[ΤΕΛΟΣ]Inventor gone crazy! Commence shutdown!

Περιπλανιωμουν στους διαδρομους βρισκοντας διαφορα δωματια, μπαλκονια με θεα ακομα και μια αιθουσα χωρου. Στον δρομο μου συναντησα πολλους υπηρετες τους οποιους δεν αφηνα απο τα ματια μου. Σε καποια φαση βρηκα μια σκαλα η οποια οδηγουσε σε εναν απο τους τεσσερεις πυργησκους και ξεκινησα να ανεβαινω οταν ακουσα καποιες φωνες. Δεν καταλαβαινα τι ελεγαν και ετσι πλησιασα οσο πιο κοντα γινοταν.
-Πως καταφερε να ζησει? Εισαι σιγουρος οτι ειχε πεσει για υπνο?
-Πως θα μπορουσα να ειμαι σιγουρος αφου δεν ημουν μαζι του-osu...
-Δεν πρεπει να μεινει ουτε λεπτο παραπανω εδω μεσα. Ετσι και μαθει οτι εχω αρχεια και σχεδια που δεν πρεπει θα μαζευτει εδω ολοκληρο καραβι με Marines για να με συλλαβουν.
Ο Rachet και ο Honki? Μαλωνουν επειδη δεν ειμαι νεκρος? Σχεδια? Αυτη η συζητηση ηταν σαν μια μπουνια η οποια με ξυπνησε. Ειμουν ενα προβατο αναμεσα σε μια αγελη λυκων απο την αρχη. Αλλα οχι για πολυ. Απο την στιγμη που ηξερα οτι ο Rachet ηταν μια υπουλη νυφιτσα δεν θα το αφηνα ετσι. Απομακρυνθηκα οσο πιο σιγα μπορουσα και ξεκινησα εντατικο ψαξιμο του καστρου αποφευγοντας μηχανες και ανθρωπους. Δεν με ενδιεφερε αν θα με εψαχνε και ολη μερα ο Rachet. Επρεπε να βρω τα ενοχοποιητικα στοιχεια.

Η ωρα παιρνουσε και εγω δεν ειχα βρει κατι ακομα. Ουτε σχεδια, ουτε τιποτα. Eπρεπε να μπω πια βαθια στο καστρο. Ηταν σιγουρο οτι ενας τυπος σαν τον Rachet δεν θα ηθελε να περιφερονται ξενοι στο εργαστηριο του οποτε θα το ειχε καλα κρυμμενο. Αμεσως σκεφτηκα την πληροφορια που μου εδωσε ο Maji οτι ηταν καθαρα σχεδιασμενο απο τον Rachet. Τοτε απο το μυαλο μου περασε η ιδεα οτι ισως να υπηρχε καποιο κρυφο περασμα σε καποιον τοιχο ετσι αρχισα να χτυπαω με το χερι μου τους τοιχους ωστε να πετυχω καποιο κουφιο κομματι. Κανα-δυο φορες το καταφερα αλλα το μονο που βρηκα ηταν ντουλαπες με σκουπες και ξεσκονοπανα. Πηγαινοερχομουν στους διαδρομους οταν ανοιξα μια πορτα τυχαια και βρηκα σκαλες.
-Lucky~~.
Ξεκινησα να τις κατεβαινω οταν εντελως απροειδοποιητα οι σκαλες εκλεισαν και εγιναν μια τεραστια τσουλιθρα. Αρχισα να τσουλαω και πριν το καταλαβω ειχα καταληξει μεσα σε μια δεξαμενη με νερο. Ενιωσα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν και αρχισα να καταπινω νερο με την σεσουλα. Λιγα δευτερολεπτα πριν λιποθυμισω προσεξα τον Rachet να με κοιταζει λες και ημουν ψαρι σε διχτυα. Ενιωθα τοσο χαζος που επεσα σε μια τοσο ηλιθια παγιδα. Εκεινη την στιγμη υποσχεθηκα στον εαυτο μου πως αμα επιβιωνα δεν θα μου επετρεπα να ξανακανω τετοιο λαθος και αν τυχαινε θα εφευγα απο τους Marine.

