[Τέλος] Η μάχη στο Dawn Island κι ο Higuma

[Αρχή]

-Ωραία! Ώρα να σας μάθω ένα μάθημα.
Πλησίασα στην είσοδο της βάσης. Αν και είχαν εγκατασταθεί πρόσφατα, είχαν κάνει τρομερή δουλειά.
Ένας τοίχος 2 μέτρων προστάτευε τους Marines, ενώ στην κεντρική πύλη, υπήρχαν 4 κανόνια.
Πάνω στο τείχος, περιφέρονταν μια στο τόσο μια δυάδα φρουρών, ενώ μπροστά στην είσοδο υπήρχαν
δυο κοιμισμένοι Marines. Από κει θα ξεκινούσα.
-Κοιμάστε εν ώρα υπηρεσίας; Θα σας σφάξει ο αρχηγούλης σας.. θα σας βοηθήσω. Pull!
Τα όπλα, πάνω στα οποί στηρίζονταν, ήρθαν αστραπιαία προς τα μένα, με αποτέλεσμα να σωριαστούν στο έδαφος.
-Τι!!!! Ποιος; Τι έκανες εκεί!!! Θα πεθάνεις.
-Χμμμ... Θα είχε πλάκα να σας δω να προσπαθείτε. Repel!
Τα όπλα που βρίσκονταν μπροστά μου, σηκώθηκαν στον αέρα και με μεγάλη ορμή, πέτυχαν τους δύο
Marines στο πρόσωπο. Εκείνοι έπεσαν στο έδαφος λιπόθυμοι.
-Πφφφ.. Αυτό ήταν γελοίο.

-Χμμμ... ας βγάλω μερικούς απ'τη μέση από τώρα, αλλά αρχικά, ας ανοίξουμε την πύλη.
Με μια κίνηση του χεριού μου, τα κανόνια άρχισαν να αιωρούνται και στη συνέχεια έπεσαν με δύναμη
πάνω στην πύλη διαλύοντάς την.
-Ουπς... κατά λάθος.
Μια ντουζίνα οπλισμένοι Marines παρατάχθηκαν μπροστά μου και με στόχευσαν. Άπλωσα το χέρι μου προς
το μέρος τους και περίμενα. Ακούστηκε μια ομοβροντία και...
-Repel!!!
Οι σφαίρες γύρισαν πίσω στους Marines και τους πέτυχαν κατάστηθα. Όλοι τους έπεσαν νεκροί.
-Βλάκες. Αυτές οι επιθέσεις δεν έχουν επίδραση πάνω μου. είπα καθώς περνούσα μέσα στη βάση. Κοίταξα γύρω μου για να μάθω από τι αποτελούνταν αυτό το άντρο της Κυβέρνησης.
Ήταν πράγματι μια βάση κι όχι ένα μέρος διανυκτέρευσης όπως περίμενα. Υπήρχαν 4 κτήρια και αρκετός
χώρος για προπόνηση. Τα 2 πρέπει να προορίζονταν για ξεκούραση, ενώ τα άλλα πρέπει να ήταν η αποθήκη και το οπλοστάσιο.

Με βάση τον εξοπλισμό και την έκταση που είχαν στα χέρια τους, πρέπει να υπήρχαν περίπου 180-200 Marines. Δε θα ήταν εύκολο. Κύριος στόχος μου ήταν να σκοτώσω τον ψηλό άντρα που είχε μπει στην
ταβέρνα μας τότε. Αυτός ήταν ο αξιωματικός, άρα όλα ήταν στημένα γύρο απ'αυτόν. Αν έβγαινε απ'την
μέση, όλα θα τελείωναν για τους υπόλοιπους μιας και θα έχαναν τον βασικό τους μαχητή. Ξαφνικά,
Marines άρχισαν να εμφανίζονται από όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Μέτρησα γύρω στους 25.
-Ακίνητος!!! Τα χέρια ψηλά και πέτα τα όπλα σου κάτω! Τώρα!
-Οκ! είπα σηκώνοντάς τα και στη συνέχεια φώναξα: Pull!
Τα κανόνια που ήταν προσγειωμένα πάνω στην πύλη σηκώθηκαν και πετάχτηκαν με ορμή προς το μέρος των οπλισμένων φρουρών. Εκείνοι έντρομοι προσπάθησαν να τα αποφύγουν, αλλά μάταια καθώς τα κινούσα ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Και οι 25 Marines βρίσκονταν στο έδαφος σφαδάζοντας απ'τον πόνο. Ένας απ'αυτούς σηκώθηκε όρθιος και τραβώντας το σπαθί του μου επιτέθηκε.
-Θα σε σκοτώσω στο όνομα του νόμου!!!
-Νόμο; Ποιον νόμο; Αυτόν που καταχράστε; είπα τραβώντας το πιστόλι μου και πυροβολώντας τον στο κεφάλι.
-Μην ξανά αναφέρεις ότι υπηρετείς τον νόμο καταστρέφοντας τις ζωές άλλων μπροστά μου!

