[ΤΕΛΟΣ]Inventor gone crazy! Commence shutdown!

Τρεις μερες ειχαν περασει και ακομα να φτασω σε νησι... Ειχα βαλει πορεια για το Holger Island ενα περιεργο νησι καθως ολοι λενε οτι κατοικειται αλλα κανεις δεν εχει συναντησει ανθρωπους εκει... Αυτος ειναι και ο λογος που αποφασισα να παω εκει αλλα η τυχη μου ειχε αλλα σχεδια.
Μια πρωτοφανης για αυτα τα νερα ομιχλη ειχε καλυψει την γυρω περιοχη κανοντας το ταξιδι μου πιο δυσκολο αλλα και επικινδυνο. Δεν ηταν λιγες οι φορες που παραλιγο να στουκαρω πανω σε σκοπελους και γλυτωσα την τελευταια στιγμη...

Την τριτη λοιπον μερα του ταξιδιου μου καθομουν στο τιμονι σε επιφυλακη με μια κουπα σοκολατα να μου κανει παρεα. Η ορατοτητα μου λογο της ομιχλης ηταν ελαχιστη αλλα ειχε αρχισει να ψιλοδιαλυεται καθως εβλεπα που και που τον ηλιο. Καποια στιγμη τελειωσα το ροφημα μου και αφου βεβαιωθηκα οτι για τα επομενα 10 δευτερολεπτα που θα λειψω δεν θα ερθει η καταστροφη αφησα το ποστο μου και πλησιασα στο νεροχυτη. Ηταν μια λαθος κινηση η οποια παραλιγο να μου στοιχισει την ζωη.
Απο το παραθυρο προσεξα οτι κατι ερχοταν απο τα δεξια μου. Κατι μεγαλο. Πριν καν καταλαβω τι ηταν ειχε πλησιασει απειλειτικα κοντα και κινδυνευα να συγκρουστω μαζι του... Δεν κινουταν με πολυ μεγαλη ταχυτητα και αυτο ηταν που με εσωσε. Επιασα το πηδαλιο και το εστριψα προς τα αριστερα ωστε να ερθω παραλληλα με το πελωριο αυτο αντικειμενο που τοτε νομιζα πως ηταν καραβι. Οταν πλησιασε αρκετα καταφερα να διακρινω κατι το οποιο μου φανηκε απιστευτο. Ειδα μια παραλια ακριβως απεναντι μου.
-Τι στο διαολο? Απο που ξεφυτρωσε αυτο?
Μετα απο κατι δευτερολεπτα και με το μυαλο μου να παιζει αναμεσα στο "Δεν ειναι δικια σου δουλεια κανε πως δεν το ειδες..." και στο "Πρεπει να δωωωωωωω!!!" αποφασισα να πλησιασω.

Και εδω ηταν η μεγαλη προκληση. Πως ριχνεις αγκυρα σε ενα κινουμενο νησι? Μετα απο σκεψη σκεφτηκα να παρω την φραση κυριολεκτικα. Eπιασα την αγκυρα και εβγαλα το κανονι στο καταστρωμα. Εβαλα μεσα στο κανονι οσο μπαρουτι ειχα και εβαλα μεσα την αγκυρα φτιαχνοντας μια αυτοσχεδια βαλιστρα. Ειμουν σιγουρος οτι το κανονι δεν θα αντεχε κατι τετοιο για αυτο ειπα να το ενισχυσω με πεταλα απο εξω μηπως και αντεξει. Αφου λοιπον το εκανα αποφασισα να παρω το ρισκο και να ριξω με το κανονι που τωρα εμοιαζε με εναν τεραστιο ροζ ντολμα.
-Αντε να δουμε λοιπον. Αναψα το φυτιλι και ετρεξα και κρυφτηκα μεσα στην καμπινα.
Περιμενα λιγα δευτερολεπτα και ακουσα μια μεγαλη εκρηξη. Σηκωσα το κεφαλι μου για να δω απο το τζαμι τι ειχε γινει. Ενα συννεφο καπνου αναμειγμενο με κομματια απο μεταλα εκρυβαν το σημειο που ηταν το κανονι. Και λεω ηταν γιατι δεν υπηρχε πια εκει. Οταν εφυγε ο καπνος στην θεση του κανονιου υπηρχε μια τρυπα ευτυχως οχι αρκετα βαθια για να βουλιαξω.
-Γαμωτο! Δεν επιασε... ή αυτο νομιζα. Οταν πλησιασα για να βρω που ειχε παει η αγκυρα ειδα την αλυσιδα της να βγαινει με μεγαλη ταχυτητα παραλληλα με την θαλασσα. Οταν κοιταξα στον οριζοντα την ειδα να κατευθυνεται προς την παραλια και να βρισκει στοχο ενα δεντρο.

