[Αρχή][Αλλαγή Παράταξης]Drive Towards Madness! Let The Bloodshed Begin!

Όλα χάνονταν. Ένιωθα τους παλμούς μου στα αυτιά μου και το σώμα μου πήγε να εκραγεί. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου ή απλά τα αγνοούσα. Πρόσεξα πως ο αδερφός μου είχε ξαπλώσει στο πάτωμα και έκλαιγε. Γιατί οι Marine να κάνουν κάτι τέτοιο. Ήταν αλήθεια όσα μου έλεγαν για αυτούς οι αντίπαλοί μου? Μάλλον ναι... δεν θα τους εμπιστευόμουν ποτέ ξανά. Δεν θα τους συγχωρούσα ότι και να γινόταν. Νεκροί... όλοι νεκροί... τίποτα άλλο δεν περνούσε από το μυαλό μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν και το στόμα μου άνοιξε όσο γινόταν. Προσπαθούσα να αναπνεύσω και να καταπιώ αλλά δεν μπορούσα. Κάτι παράξενο συνέβαινε μέσα στο σώμα μου και το μυαλό μου ήταν έτοιμο να διαλυθεί. Όλοι πολεμούσα ακατάπαυστα και σκότωναν χωρίς να δίνουν σημασία στις ζωές που χάνονταν μία παρά μία. Θα πέθαιναν όλοι... θα τους σκότωνα όλους...

Τότε αμέσως πόνος με έπιασε σε ολόκληρο το σώμα μου. Τόσο δυνατός που τον ένιωθα παρά το γεγονός ότι τα προηγούμενα τραύματα ήταν ακόμα πιο σοβαρά. Τα μάτια μου πήγαν να βγουν έξω από τις θέσεις τους και όλα έσβηναν σιγά σιγά. Το τελευταίο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν το σπασμένο κουτί του πλέον νεκρού εμπόρου. Το φρούτο του Διαβόλου είχε κυλήσει προς τα έξω. Είχε πολύ περίεργο σχήμα και μου θύμισε κάτι από αρκετά παλιά. Από εκεί και πέρα σκοτάδι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Αν συνέχιζε για λίγο ακόμη τότε θα πέθαινα. Μία φωνή αντήχησε μέσα μου...

-Γειάααααααα! Fufufu! Πώς πάει συνέταιρε...?
Η φωνή αυτή ήταν κάπως γνώριμη αλλά και την ίδια στιγμή άγνωστη. Ακουγόταν σαν εμένα με λίγο αλλαγμένη φωνή.
-Κράτησες το σώμα μας για πολύ καιρό και το γέμισες πληγές. Αρκετά ανέχτηκα αυτή την συμπεριφορά. Θα έπρεπε να προσέχεις τον εαυτό σου καλύτερα. Εξάλλου ως Marine όλα αλλάζουν. Ήθελα πάντα να στην κάνω αυτή την ερώτηση. Γιατί μένεις με άθλιους τύπους? Και μόλις το πρόσεξες και εσύ πόσο διεφθαρμένοι είναι. Αλλά το πρόσεξες λίγο αργά.
-Ποιός είσαι και τί θεεεες?
-Είμαι ο μελλοντικός σου Εσύ!

Μόλις είπε αυτά τότε το σώμα μου μούδιασε ολόκληρο και ένιωσα πως έχασα ολόκληρο τον έλεγχο. Όμως δεν είχα λιποθυμίσει. Το σώμα μου κουνιόταν συνεχώς και ήταν η μόνη αίσθηση που είχα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρέθηκα πάνω σε μία τεράστεια πέτρα και από ότι είδα αυτή η πέτρα βρισκόταν πάνω σε ένα μικρό νησάκι. Γύρω γύρω βρισκόταν θάλασσα. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά με το νερό. Δεν είχε το συνηθισμένο χρώμα του μπλε. Αυτή τη φορά η θάλασσα είχε το έντονο χρώμα του αίματος. Ήταν κατακόκκινη. Όσο ο χρόνος περνούσε η στάθμη του νερού ανέβαινε όλο και περισσότερο. Το νησάκι ήταν αρκετά μικρό, παρ'όλ'αυτά είχε τρομερή βλάστηση.