Oταν συνηλθα ενιωθα ακομα το κεφαλι μου βαρυ και το σωμα μου παραλυτο και βρεγμενο. Κοιταξα προς τα κατω και ειδα νερο. Νομιζα οτι ειχα παραισθησεις αλλα οταν ανοιξα για τα καλα τα ματια επιβαιβεωθηκα. Το σωμα μου ηταν καλυμμενο με νερο και μαλιστα θαλασσινο. Ημουν δεμενος σε μια καρεκλα μεσα σε ενα γυαλινο κουτι. Το καθαρμα ο Rachet προφανως εμαθε απο τον Maji για τις δυναμεις μου και πηρε τα μετρα του. Η κατασταση ηταν πιο σοβαρη απο ποτε. Ξαφνικα ανοιξε η πορτα και μπηκε μεσα ο Rachet και τα τσιρακια του.
-Καλημερα Hannah-san. Ηταν καλος ο υπνος σου?
-Θα μπορουσε και καλυτερα. του απαντησα ολο απαθεια. Επρεπε να μεινω ψυχραιμος αν ηθελα να σωθω.
-Οπως καταλαβαινεις τα πραγματα πηγαν λιγο στραβα και οχι οπως συνηθως. Ναι καλα ακουσες μην με κοιτας ετσι. Εχουν ερθει και αλλοι Marines εδω περα και ολους καταφεραμε να τους διωξουμε. Προφανως μετα την τελευταια μου παρασπονδια βρηκαν τροπο να υπολογιζουν την πορεια της χελωνας και στελνουν ανθρωπους τους να με ελεγχουν. Βεβαια οταν δεν γυριζουν ποτε και με ρωτανε αν ηρθαν εγω τους απανταω "Μπορει να χαθηκαν στην πορεια" και με αφηνουν για λιγο ησυχο. Και τωρα θα μου πεις σε παρακαλω τι ξερεις για εμας ή να πω στον Maji να βουτηξει και το κεφαλι σου μεσα?
Ο Rachet ειχε βαλει το κεφαλι του μπροστα στο δικο μου και αν ειχα την δυναμη θα του ειχα δωσει κουτουλια. Ελεγχους? Παρασπονδιες? Τι στο καλο ειχε κανει στο παρελθον αυτος ο τυπος και τον ειχαν υπο παρακολουθηση? Το κεφαλι μου κοντευε να εκραγει με ολες αυτες τις αποκαλυψεις ενω ταυτοχρονα εψαχνα τροπο διαφυγης.

-Εαν νομιζεις οτι μπορεις να ξεφυγεις εισαι γελασμενος. Αφου δεν μιλας θα αφησω εδω τον Maji για να γνωριστειτε καλυτερα. Καλα να περασετε! ειπε με ενα σαρδονιο χαμογελο βγαινοντας απο το δωματιο με τον Honki.
-Και παλι οι δυο μας... Δεν μπορεις να φανταστεις ποση υπομονη εκανα και τωρα εισαι ολος δικος μου. Πρεπει να ευχαριστησω τον Rachet-sama μετα απο αυτο. Και τωρα μιλα! Τι ξερεις?
Ο Maji ετριβε τα χερια του απο χαρα κατι που τον εκανε να μοιαζει περισσοτερο με σαυρα.
-Δεν ξερω καν για ποιο πραγμα μιλατε.
-Οοο ελα τωρα. Δεν μπορει ετσι απλα να κατελειξες εδω... Μπορουμε να το κανουμε με τον ευκολο και με τον δυσκολο τροπο.
-Μπορεις να μου τους περιγραψεις?
Με τις απαντησεις μου προσπαθουσα να κερδισω λιγο χρονο για να δω τον χωρο. Με ειχαν σε ενα γραφειο γεματο χαρτες και πυξιδες. Δεν ειχα τιποτα χρησιμο και δεν εβλεπα πουθενα τα σπαθια μου, το καπελο και το σακακι μου.
-Ο ευκολος τροπος ειναι απλα να μιλησεις.
-Και ο δυσκολος?
-Τον δυσκολο τον ξερεις ηδη! ειπε ο Maji, με αρπαξε απο το μαλλι και βουτηξε το κεφαλι μου μεσα στο νερο. Ο πονοκεφαλος εγινε χειροτερος απο πριν ενω αρχισα να πνιγομαι παλι απο το νερο. Την στιγμη που κοντευα να παθω ασφυξια τραβηξε το κεφαλι μου προς τα εξω. Αρχισα να βηχω και να φτυνω νερο ενω η πρωτη εισπνοη πονεσε τα πνευμονια μου.
-Μηπως θα ηθελες να μιλησεις τωρα? Οχι? Οκ! Παμε παλι.
Πριν προλαβω να αρθωσω λεξη το κεφαλι μου βρισκοταν ηδη κατω απο το νερο. Αυτη την φορα ηταν ακομα χειροτερο γιατι πονουσαν ακομα και τα τυμπανα των αυτιων μου. Αυτο συνεχιστηκε και αρκετα λεπτα τα οποια μου φανηκαν ωρες ατελειωτες. Μετα απο την πεμπτη φορα το σωμα μου δεν σπαρταρουσε για αντισταση ή για αερα. Ηταν λες και ειχε εγκαταληψει καθε ελπιδα για επιβιωση.