Aφου ευχαριστησα την θεα τυχη για αλλη μια φορα -κανονικα θα επρεπε να μου βγαλει τιμοκαταλογο- εβγαλα την βαρκα μου και κινησα για την παραλια. Οταν εφτασα τραβηξα την βαρκα απο το νερο και πλησιασα το σωτηριο δεντρο για να δεσω καλα την αγκυρα. Οσο το εκανα αυτο σκεφτηκα οτι θα μπορουσα πολυ απλα να χρησιμοποιησω το φρουτο μου για να την πεταξω αλλα ηταν πλεον αργα.
-Εγω και οι εξυπνες ιδεες μου...
Τελειωνοντας κοιταξα την παραλια και με μια γαργαλιστικη αισθηση περιεργειας προχωρησα προς ενα δρομακι που εντοπισα.
Καθως περπατουσα στην αμμο ενιωσα στο ενα μου ποδι ενα κλικ και απο το πουθενα ξεφυτρωσαν κατι που εμοιαζαν με μηχανικους τοξοτες οι οποιοι αρχισαν να μου ριχνουν βελη. Χωρις να χασω χρονο δημιουργησα με το φρουτο μου ενα τοιχο και τα βελη καρφωθηκαν πανω του. Δεν περιμενα να ηταν τοσο δυνατα ωστε να μην εξοστρακιστουν. Μολις τελειωσαν ακουσα εναν κροταλιστικο ηχο. Η αδρεναλινη μου ειχε αρχισει να ανεβαινει αλλα προσπαθουσα να ειμαι ηρεμος και να σκεφτομαι καθαρα. Πηρα μια βαθια ανασα και κοιταξα κλεφτα πισω απο τον τοιχο. Οι μηχανικοι τοξοτες φορτωναν και αλλα βελη και ετοιμαζονταν να ξαναριξουν.

Επρεπε να δρασω γρηγορα και να τους βγαλω απο την μεση ολους μαζι. Το κροταλισμα απο τα γραναζια δεν ειχε σταματησει ακομα οποτε ο χρονος μου ηταν περιορισμενος. Κοιταξα αλλη μια και μετρησα ποσοι ηταν συνολο και ποσοι ειχαν ηδη φορτωσει. Ηταν 7 τοξοτες διασπαρτοι στην παραλια. Δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο σκεφτηκα και δοκιμασα να ριξω το ενα με μια απλη επιθεση...
-Petal Rain! Εκατονταδες πεταλα πεταξαν προς τον τοξοτη αλλα το μονο που καταφεραν ηταν να του κανουν μικρες εκδορες στην πανοπλοια του.
-Σκληρο καρυδι εε?
Σκεφτηκα τοτε να δοκιμασω μια επιθεση που ακομα ηταν υπο επεξεργασια...
-Για να δουμε...
Κοντοσταθηκα για ενα δευτερολεπτο και μετα ορμησα.
-Κaben Kaben no Mi: Sakura Basilisk!

Mια μαζα απο πεταλα πεταχτηκε με ορμη απο ολο μου το σωμα και πηρε το σχημα του μυθικου αυτου φιδιου. Το μιγμα απο ενισχυμενα και κοφτερα πεταλα καταπιε τον πρωτο τοξοτη ο οποιος ανατιναχτηκε και τα εκαψε σταματωντας την επιθεση. 5 δευτερα μετα σταματησε και το τελευταιο γραναζι να κινειται. Η σιωπη που ακολουθησε ηταν εκκοφαντικη. Ο χρονος μου ηταν μηδαμινος εως ανυπαρκτος και επρεπε να προστατευτω. Επεσα αμεσως στο πατωμα και το πρωτο βελος περασε απο πανω μου.
-Μα καλα πως δεν το σκεφτηκα τοση ωρα? Εις την τελικη μηχανικα ειναι δεν μπορουν να δουν...
Μεγα λαθος... Ποτε μην υποτιμας την δυναμη του αντιπαλου σου. Απο τις μηχανες ακουστηκε ενα μπιπ και κατεβασαν τις βαλιστρες τους προς το εδαφος και συγκεκριμενα προς τα μενα. Το αιμα μου παγωσε. Ενιωσα σαν χελωνα που την περικυκλωνουν τα αρπακτικα σε μια ερημο. Και ομως ακομα και αυτη η χελωνα ειχε μια προστασια· το καβουκι της. Διχως να το σκεφτω εξαπελυσα εκατονταδες πεταλα προς ολες τις μεριες οσο πιο γρηγορα μπορουσα δημιουγωντας ενα καβουκι και καλυπτωντας με τελειως. Αμεσως ακουσα γδουπους και ενιωσα κραδασμους πραγμα που σημαινε την εναρξη της επιθεσης. Τωρα επρεπε να περιμενω να κοπασει και να επιτεθω απευθειας.

