First blood?[ΤΕΛΟΣ]

Εχουν περασει τρια χρονια....

Τρια χρονια βασανιστικης ζωης στην κολαση.
Τρια χρονια, και ακομα νιωθω τις κοκκινες, γλαφυρες φωτιες της να αποτεφρονουν σταδιακα την καρδια μου,ακουω ακομα την απανθρωπη χωρωδια απο κραυγες να ξεσκιζει αργα και βασανιστικα τα απομειναρια της λογικης μου , δαιμονες με κυνηγουν ανελεητα στο αδιεξοδο της ζωης μου και ο θανατος μου χαμογελα σαρδονια στην γωνια σαν να περιμενει την καταληλη στιγμη να κλεψει την καταληκτικη πνοη μου...

Τρια χρονια και καθε μερα, καθε νυχτα, οσο πουλουσα την δυναμη μου- και το σωμα μου- εχανα σταδιακα την ψυχη μου , μια αγνοτητα που θυσιαστηκε, σαν παρθενα, στον βωμο του διαβολου.Που ξεκοιλιαστηκε βαναυσα μεχρι και η τελευταια της σταγονα να ποτισει το εδαφος και να ξεδιψαζει, αν και οχι για πολυ, την μανιωδης αυτη του διψα για αιμα.

Εχουν περασει τρια χρονια απο τοτε ,και μερα-νυχτα παλευα για κατι που ,τωρα πια, μου φαινεται τοσο μακρινο...

Για μια ονειροφαντασια, ενα πουκαμισο αδειανο, για μια νεφελη...

Εχουν περασει τρια χρονια και εγω ειμαι πια πολυ μα πολυ κουρασμενη...

Το πλοιο ειχε μολις προσαραξει στο λιμανι οταν μπηκε στο οπτικο μου πεδιο...
Ηταν μεγαλιωδες. Αν και εδιχνε αρκετα παλιο και φθαρμενο απο το περασμα του χρονου διατηρουσε ακομα την υπεροχη και την επιβλητικοτητα του.

Ηταν φτιαγμενο απο γερο σκουροκοκκινο ξυλο, ανθεκτικο στην μανια της θαλασσας ,μα και τοσο αριστοκρατικο που ταιριαζε σε απολυτη αρμονια με τα περιτεχνα χρυσα φινιστρινια καθως και την ακεφαλη γοργονα που κοσμουσε την πλωρη του πλοιου.
Αιωνιο συμβολο θαλασσιας υπεροχης...

Παρα ομως τον ογκο του πειρατικου πλοιου, το πληρωμα του δεν φαινοταν και ιδιεταιρα πολυαριθμο.

Την δεδομενη στιγμη σχεδον ολοι επρεπε κανονικα να βρισκονταν στο καταστρωμα ακολουθωντας ετοιμασιες για την αποβιβαση. Και οντως, αντρες και γυναικες ετρεχαν πανω κατω, σαν εργατικες μελισσες, κουβαλωντας κιβωτια, μοιραζοντας οπλα ή συζητωντας εντονα για την πορεια που θα ακολουθουσαν την υπολοιπη ημερα στο λιμανι.Παρολα αυτα το πληρωμα ηταν 20, το μεγιστο 25 ατομα, συμπεριλανβανουμενων και του μαγειρα, του μουσικου και του γιατρου που καθοταν σε μια γωνια του καταστρωματος συζητωντας-υποθετω- για τις απαραιτητες προμηθειες.

Μονο μια λογικη εξηγηση βρεθηκε στο νου μου τοτε. Το πλοιο ηταν κλεμμενο, οπως ακριβως και το πολυτιμο φορτιο του.
Το πληρωμα αυτο ειτε ειναι πολυ δυνατο, ειτε πολυ μα πολυ τυχερο...
σκεφτηκα καθως παρατηρουσα το πλοιο με προσοχη.
Ηλπιζα παντως, με ολη μου την ψυχη, να ειναι το δευτερο...

