[Αρχή][Αλλαγή Παράταξης]Drive Towards Madness! Let The Bloodshed Begin!

-Τελείωσαν όλα Jellal! Δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις ή κάποιον να σε σώσει. Η τελική μας μάχη θα δωθεί εδώ και τώρα. Πέθανεεεεε!
Μου όρμηξε καθώς είχα καρφωθεί από το σπαθί του κλώνου. Ο κλώνος στεκόταν εκεί και δεν κουνιόταν. Εγώ είχα παραλύσει και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Περίμενα τον θάνατό μου. Με το που έφτασε αρκετά κοντά είδα την μακριά λεπίδα να φτάνει τον λαιμό μου. Την κοιτούσα με το δεξί μάτι. Αποχαιρέτησα τότε τον κόσμο και τα πιόνια τους Marine που ήθελα να σκοτώσω. Όμως τότε το πρόσεξα... το μειονέκτημα της ιδιότητας του Youichi. Όταν εκείνος έκανε επίθεση τότε οι κλώνοι εξαφανίζονταν. Έτσι έγινε και εδώ...

Λίγο πριν μου κόψει τον λαιμό πρόσεξα πως το σπαθί και ο κλώνος από πίσω μου εξαφανίστηκαν εντελώς. Φυσικά αν δεν είχα την ιδιότητα με το μάτι μου δεν θα τα παρατηρούσα όλα αυτά και απλά θα πέθαινα. Με το που εξαφανίστηκε ο κλώνος έσκυψα και απέφυγε την κίνηση. Έπιασα πιο γερά το μαχαίρι μου και πετάχτηκα για να τον καρφώσω στο στήθος. Όμως τότε με το κενό του χέρι έπιασε το δικό μου και με σταμάτησε. Τότε θυμήθηκα ότι μπορούσε και "ένιωθε" τις παρουσίες των άλλων πιο έντονα. Έστρεψε προς τα πίσω το χέρι με το σπαθί για να μου κόψει το χέρι. Εγώ το τράβηξα έγκαιρα και το έσωσα κάνοντας και μία τούμπα πίσω όμως αυτό αποδείκτηκε μοιραίο. Ο πόνος και το αίμα που μου έλειπε από το σώμα με παρέλυσαν για τα καλά...

Η ανάσα μου βάρυνε και το μαχαίρι έπεσε από τα χέρια μου. Το μαχαίρι του Sato βρισκόταν μπροστά από τα πόδια μου. Τελικά δεν μπόρεσα να τον εκδικηθώ σωστά. Ο Youichi με πλησίασε και ετοιμάστηκε να με σκοτώσει. Σήκωσε το σπαθί του και μου χαμογέλασε. Ο ιδρώτας του έτρεχε ποτάμι και φαντάστηκα πως δυσκολεύτηκε πολύ για να με φέρει σε αυτή την κατάσταση.
-Πολέμισες καλά Jellal. Κρίμα που είσαι εχθρός... Αντίο...
Έστρεψε το σπαθί προς το μέρος μου και το κατέβασε με ορμή. Τότε όμως καλύφθηκα από μία σκιά. Κοίταξα και είδα κάποιον να έχει μπει ανάμεσα σε εμένα και τον Youichi! Το πρόσωπό του δεν φαινόταν γιατί ήταν καλυμμένο από ύφασμα. Απέκρουσε το σπαθί με ένα άλλο. Μετά χρησιμοποιώντας την δύναμή του πέταξε τον Youichi πίσω.
-Πέρασε πολύς καιρός.. δεν νομίζεις Jellal?

Η φωνή του ακούστηκε γνώριμη αλλά δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω πλήρως. Γύρισε αλλά μπόρεσα να δω μόνο τα μάτια του. Και αυτά μου θύμισαν κάτι από παλιά. Τα χοντρά και τεράστεια ρούχα του με απότρεψαν από το να καταλάβω ποιος ήταν. Ξανακοίταξε τον Youichi και έτρεξε κατά πάνω του. Ο Youichi έφτυσε λίγο αίμα και πήρε την σοβαρή του έκφραση. Ύψωσε το σπαθί του και απέκρουσε την επίθεση του παράξενου τύπου. Μετά από αυτό ακολούθησαν επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από τον άγνωστο. Ο Youichi δεν μπορούσε να τις αποφύγει όλες και τραυματίστηκε αρκετά. Τότε όμως είδα έναν κλώνο πίσω από αυτόν που με έσωσε. Αυτός γύρισε και τον κάρφωσε στον λαιμό πριν καλά καλά τον προειδοποιήσω...