Μετα απο ενα λεπτο τον ηχο των βελων τον αντικατεστησε το κροταλισμα. Αυτο ηταν και το σημα για την επιθεση μου. Εκτοξευσα τα πεταλα που ειχα για καλυψη προς ολες τις κατευθυνσεις μηπως και πετυχεναν τιποτα και δοκιμασα αλλη μια φορα.
-Sakura Basilisk!
Για αλλη μια φορα το γιγαντιο φιδι εκανε την εμφανιση του και αρχισε να καταπινει ενα ενα τα ρομποτ. Αυτη τη φορα ηταν ενισχυμενο ακομα πιο πολυ και ετσι καταφερα να καταστρεψω τα πεντε απο τα εξι που ειχαν μεινει. Το τελευταιο ειχε ηδη φορτωσει αλλα δεν θα το αφηνα να ριξει.
Διχως καθυστερηση δημιουργησα μια λογχη την οποια και εστειλα καταπανω του και διαπερασε το κεφαλι του. Προφανως απο την βλαβη που υπεστει το ρομποτ το βελος εκτοξευτηκε αλλα προς μια ακυρη κατευθυνση και εκεινο ανατιναχτηκε. Με τον τελευταιο αντιπαλο εξουδετερωμενο επεσα στα γονατα και με την μουρη στην αμμο.
-Ουφφφφ... Ωραια υποδοχη μου κανανε... Φαντασου να τους ηξερα κιολας...
Τοτε μια ακτινα φωτος επεσε στα ματια μου και προσεξα οτι η ομιχλη ειχε αρχισει να διαλυεται.
-Επιτελους λιγο φως!!!
-Εεεε! Ποιος εισαι εσυ? Τι εκανες στις μηχανες του Rachet-sama?

Γυρισα το κεφαλι μου προς την κατευθυνση της φωνης και ειδα εναν ψιλολιγνο αντρα ο οποιος μου θυμιζε σαυρα να ερχεται προς το μερος μου. Επεισα τον εαυτο μου να σηκωθει πριν πλησιασει παρα πολυ γιατι αν ειχε κακες προθεσεις την ειχα βαψει.
-Ποιος εισαι εσυ και τι κανεις στο νησι μας? Μιλα και αναλογος τις απαντησεις σου ισως και να μην ριξω πανω σου την οργη μου!
Πολυ βαβουρα εκανε ο τυπος και δεν μπορουσα να τον παρω στα σοβαρα.
-Οι κανονες λενε πως πρωτος πρεπει να συστηθει αυτος που ρωταει τον αλλον... Δεν στο εμαθαν αυτο κατω απο την πετρα που εμενες?
-Οκ αυτο ηταν... Αφου δεν θες να συνεργαστεις ετοιμασου να πας απο κει που ηρθες!

Την στιγμη που ο αγνωστος ηταν ετοιμος να επιτεθει ο ηχος ενος den den mushi ακουστηκε. Δεν ηταν το δικο μου και τοτε ειδα τον τυπο να βγαζει ενα mini den den mushi απο την τσεπη του.
-Rachet-sama! Βρηκα τον εισβολεα και ειμαι ετοιμος να τον εξουδετερωσω.
-Maji μην κανεις μια τετοια χαζη κινηση πριν μαθεις ποιος ειναι ο αντιπαλος σου. Δωστον μου σε παρακαλω.
Ο τυπος που πλεον ονομαζοταν Maji με πλησιασε και με ενα γρυλισμα μου εδωσε το σαλιγκαρι.
-Παρακαλω?
-Γεια σας. Λεγομαι Rachet και ειμαι o αρχηγος του νησιου. Θα μπορουσα να μαθω με ποιον μιλαω?

