[Τέλος ιστορίας-παρελθόν] IRON BLOOD

Οι επαναστάτες είχαν καθαρή αριθμητική υπεροχή και είχαν καταφέρει να παγιδεύουν τους marines οι οποίοι δεν είχαν κάποιον αρχηγό μαζί τους και δεν περίμεναν να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο. Κυνηγώντας με ήρθαν κοντά στους επαναστάτες και τελικά πέσανε σε ενέδρα. Φοβισμένοι τρέχαν από δω και από κει προσπαθώντας να ξεφύγουν. Οι επαναστάτες όμως δε θα τους αφήναν. Μια μονάδα οπλισμένοι κυρίως με σπαθιά τσεκούρια και κοντάρια τους ορμίσανε μετωπικά. Μια άλλη μονάδα σε ένα ύψωμα δεξιά τους οπλισμένοι με τουφέκια χτυπούσαν τους marines σκοτώνοντας τον ένα μετά τον άλλο.

Η πρώτη μονάδα των επαναστατών συγκρούστηκε μαζί τους και ακολούθησε σφαγή. Οι marines προσπαθούσαν απεγνωσμένα να τους απεκρούσουν και να διαφύγουν αλλά η μάχη ήταν ήδη χαμένη γι αυτούς. Ο φόβος και η απόγνωση τους είχε ήδη κυριεύσει. Κάθισα κάτω και κοίταξα τα τραύματα μου. Ήμουν καλυμμένος από αίμα. Το σώμα μου δε θα άντεχε για πολύ ακόμα. Όλες αυτές οι μάχες και το κυνηγητό με είχαν εξουθενώσει. Κατέρρευσα και έμεινα εκεί κρυμμένος μες στη βλάστηση. Όταν ξαναπέκτησα τις αισθήσεις μου είχε τελειώσει η μάχη. Κοίταξα κάτω από το λόφο. Η όχθη του ποταμού ήταν γεμάτη πτώματα.

Κανείς δε μπορούσε να πλησιάσει για να πάρει τα πτώματα καθώς κάποιος από την απέναντι πλευρά μπορεί να καραδοκεί. Διάφορες σκέψεις γύριζαν στο κεφάλι μου. Πρώτη φορά ερχόμουν αντιμέτωπος με τον θάνατο. Η εικόνα του πεδίου της μάχης ήταν φρικιαστική. Τα κοράκια ήταν τα μόνα ευνοημένα από το σκηνικό. Δε κάνανε κύκλους για να επιλέξουν τη τροφή τους. Ορμούσαν ανά ομάδες στο τσιμπούσι. Όταν τελείωναν θα ήταν τετράπαχα και το μόνο που θα άφηναν πίσω τους θα ήταν πέτρες και κόκαλα. Και αυτά με τον καιρό θα θαφτούν μέσα στο χώμα μαζί και με την τελευταία ανάμνηση του πολέμου και όλο και περισσότερα άτομα θα θάβονται σε αυτό το βωμό της μάχης ξεχνώντας τη φρίκη της προηγούμενης μάχης.

Όταν ένα άτομο χάνει κάποιον δικό του άνθρωπο αποφασίζει άμεσα να μην τον ξεχάσει ποτέ. Έτσι ακόμα και αν αυτό το άτομο δεν είναι εκεί η ανάμνηση του σε κάνει να το νιώθεις κοντά σου. Στη ζωή όμως είναι πολλά τα πράγματα που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον και σιγά-σιγά τα ξεχνάμε. Τότε αρχίζουμε και νιώθουμε τύψεις. Με τον καιρό όμως οι τύψεις χάνονται και μάλιστα όταν μετά από χρόνια θυμηθούμε το άτομο που χάσαμε νιώθουμε χαρούμενοι και υπερηφανευόμαστε που το θυμηθήκαμε. Ίσως τότε αυτό το άτομο να έχει πραγματικά πεθάνει και να έχει φύγει από τη καρδιά μας.

Αν δε θυμηθώ εγώ τον πατέρα μου και τον αδερφό μου τότε ποιος θα τους θυμηθεί; Το πέρασμα τους από αυτό τον κόσμο θα ξεχαστεί τελείως και όλα όσα έζησα μαζί τους θα πάνε χαμένα μαζί με τις τελευταίες αναμνήσεις που θα σβήνονται παροδικά και αυτές. Μακάρι να φυσήξει ένας δυνατός άνεμος και να πάρει τα κοράκια μακριά και μακάρι να μη θαφτούν ποτέ αυτά τα πτώματα και να στοιχειώνουν για πάντα αυτό το μέρος θυμίζοντας στον άνθρωπο τη φρίκη του πολέμου. Δεν κρατάω κακία στους marines που με κυνηγούσαν. Είμαι σίγουρος ότι ακολουθούσαν εντολές και μάλιστα από άτομα που για το παραμικρό θα βάζανε πολλές ζωές σε θάνατο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τα εγωιστικά τους θέλω. Ο κόσμος μας είναι άρρωστος εξαιτίας αυτών των ατόμων. Δε πρέπει κανείς να καθίσει και να το δεχθεί. Ούτε εγώ θα το δεχτώ. Για ένα όπλο ο Harima πέταξε τις ζωές αυτών των ανθρώπων. Και αν δεν τον σταματήσει κάποιος θα συνεχίσει να το κάνει συνέχεια και συνέχεια. Έχω ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο κεφάλι μου. Πρέπει να συναντηθώ με τους επαναστάτες.

Όνομα: Sasha
Haki Points: 0
Player of the Week Points: 8
Beli: 47.000 (μαζί με τα bonus)
Bounty: 1.000.000
Post: 30 -> 6.000

Παρατηρήσεις: Μου άρεσε η ιστορία σου. Το μόνο που με πείραξε λίγο είναι τα χρώμματα που έβαλες (συγκεκριμένα το μπλε). Καλύτερο θα ήταν να βάζεις χρώμματα που είναι πιο εύκολο στο διάβασμά τους.