[Τέλος]Γεια σου παλιόφιλε! Περιπέτεια στο Dawn Island.

Ξημέρωνε. Ο ήλιος μόλις που είχε βγει, και αχνοφαινόταν πίσω από τα βουνά του νησιού Dawn, στο οποίο πλησίαζα όλο και πιο κοντά. Τώρα μπορούσα να διακρίνω στο ελάχιστο φως που μου πρόσφερε ο ανατέλλον ήλιος μια ξύλινη εξέδρα, και πίσω απ'αυτή κάμποσα, μικρά και μεγάλα, κτήρια, αραδιασμένα σε τυχαίες θέσεις του οπτικού μου πεδίου, χωρίς κάποια ιδιαίτερη τάξη. Στην εξέδρα ήταν αφημένα κάμποσα καράβια και βάρκες, άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα. Από μία βάρκα, μάλιστα, μόλις που σκαρφάλωνε στην εξέδρα ένας άντρας.
~Πιθανότατα ψαράς. σκέφτηκα.
Έβγαλα από το σεντούκι μου τα λιγοστά beli που είχα, καθώς και ένα ζευγάρι επιδέσμους. Τύλιξα τα χέρια μου, σχεδόν μέχρι τους αγκώνες με τους επιδέσμους, καθώς αυτό βοηθούσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μάχη με τα χέρια, ειδικότερα τώρα που δεν είχα γάντια. Έβαλα τα beli στην τσέπη μου, και φόρεσα την μπλούζα μου. Σε δέκα λεπτά, περίπου, θα άραζα στο μικρό λιμάνι του χωριού...
...Σταμάτησα, έδεσα τη βάρκα μου και πήδηξα έξω, πάνω στην εξέδρα. Δύο άντρες είχαν βγει έξω από ένα κτήριο, και κάπνιζαν από ένα τσιγάρο, με την πλάτη τους ενάντια στον τοίχο. Πάνω από την πόρτα του κτηρίου υπήρχε μια ταμπέλα που έλεγε πως ήταν εστιατόριο με θαλασσινά.

Άρα σήμερα θα είμαστε κλειστοί, ε;, άκουσα τον έναν από τους δύο να λέει.
Ναι. Ο μάγειρας ζήτησε άδεια επειδή έχει ένα κρυολόγημα. Το αφεντικό μας θέλει εδώ όμως, σε περίπτωση ανάγκης. Δεν έχω ιδέα βέβαια τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όμως...ξέρεις εσύ να μαγειρεύεις;, του απάντησε ο δεύτερος.
Χαχαχαχαχα. Ωραίο το αστείο σου. Και απ'την πείνα να πέθαινα, είμαι ανίκανος να φτιάξω και το πιο απλό πιάτο!, γέλασε ο άλλος.
Με συγχωρείτε., τους έκοψα εγώ, τραβώντας την προσοχή τους. Γνωρίζετε κάποιον με το όνομα Yamamoto; Yamamoto Takeshi, πιο συγκεκριμένα. , ρώτησα.
Ναι...έχεις κάποια δουλειά με το αφεντικό; Ή μήπως είσαι πελάτης;, μου απάντησε αμέσως ένας από τους δύο.
Το πρώτο. Βασικά, είμαι παλιός φίλος του αφεντικού σας., είπα εγώ.
Αλήθεια;, είπε ο άλλος. Θα τον φωνάξω τότε, μισό λεπτάκι., συμπλήρωσε, και μπήκε στο κατάστημα.
Απ'ότι άκουσα δεν έχετε μάγειρα σήμερα, ε;, προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση εγώ, που είχα κιόλας βαρεθεί.
Ναι. Αρρώστησε, και ζήτησε άδεια σήμερα., αποκρίθηκε ο άντρας.

Αλήθεια; Και, αν δεν πειράζει που ρωτάω, τι εννοούσατε πριν με την "περίπτωση ανάγκης";, ρώτησα εγώ, που μου είχε δημιουργηθεί απορία.
Εχθές, αργά το βράδυ, έφτασε στο νησί κάποιος. Δεν ήταν από εδώ γύρω, πρώτη φορά τον είδαμε, κι εμείς βλέπουμε σχεδόν τους πάντες, αφού όλη μέρα μπροστά στην εξέδρα είμαστε. Απλώς το αφεντικό υπερβάλει όποτε βλέπει καινούριο πιθανό πελάτη, κι αυτό το ονομάζει περίπτωση ανάγκης...Και ήλπιζα να κοιμηθώ δυο ωρίτσες παραπάνω σήμερα..., είπε, με την τελευταία πρόταση να συνοδεύεται από έναν αναστεναγμό. Τότε ακούστηκε ο ήχος της πόρτας να ανοίγει, και δύο άντρες βγήκαν μέσα απ'το εστιατόριο. Ο ένας ήταν εκείνος που είχε πάει πριν λίγο να φωνάξει το φίλο μου, και ο δεύτερος ήταν ένας μεσαίου-ψηλού αναστήματος νέος με ξανθά μαλλιά, και μια φανερή ενόχληση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Τον αναγνώρισα αμέσως.
Γεια σου παλιόφιλε., είπα μ'ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Luke?!, αναφώνησε, και γύρισε προς τον άντρα που βγήκε μαζί του απ'το κτήριο. Γιατί δεν μου είπες το λόγο που μ'έφερες μέχρι εδώ; Θα σ'είχα ακολουθήσει κατευθείαν!, είπε.
Ήθελα να'ναι έκπληξη, αφεντικό!, γέλασε ο άλλος. Ο Yamamoto χτύπησε με το χέρι το μέτωπό του, σε ένδειξη απελπισίας.
Ας μην στεκόμαστε εδώ έξω, πέρνα μέσα. Εσείς, να φανταστώ, θέλετε να συνεχίσετε το τσιγάρο σας; Αν όχι, γιατί δεν μπαίνετε κι εσείς;, είπε καλοσυνάτα ο Yamamoto και πέρασε μέσα.

