[Τέλος-αποστολή] Ληστές του βουνού; Περιπέτεια στο Dawn island!

Στην προηγούμενη ιστορία μου:

Προσπέρασα τους σκονισμένους δρόμους και τα συντρίμμια που είχαν εκτοξευθεί από το λιμάνι μέχρι κι εδώ, κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Μπήκα στο μεγάλο, μεσαιωνικού στυλ, κτήριο που στέγαζε τα κεντρικά της φρουράς του βασιλείου. Πέρασα το μακρύ διάδρομο, μέχρι να φτάσω στο τέλος, όπου χτύπησα τη μεγάλη δίφυλλη πόρτα.
Περάστε., άκουσα τη γνωστή φωνή του αρχηγού. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.
Luke; Τι κάνεις εδώ; Δεν είσαι στη μάχη;, ρώτησε.
Η μάχη έλαβε τέλος. Σιγουρεύτηκα πως αυτό θα ισχύσει για πολύ ακόμα., έκανα κοφτά.
Τι; Μα, πως;, έκανε αυτός.
Νίκησα τον αρχηγό τους., έκανα εγώ. Εκείνη τη στιγμή άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το Den Den Mushi όταν χτυπάει. Ο αρχηγός μου έγνεψε και το πήρε να μιλήσει
Ναι;...αχά...ναι...χμμμμμμμ, δεν ξέρω.........ναι, κατάλαβα., είπε τέλος κι άφησε κάτω το Den Den mushi. Γύρισε προς το μέρος μου.
Luke, μόλις με πληροφόρησαν πως δεν θα πας στο Asuka island, τελικά. Θα δώσεις αναφορά στον Captain Morgan, στη βάση για marine της πόλης Shell στην East Blue.
Μόλις ήρθα από east..., έκανα βαριεστημένα...
Να πηγαίνω., είπα, χαιρέτησα και βγήκα από το γραφείο...
______________________________________________________________________________

Ήμουν καταμεσής στη θάλασσα. Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από την περιπέτειά μου στο Kingdom of Hesclusia. Όλον αυτό τον καιρό ήμουν στη θάλασσα, ταξιδεύοντας προς την east blue, όπου έπρεπε να πάω για αναφορά στον Captain Morgan. Τα τρόφιμά μου, για άλλη μια φορά, είχαν σχεδόν σωθεί. Κοίταξα ανατολικά, αφού προς τα 'κει κατευθυνόμουν, είδα μια μικρή μαύρη κουκκίδα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνονταν η θάλασσα με τον ουρανό.
~Πόσο τυχερός μπορεί να είμαι; Ένα νησί..., σκέφτηκα. Αμέσως τράβηξα το σχοινί το οποίο απελευθέρωνε το πανί στο ολοκαίνουργιό μου καραβάκι. Δεν ήταν ακριβώς πλοίο. Πιο πολύ έμοιαζε με μεγάλη βάρκα εξοπλισμένη με κατάρτι και πανί, καθώς και μια μικρή καμπίνα, παρά με πλοίο. Αλλά δεν μπορούσα να παραπονεθώ. Ήταν πολύ ωραίο, κατά τη γνώμη μου πάντα, βολικό, κι άλλωστε βρισκόμουν σε προνομιούχα θέση, λαμβάνοντας υπ' όψιν πως ήμουν απλώς ένας νεοσύλλεκτος στο σώμα των marines. Αυτό άρχισε να κινείται αναπτύσσοντας πολύ μεγάλη ταχύτητα, πολύ γρήγορα, λόγω του μικρού μεγέθους και του εργονομικού σχεδιασμού του...
...Πέρασαν τρεις ώρες μέχρι να φτάσω στο νησί. Κάποια στιγμή η βάρκα μου χτύπησε κάπου. Άνοιξα το μάτι μου και παρατήρησα την παραλία του νησιού που εκτεινόταν μπροστά μου. Σηκώθηκα και κοίταξα μέσα στο πεντακάθαρο νερό. Η βάρκα μου είχε φρακάρει στην άμμο...