Επίσης πρόσεξα πως το μέρος που βρισκόμουν δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πραγματικότητα. Θα μπορούσε να είναι ένα φανταστικό μέρος στο εσωτερικό του εαυτού μου. Και λογικά το κάθετί αντιπροσώπευε κάτι από τον χαρακτήρα μου και το μυαλό μου. Κατά την γνώμη μου η θάλασσα του αίματος ήταν από τον θανατο τόσων αθώων που πέθαναν και ακόμα πεθαίνουν σήμερα σε αυτή την μάχη. Και γι'αυτό γεμίζει συνεχώς και ανεβαίνει η στάθμη. Από την άλλη η βλάστηση και το νησί αντιστοιχούσαν στον πραγματικό και κύριο λόγο του πολέμου ο οποίος έσβηνε όσο περνούσε ο χρόνος. Όλοι κοιτούσαν να σκοτώσουν όσους περισσότερους αντιπάλους μπορούσαν τώρα που ο στόχος τους είχε πεθάνει...

-Κρίμα που δεν μπόρεσες να αξιοποιήσεις αυτές τις δυνάμεις σου μέχρι τώρα. Πιστεύω πως σε διαφορετική περίπτωση θα είχε πολύ πλάκα να σε βλέπω να την χρησιμοποιείς. Τώρα κάτσε εκεί και σάπισε. Μα τί λέω? Θα εξαφανιστείς σύντομα όταν πάρω τον πλήρη έλεγχο του σώματός σου Fufufufufu.
Κοίταξα την θάλασσα και είδα την στάθμη να έχει ανέβει επικίνδυνα και να πλησιάζει το μέρος μου. Έλεγε την αλήθεια. Σιγά σιγά ένιωθα τον εαυτό μου να χάνεται. Ήθελα να νιώσω το αίμα των Marine να τρέχει στο σώμα μου. Ήθελα να τους σκοτώσω όλους και να γευτώ την νίκη. Εκδίκηση και μίσος... αυτά με κυρίευαν... και όσο σκεφτόμουν τους νεκρούς γονείς μου τόσο τα κύματα της θάλασσας βαρούσαν την πέτρα στην οποία καθόμουν.

Ο χρόνος περνούσε και το μυαλό μου όσο είχα καθαρό ακόμα γέμιζε με τρέλα. Ένιωσα να χάνομαι αλλά δεν φάνηκε να ήταν και κακό συναίσθημα. Μου άρεσε όλο και περισσότερο. Κοιτούσα τον μαύρο ουρανό και μετά πάλι την θάλασσα του αίματος. Γενικά δεν μπορούσα να πω πως δεν μου άρεσε το τοπίο. Άκουσα τότε μία κραυγή από τον άλλο μου εαυτό. Κάτι είχε συμβεί.
-Μα πως μπορούσες και πάλευες έτσι τόσο καιρό? Αυτό το σώμα είναι κατεστραμμένο! Άχρηστε!! Θα στο δώσω πίσω προς το παρόν αλλά πρώτα θα περάσεις μία μικρή δοκιμασία...
-Δοκιμασία?....
-Θα πρέπει να με νικήσεις σε μία μάχη. Και μετά θα σου δώσω το σώμα σου πίσω για κάποιο χρονικό διάστημα...

Αμέσως το μέρος γύρω μου άλλαξε και όλα εξαφανίστηκαν εκτός από εμένα. Είδα πολλά κομμάτια να πετάνε γύρω μου και να μπαίνουν το ένα πάνω και δίπλα από το άλλο και να δημιουργούν ένα νέο τοπίο. Τώρα βρισκόμουν πάνω σε νερό. Μπορούσα και περπατούσα πάνω του. Κοίταξα δίπλα μου κάτι που έπλεε. Ήταν ένα χέρι και πιο δίπλα ένα πτώμα. Έστριψα το κεφάλι μου και είδα και άλλα πολλά. Το χέρι ήταν του Higuma και το σώμα του κειτόταν λίγο πιο πέρα.
-Εδώ βρίσκονται όλοι όσοι έχεις σκοτώσει όλα αυτά τα χρόνια. Βλέπεις τελικά ότι ούτε εσύ είσαι απόλυτα δίκαιος. Έχεις διαπράξει εγκλήματα τα οποία στέρησαν κάτι από άλλους και εσύ τα νόμιζες Δικαιοσύνη...