Εγώ τον ακολούθησα μέσα, καθώς ο δεύτερος απ'τους άντρες έπαιρνε πίσω τη θέση του στον τοίχο. Καθίσαμε σ'ένα τραπέζι στο κύριο μέρος του εστιατορίου. Δεν ξεκινήσαμε τη συζήτηση αμέσως. Εγώ έριξα μια ματιά γύρω μου. Το εστιατόριο ήταν διακοσμημένο πολύ απλά, σαν κλασσικό Ιαπωνικό εστιατόριο. Αναρωτήθηκα αν το σούσι είναι στο μενού, μια και είναι εστιατόριο θαλασσινών. Στο πίσω μέρος, απέναντι από την πόρτα υπήρχε ένα διαχωριστικό, στο οποίο υπήρχε μια, τώρα άδεια, γυάλινη βιτρίνα, η οποία πιθανότατα, όταν δούλευε το μαγαζί, είχε κάποια απ'τα πιάτα που σέρβιραν για να τα βλέπουν οι πελάτες. Πίσω απ'αυτό διέκρινα μια, όχι ιδιαίτερα μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή, κουζίνα.
Ωραίο μέρος έχεις εδώ., ξεκίνησα εγώ τη συζήτηση.
Σ'ευχαριστώ., μου απάντησε. Τρία χρόνια σκληρής δουλειάς, κι αυτό είναι το αποτέλεσμα. Μπορώ να πω, έχει βγει αρκετά καλό. Πελάτες δεν μας λείπουν, στις κανονικές μέρες λειτουργίας., συμπλήρωσε.
Για φαντάσου...έχουν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που καθίσαμε να τα πούμε έτσι, ε;, είπα εγώ.
Ναι...κι απ'ότι φαίνεται, τώρα μου ρίχνεις εσύ σε ύψος..., είπε εκείνος, μ'ένα ψεύτικο πειραγμένο ύφος.
Χαχαχαχαχαχα, γέλασα εγώ. Απ'ότι διάβασα στο γράμμα σου, είπες πως μια περιπέτεια στη θάλασσα δεν είναι για 'σένα, έτσι; Για πες μου, τι έγινε σ'αυτά τα δέκα χρόνια που έχουμε να τα πούμε;, άλλαξα εγώ το θέμα.

Εκείνος άρχισε να μου διηγείται για το ταξίδι του, το οποίο διήρκεσε περίπου επτά χρόνια. Μου εξήγησε τους λόγους για τους οποίους τα παράτησε. Ανέφερε επίσης πως η νέα του ζωή, εδώ, στο χωριό Fusha του άρεσε πολύ. Είχε ένα σταθερό εισόδημα, ήταν μακριά από καυγάδες και επεισόδια, τον περισσότερο καιρό, και μερικές φορές έπαιρνε πολύ μεγάλες παραγγελίες στο κατάστημά του, από ολόκληρα πληρώματα πειρατών που έρχονταν στο νησί, είτε για να επισκεφθούν το μέρος όπου γεννήθηκε ο Βασιλιάς των πειρατών, είτε για το πανηγύρι του Γερο-Τζιμ, ή και για τα δύο μαζί. Μια φορά, πριν ένα χρόνο, μάλιστα, χρειάστηκε να φτιάξουν φαγητό για πάνω από εκατό άτομα, και χρειάστηκε να προσλάβει προσωρινά δύο ακόμα μάγειρες. Έπειτα, με ρώτησε τι είχα κάνει εγώ σ'αυτά τα χρόνια. Του απάντησα πως δεν είχαν συμβεί και πολλά. Ζούσα μόνος μου στην άλλη άκρη του χωριού έπειτα από καυγά με τους γονείς μου, σχετικά με την εργασία μου, περίπου 2 χρόνια πριν. Ο πατέρας μου ήθελε να ακολουθήσω τα βήματά του, πράγμα το οποίο η μητέρα μου υποστήριζε ρητά. Εγώ από την άλλη, βαριόμουν υπερβολικά εύκολα για να κάνω μια δουλειά σαν αυτήν του ξυλοκόπου, η οποία, κατ'εμένα, ήταν μονότονη. Του εξήγησα πως έχω εξασκηθεί πολύ στη μάχη. Τότε, εκείνος πρόσεξε τους επιδέσμους που τύλιγαν τα χέρια μου. Επίσης, του είπα πως από τότε που έφυγε, δεν είχα χάσει σε καυγά. Αρχικά, τα'βρισκα σκούρα, αλλά τα κατάφερνα στο τέλος, λόγω της υπόσχεσης που είχα δώσει στον εαυτό μου, να μην χάσω ξανά μέχρι να συναντηθώ, πάλι, μια μέρα μαζί του. Αργότερα, μέσω της σκληρής προπόνησης και των νικών, είχα γίνει απλά πολύ δυνατός σε σχέση με τον οποιονδήποτε στο χωριό όπου έμενα.

Δεν άλλαξες στο ελάχιστο, απ'ότι ακούω..., σχολίασε εκείνος μ'ένα πλατύ χαμόγελο. Προφανώς χάρηκε όταν άκουσε πως είχα βάλει ως στόχο την συνάντησή μου, και πάλι, μ'αυτόν.
Ενώ εσύ, το ακριβώς αντίθετο...Ωρίμασες αρκετά από τότε που είμαστε παιδιά..., παρατήρησα εγώ.
Αλήθεια;, γέλασε εκείνος. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ένας άντρας, με έναν από τους δύο υπαλλήλους του Yamamoto να κρέμεται, σχεδόν, απ'τον ώμο του, προσπαθώντας να τον σταματήσει.
Είμαστε κλειστά σήμερα, όπως σας είπα, κύριε., είπε εκείνος.
Βλέπεις να με νοιάζει; Ήρθα εδώ να φάω, κι αυτό θα κάνω. Ξέρετε ποιος είμαι εγώ;, απάντησε ο άντρας, ο οποίος ήταν οπλισμένος μ'ένα ρόπαλο, περασμένο στη ζώνη του.
Ποιο είναι το πρόβλημα;, ρώτησε ο Yamamoto, ο οποίος είχε πάρει τώρα μια ήρεμη, σοβαρή έκφραση.
Θέλω να φάω. Έχεις εστιατόριο, οπότε σταμάτα να κάθεσαι εκεί και σήκω φτιάξε μου κάτι., απάντησε επιθετικά ο άντρας.
Με συγχωρείτε, αλλά ο μάγειρας μας είναι άρρωστος. Δεν έχουμε κάποιον που να ξέρει να μαγειρεύει εδώ. Ελάτε αύριο ,αν θέλετε, θα σας κάνω κι έκπτωση για το χρόνο σας σήμερα., αποκρίθηκε εκείνος.
Ξέρεις, θυμώνω εύκολα όταν πεινάω., απάντησε εκείνος, και τράβηξε το ρόπαλό του, κοιτώντας απειλητικά το κοντινότερο σ'αυτόν τραπέζι.
Μπορώ να τον δείρω τώρα;, ρώτησα εγώ περιπαιχτικά.
Είπες κάτι, μικρέ; Νομίζω πως δεν άκουσα καλά. Γνωρίζεις ποιος είμαι εγώ;, με ρώτησε απειλητικά.
Θα σου έδινα απάντηση, αλλά, δυστυχώς είμαστε μέσα στο μαγαζί του φίλου μου., του απάντησα εγώ. Αν όμως θέλεις τόσο πολύ να την ακούσεις, μπορούμε να περάσουμε έξω., συμπλήρωσα.