Αυτος ο Rachet αν και υποπτος ακουγοταν πιο συνεννοησημος απο αυτη την σαυρα.
-Λεγομαι Ηannah Jinto και ειμαι μελος των Marine. Κατεληξα στο νησι αυτο λογο της ομιχλης και δεχτηκα επιθεση απο καποιο συστημα ασφαλειας ισως? Θα ηθελα να παραμεινω στο νησι για μια-δυο μερες μιας και εχω αυτη την ευκαιρια και ισως να μαθω σε πιο νησι βρισκομαι τελικα?
Το den den mushi σωπασε για λιγο και μετα ακουστηκε η φωνη του Rachet.
-Μaji!
-Μαλιστα Rachet-sama?
-Φερε τον καλεσμενο μας στον πυργο. Και φροντισε να συγκρατησεις τα νευρα σου. Δεν θελουμε να κανουμε κακη εντυπωση στην κυβερνηση.
H κληση τερματιστηκε.

Ο Maji με βαρια καρδια μου εκανε σημα να τον ακολουθησω. Ακολουθησαμε το μονοπατι που ειχα προσεξει πριν και πηραμε ανηφορικη πορεια. Καθε τοσο γυρναγε και με κοιταγε με εναν τροπο που δηλωνε ταυτοχρονα ανησυχια και θυμο ισως. Αλλα αυτος που δεν μου γεμιζε μεχρι στιγμης το ματι ηταν αυτος ο Rachet και για καποιο λογο ανυπομονουσα να δω απο κοντα τον τυπο ο οποιος εφτιαξε αυτες τις μηχανες. Οσο ανεβαιναμε τοσο προσεχα στο απογευματινο τοπιο μεγαλα κομματια μεταλλων, γραναζια ακομα και μετρα καλωδιων να ειναι πεταμενα εδω και εκει. Δεν εκανα καν τον κοπο να μιλησω στον οδηγο μου καθως ειμουν σιγουρος οτι δεν θα επαιρνα λογικη απαντηση.

Μετα απο κανα τεταρτο περπατηματος φτασαμε σε μια σπηλια.
-Τι ειναι τουτο? Εδω μενει το αφεντικο σου?
-Εννοειται πως οχι... αυτη η σπηλια ειναι ενας τροπος για να παμε εκει... απαντησε φανερα ενοχλημενος κατι το οποιο δεν μου εκανε αισθηση.
Πριν μπουμε στην σπηλια πηρε απο ενα τοιχωμα μια δαδα και την αναψε.
-Πρεπει να σε προειδοποιησω. Οι σπηλιες του νησιου ειναι σαν λαβυρινθοι. Αμα μεινεις πισω δεν θα γυρισω να σε σωσω και να εισαι σιγουρος οτι θα βρω καλη δικαιολογια για τον Rachet-sama.
Αυτη φαινοταν πιο πολυ σαν απειλη παρα σαν προειδοποιηση οποτε απαντησα αναλογος.
-Μην αγχωνεσαι. Ειμαι πολυ πιο καλος απο οσο δειχνω... Και που ξερεις... Ισως εσυ να χαθεις στο ιδιο σου το νησι χοχοχο~...
Το μονο που εκανε ηταν να γρυλισει αλλη μια φορα και να μου γυρισει την πλατη μπαινοντας στην σπηλια. Επρεπε να εχω τον νου μου γιατι σιγουρα θα υπηρχαν παγιδες για τους εισβολεις σαν αυτην στην παραλια.

Τον ακολουθησα και εγω και προσπαθουσα να παταω οπου ακριβως και αυτος μην τυχων και ενεργοποιησω τιποτα. Μετα απο πεντε λεπτα περπατηματος η μονη μας πηγη φωτος ηταν η δαδα. Δεν καταλαβα ποτε χαθηκε το απογευματινο φως και η εισοδος της σπηλιας. Οσο πιο πολυ προχωρουσαμε τοσο πιο περιεργη γινοταν η σπηλια. Στροφες, κολωνες και ανηφορες απαρτιζαν αυτον τον φυσικο λαβυρινθο. Οι σταλαγμιτες και οι σταλαχτιτες δημιουργουσαν φρικιαστικες αλλα ταυτοχρονα φαντασμαγορικες σκιες τις οποιες κοιτουσα κλεφτα με δεος καθως φοβομουν μηπως χασω τον οδηγο μου. Ολη αυτη η διαδρομη εμοιαζε ατελειωτη και ειχα αρχισει να αποβλακωνομαι μεχρι που ενα αερακι με την μυρωδια της νυχτερινης υγρασιας με ξυπνησε.
-Φτανουμε?
-Ναι... Γιατι βαρεθηκες την παρεα μου?
-Εεε λιγο...
-Γκρρρρ...
Κατι ψελισε επειτα και αυξησε τον βηματισμο του και τον ακολουθησα ομοιως.
Περπατησαμε λιγα μετρα και βγηκαμε απο την σπηλια.