Συνέχισα να μπαίνω όλο πιο βαθιά στη βάση. Έψαχνα το οπλοστάσιο. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να
τελειώνω δίχως να κινδυνεύσω πολύ. Άλλο όμως με προβλημάτιζε... αφού γνώριζαν ότι κάποιος εισέβαλε
στη βάση τους, γιατί δεν μου επιτίθονταν όλοι μαζί; Κάτι σκάρωναν, αλλά τι. Το σίγουρο ήταν ότι θα το
μάθαινα σύντομα. Έφτασα στο πρώτο κτήριο και κοίταξα μέσα, αλλά ήταν γεμάτο τρόφιμα. Γύρισα και
κίνησα για το επόμενο κτήριο.
-Πού νομίζεις ότι πας; ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.
5 Marines εμφανίστηκαν και μου επιτέθηκαν. Τράβηξα γρήγορα το σπαθί μου και απέκρουσα γρήγορα τα
χτυπήματά τους. Ανταπέδωσα αποκεφαλίζοντας τον ένα και τραυματίζοντας έναν άλλο στον ώμο.
Απέφυγα γρήγορα το σπαθί του Marine απ'τ' αριστερά μου και τον μαχαίρωσα στο στήθος. Οι άλλοι 2
στέκονταν ακούνητοι και είχαν πάρει αμυντική στάση.

-Τι έγινε; Εσείς δε θέλατε να με σκοτώσετε; Άντε ελάτε!
-Πρόσεχε πώς μιλάς παλιομπα$%&@δε! φώναξε καθώς έτρεχε προς τα πάνω μου.
-Όχι γύρνα πίσω! Είναι πολύ δυνατός για σένα!!! του φώναξε ο άλλος φρουρός,
αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Τον είχα μαχαιρώσει στο στήθος και τραβώντας το πιστόλι απ'τη ζώνη μου, αποτελείωσα τον τελευταίο Marine, πετυχαίνοντας τον στο στήθος.
-Εσείς οι Marines είστε μόνο λόγια. είπα και συνέχισα την πορεία μου αφήνοντας
πίσω μου μόνο πτώματα.

-Τι ψάχνεις εισβολέα;
Γύρισα να δω ποιος μίλησα και αυτό που αντίκρισα με έκανε να ενθουσιαστώ! Ήταν ο αξιωματικός που
έψαχνα. Το ψάξιμο θα μπορούσε να περιμένει λιγάκι. Αυτή η αναμέτρηση θα καθόριζε και το αποτέλεσμα
της μάχης.
-Το οπλοστάσιο, αλλά εσύ μου κάνεις μια χαρά για τώρα.
-Σου εγγυώμαι ότι το μόνο που θα βρεις εδώ, είναι ένα εισιτήριο για τον άλλο κόσμο.
-Ποο. Πολύ φιλοσοφικά τα λες ρε. Πρόσεχε μην καεί το μυαλουδάκι σου απ'την πολύ σκέψη. και με αυτά τα λόγια, του επιτέθηκα. Φαινόταν πιο έμπειρος απ'τους άλλους και σίγουρα
πολύ πιο επικίνδυνος. Τράβηξε γρήγορα το σπαθί του και συγκρουστήκαμε. Ήταν δυνατός.
Απέφευγε γρήγορα τα χτυπήματά μου και ανταπέδιδε, αλλά εγώ δεν πήγαινα πίσω.
Πολεμούσαμε για περίπου 10 λεπτά χωρίς να έχει πάθει τον παραμικρό
τραυματισμό κανένας μας. Δεν είχα άλλη επιλογή απ'το να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου.
Έπρεπε να τελειώνω γρήγορα, γιατί από στιγμή σε στιγμή θα γέμιζε ο τόπος από Marines.
-Ήταν καλή μάχη, αλλά κάπου εδώ τελειώνει. Καλό ταξίδι. Repel!