Δεν έχω σκοπό να "περάσω έξω", μέχρι να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα, δηλαδή, να φάω., είπε εκείνος, με μια φανερή ειρωνεία στα λόγια "περάσω έξω".
Πολύ καλά, λοιπόν. Μόνο όμως αν υποσχεθείς πως θα περάσεις έξω αμέσως μόλις τελειώσεις., είπα εγώ.
Περίμενε, δεν έχουμε..., πήγε να πει ο φίλος μου, αλλά τον έκοψα.
Θα μαγειρέψω εγώ. Τυχαίνει να'μαι αρκετά καλός σ'αυτό.
Πολύ καλά., συμφώνησε ο άντρας, κι έπειτα πέρασε στη ζώνη του το ρόπαλο και κάθισε στο τραπέζι το οποίο κοιτούσε πριν απειλητικά. Εγώ γύρισα προς τον Yamamoto, ο οποίος ένευσε καταφατικά, και μετά πήγα προς την κουζίνα. Μετά από ένα δεκάλεπτο, εγώ και ο άντρας που είχε μπει μέσα μαζί με τον νεοφερμένο πελάτη, του σερβίραμε 2-3 πιάτα φαγητό. Γύρισα στην κουζίνα να καθαρίσω τον πάγκο που χρησιμοποίησα, και μόλις γύρισα στο κεντρικό δωμάτιο, εκείνος είχε τελειώσει το φαγητό του.
Όπως είπαμε, πλήρωνε και δίνε του τώρα., είπα εγώ, που είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου.
Ποιος μίλησε για πληρωμή. Ευχαριστώ για το γεύμα., είπε γελώντας κοροϊδευτικά. Εγώ γύρισα προς το φίλο μου.
Μπορώ να τον δείρω τώρα;, επανέλαβα.
Ελεύθερα..., απάντησε εκείνος. Ο άντρας γέλασε, και έκανε να τραβήξει το ρόπαλό του, όταν κάτι τον χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο, εκτοξεύοντάς τον έξω από το εστιατόριο. Σηκώθηκε φανερά εκνευρισμένος, και αντίκρισε, μέσα στο μαγαζί, τη γροθιά μου να βρίσκεται στη θέση που πριν λίγο ήταν το κεφάλι του.

Τον ακολούθησα έξω. Εκείνος τράβηξε το ρόπαλό του.
Τώρα θα δεις. Θα σου μάθω εγώ να τα βάζεις με μέλος του πληρώματος του Hisagi., είπε εκείνος.
Hisagi?!, αναφώνησα εγώ.
Χαχαχαχα. Τι έγινε; Τρέμεις από το φόβο σου τώρα;, γέλασε εκείνος κοροϊδευτικά.
Με τίποτα. Τώρα άρχισα να ενδιαφέρομαι., γέλασα εγώ.
~Ποιος είναι αυτός; Άλλοι τρέμουν στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του καπετάνιου!, σκέφτηκε ο πειρατής. Τότε, εγώ άρχισα να τρέχω προς το μέρος του. Εκείνος έκανε να με χτυπήσει με το ρόπαλο.
Πολύ αργός., είπα εγώ, πηδώντας πάνω από το χτύπημα του ροπάλου, και πατώντας πάνω του στην προσγείωσή μου, προκαλώντας τον να χάσει τη λαβή του, και το ρόπαλο να του πέσει. Τότε, του έδωσα μια τελειωτική γροθιά στο στομάχι, με την οποία διπλώθηκε απ'τον πόνο. Όταν συνήλθε, σηκώθηκε όρθιος, πήρε το ρόπαλό του απ'το έδαφος, και κατευθύνθηκε προς τη βάρκα του, πετώντας απειλές, και λέγοντας πως δεν ήταν η τελευταία φορά που θα τον δούμε...
...πέρασαν δύο μέρες. Ο Yamamoto με φιλοξένησε στον πάνω όροφο του Εστιατορίου, ο οποίος λειτουργούσε ως σπίτι του. Δεν είχε μεγάλη διαφορά στη διακόσμηση από τον κάτω όροφο, και ήταν ένα αρκετά μικρό σπίτι, με δύο υπνοδωμάτια, ένα μπάνιο κι ένα μικρό χώρο αναψυχής, που είχε μέσα μια πολυθρόνα κι ένα τραπεζάκι μπροστά, στο οποίο μάζευε σκόνη η εφημερίδα της προηγούμενης βδομάδας.

Το δωμάτιο που με φιλοξενούσε ήταν απλούστατο. Είχε μέσα ένα ημίδιπλο κρεβάτι, με μια συρταριέρα δίπλα, πάνω στην οποία ήταν ακουμπισμένο ένα απλό φωτιστικό. Στην απέναντι μεριά του δωματίου ήταν μια μικρή ντουλάπα, και απέναντι από την πόρτα ένα αρκετά μεγάλο παράθυρο, που είχε θέα μπροστά στο κατάστημα, προς το λιμάνι. Δεν ήταν και δωμάτιο πεντάστερου ξενοδοχείου, αλλά είχε κάτι το ξεχωριστό...ένιωθε σαν το δωμάτιό μου, πίσω στο χωριό. Ο μάγειρας του εστιατορίου ήρθε κανονικά στη δουλειά την επόμενη μέρα από τ'όλο συμβάν, για το οποίο δεν άργησαν οι συνάδελφοί του να τον ενημερώσουν με το νι και με το σίγμα, με έναν τόνο ενθουσιασμού όταν ανέφεραν τη μάχη μου με τον πειρατή. Εγώ βοήθησα το μάγειρα στη δουλειά του, αν και ο Yamamoto επέμενε να μην το κάνω. Του απάντησα πως έπρεπε κι εγώ κάτι να κάνω, μια και με φιλοξενούσε δωρεάν, και άλλωστε, ως ερασιτέχνης μάγειρας, κι εγώ, το διασκέδαζα κιόλας. Τελικά, γίναμε καλοί φίλοι με τους υπαλλήλους του καταστήματος. Δεν είχαμε ακόμα ακούσει από τον πειρατή. Εγώ ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα ερχόταν, και μάλιστα με άγριες διαθέσεις. Το τρίτο βράδυ, αποφάσισα πως το γεγονός πως δεν ήμουν σπίτι, δεν μου έδινε δικαιολογία για να κόψω την προπόνηση, κι έτσι, βγήκα στο δάσος, έξω από το χωριό για να προπονηθώ...
...Δύο εβδομάδες πέρασαν μέχρι να γίνει κάτι το συναρπαστικό και πάλι. Μέσα σ'αυτές τις δύο εβδομάδες, ο Yamamoto μου γνώρισε έναν μεγάλο σε ηλικία ξιφομάχο, τον Sugo, τον οποίον κατάφερα να πείσω να με προπονήσει. Η προπόνηση ήταν αρκετά σκληρή, και ο Sugo δύσκολος αντίπαλος, παρά την ηλικία του. Αυτό βέβαια ήταν καλό, αφού έγινα πολλές φορές δυνατότερος απ'ότι πριν ξεκινήσουμε. Αφού δύο, περίπου, εβδομάδες είχαν περάσει από το συμβάν με τον πειρατή όμως, ήταν που ξαναείδαμε σημάδι του...

Εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, είδα στον ορίζοντα, από το παράθυρό μου, μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, μια σκούρα κουκκίδα. Αργότερα, είδα πλήθος κατοίκων του χωριού να'ναι μαζεμένοι στην εξέδρα, μ'έναν απ'αυτούς να κοιτάζει, με τηλεσκόπιο, προς το μέρος της κουκκίδας. Δεν άκουγα τι έλεγαν, ακριβώς, αλλά μπορούσα να καταλάβω πως ακούγονταν τρομαγμένοι. Φόρεσα αμέσως το παντελόνι μου κι ένα άσπρο μπλουζάκι, και κατέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Στην πόρτα του καταστήματος συνάντησα το Yamamoto, που μίλαγε μ'έναν από τους υπαλλήλους του.
Αυτός είναι, σου λέω. Είδε ο John με το τηλεσκόπιο το πλοίο. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση, και η σημαία ταιριάζει. Ο Hisagi έρχεται προς το μέρος μας, και δεν έχει τις καλύτερες διαθέσεις., είπε εκείνος φανερά τρομαγμένος και νευρικός.
Τι έγινε;, ρώτησα εγώ.
Απ'ότι φαίνεται, έρχεται ο Hisagi., αποκρίθηκε ο Yamamoto με ήρεμο τόνο στη φωνή του.
Ε...εδώ, στο χωριό?!, αναφώνησα εγώ.
Γιατί, φοβάσαι;, με πείραξε ο Yamamoto.
Ναι, αλλά για τους κατοίκους., απάντησα εγώ. Κάτι πρέπει να κάνουμε, και γρήγορα., συμπλήρωσα.
Θα μαζέψω όλους τους κατοίκους του χωριού που ξέρουν να μάχονται. Εσύ προσπάθησε να χρησιμοποιήσεις αυτό το κεφάλι σου...συνήθως τα καταφέρνεις αν το αποφασίσεις..., συνέχισε το πείραγμα αυτός. Εγώ δεν μίλησα, απλώς ένευσα καταφατικά, κι εκείνος βγήκε από το κατάστημα.

Να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει..., μονολόγησα. Βυθίστηκα τότε στις σκέψεις μου...
...Εν τω μεταξύ, απ'την οπτική γωνία του Yamamoto.
~Που άραγε να πάω; Λογικά, πρώτα στον Suga. Αυτός θα ξέρει από'κει., σκέφτηκε. Αμέσως, άρχισε να κατευθύνεται προς το σπίτι όπου έμενε με τη μητέρα του, Μακότο, ο Suga. Μόλις αυτός τον είδε, τον ρώτησε τι ήθελε εκεί. Εκείνος του εξήγησε πως είχε η κατάσταση.  Ο Suga τότε του ανέφερε 2-3 ονόματα γνωστών του που θα'θελαν να βοηθήσουν, και είπε πως θα πήγαινε και ο ίδιος σε 3-4 ακόμα, και θα τον συναντούσε σε μισή ώρα στο εστιατόριο. Με αυτά, ο Yamamoto κατευθύνθηκε πιο μέσα στο χωριό, ψάχνοντας τους γνωστούς του Suga...
...Μισή ώρα, μαζευτήκαμε όλοι στο εσωτερικό του εστιατορίου. Είμαστε μια μικρή ομάδα, αποτελούμενη από εμένα, το Yamamoto, τον Suga, δύο γυναίκες και 5-6 άντρες, ανάμεσα στους οποίους ο άλλος από τους δύο υπαλλήλους του Yamamoto, και ο μάγειρας, τους οποίους είχα να δω από χθες. Ακόμα, δύο από τους άντρες ήταν σχεδόν ολόιδιοι στην όψη, πιθανότατα δίδυμοι, και φορούσαν κάτι το οποίο θα αναγνώριζα παντού: Ήταν ξυλοκόποι, το οποίο, εκτός από τα ρούχα τους, πρόδιδε και το γεγονός πως τα όπλα που κουβαλούσαν ήταν τσεκούρια κοπής δέντρων.

Ο μάγειρας ήταν εξοπλισμένος με δύο μαχαίρια, τα οποία υπό κανονικές συνθήκες θα χρησιμοποιούνταν για την κοπή κρέατος, και ο σερβιτόρος, κουβαλούσε ένα ρόπαλο. Ο τελευταίος από τους άντρες, εξαιρώντας τους Yamamoto και Suga, που ήταν ξιφομάχοι, ήταν αρκετά ψηλός και καλοχτισμένος, κουβαλώντας, δεμένο στην πλάτη του ένα μεταλλικό ρόπαλο με καρφιά. Από τις δύο γυναίκες, η μία είχε μια ζώνη περασμένη στη μέση της, στην οποία κρέμονταν δύο πιστόλια, καθώς και μία καραμπίνα δεμένη στην πλάτη της. Η δεύτερη, ήταν κι αυτή ξιφομάχος, αλλά κουβαλούσε επίσης στην πλάτη της ένα σακίδιο με έναν κόκκινο σταυρό πάνω. Υπέθεσα πως ήταν επίσης και γιατρός, κι εκείνο ήταν προμήθειες πρώτων βοηθειών.
Λοιπόν., ξεκίνησα εγώ. Αρχικά, θα'θελα να ήξερα αν γνωρίζουμε τον αριθμό των ατόμων στο πλήρωμα του Hisagi., είπα.
18, είπε ο άντρας με το μεταλλικό ρόπαλο. Τουλάχιστον έτσι έλεγε η χθεσινή εφημερίδα, σε άρθρο σχετικά με τις καταστροφές που προκάλεσαν σε πλοίο Marine που έτυχε να περνάει έξω από την πόλη Shell., συνέχισε.
Πολύ καλά. Πιστεύω πως αν ακολουθήσουμε το σχέδιο θα τους κερδίσουμε με σχετική ευκολία. Υπάρχουν 10 από εμάς, και 18 απ'αυτούς, Γνωρίζουν όλοι ένα κυκλικό ξέφωτο μέσα στη μέση του δάσους, περιτρυγιρισμένο, σχεδόν από παντού, από απότομα βράχια;, ρώτησα.
Ναι, μα πως..., πήγε να πει ο Yamamoto.