Το ηλιοβασιλεμα ειχε αλλαξει θεσεις με εναν εναστρο ουρανο. Το πρωτο πραγμα που ειδα μολις βγηκα απο την σπηλια ηταν ενα δασος και πανω απο τις κορυφες των δεντρων ξεπεταγονταν οι πυργισκοι ενος καστρου.
-Να μαντεψω? Εκει μενει το αφεντικο σου...
-Ακριβως... Τωρα νομιζω καταλαβαινεις την δυναμη του Rachet-sama...
Παρεμεινα σιωπηλος. Το ολο θεμα ειχε αρχισει να μου φαινεται ολο και πιο υποπτο. Τι εννοουσε με την "δυναμη"? Ενα απλο καστρο ηταν και μιας και αυτος ο Rachet ηταν ο αρχηγος του νησιου δεν ηταν παραξενο το να μενει σε ενα τετοιο οικισμα.

Βαδισαμε προς το σκοτεινο δασος με κατευθυνση το επιβλητικο καστρο στο οποιο λογικα και θα διανυκτερευα. Περπατουσαμε αναμεσα στα δεντρα για αρκετη ωρα μεχρι που φτασαμε στον προορισμο μας, την εισοδο του καστρου. Oταν το κοιταξα καλυτερα προσεξα οτι οι τοιχοι του δεν ηταν απο πετρα αλλα απο μεταλλο.
-Εντυπωσιακο... Το αφεντικο σου το σχεδιασε ολο αυτο?
-Ναι! Ο Rachet-sama ειναι διανοια και η κατασκευη αυτου του καστρου ηταν για αυτον παιχνιδακι!
Παιχνιδακι?! Δηλαδη ειχε φτιαξει και μεγαλυτερα πραγματα? Ή μηπως εννοουσε πιο περιπλοκα? Η αγωνια με ετρωγε ακομα πιο πολυ. Ηθελα να συναντησω αυτην την "ιδιοφυια" οσο πιο γρηγορα γινοταν.

Ο Maji πλησιασε την τεραστια πορτα και εβγαλε απο το σακακι του το mini den den mushi.
-Honki με ακους? Ανοιξε την καταραμενη πορτα και γρηγορα! Εχω αρχησει να κρυωνω!
-Aμεσως-osu!
Ξαφνικα η βαρια μεταλλικη πορτα αρχισε να ανοιγει. Δεν ανοιξε ολοκληρη αλλα ισα ισα για να περασουμε και μολις μπηκαμε αρχισε να κλεινει.
-Που βρισκεται ο Rachet-sama?
-Στην τραπεζαρια-osu...
Η φωνη ακουστηκε απο δεξια και γυρισα να δω τον πορτιερη μας. Αυτο που ειδα ηταν ενας ψηλος, μεγαλοσωμος με αφανα τυπος.
Ωραια πρωτα μια σαυρα και τωρα ενας γοριλλας... σκεφτηκα και προσπαθησα να πνιξω ενα παρολιγον γελιο.
-Εισαι τυχερος marine... Θα φας κιολας...
-Ααχχ τι καλαααα~ Ελπιζω να εχει και επιδορπιοοο~ Θα εδινα τα παντα για μια παστουλα~! Oχοχοχοχο~! ειπα μες την τρελη χαρα σε εναν ενοχλητικο για τον ψηλο φιλο μου μονολογο ο οποιος απλα πεταξε καθε ελπιδα συνεννοησης και προχωρησε μπροστα.

Διανυσαμε την μεγαλη αλλα ταυτοχρονα πολυ απλη σαλα του καστρου που εξηπηρετουσε ως δωματιο υποδοχης και στριψαμε σε εναν διαδρομο ο οποιος ειχε μια κοκκινη μοκετα. Στους τοιχους υπηρχαν κρεμασμενοι διαφοροι πινακες αλλα και μερικα σχεδια λογικα διαφορων κατασκευων. Στο τελος του διαδρομου υπηρχε μια διφυλλη πορτα την οποια ανοιξε ο Honki και μου εκανε σημα να περασω. Αυτο που ειδα οταν μπηκα μεσα ηταν τρελο. Ενα μεγαλο τραπεζι ηταν στρωμενο και γεματο φαγητο τουλαχιστον για δεκα ατομα. Η τραπεζαρια φωτιζοταν απο μεγαλους πολυελαιους και η διακοσμηση ηταν τοσο πλουσια που εκανε την σαλα να μοιαζει με απλο χωλ.
-Καλωσορισατε στην ταπεινη μου κατοικια κυριε Hannah Jinto.
Κοιταξα στην κορυφη του τραπεζιου και ειδα εναν κοκκινομαλλη ανθρωπακο με γυαλια ο οποιος για καποιο λογο μου θυμιζε νυφιτσα.