Βρισκομουν κρυμενη πισω απο τους ψηλους θαμνους σε ενα δασακι, το πολυ δεκα μετρα μακρια απο το πλοιο τους. Τα πλουσια φυλλα τους και τα μακρια κλαδια των δεντρων με εκρυβαν ικανοποιητικα, αλλα ταυτοχρονα μου επετρεπαν να εχω και μια αρκετα καθαρη θεα του πλοιου καθως και ευελιξια σε περιπτωση διαφυγης.

Η βλαστηση στο νησι ηταν πλουσια και μετα απο δεκαοχτω χρονια στο μερος αυτο το ηξερα σαν την παλαμη του χεριου μου. Στην μαχη αυτη εγω ειχε το μεγαλο πλεονεκτημα....

Τρεις αντρες και μια γυναικα κατεβηκαν απο το πλοιο. Ηταν οπλισμενοι μεχρι τα δοντια. Σιγουρα δεν πηγαιναν για ψωνια στην αγορα.

Κατω απο την μασχαλη του αρχηγου τους βρισκοταν ενα σεντουκι. Να το παραδωσουν, υπεθεσα, ηταν η αποστολη τους, να το κλεψω η δικη μου...

Η αμηχανια τους ηταν φανερη. Πρωτη φορα ειχαν ερθει στο Mystery Island και δεν γνωριζαν τι μπορει να κρυβει το μυστηριωδες μερος που καποτε αποκαλουσα πατριδα μου.
Μετακινηθηκαν αργα προς το μερος μου.Αυτη ηταν η ευκαιρια μου....

Πεταχτηκα σαν αστραπη απο τους θαμνους και καρφωσα το σπαθι μου ,με απολυτη ακριβεια, στην καρδια του ενος ανδρα ,αιφνιδιαζοντας τον. Αιμα εκτιναχτηκε παντου και ο νεαρος σωριαστηκε στο εδαφος νεκρος.

Δυστηχως, οι αλλοι δυο ξεπερασαν το σοκ με ευκολια και μου επιτεθηκαν ταυτοχρονα. Πιαστηκα απο το χαμηλο κλαδι ενος κοντινου δεντρου και με μια ακριβης, διπλη κλοτσια τους πετηχα στο προσωπο. Το ανατριχιαστικο κρακ των σπασμενων κοκαλων αντιχησε στο δασακι, δυο νεοι, ζεστοι πιδακες αιματος με ελουσαν και οι εχθροι μου επεσαν στο εδαφος αναισθητοι και με σπασμενες μυτες.

Δεν μπηκα καν στον κοπο να τους αποτελιωσω. Στοχος μου ηταν το σεντουκι...

Ο αρχηγος τους ειχε αρχισει να τρεχει σε μια προσπαθεια να διαφυγει απο την μαχη. Ηξερε πως δεν μπορουσε να με αντιμετωπισει χωρις να αφησει το σεντουκι, και αποφασισε οτι δεν αξιζει να παρει τετοιο ρισκο....

Τον προσφτασα σχετικα γρηγορα. Αθορυβα τον πλησιασα απο πισω.
Το στοιχειο του αιφνιδιασμου ειναι φιλος σου Ατρα συνηθιζε να λεει ο πατερας μου.

Με μια γρηγορη και καθαρη τομη το κεφαλι του κατρακυλισε στην αγκαλια της μητερας γης, βεβηλωνοντας την με κοκκινο αιμα.
Ποτε μην γυρνας την πλατη σου στον εχθρο!

Το επιβλητικο πλοιο ελουζε με φωτια το λιμανι...

Μια δαιμονια χωρωδια απο απανθρωπες κραυγες εψελνε την τελευταια πνοη των καιομενων πια πειρατων, καθως πορτοκαλι,κοκκινα και χρυσα χερια το τραβουσαν με μανια στις φωτιες της κολασης.

Ωρες, ωρες νομιζω πως εχασα τα λογικα μου. Πως η τελευταια κορδελα την σωφρωσυνης μου ξεγλυστρουσε απαλα απο τα δαχτυλα μου και απομακρυνονταν στον οριζοντα καβαλα στον καλοκαιρινο ανεμο...

Ετσι και τωρα , καθως θαυμαζα το επιβλητικο πλοιο να καιγεται, ομορφο μεσα στην μακαβριοτητα του, ενιωθα ενα κομματι της λογικης μου να καιγεται μαζι του...