Ο Youichi νευρίασε και αμέσως κάρφωσε τον άγνωστο στην κοιλιά. Η λεπίδα βγήκε από μπροστά του. Ο πόνος σχηματίστηκε στο σώμα του αγνώστου καθώς έτρεμε και είχε ψιλοσπασμούς. Το σπαθί τραβήχτηκε έξω και τότε ο άγνωστος έκανε ένα βήμα μπροστά εκεί που ήταν πριν ο κλώνος. Γύρισε και πρόσεξα πως το ύφασμα που κάλυπτε το πρόσωπό του είχε φύγει. Έμεινα έκπληκτος καθώς το άτομο που με είχε σώσει πριν ήταν ο Sato. Ο φίλος που έχασα εκείνη τη βραδιά στο Ferum και που σκότωσε ο Youichi. Έπρεπε όμως να είχε πεθάνει εκεί.
-Φαίνεται πως αποκαλύφθηκα... Youichi επιτέλους έχω ελπίδα για να σου αποδώσω τον θάνατο. Σε άφησα να με καρφώσεις για να έχουμε περίπου τις ίδιες πληγές... πιστεύω πως τώρα είμαστε ίσοι... Ετοιμάσου να πεθάνεις...

Μόνο τότε πρόσεξα πως από την πληγή του Sato δεν έβγαινε αίμα παρά μόνο ηλεκτρισμός. Ήταν σαν να είχε βραχυκυκλώσει η περιοχή εκεί που τον κάρφωσε. Σήκωσε το χέρι του και είδα πως κρατούσε το μαχαίρι του από εκείνο το βράδυ.
-Σε ευχαριστώ που το κράτησες και το περιποιήθηκες για τόσο καιρό Jellal. Σου χρωστάω!
-Μα Sato! Δεν πέθανες εκείνο το βράδυ? Θυμάμαι τους Marine να λένε για τον θάνατό σου. Δεν μπορεί να βρίσκεσαι τώρα εδώ ως Mar--
-Πέθανα Jellal... Παραλίγο να πεθάνω για να το θέσω καλύτερα. Είμουν λίγα λεπτά πριν τον θάνατο μέχρι που βρέθηκε κάποιος και τελικά σώθηκα. Όπως βλέπεις πλέον δεν είμαι άνθρωπος ως το κόκκαλο. Τα περισσότερα σημεία στο σώμα μου είναι μηχανικά. Μετατράπηκα σε ανδροιδές Jellal...

Όλα αυτά τα λόγια του με είχαν καταστρέψει. Θα μπορούσε να μου πει πως ήταν ζωντανός και όχι απλά να εμφανιστεί από το πουθενά. Και οι υπόλοιποι Marines? Κανείς δεν μου είπε τίποτα τόσο καιρό. Αυτή η κατάσταση δεν με χαροποιούσε αλλά με νευρίασε ακόμα περισσότερο. Είδα τον Sato να ορμάει με το μαχαίρι του και τον Youichi να βγάζει 2 κλώνους όλοι έτοιμοι να σκοτώσουν τον αντίπαλο. Με το που συγκρούστηκαν συνέχισαν να πολεμούν για αρκετά λεπτά μέχρι που ο Sato σκότωσε τους 2 κλώνους και επιτέθηκε μονομιάς στον Youichi. Είχε όμως εξαφανιστεί. Ξαφνικά πετάχτηκε ένα μαχαίρι προς τον Sato από μη ορατή γωνία πετυχαίνοντάς τον λίγο πιο κάτω από τον λαιμό. Η τρύπα άρχισε να βγάζει και αυτή ηλεκτρισμούς...

Ο Sato έμεινε ακίνητος για αρκετή ώρα και ούτε έβγαζε άχνα. Το μαχαίρι που έξεχε από την τρύπα είχε ηλεκτριστεί για τα καλά.
-Δυστυχώς για εσένα γνωρίζω πολύ καλά για ανδροειδή. Ξέρω που βρίσκονται όλα τους τα καλώδια και τί κάνει το κάθε ένα. Ξέρω για τους αμυντικούς μηχανισμούς και τους επιθετικούς καθώς και όλους τους τρόπους για να ξεπεράσεις τις άμυνές τους και να τα απενεργοποιήσεις. Το κατάλαβες ότι πέτυχα κεντρικό σύστημα και τώρα δεν μπορείς να κινηθείς.
Ο Sato είχε κρατήσει την ίδια στάση με πριν. Ο Youichi εμφανίστηκε και τον πλησίασε. Έβγαλε το μαχαίρι από εκεί που του το είχε πετάξει και μετά έπιασε μερικά καλώδια. Τα τράβηξε με δύναμη με αποτέλεσμα να κάνει τον Sato να χτυπιέται με σπασμούς.