Το σπαθί του αξιωματούχου Marine εκσφενδονίστηκε και καρφώθηκε στο τείχος 15 μέτρα πιο πέρα.
-Τώρα!!!! φώναξε ξαφνικά.
Αιφνιδιάστηκα. Τι συνέβη; Κοίταξα γύρω μου αλλά τίποτα. Τι θα ακολουθούσε; Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο τόπος γέμισε Marines. Δεν ήταν όλοι, αλλά ήταν πάρα πολλοί. Πρέπει να ήταν κοντά
στους 80 και όλοι με στόχευαν. Δεν είχα πολλές επιλογές.
-Μόνο αυτό είστε ικανοί να κάνετε;
-Πυρ!!!
-Pull!
Όλες οι σφαίρες σταμάτησαν μπροστά μου, κάνοντας τους Marines να παγώσουν μπροστά στο θέαμα.
-Repel!
Τα σκάγια, με μεγάλη ορμή, εκσφενδονίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις, πετυχαίνοντας αρκετούς Marine. Τότε, ο αρχηγός τους τράβηξε ένα πιστόλι απ'τη ζώνη του και πυροβόλησε. Η σφαίρα
κατέληξε στην παλάμη μου.
-Ούτε καν κοντά. είπα πετώντας την σφαίρα στον αέρα και ξανά πιάνοντας την.
Ύστερα, την πέταξα στον πρώτο Marine που είδα και δίνοντας της ορμή με μαγνητικά κύματα,
τον πέτυχα στο κεφάλι.

Πλέον, όσοι είχαν απομείνει με κοιτούσαν με τρόμο και έκαναν πίσω βήματα.
-Αυτή είναι η δύναμη της Κυβέρνησης; Μερικά ξεφτιλισμένα ανθρωπάκια που το παίζουν τρανοί και
μεγάλοι σε απλούς κατοίκους; Θα σας μάθω ένα μάθημα!!!
Απ'την στιγμή που μπήκα στη βάση τους, ένιωθα ένα μίσος γι'αυτούς. Ένα μίσος που έπρεπε να τους δείξω
πάσι θυσία. Τώρα όμως που έβλεπα με τι είχα να κάνω, δεν ένιωθα απλά μίσος. Ένιωθα απέχθεια γι'αυτά
τα άτομα. Η οργή μου φούντωνε όλο και περισσότερο όσο σκεφτόμουν ότι με τα όπλα ανάγκαζαν τους
συγχωριανούς μου και τον κάθε απλό κάτοικο να πληρώνει τους βαρείς φόρους. Άπλωσα τα χέρια μου
δεξιά και αριστερά στο ύψος των ώμων μου και φώναξα: -Re..
μα δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω. Μια σφαίρα με είχε πετύχει στον αριστερό μου ώμο. Πώς δεν το
αντιλήφθηκα νωρίτερα!;

Βλέποντας τον τραυματισμό μου, οι Marines πήραν θάρρος και ζητωκραυγάζοντας άρχισαν να πυροβολούν.
-ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙΙΙ!!!!! REPELLL!!!!!
Οι σφαίρες γύρισαν με απίστευτη δύναμη πίσω διαπερνώντας τα σώματά τους και θερίζοντας τις σειρές τους.
-Μην χαίρεστε που με πετύχατε μια φορά! Σας εγγυώμαι ότι δε θα ξανασυμβεί!
-Μάλλον δεν είσαι τόσο ισχυρός όσο νομίζεις. Ακόμα και αυτοί που έχουν φάει Φρούτα του Διαβόλου
έχουν αδυναμίες και εμείς έχουμε ότι χρειάζεται για να σε αφανίσουμε!
Τότε 2 άντρες εμφανίστηκαν πίσω απ'την αποθήκη και έδωσαν ένα όπλο στον αξιωματικό. Το όπλισε και
με σημάδεψε.
-Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις! Ελέγχω οτιδήποτε μεταλλικό. Ελέγχω τον μαγνητισμό.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του ψηλού άντρα και πυροβόλησε.
-Repel!!! αλλά η σφαίρα δεν σταμάτησε και με πέτυχε στο
αριστερό μου μπράτσο.

