[Τελος-Αποστολη] Get the hell off the island!!

Άλλη μια μέρα ξημέρωνε και το Island of Illusions φαινόταν στο βάθος. Κρατούσα στα χέρια μου το χαρτί με την αποστολή που μου είχαν δώσει και με κάθε ματιά προβληματιζόμουν ακόμα περισσότερο. Πως στο καλό θα κατάφερνα να εκκενώσω ένα ολόκληρο νησί? Και μάλιστα με 2 πόλεις? Αυτές οι ερωτήσεις τυραννούσαν το μυαλό μου και δεν μπορούσα να βρω κάποια λύση. Βέβαια η απειλή ότι πειρατές θα έκαναν επίθεση στο νησί ήταν ένας καλός λόγος για να φύγουν αλλά αυτό θα ίσχυε μόνο αν όλοι συνεργάζονταν, αλλά ήταν σίγουρο ότι κάποιος θα ήθελε να σώσει την περιουσία του ή να είναι τόσο σκληροκέφαλος που θα ήθελε να τα βάλει με τους πειρατές. Και μόνο η ιδέα του ότι κανείς δεν θα με άκουγε μου έφερνε ανατριχίλα.

Όταν έφτασα στο νησί έδεσα το καράβι μου στο μικρό λιμάνι της Kita Town και προχώρησα προς τον κεντρικό δρόμο της πόλης. Η Kita Town ήταν πολύ διαφορετική σε σύγκριση με τις πόλεις που είχα δει μέχρι τώρα. Ένας χωματόδρομος διαπερνούσε την πόλη και τα σπίτια ήταν χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο παράλληλα με αυτόν. Στο τέλος του δρόμου υπήρχε ένα σχετικά μεγάλο κτίριο το οποίο ήταν η βάση των Marine στο νησί. Κάτι με παρότρυνε να πάω πρώτα από εκεί αν ήθελα να κάνω την δουλειά μου πιο εύκολη κάτι το οποίο έκανα. Προχώρησα προς την βάση με τον ήλιο να έχει πλέον ανεβεί στον ουρανό και ένα αεράκι να σηκώνει την σκόνη του χωματόδρομου κάνοντάς με να καλύψω τα μάτια μου. Τα μαγαζιά της πόλης μόλις είχαν αρχίσει να ανοίγουν και οι πρώτοι κάτοικοι να εμφανίζονται. Δίχως να θέλω να τους ενοχλήσω τους αγνόησα όσο πιο διακριτικά μπορούσα και μπήκα στην βάση η οποία για κάποιο λόγο δεν φρουρούταν.

Προχώρησα στον κεντρικό διάδρομο του κτηρίου δίχως να συναντήσω ψυχή.
-Μα που στο καλό είναι όλοι? Ooooooooooi!! Είναι κανείς εδώ?
Η μόνη απάντηση που πήρα ήταν η ηχώ από τις φωνές μου. Η βάση ήταν άδεια αλλά δεν είχε σημάδια εγκατάλειψης. Όσο πλησίαζα στο γραφείο του αρχηγού ένιωθα όλο και πιο έντονα την παρουσία κάποιου γύρω μου. Σαν κάποιος να με παρακολουθούσε από τις σκιές. Όταν βρήκα το γραφείο άνοιξα με δύναμη την δίφυλλη πόρτα και μέσα αντίκρισα έναν άντρα.
-Ξέρεις η πόρτα δουλεύει μια χαρά δεν χρειάζεται να την διαλύσεις...
-Εεεμ... Ναι... Συγνώμη για αυτό.. Αααα ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ?! Ποιος είσαι εσύ?
-Εγώ? Νεαρέ μου πρώτα θα σου πω να κατεβάσεις τον τόνο της φωνής σου και να μιλάς πιο ευγενικά στους μεγαλύτερους σου.
Ο τύπος είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα. Μιλούσε λες και είχε τον έλεγχο και ότι δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, σαν να μην με αναγνώριζε καν σαν αντίπαλό του.
-Επαναλαμβάνω ποιος είσαι και τι κάνεις εδώ μέσα? Εάν τολμήσεις να μην απαντήσεις θα...
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρότασή μου το πιστόλι του ήταν στο κεφάλι μου και αυτός είχε βρεθεί δίπλα μου.