Εγώ ένευσα προς το μέρος του δεύτερου σερβιτόρου, που καθόταν σ'ένα τραπέζι λίγο πιο πέρα από'μας.
Έμεινε πίσω και με βοήθησε να καταστρώσω το σχέδιο, δίνοντας πληροφορίες σχετικά με το νησί., τον έκοψα. Μια έκφραση έκπληξης ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του Yamamoto.
Λοιπόν, το σχέδιο έχει ως εξής: Αρχικά σχεδίαζα να στήσουμε ενέδρα στους πειρατές στην είσοδο που αφήνουν τα βράχια για το ξέφωτο. Κόβοντας δύο δέντρα ακριβώς δίπλα στην είσοδο, με τρόπο έτσι ώστε να στέκονται ακόμα, με τη βοήθεια σκοινιών. Δύο από 'μας θα μείνουν να κόψουν τα σκοινιά, με το αρχικό σχέδιο να είναι να καταπλάκωναν μερικούς απ'τους πειρατές, έτσι ώστε να μειώσουμε τον αριθμό τους. Τώρα, παρατηρώ πως έχουμε μαχητή μεγάλης εμβέλειας., είπα και ένευσα προς τη γυναίκα με τα πιστόλα. Αυτό σημαίνει πως το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους καθυστερήσουμε αρκετά με την παγίδα  ώστε να μπορέσει να ξεκάνει μερικούς. Αν το αρχικό σχέδιο δουλέψει, και κάποιοι καταπλακωθούν, τόσο το καλύτερο. Τώρα, πως θα τους φέρουμε στο ξέφωτο. Αυτό είναι το πλέον εύκολο. Ουσιαστικά, αυτός που θέλουν είμαι εγώ, αφού εγώ ήμουν αυτός που έδειρε το μέλος του πληρώματός τους, πριν δύο εβδομάδες. Με αυτό υπ'όψη, θα βγω στ'ανοιχτά με τη βάρκα μου, και θα τραβήξω την προσοχή τους. Με αυτόν τον τρόπο, θα τους οδηγήσω μακριά απ'το χωριό, και, με λίγη τύχη μέσα στην παγίδα. Ακόμα κι αν καταλάβουν πως έχουμε στήσει κάτι, και δεν πέσουν στην παγίδα, τουλάχιστον θα είμαστε μακριά απ'το χωριό, και θα μπορούμε να παλέψουμε στο 100% των δυνατοτήτων μας, χωρίς φόβο για καταστροφές. Απορίες;, ρώτησα εγώ. Κανένας δεν απάντησε. Όλοι έδειχναν έτοιμοι. Πολύ ωραία. Θα σας βρω στο ξέφωτο. Οι δύο ξυλοκόποι θα μπορούσαν να στήσουν την παγίδα. Οι υπόλοιποι θα ήταν καλό να σταθούν μέσα στο ξέφωτο σε κοινή θέα. Έτσι, όταν σας δουν οι πειρατές μπορεί να νομίσουν πως ο λόγος που ήθελα να τους παρασύρω εκεί ήταν για να τους πολεμήσουμε όλοι μαζί, και να πέσουν στην παγίδα. Με εξαίρεση, πάντα, εσένα, που θα πρέπει να κρυφτείς σε θέση με καλή οπτική γωνία για το σημείο της παγίδας., πρόσθεσα γυρνώντας προς τη γυναίκα με τα πιστόλια.

Αυτά ήταν όλα. Καλή τύχη σε όλους. Πρέπει να πηγαίνω αν θέλω να τους προλάβω πριν φτάσουν στο λιμάνι του χωριού., είπα κι έτρεξα αμέσως έξω από το εστιατόριο, με τους υπόλοιπος να μ'ακολουθούν λίγες στιγμές αργότερα. Εκείνοι κατευθύνθηκαν προς την έξοδο του χωριού, και την είσοδο του δάσους. Εγώ πήδηξα μέσα στη βάρκα μου, κι έλυσα στα γρήγορα το σκοινί που την κρατούσε δεμένη στην εξέδρα του λιμανιού. Ο άνεμος αυτή τη στιγμή φυσούσε προς το νησί, οπότε έπιασα το κουπί για να κατευθυνθώ αντίθετα. Δεν χρειάστηκε και πολλή ώρα για να βγω σε μια καλή απόσταση μακριά απ'το νησί, και προς τους πειρατές. Κοίταξα, μ'ένα ζευγάρι κιάλια που είχα δανειστεί από το σερβιτόρο που με βοήθησε να καταστρώσω το σχέδιο, το πειρατικό πλοίο. Δε μου πήρε πολλή ώρα να καταλάβω πως κι αυτοί το ίδιο έκαναν. Ένας πειρατής με τηλεσκόπιο δεν μ'έχανε απ'τα μάτια του. Αμέσως σηκώθηκα όρθιος στη βάρκα μου κι άρχισα να κάνω κοροϊδευτικές και υβριστικές χειρονομίες προς το μέρος τους. Δεν άργησα να πάρω απάντηση, στη μορφή κανονιόμπαλας. Ευτυχώς για'μένα, ήταν πολύ μακριά για να μπορέσουν να σημαδέψουν έναν τόσο μικρό στόχο όσο εγώ και η βαρκούλα μου. Το πρώτο μέρος του σχεδίου είχε πετύχει: Είχα τραβήξει μ'επιτυχία την προσοχή των πειρατών. Τότε έπιασα το κουπί, και με τη βοήθεια του ανέμου άρχισα να κατευθύνομαι προς το νησί και πάλι, αλλά αυτή τη φορά στα δεξιά, όπως το κοιτούσε κάποιος που κατευθυνόταν προς το νησί από τη θέση που βρισκόμουν, του χωριού, κοιτώντας κάθε τόσο πίσω μου, για να σιγουρευτώ πως οι πειρατές μ'είχαν όντως πάρει στο κυνήγι.