Πήδηξα μέσα στο νερό. Έβαλα όλη μου τη δύναμη σε μια προσπάθεια να σπρώξω τη βάρκα μου να βγει από το νερό. Τα κατάφερα τελικά με τη δεύτερη προσπάθεια, αφού η ταχύτητα που είχε αναπτύξει μέχρι τη στιγμή που κόλλησε στην άμμο ήταν πολύ μεγάλη, με αποτέλεσμα να έχει χωθεί αρκετά μέσα στο λασπώδες μείγμα της άμμου με το θαλασσινό νερό. Κάρφωσα ένα μεγάλο ξερόκλαδο που βρήκα στην παραλία στην άμμο, η οποία ήταν ιδιαίτερα σταθερή, όντας άμμος, και πάνω σ' αυτό το ξύλο έδεσα τη βάρκα μου. Έπειτα απ' όλα αυτά ξεκίνησα να περπατάω στο δάσος του νησιού, όταν άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του Den Den mushi να ακούγεται από την τσέπη μου. Έβγαλα το σαλιγγαροειδές μου μέσο επικοινωνίας από την τσέπη μου.
Παρακαλώ;, είπα.
Εσύ δεν είσαι ο Luke Sykpe;, έκανε κοφτά μια βαριά φωνή.
Είμαι, αλλά εσύ ποιος είσαι;, είπα απορημένος.
Εγώ; Είμαι ο Captain Morgan!, δήλωσε αυτάρεσκα.
Ο Captain Morgan, ε; Έρχομαι αυτή τη στιγμή., τον διαβεβαίωσα.
Το ξέρω αυτό αλλά πριν έρθεις...

...Έχω μια αποστολή για 'σένα., μ'έκοψε αυτός.
Αποστολή; Τι αποστολή;, έκανα ξαφνιασμένος.
Θέλω να πας στο γειτονικό Dawn Island. Το νησί είναι κατοικημένο, πρώτον από τους κατοίκους της Goa City, η οποία στεγάζει, μεταξύ άλλων, και πολλούς ευγενείς, καθώς και φιλοξενεί πολλές φορές σημαντικά άτομα, όπως World Nobles. Δεύτερον, το χωριό Windmill, στην άλλη άκρη του νησιού, και τρίτον πολλούς ληστές του βουνού..., είπε.
Και τι έχει αυτό να κάνει μ'εμένα;, τον έκοψα ανυπόμονα.
Πολύ θράσος έχεις μικρέ. Άφηνέ με να τελειώσω πριν μιλάς., είπε.
Συγγνώμη..., έκανα μ'έναν κάπως αδιάφορο τόνο στη φωνή μου, αν και, ευτυχώς για 'μένα, δεν τον αντιλήφθηκε ο Morgan.
Έλαβα αίτημα για βοήθεια, εχθές, από το δήμαρχο του χωριού Windmill. Μου ζήτησε να στείλω κάποιον, κι εγώ στέλνω εσένα, καθώς το νησί είναι έτσι κι αλλιώς στο δρόμο σου προς τα 'δω.

Θα το κοιτάξω...έχουμε καμιά πληροφορία;, ρώτησα.
Όχι, απολύτως τίποτα. Θα πας στο δημαρχείο του χωριού να ρωτήσεις. Κανονικά δεν θα έδινα προτεραιότητα σε κάποιο τέτοιο ζήτημα, αλλά φοβάμαι μήπως το πρόβλημα εξαπλωθεί στην Goa City, που είναι μια πολύ σημαντική πόλη., είπε εκείνος.
Κατευθύνομαι προς τα 'κει...,είπα. ...Μόλις ανακαλύψω που είμαι..., μουρμούρισα.
Τι είπες;, ρώτησε ευθύς ο Morgan, ο οποίος δεν άκουσε αυτό που μουρμούρισα.
Τίποτα..., είπα.
Εντάξει τότε. Σε περιμένω σε λίγο καιρό εδώ, στη βάση της Shell Town, να μου δώσεις αναφορά και για τις δύο αποστολές σου., είπε κοφτά.
Θα είμαι εκεί σε λίγο καιρό., απάντησα εγώ και έβαλα το Den Den Mushi πίσω στην τσέπη μου. Δεν πέρασα παραπάνω από πέντε με δέκα λεπτά περπατώντας κι έφτασα μπροστά σε μια μικρή ξύλινη αψίδα με μια πινακίδα πάνω, η οποία έλεγε: Windmill Village.
~Μα τέτοια τύχη πια; Δεν είμαι μόνο στο νησί που θέλω, αλλά και ακριβώς μπροστά στο χωριό που ψάχνω..., σκέφτηκα.
ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!!, ακούστηκε δυνατά μια διαπεραστική φωνή...