-Τι θα? Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί τα κεντρικά παίρνουν το κάθε παιδαρέλι και το στέλνουν για αποστολές... Κάτι μου λέει ότι πρέπει να τους τα ψάλω λίγο.
-Εεεμ... Μήπως είσαι ο Sammy? Τον ρώτησα αφού τελείωσε τον μονόλογο.
-Μπα πήρε φόρα το μυαλό σου? Γιατί ποιος άλλος νομίζεις ότι θα ήταν εδώ μέσα?
-Πριν συνεχίσουμε μήπως να κατεβάζαμε το όπλο? Νιώθω λιιιίγο άβολα...
-Ωπ! Nαι σωστά, το ξέχασα...
Πως γίνεται να ξεχάσεις κάτι τέτοιο?!
-Λοιπόν για πες μου...
-Hannah Jinto κύριε...
-Αχααα... Λοιπόν Hannah για πες μου τι σε φέρνει στα μέρη μας?
-Ήρθα να ζητήσω την βοήθειά σας... Έχω έρθει εδώ με μια αποστολή εκκένωσης...
-Εκκένωση? Γιατί?
-Αύριο το πρωί θα έρθει μια μεγάλη συμμορία πειρατών για να λεηλατήσουν το νησί. Για αυτόν τον λόγο το απόγευμα στις 6 θα έρθει ένα μεγάλο πολεμικό πλοίο να πάρει τους κατοίκους του νησιού στην κοντινότερη βάση. Το πλοίο θα πρέπει μέσα σε μια ώρα να έχει φύγει για να έρθουν οι Marines που θα προστατέψουν το νησί και θα συλλάβουν τους πειρατές. Οπότε σκέφτηκα να περάσω από την βάση για να βρω τον αρχηγό, που μάλλον αυτός είστε εσείς, και να με βοηθήσει στην εκκένωση των πόλεων...
-Χμμμ... Αυτό το θέμα είναι όντως ανησυχητικό. Λοιπόν... Θα σου γράψω μια επιστολή και θα την παραδώσεις στον δήμαρχο της Minami Town. Μιας και με εμπιστεύεται τυφλά δεν θα αργήσει να πείσει τους κατοίκους να μαζευτούν. Η ώρα τώρα είναι 10... Η διαδρομή θα σου πάρει το πολύ 2 ώρες άρα οι κάτοικοι έχουν άπλετο χρόνο να μαζέψουν τα απαραίτητα και να μην δημιουργηθεί πανικός.

Όση ώρα μου εξηγούσε είχε κάτσει στο γραφείο του και έγραφε το γράμμα που θα με βοηθούσε στην αποστολή μου. Είχα αρχίσει να ψιλοαγχώνομαι για το αν όλα θα πήγαιναν καλά ή όχι. Μόλις τελείωσε το γράμμα το σφράγισε, για να μην φανεί ότι είναι πλαστό και μου το έδωσε.
-Δώσε αυτό στον James τον δήμαρχο και όλα θα πάνε καλά. Για να πας στην πόλη θα χρησιμοποιήσεις το τούνελ που ενώνει τις 2 πόλεις. Αυτό το τούνελ θα το βρεις στους πρόποδες του βουνού που είναι πίσω από την βάση. Θα σε βγάλει κατευθείαν στην είσοδο της Minami Town.
-Σας ευχαριστώ πολύ. Του είπα και τον χαιρέτησα αναλόγως.
Έκανα μεταβολή και βγήκα σχετικά τρέχοντας από το γραφείο. Δεν έπρεπε να χάσω καθόλου καιρό ακόμα και αν είχα όλο τον χρόνο του κόσμου. Έτσι λοιπόν βγήκα από την βάση και κατευθύνθηκα προς το βουνό. Δεν το βρήκα ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσω την σπηλιά καθώς υπήρχαν 2-3 πινακίδες που έδειχναν τον δρόμο. Όταν μπήκα μέσα με έπιασε ένα ρίγος από την υγρασία που επικρατούσε οπότε κούμπωσα το παλτό μου ενώ έψαχνα κάτι για να ανάψω γιατί βαθιά μέσα στο πέρασμα υπήρχε απόλυτο σκοτάδι. Ευτυχώς οι κάτοικοι είχαν φροντίσει για αυτό έχοντας αφήσει ένα κουτί με δάδες και αναπτήρες για να τα χρησιμοποιούν. Πήρα λοιπόν μια, παίρνοντας και έναν έξτρα αναπτήρα, και ξεκίνησα την πορεία μου.