-Εισαι σκληρο καρυδι. Με εκανες να λαχανιασω. ειπε ο Maji αφηνωντας τα μαλλια μου. Το κεφαλι μου χωρις καθολου δυναμη να μεινει ορθιο απλα επεσε προς τα πισω. Απο τον πολυ βηχα και το αλμυρο νερο ο λαιμος μου με εκαιγε οπως και τα ματια μου. Καποιες φορες μου ηρθε να κανω εμετο αλλα απο την εξουθενωση ουτε αυτο δεν μπορουσα να κανω. Το σωμα μου πλεον δεν το ενιωθα καθολου.
-Τελος για σημερα. Δεν θελουμε να μας πεθανεις ακομα... Χιιιχιχι...
Δεν σταματησε να γελαει ακομα και στον διαδρομο. Οχι οτι μπορουσα να τον ακουσω. Τα αυτια μου βουιζαν τοσο ασχημα λες και ειχα σφηκοφωλια μεσα στο κεφαλι μου. Το μονο που μπορουσα να κανω ηταν να κοιταζω το ταβανι μεσα απο τα θωλα μου ματια. Την σιγη του δωματιου διεκοπταν σταγονες νερου που εσταζαν απο το προσωπο μου. Εκεινη την στιγμη που κανεις δεν με εβλεπε ή μπορουσε να με ακουσει λυγισα. Δακρυα αρχισαν να τρεχουν στα μαγουλα μου και να πεφτουν στην δεξαμενη. Αρχισα να φωναζω χωρις να μπορω να αρθρωσω καποια συγκεκριμενη λεξη παρα μονο φωνηεντα λογο του λαιμου μου. Αυτη η εκρηξη δεν ηταν απο θλιψη. Ηταν ενας συνδυασμος οργης και απογνωσης. Μισουσα ταυτοχρονα τον εαυτο μου και τον Rachet. Ημουν τοσο εξαντλημενος που αυτο το ξεσπασμα με εκανε να χασω τις αισθησεις μου.

Οταν συνηλθα δεν βρισκομουν πλεον μεσα στον υγρο παρολιγον ταφο μου. Για καποιο λογο ο Rachet με ειχε μεταφερει σε ενα κελι. Δεν μπορουσα να καταλαβω τι τον εκανε να νομιζει οτι δεν θα μπορουσα να κοψω τους μεταλλικους τοιχους του με τις δυναμεις μου. Το κεφαλι μου ακομα πονουσε αλλα για καλη μου τυχη το σωμα μου ειχε επανελθει οπως και ο λαιμος μου. Αναρωτιομουν ποσες ωρες ημουν αναισθητος χωρις να εχω καποιον τροπο να υπολογισω. Το κελι μου δεν ειχε καποιο παραθυρο και τα μονα πραγματα που βρισκονταν εκει μεσα ηταν εγω, μια κουκετα και μια λαμπα στο ταβανι. Η μονη εξοδος ηταν μια πορτα η οποια ειχε ενα μικρο παραθυρακι ισα ισα για να βλεπει καποιος μεσα. Διχως να χασω χρονο δοκιμασα να την ριξω χρησιμοποιωντας τις πιο δυνατες μου επιθεσεις και το μονο που καταφερα ηταν να της κανω μερικες γρατζουνιες. Εκεινη την στιγμη καταλαβα γιατι με μεταφερανε εδω και χωρις καποια φρουρηση. Η απογνωση ειχε αρχισει να με κυριευει παλι και πηγα και εκατσα στην κουκετα.
Οχι... Δεν πρεπει να το βαλω κατω... Καταφερα να επιβιωσω μεχρι τωρα... Δεν προκειται να παραδωθω χωρις μαχη...

Πηρα βαθιες ανασες και καταφερα να κατεβασω τους χτυπους της καρδιας μου. Αρχησα να σκεφτομαι τροπους για να βγω μεσα απο αυτο το κουτι. Ξεκινησα σκαναρωντας το δωματιο καλυτερα. Οι τοιχοι ηταν ενιαιοι κατι που τους καθιστουσε αυθαρτους οπως και την πορτα. Μετα επιασα το ταβανι και προσεξα σε μια σκοτεινη γωνια κατι να κινειται. Πλησιασα για να δω τι ηταν και ειδα ενα den den mushi παρακολουθησης. Ο Rachet με παρακολουθουσε ενω προσπαθουσα να βγω απο εκει μεσα. Η σκεψη και μονο οτι βρισκοταν μπροστα σε μια οθονη με εκεινο το χαμογελο εκανε το αιμα μου να βραζει. Την προσοχη τοτε μου απεσπασε ενα δυνατο χτυπημα στην πορτα. Το μικρο παραθυρακι ανοιξε και εμφανιστηκαν τα ματια του Maji.
-Μπααα? Ακομα να ψωφισεις?
-Σιγα μην σας εκανα την χαρη.
Με το που ειδα τον Maji το μυαλο μου πηρε στροφες. Αυτος ο ανεγκεφαλος ηταν η μοναδικη μου σωτηρια. Το μονο που επρεπε να κανω ηταν να τον πεισω να ανοιξει την πορτα με καθε κοστος.
-Αν σε θελαμε νεκρο θα σε ειχαμε ξεφορτωθει ηδη αλλα ο Rachet-sama εχει αλλα σχεδια για σενα.
-Δεν μας παρατας λεω εγω και εσυ και ο αφεντης σου? Ολοι ζωα ειστε! Αφου αναρωτιεμαι γιατι δεν σας εχουν κλεισει ακομα σε κανα τσιρκο... Χοχοχοχοχο~
-Πως τολμας!? Αν πεις κατι ακομα θα...
-Τι θα? Θα με κανεις ντα? Για πλησιασε! του ειπα και χτυπησα επιδεικτικα στην μουρη του τα οπισθια μου.
-Αχρειε Marine δεν με νοιαζει τι λεει ο Rachet-sama αλλα ηρθε η ωρα να βαλω ενα τελος στην αχρηστη ζωη σου!