Τι στο...;, έκανα να πω, αλλά με διέκοψε μια ακόμη φωνή:
Βοήθεια! Οποιοσδήποτε!!!!, ακούστηκε. Κατάλαβα πως προερχόταν από το εσωτερικό του χωριού. Αμέσως άρχισα να τρέχω προς εκείνη την κατεύθυνση. Έφτασα μπροστά σ'ένα σπίτι, στην άλλη άκρη του χωριού, προς τη μεριά όπου ήταν το βουνό στη μέση του νησιού. Οι φωνές ακούγονταν από μέσα. Χτύπησα δυνατά την πόρτα. Ήταν αργά, βράδυ. Άκουσα βήματα από μέσα, μετά μια δυνατή φωνή να λέει κάτι με απειλητικό τόνο και τέλος βήματα ξανά, να απομακρύνονται από την πόρτα.
~Μα τι στο καλό...;, σκέφτηκα. Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγα λεπτά και άκουσα μέσα από το σπίτι έναν άντρα να φωνάζει δυνατά από πόνο και μετά απανωτές γυναικείες και παιδικές φωνές που ζητούσαν βοήθεια. Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε αλλά δεν μ'ένοιαζε. Σήκωσα το χέρι μου κι έδωσα μια δυνατή κλοτσιά στην πόρτα, η οποία πέταξε λίγα μέτρα στο διάδρομο του σπιτιού πριν προσγειωθεί. Αμέσως μια γυναίκα γύρισε προς το μέρος μου μ'ένα τρομαγμένο βλέμμα. Το παιδί το οποίο κρατούσε από το χέρι δεν άργησε ν'ακολουθήσει το παράδειγμα της μητέρας του, γυρνώντας κι αυτό προς το μέρος μου.
Φύγε από 'δω, ληστή. Μας φτάνει ένας από 'σας!, είπε η μητέρα με επιθετικό τόνο κι έσπρωξε το γιο της πίσω της...

Τι γίνεται εδώ;, έκανα εγώ αγνοώντας τα λόγια της κι έκανα ένα βήμα μπροστά. Αμέσως άρπαξε ένα κομμάτι ξύλο από τη σπασμένη πόρτα, το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στα πόδια της και το έστρεψε προς το μέρος μου.
Άμα κάνεις άλλο ένα βήμα θα..., είπε αυτή, αλλά έκοψε τη φράση της στη μέση, καθώς κατάλαβε πως δεν είχα καμία πρόθεση να την ακούσω, και συνέχιζα το δρόμο μου. Σήκωσε τη σανίδα ψηλά και έκανε να με χτυπήσει με αυτήν. Εγώ απλά σήκωσα το χέρι μου κι έπιασα τη σανίδα πριν με χτυπήσει.
Πρόσεχε...αυτό δεν είναι παιχνίδι.. έκανα τραβώντας τη σανίδα από το χέρι της και πετάγοντάς την πίσω μου, έξω από το σπίτι. Ήθελα να βοηθήσω, αλλά η περίεργη προσωπικότητα που διέθετα μου δημιουργούσε την παράξενη επιθυμία να μην πω σε κανέναν ποιος είμαι, αλλά ούτε και το σκοπό μου. Απλώς συνέχισα αδιάφορα το δρόμο μου. Διέσχισα το διάδρομο και κοίταξα μέσα στο δωμάτιο το οποίο κοιτούσαν η γυναίκα με το παιδί. Ήταν ένα μικρό, κλασσικό σαλονάκι. Είχε μέσα ένα καναπέ δύο ατόμων, μια πολυθρόνα, ένα μικρό γυάλινο τραπεζάκι του καφέ, πάνω στο οποίο ήταν αραδιασμένα ακατάστατα περιοδικά και ποτήρια. Στην άκρη του τραπεζιού διακρινόταν κάτι κόκκινο, έντονα. Μπήκα στο δωμάτιο. Πρόσεξα πως το παράθυρο, το οποίο κοιτούσε προς το βουνό ήταν σπασμένο, αφήνοντας το απαλό κρύο αεράκι να διεισδύσει μέσα στο σπίτι...