Μετά από 2 ώρες περπατήματος και αρκετών στάσεων έβλεπα πάλι το φως της μέρας. Αφού τα μάτια μου προσαρμόστηκαν στο έντονο φως του ηλίου είδα μπροστά μου να απλώνεται η πύλη της Minami Town. Η πόλη αυτή ήταν πολύ διαφορετική σε σύγκριση με την άλλη. Παντού υπήρχε πράσινο και τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πέτρα. Ενώ προχωρούσα κοιτούσα αποσβολωμένος τα κτίρια και το πόσο ωραία έδεναν με το τοπίο μέχρι που θυμήθηκα γιατί είχα έρθει. Ρώτησα μια περαστική γιαγιά που θα μπορούσα να βρω τον δήμαρχο και μου έδωσε οδηγίες για το δημαρχείο. Όταν έφτασα εκεί οι φρουροί με άφησαν να μπω χωρίς πολλά προβλήματα και μέσα σε 5 λεπτά είχα ήδη παραδώσει την επιστολή.
-Χμμμ... Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά... Πρέπει αμέσως να ειδοποιήσω τους κατοίκους. Είπε ο James τελειώνοντας την ανάγνωση του γράμματος. Έκανε ένα σήμα στον γραμματέα του και εκείνος βγήκε από το δωμάτιο.
-Που στείλατε τον γραμματέα?
-Ααα μην ανησυχείς. Πήγε να πει στον τελάλη της πόλης να φωνάξει τους κατοίκους στην πλατεία. Έτσι θα είναι πιο εύκολο να το πούμε σε όλους και χωρίς καθυστερήσεις να ξεκινήσει η εκκένωση.
Και έτσι έγινε... Μέσα σε μισή ώρα όλη η πόλη είχε μαζευτεί στην πλατεία και περίμεναν να ακούσουν με αγωνία τι είχε να τους πει ο δήμαρχος. Όταν βγήκε η ανακοίνωση στην αρχή υπήρξε σιγή την οποία έκοψαν μουρμουρητά και μερικές φωνές ανθρώπων που ήθελαν να μάθουν τι θα γινόταν με τα υπάρχοντά τους. Ο δήμαρχος τους έβαλε σε τάξη και αφού τους ηρέμησε όλοι έφυγαν να μαζέψουν λίγα πράγματα, ίσως τα πιο σημαντικά για αυτούς, και να μαζευτούν πάλι στην πλατεία.

Δυο ώρες είχαν περάσει από την ώρα της ανακοίνωσης και όλοι οι κάτοικοι είχαν μαζευτεί. Μέσα σε αυτές τις ώρες εξήγησα στον δήμαρχο τα χρονικά περιθώρια και επικοινώνησα με τον Sammy για να δω πως πήγαιναν τα πράγματα από την μεριά του. Τα πάντα κυλούσαν ήρεμα μέχρι που ξεκινήσαμε να περάσουμε μέσα από το πέρασμα. Τότε έπεσε στα αυτιά μου η εξής συζήτηση μεταξύ μιας μητέρας και του παιδιού της.
-Μαμά λες ο τρελούτσικος κύριος που μένει στο βουνό να ξέρει ότι φεύγουμε?
-Είμαι σίγουρη ότι κάποιος θα τον ειδοποίησε.
Αυτή η κουβέντα και ο τόνος της μητέρας με έκαναν να έχω αμφιβολίες οπότε ρώτησα τον δήμαρχο περί τίνος πρόκειται. Μου εξήγησε ότι στην πλαγιά του βουνού μένει ένας τρελός επιστήμονας ο οποίος ούτε νοιάζεται για την πόλη αλλά ούτε και για τους ανθρώπους της έτσι σίγουρα δεν θα ήξερε τι συνέβαινε. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια τον ρώτησα την ακριβής τοποθεσία του σπιτιού του και έτρεξα να τον βρω. Μπορεί να ήταν ένας περίεργος ερημίτης αλλά δεν του άξιζε σίγουρα να πάθει κάτι.

Μου πήρε μισή ώρα αλλά επιτέλους είχα καταφέρει να βρω το σπίτι του και σίγουρα δεν ήταν η καλύβα που περίμενα. Όλο το σπίτι έμοιαζε λες και είχε ραφτεί κομμάτι κομμάτι και μάλιστα κάποια σημεία ήταν και από διαφορετικά υλικά. Πλησίασα προς την πόρτα όταν άνοιξε με κρότο και πετάχτηκε έξω ένας τύπος με λευκή ρόμπα καθισμένος σε μια καρέκλα με ρόδες καπνίζοντας ένα τσιγάρο.
-Οχοοο~. Έχω επισκέψεις! Χαιρετώ σας κύριε επισκέπτη και καλωσορίσατε στο εργαστήριό μου. Όχι κάτσε δεν πρέπει να το λέω αυτό. Ξεχάστε αυτά περί εργαστήριο, το συγκεκριμένο κτίριο σίγουρα δεν είναι εργαστήριο είναι ένα απλό σπίτι...