Επρεπε να φυγω...
----------
To dojo βρισκονταν ισια μπροστα μου, ενας σωματωδης φρουρος φυλουσε την πυλη.

Ειχα το σεντουκι στα χερια μου και ενα κοκκινο πουγκι στον ωμο μου οταν εμφανιστηκα στην πυλη.
Πισω μου εσταζε υπομονετικα η κοκκινη, αιματηρη γραμμη του θανατου.

Λιγα βηματα με χωριζαν πια απο την ελευθερια,ολα ειχαν τελειωσει!

"Μπα μπα μπα...Κοιτα να δεις ποια ηρθε, το τριανταφυλλακι της αυλης μας"ειπε ο σωματωδης φυλακας σκηβωντας προκλητικα προς το μερος μου"Δεν μου λες πριγκιπισσα, εισαι ελευθερη σημερα το βραδυ;"μου εκλεισε το ματι και το χερι του προσγειωθηκε στον κωλο μου.
"Τελειωσαν αυτα Greg, σημερα φευγω..." απαντησα ξεγλιστρωντας αηδιασμενη απο τις βρωμερες χερουκλες του." Ανοιξε μου τωρα, ο Junpei με περιμενει..."
"Οπως θες γλυκα. Τα λεμε το βραδυ"ο φυλακας μου εκλεισε το ματι προκλητικα και ανοιξε την πυλη.
Κατι δεν πηγαινε καλα.

Ο Junpei καθοταν στον θρονο του ακουμπησμενος στην γροθια του. Δυο πανεμορφες γυναικες του εκαναν αερα με τεραστιες βενταλιες απο φοινικοφυλλα. Αλυσιδες τις κρατουσαν απο τους αστραγαλους τους δεμενες στα ποδια του θρονου του.Ουτε οι ιδιες δεν ηξεραν αν θα επιζησουν την νυχτα...

Τα μακρια μαυρα μαλλια του καλυπταν το μισο του προσωπο και τα πρασινα ματια του γυαλιζαν στο ημιφως.Ειχε εντονα χαρακτηριστηκα και θεληματικο πηγουνι.
Αντικειμενικα ηταν ωραιος αντρας και η επιβλητικοτητα του ηταν αρκετη για να κανει οποιαδηποτε ελαφρομυαλη γυναικα να τον ερωτευτει τρελα.
Εγω ομως δεν ημουν ελαφρομυαλη και δεν ενιωθα τιποτα παρα μισος για τον ανδρα που εκλεψε την αγνοτητα μου και συνεχιζε να κλεβει την ψυχη μου καθε νυχτα....

Ουτε καν μπηκα στον κοπο να υποληθω΄πεταξα απλα το πουγκι μου και το κεφαλι της λειας μου κατακυλησε στα ποδια του μεσα σε ολη την ματωμενη δοξα του.
Οι γυναικες τσιριξαν τρομοκρατιμενες, το αιμα στραγγιξε απο το προσωπο τους.
Αυτος απλα γελασε.

"Atra, Atra...."αποκριθηκε ο Jumpei κουνώντας το κεφαλι του δραματικα "Δεν θα μαθεις ποτε σου τροπους ε;"μου καρφωσε ενα βλεμμα και γελασε ειρωνικα.

Δεν απαντησα, ηξερα καλυτερα απο το να εξαγριωνω τον διαβολο.

"Eχω αυτο που μου ζητησες Jumpei..."Το γελιο του κοπηκε μαχαιρι οταν ειδε το σεντουκι στα χερια μου. Δεν περιμενε οτι θα τα καταφερω...Το βλεμμα του σκοτεινιασε με λαγνεια...

Κατεβηκε απο τον θρονο του και με πλησιασε απειλητικα.

"Δωσε μου το σεντουκι μικρη"
"ΟΧΙ"φωναξα με μισος οπισθοχωροντας προσεχτικα " Πρωτα θα μου δωσεις την μητερα μου για να φυγω απο δω!"

Και τοτε γελασε. Το καθικι απλα γελασε και τεσσερα δυνατα χερια με καθηλωσαν στο πατωμα. Το σεντουκι επεσε απο τα χερια μου.