Τα καλώδια κόπηκαν και τότε αίμα βγήκε από την τρύπα αυτή. Επίσης αίμα βγήκε και από την πληγή από το σπαθί που του είχε καρφωθεί στην κοιλιά. Όμως ήταν ανδροειδές και δεν ήταν λογικό να έβγαζε αίμα από περιοχές καλυμμένες με απόλυτη τεχνολογία. Έπεσε κάτω ανάσκελα και κοίταξε τον Youichi. Χαμογέλασε και έφτυσε αίμα.
-Τώρα είναι σαν να είσαι κανονικός άνθρωπος. Απενεργοποίησα ότι έχει να κάνει με μηχάνημα στο σώμα σου και έτσι ότι σε κρατούσε ζωντανό έσβησε. Τώρα θα πεθάνεις ως άνθρωπος και όχι ως πειραματόζωο.
Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ήταν ανώφελο. Το αίμα που είχα δεν επαρκούσε για μία τέτοια ενέργεια. Όμως κάτι μου έδωσε ώθηση και σηκώθηκα. Κανείς δεν θα σκότωνε τον Sato. Εγώ θα τους σκότωνα όλους....

Ο Youichi και ο Sato με κοίταξαν με έκπληξη και φόβο.
-Μα πώς? Έπρεπε να είχε ήδη πεθάνει μέχρι τώρα. Το να ζούσες ήταν ένα θέμα αποδεκτό αλλά το να σηκωθείς κιόλας? Αυτό είναι αδύνατο να γίνει! Το αίμα που έχασες αρκούσε για να σκοτώσει έναν απλό άνθρωπο 2 φορές! Και εσύ στέκεσαι και όρθιος! ΑΔΥΝΑΤΟΝ!
-Fufufufu Youichi.... δεν έχεις καταλ--λλλλάβει...! Θα πεθάνετε ό-- όλοι... Θ-θα σας σκ-σκοτώωσω...
Τότε άρχισα να τρέμω πολύ και κοίταξα τον Youichi με ένα δολοφονικό βλέμμα. Κατάλαβε ότι κάτι κακό θα γινόταν και προσπάθησε να κάνει κάτι. Εκείνη τη στιγμή όμως το δεξί μου μάτι με την μικρή ιδιότητά του άρχισε να πονάει σαν τρελό. Το έκλεισα και το έπιασα με τα χέρια μου. Με το αριστερό ανοικτό είδα τον Youichi ο οποίος φάνηκε σαν να πρόσεξε κάτι πλεονεκτικό γι'αυτόν...

Αμέσως σαν να ήταν σε βιασύνη έκανε μία παράξενη κίνηση με τα χέρια του. Αναστέναξε και ξανακοίταξε τον Sato. Κράτησε γερά το σπαθί του και του όρμηξε για να τον σκοτώσει. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και το αίμα που έβγαινε από το μάτι μου είχε σταματήσει. Δεν το ξανάνοιξα γιατί δεν μπορούσα να το κάνω. Άπλωσα το χέρι μου προς τον Youichi λες και ήξερα ότι θα γίνει κάτι με αυτό που θα επιχειρούσα. Είμουν αρκετά μέτρα μακριά αλλά ένιωσα πως θα τα κατάφερνα. Οι Marine γύρω είχαν μείνει άφωνοι από τις μάχες που δώθηκαν εδώ και κοιτούσαν με αγωνία. Το ίδιο συνέβαινε και με τους Επαναστάτες. Οι περισσότεροι είχαν σταματήσει να πολεμάνε και κοίταξαν προς το μέρος μας. Τότε ένιωσα κάτι και έκανα μία κίνηση με τα δάκτυλά μου σαν να κουνούσα μαριονέτα.

Οι κινήσεις του Youichi σταμάτησαν μονομιάς και ούτε αυτός δεν κατάλαβε τι γινόταν. Εγώ καθώς έκανα διάφορες κινήσεις με τα δάκτυλά μου τον κινούσα όπως ήθελα. Τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό. Το φρούτο που είχα μου έδωσε αυτή την δυνατότητα. Αν δεν ήταν και οι συμβουλές του εσωτερικού μου εαυτού δεν θα το ανακάλυπτα ποτέ. Είχε όμως πολύ πλάκα. Έκανα τον Youichi ότι ήθελα με το χέρι μου. Τον έβαλα για αρχή να καρφώσει τον εαυτό του. Έβγαλε μία κραυγή πόνου και μετά τον έβαλα να περιστρέψει την λεπίδα μέσα στην πληγή. Αν δεν είχε προπονηθεί τόσο σκληρά θα είχε λιποθυμίσει τώρα. Σύντομα αποφάσισα να τελειώσω αυτή την φάρσα και ξεκίνησα την κανονική παράσταση. Με μία διαφορετική κίνηση του χεριού μου και των δακτύλων μου το κεφάλι του Youichi κόπηκε και έπεσε στο έδαφος. Η τελευταία του έκφραση ήταν εκείνη του ελέους.
-Fufufufu τώρα ξεκινούν όλα!