Η πορτα ακουστηκε να ξεκλειδωνει και αρχισε να ανοιγει οταν ξαφνικα πεταχτηκε ο Rachet απο καποιο μεγαφωνο.
-Maji παλιοβλακα μην ανοιγεις! Δεν βλεπεις οτι ειναι παγιδα?!
Οσο και να ωρυοταν ο Rachet ηταν πλεον αργα. Ενας πιδακας απο πεταλα ηδη κατευθυνοταν στο ανοιγμα της πορτας παρασερνοντας μαζι του τον Maji και εκσφενδονιζοντας την πορτα. Ο Maji δεν ηξερε τι τον χτυπησε και τα ειχε χασει. Για αυτον ομως ηταν πλεον αργα. Ειχε ερθει η ωρα να πληρωσει για αυτα που μου ειχε κανει.
-Μ..μην πλησιαζεις γιατι θα σε σκοτωσω.
Δεν απαντησα. Συνεχισα να περπαταω μεχρι που βγηκα απο το κελι μου. Ο Maji ηταν πεσμενος στο πατωμα και το μονο που εκανε ηταν να παρακαλαει απο την μια για την ζωη του και απο την αλλη να απειλει οτι θα με σκοτωσει. Δεν με ενδιεφερε τιποτα αλλο παρα μονο να τον δω να υποφερει. Τον πλησιασα γυρω στα δυο μετρα και τον ειδα να βγαζει απο την ζωνη του ενα μαχαιρι. Αμεσως του καρφωσα το χερι με ενα βελος φτιαγμενο απο πεταλα στον τοιχο. Το μαχαιρι επεσε στο πατωμα και εκεινος ουρλιαζε απο τον πονο.
-Αυτο που νιωθεις εσυ τωρα δεν ειναι τιποτα μπροστα σε αυτο που ενιωθα εγω...
-Σε παρακαλω... Θα σου δωσω οτι θες... Αμα θες θα σε βγαλω εξω...
-Εξω? Kufufufu... Mα ο στοχος μου δεν ειναι εξω απο το καστρο αλλα μεσα του, κρυμμενος στο γραφειο του.
Ειχα χασει καθε ελεγχο. Ηθελα να τον κανω να παρακαλαει απο τον πονο να βαλει ο ιδιος τελος στην ζωη του και το καταφερα καρφωνοντας του και το αλλο χερι στον τοιχο. Μετα ακολουθησαν και τα ποδια. Τα ουρλιαχτα του ακουγονταν σε ολο το καστρο καλυπτοντας καθε αλλο θορυβο.

-Ελπιζω να το ακους αυτο Rachet! Γιατι σε λιγο εσυ θα εισαι αυτος που θα ικετευεις για οικτο!
Ο Maji ειχε βαλει τα κλαματα απο τον πονο. Τον πλησιασα και γονατησα μπροστα του. Το αιμα που ετρεχε απο τις πληγες του ειχε δημιουργησει μια κοκκινη λιμνη γυρω του. Του σηκωσα το κεφαλι και κολλησα το προσωπο μου στο δικο του οπως ειχε κανει και αυτος.
-Αν το θες μπορω να κανω τον πονο να σταματησει αρκει να μου το ζητησεις. Βλεπεις? Δεν ειμαι τοσο κακος τελικα...
-Ν....ναι... Σε παρακαλω... ειπε μυξοκλαιγοντας.
-Αληθεια απο που μας βλεπει ο Rachet?
Οσο μπορουσε μου εδειξε με το δαχτυλο του ενα den den mushi στον τοιχο το οποιο ηταν καρφωμενο πανω μας. Κοιταξα κατευθειαν πανω του ξερωντας οτι ο Rachet εβλεπε. Εβλεπε τον βασανισμο του βοηθου του και δεν εκανε τιποτα.
-Και τωρα θα σταματησω τον πονο... του ειπα και του χαμογελασα.
-Ευχαρ... Πριν προλαβει να τελειωσει ενα βελος ειχε διαπερασει το κρανιο του.
Το αιμα που πεταχτηκε εβαψε κοκκινο το προσωπο μου. Σηκωθηκα και γυρισα στην καμερα.
-Ερχομαι για σενα και να ξερεις οτι δεν θα περασεις καλα... Kufufufu...
Εκεινη την στιγμη ενα δυνατο σοκ με εριξε στα γονατα. Κοιταξα γυρω μου και ειδα στα δεκα μετρα τον Ηοnki με ενα οπλο να με σημαδευει.