-Αυτό είναι αδύνατο! Πώς γίνεται αυτό; Μπορώ να ελέγχω πλήρως οτιδήποτε μεταλλικό.
Τότε πώς γίνεται αυτή η σφαίρα να μην με "υπακούσει"!;
-Φαίνεσαι προβληματισμένος. Θα σε βοηθήσω. Όσοι έχουν φάει Φρούτο του Διαβόλου, έχουν μία και μόνο
αδυναμία... το θαλασσινό νερό. Βλέπεις, υπάρχει μόνο ένα μέταλλο που δεν μπορείς να ελέγξεις κι αυτό είναι το Kairoseki!! Είναι γνωστό και ως Sea Stone. Εσείς τα τέρατα δεν μπορείτε να κολυμπήσετε
και γενικότερα το θαλασσινό νερό σας αποδυναμώνει. Έτσι οι δυνάμεις σας δεν έχουν αποτέλεσμα σε
αυτό το υλικό.
-Ώστε έτσι.. Τότε θα σε βγάλω από τη μέση με άλλον τρόπο. Pull!!!
Όλα τα μεταλλικά αντικείμενα που βρίσκονταν στο έδαφος απ'τους νεκρούς Marines, σηκώθηκαν στον
αέρα, αλλά σε λίγη ώρα ξανά έπεσαν. -Τι τρέχει; Αρχίζω και αποδυναμώνομαι.. Να πάρει! σκέφτηκα και αμέσως έβαλα το χέρι μου στην πληγή που μου είχε προκαλέσει η
σφαίρα από το θαλάσσιο μέταλλο.

Ήταν πολύ οδυνηρό, αλλά έπρεπε να γίνει. Έβγαλα τη σφαίρα και την πέταξα μακρυά.
Πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να απαλύνω λίγο τον πόνο και στράφηκα προς τον αξιωματικό ξανά.
-Ευχαριστώ για τη βοήθεια βλάκα! Τώρα δεν έχεις καμία ελπίδα να με νικήσεις! είπα με ένα μοχθηρό χαμόγελο. Άρχισα να τρέχω κάνοντας zig-zag.
-Pull!!! Αυτή τη φορά τα όπλα αιωρήθηκαν και ήρθαν
προς τα μένα. Ο Marine πυροβολούσε, αλλά οι σφαίρες δεν με πετύχαιναν. Ήταν όπως ακριβώς το
περίμενα. Δεν ήταν σκοπευτής. Ένας απλός ξιφομάχος ήταν που ήξερε να πετυχαίνει έναν ακίνητο
στόχο στα 4 μέτρα.
-ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ Δ@#$%Ο!!!!
Όλα τα μεταλλικά αντικείμενα που υπήρχαν σε απόσταση 50 μέτρων άρχισαν να έρχονται προς το
μέρος μου και να "κάθονται" στο δεξί μου χέρι. Σε λίγα δευτερόλεπτα, το χέρι μου είχε γίνει 5 φορές
μεγαλύτερο και ενισχυθεί με κάθε λογής όπλο.
-DESTRUCTIVEEEE.... FIST!!!!
Η τεράστια γροθιά μου παρέσυρε τον άντρα στην αποθήκη και διαλύοντας την, τον κόλλησε στον
τοίχο μερικά μέτρα πιο πέρα δημιουργώντας μια τεράστια ρωγμή.

Τα όπλα έπεσαν κάνοντας πολύ θόρυβο κάτω. Γονάτισα και πήρα μερικές βαθιές ανάσες.
Ο πόνος που ένιωθα απ'τις 2 σφαίρες που με πέτυχαν, σε συνδυασμό με την συνεχόμενη
χρήση των δυνάμεων του φρούτου μου, με είχαν εξουθενώσει. Αφού χαλάρωσα λίγο,
σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τα επόμενα κτήρια για να αφανίσω όσους Marines
είχαν απομείνει. Κανείς δεν έπρεπε να ζήσει. Κανείς! Τέτοια άτομα δεν έπρεπε να είχαν
γεννηθεί καν. Το κτήριο που κατευθυνόμουν μετά την αποθήκη ήταν πράγματι το
οπλοστάσιο, αλλά είχα ήδη τραβήξει όλα τα όπλα από κει με την τελευταία μου επίθεση.
Έτσι, συνέχισα για τα άλλα 2 κτήρια.