Κατευθυνόμουν προς μια παραλία, η οποία σύμφωνα με το σερβιτόρο είχε μονοπάτι που οδηγούσε κατευθείαν στο ξέφωτο μέσω του δάσους. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που, λίγα μέτρα πριν τη στεριά, γύρισα πίσω μου να κοιτάξω τους πειρατές, οι οποίοι όλο και πλησίαζαν, και είδα μια κανονιόμπαλα να κατευθύνεται σε τέλεια ευθεία κατά πάνω μου. Αμέσως εγκατέλειψα τη βάρκα, πηδώντας μέσα στο νερό, και βούτηξα όσο πιο βαθιά μπορούσα, πάνω στην ώρα, προλαβαίνοντας για λίγα δευτερόλεπτα να μην γίνω κι εγώ προσάναμμα, μαζί με τη βάρκα μου, η οποία είχε τώρα τυλιχτεί στις φλόγες.
~Εκρηκτικές κανονιόμπαλες; Δεν αστειεύονται καθόλου..., σκέφτηκα, καθώς πιάστηκα στο κολύμπι. Ευτυχώς δεν ήμουν πολύ μακριά, και βγήκα στη στεριά τη στιγμή που οι πειρατές είχαν ρίξει άγκυρα και κατέβαιναν στις βάρκες για να βγουν στην παραλία.
Ε, ΑΣΤΟΧΟΙ! ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ!, φώναξα κοροϊδεύοντάς τους, και μπήκα στο δάσος, μέσω του μονοπατιού. Φρόντισα να σκάβω ελαφρά με το πόδι μου το έδαφος καθώς περπατούσα, έτσι ώστε να κάνω προφανές το που πήγα. Δεν πρόφτασα να μπω και πολύ βαθιά στο βάθος, όταν άκουσα βρισιές από πίσω μου. Αμέσως άρχισα να τρέχω, με τους πειρατές ξοπίσω μου.
Όσο και να τρέχεις, δεν πρόκειται να ξεφύγεις από το πλήρωμα του τρομερού Hisagi., αποκρίθηκε ένας άντρας, του οποίου τη φάτσα εύκολα αναγνώριζα από τις αφίσες επικήρυξης. Ήταν ο Hisagi, μεγάλος πειρατής της East Blue, με επικήρυξη 9.000.000 Beli, ο οποίος τρομοκρατούσε τα νησιά της περιοχής εδώ κι ένα χρόνο περίπου.

Ήταν πολύ μεγαλόσωμος. Έριχνε δύο κεφάλια τουλάχιστον σ'εμένα, ο οποίος, σε κανονικές συνθήκες, θεωρούμαι από τους ψηλότερους. Ακόμα ήταν αρκετά μυώδης τύπος, και, απ'ότι φαίνεται, πολεμούσε κι αυτός, όπως κι εγώ, με τα χέρια, αφού δεν διέκρινα κανένα όπλο πάνω του.
Δεν έχεις ιδέα τι μπορώ να κάνω, αν το πάρω απόφαση., είπα εγώ μ'έναν παιδιάστικα κοροϊδευτικό τόνο.
Νομίζεις ότι είναι παιχνίδι; Θα πληρώσεις ακριβά αυτό που έκανες στο μέλος του πληρώματός μου., απάντησε εκείνος.
Δεν προσπαθώ να αποφύγω ευθύνες, αλλά το ζήταγε..., συνέχισα τις παιδιάστικες κοροϊδίες εγώ.
Αν δεν με πάρεις στα σοβαρά, θα πεθάνεις., μου απάντησε. Περίμενε, συγγνώμη, λάθος μου. Θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!, συμπλήρωσε κοροϊδευτικά.
Θα πρέπει να με πιάσεις πρώτα., απάντησα εγώ και άρχισα να τρέχω ακόμα γρηγορότερα. Οι πειρατές δεν άργησαν να επιταχύνουν επίσης. Φτάναμε στο ξέφωτο. Εγώ, περνώντας μέσα, έκανα διακριτικά νόημα στους δίδυμους ξυλοκόπους να είναι έτοιμοι να κόψουν το σκοινί ανά πάσα στιγμή.

Ετοιμαστείτε, έρχονται., είπα στους μαχητές που στέκονταν στη μέση του ξέφωτου.
Τι έπαθες εσύ; Είσαι βρεμένος μέχρι το κόκκαλο..., παρατήρησε ο Yamamoto.
Θα σου εξηγήσω αργότερα. Τώρα δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο., απάντησα εγώ καθώς είδα 4 πειρατές να φτάνουν στην είσοδο του ξεφώτου.
ΠΙΣΩ!, φώναξε με δύναμη ο Hisagi, ο οποίος είχε προφανώς αντιληφθεί την παγίδα μας. Ήταν όμως πολύ αργά. Τα δέντρα έπεσαν πάνω στους τέσσερις πειρατές. Δύο απ'αυτούς, που βρίσκονταν πιο κοντά στα δέντρα, δέχτηκαν χτύπημα στο κεφάλι, πέφτοντας αναίσθητοι άμεσα. Οι άλλοι δύο θα καταπλακώνονταν από τα δέντρα, αν δεν είχε δράσει ο ίδιος ο Hisagi, ο οποίος πετάχτηκε μπροστά, με δύο σπαθιά στα χέρια του, κομματιάζοντας τα δέντρα, πριν προλάβουν να χτυπήσουν τους συντρόφους του.
Σπαθιά?!, αναφώνησα εγώ. Νόμιζα πως..., πήγα να πω.
Δεν είναι δικά μου., απάντησε πετώντας τα δύο σπαθιά πίσω, όπου τα έπιασαν δύο από τους συντρόφους του.
~Μπορεί να χειριστεί σπαθί με τέτοια επιδεξιότητα παρ'όλο που δεν τα χρησιμοποιεί στις μάχες του ο ίδιος. Πραγματικά τρομακτικός αντίπαλος., σκέφτηκα εγώ.

Η σκέψη μου διακόπηκε από κρότο πιστολιού. Οι δύο πειρατές έπεσαν στο πάτωμα, ίσως, αν και μου φαινόταν απίθανο, νεκροί. Ο Hisagi θύμωσε πολύ με αυτό, κι έβγαλε από την τσέπη του ένα μαχαίρι. Το εκτόξευσε με πολύ μεγάλη ακρίβεια, πετυχαίνοντας τη γυναίκα με τα πιστόλια στον ώμο. Τότε, δεκαπέντε πειρατές, μαζί με τον ίδιο, ξεχύθηκαν μέσα στο ξέφωτο, και η μάχη ξέσπασε. Ο μάγειρας και ο σερβιτόρος καταπιάστηκαν σε διπλή μάχη εναντίων δύο πειρατών που πολεμούσαν με σπαθιά. Ο μεγαλόσωμος άντρας με το μεταλλικό ρόπαλο άρχισε μάχη με άλλους δύο πειρατές, οι οποίοι πολεμούσαν επίσης με ρόπαλα, όπως ο ίδιος. Η ξιφομάχος βάλθηκε να πολεμάει επίσης δύο αντιπάλους, έναν με που χρησιμοποιούσε σπαθί, κι έναν με τσεκούρι. Δύο πειρατές είχαν μείνει στην είσοδο και μάχονταν με τους δίδυμους. Τρεις βάλθηκαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στο βράχο που ήταν, τραυματισμένη, η γυναίκα με τα πιστόλια, ενώ άλλοι τρεις πολεμούσαν τον Suga, ο οποίος μαχόταν εναντίων τους με σχετική ευκολία. Εν τω μεταξύ, ο Yamamoto καταπιάστηκε σε μονομαχία με τον πειρατή που είχε έρθει τις προάλλες στο εστιατόριό του, ο οποίος αυτή τη φορά κρατούσε σπαθί Katana, με το οποίο φαίνεται πως ήταν πολύ καλύτερος απ'ότι με το ρόπαλο. Με τον τρόπο που τον έβλεπα να κινείται τώρα, αναρωτιόμουν πόσο τυχερός ήμουν που εκείνη τη μέρα μου'χε επιτεθεί με το ρόπαλο, αντί το κατάνα του...

