα ένα πέρασμα λίγο ποιο δυτικά όπου το νερό ήταν πολύ ρηχό και μπορούσα να περάσω σχετικά εύκολα. Ήταν η μόνη μου ευκαιρία αλλά επίσης με το να τρέξω δυτικά ήμουνα πολύ εκτεθειμένος στους ναύτες και θα μπορούσαν εύκολα να με τουφεκίσουν.

Δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Από βόρεια έπρεπε να τρέξω βορειοδυτικά για να περάσω στο απαγορευμένο τμήμα του νησιού. Έτρεχα όσο ποιο γρήγορα μπορούσα, με την άκρη του ματιού μου είδα τους ναύτες να παίρνουν θέση βολής. Ήμουν μέσα στο βεληνεκές τους. Ένιωσα το χρόνο να παγώνει. Το μυαλό μου καθάρισε σχεδόν πλήρως. Έτρεχα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι marines ήταν έτοιμοι να ανοίξουν πυρ. Φτάνω στο ποτάμι. Τότε άκουσα μια φωνή από την απέναντι όχθη.
-Πέσε γρήγορα κάτω!!

Πήδηξα απέναντι και έπεσα καλύπτοντας το κεφάλι μου. Είδα άτομα να κινούνται μέσα στη πυκνή βλάστηση της απέναντι όχθης. Ήξερα ότι ήταν επαναστάτες. Όλοι στο Doom Island γνωρίζανε ότι το βόρειο τμήμα του νησιού αποτελεί βάση επαναστατών. Άρχισαν να ξεπροβάλουν οπλισμένοι τρέχοντας πάνω στους marines. Δεξιά μου υπήρχε ένας λόφος. Σηκώθηκα και άρχισα να τον ανεβαίνω για να κρυφτώ από τους marines. Κατάφερα να κρυφτώ πίσω από ένα δέντρο χωρίς να κάνω αισθητή τη παρουσία μου και να παρακολουθώ ταυτόχρονα το πεδίο της μάχης.