Το πρώτο βρισκόταν 20 μέτρα απ'το οπλοστάσιο. Σε λίγη ώρα ήμουν μπροστά στην πόρτα.
Τράβηξα το σπαθί μου και με μια επιδέξια κίνηση, την έκοψα στα δύο. Το δωμάτιο μέσα ήταν
τεράστιο και γεμάτο με διπλά κρεβάτια. Δεν ήταν κανένας μέσα και κατευθύνθηκα για το τελευταίο
κτήριο. Ήταν αυτό που κοιμόταν κι ο αξιωματικός, άρα θα ήταν μεγαλύτερο. Πράγματι, ήταν 3 φορές μεγαλύτερο απ'το προηγούμενο. Διέλυσα και πάλι την πόρτα και μπήκα μέσα. Δέκα Marines μου
επιτέθηκαν αμέσως. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, τράβηξα το σπαθί μου και με μια γρήγορη
περιστροφή έκοψα τους δύο πρώτους που έρχονταν κατά πάνω μου. Στη συνέχεια κλότσησα τα
άψυχα σώματα τους, τα οποία πέτυχαν τους υπόλοιπους με αποτέλεσμα να πέσουν όλοι κάτω.
Με μια κίνηση του χεριού μου, τα σπαθιά τους σηκώθηκαν στον αέρα και...
-Repel!!!

Τα σπαθιά καρφώθηκαν στους Marines σκοτώνοντας τους. Παρατήρησα το δωμάτιο.
Ήταν μια τραπεζαρία 4 φορές μεγαλύτερη απ'την ταβέρνα μας. Όλα ήταν ακατάστατα και υπήρχαν
σημάδια βιασύνης παντού. Τα πιάτα ήταν όλα αφημένα πάνω στα τραπέζια, ενώ πολλές καρέκλες
βρίσκονταν αναποδογυρισμένες. Πρόσεξα μια σκάλα στη δεξιά μεριά του δωματίου και κίνησα
προς τα κει. Ανέβηκα τα σκαλιά και βγήκα σε ένα δωμάτιο παρόμοιο με εκείνο του προηγούμενου
κτηρίου. Προχώρησα λίγο για να εντοπίσω τυχών επιζώντες, αλλά τίποτα. Μια πόρτα βρισκόταν
στην άκρη του δωματίου. Την άνοιξα και μπήκα μέσα. Ήταν το δωμάτιο του αξιωματικού όπως
ακριβώς περίμενα. Στη γωνία υπήρχε ένα κρεβάτι, ενώ στο κέντρο ένα μεγαλοπρεπές γραφείο.
Πίσω του, υπήρχε ένα παράθυρο και πάνω του βρίσκονταν διάφορα έγγραφα. Τους έριξα μια ματιά,
αλλά δεν έβγαζα πολύ νόημα. Το μάτι μου πήρε ένα αρχείο με φορολογικά και το άνοιξα για να δω
τι είδους πληροφορίες περιείχε.

-Απίστευτο... Πόσο ξεφτίλες μπορεί να είναι;! αναφώνησα έκπληκτος.
Τα έγγραφα αυτά περιείχαν μηνιαίες αναφορές εσόδων. Υπήρχαν διάφοροι κατάλογοι, στους
οποίους αναγράφονταν πόσα πλήρωναν οι χωριανοί. Τα ποσά ήταν εξωφρενικά. Μόνο απ'το χωριό μας έβγαζαν 1.600.000 Belli το χρόνο, ενώ σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα του νησιού,
το σύνολο των χρημάτων κόντευε τα 15.000.000. Η οργή μου άρχιζε να φουντώνει και πάλι.
Βγήκα απ'το δωμάτιο και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Πέρασα απ'την τραπεζαρία και βγήκα
έξω. Πλέον, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να επιστρέψω στο χωριό μου και να αποχαιρετήσω
τους συγχωριανούς μου. Δε θα καθόμουν άλλο σ'αυτό το νησί. Είχα σκοτώσει περίπου 130
Marines. Δεν ήταν ασήμαντο... η Κυβέρνηση θα με κυνηγούσε από δω και στο εξής.