Προχώρησα προς το τραπεζάκι, στη μέση του δωματίου. Κατάλαβα αμέσως, με ένα αίσθημα φρίκης τι ήταν το κόκκινο στη γωνία του. Ένας άντρας ήταν πεσμένος με το κεφάλι του να ακουμπάει στην άκρη του τραπεζιού και να αιμορραγεί σημαντικά. Ανέπνεε ακόμα, αλλά δύσκολα.
Που έχετε εργαλεία πρώτων βοηθειών;, ρώτησα και στράφηκα απότομα προς τη γυναίκα.
Στο...στο ντουλάπι, εκεί., έκανε τρομαγμένη και μου έδειξε ένα μικρό άσπρο ντουλαπάκι που κρεμόταν στον τοίχο δίπλα στο παράθυρο. Αμέσως έτρεξα εκεί και πήρα κάποια πράγματα από μέσα. Έτρεξα πίσω στο πεσμένο σώμα του άντρα και περιποιήθηκα, με δυσκολία, τις πληγές του.
Είναι πάρα πολύ τυχερός που τον είδα εγκαίρως...Τυχαίνει να είμαι γιατρός., εξήγησα στη γυναίκα η οποία είχε ένα απορημένο βλέμμα.
Δηλαδή δεν είσαι ληστής;, έκανε αμήχανα.
Όχι...είμαι marine, γιατρός marine, για την ακρίβεια., εξήγησα.
Ma...Marine...; Συγγνώμη για την αντίδρασή μου πριν..., απολογήθηκε.
Δεν υπάρχει πρόβλημα...τώρα, βάλτε τον στον καναπέ να ξαπλώσει για πέντε με έξι ώρες, και όταν ξυπνήσει μεταφέρετε τον στο κρεβάτι του, αν το θέλει και ο ίδιος. Κάτι ακόμα, θέλω να μιλήσουμε., είπα...

Μισό λεπτάκι..., είπε εκείνη και κατευθύνθηκε προς τον άντρα της. Με τη βοήθεια του μικρού της γιου τον τακτοποίησαν στο μεγάλο καναπέ και τον άφησαν να κοιμηθεί.
Πήγαινε για ύπνο, είναι αργά., είπε έπειτα στον γιο της ο οποίος υπάκουσε. Μόλις σιγουρεύτηκε πως ο μικρός κοιμόταν μου ζήτησε να την ακολουθήσω στην κουζίνα, όπου καθίσαμε στο τραπέζι.
Λοιπόν...ήθελες να μιλήσουμε, έτσι;, ρώτησε.
Ναι. Θέλω να ξέρω, χωρίς βέβαια να γίνομαι αδιάκριτος, τον λόγο για τον οποίο σας επιτέθηκαν οι ληστές, αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος...ληστές είναι στο κάτω κάτω., της είπα.
Τον λόγο για τον οποίον επιτέθηκαν..., έκανε σκεπτική. Μετά από περίπου είκοσι δευτερόλεπτα άνοιξε το στόμα της κι άρχισε να μιλάει:
Τις προάλλες, βασικά νομίζω προχθές, ο άντρας μου ήταν στο ψαράδικο στο οποίο δουλεύει, κοντά στην πλατεία του χωριού. Τότε ένας μεγαλόσωμος άντρας ήρθε μέσα στο μαγαζί και του ζήτησε, με προσποιητή ευγένεια, στην αρχή, να του δώσει μερικά από τα ψάρια. Όταν εκείνος του είπε την τιμή, καθώς έβαζε τα ψάρια στο πακέτο, ο μεγαλόσωμος άντρας, ο οποίος ήταν ληστής, τράβηξε ένα σπαθί κι απείλησε για να του τα δώσει δωρεάν. Εκείνη τη στιγμή έφτασε ο μικρός στο μαγαζί, που τον είχα στείλει να πάει στον πατέρα του το μεσημεριανό του, ο ληστής κατάλαβε πως ήταν ο γιος του και τον έπιασε στα χέρια του, απειλώντας να τον σκοτώσει αν κάνει την παραμικρή κίνηση εναντίων του. Δεν ξέρω ακριβώς, με λεπτομέρειες τη συνέχεια, αλλά ο άντρας μου νίκησε το ληστή όταν πάλεψαν κι έσωσε το παιδί...τότε εκείνος σηκώθηκε κι έφυγε φωνάζοντας βλαστήμιες και απειλές, πως δηλαδή θα ξαναγυρνούσε για εκδίκηση και όλα τα συναφή...οπότε γύρισε, απόψε, μας έπιασε στον ύπνο, και είδες μόνος σου το αποτέλεσμα. , είπε η γυναίκα...