-Αυτο ηταν ενα απλο σοκ-osu. Στην επομενη το ρευμα θα ειναι περισσοτερο-osu!
Για καποιο λογο κατεφερα να συνελθω λιγο και κοιταξα τον Maji. Δεν πιστευα στα ματια μου αλλα για καποιο λογο ενιωθα ευχαριστηση βλεποντας αυτο το αποτροπαιο θεαμα. Ηξερα οτι το ειχα κανει εγω αλλα και παλι δεν μπορουσα να το συνειδητοποιησω. Σηκωθηκα ξανα στα ποδια μου και ετοιμαστηκα να αντιμετωπισω τον δευτερο εχθρο μου. Ο Honki χωρις να μου δωσει χρονο να κουνηθω εριξε και δευτερη βολη. Αμεσως εφτιαξα ενα τοιχο απο πεταλα ο οποιος καταφερε να σταματησει την ριπη αλλα εγινε σταχτη. Αυτο σημαινε οτι την ειχα ασχημα. Αρχισε να μου ριχνει την μια μετα την αλλη και το μονο που μπορουσα να κανω ηταν να πηγαινω προς τα πισω και να τις αποφευγω. Μια απο τις βολες παραλιγο να με πετυχει οταν σκονταψα πανω σε κατι. Κοιταξα στο πατωμα και ειδα την πορτα που ειχα ξεριζωσει πριν. Τοτε σκεφτηκα να την χρησιμοποιησω για αμυνα.
-Εισαι τυχερος-osu! Εχω αλλη μια βολη αλλα θα την βαλω στο φουλ. Αν σε πετυχει εισαι νεκρος-osu! Και αν δεν σε πετυχει θα σε κανονισω ο ιδιος!
Ο μεγαλοσωμος χιμπατζης τραβηξε την σκανδαλη και πριν προλαβει να το καταλαβει βρεθηκε ψητος. Η πορτα καταφερε να εξοστρακισει την "σφαιρα" και χτυπησε τον ιδιο. Δεν το περιμενα αυτο αλλα η τυχη μου φαινεται πως ειχε αρχισει να επιστρεφει. Πλησιασα τον αναισθητο ανδρα και εψαξα το σακακι του για καποιο χαρτη του καστρου τον οποιο και βρηκα. Συμφωνα με αυτον η εισοδος για το εργαστηριο του Rachet βρισκοταν πισω απο εναν πινακα στο χωλ του καστρου, ακριβως κατω απο την μυτη μου. Πριν παω εκει ομως επρεπε να κανω μια σταση απο το δωματιο μηπως και εβρισκα εκει τα πραγματα μου και ετσι ξεκινησα το τρεξιμο.

Στον δρομο μου για το δωματιο μου επιτεθηκαν αρκετα ρομποτ και καποιες φορες παραλιγο να καταφερουν να με πιασουν. Οταν καταφερα να φτασω στον προορισμο μου μπηκα μεσα και ειδα πανω στο κρεβατι μια σακουλα. Καταλαβα οτι εκει ηταν ολα μου τα πραγματα ετοιμα για πεταμα. Την ανοιξα και εβγαλα απο μεσα το σακακι, το καπελο και τα σπαθια μου. Πλεον ημουν ετοιμος να τελειωσω αυτη την ιστορια. Κατευθυνθηκα προς το χωλ καταστρεφοντας μερικα ακομα ρομποτ στον δρομο μου αυτη την φορα με τα σπαθια μου. Ο πινακας της εισοδου απεικονιζε τον Rachet ο οποιος καθοταν σε εναν θρονο.
-Πφφφ... Ψωναρα! ειπα και με μεγαλη ευχαριστηση εσκισα τον πινακα και αποκαλυφθηκε μια πορτα η οποια ειχε ενα πληκτρολογιο διπλα.
-Δεν εχω ορεξη για τετοια!
Εβαλα το χερι μου πανω του και εκτοξευσα μια μεγαλη ποσοτητα πεταλων καταστρεφοντας το συστημα και κανοντας την πορτα να ανοιξει.
Ημουν στην τελικη ευθεια και οι αισθησεις μου ηταν σε πληρη εγρηγορση. Ο διαδρομος φωτιζοταν απο κατι λαμπες οι οποιες τρεμοπαιζαν και στο τελος εβλεπα μια πορτα. Οταν την πλησιασα προσεξα οτι ηταν ανοιχτη λες και με περιμεναν. Ξεροκαταπια και την ανοιξα με δυναμη.