Πήγα προς την πύλη, έβαλα στην πλάτη μου το άψυχο σώμα του υψηλόβαθμου Marine και ξεκίνησα την
πορεία για το χωριό μου. Άμα έκανα μόνο μια στάση θα ήμουν εκεί κατά το ηλιοβασίλεμα. Πέρασα
από αρκετές πεδιάδες και χωράφια που όταν ήμουν μικρός έπαιζα με τον φίλο μου. Τα τοπία
αυτά με έκαναν να ξεχνάω τον πόνο και την κούρασή μου και να συνεχίζω ακάθεκτα το ταξίδι.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει, αλλά δε θα σταματούσα ακόμα. Εν τέλει, κατά το ηλιοβασίλεμα
ήμουν πράγματι εκεί. Μπροστά στην είσοδο του χωριού μου. Η μεγάλη ταμπέλα δίπλα στην
είσοδο ήταν παραμελημένη και το "Καλωσορίσατε στο Karakura Village" που ήταν γραμμένο πάνω της
είχε ξεθωριάσει. Μπορούσα να φανταστώ τι με περίμενε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα τα
πρώτα μου βήματα στο χωριό μου που είχα 9 μήνες να αντικρίσω.

Περπατούσα στο χωμάτινο δρόμο κοιτώντας γύρω μου μπας και έβλεπα κάποιον συγχωριανό μου, αλλά κανείς δεν κυκλοφορούσε. Συνέχισα να περπατώ μέχρι που έφτασα στην πλατεία.
Άφησα το πτώμα στο κέντρο και κατευθύνθηκα προς την ταβέρνα μας. Ύστερα από λίγο ήμουν
μπροστά στην ξύλινη καλό σκαλισμένη πόρτα του μαγαζιού μας, αλλά ήταν κλειδωμένη και είχε
ένα μεγάλο λουκέτο. Δεν είχαμε ποτέ λουκέτο. Απ'ότι φαίνεται αυτοί οι Marines έκαναν κι
άλλες βρωμοδουλειές πέρα απ'το να μαζεύουν φόρους. Άλλαξα πορεία και πήγα προς το σπίτι μου. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να πω στους γονείς μου... ίσως δεν ήθελαν να με δουν καν. Δε θα είχαν άδικο. Είχα φερθεί λάθος, αλλά ήταν αναγκαίο για όλους μας.

Είχα φτάσει έξω απ'το σπίτι μου. Άπλωσα το χέρι μου να χτυπήσω την πόρτα, αλλά δίστασα.
Μου ήταν πολύ δύσκολο. Και μόνο η σκέψη μου προκαλούσε άγχος και φόβο. Έπρεπε να το
κάνω όμως. Έπρεπε να τους εξηγήσω ότι το έκανα για το καλό όλων και να τους αποχαιρετήσω.
Έκλεισα τα μάτια μου και χτύπησα την πόρτα 3 φορές.
-Ποιος είναι; Αν ήρθατε πάλι για τα λεφτά σας δεν έχω. Σας είπα θα σας τα δώσω σε λίγο καιρό! ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου.
-Δε θα ξαναέρθουν. Αυτό στο εγγυώμαι. είπα και ξεροκατάπια.
Ακούστηκε να ξεκλειδώνει η κλειδαριά και η πόρτα άνοιξε. Ο πατέρας μου ξεπρόβαλε και ήταν
φανερά ταραγμένος. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει... δεν είχα ξανανιώσει έτσι. Φοβόμουν για την
αντίδρασή του. Φοβόμουν να ακούσω τι θα μου έλεγε.

-Εσύ δεν είπες ότι θα έφευγες; μου είπε παγερά.
-Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Δεν ήθελα να σας βλέπω να υποφέρετε άλλο. Έτσι αποφάσισα ότι έπρεπε να μάθω να πολεμάω και να βγάλω προς τα έξω το μίσος μου γι αυτούς. Γι αυτό έφυγα. Όλον αυτό τον καιρό ανησυχούσα για το αν είστε όλοι καλά... αν... αν... είπα και καυτά δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου.
-Νόμιζα ότι θα έφευγες μακρυά μας.. ότι δεν νοιαζόσουν πλέον για μας. και με έσφιξε στην αγκαλιά του. Μείναμε για λίγο έτσι... αγκαλιασμένοι. Ήταν μια αίσθηση που
είχα καιρό να νιώσω. Μια αίσθηση που ανυπομονούσα να ξανά αισθανθώ.

Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου και αποτραβήχτηκα.
-Πού είναι η μαμά; Θέλω να τη δω!
Δεν απάντησε. Απλά έσκυψε το κεφάλι του.
-Πού είναι η μαμά;
-Δεν ήταν μόνο οι άντρες της Κυβέρνησης που έρχονταν στο χωριό μας. Εκείνος ο άντρας που
ήταν στο μαγαζί μας και καυχιόταν για την επικήρυξη του, o Higuma. Να.. δεν είχαμε να του δώσουμε πολύ φαγητό
και επειδή αρνιόταν να φύγει, η μητέρα σου τον σήκωσε απ'την καρέκλα του και... και την πυροβόλησε. είπε με δυσκολία ο πατέρας μου και κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του.
-Είναι καλά έτσι; Την πήγατε σε έναν ιατρό έτσι; φώναξα αναστατωμένος.
-Σταμάτα! Σταμάτα σε παρακαλώ.. μου είπε αρχίζοντας να κλαίει με λυγμούς.

Έσφιξα τις γροθιές μου με όση δύναμη είχα.
-Κάθε πότε έρχεται αυτός ο άντρας εδώ; ρώτησα παγερά.
-Μια φορά τη βδομάδα... Λογικά σήμερα θα έρθει... άρθρωσε με δυσκολία.
-Είναι νεκροί!!! Χαχαχαχαχα!!! Με φοβήθηκαν και έπεσαν στην παγίδα μου! Είδατε πόσο σπουδαίος
είμαι; Ούτε η Κυβέρνηση δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου!!! ακούστηκε μια φωνή.
-Α.. Αυτός είναι!!! Φύγε.. έχει πολλούς άντρες μαζί του.
-Αυτός σκότωσε τη μαμά; Πες μου!!!!
-Ναι
-Έρχομαι σε λίγο. δήλωσα και σφίγγοντας τις γροθιές μου πήγα προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Ήταν ένα στενό δίπλα στην πλατεία του χωριού.

Βγήκα στην πλατεία και αντίκρισα περίπου 50 άτομα. Ήταν όλοι τους ληστές και αποβράσματα που είχε
μαζέψει εκείνος ο τύπος. Ήταν μπροστά και φαινόταν να χαίρεται που ήταν αρχηγός τους. Μόλις με
είδε μου φώναξε.
-Ει εσύ!!! Ποιος νομίζεις ότι είσαι και δεν πέφτεις στα γόνατα όταν με βλέπεις; Ε;!
Τράβηξα το πιστόλι απ'τη ζώνη μου και πυροβόλησα σκοτώνοντας τον άντρα που βρισκόταν δίπλα του.
-Ποιος νομίζεις ότι είσαι; του είπα επιβλητικά.
-Πώςςςςς; Σκοτώστε τον!!! ούρλιαξε και οι άντρες του τράβηξαν τα όπλα τους.
-Pull!!!
Όλα τα όπλα των ληστών έφυγαν απ'τα χέρια τους και αιωρήθηκαν γύρω μου.
-Repel!!!
Ξαφνικά, όλα τα όπλα εξφενδονίστηκαν προς το μέρους τους, σκοτώνοντας τους μισούς, ενώ καμιά
δεκαριά άλλοι έπεσαν στο έδαφος πληγωμένοι.
-Π... Ποιος είσαι; φώναξε φοβισμένος ο αρχηγός των ληστών.