Ο μόνος που έμενε για 'μένα, δεν ήταν παρά ο ίδιος ο Hisagi. Έκανε την πρώτη κίνηση. Με αιφνιδίασε η ταχύτητά του, παρά το γεγονός πως ήταν τόσο μεγαλόσωμος. Κατάφερα με δυσκολία να αποφύγω τη γροθιά του, κάνοντας μια κίνηση προς τα αριστερά, πράγμα το οποίο, όμως, δεν σκόπευα να του δείξω. Όταν γύρισε να με κοιτάξει, εγώ έσκασα ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο. Εκείνος κράτησε, όμως, την ψυχραιμία του.
Μου φαίνεται δεν παίρνεις τη μάχη μας στα σοβαρά, μικρέ... Αλλά δεν σε κατακρίνω. Κι εγώ το ίδιο κάνω., είπε εκείνος. Αμέσως άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου, με τη διπλάσια ταχύτητα απ'ότι πριν. Σχεδόν δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω με τα μάτια μου. Η αποφυγή ήταν εκτός των δυνατοτήτων μου. Προσπάθησα να μπλοκάρω την επίθεσή του, μάταια όμως. Με χτύπησε με δύναμη στο στομάχι, στέλνωντάς με να πετάξω λίγα μέτρα στον αέρα πριν προσγειωθώ με την πλάτη στο έδαφος. Σηκώθηκα, με αρκετή δυσκολία, όρθιος. Το κοροϊδευτικό χαμόγελο είχε μειωθεί σημαντικά, χωρίς όμως να έχει ακόμα σβηστεί. Εκείνος ενοχλήθηκε φανερά απ'το γεγονός αυτό. Άρχισε για τρίτη φορά στη σειρά να τρέχει προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά, όμως, πρόσεξα μια αλλαγή στον τρόπο κίνησής του. Πήγαινε για κλωτσιά.
~Ορίστε και η ευκαιρία που περίμενα., σκέφτηκα...

Όταν εκείνος πήδηξε από το έδαφος για να με κλωτσήσει, εγώ μπήκα σε μια στάση ετοιμότητας. Λίγο πριν το πόδι του γίνει ένα με το πρόσωπό μου, έσκυψα απότομα, με αποτέλεσμα αυτός να περάσει από πάνω μου. Τότε, αφού έγειρα ελάχιστα προς τα δεξιά, πετάχτηκα εξίσου απότομα όρθιος, με τη γροθιά μου να χτυπάει το κάτω μέρος του σαγονιού του, στέλνοντάς αυτόν, αυτή τη φορά, να πετάξει. Προσγειώθηκε σχεδόν τέλεια στα πόδια του, κι αφού έφτυσε λίγο αίμα, είπε:
Δεν είσαι κι άσχημος. Κρίμα που θα πεθάνεις εδώ. Θα ήσουν καλό μέλος για το πλήρωμά μου.
Κι εσύ είσαι αρκετά καλός. Δεν περίμενα να δω τέτοιο επίπεδο τόσο κοντά στο σπίτι μου., του απάντησα.
Έρχομαι από την South Blue., αποκρίθηκε εκείνος.
Το φαντάστηκα πως δεν ήσουν από εδώ 'γύρω., είπα. Μέχρι ένα χρόνο πριν, περίπου, δεν σε είχε κανένας ακουστά, αλλά φαντάστηκα πως δεν ήσουν νέος πειρατής, μ'αυτά που έκανες., πρόσθεσα.
Χμ., έκανε εκείνος σκεπτικός, και μετά από λίγο άρχισε και πάλι να επιτίθεται. Αυτή τη φορά δεν άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου. Ερχόταν αργά και σταθερά. Μόλις έφτασε σε "απόσταση βολής", άρχισε να χτυπάει με τις γροθιές του επανειλημμένα. Άλλες τις απέφευγα, κι άλλες τις σταματούσα με τα χέρια μου, αλλά ξέραμε και οι δύο ποιος θα ήταν ο νικητής αν συνεχίζαμε έτσι: Αυτός.

Δεν μπορούσα όμως να βρω κανένα άνοιγμα. Δεν μου άφηνε περιθώριο να ξεφύγω, αλλά ούτε και να αντεπιτεθώ. Δεν πέρασε πολλή ώρα, ως που μια από τις μπουνιές του με πέτυχε στο πρόσωπο, στέλνοντάς με λίγα μέτρα προς τα πίσω, με αποτέλεσμα να χάσω, σχεδόν, την ισορροπία μου. Εκείνος δεν έχασε στιγμή. Αμέσως πλησίασε κι άρχισε και πάλι την ίδια επίθεση. Η σκηνή επαναλήφθηκε δυο-τρεις ακόμα φορές, ως που όντως έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα κάτω. Μεγάλο μέρος του σώματός μου πονούσε, και αμφέβαλλα ότι θα σηκωνόμουν αυτή τη φορά. Και ίσως να μην είχα σηκωθεί, αν δεν με είχε "ξυπνήσει" o Yamamoto.
Τι κάνεις; Θα χάσεις αν συνεχίσεις έτσι. Πάρε και μια μάχη σοβαρά, κακό δεν θα σου κάνει., είπε με τόνο κηρύγματος γονιού. Συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο. Ο υπερβολικός μου ζήλος να κρατήσω την ανώριμη αυτή συμπεριφορά θα σήμαινε σε μια μάχη σαν κι αυτή το τέλος μου. Γέλασα δυνατά.
Νομίζεις ότι στο λέω για αστείο; Αν συνεχίσεις έτσι..., πήγε να πει εκείνος.
Το αντίθετο. Ευχαριστώ., απάντησα απλά. Σηκώθηκα όρθιος. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του Hisagi όταν αντίκρισε την έκφρασή μου. Το χαμόγελο είχε σβηστεί εντελώς από το πρόσωπό μου, και η έκφραση που είχα αποκτήσει ήταν πολύ σοβαρή, από κάποιους ίσως να χαρακτηριζόταν και θυμωμένη. Δεν έπαιζα πια, και ο Hisagi το είχε καταλάβει.