Το δυνατο φως του εργαστηριου με ψιλοστραβωσε αλλα καταφερα να το συνηθισω. Μπροστα μου βρισκοταν ενας τεραστιος χωρος πιο μεγαλος και απο το ιδιο το καστρο και γυρω γυρω υπηρχαν μεγαλα κομματια απο σιδερα, γιγαντια χερια, κεφαλια και διαφορων ειδων καλωδια. Στο κεντρο του δωματιου ηταν ο Rachet ο οποιος καθοταν σε μια καρεκλα μπροστα απο ενα γραφειο. Ηταν φανερα εξαγριωμενος που νομιζες οτι οι φλεβες στο κεφαλι του θα εσκαγαν.
-Πως τολμησες να σκοτωσεις τους βοηθους μου?
-Δεν φταιω εγω που δεν εκανες τιποτα.
-Ποιος σου ειπε οτι δεν εκανα τιποτα? Αυτοι οι δυο κερδισαν αρκετο χρονο και τελειωσα το οπλο το οποιο θα καταστρεψει και εσενα αλλα και την κυβερνηση και θα με βοηθησει να κυριαρχησω τον κοσμο!
Ξαφνικα το εδαφος αρχισε να υποχωρει και η καρεκλα του Rachet να σηκωνεται. Απο το πατωμα αρχισε να εμφανιζεται ενα ρομποτ και ο Rachet χαθηκε μεσα στην ασφαλεια ενος μεταλλικου κουβουκλιου. Το ρομποτ ειχε για ενα χερι μια μεγαλη μπαλα με καρφια και στο αλλο δεν μπορουσα να καταλαβω τι ειχε αλλα μια μικρη φωτιτσα που τρεμοπαιζε δεν μου αφηνε και τις καλυτερες εντυπωσεις. Το ρομποτ ηταν τουλαχιστον δεκα μετρα ψηλο και ετοιμο για επιθεση.

-Ελπιζω να καταλαβες οτι δεν θα βγεις ζωντανος απο εδω. Ηταν μεγαλο λαθος που δεν ειπα στον Maji να σε πνιξει στην δεξαμενη αλλα τωρα θα παρω στα χερια μου την κατασταση!
Το μεγαλο κονσερβοκουτι αρχισε να κινειται προς τα εμενα και ξαφνικα η μπαλα εκτοξευτηκε. Γλυτωσα την τελευταια στιγμη και αυτο επειδη χρησιμοποιησα το φρουτο μου για να εκτοξευτω μακρια. Πριν προλαβω να παρω ανασα ενας πιδακας φωτιας εμφανιστηκε απο το αλλο του χερι. Για αλλη μια φορα χρησιμοποιησα την δυναμη μου κλεινοντας τον εαυτο μου σε μια σφαιρα απο πεταλα τα οποια πηραν φωτια. Οσα μπορουσα να ελεγξω ακομα τα εκτοξευσα μακρια πριν καω και εγω μαζι τους. Ο αντιπαλος ηταν δυνατος και ηξερε τις αδυναμιες μου. Αλλα η μαχη δεν ειχε χαθει ακομα.
Εβγαλα τα σπαθια μου και ετρεξα προς το ρομποτ. Μπορει να ειχε δυναμη αλλα σιγουρα υστερουσε σε ταχυτητα. Περασα αναμεσα απο τα ποδια του και πηδηξα στην πλατη του. Εκει ειδα κατι γιγαντιες τορπιλες.
-Τι ειναι αυτα?!
-Χαχαχαχα με αυτα τα μωρα θα καταστρεψω την κυβερνηση. Ενα απο αυτα εχει την δυναμη να καταστρεψει μια ολοκληρη πολη και οπως βλεπεις εγω εχω 5!
-Μα ειναι αδυνατον! Που βρηκες τετοια τεχνολογια?!
-Οπως σου ειπα πολλοι χανονται και καταληγουν εδω. Μια φορα ετυχε να ηταν ενα καραβι της κυβερνησης που μετεφερε επιστημονες και μαντεψε ποιος "δανειστηκε" μερικα βιβλια χημειας.
Ειχα τρομοκρατηθει οχι τοσο λογο της δυναμης των πυραυλων αλλα λογο της βλακειας του κατασκευαστη. Βαζει κοντα σε τετοια πραγματα φλογοβολα? Επρεπε να τελειωσω αυτη την μαχη γρηγορα και χωρις να πειραξω το φορτιο.