-Εδώ τις ερωτήσεις τις κάνω μόνο εγώ! Κατανοητό;
Οι υπόλοιποι 15 ληστές στρέφοντας τα σπαθιά τους προς το μέρος μου, επιτέθηκαν.
-Repel!!! φώναξα και τα σπαθιά τους πετάχτηκαν στην άλλη άκρη της πλατείας. Αστραπιαία έστρεψα το πιστόλι μου προς το μέρος τους και άρχισα να πυροβολώ.
Σε λίγα δευτερόλεπτα ήταν όλοι νεκροί εκτός απ'τον Higuma, ο οποίο είχε πλέον πέσει κάτω και
κλαψούριζε κρατώντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του με τα χέρια του.
-Εσύ είσαι ο μεγάλος Higuma με τα 8.000.000 bounty στο κεφάλι σου; Πώς γίνεται ένα
ανθρωπάκι σαν εσένα να έχει εξαρχής επικήρυξη. Πώς είναι δυνατόν ένας τιποτένιος σαν εσένα να
σκοτώσει τη μητέρα μου; Πώς; ρώτησα με μανία καθώς η οργή μου φούντωνε.
Σήκωσα και πάλι το όπλο μου και τον πυροβόλησα στο αριστερό του πόδι. Εκείνος ούρλιαξε, αλλά
αυτό με έκανε να νιώθω μια ικανοποίηση. Δεν τον ήξερα, αλλά ούτε κι εκείνος. Παρ'όλα αυτά,
δε δίστασε και πάτησε την σκανδάλη σκοτώνοντας τη μητέρα μου. Γιατί να τον λυπόμουν εγώ;
Ίσα ίσα, ένιωθα ότι είχα την υποχρέωση να τον βασανίσω μέχρι θανάτου.

-Σταμάτα! Σταμάτα! Δείξε έλεος! Σε παρακαλώ. Υπόσχομαι!!! Υπόσχομαι ότι δε θα ξανά πειράξω κανέναν!
είπε κρατώντας το πόδι του και κλαίγοντας.
-Οι άνθρωποι αξίζουν δεύτερες ευκαιρίες... έχεις δίκιο.
-Ναι! Ναι! Αυτό. Αλήθεια λέω, δε θα ξανά ενοχλήσω κανέναν. Αλήθεια! είπε τρομοκρατημένος ο ληστής.
-Βεβαίως και οι άνθρωποι αξίζουν δεύτερες ευκαιρίες. Δυστυχώς για σένα... δεν είμαι από αυτούς που θα στη χαρίσουν! Είμαι εδώ για να πάρω εκδίκηση και στην εκδίκηση δε δίνονται ευκαιρίες!!!
του απάντησα παγερά και άρχισα να τον πυροβολώ ασταμάτητα. Οι δύο επόμενες σφαίρες τον αποτελείωσαν, αλλά δεν σταμάτησα. Το μίσος μου γι' αυτόν οργίαζε. Πυροβολούσα το άψυχο σώμα του
ξανά και ξανά, μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες. Συνέχιζα να πατάω μανιωδώς την σκανδάλη, αλλά δεν
είχε πλέον τίποτα να ρίξει. Το όπλο γλίστρησε απ'τα χέρια μου και έπεσα στα γόνατα πιάνοντας σφιχτά
τους ώμους μου. Έσκυψα ακουμπώντας το κεφάλι μου στο έδαφος. Ένιωθα ένα κενό στο στήθος μου.
Ένα κενό που ήξερα ότι δε θα αναπληρωνόταν ποτέ ξανά...

Πήρα μια βαθιά ανάσα, σήκωσα το κεφάλι μου και ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη.
Ξάπλωσα ανάσκελα στην πλατεία που σύχναζα παλαιότερα και έκλεισα τα μάτια μου. Πολλές
σκέψεις περνούσαν απ'το μυαλό μου.
Τι έπρεπε να κάνω τώρα; Πού έπρεπε να πάω; Τι θα γινόταν αργότερα; Που θα κατέληγε η
επιλογή μου; Τι θα γινόταν με το χωριό μου;
Ύστερα από λίγο με πήρε ο ύπνος...
Ξύπνησα ξαπλωμένος σε ένα μαλακό κρεβάτι. Υπήρχε μια μυρωδιά που μου φαινόταν πολύ οικεία. Ανασηκώθηκα, αλλά τα σημεία που με είχαν πυροβολήσει οι Marines με πονούσαν.
Παρατήρησα ότι μου τα είχαν φροντίσει και τα είχαν τυλίξει με επιδέσμους. Σηκώθηκα απ΄το
κρεβάτι και ντύθηκα. Δε χωρούσε αμφιβολία, ήμουν στο δωμάτιο μου. Αυτό που είχα εγκαταλείψει για να μάθω να πολεμώ. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου και με
ένα αίσθημα ενθουσιασμού, ντύθηκα, πλύθηκα και βγήκα απ'το σπίτι.