Μάλιστα..., έκανα σκεπτικά. Ευχαριστώ για την πληροφόρηση και συγγνώμη για την αναστάτωση...επίσης, η καταστροφή που προκάλεσα στην πόρτα σας θα αποζημιωθεί το συντομότερο...Τώρα, να πηγαίνω., είπα τέλος και σηκώθηκα όρθιος.
Μην το συζητάτε...αφού σώσατε τον άντρα μου. Μην συζητάτε για καταστροφές και αναστατώσεις...εμείς σας χρωστάμε., είπε η γυναίκα. Εγώ δεν απάντησα, απλά βάδισα προς την πόρτα.
Ευχαριστούμε πολύ!, είπε η γυναίκα καθώς χανόμουν μέσα στο σκοτεινό δρομάκι που οδηγούσε στο κέντρο του χωριού...
...Έφτασα στο δημαρχείο. Χτύπησα την πόρτα, αφού είδα φώτα από το παράθυρο. Μου άνοιξε ένας μικροκαμωμένος άντρας, ο οποίος προφανώς ήταν ένας υπάλληλος του δημαρχείου.
Τι θα θέλατε, κύριε; Είναι αργά., ρώτησε.
Ο δήμαρχος ζήτησε έναν marine από τη βάση στην Shell town. Να 'μαι., απάντησα εγώ.
Σ'αυτήν την περίπτωση περάστε μέσα...ο δήμαρχος είναι στο γραφείο του. Στο διάδρομο στο βάθος. , με πληροφόρησε. Εγώ προχώρησα. Μπήκα μέσα στο γραφείο.
Ποιος είστε κύριε; Πρέπει να έχετε κάποια δουλειά εδώ για να σας άφησαν να περάσετε., ρώτησε ο δήμαρχος.
Είμαι ο marine που στάλθηκε εδώ μετά από αίτημά σας στην βάση μας της Shell town. Είμαι εδώ για να αναλάβω το πρόβλημα, απλώς θέλω μερικές διευκρινήσεις...., είπα στον δήμαρχο...

Ο...marine...Α,ναι!, έκανε ο δήμαρχος.
Δεν έρχομαι ακριβώς από την βάση στη Shell town. Προς εκεί πηγαίνω, αλλά μου είπε ο captain Morgan να κοιτάξω και την δική σας υπόθεση, οπότε να 'μαι.
Για μισό λεπτό...κάπου σε ξέρω εσένα.
Δεν είμαι ένας από τους γνωστούς marine, αλλά είχα κάνει μια αποστολή με έναν από αυτούς στο παρελθόν. Τον Vergil., του απάντησα.
Α ναι! Από εκεί σε θυμάμαι...ήσουν στην εφημερίδα μαζί με τον Vergil! Σώσατε την πόλη Orange από το πλήρωμα του περιβόητου Buggy του κλόουν.
Ναι...τώρα, όσο για τη δουλεία...θέλω να μάθω δύο πραγματάκια
Θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω όσο μπορώ., μου απάντησε ο δήμαρχος.
Πρώτον, θα ήθελα να ήξερα που περίπου μπορώ να βρω τον Higuma, αν ξέρετε βέβαια. Επίσης, θα ήθελα να μου πείτε την ακριβή τιμή που έχει στο κεφάλι του...το Bounty του με άλλα λόγια, πρόσθεσα όταν τον είδα απορημένο.
Θα τον βρεις κοντά στην ανατολική πλευρά του δάσους, δεν ξέρουμε που ακριβώς, αλλά ξέρουμε πως χρησιμοποιεί έναν παλιό πύργο στην ανατολική παραλία ως παρατηρητήριο για άλλους ληστές στο νησί. Όσο για το δεύτερο που ρώτησες, είναι 8.000.000 beli. Αν επιτρέπεται...τι το θέλεις το bounty;