"Δεκαεννεα χρονων και ακομα εισαι αφελης μικρη μου. Νομιζες πως θα αφησω ενα τετοιο διαμαντι να φυγει; πως η μητερα σου ειναι ζωντανη;"

Ειχε φτασει πια μπροστα μου, με επιασε απο το πηγουνι και εστρεψε το κεφαλι μου προς το μερος του. Τα δακρυα μου ετρεχαν πια ελευθερα απο τα ματια μου.

"Η μητερα σου ειναι νεκρη μικρη, εσυ την σκοτωσες με την ανυπακοη σου, θα μεινεις λοιπον για παντα εδω και θα ακους τον Jumpei σαν καλη που**** που εισαι" μου αστραψε ενα χαστουκι που αντηχησε στο μικρο δωματιο "ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ!"φωναξε με μανια.

"ΚΑΘΙΚΙ.ΚΕΡΑΤΑ"ουρλιαζα καθως οι αντρες του με εσερναν εξω απο το δωματιο, ο θυμος μου σαν φωτια που θεριευε με τον πονο μου.Πονο που αυτος προκαλεσε.
"ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙς ΑΥΤΟ. ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!"

Ειχε περασει αρκετη ωρα απο τοτε που εχασα τις αισθησεις μου.
Το πρωτο πραγμα που ειδα οταν ανοιξα τα ματια μου ηταν σκοταδι, σκοταδι παντου...

Ηταν σαν να επεπλεα στο ατελειωτο σκοταδι της ψυχης μου,σαν να κολυμπουσα μεσα στην παρανοια μου, που ξεφυγε και ηρθε τελικα για να με καταπνιξει....

"Εσυ την σκοτωσες...εσυ...εσυ..."

Εκανα να ανασηκωθω αλλα ολο το σωμα μου πονουσε. Τοτε ολα επεστρεψαν στο ζαλισμενο μυαλο μου...

Οι αντρες του Junpei με εφεραν στο κελι. Η υγρασια και η βρωμα ηταν ανυποφορη...Προσπαθησα να ξεφυγω αλλα αυτοι ηταν πιο δυνατοι. Με πεταξαν στο πατωμα και αρχισαν να με κλωτσανε παντου. Χτυπουσαν και γελουσαν, ξανα και ξανα και ξανα .Χτυπουσαν μεχρι να χασω τις αισθησεις μου...μετα ξυπνησα

Η μυρωδια φρεσκου αιματος πλημμηρισε την οσφρηση μου. Επιασα το προσωπο μου.Πονουσε. Μια μεγαλη πληγη με ξεραμενο αιμα κοσμουσε το δεξι μου μαγουλο.

Σημαδεμενη για παντα απο τις αμαρτιες μου δεν εκλαψα, μα γελασα. Καθαρα και δυνατα, ενας τονος τρελας ακουστηκε στην φωνη μου.

Αφου εγω δεν ειχα την ελευθερια μου και ο Jumpei δεν θα παρει το πολυτιμο φρουτο του...

Και θα ερθει, θα ερθει για να ζητησει εξηγησεις. Τοτε θα εχω την ευκαιρια μου...

Το κελι ηταν σκοτεινο και παγωμενο.

Μια εντονη μυρωδια μουχλας γεμιζε αποπνικτηκα τον μικρο χωρο και η υγρασια ποτιζε τα κοκαλα μου. Μια λιμνη αιμα απλωνοταν στο πατωμα και εγω επεπλεα γαληνια στην θανατηφορα αγκαλια της. Ποσο ηθελα να αφεθω στην αιωνια αγκαλια του θανατου, να λυτρωθω απο τους πονους της κενης μου ζωης...Επρεπε ομως να ζησω, λιγα λεπτα ακομα, για την μητερα, για τον πατερα, για την εκδικηση. Μετα ας πεθανω...αφου ομως τον παρω μαζι μου στην κολαση.

Ηξερα οτι χρειαζομουν τις δυναμεις μου , οτι το σωμα μου δεν θα αντεχε ,και παρα τις αντιξοοτητες προσπαθησα να κοιμηθω. Μετα απο λιγο σκοταδι με τυλιξε και βυθιστηκα σε εναν βαρυ μα ανησυχο υπνο....