-Ωστε εσυ εισαι ο Rachet-sama που ακουω τοση ωρα? ειπα και πλησιασα προς το μερος του.
-Με συγχωρεις αν ο Maji σε ενοχλησε. Ειναι λιγο παρορμητικος αλλα εχει και τα καλα του.
-Ναι οντως. Θυμαται πως να γυρισει σπιτι του ας πουμε... σχολιασα και γελασα χαιρεκακα.
-Λοιπον τι λες? Να ξεκινησουμε το φαγητο? μου ειπε και μου εκανε σημα να καθισω.
-Πολυ ευχαριστως αρκει να υπαρχει και επιδορπιο.
-Μα και βεβαια... και αν δεν υπαρχει θα πω στους υπηρετες να φτιαξουν.
Πριν κατσει χτυπησε τρεις φορες παλαμακια και ξαφνικα ακουστηκε ο ιδιος κροταλιστος ηχος που ακουσα στην παραλια. Αντανακλαστηκα σηκωθηκα και εβγαλα τα σπαθια μου.
-Τι ειναι αυτο καποιου ειδους παγιδα παλι?
-Οχι οχι παρακαλω ηρεμησε. Ειναι οι σερβιτοροι. Ναι ξεχασα να σου πω. Οι υπηρετες μου ειναι μηχανικοι. Δικιες μου κατασκευες. Βλεπεις για να μην χαλανε ενεργεια ειναι συνηθως σβηστοι και οταν χτυπησω παλαμακια ενεργοποιουνται.

Μετα την εξηγηση του καταφερα να ηρεμησω καπως και ξανακαθησα. Μετα απο λιγο εμφανιστηκε απο μια πορτα μια κοπελιτσα με εναν δισκο. Το προσωπο της ηταν τελειως ανεκφραστο και προχωρουσε με λιγο σπαστικες κινησεις. Μας πλησιασε και αφου αφησε τα πραγματα που κρατουσε στο τραπεζι εφυγε απο εκει που ηρθε.
-Μην μου πεις οτι...
-Χμμμ... Ναι... Ηταν μηχανικη. Για να το απλοποιησω θα πω οτι χρησιμοποιει πολλους αισθητηρες. Οπτικους, ακουστικους και αφης και ετσι μπορει να λειτουργει μονη της.
-Ααα ετσι εξηγειται και η αντιδραση των ρομποτ στην παραλια.
-Ναι για αυτο και παλι με συγχωρεις. Βλεπεις το νησι μας ειναι λιγο περιεργο και εχουμε καποιες φορες και πειρατες για επισκεπτες οποτε εχουμε παρει τα μετρα μας.
-Τωρα που το θυμηθηκα σε πιο νησι ειμαι?
Ο Rachet χαμογελασε και απαντησε.
-Το θεμα δεν ειναι σε πιο νησι αλλα σε τι νησι βρισκεσαι. Το ονομα του νησιου ειναι Mecha. Tωρα για το ειδος του νησιου ισως και να μην το πιστεψεις αλλα ειναι μια γιγαντια χελωνα.

Οταν μου το ειπε αυτο εγω μασουλαγα μια τρυφερη μπριζολιτσα και απο το σοκ στραβοκαταπια και αρχησα να βηχω. Ο Rachet γεμισε το ποτηρι μου με νερο και το ηπια μονορουφι.
-Τι εννοεις γιγαντια χελωνα? Πως γινεται κατι τετοιο?
-Κανεις δεν ξερει ποιος πρωτοκατοικησε εδω πανω. Το σιγουρο ειναι οτι η χελωνα αυτη κοιμαται και ξυπναει καθε χιλια χρονια για να γεννησει μονο.
-Μαλιστα... Εγω νομιζω χορτασα... Μηπως να τσεκαρουμε αν υπαρχει εκεινο το γλυκακι που λεγαμε?
-Μα μολις ειπες οτι χορτασες! ειπε γεματος εκπληξη.
-Ναι αλλα παντα υπαρχει χωρος για γλυκο... του ειπα και του εκλεισα το ματι.
Χτυπησε τρεις φορες παλαμακια και το ρομποτ ξαναηρθε.
-Ετοιμασες το δωματιο του φιλοξενουμενου μας?
-Μαλιστα Rachet-sama.
-Ωραια. Φερε το επιδορπιο τοτε.
-Μαλιστα.
Μετα απο λιγο εμφανιστηκε η υπηρετρια με το επιδορπιο.