Δεν είχα καταφέρει να αρθρώσω λέξη και ο τρελός είχε ήδη αρχίσει να παραμιλάει. Σε κάποια φάση σταμάτησε, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
-Συγνώμη για την ακατάπαυστη πολυλογία μου. Τείνω να μακρηγορώ όταν βλέπω κάποιον άνθρωπο γιατί δεν με επισκέπτονται συχνά. Το όνομά μου είναι Stein. Dr Stein για την ακρίβεια και είμαι επιστήμονας. Με ποιον έχω την τιμή να μιλώ?
Τα είχα χάσει. Από την μια στιγμή στην άλλη είχε αλλάξει ακόμα και ο τρόπος που μίλαγε αν και όλο το κομμάτι έμοιαζε λίγο πλαστό.
-Hannah Jinto. Είμαι Marine ήρθα...
-ΝΑ ΜΕ ΣΥΛΛΑΒΕΙΣ? ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΣΤΕΙΛΕ?! ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΘΑΡΜΑ Ο VEGAPUNK ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ!
Να τον συλλάβω? Και τι σχέση έχει ο Vegapunkιός? Κάτι μου λέει ότι θα έχω κακά ξεμπερδέματα.
Ο Stein σταμάτησε απότομα να φωνάζει και σηκώθηκε όρθιος κλωτσώντας και εκτοξεύοντας την καρέκλα μέτρα μακριά.
-Μην νομίζεις ότι θα παραδοθώ τόσο εύκολα. Είπε και πήρε μια στάση που έμοιαζε με καράτε.
-Όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις χαλάρωσε!
Δεν πρόλαβα όμως να τον σταματήσω και μου επιτέθηκε με μεγάλη φόρα. Κατάφερα να γλιτώσω από την πρώτη μπουνιά του η οποία μου φάνηκε περίεργα φορτισμένη. Κατάλαβα το γιατί στην δεύτερη η οποία ήταν πιο γρήγορη από ότι περίμενα. Μόλις με χτύπησε στο στομάχι ένιωσα ένα κύμα ενέργειας από το κέντρο του σώματός μου να βγαίνει προς τα έξω σαν το ίδιο μου το σώμα να ήθελε να κομματιαστεί ενώ ταυτόχρονα ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Η μπουνιά του με εκσφενδόνισε μερικά μέτρα μακριά αλλά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου.

-Είσαι αρκετά δυνατός για άνθρωπος του πνεύματος.
-Και δεν είδες τίποτα ακόμα.
-Τότε θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τα πάντα. Του είπα και έβγαλα τα σπαθιά μου. Έτρεξα καταπάνω του και προσπάθησα με μια κυκλική κίνηση να τον χτυπήσω στα πόδια ώστε να τελειώσει η μάχη χωρίς πολλούς τραυματισμούς. Αυτός όμως σταμάτησε την ορμή του σπαθιού μου με μια φορτισμένη μπουνιά. Του προκάλεσε μεν ζημιά αλλά όχι αρκετή για να μην επιτεθεί με το πόδι του. Πήδηξα γρήγορα μακριά του και το ίδιο έκανε και αυτός. Η μάχη σίγουρα ήταν άνιση και μάλιστα έχανα. Και όταν νόμιζα ότι δεν μπορούσε να πάει χειρότερα ο Stein έβγαλε την ποδιά του. Μπήκε στο σπίτι του και βγήκε κραδαίνοντας ένα γιγάντιο μαυρολέπιδο δρεπάνι.
-Oi oi oi oi oi oi... Πρέπει να μου κάνεις πλάκα έτσι?
Ξεκίνησε να φέρνει σβούρες το δρεπάνι γύρω του σε μια επίδειξη δεξιοτεχνίας ώστε να μου δείξει ότι δεν θα γλίτωνα εύκολα. Στο τέλος κράτησε το δρεπάνι με το ένα χέρι του πίσω από την πλάτη και το άλλο το άπλωσε προς το μέρος μου κάνοντάς μου νόημα να επιτεθώ.
-Θαυμάζω τον τρόπο σου στην μάχη και για αυτό δεν θα κρατήσω τίποτα πίσω. Έβαλα τα σπαθιά μου στις θήκες τους και τα έβγαλα από την ζώνη μου και έβγαλα και το παλτό μου για να μην με ενοχλεί και σε συνδυασμό με τον έντονο μεσημεριανό ήλιο πέθαινα από την ζέστη.
-Nijuushin(Doppelganger)...
Απελευθέρωσα μια μεγάλη ποσότητα πετάλων η οποία πήρε σχήμα και δημιούργησε ένα ακριβές αντίγραφο του δρεπανιού που κρατούσε ο Stein μόνο που είχε τις αποχρώσεις των πετάλων της κερασιάς.
-Δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά δρεπάνι αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο.
-Οχοοο~ Devil Fruit χρήστης εε? Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον Vegapunk.
-Όπως σου είπα δεν με έστειλε ο Vegapond... Ήρθα εδώ για να σου πω ότι...
Για άλλη μια φορά δεν με άφησε να ολοκληρώσω και επιτέθηκε πρώτος. Μόλις πλησίασε άρχισε να με χτυπάει με το δρεπάνι του με μανία εγώ όμως κρατούσα σταθερά άμυνα. Κάποια στιγμή από την μεγάλη πίεση των χτυπημάτων έχασα ένα κομμάτι από το δρεπάνι μου αλλά το έφτιαξα πριν το χάσω τελείως.
-Παράτα τα! Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει! Διότι είμαι επιστήμονας και ξέρω κάθε κίνησή σου πριν καν την σκεφτείς! Μπορώ να σε διαβάσω σαν ανοιχτό βιβλίο!
-Τότε σκάσε και διάβασε αυτό! Του είπα και εξαπολύοντας χιλιάδες πέταλα τον έκλεισα μέσα σε μια σφαίρα.
-Ώρα να ηρεμήσεις λίγο... Επιτελούς έχω λίγη ησυχία... Ήθελα να'ξερα γιατί δεν το έκανα αυτό από την αρχή... Ειλικρινά αυτή μου η αργοστροφία θα μου στοιχίσει κάποια μέρα. Και χρησιμοποίησα και άδικα την τεχνίκη μου... Πιο πολύ εφέ έκανα παρά δουλειά... Και τι εννοεί με το επιστήμονας? Πιο πολύ δάσκαλος πολεμικών τεχνών με γυαλιά μου κάνει. Ακομά πονάω από την μπουνιά του...