Για λίγες στιγμές, ήταν λες κι εξέπεμπα μια δυνατή αύρα, πράγμα το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν συνέβαινε. Ο Hisagi, γι'αυτές τις στιγμές έμεινε παγωμένος στη θέση του. Το δικό του χαμόγελο, επίσης σβησμένο. Αμέσως, όμως, πήρε μια σοβαρή έκφραση κι εκείνος: Η μάχη τώρα ξεκινούσε. Κανένας από τους δύο μας δεν έκανε κίνηση. Κινούμασταν σ'έναν τέλειο κύκλο, με κέντρο τη μέση της απόστασης ανάμεσά μας, μελετώντας προσεκτικά ο ένας τον άλλον. Λίγα δευτερόλεπτα πέρασαν έτσι μέχρι που εγώ ξεκίνησα, κάνοντας την πρώτη κίνηση. Άρχισα να τρέχω προς το μέρος του, με ταχύτητα η οποία δεν συγκρινόταν με την προηγούμενή μου. Εκείνος πήρε στάση αντεπίθεσης, πράγμα το οποίο εγώ πρόσεξα. Προσποιήθηκα πως πήγαινα για μετωπική μπουνιά, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεκινήσει την αντεπίθεσή του, το οποίο ήταν ακριβώς ότι περίμενα. Τότε, πήδηξα στον αέρα σε μεγάλο ύψος, κι έπειτα από μια τούμπα στον αέρα κλότσησα με τη φτέρνα μου το πίσω μέρος του κεφαλιού του πειρατή, στέλνοντάς τον με τα μούτρα στο έδαφος. Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, φανερά ενοχλημένος. Τράβηξε από την τσέπη του, και μου πέταξε μαχαίρι, όπως είχε κάνει νωρίτερα στη γυναίκα με τα πιστόλια. Το απέφυγα εύκολα, αλλά ήταν μόνο για να μου τραβήξει την προσοχή, πράγμα το οποίο αντιλήφθηκα αρκετά έγκαιρα για να μπλοκάρω την επίθεσή του, η οποία μ'έστειλε λίγα εκατοστά πίσω. Αν είχε χτυπήσει, μπορεί και να είχε σημάνει το τέλος της μονομαχίας.

Εκείνος έκανε μια στροφή, και μου επιτέθηκε με τον αγκώνα του, επίθεση την οποία εγώ έσκυψα να αποφύγω. Σηκώθηκα απότομα, προσπαθώντας για χτύπημα στο στομάχι, το οποίο απέφυγε εκείνος με μια ελαφρύ πισωπάτημα. Αμέσως, σήκωσα το αριστερό μου πόδι για να τον κλοτσήσω στα πλευρά. Εκείνος, όμως, όχι μόνο απέκρουσε την επίθεση με σχετική ευκολία, αλλά έπιασε και το πόδι μου απ'τον αστράγαλο, με αποτέλεσμα να με ακινητοποιήσει. Εγώ χρησιμοποίησα ως στήριγμα αυτό το πόδι, ποντάροντας στο ότι θα με κρατούσε με δύναμη, ώστε να μην έχω ελπίδα να ξεφύγω, και κέρδισα το στοίχημα. Κατάφερα με μεγάλη επιτυχία να αιωρηθώ, στην ουσία, χωρίς κανένα στήριγμα με το έδαφος, και να του δώσω μια δυνατή κλωτσιά με το δεξί μου πόδι στο πλάι του κεφαλιού του, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του, και να αφήσει ελεύθερο το αριστερό μου πόδι, πάνω στο οποίο και προσγειώθηκα, κρατώντας με δυσκολία την ισορροπία μου.
Ποιος είσαι εσύ; Δεν έχω συναντήσει κανένα με τέτοιο επίπεδο σ'αυτή τη θάλασσα., είπε. Ποιος σου έμαθε να μάχεσαι έτσι;, πρόσθεσε έπειτα από λίγες στιγμές.
Αυτοσχεδιάζω., απάντησα μονολεκτικά εγώ. Μια έκφραση έκπληξης, ανάμεικτη με ίσως μια ελάχιστη δόση θαυμασμού.
Αυτοσχεδιάζεις; Εννοείς τώρα; Κατά τη διάρκεια της μάχης;, ρώτησε αυτός.
Χμ., έκανα εγώ, χωρίς να απαντήσω.
Κοίτα, είμαι διατεθειμένος να ξεχάσω ό,τι έγινε εδώ. Γίνε μέρος του πληρώματός μου. Τι λες;, πρότεινε.

Δεν ενδιαφέρομαι, με συγχωρείς., απάντησα.
Μα γιατί; Θα είμαστε ασταμάτητοι!, προσπάθησε εκείνος να με πείσει.
Έχω ήδη απαντήσει. Δεν είναι προσωπικό. Είσαι δυνατός, αυτό το αναγνωρίζω, αλλά δεν σκοπεύω να βγω στη θάλασσα. Ο μόνος λόγος που είμαι μακριά απ'το σπίτι μου είναι για να επισκεφτώ ένα φίλο., είπα.
Καλώς. Εγώ προσπάθησα πάντως., είπε με αυτάρεσκο τόνο στη φωνή του, και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου για μια τελευταία επίθεση. Εγώ έμεινα εντελώς ακίνητος. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσω. Η γροθιά μου βρήκε στόχο στο μέτωπο του πειρατή, σταματώντας την επίθεσή του, και προκαλώντας τον να χάσει την ισορροπία του, και να πέσει μπροστά. Ένα τελευταίο χτύπημα στον αυχένα του ήταν αρκετό για να τον στείλει αναίσθητο, και να δώσει σ'εμένα τη νίκη. Δεν άντεξα όμως άλλο. Η νίκη αυτή μου είχε κοστίσει αρκετά. Είχα στραμπουλήξει το πόδι μου με την τελευταία επίθεση που προσπάθησα, όταν το είχε πιάσει, και πονούσα παντού. Έπεσα στο πάτωμα με τα μούτρα, και δεν κουνήθηκα άλλο...
...Την ίδια στιγμή, απ'την οπτική γωνία του Yamamoto:
Μονομαχούσε ακόμα με τον πειρατή, ο οποίος φαινόταν πως ήταν πολύ καλός με το κατάνα του, μέχρι που με είδε να πέφτω.
LUKE!, φώναξε, κι έκανε να τρέξει προς το μέρος μου. Ο πειρατής όμως τον σταμάτησε πριν προλάβει να πλησιάσει και πολύ κοντά, με μια επίθεση την οποία για λίγο πρόλαβε να αποκρούσει ο Yamamoto. Εν τω μεταξύ, η ξιφομάχος είχε τελειώσει τη μάχη της με τους δύο πειρατές, και είχε σπεύσει σε βοήθειά μου.
Η ζωή του δεν είναι σε κίνδυνο. Απλώς ξεκουράζεται., είπε. Με τη βοήθεια των πρώτων βοηθειών θα είναι μια χαρά., πρόσθεσε, καθώς άνοιγε το σακίδιό της κι έβγαζε από μέσα επιδέσμους.