΄΄ΜΗΤΕΡΑ!!!!΄΄φωναξα απλωνωντας τα χερια μου προς την αναισθητη μορφη της που απομακρινονταν στον οριζοντα . Τα νεαρα χερια μου δεν ειχαν καμια ελπιδα εναντια στους μπραβους του Junpei.
Ενα ματωμενο χερι με χτυπησε και αρχισα να ζαλιζομαι. Πριν βυθιστω στην απολυτη σιωπη ειδα τον Junpei να μου χαμογελαει σαρδονια. Τοτε ηταν που πεθανα...

Ενα εντονο φως χτυπησε το προσωπο μου και μια ζεστη θαλπωρη με αγκαλιασε.

Ηθελα τοσο πολυ να ανοιξω τα ματια μου και να υποδεχτω το θεσπεσιο, θερμο φως μα τα ενστικτα μου με καθοδηγουσαν αλλιως.

Ηξερα οτι ημουν καπου αλλου. Το δωματιο ηταν θερμο και φωτεινο σε ατιθεση με το σκοτεινο κελι μου.

Αυτη ισως να ηταν και η ευκαιρια μου…

Ξαφνικα ενα χερι αρπαξε τα μαλλια μου και με σηκωσε βιαια απο το πατωμα , τα ματια μου ανοιξαν διαπλατα . Ηταν ο Junpei!

Μου τραβουσε τα μαλλια με μανια, μια σπιθα τρελας κατοικουσε στα ματια του.
΄΄ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;΄΄ουρλιαζε, χιλιοστα μακρια απο το προσωπο μου΄΄ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!!΄΄
΄΄Δεν ξερω για τι πραγμα μιλας...΄΄ψιθυρισα, η φωνη μου βραχνη απο την αφυδατωση και τις κακουχιες.
΄΄ΣΚΥΛΑ΄΄το χερι του προσγειωθηκε με δυναμη σστο ηδη ματωμενο μαγουλο μου. Το χαστουκι αντηχησε στο δωματιο, ενιωσα την πληγη μου να σταζει φρεσκο αιμα και μια καινουρια μελανια να σχηματιζετε στο νεαρο προσωπο μου.

Με αφησε να γλυστρησω στο πατωμα, το χερι μου καλυπτε προστατευτικα το πονεμενο μου μαγουλο καθως δυο δακρυα προσπαθουσαν να ξεφυγουν απο τη φυλακη των βλεφαρων μου και να γλυστρησουν ελευθερα στον πονο μου.

Οχι,αρνουμαι να κλαψω,δεν θα λυγισω σκεφτηκα, πνιγοντας τα δακρυα που ηθελαν να με προδωσουν Για την μητερα...

Η φωνη του αντηχησε ξανα στο μικρο δωματιο τιναζοντας με βιαια απο τις σκεψεις μου.
΄΄ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΜΩΡΗ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;΄΄

Ηταν πια η δικη μου σειρα να γελασω σαρδονια.
Αυτη ηταν η ευκαιρια μου...

Εστρεψα τα ματια μου στο ξυλινο πατωμα του dojo και με σπασμενη φωνη μουρμουρισα κατι μεσα απο τα δοντια μου.

΄΄Τι;΄΄ρωτησε ο Junpei, σκηβωντας προς το μερος μου. Λιγο ακομα και θα τα καταφερνα. Λιγο ακομα…

Επανελαβα τα λογια ακομη πιο σιγα, το βλεμα μου παντα καρφωμενο στο πατωμα.

Αρπαξε ξανα τα μαλλια μου και με σηκωσε απο το πατωμα φερνωντας με κοντα στο προσωπο του.
΄΄ΜΙΛΑ ΜΩΡΗ!΄΄ουρλιαξε. Αυτη ηταν η ευκαιρια μου...