Κομμάτια που έφτιαχναν το τοπίο συγκεντρώθηκαν ξαφνικά λίγα μέτρα μπροστά μου και δημιούργησαν κάτι ακόμη. Ήταν στο ίδιο ύψος με εμένα και στην αρχή μου έμοιαζε κάπως. Όσο όμως φτιαχνόταν άλλαξα γνώμη. Αυτός που έβλεπα ήταν ο εγώ. Η μόνη διαφορά είναι ότι όλα τα χαρακτηριστικά που είχα εγώ πάνω μου εκείνος τα είχε από την άλλη πλευρά. Δηλαδή το σημάδι στο δεξί μου μάτι το είχε εκείνος στο αριστερό. Από εκεί και πέρα φαινόταν λίγο πιο νέος και το χρώμα που είχε ήταν πιο ξεθωριασμένο.
-Αυτή είναι η πραγματική μορφή μου. Είμαι όπως εσύ αλλά αντίθετος. Τώρα πιστεύω έχεις άλλο ένα λόγο για να με νικήσεις.
Όρμηξα αμέσως πάνω του...

Δεν θα έχανα εδώ. Και φυσικά δεν θα του παρέδινα το σώμα μου τόσο εύκολα. Θα το έπαιρνα πίσω και θα σκότωνα τους πάντες. Δεν κουνήθηκε καθόλου παρά έμεινε ακίνητος ακόμα και όταν τον κάρφωσα με ένα μαχαίρι που εμφανίστηκε στο χέρι μου χωρίς να ξέρω πως. Αίμα γέμισε τα ρούχα του και τότε άρχισε να βυθίζεται.
-Μα πώς? Κάτι δεν πάει καλά... έπρεπε να σε είχα λιώσει μέχρι τώρα... να σε είχα κόψει σε χιλιάδες κομμάτια... δεν μπορεί.. α ναι... τώρα κατάλαβα. Οι πληγές και η κούραση που απέκτησα από τον έλεγχο του σώματός σου. Να ξέρεις δεν είναι βολικό. Σου δίνω προς το παρών το σώμα σου πίσω. Σιγουρέψου πως όταν γυρίσω θα το έχεις σε καλύτερη κατάσταση...

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια καθώς το σώμα του έμπαινε ακόμα πιο βαθιά στο νερό. Όλα διαλύθηκαν γύρω μου. Η όρασή μου μειώθηκε εντελώς και σκοτείνιασαν τα πάντα. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα άνοιξα τα μάτια μου και είδα γκρίζο ουρανό και νερό να πέφτει στο κεφάλι μου. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο έδαφος στη μέση της πλατεία όπου είχε γίνει η τεράστεια σύγκρουση με τους Επαναστάτες. Προσπάθησα να βρω αμέσως τον νεκρό έμπορο με το φρούτο αλλά αντί γι'αυτόν βρήκα μπροστά μου τους νεκρούς γονείς μου. Ο Marine που σκότωσε τον πατέρα μου γελούσε με τον θάνατό τους μπροστά μου. Όταν όμως με κοίταξε και το αίμα του πάγωσε...

Έκανε ένα βήμα πίσω και το σπαθί έπεσε από τα χέρια του. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου. Σηκώθηκα και τον πλησίασα. Σκόνταψε και έπεσε. Είχε γεμίσει με τρόμο μέσα του. Ευχαριστιόμουν αυτό το θέαμα με τον καιμένο μπροστά μου. Έπιασα το μαχαίρι από το έδαφος και συνέχισα προς τα πάνω του. Πήδηξα και έπεσα με το γόνατο στο στομάχι του. Αμέσως σήκωσα το μαχαίρι μου και άρχισα να τον κόβω επιφανειακά σε όλο του το σώμα κάνοντας διάφορα σχήματα. Ήταν σαν το μάθημα των καλλιτεχνικών όπου σου ζητούσαν να σχεδιάσεις κάτι. Σιγά σιγά όμως το μαχαίρι έμπαινε πιο μέσα στην σάρκα του.