Καθως ερχοταν προσεξα σε εναν τοιχο το πορτραιτο ενος ζευγαριου.
-Το ζευγαρι στην φωτογραφια ειναι γνωστοι σου?
-Αααα.. Ειναι ο συχωρεμενος ο πατερας μου και η μητερα μου. Αυτη την στιγμη η μητερα εχει παει διακοπες μαζι με τον μπατλερ μας τον μοναδικο ανθρωπο στο υπηρετικο προσωπικο.
Αφου φαγαμε και το γλυκο ο Rachet ειπε στον Honki να με παει στο δωματιο στο οποιο θα εμενα. Στον δρομο μας συναντησαμε διαφορων ειδων ρομποτ. Μικρα και μεγαλα που εκαναν διαφορετικες δουλειες. Ενα ρομποτ για παραδειγμα που εμοιαζε με κωλονακι ξεσκονιζε με ενα φτερο και ενα αλλο που εμοιαζε με μιση μπαλα σκουπιζε το χαλι. Ο Honki με αφησε εξω απο το δωματιο μου και πηγε και αυτος να κοιμηθει λογικα. Μπηκα μεσα και αντικρισα ενα διπλο κρεβατι, μια πορτα που οδηγουσε στην τουαλετα, μια ντουλαπα ενα τραπεζακι με μια πολυθρονα και μια μεγαλη μπαλκονοπορτα απο την οποια εμπαινε το φως του φεγγαριου. Η νυχτα παντα μου αρεσε πιο πολυ απο την μερα γιατι ειναι πολυ πιο γαληνια. Αφησα τα πραγματα μου και μετα απο ενα μπανακι επεσα για υπνο. Δυστηχως ομως δεν μπορουσα να κοιμηθω γιατι καθε τοσο ακουγα τα γραναζια απο τα ρομποτακια που περνουσαν απ'εξω απο την πορτα και πεταγομουν.

-Δεν με βλεπω να κοιμαμαι σημερα. Τραυματικη εμπειρια μου αφησαν τα σκασμενα. μονολογισα και γυρισα πλευρο για να κοιταζω εξω. Καποια στιγμη σταματησε η φασαρια και αρπαξα την ευκαιρια για υπνο αλλα χωρις αποτελεσμα. Απο τον διαδρομο ακουγονταν παλι τα γραναζια ενος μεταλλικου σατανα αλλα αυτη τη φορα δεν περασε απλα. Ο ηχος πλησιασε στην πορτα μου και σταματησε ακριβως μπροστα της. Ανοιξα τα ματια μου αλλα δεν γυρισα προς την πορτα. Σκεφτηκα πως κατι θα σκουπιζε και θα εφευγε αμεσως. Αυτες μου ομως τις σκεψεις εδιωξε ο ηχος του πομολου και το τριξιμο της πορτας που ανοιγε. Ακουσα τις ροδες να τσουλανε απο το ξυλινο πατωμα στην μοκετα και να σβηνεται ο ηχος τους. Το ρομποτ ειχε μπει μεσα. Το θεμα ομως ηταν γιατι. Εμεινα ακινητος για να νομιζει οτι κοιμαμαι και μισοκλεισα τα ματια μου. Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη και εκει που μου ειχε σχεδον κοπει η ανασα με την ακρη του ματιου μου ειδα το ρομποτ να ερχεται προς το μερος μου απο την μερια που ειμουν γυρισμενος.