Σηκωσα τα ματια μου και καρφωσα το βλεμα μου στο δικο του. Τον κοιταξα για λιγα δευτερολεπτα με μισος και το ποδι μου προσγειωθηκε με δυναμη στον κροταφο του.
Διπλωθηκε στα δυο και εφτυσε αιμα , ο απροοπτος πονος τον ακινιτοποιησε και καταφερα να κλεψω το σπαθι του.

Οι σωματοφυλακες του μου επιτεθηκαν ταυτοχρονα. Παρα τις πληγες μου ομως ημουν πιο γρηγορη απο τους μεγαλοσωμους ανδρες.
Με μια αστραπιαια κλωτσια στο κεφαλι ο ενας ανδρας επεσε αναισθητος στο πατωμα. Ταυτοχρονα το κλεμενο σπαθι καρφωθηκε με ακριβεια στην καρδια του αλλου ανδρα λουζοντας με με το πορφυρο υγρο της ζωης του.

Ξαφνικα ενα χερι επιασε τον αστραγαλο μου με δυναμη. Ο Junpei ειχε αρχισει να συνερχετε, δεν ειχα πολυ χρονο.
Με το σπαθι στο χερι και μια γρηγορη κινηση αποκεφαλισα τον προδωτη, το κεφαλι του κατρακυλησε μεγαλοπρεπα στα ποδια μου.
Ολα ειχαν τελειωσει…

Επρεπε να φυγω γρηγορα απο αυτη την κολαση...

Οι πληγες μου ειχαν αρχισει να ματωνουν ξανα και η φασαρια ειχε σιγουρα ειδοποιησει τους υπολοιπους φρουρους.

Το σπαθι μου, που βρισκοταν στην στοιβα με τα λαφυρα του Junpei, γυαλιζε στο χαμηλο φως των κεριων και εμοιζε να με κοιταει υποτιμητικα, κοροιδευοντας την αφελης μου ελπιδα...την τελευταια πνοη της ζωης.

Το αρπαξα απο τη στοιβα και εφυγα γρηγορα και αθορυβα απο αυτο το μερος.
Μια νεα σελιδα ανοιγε για μενα…

Εφτασα σχετικα γρηγορα στο δασακι.

Το φεγγαρι γεματο ελαμπε μεσουρανις δινοντας μια παραμυθενια οψη στο τοπιο.

Με κοπο εφτασα σε κατι ψηλους θαμνους, το αιμα μου εσταζε βεβηλωνωντας την μανα γη.

Πισω απο τους θαμνους, κρυμενη καλα απο το ανθρωπινο ματι, βρησκοταν η κουφαλα ενος εξισου ψηλου δεντρου. Εβαλα το χερι μου μεσα και εξεπνευσα με ανακουφηση, το φρουτο ηταν ακομη εκει.

Δεν επρεπε να με υποτιμησεις Junpei, ποτε δεν θα σου εδινα κατι τοσο πολυτιμο και επικυνδυνο. Θα μας ειχες καταστρεψει ολους στην τρελα σου...

Ηξερα οτι εγω ειχα ηδη χασει τα παντα, ακομη και τα λογικα μου...

Το λιμανι ηταν κοντα και εφτασα εκει σχετικα γρηγορα.

Αν και η ωρα ηταν περασμενη πολλα εμπορια πλοια αναχωρουσαν για μερη μακρινα και κοντινα.
Ενιωθα σιγα σιγα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν. Επρεπε να δρασω γρηγορα....

Παρα τις πληγες μου ηταν παιχνιδακι να κρυφτω στο αμπαρι ενος σχετικα παλιου πλοιου. Η νυχτα μου προσεφερε απειρη προστασια στην σκοτεινη αγκαλια της.

Κρυμενη καλα σε μια σκονισμενη γωνια, πισω απο κατι κουτια με τροφιμα, αφεθηκα στην γλυκια αγκαλια του Μορφεα, το φρουτο και το σπαθι μου, τα μονα κημηλεια της παλιας μου ζωης, ηταν ακουμπησμενα στην αγκαλια μου.

Ονειρα για μια νεα ζωη με κατελαβαν, και για πρωτη φορα , οι εφιαλτες δεν ηρθαν…

Όνομα: Brod
Haki Points: -
Player of the Month Points: 9
Beli: 24.300
Bounty/Fame Points: -