Ο σιδερενιος γιγαντας αρχησε να κουνιεται δεξια και αριστερα προσπαθωντας να με πεταξει. Καποια στιγμη τα καταφερε και βρεθηκα και παλι στο ελεος των επιθεσεων του. Την μπαλα διαδεχοταν η φωτια αφηνοντας μου περιορισμενο χρονο αντιδρασης. Σε μια επιθεση ομως η μπαλα βραχυκυκλωσε και δεν μπορουσε να μαζευτει. Απο τα μεγαφωνα ακουγοταν ο Rachet που εβριζε προσπαθωντας να το φτιαξει αλλα ηταν αργα. Δημιουργησα για αλλη μια φορα το γιγαντιο φιδι το οποιο κυριολεκτικα μασησε την αλυσιδα που ενωνε την μπαλα με το χερι και την εκοψε. Τα μονα μου προβληματα πλεον ηταν το φλογοβολο και το πως να μην ανατιναχτω. Ο Rachet τα ειχε χασει και βασιζοταν τοσο στο οπλο που του περισσευε που δεν σκεφτοταν οτι εκαιγε ολα του τα καυσιμα. Μετα απο πεντε λεπτα συνεχους χρησης η φωτια εσβησε. Εκεινη ηταν η στιγμη που περιμενα. Ορμησα στο ρομποτ με την ελπιδα να ληξω την μαχη με ενα μονο χτυπημα αλλα για αλλη μια φορα ειχα ριξει την αμυνα μου. Λιγα δευτερολεπτα πριν τον ακουμπησω ενα καμακι εμφανιστηκε απο το μπροστινο μερος του ρομποτ και εκτοξευτηκε. Δεν προλαβα να κουνηθω και καταφερε να με διαπερασει στο πλευρο. Οταν κοιταξα την πληγη ειδα ενα συρμα να διαπερνα την σαρκα μου.

-Τι στο διαολο?
Ενα δυνατο ηλεκτροσοκ διαπερασε ολο μου το κορμι και με εριξε στο πατωμα. Πριν προλαβει να μου ριξει και αλλο εκοψα το καλωδιο με το kodachi μου. Αρχησα να βηχω και προσπαθουσα να συνελθω. Η οραση μου τα ειχε ψιλοπαιξει και τα εβλεπα ολα λιγο θολα.
Γυρισα και παλι το βλεμμα μου στο ρομποτ και κοκκαλωσα. Απο εκει που εκτοξευτηκε το καμακι ειχαν εμφανιστει αλλα τοσα παρατεταγμενα και ετοιμα να φυγουν προς ολες τις πιθανες κατευθυνσεις. Για αλλη μια φορα βρισκομουν στο ελεος μιας βροχης απο μυτερα αντικειμενα. Αυτη την φορα ομως ηξερα τι να κανω. Θα χρησιμοπουσα το ιδιο κολπο με την παραλια. Ομως θυμηθηκα οτι αυτα ειχαν και ρευμα και οτι και να εκανα θα με χτυπαγαν. Οι επιλογες μου ειχαν σχεδον τελειωσει οταν ξαφνικα ακουστηκε ενας ηχος απο το ρομποτ και σταματησε να κινειται. Την ησυχια που επικρατησε στο εργαστηριο την εκοψαν οι βρισιες του Rachet. Tελικα δεν το ειχε σχεδιασει τελειο οπως ελεγε. Αρπαξα την ευκαιρια και συγκεντρωσα ολη μου την δυναμη σε μια επιθεση.
-Petal Tornado!

Ενας στροβιλος απο πεταλα εμφανιστηκε και τον κατευθυνα προς το κεφαλι του ρομποτ οπου βρισκοταν και ο πινακας ελεγχου. Η προστασια του ηταν μεγαλη και δεν περιμενα κατι λιγοτερο αλλα το σχεδιο μου επιασε. Ο γιγαντας εχασε την ισορροπια του και επεσε στο πατωμα σαν κομμενος κορμος δεντρου. Η φωνη του Rachet δεν ακουγοταν πλεον. Ανεβηκα πανω στο κεφαλι του και προσπαθησα να το ανοιξω. Χωρις ενεργεια ανοιξε πανευκολα και εμφανισε την "διανοια" λιποθυμη στην καρεκλα του. Τον εβγαλα απο εκει μεσα και τον εδεσα σε μια κολωνα. Εβγαλα το mini den den mushi απο την τσεπη μου και καλεσα την βαση του πλησιεστερου νησιου στην πορεια της χελωνας. Ευτυχως η διαδρομη ηταν σχεδιασμενη σε εναν απο τους χαρτες και καταφερα να την θυμηθω. Τους ειπα τα γεγονοτα και σε μια ωρα θα εστελναν ενισχυσεις.
Με ολα τα πραγματα κανονισμενα εκατσα στο πατωμα και απλα περιμενα να περασει η ωρα. Την λιγη ωρα γαληνης που ειχα διεκοψε ο Rachet που αρχησε να βηχει καθως ξυπναγε.
-Πως ηταν ο υπνος σου Rachet-chan? του ειπα ολο ηρωνια.
-Ωστε καταφερες να με νικησεις... Μπραβο σου... Δεν το περιμενα ενας χαζοβιολης σαν εσενα να εχει τοση τυχη.
-Τι να πω... Ειμαι ενας τυχερος μπασταρδος... χοχοχο~
-Μπορει αλλα τωρα θα γινεις ενας νεκρος μπασταρδος!