Μέσα στον μονόλογό μου άκουσα κάτι. Μια γυναικεία φωνή καλούσε για βοήθεια μέσα από το σπίτι. Δίχως να το σκεφτώ έτρεξα μέσα για να δω τι συνέβαινε. Το εργαστήριο του Stein ήταν ένα μεγάλο αχούρι. Παντού φιαλίδια με διάφορα υγρά, φάκελοι και διάφορα μικροπράγματα σκορπισμένα παντού. Σε μια γωνία είχε μία βιτρίνα όπου μέσα υπήρχε κάτι που έμοιαζε με σπαθί μέσα στην θήκη του αλλά ήταν κάπως περίεργο.
-Βοήθεια...
Η φωνή ακούστηκε πίσω από μια κουρτίνα που έκρυβε έναν τοίχο του σπιτιού. Μόλις την τράβηξα δεν πίστευα στα μάτια μου.
Πίσω από την κουρτίνα υπήρχε ένα ολόκληρο δωμάτιο το οποίο χωριζόταν από το υπόλοιπο σπίτι με κάγκελα που ξεκινούσαν από το ταβάνι και κατέληγαν στο πάτωμα. Στο κέντρο του φαινομενικά κατά τα άλλα δωματίου υπήρχε ένα κρεβάτι και πάνω του μια κοπέλα με λευκά μακριά μαλλιά και κίτρινα μάτια που φορούσε ένα λευκό φόρεμα.
-Π-ποια είσαι εσύ? Γιατί είσαι εδώ? Σε κρατάει αιχμάλωτη αυτός ο μουρλός?
-Σε παρακαλώ βγάλε με από εδώ...
-Εντάξει αλλά μετά θα μου εξηγήσεις τα πάντα... Ξέρεις που είναι το κλειδί?
-Ναι... Είναι πάνω σε εκείνο το γραφείο.
Πήγα προς το γραφείο που μου έδειξε και βρήκα το κλειδί. Εκείνη με το που το έπιασα στα χέρια μου σηκώθηκε από το κρεβάτι σχεδόν πηδώντας και κόλλησε στα κάγκελα. Πλησίασα στην πόρτα την ξεκλείδωσα και την άνοιξα διάπλατα. Εκείνη την στιγμή έγινε κάτι τελείως απρόσμενο. Η κοπέλα μου χίμηξε με όλη της την δύναμη και με έριξε στο πάτωμα αρπάζοντας μου ένα από τα σπαθιά και φέρνοντας το στο λαιμό μου. Όταν την κοίταξα πρόσεξα ότι είχε βγάλει αυτιά γάτας στο κεφάλι της και μια ουρά κουνιόταν πίσω από την πλάτη της.
-Εεεμ... Έχασα κάτι? της είπα ενώ προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
-Τίποτα σημαντικό-nyan~!
-Nyan?
-Ακόμα δεν σου έκανα τίποτα και ξεκίνησες να χάνεις αίμα από την μύτη-nyan?
-Είναι αντίδραση του οργανισμού μην δίνεις σημασία. Γιατί μου επιτέθηκες?
-Είναι φυσική αντίδραση για έναν εκπαιδευμένο δολοφόνο... Πρώτα χτυπάμε και μετά ρωτάμε-nyan!
-Δολοφόνος εσύ? Πλάκα μου κάνεις έτσι?
Αλλά δεν έκανε πλάκα. Μπορεί στο χαμογελαστό πρόσωπό της να μην φαινόταν αλλά ήθελε πραγματικά να μου χώσει το σπαθί στο λαιμό και να κάτσει να με βλέπει να πεθαίνω. Ένιωθα την δολοφονική της αύρα όσο περισσότερο την κοίταζα.