Α, αυτό; Λειτουργεί ως ένας υποτυπώδης τρόπος να υπολογίσω τη δύναμη του αντιπάλου...αν και δεν λέει πολλά για την πραγματική δύναμή του μπορώ να καταλάβω αν έχω κάποια ελπίδα ή όχι εναντίων του...
Α, εντάξει, κατάλαβα. Οπότε..Θα παραμείνεις στο δημαρχείο μέχρι το πρωί και μετά θα πας; Η χρειάζεσαι κάποια προετοιμασία;, με ρώτησε.
Λέω να κάτσω στο δημαρχείο...αν δεν κλείσει..., απάντησα
Όχι,δεν..., πήγε να πει ο δήμαρχος ήχος ενός τζαμιού που σπάει τον έκοψε. Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα απ' έξω. Γρήγορα βήματα ακούγονταν μέσα στη σιγή της νύχτας. Κοίταξα γύρω. Δε μου πήρε πολλή ώρα να δε μια φιγούρα μέσα στη νύχτα να τρέχει προς το δάσος κουβαλώντας κάτι στον ώμο του. Αμέσως πήδηξα έξω από το παράθυρο.
Θα τον κυνηγήσω!, είπα στο δήμαρχο κι έτρεξα πίσω από τον διαρρήκτη. Ο ήχος του γυαλιού που έσπαζε είχε ακουστεί από ένα μπαρ δίπλα στο δημαρχείο. Κυνήγησα το διαρρήκτη μέσα στη νύχτα στο δάσος. Τελικά με οδήγησε σ' ένα μικρό ξέφωτο που είχε χτισμένη μια ξύλινη καλύβα. Δεν είχε καταλάβει καν πως ήμουν εκεί. Μπήκε μέσα στο σπίτι. Εγώ πήγα κοντά και κόλλησα το αυτί μου στον τοίχο.
Αφεντικό...τα έφερα..., είπε μια φωνή.
Τέλεια...πόσα είναι;, ρώτησε ένας άλλος...

Μισό λεπτό..., είπε ο πρώτος. Σιγή έπεσε στο δωμάτιο για κάμποση ώρα...
...Είναι περίπου 40.000 beli, είπε πάλι ο πρώτος. Εγώ αναπήδησα όταν τον άκουσα να μιλάει...τόση ώρα σιωπής είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου μέσα στη γαλήνια νύχτα του δάσους και ξαφνιάστηκα όταν άκουσα φωνές. Βέβαια δε μου πήρε παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω πως συνέχιζαν την κουβέντα τους οι δύο άντρες που παρακολουθούσα.
Πολύ ωραία...είναι τα διπλάσια απ'ότι χρειαζόσουν για να περάσεις τη δοκιμασία και να μπες στη συμμορία., είπε ο δεύτερος άντρας.
Ευχαριστώ πολύ αφεντικό!, έκανε ο πρώτος μ'ένα τόνο δέους στη φωνή του.
Πέρνα μέσα, σε παρακαλώ., είπε και πάλι ο δεύτερος, που προφανώς ήταν το αφεντικό, και κατά πάσα πιθανότητα ο ίδιος ο Higuma.
Μα τι εννοείς αφεντικό; Εγώ εδώ είμαι., είπε ο πρώτος άντρας.
Δεν εννοώ εσένα, ανόητε. Τον απρόσκλητο επισκέπτη που κρυφακούει τόση ώρα εννοώ..., έκανε ψύχραιμα εκείνος. Εγώ πάγωσα όταν κατάλαβα πως εννοούσε εμένα.
~Ώστε έτσι είναι ένας πραγματικά δυνατός άνθρωπος...μπορεί να καταλάβει την παρουσία μου έτσι απλά..., σκέφτηκα. Αμέσως πήρα το αποφασιστικό μου ύφος και προχώρησα προς την πόρτα...