Φώναζε με όλη του την δύναμη μέχρι που η φωνή του έκλεισε εντελώς και το αίμα κύλησε στο έδαφος σχηματίζοντας ένα ποταμάκι. Το μαχαίρι μου πλέον είχε μπει μέσα του εντελώς. Το έβγαλα από την τεράστεια τομή και άρχισα να τον καρφώνω στην καρδιά. Αν τον έβλεπε κανείς θα έλεγε πως αποκλείεται να ήταν άνθρωπος. Το πρωταρχικό του σχήμα είχε χαθεί. Ξανασηκώθηκα και κοίταξα τον ουρανό. Άκουσα τρέξιμο από δίπλα μου και χωρίς να διστάσω πέταξα το μαχαίρι προς εκείνη την κατεύθυνση βρίσκοντας έναν Marine στο μέτωπο. Πήγα και το πήρα. Πλέον κανείς δεν θα με σταματούσε. Ένιωθα τα πάντα τέλεια μέχρι που η άκρη του ματιού μου εντόπισε κάτι...

Ένα γνώριμο πρόσωπο είχε πάει δίπλα από το σώμα του νεκρού εμπόρου και είχε σηκώσει κάτι. Το κοίταξα καλύτερα και πρόσεξα πως ήταν το φρούτο του Διαβόλου που θα πουλούσε ο έμπορος. Ήταν ο Youichi, ο αιώνιος εχθρός μου. Τελικά είχε πάρει δράση στον πόλεμο αυτόν. Κάτι μου έλεγε μέσα μου πως ο Youichi είχε αναπτύξει τις δυνάμεις του πολύ αλλά αυτό δεν με ένοιαζε. Ήθελα να τον πολεμίσω όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Έτρεξα προς το μέρος του για να προλάβω να τον αποτρέψω από το να φάει το φρούτο αλλά είμουν 1 δευτερόλεπτο αργός. Είχε ρίξει μία δαγκωματιά ήδη και από όσο ξέρω μία μπουκιά φτάνει για να πάρει κάποιος τις δυνάμεις του φρούτου.

Με κοίταξε και γέλασε. Μετά περιεργάστηκε το σώμα μου και με ξανακοίταξε με σοβαρό ύφος. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει και είχε αφήσει μουσάκι.
-Γειά σου μικρέ. Βλέπω πως έγινε ένα πολύ ατυχές γεγονός με την οικογένειά σου εδώ.
Μόλις το άκουσα αυτό του όρμηξα για να τον σκοτώσω αλλά κάτι φάνηκε να αλλάζει στην προσωπικότητά του. Το βλέμμα του άλλαξε ξαφνικά και έγινε δολοφονικό. Δίστασα και έμεινα εκεί που είμουν.
-Μην νομίζεις πως θα με πολεμίσεις με αυτά τα χάλια. Κοίτα τον εαυτό σου... ούτε 1 χτύπημα δικό μου δεν θα αντέξεις...
Κοίταξα το σώμα μου και γούρλωσα τα μάτια μου. Δεν θυμόμουν ποτέ να αποκτούσα τέτοιες πληγές. Το σώμα μου είχε καταστραφεί...

Το στήθος μου είχε γεμίσει γρατζουνιές από τις οποίες μερικές ήταν αρκετά βαθιές. Μόνο όταν τις παρατήρησα ένιωσα και τον πραγματικό πόνο. Ο εσωτερικός μου εαυτός πρέπει να τα έκανε όλα αυτά. Δεν ήξερε πως να κινεί σωστά το σώμα μου και το οδήγησε στην καταστροφή και γι'αυτό μου το επέστρεψε πίσω. Οι πληγές ήταν μάλλον που τον περιόρισαν στην μάχη μας και δεν κουνήθηκε καθόλου. Έδιωξα όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου και στράφηκα στον Youichi. Θα τον αντιμετώπιζα και θα τον νικούσα. Όμως τον είδα να φεύγει χωρίς να λέει τίποτα πάλι με το σοβαρό το ύφος. Νόμιζε πως δεν μπορούσα να του κάνω ζημιά αλλά έκανε λάθος. Του πέταξα το μαχαίρι του Sato και ετοίμασα το άλλο στο άλλο χέρι.