H κοπέλα με τα αυτιά έξω:

-Τέλος τα παιχνίδια. Δεν έχουμε πολύ χρόνο ξέρεις...
Της είπα και της χαμογέλασα. Εκτόξευσα πέταλα από όλο μου το σώμα και την τύλιξα μέχρι τον λαιμό για να μην μπορεί να κουνηθεί.
-Και τώρα πες μου περιληπτικά ποια είσαι και τι εννοείς με το ότι είσαι δολοφόνος...
-Με λένε Shiro και είμαι εκπαιδευμένη από τους Marines δολοφόνος... Ο Stein ήταν ένας από τους στόχους μου αλλά όταν προσπάθησα να τον σκοτώσω αυτός μου πρότεινε ένα σχέδιο για την ελευθερία μου και το δέχτηκα.
-Και πως κατέληξες στο κλουβί?!
-Νααα... Υποσυνείδητα ήταν σαν να είχα αφήσει δουλειά στην μέση οπότε το βράδυ υπνοβατούσα και προσπαθούσα να τον σκοτώσω... Οπότε με κλείδωσε για το καλό του. Δεν τον αδικώ βέβαια και εγώ θα με κλείδωνα.
-Χμμμ... Ωραία έστω ότι σε πιστεύω... Άμα σε ελευθερώσω θα μου δώσεις το σπαθί μου και θα σταματήσεις από το να με σκοτώσεις? Μπορεί να είμαι Marine αλλά δεν σημαίνει ότι είμαι τόσο πωρωμένος... της είπα και της έκλεισα το μάτι.
Εκείνη συμφώνησε σχεδόν αμέσως και την ελευθέρωσα. Είχε πλέον “μαζέψει” τα αυτιά και την ουρά της και παρατήρησα ότι δεν τελείωνε τις προτάσεις σε “nyan~”.
-O Stein που είναι? Ρώτησε ενώ έφτιαχνε το φόρεμά της.
-Έξω, τον έχω κλείσει μέσα σε μια σφαίρα με τις δυνάμεις μου... είχε αρχίσει να το χάνει λίγο.
-Θα σου πρότεινα να τον τσεκάρεις. Μέχρι τώρα θα το έχει σκάσει! Είπε με έναν χαρούμενο τόνο...
Είχα μείνει έκπληκτος. Πως θα μπορούσε να βγει από εκεί μέσα? Αναρωτήθηκα... Όταν βγήκα από την πόρτα έμαθα τον τρόπο.
Κοίταξα προς την σφαίρα και την είδα να διαλύεται και να παίρνει τα πέταλα ο απογευματινός άνεμος. Ο Stein ξεκίνησε να περπατάει και άναψε ένα τσιγάρο.

-Πολύ καλό το κόλπο σου... μου είπε αφού φύσηξε τον καπνό.
Είχα μείνει άναυδος και ταυτόχρονα εκστασιασμένος. Η δύναμή του ήταν πέρα από ότι φανταζόμουν. Έπρεπε να πάρω αυτή την δύναμη για μένα.
-Πως το έκανες αυτό το καταπληκτικό θαύμα? Του είπα χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις για να χτυπήσω στην εγωμανία του.
-Αν θες τόσο να μάθεις θα σου δείξω! Είναι μια επαναστατική συσκευή η οποία έτσι και πέσει σε λάθος χεριά ο κόσμος θα αλλάξει ριζικά! είπε και ξεκίνησε να βγάζει την μπλούζα του.
-Τι κάνεις εκεί? Εεε νομίζω κάτι μπέρδεψες... δεν είμαι τέτοιος τύπος... μήπως σε μπέρδεψαν τα ρούχα μου που είναι πολύ φανταχτερά?
Αυτός δεν μίλησε και όταν έβγαλε την μπλούζα είδα το πιο περίεργο πράγμα. Στο κέντρο του στήθους του είχε ένα μηχάνημα το οποίο στο κέντρο του είχε μια στρογγυλή πέτρα.
-Τι είναι αυτό?
-Αυτό είναι μια εφεύρεση, βασικά είναι Η εφεύρεση με την οποία θα μπορούσα να κατατροπώσω τον Vegapunk. Αυτό το μηχάνημα έχει σαν πυρήνα του kairoseki και επιτρέπει σε αυτόν που έχει ενσωματωθεί να χρησιμοποιεί την δύναμή του. Με λίγα λόγια συγχωνεύει το kairoseki με έναν άνθρωπο για να δημιουργήσει ένα ζωντανό anti-devil fruit όπλο. Είμαι σίγουρος ότι ένιωσες αδύναμος για λίγο όταν έφαγες την μπουνιά μου στο στομάχι σου...
-Είσαι καταπληκτικός! Του είπα ενώ τον πλησίασα και του πέρασα χειροπέδες. 
-Τι κάνεις εκεί?!!
-Χοχο~ Έχεις δυο επιλογές... Ή θα έρθεις μαζί μου και ενώ θα σε προστατεύω από τους Marines εσύ θα με βοηθάς συν του ότι θα σου δίνω διάφορες ύλες και πληροφορίες για τα πειράματά σου ή σε δίνω στο πρώτο πλοίο που θα έρθει και θα σε δώσουν στον Vegaband να σου κάνει πειράματα. Διάλεξε.
Εκείνος χλόμιασε. Αφού το σκέφτηκε για λίγο απάντησε θετικά στην πρόσκλησή μου. 
-Βασικά θα έρθει και αυτή μαζί μας! του είπα και έδειξα την Shiro. 
-TIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII?! Θες να με σκοτώσεις?!
-Μην αγχώνεσαι θα την προσέχω εγώ... Λοιπόν τώρα πάμε μέσα να μαζέψετε ότι χρειάζεστε να φεύγουμε γιατί δεν έχουμε πολύ ώρα ακόμα. Σε 3 ώρες έρχονται τα πλοία και έχουμε 2 ώρες δρόμο μπροστά μας.