Άπλωσα αποφασιστικά το χέρι μου κι ακούμπησα την πόρτα. ~Ένα ρίγος με διαπέρασε...κι αν ήταν πιο δυνατός από 'μένα; Αλλά δεν μπορεί...κάποιο τρόπο θα βρω να τον νικήσω. Δεν μπορώ να πισωπλατήσω τώρα!, σκέφτηκα κι έσπρωξα την πόρτα.
Με φώναξε κανείς;, είπα.
Νομίζεις πως μπορείς να κατασκοπεύσεις τον Higuma και να μείνεις ατιμώρητος; Έχω 8.000.000 Bounty...όλοι με φοβούνται..., είπε ο άντρας και σηκώθηκε από την καρέκλα του...
Μια άγρια μάχη ξέσπασε ανάμεσά μας. Στην αρχή πιαστήκαμε στα χέρια και παλεύαμε με γροθιές, κλοτσιές και σπρωξίματα, μέχρι που έδωσα μια δυνατή κλοτσιά στο στομάχι του Higuma κι εκείνος λύγισε από τον πόνο. Τότε, μόλις συνήλθε και σηκώθηκε τράβηξε ένα σουγιά από το μανίκι του και τον έστρεψε εναντίων μου.
Ετοιμάσου να πεθάνεις, νιάνιαρο, είπε ο Higuma κι άρχισε να με πλησιάζει. Εγώ δε μίλησα, έμεινα ψύχραιμος. Μόλις όμως μου ρίχτηκε τραβήχτηκα προς τα πίσω και με μια απότομη γρήγορη, κίνηση τράβηξα το σπαθί μου από τη θήκη του και χτύπησα δυνατά το σουγιά του, ο οποίος τινάχτηκε στον αέρα και καρφώθηκε στο πάτωμα μετά από πολλές περιστροφές στον αέρα.
Είσαι άτιμος...με αηδιάζεις, γέρο..., του είπα τότε...

Τότε πιαστήκαμε για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά δεν αντέξαμε τόσο πολύ. Κουραστήκαμε σχεδόν αμέσως και σταματήσαμε να παλεύουμε για να ξαποστάσουμε. Ο Higuma έχωσε γρήγορα το χέρι του στην τσέπη του κι άρχισε να ψάχνει για κάτι. Εγώ, ξέροντας πως κάτι σχεδίαζε πάλι να κάνει για να πάρει τη νίκη, τράβηξα για άλλη μια φορά το σπαθί μου κι ετοιμάστηκα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα τράβηξε από την τσέπη του ένα πιστόλι. Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα. Χωρίς δισταγμό κάρφωσα το σπαθί μου στο ξύλινο δάπεδο στα δεξιά μου. Όταν αυτός με σημάδεψε έπιασα το σπαθί μου και με τα δύο χέρια. Τη στιγμή που πυροβόλησε τραβήχτηκα με όλη μου τη δύναμη προς το σπαθί μου φεύγοντας από τη μέση, με αποτέλεσμα η σφαίρα να χτυπήσει στον τοίχο πίσω μου. Ευτυχώς το πιστόλι ήταν από εκείνα που μετά από μια βολή ήθελε γέμισμα και πάλι, οπότε το πέταξε στην άκρη. Εγώ σηκώθηκα κι αφού έβαλα το σπαθί μου στη θήκη του για άλλη μια φορά του επιτέθηκα. Για τρίτη και τελευταία φορά μια άγρια μάχη ξέσπασε ανάμεσά μας, μέχρι που στο τέλος κατάφερα να διαπεράσω την άμυνά του και του έδωσα μια δυνατή κλοτσιά στο στομάχι. Εκείνος δίπλωσε από τον πόνο. Εγώ του έδωσα ένα δυνατό χτύπημα στο σαγόνι με τον αγκώνα μου, το οποίο τον έκανε να πέσει κάτω λιπόθυμος.
Θέλει κανένας άλλος; Αν όχι κάντε στην άκρη να περάσω., είπα με ένα ανάμεικτα σοβαρό και θυμωμένο τόνο. Μη βλέποντας αντιδράσεις πήρα τον Higuma από κάτω και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς την πόλη...
...Όταν έφτασα εκεί έτρεξα αμέσως προς το δημαρχείο. Μόλις με είδε ο δήμαρχος τρόμαξε.
Πως είσαι έτσι;, ρώτησε ξαφνιασμένος...