Συγκρατησα τον εαυτο μου να μην κουνηθει μεχρι να βεβαιωθω οτι απλα ηρθε για δουλεια. Σταματησε και λιγο ακριβως μπροστα απο την μπαλκονοπορτα και γυρισε προς αυτην. Τοτε προσεξα στην λαβη του κατι να γυαλιζει. Ανοιξα λιγο καλυτερα τα ματια μου και ειδα πεντακαθαρα ενα μαχαιρι να αντανακλαει το φεγγαροφως. Το ρομποτ με την αλλη του λαβη επιασε την κουρτινα και την εκλεισε. Κοντευα να παθω ανακοπη και η εφιαλτικη αυτη σκηνη ολοκληρωθηκε με δυο κοκκινα λαμπερα ματια να με κοιταζουν σχεδον καταματα και να πλησιαζουν. Δεν ηθελα να περιμενω αλλο γιατι μπορει να γινοταν χειροτερο οποτε εβγαλα κατω απο το μαξιλαρι το kodachi μου και πεταχτηκα προς τον παρολιγο δολοφονο μου. Επιασα το σπαθι μου με τα δυο χερια και σημαδεψα τον λαιμο του ρομποτ καταφερνωντας να του κοψω το κεφαλι. Σπιθες πεταχτηκαν και αφου εκανε δυο-τρεις στροφες κουνοντας ανεξελεγκτα το μαχαιρι δεξια και αριστερα σταματησε να λειτουργει και επεσε κατω. Ειχα λαχανιασει και προσπαθουσα να ηρεμησω. Κοιταξα διπλα μου και ειδα το κεφαλι που μολις ειχα κοψει. Τα κρυα, κοκκινα ματια συνεχιζαν να λαμπυριζουν και ανατριχιασα ολοκληρος. Αντιδραστικα καρφωσα το kodachi μου πανω στο κεφαλι και τα ματια σβησανε. Οταν καταφερα να ηρεμησω εκλεισα την πορτα και εκρυψα το "πτωμα" στην ντουλαπα την οποια και κλειδωσα. Το πρωι ο κυριος "Τελειος" ειχε να δωσει εξηγησεις και ηλπιζα να ηταν καλες.

Ειχε πλεον ξημερωσει και ο Rachet ειχε στειλει τον Honki να με ξυπνησει. Απο την κουραση της χθεσινης βραδιας περιφερομουν σαν αδικη καταρα μεσα στο δωματιο προσπαθωντας να ντυθω και να ξυπνησω. Περασα μπροστα απο την ντουλαπα μερικες φορες αδιαφορα μεχρι που θυμηθηκα τι ειχα μεσα. Την ξεκλειδωσα δειλα και την ανοιξα κανοντας ενα μεγαλο αλμα προς τα πισω. Το ρομποτ ηταν ακομα εκει απενεργοποιημενο. Το σηκωσα στις ροδες του και με το κεφαλι του στο χερι το τσουλισα μεχρι την τραπεζαρια. Κλωτσησα την πορτα και μπηκα μεσα φωναζοντας.
-Πακετο για τον Rachet-samaaaa!!! Μεσα στον πανικο του ο Rachet εχυσε πανω στο τραπεζι ενα ποτηρι νερο που κρατουσε.
-Tι επαθες καλε μου ανθρωπε και φωναζεις? Μα τι...? Τι εκανες στο ρομποτ μου?
-Τι του εκανα? Το θεμα ειναι τι πηγε να μου κανει αυτο! ειπα και εδωσα μια σπρωξια στο ρομποτ το οποιο κατεληξε σε εναν τοιχο.
-Το μαραφετι σου μπηκε στο δωματιο μου το βραδυ με ενα χασαπομαχαιρο και προσπαθησε να με σφαξει! του απαντησα κοπανωντας το κεφαλι του ρομποτ πανω στο τραπεζι.
-Τιιι? Να σε σφαξει? Μα πως? Αφου το ειχα φτιαξει αυτο το προβλημα... Δεν γινεται...

Ο Rachet ειχε σαστισει λες και δεν πιστευε αυτα που του ελεγα.
-Μηπως τα ματια του φωτιζαν?
-Κατακοκκινα ηταν! Ελαμπαν χειροτερα και απο τα δικα μου στο φως της μερας!
-Παλι αυτο το θεμα. Να ξερεις... Ο προγραμματισμος τους ειναι λιγο περιεργος. Μερικες φορες βραχυκυκλωνουν και γυρνανε σε καποια παλια εντολη παρερμηνευοντας την ή ακομα και μπερδευοντας την. Ισως αυτο γυρισε σε κατι σχετικα με την κουζινα αλλα μπηκε σε λαθος δωματιο ή κατι τετοιο. Μου εχει συμβει και εμενα αυτο... Ενω ειμουν στο μπανιο ξαφνικα ενα ρομποτ σκουπα μπηκε μεσα και ρουφηξε την κουρτινα.
Ακουγοντας την ιστορια του εβαλα τα γελια. Δεν καταλαβα αρκετα απο αυτα που ειπε, ισως και να ειχε δικιο αλλα καπου μεσα στην ομιλια του κρυβοταν κατι αλλο αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν. Οταν η ατμοσφαιρα χαλαρωσε και φαγαμε το πρωινο μας και με την αδεια του οικοδεσποτη πηγα να εξερευνησω το καστρο.