Αφού μάζεψαν τα πράγματά τους σε μια τσάντα η Shiro και σε ένα σάκο και ένα μπαούλο ο Stein πήγε ο τρελογιατρός να πάρει από την βιτρίνα το περίεργο σπαθί.
-Αυτό θα το πάρω εγώ...
-Με τίποτα! Είναι δικό μου!
-Θυμήσου όμως ποιος έχει το πάνω χέρι~! Του είπα και χαμογέλασα σατανικά... Εκείνος σχεδόν με δάκρυα στα μάτια μου το έδωσε. Το έπιασα από την λαβή και το έβγαλα από την θήκη. Ήταναν το ποιο παράξενο σπαθί που είχα δει. Ήταν όλο μαύρο χωρίς κοφτερές πλευρές και μόνο με ακονισμένη μύτη. Ήταν πολύ χοντρό και δεν έμοιαζε μεταλλικό. Όταν πήγα να ακουμπήσω την λεπίδα με σταμάτησε ο Stein λέγοντάς μου ότι ήταν φτιαγμένο από kairoseki. 
-Σπαθί από kairoseki?
-Βασικά είναι jutte... Το έχω ονομάσει Kuroken(black sting) για προφανείς λόγους. Το μαύρο χρώμα του είναι το πιο περίεργο από όλα όπως και το ότι είναι πάρα πολύ σκληρό σε σύγκριση με το απλό υλικό. Ίσως είναι λόγο κάποιας ανωμαλίας πάντως είναι πολύ σπάνιο.
-Το λατρεύω! Είπα και το έβαλα στην πλάτη μου χρησιμοποιώντας το σκοινί της θήκης. 
Βγαίνοντας από το σπίτι τους ρώτησα αν είχαν πάρει όσα θέλανε. Τότε η Shiro παρατήρησε την μυρωδιά λαδιού στον αέρα. Τους κοίταξα καλά καλά και άναψα τον αναπτήρα που είχα πάρει πιο πριν.
-Οχιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!! φώναξε ο Stein μόλις με είδε να πετάω τον αναπτήρα στην σκεπή και να παίρνει φωτιά.
-Γιατί το έκανες αυτό?!
-Είσαι πολύ επικίνδυνος και το ίδιο θα είναι και οι πληροφορίες που άφησες εκεί μέσα οπότε το κανόνισα.
-Τότε καλύτερα να τρέξουμε... είπε η Shiro ενώ κοιτούσε το φλεγόμενο σπίτι.
-Γιατί? Απόρησα...
-Πίσω από το σπίτι υπήρχαν βαρέλια με εύφλεκτα υλικά...
Μόλις καταλάβαμε τι ειπώθηκε αρχίσαμε να τρέχουμε την κατηφόρα. Βασικά η σκηνή ήταν κάπως έτσι. Ο Stein καβάλησε το μπαούλο του που είχε ρόδες και πήρε την κατηφόρα, η Shiro έγινε ολόκληρη γάτα και άρχισε να κάνει μεγάλα άλματα και εγώ έφτιαξα μια μπάλα από πέταλα στην οποία έκατσα πάνω και “πέταγα” πάνω από τα εμπόδια. Το σπίτι ανατινάχτηκε και ο ουρανός γέμισε χρώματα. 
-Ουιιιιιί έχουμε και εφέ! Είπε η Shiro γελώντας.
-Το σπιτάκι μου! Είπε ο Stein κλαίγοντας.
-Προχωράτε! Φώναξα και στους 2.