Ο Rachet εβγαλε απο την τσεπη του ενα τηλεχειρηστιριο και πιεσε ενα κουμπι. Απο τον τοιχο βγηκε ενας στρατιωτης και πυροβολησε. Εγω κατευθειαν εσκυψα και απεφυγα την σφαιρα η οποια ειχε στοχο το κεφαλι μου.
-Αυτο ηταν ολο Rachet? Rachet?
Δεν απανταγε και ετσι γυρισα να τον κοιταξω. Η σφαιρα που προοριζοταν για μενα κατεληξε να τρυπησει την καρδια του Rachet και να τον σκοτωσει. Το μονο που εκανα οταν τον ειδα ηταν να παω κοντα του και να κλεισω τα ματια του που ειχαν μεινει ανοιχτα. Μια ωρα μετα εφτασαν οι ενισχυσεις και το θεαμα που αντικρισαν σιγουρα δεν θα το ξεχασουν. Ενα καστρο γεματο κατεστραμμενες μηχανες, εναν βασανισμενο Maji με μια εκφραση αγωνιας στο προσωπο του, εναν ψημενο Honki του οποιου τα ματια, τα αυτια και το στομα εβγαζαν αιμα και τον Marine Hannah Jinto λουσμενο στο αιμα, πλαι στον νεκρο και δεμενο Rachet να κοιμαται με μια εκφραση γαληνης. Για καποιο λογο στο καραβι δεν μου ζητηθηκε επισημη αναφορα παρα μονο το τι ειχα μαθει για το οπλο του Rachet. Την επομενη μερα το καραβι εφυγε μαζι με τα τρια πτωματα και ολα τα οπλα και ρομποτ που βρεθηκαν στο καστρο.

Την ιδια μερα αποχωρησα και εγω απο εκεινο το νησι. H θαλασσα ηταν ηρεμη και ο ουρανος πιο καθαρος απο ποτε. Καθως απομακρυνομουν απο το νησι ειδα ενα καραβι να κατευθυνεται προς αυτο. Εβγαλα τα κυαλια μου για να δω ποιοι ηταν και ειδα στο καταστρωμα την μητερα του Rachet. H κακομοιρα δεν ηξερε τι την περιμενε στο καστρο ή μαλλον τι δεν την περιμενε πλεον. Για καποιο λογο αν και ενιωθα ασχημα για αυτην ημουν ηρεμος και αισθανομουν ελαφρα αλλαγμενος. Αλλωστε λενε οτι ο πρωτος φονος ειναι δυσκολος και εγω ειχα κανει ηδη τρεις σε μια μερα...

Ειχα βαλει πορεια για το Holger Island το υποτιθεμενο ακατοικητο νησι. Και λεω υποτιθεμενο διοτι οταν ρωτησα για αυτο τον καπετανιο του πλοιου που ηρθε μου ειπε οτι εκει υπαρχει ενα χωριο το οποιο εκπαιδευει Ninja και οτι ειναι πολυ δυσκολο να τους βρεις ειδικα απο την στιγμη που δεν θελουν να βρεθουν. Οταν τον ρωτησα αν ειναι δυνατοι το μονο που εκανε ηταν να ανασηκωσει τους ωμους του.

Η μικρη φωνουλα στο πισω μερος του κεφαλιου μου ξαναεμφανιστηκε και το μονο που ελεγε ηταν "πρεπει να μαθω". Εβγαλα τους χαρτες μου και τις πηξιδες μου χαραζοντας πορεια για το νησι των Ninja. Προσπαθησα να αφησω πισω μου το κινουμενο νησι το οποιο ηταν ακομα πολυ κοντα μου. Μολις τελειωσα με την ρυθμιση του πηδαλιου πηγα να φτιαξω μια κουπα σοκολατα. Την στιγμη που εβγαζα το καυτο νερο απο την φωτια μια στριγγλια με τρομαξε και εριξα κατω το μπρικι. Η μητερα του Rachet ειχε φτασει στο νησι και ειχε συνειδητοποιησει οτι ειχε μεινει μονη στον κοσμο. Προσπαθησα να μην δωσω σημασια και να συνεχισω κανονικα την πορεια μου. Ο Rachet ηταν εχθρος της κυβερνησης και του αξιζε αυτο που επαθε και επρεπε να το βαλω καλα στο μυαλο μου αυτο. Οποιος απειλει τους αθωους πολιτες πρεπει να διαγραφεται χωρις εξαιρεσεις.

Όνομα: Hannah ''Hanji'' Jinto
Haki Points: 1
Player of the Week Points: 8
Beli: 66.000
Bounty/Fame Points: -