Το απέφυγε χωρίς να κοιτάζει και γύρισε να με δει. Πέταξε το φρούτο κάτω και έβγαλε το σπαθί του. Εγώ μόλις το είδα αυτό μου ένιωσα το αίμα μου να βράζει και έτσι του όρμηξα όσο πιο επιθετικά μπορούσα. Ξεκινώντας με Shadow Step εμφανίστηκα από πίσω του και προσπάθησα να τον καρφώσω αλλά και εκείνος εξαφανίστηκε. Κοίταξα τριγύρω αλλά δεν υπήρχε πουθενά. Αν δεν ένιωθα τις σταγόνες της βροχής να μην πέφτουν πάνω μου τότε θα είχα πεθάνει. Όπως καλά κατάλαβα ο Youichi μου έκανε επίθεση από ύψος. Έκανα ένα βήμα πίσω και περίμενα να φτάσει σε ένα κατάλληλο σημείο για την επίθεσή μου. Με το που έφτασε τότε αμέσως προσπάθησα να τον καρφώσω. Είμουν επιτυχής αυτή τη φορά...

Τον κάρφωσα κατευθείαν στην καρδιά. Μόλις ακούμπησε το έδαφος τότε έπεσε κάτω. Αίμα έβγαινε από την πληγή του και από το στόμα του. Τα μάτια του έμειναν ανοικτά και όσο περνούσαν τα λεπτά το χρώμα του σώματός του έφευγε και γινόταν άσπρο. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό που του έκανα. Όταν κάρφωσα το μαχαίρι μου στο στήθος του ένιωσα σαν να τρυπούσα τον αέρα. Το μαχαίρι μου μπήκε χωρίς να βρει καθόλου αντίσταση και γενικά το αίσθημα ήταν εντελώς διαφορετικό. Κοίταξα την πληγή του αλλά δεν είδα το αίμα να πέφτει στο έδαφος. Αντιθέτως έμενε πάνω στο σώμα του. Τότε το πτώμα του άρχισε να κυματίζει και να αλλάζει χρώματα...

Ξεθώριαζε συνεχώς όλο και περισσότερο. Και δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα.
-Κρίμα αλλά σκότωσες μόνο έναν κλώνο μου... και γνωρίζοντας ότι οι κλώνοι μου έχουν το 25% της πραγματικής δύναμής μου θες να συνεχίσεις να προσπαθείς? Μην νομίζεις ότι δεν κάνουν και ζημιά ώντας άψυχα αντικείμενα. Μπορούν να σε σκοτώσουν αλλά εσύ όσο και να τα σκοτώνεις θα ξαναβγαίνουν. Αυτή είναι η δύναμη του φρούτου που έφαγα. Μπορώ και παράγω κλώνους του εαυτού μου με έναν μικρό περιορισμό... να βγάζω μόνο 2 κάθε φορά. Αλλά αν θες να συνεχίσεις είσαι ελεύθερος. Κάνε ότι νομίζεις...
Ένιωθα τόσο ταπεινωμένος που δεν μπόρεσα άλλο και ο φόβος από την ιδιότητά του εξαφανίστηκε...