Τι εννοείτε κύριε δήμαρχε;, απόρησα εγώ.
Κοίτα στον καθρέπτη πίσω σου και θα καταλάβεις..., μου είπε. Εγώ γύρισα απορημένος προς τον καθρέφτη. Όντως ήμουν σε κακή κατάσταση. Το μπλουζάκι μου είχε σκισίματα εδώ κι εκεί, το πρόσωπό μου ήταν μελανιασμένο γύρω από το αριστερό μου μάτι και από το παντελόνι μου έλειπε το δεξί μπατζάκι από το γόνατο και κάτω. Γύρισα ξανά στο δήμαρχο.
Ε, τι να κάνουμε...ήταν όντως καλός αντίπαλος ο Higuma...ήμασταν περίπου ίσοι στη δύναμη αλλά, μεταξύ μας, δεν ήταν κι ο πιο έξυπνος αντίπαλος..., γέλασα.
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι πως κανόνισα τον αρχηγό των ληστών. Θα κάτσω στο νησί τρεις μέρες ακόμα, για να δω αν θα συνεχίσουν οι υπόλοιποι τις επιθέσεις και θα τους κανονίσω κι εκείνους εν ανάγκη.
Σκότωσες τον Higuma;, έκανε ο δήμαρχος ξαφνιασμένος.
Όχι ακριβώς...δεν σκοτώνω τους αντιπάλους μου ποτέ...τον έχω εδώ, μισό λεπτό., είπα και βγήκα έξω. Έφερα μέσα τον Higuma, τον οποίον είχα δέσει για παν ενδεχόμενο. Ο δήμαρχος τρόμαξε μόλις τον είδε.
Για...γιατί τον κουβαλάς μαζί σου;, είπε.
Α, αυτό; Θα τον πάω στη βάση στη Shell town μόλις φύγω., του είπα άνετος εγώ...

Τέλος πάντων...το θέμα είναι ότι η δουλειά τελείωσε. Ο Higuma ηττήθηκε κι αν οι ληστές δεν αποθαρρυνθούν θα κανονιστούν μέσα στις επόμενες τρεις μέρες. Εγώ να πηγαίνω τώρα...πρέπει να κλείσω ένα δωμάτιο για τρεις μέρες και να κάτσω να ξεκουραστώ., είπα στο δήμαρχο.
Βεβαίως, το καταλαβαίνω. Σε ευχαριστώ εκ μέρους όλου του χωριού για τις υπηρεσίες που μας προσέφερες, σου ευχόμαστε ένα καλό ταξίδι., με ευχαρίστησε ο δήμαρχος.
Επίσης, θέλω να προσθέσω πως είσαι ευπρόσδεκτος στο χωριό μας όποτε θέλεις., πρόσθεσε.
Εεε, παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα...το καθήκον μου έκανα εξ άλλου.., έκανα εγώ αμήχανα. Σηκώθηκα, βγήκα από το δημαρχείο και κατευθύνθηκα προς το τοπικό πανδοχείο με τον Higuma από πίσω μου. Μόλις μπήκα μέσα ρώτησα την κοπέλα που είχε το πανδοχείο:
Γεια σας...θα ήθελα να ήξερα αν υπάρχουν κενά δωμάτια για να μείνω για τρεις μέρες.
Βεβαίως υπάρχουν...ορίστε το κλειδί σας. Ω, όχι, δεν χρειάζεται τώρα, πληρώνετε όταν παραδώσετε..., πρόσθεσε βλέποντάς με να βγάζω λεφτά.
Α, εντάξει. Ευχαριστώ., είπα και ανέβηκα αμέσως στο δωμάτιό μου...
Έβλεπα πίσω μου τους κατοίκους του χωριού να με χαιρετούν καθώς έπλεα με τη βαρκούλα μου προς το λιμάνι της Shell town. Είχα διώξει τους ληστές για άλλη μια φορά μέσα σε αυτές τις τρεις μέρες, και τους έκανα να καταλάβουν πως αυτή τη φορά ήταν οριστικό...

Όνομα: Luke Sykpe
Haki Points: -
Player of the Month Points:7
Beli: 20.000+5.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Το οτι βρεθηκες αμεσως το σημειο της αποστολης ηταν λιγο εως παρα πολυ...ευκολο. Γενικα το σεναριο της ιστορια σου πηγαινει πολυ γρηγορα και δεν δινεις εμφαση αρκετα στο "καλο" σεναριο.