To Kuroken:

Φτάσαμε κάποια στιγμή στο πέρασμα και ξεκινήσαμε για την Kita Town. Οι 2 ώρες πέρασαν σχεδόν χωρίς κανένα απρόοπτο εκτός από μια απόπειρα δολοφονίας του Stein και μερικές στιγμές τρόμου με κάτι νυχτερίδες. Η ώρα ήταν πλέον 7 και σε μια ώρα θα έρχονταν τα πολεμικά πλοία για να στήσουν την ενέδρα. Συμβούλεψα τους νέους “φίλους” μου να κρυφτούν κοντά στο λιμάνι και να με περιμένουν καθώς θα έπρεπε να δώσω αναφορά στον αρχηγό των πλοίων. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι βρήκα τον Sammy και τους δημάρχους των πόλεων να με περιμένουν για να με ευχαριστήσουν. Μόλις έφτασε το πρώτο πλοίο με κάλεσαν στο γραφείο του καπετάνιου για να δώσω προσωπικά την αναφορά κάτι το οποίο μου φάνηκε περίεργο. Μέσα σε όλα αναφέρθηκε και το όνομα του Stein και το αν βρισκόταν στο νησί αλλά τους είπα ότι δεν είδα κάτι. Με ρώτησαν και για την έκρηξη που είδαν από μακριά αλλά προσπαθώντας να μην καρφωθώ απόρησα μαζί τους. Αφού με άφησαν να φύγω πήγα στο πλοίο μου και βρήκα τον Stein να πειραματίζεται με κάτι χημικά και την Shiro να αδειάζει το ψυγείο.
-Πως βρήκατε το πλοίο μου?!
-Δεν ήταν και δύσκολο για μια διάνοια σαν εμένα! Κοκορεύτηκε ο Stein πριν του εκραγεί στην μούρη το μπουκαλάκι που κράταγε.
-Εγώ απλά τον ακολούθησα... είπε η Shiro η οποία είχε στο στόμα της ένα ψάρι.
-Καλά καλά... Σας έχω νέα! Μου δώσανε άδεια μια βδομάδα από αποστολές και μπορώ να πάω όπου θέλω! Έχετε κάποιο νησί στο μυαλό σας? 
Ο Stein δίχως να το σκεφτεί είπε ότι στην East Blue γινόταν ένα καρναβάλι στο νησί Mirror Ball. Η Shiro ενθουσιάστηκε και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσε να κάνει ψώνια και να φάει. Εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα οπότε δεν μας πήρε πολύ ώρα να αποφασίσουμε. Τους είπα να με βοηθήσουν να σαλπάρουμε, κάτι το οποίο σίγουρα γίνεται ευκολότερα αν υπάρχουν πολλά άτομα, και βάλαμε πλώρη για το νησί της διασκέδασης και του χορού...

Μέσα στην πρώτη ώρα του ταξιδιού μας έμαθα κάποια πράγματα για αυτούς τους 2. Η Shiro ήταν κόρη ενός Marine και μικρή είχε φάει το Neko neko no mi. Ο πατέρας της το κράτησε κρυφό αλλά κάποια στιγμή μαθεύτηκε και την πήραν μακριά από την οικογένειά της και δεν τους ξαναείδε από τότε. Ο Stein από την άλλη ήταν ένα από τα εξυπνότερα παιδιά που γεννήθηκαν ποτέ αφού σε ηλικία 7 χρονών είχε λύσει πολλά μαθηματικά προβλήματα δύσκολου επιπέδου. 
-Μόλις παρατήρησα κάτι... Είπε η Shiro η οποία φαινόταν ενθουσιασμένη.
-Τι ακριβώς? Την ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
-Έχουμε και οι 3 άσπρα μαλλιά...
Με αυτή την πρόταση κοιταχτήκαμε καλά καλά και σκάσαμε στα γέλια. Ακόμα και ο περίεργος Stein δεν κρατήθηκε και φαινόταν σαν να χαλαρώνει όλο και πιο πολύ.
-Πρέπει να ονομάσουμε κάπως την ομάδα μας!
-Δεν είναι αναγκαίο... 
-Λευκοί κεραυνοί! 
-ΟΧΙ!
-Λευκός θάνατος!
-ΟΥΤΕ!
-Κατακτητές... είπε ο Stein μαζί με ένα σαρδόνιο γέλιο...
-Μην πετάς τέτοιου είδους φαντασιώσεις σου!!! Και δεν έχει καν την λέξη λευκό μέσα!! Δεν χρειαζόμαστε όνομα... ΤΕΛΟΣ!
Άλλα η Shiro δεν πτοήθηκε και συνέχισε για πετάει ιδέες. Πέταξε δυο-τρεις και ο Stein με αποτέλεσμα να φάει 2 κουτάλες στο κεφάλι. Και κάπως έτσι ξεκίνησε την πορεία του ένα παράξενο τρίο... Ένας χαλαρός Marine, μια χαζοχαρούμενη παράνομη δολοφόνος και ένας εγωμανής τρελός επιστήμονας...

On the next episode:

Όνομα: Hannah Jinto
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points: -