Το μετάνιωσα που ξαναεπιτέθηκα. Μόλις βρέθηκα σε απόσταση 2 μέτρων τότε εμφανίστηκε από πίσω μου και από το σώμα μου άνοιξαν 5-6 καινούριες πληγές. Στην αρχή ο πόνος δεν με άφησε να περπατήσω αλλά αμέσως έφυγε. Τώρα με ένιωθα μουδιασμένο. Αυτό δεν ήταν μειονέκτημα ευτυχώς. Πριν καν πέσω έβαλα στήριγμα το πόδι μου και έμεινα όρθιος. Διέκρινα μία απορία στο πρόσωπο του αντιπάλου μου. Δεν το περίμενε ότι θα συνέχιζα να παλεύω. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα και τα αδύναμα σημεία του σε όλη αυτή την μάχη. Γέλασα δυνατά καθώς βρήκα την απάντηση. Άνοιξα τα μάτια μου και του χαμογέλασα. Δεν είχε κανένα μειονέκτημα...

Ένας Marine που ήρθε δίπλα μου για να με βοηθήσει με πέρασε με κομμένο κεφάλι. Άπλωσα το χέρι μου με το μαχαίρι και έτσι όπως πέρασε του το έκοψα. Δεν ήθελα άλλον να μπει μέσα στην μάχη μου. Όμως δεν ήταν ο μόνος ο Youichi που με είδε. Δεκάδες άλλοι Marine εκείνη τη στιγμή κοιτούσαν την μάχη μου και είδαν και εμένα να κόβω τον συνάδελφό μου. Αυτό με βοηθούσε πολύ στο να τους σκοτώσω όλους. Δεν ήξεραν αν είμουν εχθρός ή σύμμαχος και διευκόλυνε τα πράγματα. Μιλούσαν όλοι μεταξύ τους γι'αυτό που μόλις έγινε και συλλογίζονταν αν το έκανα επείτηδες ή όχι. Δεν θα έβρισκαν τώρα την απάντηση όσο και να έψαχναν.
-Άχρηστα πλάσματα...
Ξανακοίταξα τον Youichi και τον πλησίασα.

-Αυτό είναι βλέμμα Jellal! Με αυτό το βλέμμα στα μάτια σου θα σε πολεμήσω! Ετοιμάσου γιατί θα είναι η τελευταία σου μάχη. Σύντομα θα βρεθείς στο ίδιο μέρος με... ΤΙ?--
Είχα ήδη βρεθεί από πίσω του και τον είχα καρφώσει στην μέση. Είμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός ο αληθινός. Το χρώμα του ήταν πορτοκαλί σε σχέση με το περιβάλλον. Το δεξί μου μάτι ένιωθε διαφορετικά. Έκλεισα το αριστερό και κράτησα το δεξί. Η ιδιότητα εκείνη είχε ξαναγυρίσει. Μπορούσα με αυτό το μάτι να δω την θερμότητα των αντικειμένων και επίσης να βλέπω τις κινήσεις πιο αργά από ότι κανονικά.
-Η τύχη φαίνεται πως ήρθε με το μέρος μου δεν νομίζεις?
-Το μάτι-- σου... πάλι...
-Ωωω ναι... ξαναγύρισε Youichi... η ιδιότητα που φοβόσουν...

-Τώρα δεν υπάρχει σωτηρία για εσένα Youichi. Θα εκδικηθώ τον φίλο που σκότωσες με τα ίδια σου τα χέρια. Ο Sato θα αναπαυθεί επιτέλους...
Σήκωσα λίγο το μαχαίρι προς τα πάνω καθώς το είχα μέσα στην πληγή του. Πόνος κυρίεψε τον Youichi. Το ευχαριστιόμουν τόσο πολύ που κάποιος πονούσε και αργοπέθαινε. Το θέαμα αυτό ήταν ότι πρέπει για να με διασκεδάσει. Πριν καλά καλά το καταλάβω ένα σπαθί βγήκε από την κοιλιά μου. Έμεινα άναυδος καθώς το είδα να προεξέχει από την κοιλιά. Κοίταξα πίσω μου και είδα τον Youichi. Αλλά αυτός ήταν κλώνος γιατί δεν είχε καθόλου θερμοκρασία στο σώμα του.
-Μου την έφερες... Youichi... αλλά δεν θα τα παρατήσω...
-Jellal.. θα σε σκοτώσω εδώωωωωωωωωωω!
Φώναξε και έκανε ένα βήμα μπροστά αναγκάζοντας το σώμα του να ξεφύγει από το μαχαίρι μου.